MÜ’MİN, EMİRLERE UYUP KÖTÜLÜKLERDEN SAKINIR!

          Hamd Âlemlerin Rabbi, Rahman, Rahim, Din Gününün Sahibi, Bizden Öncekilerin ve Sonrakilerin Yegâne İlahı, Kulluk Yapılmaya Layık Olan Tek Mabud Allah Subhanehu ve Teâlâ ‘ya mahsustur. O’nun (Subhanehu ve Teâlâ) Kendisini bize bildirdiği şekilde bilir, Öyle Tevhid Eder, Herhangi Bir Ortağının Olmadığını Bilip Öyle İman Ederiz. Kulluğu, İbadeti, Yardımı Yalnız O’na (Subhanehu ve Teâlâ) Has Kılar, Nefislerimizin Şerrinden Amellerimizin Fenalığından O’na (Subhanehu ve Teâlâ) Sığınırız.

Salat ve Selam Âlemlere Rahmet, İnsanlığa Hidayet Olarak Gönderilen Vahyin Elçisi, Nübüvvet Kandilinin Son Işığı, İslam Ümmetinin Lideri, Mücahidlerin Kumandanı, Başkomutan Rasullullah (sav)’e, Kıymetli Ev Halkına, Güzide Ashabına, Onları Takip Eden Tabiilerine, Ardından Geçmişte Yaşamış, Bugün Yaşayan Kıyamete Kadar Yaşayacak Olan Tüm Mü’min ve Mü’mine’lerin üzerine olsun İnşaAllah.

Bilinmelidir ki, yaratılmış olan varlıklar canlı ve cansız olmak üzere iki kısımdır. Canlılar da, mükellef olan ve olmayan diye iki kısma ayrılır. Mükellef, Allah Subhanehu ve Teâlâ’nın muhatap kılarak kendisine kulluğu emredip, karşılığında sevap vadettiği; günahları yasaklayarak cezadan sakındırdığı kişidir. Mükellef olmayansa, Allah’ın bu konudaki hitabına muhatap olmayandır. Mükellefler de iki kesimdir; Mü’min ve kafir. Mü’min de ikiye ayrılır; itaat eden ve isyan eden.

Mü’min, Allah Subhanehu Teâlâ’nın tek olduğuna, ibadette hiç bir ortağı olamayacağını, O’nun dışında ibadete layık olan ve O’na denk olabilecek hiç bir ilahın bulunmadığını, ibadetin yalnızca O’na hasredileceğini kalben ikrar ve zahiren açığa vuran kimsedir. İman kalpte; Allah sevgisi, O’na boyun eğme, varlığı karşısında ittika etme, tevbe etme, tevekkül, sığınma, güvenme ve buna benzer şekillerde tecelli eder. Dışa yansıyan yönü ise; Allah’ın Subhanehu Teâlâ’nın Şeriatiyle hükmetmek, O’na ve Rasul’üne tam anlamıyla itaat etmek, ve farz kılınan diğer şeyleri yerine getirmektir.

Enfal 2-4:”Mü’minler ancak o kimselerdir ki; Allah zikredildiği zaman kalpleri ürperir. Allah’ın âyetleri onlara okunduğu zaman imanlarını kat kat artırır ve sadece Rablerine güvenirler. Onlar namazlarını dosdoğru kılarlar ve kendilerine verdiğimiz rızıklardan Allah yolunda harcarlar. İşte gerçek mü’minler onlardır. Onlar için Rableri nezdinde dereceler, mağfiret ve güzel rızık vardır.”

                Hucurat 15: “Allah’a imanında şüpheye düşmeyen, Allah yolunda mallarıyla, canlarıyla cihad eden kimseler ancak, hakkıyla iman edenlerdir. Sadık olanlar da işte bunlardır.”

Mü’min, emirlere uyup kötülüklerden sakınır. İşlediği bu amelleri, ahirette bir cezalandırma ve mükafatlandırma olduğunun bilincinde olarak işlemesi gerekir. Allah Subanehu ve Teala’nın sınırlarını aşmamak için sınırlarını öğrenmeye çalışır.

Bir grup da, ilimleri öğrenmiş, azalarını günahlardan arındınp, itaatlere yöneltmişler; masiyetlerin görünürlerinden uzak durmuş; riya, hased, kibir, kin ve üstünlük tutkusu gibi nefsin huylarını ve kalbin sıfatlarını araştırmışlar ve bunlardan uzaklaşmak için nefislerine karşı mücadele ederek kalplerinden söz konusu huyların kalın ve güçlü köklerini sökmüşlerdir. Fakat bunlar yine de aldanmışlardır. Çünkü kalplerinin köşelerinde şeytan ve nefsin hilelerinin gizli olanlarından, çok derin birtakım kalıntılar vardır; farkına varamayarak onları ihmal etmişlerdir.
Bunlar, tarlasını zararlı otlardan arındırmak isteyen çiftçiye benzerler: Tarlanın etrafında dolaşır, tespit ettiği zararlı otları çıkarıp atar fakat, başlarını henüz yerin altından çıkarmayanları belirleyemez ve zararlı bütün otların ortaya çıkıp göründüğünü zanneder. Bundan habersiz olunca da onlar çıkıp büyüyerek ekini alt üst ederek bozarlar.

Kur’an’ı bağıra bağıra okurlar. Belki de bir günde ve bir gecede onu baştan sona okurlar. Dilleri onunla meşgul olur, ama kalpleri kuruntu vadileri gibidir. Öğütlerinden kendilerine bir ders çıkarmazlar. Emir ve yasakların üzerinde durmak, ibret alınacak yerlerinden ibret almazlar.

Kur’an-ı Kerîm insanların dünya ve ahiret mutluluğu için uymakla zorunlu bulunduğu bir takım emir ve yasaklamalar getirerek örnek toplum modeli çizer. Bu modelde insana düşen görev ise emrolunduğu gibi yaşaması, Kur’an-ı Kerim ve Sünneti Seniyye’den  ayrılmaması, Allah’a itaat sınırlarının dışına çıkmaması ve O’na isyankar olmamasıdır.

Ahzab 36:”Allah ve Resulu, bir işte hüküm verdiği zaman, artık inanmış bir erkek ve kadına, o isi kendi isteklerine göre seçme hakkı yoktur. Kim Allah’a ve Resulu’ne karşı gelirse, apaçık bir sapıklığa düşmüştür.”

Bu ayet mümin-kâfir sınırını kesin bir şekilde çizer. Müslüman olmak; kendi düşünce, davranış ve seçme özgürlüğünü Allah ve Resulu’ne teslim etmek demektir. Düşünen hiç bir insan için iki karşıt davranış olan iyi ile kötüyü birleştirmesi beklenemez. Müslüman olarak yasamak, daim kalmak isteyen bir kimse mutlaka Allah ve Resulune boyun eğmek zorundadır. Eğer bunu kabul etmezse ne kadar Müslüman olduğunu söylerse söylesin Allah katında olduğu gibi insanlar arasında da münâfıklıktan öteye gidemeyecektir!

                Nisa 14: “Kim de Allah’a ve Peygamberine karşı gelir, O’nun sınırlarını aşarsa, Allah onu ebedî kalacağı ateşe sokar. Onun için alçaltıcı bir azap vardır.”

İnsanın Allah’a ve Resulu’ne isyan bayrağını açması demek İslâm’dan uzaklaşması ve O’nun koyduğu kanunları hiçe sayması demektir. Bu noktada o tür bir insanın İlahlık ve Rablik kavramını reddettiği görülmektedir. Çünkü bu makamı ortaksız olarak elinde bulunduran Allah’tır. Allah’ın kanunları İslâm’ın kendisidir. Yani din budur… İslâm’dan başka yollar edinerek İslâm’ı acz içinde görmek ise şirktir, küfürdür. Bütün mesele Allah’a isyandan kaynaklanmakta ve insanın kendi hevâ ve hevesi doğrultusunda şeytan yolunda, onun askeri olmasında düğümlenmektedir.

             Cin 23: “Benim yapabileceğim sadece Allah’tan (bana vahyedilenleri) size duyurmak ve O’nun elçilik görevlerini yerine getirmektir. Artık kim Allah’a ve Elçisine başkaldırırsa, ona içinde sürekli kalacağı cehennem ateşi vardır.”

Hamd, Alemlerin Rabbi olan Allah’a Mahsustur. Allah bize kâfidir ve O ne güzel vekildir!

VELHAMDULİLLAHİ RABBİL ALEMİN