HZ. SEVBÂN (r.anh)

Suları gökten indirerek yeryüzü yeşerten güneşi ve ayı bir hesap ile yöneten. Rahman sıfatıyla bütün mahlukata merhamet eden ve bizleri türlü türlü imtihanlardan geçirerek imanımızı kemale erdiren vahyi anlamamız için akıl nimetini veren.Kimin daha güzel amel işleyeceği görmek için hayatı ve ölümü yaratan alemlerin rabbi olan ALLAH’a hamdu senalar olsun.

Bizlere karanlıkta ışık olan Kur’an-ı Kerimin hayat nizamını yaşayarak gösteren ulu önderimiz ve başkumandanımıza aline ve ashabına selam olsun.

Selam kendine gelen emirlere işittik ve itaat ettik şuuruyla ALLAH’a boyun eğenlere olsun.

Hz. Sevbân aslen Yemenliydi. Esir olarak satılıyordu. Peygamberimiz esaret parasını vererek onu satın aldı, sonra da serbest bırakarak hürriyetine kavuşturdu. Fakat Hz. Sevban, engin şefkat deryası olan Resul-i Ekrem’e bir anda ısınmıştı. Ondan ayrılmak istemedi. Bunu farkeden Peygamberimiz, kendisine şu teklifte bulundu:

– İstersen ailenin yanına dön, onlarla yaşa; istersen bizimle, Ehl-i beytimizin arasında bulun.

Bu, Hz. Sevbân’ın dört gözle beklediği bir teklîfti. Hiç düşünmeden, Kâinâtın efendisiyle beraber kalmayı kabûl etti.

Hz. Sevbân, böylece Peygamber efendimizin ve ailesinin hizmetinde bulunmak şerefine erdi. Peygamberimizin husûsî hizmetkârlık vazîfesini de yürüttü. Akıllı, dirâyetli ve zekî bir insandı. Peygamberimizin her emrine koşar, her işini görür ve en mükemmel şekilde istediklerini yerine getirirdi.

Bir gün Müslümanlar Resûlullahın hizmetçisi Sevbân’a bir hadîs-i şerîf nakletmesini ricâ ettiler: Hz. Sevbân dedi ki:

Resûl-i ekrem efendimiz buyurdular ki: “Bir Müslüman cenâb-ı Hakka bir secde ederse, cenâb-ı Hak onun makâmını bir derece yükseltir ve günâhlarını affeder.”

Eshâb-ı Suffa’dan olan Hz. Sevbân, Resûl-i ekremden sonraki ilim, fazîlet ve fetvâ sahibi kimseler arasında sayılmaktadır. Geniş bir ders halkası ve talebeleri vardı. Hz. Sevbân, Resûl-i ekreme, hizmet ve ta’zîmde öyle bir derecede idi ki, Müslümanlar bunu kelimelerle izâh etmekte âciz kalırlardı.

Resûl-i Ekreme olan bu sevgi ve bağlılığından dolayı defalarca zarar görmüş, hattâ yaralanmıştı. Nitekim bir gün, bir Yahûdî gelerek, Resûl-i Ekreme, “Esselâmü aleyke yâ Muhammed!” demişti. Orada bulunan Hz. Sevbân, “Niçin, yâ Resûlallah, demedi” diye Yahûdîyle dövüşmüş ve yaralanmıştı.

Hz. Sevbân, “Peygamberimizin ismini, yalnız başına söylemeyi günâh kabûl ederim” derdi.

Hz. Sevbân, Peygamber efendimizin söz ve emirlerini bütün gönlüyle, pür dikkat dinler ve bunlara titizlikle uyardı. Bir defa Resûl-i ekrem Sevbân’a;

– Kimseden bir şey isteme ve sual sorma! diye buyurmuşlardır.

Bundan sonra, Hz. Sevban, ömrünün sonuna kadar kimseden bir şey istememiş ve kimseden bir şey sormamıştır. Hatta son zamanlarında, atına binmek veya atından inmek husûsunda kendisine yardım etmek isterler, fakat o reddederdi.

Hz. Sevban’ın bildirdiği bir hadis-i şerifte buyuruldu ki:

(İhlâs sahibi olanlara müjdeler olsun! Bunlar hidayet kandilleridir. Onların üzerinden bütün karanlık fitneler kalkar.)

Hz. Sevaân buyururdu ki:

Bir Müslüman’a faydası dokunan veya bir Müslüma’nın zararını kaldıran yalan hariç, her yalan günahtır.

Hz. Sevban, Resulullah’tan ayrı kalmaya hiçbir zaman dayanamayan bir Peygamber âşığıydı. Çeşitli hizmetler dolayısıyla bazen Resulullah’tan ayrı kaldığı olurdu. Bir gün perişan bir hâlde Resûl-i Ekremin huzuruna geldi. Rengi uçmuş, vücudu zayıflamış, simasında hüzün ve keder belirtileri noktalanmıştı. Onu bu vaziyette gören Peygamberimiz, hâlini sordu:

– Neyin var, hasta mısın, ey Sevban?

Hz. Sevban derdini şöyle anlattı: – Ne hastalığım, ne de ağrım var. Hiçbir şeyim yoktur, ya Resulullah! Biz huzuruna gelip gittikçe cemaline bakıyor, yanında oturuyor, sohbetinde bulunuyoruz. Ancak sizi görmediğim zamanlar muhabbetim artıyor, sana kavuşuncaya kadar kederden bunalıyorum. Sonra ahireti hatırlıyorum ve orada sizi görememekten korkuyorum. Çünkü siz Cennette diğer Peygamberlerle beraber yüksek makamlarda bulunacaksınız. Ben ise Cennete girsem bile senin derecenden aşağı makamlarda bulunacağımdan dolayı, sizi orada görememekten endişe ediyorum.

Bunun üzerine Nisâ sûresinin 69-70. âyet-i kerîmeleri nâzil oldu. Bunlarda mealen buyuruldu ki:

(Allah’u Teâlâ ve Peygamberlere itaat edenler, işte bunlar, Allah’u Tealânın kendilerine nimet verdiği Peygamberlerle, sıddıklarla, şehidlerle ve iyi kimselerle beraberdir. Bunlarsa ne güzel birer arkadaştır!

İşte itâatkârlara yapılan bu ihsân Allahü Tealâdandır. Her şeyi bilici olarak Allah’u Teâlâ kâfidir.) 

Bu âyetleri duyan Hz. Sevbân sevincinden uçacak gibi oldu.

Hz. Sevbân, çok sâdık, Peygamberimize candan bağlı, fazîlet yönünden örnek bir Sahâbî idi.

Hz. Sevban, Resul-i Ekrem’in her zaman yanında hazır bulunup, hizmet edenlerdendi. Bu bakımdan, Peygamber efendimizden pek çok istifade etmiş ve ilim bakımından pek yüksek bir dereceye kavuşmuştur. Nitekim 124 veya 127 hadis rivayet etmişti. Çok hadis-i şerif ezberleyip neşredenler arasına girmişti.

Hadisleri iyi ezberlerdi. Ezberlediği hadisleri yaymayı farz bilirdi. Halk, hadis ilmindeki derecesini bildiklerinden, daima ondan hadis-i şerif sorar öğrenirlerdi. Bildirdiği hadislerin bazılarında

buyuruldu ki:

(Bir zaman gelecek, ümmetimden bir kısmı müşriklere katılacak. Onlar gibi putlara tapacak. Yalancılar çıkacak. Kendilerini Peygamber sanacaklar. Hâlbuki, ben Peygamberlerin sonuncusuyum. Benden sonra Peygamber gelmeyecektir. Ümmetim arasında, doğru yolda olanlar, her zaman bulunacaktır. Onlara karşı olanlar, Allahın emri gelinceye kadar, onlara zarar yapamayacaktır.)

(Biliniz ki en hayırlı ameliniz namazdır. Yalnız kâmil mümin abdestli durur.)

(Kim Ramazandan sonra altı gün oruç tutarsa, bütün sene oruç tutmuş gibi olur. Kim bir iyilik yaparsa, ona, bunun on katı verilir.)

Hz.Sevban’ın rivayet ettiği hadislerden birisi şöyle dir.

Bir zaman gelecek obur kimselerin  çanağa eğilip toplandıkları gibi milletlerde her cihetten sizin aleyhinizde toplanıp birleşecekler.

Bizler ya Resulullah(S.A.V.) biz o gün sayıca az mıyız? dedik.

Peygamberimiz belki siz o gün çok olacaksınız fakat siz sel suyunun taşıdığı çer çöp gibi dağınık olacaksınız.

Biz vehn nedir?diye sorduk.

Resulullah vehn dünya hayatını sevmek ölümü hoş görmemektir.Buyurdu.

Dünyaya dalarak nefsine zulmeden ey insan oğlu eğersen dünyayı bırakmazsan o bir gün seni kabirde yanlız bırakacak.

Ölümü hatırlamak kalbi temizler, insanı dünyaya ve dünyadakilere bağlanmak felaketinden kurtarır.

Her yerde Hakk’ı aramaya başlayana ve Hakk’ı tanıyıp, ona en sağlam imanla inandığı gibi yaşayanlar selam olsun…