AKIBETİ DÜŞÜNMEK

Hamd yerleri, gökleri ve ikisinin arasındakileri emsalsiz bir şekilde yaratan, bizlere hidayet olarak kitabı vahiy eden, kâinatın efendisi, tek ve yegane İlah, Rab, ibadet ve itaat edilmeye layık olan Allah Azze ve Celle’ye mahsustur. Salât ve selam Peygamberlerin sonuncusu, yaşayan Kur’an, kendisine tabi olunmadıkça cennetin imkânsız olduğu, müminlere karşı şefkatli, kâfirlere karşı ise şiddetli olan Hz. Muhammed Mustafa (sav)’ ya, Aline, Ashabına, bugüne kadar yaşamış, bugün yaşayan ve bugünden kıyamete kadar yaşayacak olan tüm Müslümanların üzerine olsun.

Allah(Celle Celaluhu) insanoğlunu ancak kendisine kulluk etmesi için yaratmıştır. Bu hakikat Kur’an-ı Kerim’de birçok ayette dolaylı olarak bildirilmekle beraber Zariyat 56. Ayette direkt olarak bildirilmiştir. Allah(Celle Celaluhu)  insanı yaratmış ve onun dünyadaki konumunun halife olduğunu bildirmiştir. İnsan Allah (Celle Celaluhu)’ın kendisi için seçtiği ve razı olduğu din-i İslam’a uyacak yani Allah(Celle Celaluhu)’ın insanlar için koyduğu kanun ve kurallara uygun olarak önce kendi hayatını sonra ise tüm yeryüzünü düzenleyecek. Allah(Celle Celaluhu)’ın lütfudur ki insana yüklemiş olduğu bu sorumluluğu kullarının yerine getirebilmesi adına, ona bu yolda yardımcı olacak, hedefe götürecek ve doğru sonuçları elde edebilecek bütün vasıtaları da bahşetmiştir. Öncelikli olarak Allah(Celle Celaluhu) insanın bu görevi ve sorumluluğu yerine getirebilmesi için insanları müjdeci ve uyarıcı elçiler yani peygamberler göndermiş, elçileriyle birlikte kitaplar ve vahyini indirmiştir. Dahası onun adına hem yoldaki işaret hem de kendisinden istifade ettiği, yaralandığı güneş, ay, yıldızlar, bitkiler, hayvanlar, hava, su ismini saymaktan acze düştüğümüz sayısız nimetler bahşetmiştir. Dikkat edersek Allah cc bunca nimetten ve yardımdan sonra da ya da bununla beraber, insanın yaptıklarının karşılığını alacağı ahiretten yani ölüm ve sonrası hallerden bizlere bilgiler vermiştir. Hz. Adem (a.s)’den günümüze kadar gelen insanlık aleminin her ne kadar yaşadığı zaman, yaşadığı coğrafya, sahip olduğu inanç, benimsediği hayat tarzı, dünyaya bakış açısı farklı farklı da olsa bütün insanların kabul ettiği, inkar etmediği ya da edemediği (yine her ne kadar sonrası için farklı bir düşünce ve beklentileri de olsa) hakikat ölümdür. Ölüm hakikatini inkar eden hiçbir kişi yok, mümini de kafiri de kabul ediyor ki ölüm hakikat ve insanlar ölüyor. Yani tüm dünya, tüm insanlar ölümü kabul ediyor. Hal böyle iken yani ölüm en çok kabul gören hakikat olmasına rağmen kendisine en az hazırlık yapılan şey de ölüm olmaktadır. Tabii ki ahiret inancı olmayan ya da bir takım yanlış inançlara sahip olanların kişilerin ölüme ve sonraki hayata hazırlık yapmamaları gayet normal bir durum, fakat ölüme ve ölümden sonraki bütün durak ve evrelere inanmış, hak olduğunu kabul etmiş olan insanların, mümin olanların ya da bu iddiada bulunanların hazırlık yapmamaları anormal bir durumdur. Bu durum aslında söylem ile eylem arasındaki çatışmayı, tezatı göstermektedir.

Söylem ve eylemlerin birbirlerine uyması için, insanın hayatına bir takım değişiklerin yerleştirilmesi için ölüm ve sonrası yani akıbet endişesi taşınmalı ve bunlar üzerinde tefekkür edilmelidir. Dikkat edersek, insanın bu hakikati unutmasına ve gereğince hazırlık yapmasına engel olan şey aslında, onun hizmetine verilen ve imtihanı kazanmasına, kulluk görevini yapmasına, halife makamına uygun bir hayat yaşaması yardımcı olacak nimetlerde ölçüyü kaçırmak olmuştur. Kişinin kendisine bahşedilen nimetler ile arsındaki ilişkiyi Kur’an ve Sünnet ölçüsüne göre düzenlemesi gerekir. Allah(Celle Celaluhu) nimetleri bizim hizmetimize vermiştir.

Bakara 29. “O, yerde ne varsa hepsini sizin için yarattı. Sonra (kendine has bir şekilde) semaya yöneldi, onu yedi kat olarak yaratıp düzenledi (tanzim etti). O, her şeyi hakkıyla bilendir.”

 Maalesef insanların birçoğu Allah(Celle Celaluhu)’a kullukta kendisinin hizmetine verilen nimetlere hizmet etmekte, kulluk etmekte. Bunun sebebi dünya nimetleri ile ilişkisini Kur’an ve Sünnet’e göre düzenlememesinden ve insanların büyük bir çoğunluğunun söylem ve eylemlerinin tezat olmasının sebebi Kur’an ve Sünnet’ten uzak bir hayat yaşamalarından kaynaklanmaktadır. İmtihanı kazanmak isteyen, kulluk görevini yerine getirmek zorundadır. Bunu da ancak vahiy ile gerçekleştirebilir. Yine kulluğun önündeki engel dünya nimetleridir ve bununla da arasındaki ilişkiyi ancak vahye göre düzenlediğinde aşabilir.

Hamd Âlemlerin Rabbi olan Allah(Celle Celaluhu)’a mahsustur.