وَاِذَا حَضَرَ الْقِسْمَةَ اُو۬لُوا الْقُرْبٰى وَالْيَتَامٰى وَالْمَسَاكٖينُ فَارْزُقُوهُمْ مِنْهُ وَقُولُوا لَهُمْ قَوْلاً مَعْرُوفاً

“ (Vâris olmayan) yakınlar, yetimler ve yoksullar miras taksiminde hazır bulunurlarsa bundan, onları da rızıklandırın ve onlara güzel söz söyleyin.”

(NİSA 8.AYET)

GÜNÜN HADİSİ

103-Ma’mer ibn Râşid, ez-Zuhrî’den; o da Saîd ibnu’l- Müseyyeb’den haber verdi ki, babası Müseyyeb ibn Hazen (R.A) şöyle demiştir: Ebû Tâlib’e ölüm alâmetleri geldiği zaman, Peygamber (S.A.V) onun yanına girdi. Ebû Tâlib’in yanında Ebû Cehil (ve Abdullah ibn Ebî Umeyye) bulunuyordu. Peygamber:

— “Ey amca! Lâ ilahe illallah kelimesini söyle ki, ben Allah’ın yanında bununla senin lehine hüccet getirip şefaat edeyim” dedi.

Ebû Cehil ile Abdullah ibnu Ebî Umeyye:

— Yâ Ebâ Tâlib! Abdulmuttalib milletinden yüz mü çeviriyor­sun? dediler.

(Peygamber tevhîd kelimesini arza devam ettikçe) onlar da o söz­lerini söylemekte devam ediyorlardı. Nihayet Ebû Talîb’in bunlara söylediği son söz:

— Ben, Abdulmuttalib milleti üzereyim, demek oldu. Bunun üzerine Peygamber:

— “Ben Allah tarafından nehyolunmadığım müddetçe senin için muhakkak mağfiret isteyeceğim ” dedi.

Bunun üzerine de şu âyetler inmiştir:

“Müşriklerin o çılgın ateşin yârânı (cehennemlik) oldukları mu­hakkak meydana çıktıktan sonra, artık onların lehine, velev hısım olsunlar, ne Peygamber’in, ne de mü’min olanların istiğfar etmeleri doğru değildir” (et-Tevbe: 113)

“Hakikat sen, her sevdiğini hidâyete erdiremezsin. Fakat Allah ‘tır ki, kimi dilerse ona hidâyet verir ve O, hidâyete erecekleri daha iyi bilendir” (el-Kasas: 56).

KİTABU MENAKIBİ’L-ENSAR (Ensâr’ın Menkıbeleri Kitabı) -BUHARİ –103. HADİS