وَاِذَا لَقُوا الَّذٖينَ اٰمَنُوا قَالُٓوا اٰمَنَّاۚ وَاِذَا خَلَا بَعْضُهُمْ اِلٰى بَعْضٍ قَالُٓوا اَتُحَدِّثُونَهُمْ بِمَا فَتَحَ اللّٰهُ عَلَيْكُمْ لِيُحَٓاجُّوكُمْ بِهٖ عِنْدَ رَبِّكُمْؕ اَفَلَا تَعْقِلُونَ

GÜNÜN HADİSİ

142.-….Aişe (R) şöyle demiştir: Kureyş’i, Mahzûm oğulları’ndan olup da hırsızlık etmiş bulunan kadının durumu hüzünlendirmişti. Birisi:

— Bu kadın hakkında Rasûlullah ile kim konuşur? dedi. Diğer birtakımları:

— Bu kadına şefaat sözünü, Rasûlullah’ın sevgilisi olan Usâme ibn Zeyd’den başka hiçbir kimse söylemeye cesaret edemez, dediler.

Nihayet Usâme,.Rasülullah’la bu hususta konuştu. Bunun üze­rine Rasûlullah, Usâme’ye:

— “Sen, fenalıkları men’ için Allah’ın ta’yîn ettiği cezalardan bir cezanın affı hakkında şefaat mı etmek istiyorsun!” buyurdu. Sonra kalkıp bir hutbe îrâd etti. Sonra şöyle buyurdu: — “Sizden evvel gelip geçen ümmetleri ancak şu hâlleri helak etmiştir: Onlar içlerinde şeref li bir kimse hırsızlık yaptığı zaman, onu cezalandırmazlar di, fakat aralarında zaîfolan kimseler çaldığı zaman o zaîflere ceza verirlerdi. Allah’ayemîn ederim ki, şayetMuhammed’in kızı Fâtıma hırsızlık etse, hiç tereddüd etmeden muhakkak onun eli­ni de keserdim”

(KİTABU’L ENBİYA – BUHARİ – 142. HADİS)