Yüce Allah şöyle buyuruyor:

ف۪ي قُلُوبِهِمْ مَرَضٌۙ فَزَادَهُمُ اللّٰهُ مَرَضاًۚ وَلَهُمْ عَذَابٌ اَل۪يمٌۙ بِمَا كَانُوا يَكْذِبُونَ 

Kalplerinde hastalık vardır. Allah da onların hastalığını arttırmıştır. Yalan söylemelerine karşılık onlara elem verici bir azab vardır.  (Bakara – 10)

وَنُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْاٰنِ مَا هُوَ شِفَٓاءٌ وَرَحْمَةٌ لِلْمُؤْمِن۪ينَۙ وَلَا يَز۪يدُ الظَّالِم۪ينَ اِلَّا خَسَاراً 

Biz Kur’ân’dan, iman edenler için bir şifa ve rahmet kaynağı olan âyetler indiriyoruz. Zalimlerin de ancak zararını artırır.  (İsrâ – 82)

‘’Şunu iyi bilin ki, insan vücudunda küçücük bir et parçası vardır. Eğer bu et parçası iyi olursa, bütün vücut iyi olur. Eğer o bozulursa, bütün vücut bozulur. İşte bu et parçası kalptir.” (Buhârî, Îmân 39, Büyû’ 2; Müslim, Müsâkat 107, 108. Ayrıca bk. Ebû Dâvûd, Büyû’ 3; Tirmizî, Büyû’ 1; Nesâî, Büyû’ 2, Kudât 11; İbni Mâce, Fiten 14)

Vücudun hasta olması, sağlıklı ve iyi olmasının zıttıdır.

Hastalık, normal / tabii hareketini ve idrakini bozan bir bozulma ile olur.

İdrak etmesi ya kör ve sağır olmak gibi bir şekilde kaybolur veya tatlıyı acı algılaması veya halüsinasyonlar görmesi gibi eşyayı başka şekilde algılaması ile olur.

Doğal / tabii hareketinin bozulması da, sindirim gücünün zayıflaması veya muhtaç olduğu yiyeceklerden hoşlanmaması ve zarar verecek şeyleri canının çekmesi ve bundan dolayı ağrılar duyması gibi sebeplerle vücut kimyasının bozulmasıdır. Bu hastalığa rağmen vücut yine de helak olup ölmemekte ve genel olarak iradeli hareket etmeyi kavrama gücüne sahip bulunmaktadır. Bu da vücutta ya nitelik yahut nicelik sebebiyle meydana gelen bir ağrıya yol açmaktadır.

Birincisi, ya besin yetersizliğindendir ki besine ihtiyaç duyar veya besin fazlalılığındandır ki kusmaya ihtiyaç duyar.

İkincisi de, normalin üstünde veya altında ateşin olmasına yolaçar ki tedaviye ihtiyaç gösterir.

Kalbin hastalığı da bu şekildedir. Bir tür bozulma olup ondan dolayı tasavvur etme ve irade gücü bozulur.

– Hakkı göremeyecek yahut olduğundan başka bir şekilde görecek şekilde bozuk tasavvur etmesi bozulma olduğu gibi,

– Yararlı haktan nefret edecek ve zararlı batılı sevecek şekilde iradeye sahip olması da bir bozulmadır.

Onun için kalbin hastalığı bazan şek ve şüphelenme ile açıklanır.

Mücahid ve Katade‘nin: “Kalplerinde hastalık vardır” ayetini, “Şüphe” ile açıkladığı gibi.

Bazan da zina şehveti ile açıklanır. “Kalbinde hastalık olan kişi kötü şeyler umar” (33 Ahzab/32) ayetinde açıklandığı gibi.

Sağlıklı kişiye eziyet vermeyen bir şey, hasta kişiye eziyet verir. Örneğin vücudu hastalıktan zayıf düştüğü için hafif sıcak veya soğuk, çalışma gibi şeyler onu rahatsız edebilir.

Hastalık genel olarak hastayı zayıflatır ve sağlıklı kişinin yaptığını yapamaz duruma düşürür.

Sağlık ise, vücudu olduğu gibi korur ve zıddı ile bozulur.

Hastalık benzer sebeplerle artar ve zıddı ile yok olur. Hasta kişide benzer sebepler çoğalırsa, hastalığı artar, kuvveti daha da azalır ve belki de ölür. Ama gücü artıracak ve hastalığı yok edecek sebepler olursa, sağlığı ve gücü artar.

Kalbin hastalığı, saldıran düşmana karşı öfke duymak gibi kalpte meydana gelen bir ağrıdır. İşte bu durum kalbe eziyet verir.

Yüce Allah şöyle buyurur:

“Onlarla savaşın ki Allah sizin elinizle onları cezalandırsın, rezil etsin ve sizi üstün getirsin de müminlerin gönüllerini ferahlandırsın, kalplerindeki öfkeyi gidersin. Allah dilediğinin tevbesini kabul eder. Allah Bilendir, Hakîmdir.” (9Tevbe/14-15).

Müminlerin gönüllerini ferahlandırsın ve kalplerindeki öfkeyi gidersin, der. Şifa bulmaları, içlerinde meydana gelen öfkenin kaybolması ile olur. Falan kişi öfkesini giderdi, denir. Kısas, öldürülen kişinin yakınlarının öfkesini giderir.. Bu gam, keder, öfke ve hüzünden şifadır. Bütün bunlar insanın içinde meydana gelen hastalıklardır.

Cehalet ve şüphe de kalbi rahatsız eder. Rasûlullah sallallahu aleyhi ve sellem şöyle buyurur:

“Bilmiyorlarsa, sormaları gerekmez miydi? Sormak, aciz olanın , cehaletin  şifasıdır / ilacıdır.” (Ebû Dâvûd (1/240) İbn Mâce (1/179) Mecmau’z-Zevaid’de: Senedi munkatı’dır, denilir.)

Bir şeyden şüphelenen kişinin kalbi ızdırap çeker ve hakkında kesin bilgiye sahip oluncaya kadar bu ızdırap sürer. Hakkı açıklayan şeyler söyleyen alimin açıklaması için “Cevabı ile iyileştirdi” denir.

Hastalık, ölümden alt bir durumdur. Kalp, mutlak cehaletle ölür ama biraz cehaletle hastalanır.

Kalbin hastalanması, ölmesi, yaşaması, şifa bulması gibi durumları vardır. Yaşaması, hastalanması, ölümü ve şifa bulması, vücudun yaşamasından, ölmesinden, hastalanmasından ve iyileşmesinden daha büyüktür.

Onun için kalbin hastalığına bir şüphe veya şehvet eklenirse, hastalığını artırır, ama bir bilgi (hikmet) ve öğüt gelirse, iyileşmesinin ve salah bulmasının sebeplerinden olur.

Yüce Allah:

“Allah şeytanın karıştırdığını, kalplerinde hastalık bulunan ve kalpleri kaskatı olan kimseleri sınamayı vesile kılar. Zalimler şüphesiz derin bir ayrılık içindedirler.” (22 Hac/53 )buyurur.

Çünkü bu, onlarda şüphe meydana getirmiştir. Kalpleri katılaşmış olanlar, bu hastalıktan dolayı kuruduğu için kalpleri zayıf ve hastadır. Onun için şeytanın verdiği vesvese onlar için fitne olur. Bunların kalpleri imana karşı katılaşmış ve vesvese onlar için fitne olmuştur.

Yüce Allah şöyle buyuruyor:

“Münafıklar / ikiyüzlüler, kalplerinde fesat bulunanlar, şehirde bozguncu haberler yayanlar, eğer bundan vazgeçmezlerse, and olsun ki, seni onlara musallat ederiz; sonra çevrende az bir zamandan fazla kalamazlar.” (33 Ahzab/60).

“Cehennemin bekçilerini yalnız meleklerden kılmışızdır. Sayılarını bildirmekle de, ancak inkar edenlerin denenmesini ve kendilerine kitap verilenlerin kesin bilgi edinmesini ve inananların da imanlarının artmasını sağladık. Kendilerine kitap verilenler ve inananlar şüpheye düşmesinler. Kalplerinde (inkar ve inad) hastalığı bulunanlar ve kafirler: “Allah bu misalle neyi murat etti?” desinler. İşte Allah, böylece, dilediğini saptırır, dilediğini de doğru yola eriştirir. Rabbinin ordularını kendisinden başkası bilmez. Bu, insanoğluna bir öğütten ibarettir.” (74 Müddessir/31)

Bunların kalpleri kafir ve münafıkların kalpleri gibi ölmemiştir ama müminlerin kalpleri gibi sağlam da değildir. Belki içinde şüpheler ve şehvetler hastalığı vardır.

“… Kalbinde (şehvetten arız) hastalık bulunan kimsede arzu uyanabilir…”  (33 Ahzab/32) ayetinde belirtildiği gibi şehvet hastalığı vardır.

Kalbin sağlığını korumak veya hastalanmış bir kalbi iyileştirmek için yapılması gerekeni, onu icad edip yaratan bildirmiş ve: “Unutmayın ki, kalbler, Allah’ı anarak huzura kavuşur” buyurmuştur (Ra’d sûresi, 28) Allah Teâlâ’nın yapmamızı istediği her ibadet, kalbin sağlığını korumak için emredilmiştir. Allah adıyla dirilip can bulan bir kalb, vücut ülkesinin yegâne sultanı olduğu için, emri altındaki bütün varlıklara, yani ellere, ayaklara, dillere, dudaklara, gözlere, kulaklara isabetli emirler verir; başarılı bir hükümdâr olur.

Peygamber Efendimiz’in küçücük et parçası diye anlattığı kalb, acaba göğsümüzde çırpınıp duran et parçası mı, yoksa davranışlarımıza yön veren akıl mıdır? Öyle anlaşılıyor ki davranışlarımıza yön veren şey, o çırpınan kalb sebebiyle varlığını koruyan akıldır.

Rabbim bizlere kalben ve aklen vahyin kaynağından beslenenlerden olmayı nasip etsin..

VELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN..

The post KALP KOMUTAN AKIL İSE VEZİRDİR appeared first on Ebrar Medya.

Bu yazıda insan vücudundaki bazı sistemlerin nasıl çalıştığını anlatmaya ve anlamaya çalışalım İnşaAllah.

Bundaki amaç insanın kendi bedenindeki karmaşık yapıyı daha iyi anlamasını sağlamaktır. Ve insanın kendi bedeninde gerçekleşen olaylara ülfetsiz bakmasını sağlamak, okuyucuyu derin düşünmeye teşvik etmektir.

Bunu sağlamak için yazıyı okurken öncelikle kendi bedeninizin içinde bir yolculuğa çıktığınızı düşünün. Bu yolculukta sizi akılalmaz sürprizler beklemektedir. Kalbinizin içinde bir jeneratör bulunduğunu, bu jeneratör devreden çıktığı anda yedek bir jeneratörün devreye girdiğini göreceksiniz. İnce bağırsağınızda bulunan hücrelerin, önlerinden geçen yüzlerce farklı madde arasından demir atomunu tanıyabildiklerine ve yakaladıklarına şahit olacaksınız. Baş bölgenizde bulunan hormonal bir bezde üretilen hormon molekülünün, uzun bir yolculuk sonucunda çok uzakta bulunan hedefine -örneğin böbreğinize- ulaştığını ve burada bulunan hücrelere ne yapmaları gerektiğini emrettiğini göreceksiniz. Bu yolculuk sırasında doğduğunuz günden beri “benim bedenim”, “bana ait” diye sahip çıktığınız  kendi vücudunuzun içinde, derinizin hemen birkaç milim altından başlayarak derinliklere kadar her noktada gerçekleşen mucizevi olaylara şahit olacaksınız.

İnsan bedeni, bu açıdan bakıldığında, kendi içinde apayrı bir “alem”, apayrı bir “şehir” gibidir. Bu şehrin içinde ulaşım yolları, binalar, fabrikalar, alt yapı sistemi, en üstün teknolojilerden daha üstün teknolojiye sahip cihazlar, kendisinden hiç beklenmeyecek şekilde şuur gösteren, konusunda uzmanlaşmış elemanlar (hücreler, hormonlar, salgı bezleri), tam teçhizatlı askerler ve daha birçoğu mevcuttur. Üstelik bu “alem” yalnızca sizin bedeninizin içinde değildir. Çevrenizde gördüğünüz her insan, anneniz, babanız, kardeşiniz, dostlarınız, çalışma arkadaşlarınız, sokakta yanından geçtiğiniz insanlar, televizyonda izlediğiniz oyuncular kısacası yeryüzünde şu an yaşamakta olan milyarlarca insan, bu mucizevi “alem”e sahiptir. Aynı şekilde bundan yüzlerce, binlerce yıl önce yaşamış olan; milattan önceki dönemlerde yeryüzünde bulunan, hatta ilk insan var olduğundan beri yaşamış olan tüm insanlar da bu kusursuz “alem”e sahiptiler. Tıpkı günümüzde yaşayan insanlar gibi geçmişte yaşayan insanların da vücutlarında kusursuz sistemleri, şuur gösterileri sergileyen trilyonlarca hücreleri, karar alma mekanizmasına sahip salgı bezleri, üstün teknolojiye sahip organları vardı.

Bu küçük “alem” içinde gerçekleşen olayları düşünmek ve bu şekilde değerlendirmek son derece önemlidir. Çünkü bunu düşünmeye başlayan insan, büyük bir büyüden kurtulmada ilk adımı atmış olacaktır. Kendi bedeninde -örneğin kendi kalbinde- var olan sistemlerin mükemmelliğini bilen ve bu sistemin tasarımındaki aklı kavrayan bir insana “kalp tesadüfen bu özellikleri kazanmıştır” diyerek evrimci masallar anlatmak mümkün değildir artık. Bu insan, şuursuz atomların bir araya gelmesiyle oluşan hücrelerinin, tüm bunları kendi kendilerine yapamayacağını bilecek ve hücrelerinin sergiledikleri aklın kime ait olduğu sorusunun cevabını bulmaya çalışacaktır.

Kendisi de et olan midenin, etleri sindiren asitler salgılarken kendi kendisini sindirmemesi için özel bir sistemin kurulu olduğundan haberdar olan, eli kesildiğinde kanının pıhtılaşması için en az 20 enzimin çok özel bir planlama içinde harekete geçtiğini, bu sırada gerçekleşen işlemlerin sıralamasında bir karışıklık ya da eksiklik olmaması gerektiğini bilen bir insan, bunların hiçbirinin evrimcilerin iddia ettikleri gibi zaman içinde kademe kademe oluşamayacağını da kendisi düşünerek bulacaktır.

Derin düşünen insan küçük bir alem olan bedeninin bir Yaratıcısı olduğunu kavrayacak ve okuduğu bilgileri Yaratıcısını tanımak için birer yol olarak kabul edecektir. Vücut içindeki sistemlerde var olan düzeni, her noktada sergilenen üstün tasarımı gören her insan benzeri olmayan bir güç sahibinin, üstün bir aklın insan bedenini yarattığını açıkça görecektir. Ayetlerde şöyle buyurulmaktadır:

لَهُ مَا فِي السَّمٰوَاتِ وَمَا فِي الْاَرْضِۜ وَاِنَّ اللّٰهَ لَهُوَ الْغَنِيُّ الْحَم۪يدُ۟

 Göklerde ve yerde ne varsa hep O’nundur. Doğrusu Allah müstağnîdir, övülmeğe layıktır.  (Hac – 64)

اَلَمْ تَرَ اَنَّ اللّٰهَ سَخَّرَ لَكُمْ مَا فِي الْاَرْضِ وَالْفُلْكَ تَجْر۪ي فِي الْبَحْرِ بِاَمْرِه۪ۜ وَيُمْسِكُ السَّمَٓاءَ اَنْ تَقَعَ عَلَى الْاَرْضِ اِلَّا بِاِذْنِه۪ۜ اِنَّ اللّٰهَ بِالنَّاسِ لَرَؤُ۫فٌ رَح۪يمٌ

 Görmedin mi ki, Allah bütün yerdekileri ve emriyle denizlerde akıp giden gemileri hep sizin buyruğunuz altına verdi. Göğü de izni olmaksızın yere düşmekten o (koruyup havada) tutuyor. Şüphesiz Allah insanlara çok şefkatlidir, çok merhametlidir.  (Hac – 65)

وَهُوَ الَّـذ۪ٓي اَحْيَاكُمْۘ ثُمَّ يُم۪يتُكُمْ ثُمَّ يُحْي۪يكُمْۜ اِنَّ الْاِنْسَانَ لَكَفُورٌ

 Size (ilk defa) hayat veren, sonra öldürecek olan, sonra da yeniden diriltecek olan O’dur. İnsan gerçekten pek nankördür.  (Hac – 66)

İnsan bedenindeki yaklaşık 100 trilyon hücrenin, salgı bezlerinin, birçok organın, dokunun sahibi ve yaratıcısı üstün kudret sahibi olan Allah’tır. Allah insanı sahip olduğu tüm parçalarla birlikte bir bütün olarak yaratmıştır, kendisini tanıyıp bilmesi için de delillerini göstermiştir. Rabbimizin Kuran’da bildirdiği gibi;

وَاِنْ تَعُدُّوا نِعْمَةَ اللّٰهِ لَا تُحْصُوهَاۜ اِنَّ اللّٰهَ لَغَفُورٌ رَح۪يمٌ 

 Halbuki Allah’ın nimetlerini teker teker saymaya kalkışsanız, onları sayamazsınız. Muhakkak ki Allah çok bağışlayıcıdır, çok merhametlidir.  (Nahl – 18)

O halde bütün bunlardan haberdar olan insan, Allah’ın kendisi üzerindeki nimetlerinin farkına varmalıdır. Yaşamını yalnızca Allah’ı hoşnut edecek şekilde düzenlemeli; her sabah kalktığında kendisine verilmiş olan yeni günün ve sahip olduğu bedenin, Allah’tan bir lütuf olduğunu bilmeli ve sürekli şükretmelidir.

وَمَا لِيَ لَٓا اَعْبُدُ الَّذ۪ي فَطَرَن۪ي وَاِلَيْهِ تُرْجَعُونَ

 “Bana ne oluyor da kulluk etmeyecekmişim beni yaratana? Hep döndürülüp O’na götürüleceksiniz.”  (Yâsîn – 22)

ءَاَتَّخِذُ مِنْ دُونِه۪ٓ اٰلِهَةً اِنْ يُرِدْنِ الرَّحْمٰنُ بِضُرٍّ لَا تُغْنِ عَنّ۪ي شَفَاعَتُهُمْ شَيْـٔاً وَلَا يُنْقِذُونِۚ

 “Hiç ben O’ndan başka ilâhlar edinir miyim? Eğer O Rahman, bana bir zarar dileyecek olsa, onların şefaati benden yana hiçbir şeye yaramaz ve onlar beni kurtaramazlar.”  (Yâsîn – 23)

SÖZLERİMİZİN BAŞIDA SONUDA ALEMLERİN RABBİ OLAN ALLAH’A HAMD ETMEKTİR.

VELHAMDULİLLAHİRRABİLALEMİN..

The post ŞUURSUZ ATOMDAN, ONU YÖNLENDİRENE YOLCULUK appeared first on Ebrar Medya.

Her şeyden önce şunu iyi bilmeliyiz ki insan son derece zavallı ve aciz bir varlıktır. Buna rağmen son derece değerli ve üstün bir yaratılışa sahiptir. Çünkü yaratılış amacı mühim bir görevdir. Bu yüzden yaratılışında ki değeri koruyabilmesi de nefsini bilmesine bağlıdır.

İnsanın gerek günlük yaşantısında, gerekse başına gelecek olan büyük imtihanlar da düştüğü tuzak, nefsini bilmemesinden dolayıdır.

“Senin en şiddetli düşmanın, iki yanının arasında bulunan nefsindir.” (bk. Gazâlî, İhyâ, 3/4; Aclûnî, Keşfü’l-Hafâ, 1/143)

Nefis, sözlükte; ruh, can, akıl, insanın şahsı, bir şeyin varlığı, zatı, içi, hakîkati, beden; ceset, kan, azamet, izzet, kötü söz, bir şeyin cevheri, arzu ve istek gibi anlamlara gelir.

Nefsin, rûhânî bir cevher ve gözle görülmeyen latîf bir varlık olduğunu, nur ve ziyadan yaratıldığını söyleyenlerin yanında, latîf bir cisim, kan ve araz olduğunu söyleyenler de olmuştur.

Nefs, hem insanın maddî varlığını ve hem de insanda var olan fakat gözle görülmeyen, iyi ve kötüyü arzu eden manevî varlığını ifade eder.

“Gerçekten nefis kötülüğü emreder.” (Yûsuf, 12/53)

“İnsanın en büyük düşmanı nefsine (heva ve hevesine) uymasıdır.”

Anlaşıldığı üzere Allah (C.C)u ve O’nun Rasulü (s.a.v)  nefsin tehlikesini bizlere bildirmiştir. Fakat Allah Azze ve Celle bu tehlikeyle bizleri baş başa bırakmayıp Kuran ve Sünnet ışığında yönlendirildiğinde bir cevhere dönüşen Kalbi de biz aciz kullarına bahşetmiştir.

Şimdi bil ki, bu kıymetli cevheri sana verdiler ve sonra seni onun üzerine örttüler! Onu aramaz, zayi eder ve onu unutursan çok aldanırsın ve büyük ziyanlara duçar olursun.

Kalbini yeniden aramaya, dünya meşgalelerinden kurtulmaya ve onu kendi yüksek makamına ulaştırmaya gayret et. Çünkü kalbin şeref ve izzeti, öbür dünyada anlaşılacaktır.

Fakat, bu dünyada insanın şerefi ise, kendisinde bulunan donanımla çaba göstererek hakiki şeref ve izzete kavuşmaktır. Yoksa, bugün ondan daha kusurlu ve zavallı kim vardır. Zira açlığın, susuzluğun, sıcaklığın, soğukluğun, hastalığın, ızdırabın, elemin, sıkıntının, hışmın ve hırsın esiri olmuştur. Rahatının ve lezzetinin bulunduğu şeyler, ona zarardır. Ona faydalı olanlar acı ve elemle karışıktır.

Aziz ve kıymetli olan kimse, ya ilim, ya kuvvet ve kudret, ya himmet ve irade, veyahut da yüzünün güzelliği ile kıymetli ve azizdir.

İnsanın ilmine bakarsan, ondan daha cahil kim vardır? Zira, eğer beyninde bir damar eğrilse, öleceğinden yahut delireceğinden korkulur. İnsan ise, neden olduğunu ve ilâcının ne olduğunu bilemez. Belki de ilâcı yanındadır, onu daima görür, fakat bilmez.

Kuvvet ve kudretine bakarsan, ondan daha âciz kim vardır? Zira sinek ile boy ölçüşemez. Kendisine musallat olan sivrisineğin elinde helak olur. Arı, iğnesini kendisine batırırsa, uyumaz ve huzursuz olur.

Himmetine bakarsan, bir gümüş veya altın kaybetse, hâli değişir ve üzülür. Açlık zamanında bir lokma verilmezse, bayılır kalır. O hâlde bundan aşağılık olur mu?

Yüzünün güzelliğine bakarsan, çöplük üzerine örtülmüş post gibidir. İki gün kendini yıkamazsa, yüzünde öyle bedlik ve çirkinlik olur ki, kendisinden tiksinir, fena bir koku hissedilir. Onun karnında taşıyıp hamallığını yaptığı ve günde birkaç defa eliyle yıkadığı pis kokulu dışkıdan daha aşağı hangi şey vardır?

Bir gün Alim’in biri arkadaşlarıyla beraber gidiyordu. Bir ara, lâğım kuyusunu temizlemekle uğraşanların yanından geçiyorlardı. Yol necasetlenmiş, etraf pislik içerisinde idi. Arkadaşları burunlarını tutup, hepsi bir tarafa kaçtılar. Alim, olduğu yerde durdu ve şöyle söyledi:

«Ey insanlar, bakınız bu pislikler bana ne söylüyor. Diyorlar ki, dün pazarda (nefis ve leziz yiyecekler şeklinde) idik. Hepiniz bizi ele geçirmek için, keselerinizi boşaltmıştınız. Bir geceden fazla sizinle kalmadık. Bu hâle geldik! Bizim mi sizden, yoksa sizin mi bizden kaçmanız yakışır?».

Hakikaten insan, bu dünyada noksanlık, acizlik ve zavallılığın son noktasındadır. Pazara çıkarılma günü yarın olacaktır. Eğer kalb cevhere dönüşürse, hayvanlar seviyesinden melekler derecesine yükselir.

Yok, eğer yüzünü dünyaya ve dünya arzularına dönerse, yarın köpek ve domuzdan aşağı olur. Çünkü, onların hepsi toprak olacak ve elem çekmeyecektir. O ise azabta kalacaktır. Şerefini bildiği gibi, noksanlığını ve zavallılığını da bilmelidir. Bu sebepten dolayı kendini bilmek, Allahu Teâlâ’yı bilme anahtarlarından bir anahtardır.

Rabbim bizlere bu düşmanı iyi tanıyıp ondan arınmayı ve cevhere giden anahtarı elde edip, doğru kapıyı açabilmeyi nasip eylesin inşaAllah.

“Onu (nefsini) arındıran kurtuluşa ermiştir.” (Şems, 91/9)

SÖZLERİMİZİN BAŞIDA SONUDA ALEMLERİN RABBİ OLAN ALLAH’A HAMD ETMEKTİR…

ELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN

The post TEHLİKENİN YANINDAKİ CEVHER appeared first on Ebrar Medya.

BİSMİLLAHİRRAHMANİRRAHİM

Gerçekten Hamd Allah(Celle Celaluhu)’a mahsustur. O’na hamd ederiz ve O’ndan yardım dileriz. Mağfireti O’ndan ister, doğru yola iletilmemizi O’ndan bekleriz. Nefislerimizin kötülüklerinden ve amellerimizin fenalıklarından Allah’a sığınırız. Allah(Celle Celaluhu), kimi hidayette kılmış ise, o gerçekten hidayete erişmiş­tir. Kimi de dalâlette ve sapıklıkta kılmış ise, artık o kendisi için bir dost ve yol gösteren bulamaz. Şehadet ederim ki, Allah’tan başka bir tek ilah yoktur ve O’nun eşi ve benzeri de yoktur. Yine şehadet ederim ki, Hz. Muhammed (sav) Al­lah’ın kulu ve Resulüdür. Salât ve selam O’na, Ehli Beytine, ashabına ve O’nun yolunu izleyenlere ve onun gösterdiği çizgide yürüyenlere olsun.

Allah (c.c) insanoğluna verdiği en büyük nimetlerden biri de tevbedir. Çünkü insan günaha meyilli yaratılmıştır. Allah (c.c) insanın bu zaafını tevbe ile dengelemiştir. Ne kadar bozarsan, ne kadar dönersen, ne kadar günah işlersen işle Allah (c.c) sana bir fırsat sunuyor. İnsanoğlunun gözünü açtığı her sabah insan için bembeyaz sayfadır. Dün hatalarla karalamış olduğun, günahlarla kirletmiş olduğun sayfalarla bugünün hiçbir alakası yoktur.

Hz.Ali bir defasında bir bedevinin tevbe ve istiğfar kelimelerini aceleyle tekrarladığını görür ve ‘’Bu sahte bir tövbedir.’’ Der.. Bedevi ‘’ O halde sahih tevbe nasıl olur?’’ diye sorduğunda Hz. Ali şöyle cevap verir;

TEVBENİN KABUL OLUNMASI İÇİN 6 ŞARTI GEREKİR

1-) İşlediğin günahtan pişman olman.

2-) Gaflet ettiğin farzları iade etmen.

3-) Kul haklarını geri vermen.

4-) Eziyet ettiğin kimseden özür dilemen.

5-) İşlediğin günahı tekrarlamamaya azmetmen.

6-) Nefsini Allah’a itaatle eğitip, günah işlerken zevk aldığın gibi, Allah’a itaat ederken de sıkıntı ve zorluğu tattırman.

Nitekim Allah (c.c) bir ayetinde şöyle buyurmaktadır ;

اِلَّا الَّذ۪ينَ تَابُوا وَاَصْلَحُوا وَاعْتَصَمُوا بِاللّٰهِ وَاَخْلَصُوا د۪ينَهُمْ لِلّٰهِ فَاُو۬لٰٓئِكَ مَعَ الْمُؤْمِن۪ينَۜ وَسَوْفَ يُؤْتِ اللّٰهُ الْمُؤْمِن۪ينَ اَجْراً عَظ۪يماً

Ancak tevbe edenler, ıslah edenler, Allah’a sımsıkı sarılanlar ve dinlerini katıksız olarak Allah için (halis) kılanlar başka; işte onlar mü’minlerle beraberdirler. Allah mü’minlere büyük bir ecir verecektir. (Nisâ – 146)

Şeytan günahından dolayı uyarıldığı zaman o, ne hatasını itiraf etti, ne de itaat yoluna döndü. Aksine daha da inatçı bir tutum sergiledi. Şeytan herhangi bir dış etki olmaksızın, sadece kibirinden dolayı Allah’a karşı geldi. Diğer taraftan insan, kendiliğinden Allah’a karşı gelmemiştir. Bilakis o kandırılmıştır (aldatılmıştır). Şeytana uyup günah işlesek dahi onun gibi olmamak için Hz. Adem (a.s)  ve Hz.Havva’nın yolunu tutup tevbe etmeliyiz. Eğer kendi nefsimizin düşmanı olmazsak, bize düşman olan şeytana dost oluruz.

Günahın kibirle işlenmesi tevbenin gecikmesine veyahutta hiç olmamasına etki eder.Ama aldatıldığından (ve buna aldanma gerçekleştiğinden) dolayı kişide Rabbine karşı mahcubiyyetin oluşmasına dolayısıyla buda kişiyi pişmanlığa netice de de tövbeye götürür.

يَٓا اَيُّهَا الَّذ۪ينَ اٰمَنُوا تُوبُٓوا اِلَى اللّٰهِ تَوْبَةً نَصُوحاًۜ عَسٰى رَبُّكُمْ اَنْ يُكَفِّرَ عَنْكُمْ سَيِّـَٔاتِكُمْ وَيُدْخِلَكُمْ جَنَّاتٍ تَجْر۪ي مِنْ تَحْتِهَا الْاَنْهَارُۙ يَوْمَ لَا يُخْزِي اللّٰهُ النَّبِيَّ وَالَّذ۪ينَ اٰمَنُوا مَعَهُۚ نُورُهُمْ يَسْعٰى بَيْنَ اَيْد۪يهِمْ وَبِاَيْمَانِهِمْ يَقُولُونَ رَبَّـنَٓا اَتْمِمْ لَنَا نُورَنَا وَاغْفِرْ لَنَاۚ اِنَّكَ عَلٰى كُلِّ شَيْءٍ قَد۪يرٌ

Ey iman edenler, Allah’a kesin (nasuh) bir tevbe ile tevbe edin. Olabilir ki, Allah kötülüklerinizi örter ve altından ırmaklar akan cennetlere sokar. O gün Allah, Peygamberi ve onunla birlikte iman edenleri küçük düşürmeyecektir. Nurları, önlerinde ve sağ yanlarında koşar-parıldar. Derler ki: ‘Rabbimiz nurumuzu tamamla, bizi bağışla. Şüphesiz Sen, her şeye güç yetirensin.’

(Tahrîm – 8)

SÖZLERİMİZİN BAŞIDA SONUDA ALEMLERİN RABBİ OLAN ALLAH’A HAMD ETMEKTİR.

SELAM VE DUA İLE…

The post KİBİRDEN Mİ ? ALDATILDIĞINDAN MI ?… appeared first on Ebrar Medya.

Gerçekten Hamd Allah(Celle Celaluhu)’a mahsustur. O’na hamdederiz ve O’ndan yardım dileriz. Mağfireti O’ndan ister, doğru yola iletilmemizi O’ndan bekleriz. Nefislerimizin kötülüklerinden ve amellerimizin fenalıklarından Allah’a sığınırız. Allah(Celle Celaluhu), kimi hidayette kılmış ise, o gerçekten hidayete erişmiş­tir. Kimi de dalâlette ve sapıklıkta kılmış ise, artık o kendisi için bir dost ve yol gösteren bulamaz. Şehadet ederim ki, Allah’tan başka bir tek ilah yoktur ve O’nun eşi ve benzeri de yoktur. Yine şehadet ederim ki, Hz. Muhammed (s.a) Al­lah’ın kulu ve Resulüdür. Salât ve selam O’na, Ehli Beytine, ashabına ve O’nun yolunu izleyenlere ve onun gösterdiği çizgide yürüyenlere olsun.

Sahabileri düşünen kimse onların hem ciddî bir amel ve çaba, hem de büyük bir korku içinde olduklarını görür. Biz ise, amelde gevşek hatta ihmalkâr olduğumuz gibi aynı zamanda korkudan uzakta, güven hissi içindeyiz.

İşte Ebû Bekir Sıddık ;

O: “Keşke bir mü’minin bedeninde bir tüy olsaydım” demiştir. Bunu Ahmed b. Hanbel zikretmiştir.

Yine onun zikrettiğine göre Ebû Bekir dilini tutar ve “İşte beni, belâlara bu soktu” derdi. Çok ağlar ve “Ağlayın, ağlayamazsanız ağlar gibi yapın” derdi. Namaza kalktığında, bedeni Allah korkusundan sanki bir odun kesilirdi. Bir kez ona getirilen bir kuşu elinde evirip çevirdi, sonra:

“Bir hayvan avlanmış, bir ağaç mutlaka kesilmişse, bu mutlaka Allah’ı tesbih ve tenzihi ihmalden dolayı olmuştur.” dedi.

Vefat ederken Âişe’ye:

“Ey kızım, ben müslümanların malından şu abayı şu süt sağıcıyı ve şu köleyi almıştım. Bunları hızla Ömer’e götür” dedi.

Ebû Bekir: “Vallahi şu meyvası yenen ve kesilip direk yapılan ağaç olsaydım” demişti.

Katâde der ki:

Bana ulaşan habere göre Ebû Bekir “Keşke hayvanların yediği bir ot olaydım” demiştir.

İşte Ömer…

Tûr sûresini okurken “Şüphesiz Rabbinin azabı mutlaka vuku bulacak” (Tûr, 7) ayetine ulaştığında hastalanıncaya kadar hüngür hüngür ağladı ve insanlar onun ziyaretine geldiler. Öleceği sıra oğluna:

“Yazıklar olsun sana. Yanağımı toprağa koy. Belki Rabbim ona merhamet eder” dedi. Sonra üç kez:

“Eğer bağışlanmazsam vay halime” dedi ve öldü.

Gece Kur’an okurken bir âyetten ötürü dehşete düşüp hasta olduğu ve günlerce evinde kaldığı; insanların onu hasta sanarak ziyaret ettikleri olurdu. Yüzünde ağlamadan dolayı oluşmuş iki siyah çizgi vardı.

İbn Abbas ona:

“Allah senin vesilenle şehirler kurdurdu, seninle fetihler yaptırdı ve şöyle şöyle yaptırdı” dediğinde:

“Keşke sevapsız ve günahsız olarak azaptan kurtulabilsem” dedi.

İşte Osman (r.a.)

Bir kabrin başında dursa sakalı yaşarana kadar ağlar ve:

“Şayet hangisine girmekle emrolunacağımı bilmeksizin cennet ile cehennem arasında bulunsam hangisine gideceğimi bilmeden önce kul olmayı tercih ederdim.” derdi.

İşte. Hz. Ali ve korkusu…

En çok uzun emele düşmek ve hevâya uymaktan korkardı. Şöyle derdi:

“Uzun emel ahireti unutturur, hevâ hevese uymak ise haktan engeller. Dikkat edin! Dünya çekmiş gidiyor, ahiret ise bize doğru gelmekte. Her ikisinin de adamları vardır. Siz dünya değil ahiretin adamlarından olun. Zira bugün amel var hesap yok, yarın hesap var amel yok.”

Ebû Derdâ şöyle derdi:

Kıyamet günü en korktuğum şey bana:

“Ey Ebû Derdâ, bildin. Peki bildiğinle nasıl amel ettin!” denilmesidir Yine şöyle derdi:

“Ölümden sonra karşılaşacağınız şeyleri bilseydiniz iştahla yemek yemez, su içmez, gölgelenmek için evlere girmezdiniz. Dağlara çıkar göğüslerinize vurur ve kendiniz için ağlardınız. Aah, keşke dikilen ve meyvası yenen bir ağaç olsaydım”

İbn Abbas’ın iki gözünün altında gözyaşından meydana gelmiş, ayak bağı gibi bir iz vardı.

Ebû Zer şöyle derdi:

“Keşke dikilen bir ağaç olsaydım, keşke yaratılmasaydım”

Kendisine beytülmaldan maaş teklif edildiğinde:

“Bizde sütünü içtiğimiz bir keçi, üzerinde eşya taşıdığımız merkeb, hizmet eden hizmetçi, bir de aba var ve ben bunların hesabından korkuyorum; öyleyken maaşın hesabını nasıl vereyim?”

Temim-i Dârî bir gece, Câsiye sûresini okurken:

“Yoksa kötülükleri işleyen kimseler kendilerine inanıp salih ameller işleyenler gibi davranacağımızı mı sandılar” (Câsiye, 21) âyetine geldiğinde bunu sabaha kadar ağlayarak tekrarladı durdu.

Ebû Ubeyde Âmir b. Cerrah şöyle demiştir:

“Keşke bir koç olsaydım. Sahibim beni kesseydi ve etimi yeselerdi; çorbamı içselerdi.”

Örnekleri teker teker zikretmek istediğimizde konu çok uzayacaktır.

İbrahim Temîmî derki:

“Sözümle amelimi her karşılaştırışımda, yalancı olmaktan korkmuşumdur.”

İbn Ebi Melike şöyle demektedir:

“Otuz sahabiye yetiştim hepsi de kendi hakkında korku içindeydi. Onların hiçbiri imanının Cebrail (a.s.) ve Mikail’in (a.s.) imanı gibi olduğunu söylemiyordu.”

Hasan-ı Basrî’den şöyle rivayet edilir:

“Allah’tan (c.c.) sadece mü’min korkar, O’ndan ancak münafık güvende olur.”

Hz. Ömer Huzeyfe‘ye:

“Allah aşkına söyle, Rasûlullah sana benim ismimi de münafıklar arasında zikretti mi?” deyince, o “Hayır.” demiş, sonra:

“Senden sonra hiç kimseye peygamberin söylediği isimler arasında olmadığını söylemeyeceğim” dedi.

Görüyoruz ki cennetle müjdelenenler, itaat ve ibadete devam eden, günahtan olduğunca sakınan imanında şek ve şüphe olmayan sahabeler dahi akıbetlerinden dolayı Allah c.c ‘ın azabından emin olamamıştır. Bunun sebebi Allahın rahmeti olmadan amelleriyle cennete giremeyeceklerini bilmelerinden dolayıdır. Müjdelenmelerine rağmen Allah c.c korkusundan emanet kendisine yüklenmemiş masivai herhangi bir mahluk olmayı temenni etmişlerdir. Fakat bugün bizler in son nefesimizde iman üzere mi yoksa şirk üzere mi öleceğimizi bilmeden ve bir o kadar da günahların bizi kuşatmasına rağmen kurtulacağımızı temenni ediyoruz. İşte en büyük eksiklik burada başlamaktadır.

Allah Rasulü  sav efendimiz;  Allaha karşı hüsnüzan besleyiniz demiştir.

Ve hüsnüzan ise; Allahın kendisine güzel muamele edeceğini düşünmek, affa mazhar olacağından ümit halinde olmak demektir. Kesinlikle affedilmek demek değildir. Mümin olanlar ümit ve korku halinde kulluk vazifelerini yerine getirirken  münafıklar aşırıya giderek sadece Allahu Teala ya karşı kuruntuya katılmaktadır

SÖZLERİMİZİN BAŞIDA SONUDA ALEMLERİN RABBİ OLAN ALLAH’A HAMD ETMEKTİR.

VELHAMDULİLLAHİRRABİLALEMİN..

The post ALLAH(C.C)’TAN SADECE MÜMİN KORKAR, O’NDAN ANCAK MÜNAFIK GÜVENDE OLUR! appeared first on Ebrar Medya.

İbn Mes”ûd”dan rivayet edildiğine göre, Allah Resûlü (sav) şöyle buyururdu:

“… Kim Allah”a ve Resûlü”ne itaat ederse doğru yolu bulmuştur. Kim onlara isyan ederse ancak kendisine zarar verir. Allah”a hiçbir şekilde zarar veremez.”(D1097 Ebû Dâvûd, Salât, 221, 223)

Bilmeliyiz ki. Allah (C.C)’a ibadet etmek bütün iyiliklerin toplamıdır. Allah (C.C) Kur’an-ı Kerim’in bir çok ayetinde kulları buna tevsik etmiş, insanları nefislerin karanlıklarından çıkarıp Allah (C.C)’ı tanımanın aydınlığına kavuşsunlar ve Allah(C.C)’dan korkanlar için, içinde hiç bir gözün görmediği, hiç bir kulağın işitmediği ve hiç kimsenin hayalinden geçmemiş olan nimetlerin hazırlanmış olduğu cennete girebilsinler diye Allah(C.C), peygamberleri göndererek insanları kula kulluktan kurtulup Allah’a kulluğa, ibadet etmeye çağırmıştır.

Çünkü insanlar boşu boşuna yaratılmamışlardır. Tersine kötülük işleyenler işledikleri kötülüğün karşılığını görsün ve iyilik yapanlar iyilikle mükâfatlansınlar diye yaratılmışlardır. Allah (C.C)’ın kulların ibadetine ihtiyacı yoktur, insanların O’na karşı gelmesi O’na ne bir zarar verebilir ve ne de yüceliğine bir eksiklik getirebilir.

« Eğer bütün insanlar kendilerini büyük görüp Allah (C.C)’a kulluk etmekten vazgeçerlerse bilmiş olsunlar ki Rabb’in katında bulunanlar (melekler) gece gündüz. hiç bıkmadan O’nu tesbih ederler», «İyilik işleyen kendine işler, kötülük yapan da kendi zararına yapmış olur. Allah(C.C)’in hiç bir şeye ihtiyacı yoktur, fakir olan sizlersiniz. »

Şaşılır ki. İçimizden biri bir köle satın alınca, onun gereken hizmeti seve seve yapmasını, belirli ve değeri önemsiz bir maden karşılığında ona sahip olan efendisinin her emrine boyun eğmesini ister. Bir hata yüzünden köleyi gözünden düşürür, ona öfkelenir, belki de ya ücretini keser, ya da onu kovar, veya satışa çıkarır.

O halde bize ne oluyor da bizi yoktan var ederek en mükemmel kıvama getiren yağmur tanesi sayısınca kusur işlediğimiz halde, yoklukları helakımız demek olan nice nimet ve desteğini bizden alıkoymayan gerçek efendimize ibadet etmiyoruz. Bizleri bir kusurumuz üzerine yakalayıp hesaplaşmaya çekebileceği halde mühlet verirsek bizde tevbe edelim de kusurumuzu bağışlasın, kabahatimizi örtsün.

Bil ki, geçmiş peygamberlerin kitaplarında, insana hitab eden şu söz meşhurdur: «Ey insan! Rabbini tanımak için kendini tanı». Haberlerde (hadislerde) ve eserlerde (selef-i sâlihînin sözlerinde) geldi ki: «Kendini bilen, Rabbini bilir».

Kendinde olan akıl almaz bu inceliklere ve âzalarının faydalarına ve her birinin ne hikmetle yaratıldığına, el, ayak, göz, dil ve diş gibi zahirî azalarına, dalak, ciğer ve buna benzer diğer iç azalarına bakınca, kendini yaratanın ilmini bilip her bakımdan tam ve her şeyi kuşatmakta olduğunu anlar.

Çünkü, bütün akıllıların aklı bir araya gelse, onlara uzun ömür verilse, bu azalardan birini, yaratılışında olduğu şekilden çıkarıp daha iyi yapmayı düşünseler, yapamazlar!

Bu söz şuna işarettir ki, insanın kendisi bir aynadır, ona bakan, Hakkı görür!

İnsanın, her bir parçasında bunun gibi hikmetler, faydalar vardır. Bir kimse bu hikmetleri ne kadar çok bilirse, Allahü Tealâ’nın ilminin azametine hayranlığı ve itaati de o kadar çok olur.

Zaruri olarak, yahut ihtiyaç olarak, yahut, iyilik ve güzellik için olanların hepsinin kendinde yaratıldığını ve bir arada bulunduğunu anlayınca, Allahü Teâlâ’nın lütuf ve rahmetini görür, işte bunun için kendini tanımak, Allahü Teâlâ’yı bilmenin anahtarı olur.

Aklı başında olan kimse ibadete lâyık olan Rabbi’ni tanımakta ve bütün varlığı ile O’na yönelerek rızasını dilemekte gecikmez.

Kıyamet günü Allah Teâlâ: “Ey insanlar! Ben sizin için şunları şunları yaptım. Peki siz, benim için ne yaptınız?” diye sorarsa, bu suale nasıl cevap verebiliriz? Rivayete göre Şiblî (Rha) bir gün halka vaaz etti. Kıyâmetten, kıyâmetin dehşetinden, hesabın son derece çetin, meşakkatli, zor bir merhale olduğundan bahsetti. İnsanları ağlattı. O esnâda yanlarına Ebu’l-Hüseyin en-Nûrî geldi ve şunları söyledi: “İnsanları bu kadar korkutmana gerek yok! Çünkü o günün hesâbı bu kadar uzun değildir; iki kelimeden ibârettir: O gün Allah Teâlâ kullarına sadece: «Men tü-râ bûdem tû ki râ bûdî: Ben seninle idim, sen kiminle idin?» diye seslenerek buna cevap isteyecektir.” Dolayısıyla, ibâdette esas olan, ihlastır, yani, mâsivâ endişesini ve ağyâr beklentisini gönülden çıkararak sadece Allah’a kulluk etmektir.

Allah (C.C) dünya hayatında örnek ve önder olarak da Peygamberler göndermiş ve gönderdiği peygambere itaati kendine itaat için şart koşmuştur. Aklımızı başımıza alıp kurtuluşumuz için gerekli olan şartları göz önünde bulundurmanın zamanı geldi de geçiyor bence . Neyi bekliyoruz? Kıyamet günü parayla, eşle, çocukla, mal ile, dünyalık meşguliyetlerle beraberdim, sana kulluk edemedim Yarabbi mi diyeceğiz. Pişman olacağımız şeyler için ne de çok çaba sarfediyoruz değil mi ? Bir tek ilahımı razı etmek kolaydır, yoksa bir çok ilahı mı ?  Bu dünya da ne ekersek ahirette onu biçeceğiz.

Rabbim inşaAllah kendisini tanıyıp, ihlasla ölene kadar da kulluğu O’na has kılan kullarından olmayı nasip etsin .Amin.

SÖZLERİMİZİN BAŞIDA SONUDA ALEMLERİN RABBİ OLAN ALLAH(C.C)’A HAMD ETMEKTİR..

VELHAMDULLİLLAHİRABBİLALEMİN…

The post İTAATİN YOLU ALLAH(C.C)’I TANIMAKTAN GEÇER appeared first on Ebrar Medya.

-YALAN YERE YEMİN ETMEK: Bu, günahların en çirkinlerinden, ayıpların en fâhişlerindendir.

İsmail b. Vâsıt şöyle anlatıyor: Ebubekir Sıddîk Hz. Peygamber’in ölümünden sonra hutbe okurken şöyle dedi: Bir sene önce Hz. Peygamber şimdi bulunduğum yerde durdu -sonra Ebubekir ağladı- ve şöyle dedi: Yalandan sakınınız. Çünkü yalan, fısk ve fücurla beraberdir. Bunların ikisi de cehennemdedir.( İbn Mâce, Nesâî)

-GIYBET: Gıybet duyduğu zaman insanın hoşuna gitmeyen, gıyabında yapılan konuşmadır. Söylemiş olduğun şey, ister bedeninde, ister nesebinde, ister ahlâkında, ister fiilinde, ister zihninde, ister bünyesinde olsun hiçbir fark yoktur. Hatta elbisesinde, evinde ve bineğinde bile hoşuna gitmeyen bir eksikliği belirtsen yine gıybet olur.
Bedene gelince, gözündeki zayıflığı, şaşılığı, başındaki kelliği, boyunun kısa veya uzunluğunu, renginin siyahlığı ve sarılığını belirtmek gibidir. Nasıl olursa olsun, kişinin kendisiyle vasıflanabileceği düşünülen ve söylenildiği takdirde hoşuna gitmeyen her söz gıybete dâhildir.

Dil ile söylemek, ancak başkasına Müslüman kardeşinin bir eksikliğini anlattığın ve hoşuna gitmeyen bir vasfını belirttiğin için haram olmuştur. Bu bakımdan ta’rizen kendisinden bahsetmek, açıkça kendisinden bahsetmek gibidir. Bu hususta fiil de söz gibidir. İşaret, ima, dudak bükme, göz kırpma, yazı, hareket ve maksadı belirten her türlü söz, açıkça söylemek gibidir. O halde bunların tümü gıybet ve haramdır,

Aişe validemizin şu sözü îma ve işaret kısmındandır: Bizim evimize bir kadın geldi. Kadın gittikten sonra elimle kadının kısa boylu oluşuna işaret ettim. Bunun üzerine Hz. Peygamber (sav) bana şöyle dedi: Kadının gıybetini yaptın!( İbn Ebî Dünya)

Başkasının durumunu hikâye etmek sûretiyle taklidini yapmak da gıybettir. Aksayarak yürümek veya kişinin yürüdüğü gibi yürümek gıybettir, hatta azap bakımından gıybetten daha şiddetlidir. Çünkü böyle yapmak, kişiyi anlatmakta daha tesirli olur. Hz. Peygamber, Hz. Aişe’nin başka bir kadının taklidini yaptığını gördü ve şöyle buyurdu: Bana şu kadar şu kadar verilse bile yine de bir insanın taklidini yapmak beni sevindirmez!

Allah Teâlâ Kur’an da gıybetin kötülenmesini nass ile yapmış ve gıybet yapanı ölünün etini yiyen bir kimseye benzeterek şöyle buyurmuştur:

Biriniz diğerinizi arkasından çekiştirmesin. Biriniz ölü kardeşinin etini yemek ister mi? Bundan tiksindiniz (değil mi)!(Hucurât/12)

Câbir ve Ebu Said Hz. Peygamber’den (s.a) şöyle rivayet ediyorlar:

Gıybetten kaçınınız! Muhakkak ki gıybet, zinadan daha kötüdür. Çünkü kişi, bazen zina eder, tevbe eder ve Allah tevbesini kabul eder. Gıybet yapan bir kimse ise, gıybeti yapılan kişi kendisini affetmedikçe Allah tarafından affedilmez.

-ÖVÜLEN KİŞİYE DÜŞEN VAZİFE: Övülen bir kimseye, kibir ve ucûbun âfetinden şiddetle sakınmak, övgüden dolayı ibadetlerde gevşeklik göstermekten şiddetle kaçınmak düşer. Övülen, ancak kendi nefsini tanıdığı takdirde bu vazifeyi yerine getirebilir. Sonucun tehlikesini düşündüğünde, riyanın inceliklerini, amellerin âfetlerini bildiğinde gerekeni yapabilir. Çünkü övülen zat, nefsi hakkında övenin bilmediklerini bilir. Eğer övene, övülenin bütün sırları belirseydi, onun kalbinden geçenler görünseydi, öven onu övmekten çekinecekti. Övülen bir kimseye, öveni tahkir etmek sûretiyle övgüden hoşlanmadığını belirtmek vazifesi düşer.

 Nitekim Hz. Peygamber şöyle buyurmuştur: Enes şöyle anlatır: Ashâbın yanından bir cenaze geçti. Onu övdüler. Hz. Peygamber de Vâcib oldu’ dedi. Biraz sonra başka bir cenaze geçti, onun hakkında da kötü konuştular. Hz. Peygamber ‘Vâcib oldu’ buyurdu. Ashâb “Bu nasıl olur, ikisi için de Vâcib oldu’ dediniz” dediler. Hz. Peygamber ‘Övdüğünüze cennet, kötülediğinize de cehennem vâcib oldu. Çünkü sizler yeryüzünde Allah’ın şahidlerisiniz’ diyerek, bu sözü üç defa tekrar etti. (Tayalîsî, İmam Ahmed, Buhârî, Müslim ve Nesâî)

Hz. Ali (r.a), övüldüğü zaman şöyle demiştir: ‘Ey Allahım! Onların bilmediklerini benim için affet ve söylediklerinden dolayı beni sorumlu tutma! Beni onların zannettiğinden daha hayırlı kıl!’.

Bütün huylar, ancak ilim ve amel macunuyla tedavi edilir. Her illetin ilâcı, sebebinin zıddı iledir. Bu bakımdan biz illetlerin sebeplerini araştıralım. Kendimizi temize çıkartmak çok kolay çünkü nefsimiz buna her daim müsait fakat önemli olan nokta aslında: Ömer (r.a) şöyle buyurmuştur: “Hesaba çekilmeden önce kendinizi hesaba çekiniz. Amelleriniz mizanda tartılmadan önce siz onları vicdanınızda tartınız. Allah’a arz olacağınız büyük hesap günü için kendinizi salih amellerinizle süsleyiniz.’’

Rabbim kendini temizlemek yerine, Allah’ın kendisini temize çıkarttığı kullarından olmayı ,dili konusunda Allah’ın razı olmayacağı noktada tedbiri elden bırakmamayı nasip etsin inşAllah. Uyanık bir kalp ancak şeytanın rahatlıkla yoldan çıkartmak için, aldatmak için kullanacağı dile sahip çıkmaya imkan sağlar. Bunları saymakla bitirmek mümkün değildir. Hz. Peygamber’in (s.a) ‘Susan kurtulmuştur’ hadîs-i şerifinin sırrını farkediyoruz. Çünkü şu âfetlerin hepsi, tehlike ve felâketlerdir ve hepsi de konuşanın yolunda beklemektedirler. Eğer konuşan susarsa, selâmet bulur. Eğer konuşursa, nefsini tehlikeye atmış olur. Konuşmayı azaltırsa selâmette kalması umulur. Kişi bütün bunlarla beraber yine de tehlikeden tamamen kurtulmuş sayılmaz, sükût edip selâmete kavuşanlardan olmaya (çalış)! Çünkü selâmet, bu ganimetlerden birisidir.

VELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN..

The post DİLİN AFETLERİ – 3 appeared first on Ebrar Medya.

Son yazımızda dilin afetleri noktasında dikkat etmemiz gereken maddelerden bahsetmeye çalışmıştık kaldığımız yerden devam edelim inşallah..

7-Çirkin Sözler Sarfetmek: Fahiş konuşmak, başkasına sövmek ve dilin gevezeliğidir, bu şekilde konuşmak kötüdür ve yasaklanmıştır. Bunun kaynağı alçaklık ve kötü tabiatlı olmaktır. Hz. Peygamber (s.a) şöyle buyurulıuştur:

Fahiş konuşmaktan sakının! Çünkü Allah Teâlâ ne fahiş konuşmayı ve ne de başkasına işittirmek için fahiş konuşmaya zorlanmayı sevmez.( Nesâî )

İbrahim b. Meysere şöyle demiştir: ‘Kıyamet gününde, fâhiş konuşup gevezelik yapan bir kişi, bir köpek suretinde veya bir köpeğin içinde getirilir (haşrolunur!)’

8-Lanetleme: Bu lânet -ister hayvana, ister nebata, ister insana olsun- kötüdür.

Nitekim Hz. Peygamber (s.a) şöyle buyurmuştur:

Ne Allah’ın lânetiyle, ne gazapla ve ne de cehennemle birbirinize lânet okumayınız.( Tirmizî, Ebû Dâvûd)

İbn Ömer şöyle demiştir: ‘Allah nezdinde insanların en sevimsizi, halka ta’neden ve lânet okuyanlardır’.

9-Şaka Yapmak : Mizahın esası kötüdür. İstisna edilen az bir miktarı hariç yasaklanmıştır.

Yasaklanan, ancak şakada ifrata kaçmak veya daimî bir şekilde şakalaşmaktır. Daimî bir şekilde şakalaşmanın yasaklanmasına gelince, böyle yapmak, oyunla meşgul olmak ve fuzulî
hareketlerle vakit geçirmek demektir. Evet! Oynamak mübahtır. Fakat daimî şekilde şakalaşmak ve oynamak kötüdür. Oynamakta ifrat etmeye gelince, böyle yapmak, fazla gülmeyi, fazla gülmek de kalbi öldürür ve bazı hallerde de kin gütmeye sebep olur. Böylece hürmet ve vakar ortadan kalkar. Bu bakımdan bu gibi hareketlerden uzak olan şaka kötülenemez. Nitekim Hz. Peygamber’den şöyle rivayet edilmiştir:

Muhakkak ben (de) şaka yaparım. Fakat haktan başkasını söylemem.

Hz. Ömer (r.a) şöyle demiştir: ‘Gülmesi çok olanın heybeti azalır. Mizah yapan kıymetini kaybeder. Kim birşeyi fazla yaparsa onunla tanınır. Konuşması fazla olanın hatası çoğalır. Hatası çok olanın hayası azalır. Hayası azalanın takvası azalır. Takvası azalanın da kalbi ölür’.
Bir de gülmek, ahiretten gafil bulunmaya delâlet eder.

Nitekim Hz. Peygamber (s.a) şöyle buyurmuştur:

Eğer benim bildiğimi bilseydiniz, muhakkak çok ağlar, az gülerdiniz.( Müslim, Buhârî)

10-Alay Ve İstihza: Alay etmek, eziyet verici olursa haramdır.

Nitekim Allah Teâlâ (c.c) şöyle buyurmuştur: Ey iman edenler! Bir kavim diğer bir kavimle alay etmesin. Belki (alay edilenler, alay edenlerden daha) hayırlıdırlar. Kadınlar da başka kadınlarla alay etmesinler. Belki (alay edilen kadınlar, alay eden kadınlardan daha) hayırlıdırlar. (Hucûrat/11)

İbn Abbas ‘Eyvah bize! Bu kitaba ne oldu ki küçük ve büyük bırakmadan herşeyi sayıp dökmektedir’ (Kehf/49) ayetinin tefsirinde şöyle demiştir: ‘Küçükten gaye, mü’mine yapılan alaydan ötürü tebessüm etmektir. Büyükten gaye ise, alaydan ötürü kahkaha ile gülmektir’.
İbn Abbas’ın bu tefsiri, insanlara gülmenin büyük günahlardan olduğuna işarettir.

Hz.Peygamber (s.a.v) şöyle buyurmuştur: Kim, (müslüman) kardeşini işlediği günahından tevbe ettiği halde o günahtan ötürü ayıplarsa, o kimse ölmeden önce o günahı işlemekle cezalandırılır.( Tirmizî)

11-Sırrı İfşa Etmek: Sırrı açıklamak eziyet, tanıdık ve dostların hakkına karşı gösterilen gevşeklik olduğu için dinen yasaklanmıştır.

Nitekim Hz. Peygamber (s.a) şöyle buyurmuştur:

Kişi konuşurken dönüp etrafına bakarsa, onun bu konuşması, konuşmasının dinleyene emânet olduğuna delâlet eder (ifşa etmesi haramdır). (Ebu Dâvud, Tirmizî)

Hz. Peygamber, başka bir hadîs-i şerifinde bunu kayıtsız şartsız olarak şöyle ifade etmiştir: ‘Aranızdaki konuşma emânettir’.( İbn Ebî Dünya )

12-Yalan Vaadde Bulunmak : Muhakkak ki çok kere dil, va’detmeye meyleder. Sonra nefis, çoğu zaman o va’di yerine getirmek istemez. Böylece va’d, yapmamaya dönüşür. Bu ise münafıklığın alâmetlerindendir!

 Nitekim Allah Teâlâ şöyle buyurmuştur:

Ey iman edenler! (verdiğiniz) sözleri yerine getiriniz. (Mâide/l)

Eğer kişi, söz verdiği zaman sözünü yerine getirmemeye niyetliyse işte bu münâfıklığın ta kendisidir.

Ebu Hüreyre Hz. Peygamberden şöyle rivayet ediyor:

Üç haslet vardır. Kimde bu üç haslet bulunursa o oruç da tutsa, namaz da kılsa ve ben müslümanım da dese yine münâfıktır:

1.Konuştuğu zaman yalan söylerse,
2.Söz verdiği zaman sözünü yerine getirmezse,
3.Emîn sayıldığı zaman hainlik yaparsa!( Müslim, Buhârî)

Hz. Peygamber (s.a) şöyle buyurmuştur:
Dört haslet vardır, kimde o dört haslet bulunursa, o kimse münafıktır ve kimde o dört hasletten biri bulunursa, o kimsede münâfıklıktan bir haslet var demektir. Ta ki o hasleti bırakıncaya kadar!

1.Konuştuğu zaman yalan söylerse, 2.Söz verdiği zaman cayarsa,3. Ahdettiği zaman hile yaparsa, 4.Başkasıyla cedelleştiği zaman yalan uydurursa.( Müslim, Buhârî, (Abdullah b. Amr’dan)

Kişi kardeşine söz verdiği ve o sözünü yerine getirmek niyetinde olduğu halde onu yerine getirme imkânını bulamazsa günahkâr olmaz. (Ebu Dâvud)

Hz. Peygamber (s.a) şöyle buyurmuştur:

“Kim bana, iki çene ve bacak arası mevzuunda söz verir kefil olursa, ben de ona cennet için kefil olurum.” (Buhârî, Rikak 23) buyurmuştur. İki bacak arasından maksat “namus”una, iki çene arasından maksat da “ağzına, diline” sahip çıkmak demektir.

İnşaAllah bir dahaki yazıda sahip çıkmamız gereken hasletlere değinmeye devam edeceğiz..

SÖZLERİMİZİN BAŞIDA SONUDA ALEMLERİN RABBİ OLAN ALLAH’A HAMD

The post DİLİN AFETLERİ-2 appeared first on Ebrar Medya.

Gerçekten Hamd Allah(Celle Celaluhu)’a mahsustur. O’na hamd ederiz ve O’ndan yardım dileriz. Mağfireti O’ndan ister, doğru yola iletilmemizi O’ndan bekleriz. Nefislerimizin kötülüklerinden ve amellerimizin fenalıklarından Allah’a sığınırız. Allah(Celle Celaluhu), kimi hidayette kılmış ise, o gerçekten hidayete erişmiş­tir. Kimi de dalâlette ve sapıklıkta kılmış ise, artık o kendisi için bir dost ve yol gösteren bulamaz. Şehadet ederim ki, Allah’tan başka bir tek ilah yoktur ve O’nun eşi ve benzeri de yoktur. Yine şehadet ederim ki, Hz. Muhammed (s.a) Al­lah’ın kulu ve Resulüdür. Salât ve selam O’na, Ehli Beytine, ashabına ve O’nun yolunu izleyenlere ve onun gösterdiği çizgide yürüyenlere olsun.

Son yazımızda dilin afetleri noktasında dikkat etmemiz gereken konulara değineceğimizi söylemiştik.

1-Boş şeyler konuşmak: Kulun sahip olduğu en hayırlı mal, hiç şüphesiz vaktidir. O en hayırlı malı her ne zaman gereksiz, boş şeylere, kendisini ilgilendirmeyen konulara harcarsa; ahiret ganimetini biriktirememiş olur. Geri dönüşü olmayan en hayırlı mal olan zamanı kaybetmiş olur. Vaktin en değerli hazine olduğu gerçeğiyle Rasulullah (s.a.v) şöyle buyurmuştur : ‘’Bir kimsenin lüzumsuz ve boş şeyleri terk etmesi iyi bir Müslüman oluşundandır.’’

2-Fuzuli konuşmak :İbrahim et-Teymi şöyle dedi: ‘’Müslüman konuşmak istediği zaman, düşünür; eğer yararına ise konuşur, ama ahirette aleyhine bir şeyse konuşmaz. Facir kimseyse her şeyi konuşur, peş peşe konuşur.’’

İbrahim en-Nehai (r.aleyh) şöyle buyurdu: ‘’İnsanları helak eden iki haslet vardır: Birincisi fazlaca mal, ikincisi fuzuli konuşmaktır.’’

3- Batıl sözlere dalmak: Batıl sözlere dalmak günahlar hakkında konuşmaktır. Rasulullah (s.a.v) şöyle buyurdu: ‘’Kıyamet günü insanların hatalarının çoğunluğunun batıl sözlere dalmak olduğu görülecektir.’’

Ve Allah (c.c) ayeti kerimesinde şöyle buyurmaktadır:

وَقَدْ نَزَّلَ عَلَيْكُمْ فِي الْكِتَابِ اَنْ اِذَا سَمِعْتُمْ اٰيَاتِ اللّٰهِ يُكْفَرُ بِهَا وَيُسْتَهْزَاُ بِهَا فَلَا تَقْعُدُوا مَعَهُمْ حَتّٰى يَخُوضُوا ف۪ي حَد۪يثٍ غَيْرِه۪ۘ اِنَّكُمْ اِذاً مِثْلُهُمْۜ اِنَّ اللّٰهَ جَامِـعُ الْمُنَافِق۪ينَ وَالْكَافِر۪ينَ ف۪ي جَهَنَّمَ جَم۪يعاًۙ

O, size Kitapta: ‘Allah’ın ayetlerinin inkâr edildiğini ve onlarla alay edildiğini işittiğinizde, onlar bir başka söze dalıp geçinceye kadar, onlarla oturmayın, yoksa siz de onlar gibi olursunuz’ diye indirdi. Doğrusu Allah, münafıkların ve kafirlerin tümünü cehennemde toplayacak olandır.  (Nisâ – 140)

4-Tartışma ve münakaşa etmek: Müslümanların kendi aralarında çekişmeye düşmeleri de nehyedilmiştir. Nebi (s.a.v) şöyle buyurmaktadır:’’ Kardeşinle tartışma, alay etme ve yerine getiremeyeceğin sözleri verme.’’ Aynı şekilde şöyle buyurmuştur: ‘’Allah (c.c) hidayet verdikten sonra sapkınlığa düşen kavim,münakaşa edenlerdir.’’

5-Husumet : Husumet de yerilen bir haslettir. Aynı zaman da husumet, tartışma ve mücadelenin de ötesindedir. Husumet istediği bir hakka yahut mala ulaşmak için sözde ısrarcı olmaktır. Bu bazen hak idea eden tarafından başlatıldığı gibi, bazen de diğer tarafın tavrına itiraz olarak da vuku bulabilir. Tartışma ise sadece söylenene itiraz şeklinde meydana gelir. Hz. Aişe (r.anha) Hz. Peygamber’in (s.a.v):’’Allah (c.c) katında en sevimsiz kişi, husumette ısrarcı olandır’’  buyurduğunu rivayet etmektedir.

6-Sözde yapmacıklık: Zorlama ve yapmacık konuşma hemen kendini belli eder. Bundan ötürü uygun olan maksadın ötesine geçmemektir. Konuşmada maksat karşı tarafa kendini ifade etmektir. Bu sınırı aşan her şey yapmacıklık kabilinden olup hoş karşılanmaz. Rasulullah (s.a.v) hadisi şerifinde şöyle buyurmuştur:’’ Dikkat edin, sözü uzatarak derine dalanlar helak oldu.’’                                                               

Bir daha ki yazımızda kaldığımız yerden devam edeceğiz inşaAllah..

SÖZLERİMİZİN BAŞIDA SONUDA ALEMLERİN RABBİ OLAN ALLAH’A HAMD ETMEKTİR..

The post DİLİN AFETLERİ appeared first on Ebrar Medya.

Gerçekten Hamd Allah’a mahsustur. O’na hamdederiz ve O’ndan yardım dileriz. Mağfireti O’ndan ister, doğru yola iletilmemizi O’ndan bekleriz. Nefislerimizin kötülüklerinden ve amellerimizin fenalıklarından Allah(Celle Celaluhu)’a sığınırız. Allah (Celle Celaluhu), kimi hidayette kılmış ise, o gerçekten hidayete erişmiş­tir. Kimi de dalâlette ve sapıklıkta kılmış ise, artık o kendisi için bir dost ve yol gösteren bulamaz. Şehadet ederim ki, Allah(Celle Celaluhu)’tan başka bir tek ilah yoktur ve O’nun eşi ve benzeri de yoktur. Yine şehadet ederim ki, Hz. Muhammed (sav) Al­lah(Celle Celaluhu)’ın kulu ve Resulüdür. Salât ve selam O’na, Ehli Beytine, ashabına ve O’nun yolunu izleyenlere ve onun gösterdiği çizgide yürüyenlere olsun.

Ruhi beslenmenin insanı helak edebilecek nedenlerden uzak durmakla mümkün olduğu herkesçe malumdur. Bizler de bu yazımız da aslında helak edebilecek nedenlerden biri olan dil afetini ele alacağız.

Allah(Celle Celaluhu) rahmetini kuluna akıttı. Kalbinin ve aklının içerdiği şeyleri açıklayabileceği bir dil ona ihsan etti.O dil ki ,uygun bir biçim de kullanıldığında kalpteki perdeyi kaldıran, hamd ile konuşturan, elde edilen ilme dair bilgileri açığa vurmasını sağlayan nimettir.

Dil Allah(Celle Celaluhu)’ın harika nimetlerinden bir nimettir. Cisim itibariyle küçük, bağlılığı ve isyan edebilmesi itibariyle büyüktür. Zira küfür gibi cezayı gerektiren veya iman gibi mükafatı hak eden bir hal ancak dilin şahitliği ile ortaya çıkar. Dil kontrol edilmesi en zor olan azalardan biridir. Nedeni ise onun konuşmasında, hareket etmesinde yorgunluk ve zorluk olmamasıdır. Bu sebepten ötürü, insan bu nimetin kötüye kullanımından sakınmada dikkatsiz, ihmalkar davranmıştır. Şeytan için dil, insanı yoldan çıkarmanın, aldatmanın aracı olmuştur.

Bu konuda bize gelen nakil ve rivayetlerin bazıları üzerinde durmaya çalışalım.

Rasulullah (s.a.v) buyurdu ki:’’Hayır dışında dilini tut ki; böylelikle şeytana karşı galip olasın.’’ (Ahmed b.Hanbel müsned.11563)

Rasulullah (s.a.v) şöyle buyurdu: ‘’Midesinin,iffetinin ve dilinin şerrinden kurtulan,bütün şerlerden kurtulmuş olur.’’(Beyhaki,Şuabü’l-İman, 4/361,5409.) Çünkü insanların çoğunu helak eden şey ; mide,ırz ve dil şehvetleridir.

Said b.Cübeyr (r.anhu)’den rivayet edildiğine göre Rasulullah (s.a.v) buyurdu ki:’’Ademoğlu sabah uyandığında bütün organlar dile gelerek yalvarır ve şöyle derler : Bizim için Allah’a karşı sorumluluk bilinciyle hareket et,Allah’tan kork;zira biz seninle ayaktayız,sen doğru olursan doğru oluruz,sen yoldan saparsan biz de saparız.’’

Tavus(r.anhu) dedi ki : ‘’Dilim zararlı,yırtıcı  hayvan gibidir.Serbest bıraksam ilk önce beni yer.’’

Denildi ki :Rebi’ b.Huseym,yirmi sene dünyaya ait bir söz söylememiştir.Sabahladığı zaman bir divit ile kağıt alır,ne konuşursa kaydeder.Akşamüzeri konuştuklarından nefsini sorumlu tutar,hesaba çekerdi.

Susmanın bu kadar faziletinin olmasının sebebi dilin afetlerinin çokluğudur.

Selamette olmak, sözün dünyada ve ahirette kişiye zarar vermemesidir.

Ahirette zararı anlamamız için Yüce Allah(Celle Celaluhu) şöyle buyurmaktadır:

مَا يَلْفِظُ مِنْ قَوْلٍ اِلَّا لَدَيْهِ رَق۪يبٌ عَت۪يدٌ

İnsan hiçbir söz söylemez ki, yanında gözetleyen yazmaya hazır bir melek bulunmasın.

(Kâf – 18)

Allah Azze ve Celle her daim yaptıklarımızı kayıt altına almaktadır..

Nasıl ki evimize bir kamera yerleştirilse ve her an birinin bizi izlediğini bilsek hareketlerimize oturmamıza, kalkmamıza nasıl dikkat edersek;

Allah(Celle Celaluhu)’ın da bizleri her daim gördüğü ve işittiği şuuruyla yaşamalıyız inşaAllah..

Dikkat etmemiz gereken konular için bir dahaki yazıda görüşmek üzere..

Rabbim Şeytanın tuzaklarını fark edip uzaklaşmayı nasip etsin..

VELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN..

SELAM VE DUA İLE..

The post DİLİN AMELLERİ appeared first on Ebrar Medya.