ALLAH(C.C)’TAN SADECE MÜMİN KORKAR, O’NDAN ANCAK MÜNAFIK GÜVENDE OLUR!

BİSMİLLAHİRRAHMANİRRAHİM

Gerçekten Hamd Allah(Celle Celaluhu)’a mahsustur. O’na hamdederiz ve O’ndan yardım dileriz. Mağfireti O’ndan ister, doğru yola iletilmemizi O’ndan bekleriz. Nefislerimizin kötülüklerinden ve amellerimizin fenalıklarından Allah’a sığınırız. Allah(Celle Celaluhu), kimi hidayette kılmış ise, o gerçekten hidayete erişmiş­tir. Kimi de dalâlette ve sapıklıkta kılmış ise, artık o kendisi için bir dost ve yol gösteren bulamaz. Şehadet ederim ki, Allah’tan başka bir tek ilah yoktur ve O’nun eşi ve benzeri de yoktur. Yine şehadet ederim ki, Hz. Muhammed (s.a) Al­lah’ın kulu ve Resulüdür. Salât ve selam O’na, Ehli Beytine, ashabına ve O’nun yolunu izleyenlere ve onun gösterdiği çizgide yürüyenlere olsun.

Sahabileri düşünen kimse onların hem ciddî bir amel ve çaba, hem de büyük bir korku içinde olduklarını görür. Biz ise, amelde gevşek hatta ihmalkâr olduğumuz gibi aynı zamanda korkudan uzakta, güven hissi içindeyiz.

İşte Ebû Bekir Sıddık ;

O: “Keşke bir mü’minin bedeninde bir tüy olsaydım” demiştir. Bunu Ahmed b. Hanbel zikretmiştir.

Yine onun zikrettiğine göre Ebû Bekir dilini tutar ve “İşte beni, belâlara bu soktu” derdi. Çok ağlar ve “Ağlayın, ağlayamazsanız ağlar gibi yapın” derdi. Namaza kalktığında, bedeni Allah korkusundan sanki bir odun kesilirdi. Bir kez ona getirilen bir kuşu elinde evirip çevirdi, sonra:

“Bir hayvan avlanmış, bir ağaç mutlaka kesilmişse, bu mutlaka Allah’ı tesbih ve tenzihi ihmalden dolayı olmuştur.” dedi.

Vefat ederken Âişe’ye:

“Ey kızım, ben müslümanların malından şu abayı şu süt sağıcıyı ve şu köleyi almıştım. Bunları hızla Ömer’e götür” dedi.

Ebû Bekir: “Vallahi şu meyvası yenen ve kesilip direk yapılan ağaç olsaydım” demişti.

Katâde der ki:

Bana ulaşan habere göre Ebû Bekir “Keşke hayvanların yediği bir ot olaydım” demiştir.

İşte Ömer…

Tûr sûresini okurken “Şüphesiz Rabbinin azabı mutlaka vuku bulacak” (Tûr, 7) ayetine ulaştığında hastalanıncaya kadar hüngür hüngür ağladı ve insanlar onun ziyaretine geldiler. Öleceği sıra oğluna:

“Yazıklar olsun sana. Yanağımı toprağa koy. Belki Rabbim ona merhamet eder” dedi. Sonra üç kez:

“Eğer bağışlanmazsam vay halime” dedi ve öldü.

Gece Kur’an okurken bir âyetten ötürü dehşete düşüp hasta olduğu ve günlerce evinde kaldığı; insanların onu hasta sanarak ziyaret ettikleri olurdu. Yüzünde ağlamadan dolayı oluşmuş iki siyah çizgi vardı.

İbn Abbas ona:

“Allah senin vesilenle şehirler kurdurdu, seninle fetihler yaptırdı ve şöyle şöyle yaptırdı” dediğinde:

“Keşke sevapsız ve günahsız olarak azaptan kurtulabilsem” dedi.

İşte Osman (r.a.)

Bir kabrin başında dursa sakalı yaşarana kadar ağlar ve:

“Şayet hangisine girmekle emrolunacağımı bilmeksizin cennet ile cehennem arasında bulunsam hangisine gideceğimi bilmeden önce kul olmayı tercih ederdim.” derdi.

İşte. Hz. Ali ve korkusu…

En çok uzun emele düşmek ve hevâya uymaktan korkardı. Şöyle derdi:

“Uzun emel ahireti unutturur, hevâ hevese uymak ise haktan engeller. Dikkat edin! Dünya çekmiş gidiyor, ahiret ise bize doğru gelmekte. Her ikisinin de adamları vardır. Siz dünya değil ahiretin adamlarından olun. Zira bugün amel var hesap yok, yarın hesap var amel yok.”

Ebû Derdâ şöyle derdi:

Kıyamet günü en korktuğum şey bana:

“Ey Ebû Derdâ, bildin. Peki bildiğinle nasıl amel ettin!” denilmesidir Yine şöyle derdi:

“Ölümden sonra karşılaşacağınız şeyleri bilseydiniz iştahla yemek yemez, su içmez, gölgelenmek için evlere girmezdiniz. Dağlara çıkar göğüslerinize vurur ve kendiniz için ağlardınız. Aah, keşke dikilen ve meyvası yenen bir ağaç olsaydım”

İbn Abbas’ın iki gözünün altında gözyaşından meydana gelmiş, ayak bağı gibi bir iz vardı.

Ebû Zer şöyle derdi:

“Keşke dikilen bir ağaç olsaydım, keşke yaratılmasaydım”

Kendisine beytülmaldan maaş teklif edildiğinde:

“Bizde sütünü içtiğimiz bir keçi, üzerinde eşya taşıdığımız merkeb, hizmet eden hizmetçi, bir de aba var ve ben bunların hesabından korkuyorum; öyleyken maaşın hesabını nasıl vereyim?”

Temim-i Dârî bir gece, Câsiye sûresini okurken:

“Yoksa kötülükleri işleyen kimseler kendilerine inanıp salih ameller işleyenler gibi davranacağımızı mı sandılar” (Câsiye, 21) âyetine geldiğinde bunu sabaha kadar ağlayarak tekrarladı durdu.

Ebû Ubeyde Âmir b. Cerrah şöyle demiştir:

“Keşke bir koç olsaydım. Sahibim beni kesseydi ve etimi yeselerdi; çorbamı içselerdi.”

Örnekleri teker teker zikretmek istediğimizde konu çok uzayacaktır.

İbrahim Temîmî derki:

“Sözümle amelimi her karşılaştırışımda, yalancı olmaktan korkmuşumdur.”

İbn Ebi Melike şöyle demektedir:

“Otuz sahabiye yetiştim hepsi de kendi hakkında korku içindeydi. Onların hiçbiri imanının Cebrail (a.s.) ve Mikail’in (a.s.) imanı gibi olduğunu söylemiyordu.”

Hasan-ı Basrî’den şöyle rivayet edilir:

“Allah’tan (c.c.) sadece mü’min korkar, O’ndan ancak münafık güvende olur.”

Hz. Ömer Huzeyfe‘ye:

“Allah aşkına söyle, Rasûlullah sana benim ismimi de münafıklar arasında zikretti mi?” deyince, o “Hayır.” demiş, sonra:

“Senden sonra hiç kimseye peygamberin söylediği isimler arasında olmadığını söylemeyeceğim” dedi.

Görüyoruz ki cennetle müjdelenenler, itaat ve ibadete devam eden, günahtan olduğunca sakınan imanında şek ve şüphe olmayan sahabeler dahi akıbetlerinden dolayı Allah c.c ‘ın azabından emin olamamıştır. Bunun sebebi Allahın rahmeti olmadan amelleriyle cennete giremeyeceklerini bilmelerinden dolayıdır. Müjdelenmelerine rağmen Allah c.c korkusundan emanet kendisine yüklenmemiş masivai herhangi bir mahluk olmayı temenni etmişlerdir. Fakat bugün bizler in son nefesimizde iman üzere mi yoksa şirk üzere mi öleceğimizi bilmeden ve bir o kadar da günahların bizi kuşatmasına rağmen kurtulacağımızı temenni ediyoruz. İşte en büyük eksiklik burada başlamaktadır.

Allah Rasulü  sav efendimiz;  Allaha karşı hüsnüzan besleyiniz demiştir.

Ve hüsnüzan ise; Allahın kendisine güzel muamele edeceğini düşünmek, affa mazhar olacağından ümit halinde olmak demektir. Kesinlikle affedilmek demek değildir. Mümin olanlar ümit ve korku halinde kulluk vazifelerini yerine getirirken  münafıklar aşırıya giderek sadece Allahu Teala ya karşı kuruntuya katılmaktadır

SÖZLERİMİZİN BAŞIDA SONUDA ALEMLERİN RABBİ OLAN ALLAH’A HAMD ETMEKTİR.

VELHAMDULİLLAHİRRABİLALEMİN..