ABDÜLKADİR GEYLANİ (RH.A) -2

Hamd alemleri isteğine göre emsalsiz yaratan hiç bir varlığa ihtiyaç duymayan Allah’a (cc) salat ve selam son resul ve insanlığın kurtuluş reçetesi olan Hz. Muhammed (sav)’e ve selam O’nun aline, ashabına ve bu İslami hayatı dert edinen tüm Müslümanlara olsun.

Bu yazımız da insanlığın ve tüm Müslümanların şiddetle ve acilen ihtiyacı olan nasihatleri duyurmaya ve şifa aramaya çalışacağız.

Abdülkadir Geylani (rh.a)’in kerametle­rinin çokluğu üzerinde tarihçiler görüş birliğindedirler.

Şeyhülislâm İbn Teymiye ve İzzeddin b. Abdüsselam diyorlar ki: “Şeyhin kerameti tevatür derece­sine ulaşmıştır.”

Bunlardan en önemli kerameti ölü gönülleri dirilt­mesi idi. Allah Teala onun kalbinin teveccüh etmesiyle ve dilinin tesiriyle yüzbinlerce insana yeni imanlı bir hayat bahşediyordu. Onun mübarek varlığı İslam için bir bahar rüzgarı gibi idi ki, bu rüzgar kalplerin içinde­ki mezarlığa yeni can verdi. İslam dünyasında yeni bir iman ve maneviyat havası dalgalandırdı.

Şeyh Ömer Keysani de diyor ki: “Hiçbir sohbet mec­lisi geçmiyordu ki orada bir yahudi, bir hristiyan Müslümanlığa giriyor olmasın; katiller, yol kesiciler ve sabıkalılar tevbe ile müşerref oluyor olmasın; itikadı bo­zuk, inancı sapık biri yanlış inancından tevbe ediyor ol­masın.”

Cübbai şöyle anlatıyor: Bir gün bana Hazreti Şeyh dedi ki; “Eski insanların yaşadığı gibi ormanlarda, sah­ralarda yaşamayı temenni ediyorum. Ne beni diğer ya­ratıklar görsün, ne de ben diğer yaratıkları göreyim. Fakat Allah Teala kullarının hayrını ve faydalanması­nı takdir etmiştir. Benim elimle beş binden fazla yahudi ve hristiyan Müslüman oldu. Düzenbaz ve sabıkalı kimselerden yüz binden fazla insan benim elimle tevbe etmiştir. Bu da Allah’ın büyük nimeti ve lütfudur.”

Tarihçilerin anlattıklarına göre; Bağdat’ın nüfusu­nun büyük bir bölümü Geylani’in eliyle tevbeye nail ol­muşlar ve pek çok yahudi, hristiyan ve zimmi Müslüman olmuştur. Biz müslümanlar da onu bu mücadelesinden ve sürdürdüğü irşat gayretinden dersler çıkarmalı bir kenara çekilip insanların helak oluşlarını izlememeliyiz alimlerin izlediği yol peygamberin yoludur, bizlerde aynı çizgide bu süreci yürütmekle yükümlüyüz.

Abdülkadir Geylânî hazretleri doğrulukta bir dağ gibi idi. Şeriata kusursuz bir bağlılık, sağlam bilgi, ilahi te’yid (destek) onu öyle bir makama ulaştırmıştı ki; hak ve batılı, nuru ve karanlığı, sağlam ilâhi ilhamı ve şeytan hilesini birbirinden tamamen ayırır ve tanır­dı.

Hz. Muhammed (a.s.)’in şeriatının hükümlerinde ve helal haramda kıyamete kadar bir değişme olamayacağı gerçeğini iyice görmüştü. Bunun aksini kim iddia ederse onun şeytan olacağını bildirmiştir.

Buyururlar ki: “Bir gün muhteşem bir ışık görün­dü, onunla gökyüzü doldu. Arasından bir şekil belirdi de bana hitaben dedi ki: Ey Abdülkadir, ben senin Rabbinim. Ben sana bütün haramları helâl yaptım. Ben de ona, defol melun, dedim. Böyle der demez o ışık karan­lığa dönüştü. O şekil duman haline geldi ve bir ses: Ey Abdülkadir, Allah seni derin bilginden ve geniş fıkıh malumatından dolayı kurtardı. Yoksa ben bu yolla yet­miş tasavvuf erbabını yoldan çıkardım, dedi. Ben de; bu Rabbimin bana bir lütfudur dedim.” Birisi: Efendi­m, onun şeytan olduğunu nasıl anladınız? Deyince, “Ben haramları sana helal kıldım demesinden anla­dım.” buyurdu

Şu söz de onun buyruklarındandır: “Eğer Allah’ın sınırlarından (şeriatın hükümlerinden) bir çizgiyi çiğnersen bil ki fitneye düştün ve şey­tan seninle oyun oynuyor demektir. Derhal şeriatın emrine dön, ona sıkı sarıl, nefsin isteklerine karşı koy. Çünkü şeriatın içermediği her hakikat batıldır, geçer­sizdir.” Onu istikamete kalmasına başlıca sebep olan o kuvvetli ve sarsılmaz imanıdır bakın nasıl anlamış tevhidi.

“Bütün yaratıklar acizdir, güçsüzdür. Ne kimse sana bir yarar sağlayabilir, ne de zarar. İşte o zararı veya yararı Allah, yaratıkların eli ile yaptırmaktadır. Sende ve diğer yaratıklarda olan her şeyi o yapıyor. Sana fay­dalı ve zararlı ne varsa Allah’ın bilgisiyle kalem onu yazmıştır. Ona ters bir şey meydana gelmez. Kim tevhid ehli olup iyi amel işlerse o diğer kullar üzerine Al­lah’ın hüccetidir. Onlardan bazısı, zahir ve batın yönü ile (iç âlemi ile de dış alemi ile de) dünyadan sıyrılmış kimselerdir. Servet sahibi olsalar bile Allah Teâla onla­rın iç âlemlerine dünyanın hiçbir etkisini koymamıştır. Bunlar saf ve temiz kalplerdir. Kim bu dereceye ulaşır­sa, ona büyük bir saltanat verilmiş olur.

O cesur ve kahramandır. Cesur kişi; Allah’tan baş­kalarını kalbinden çıkaran, gönül evinin kapısında tevhid kılıcı ve şeriat silahı ile duran, mahlûkattan hiçbi­rinin oraya yerleşmesine izin vermeyen, kalbini, kalp­lerin tasarrufunu elinde bulunduran Allah’a bağlayan kişidir. Şeriat dış görünüşü terbiye edip nizama sokar. Tevhid ve marifet de batını (insanın içini) terbiye eder.”

Batıl mabudların neler olduğunu anlatırken de şöyle der:

“Sen; kendine, halka, parana, servetine, ticaretine güvenirsin. Her kime güvenip dayanırsan, senin ilâhın odur! Kimden korkar ve kime ümid bağlarsan, o senin mabudundur!… Zararı ve faydanı kimde görürsen, senin rabbin odur…”

Bir yerde Allah’a yöneltmeye, şirk koşmaktan nef­ret ettirmeye ve insanların sevdiği şeylerin elinden alındığına ve yok olduğuna işaret ederek diyor ki:

“Devamlı olarak diyorsun ki: Kimi sevdimse sevgim uzun sürmedi. Ya gurbet, ya ölüm, ya bozuşma veya di­ğer felâketler sevdiğimle aramızı ayırdı. Bilmiyor musun ey hakkın sevgilisi, Allah gayret sahibidir. Seni kendisi için yarattı, fakat sen başkalarının olmak isti­yorsun. Yüce Mevla’nın buyruğunu duymadın mı?

“..Allah onları sever; onlar da Allah’ı sever…” (maide-54)

“Ben insanları ve cinleri ancak bana ibadet etsinler diye yarattım…”(zariyat-56)

Rasulullah’ın sözünü işitmedin mi?

“Allah bir kulu severse, onu felakete müptela kılar. Eğer sabrederse onu kazanır.” Dendi ki: “Ey Allah’ın Rasûlü, onu kazanmak ne demektir?” Şöyle buyurdu: “Onun ne malını, ne de çocuğunu devamlı bırakır.”

Bunun sebebi şudur: Şayet ona mal ve evlad vere­cek olursa onları sever de Allah’a duyduğu sevgisi dağı­lır, parçalanır ve azalır. Bunlar Allah ile, Allah’tan başkası arasında bir unsur olurlar. Halbuki Yüce Allah ortak kabul etmez. O, gayyur (çok kıskanç)dur. Herşeyin üstünde kahredici bir gücün sahibidir… Mutlak galibdir… Kendisine ortak olmaya kalkanı helak eder… Bunu, kulunun kalbini tek olan Mabud’a bağlaması için yapar. İşte bu husus gerçekleşince, “Allah onları sever, onlar da Allah’ı severler.” hikmet-i ilâhisi gerçekleşir. Sonuçta halk bütün ortaklardan; çocuk, ai­le, mal, zevk ve şehvet karargâhı olmaktan, hem de başkan olma, keramet isteme, menzil, makama ulaşma, cennet isteme vs. gibi isteklerden kurtulmuş olur. Kalbin hiçbir isteği kalmaz. Suyu tutmayan delik bir kap gibi olur. Onda eşyaya dair hiçbir istek barınmaz. Çünkü o, Allah tarafından kırılmıştır. Ne zaman onda böyle bir istek uyansa bu istek Allah’ın kıskanması ve fiili ile kırılır. Ne zaman ki onun kalbinin çevresi azamet, ceberut ve ilahi heybet perdesi ile sarılırsa, dört bir yanı su hendeği ile çevrelenmiş bir kale gibi o kalp muhafaza altına alınırsa artık eşyaya ait hiçbir istek kalbe yol bulamaz. Bunlar kalbin dışında kaldığı için işte o zaman, çocuk, aile, arkadaş, keramet, ibâdet, vesair sebepler kalbe zarar veremez. O zaman da Allah onları kıskanmaz. Aksine onların hepsi, Allah’ın kulu­na bir ikramı, lütfü, ihsanı olmuş olur.”

ALLAH(cc) hakkı hak bilip hakka sarılan, batılı batıl bilip batıldan içtinap eden kullarından eylesin.