TABERİ (RH.A)’NİN BAKIŞ AÇISIYLA BAKARA SURESİ 252 VE 253. AYETLER

BİSMİLLAHİRRAHMANİRRAHİM

Hamd kendisinden başka ilah olmayan, mutlak manada tek güç ve kudret sahibi olan Allah(Celle Celaluhu)’a mahsustur. Salat ve selam tüm peygamberlerin ve onları takip eden tabilerinin üzerine olsun.

252- Ey Muhammed, bunlar, Allah’ın âyetleridir. Onları sana gerçek olarak okuyoruz. Ve şüphesiz sen Peygamberlerdensin.

Ey Muhammed, Allah’ın sana, ölüm korkusuyla memleketlerinden çıkan insanların kıssalarım îsrailoğullarının ileri gelenlerinin, Peygamberlerinden bir hükümdar isteme hadisesini ve ondan sonra zikredilen olayları ihtiva eden âyetleri, Allahın kuvvet ve kudretini gösteren delilleri, zikretmesi, onun varlığı­nı ve birliğini ispat eden alâmetlerdir. Ölümden kaçan binlerce insanı bir anda öldürüp tekrar bir anda diriltmesi, sakalık veya dericilik yapan bir adam getirip İsrailoğullarma hükümdar kılması, bu hükümdarın günah işlemesi yüzünden ik­tidarı ondan alıp Davuda vermesi de, ehl-i kitap olan Yahudi ve Hristiyanlara birer öğüt ve ibrettir. Bu haberler, Tevrat ve İncil mensupları tarafından bilinen ve Kuranda geçen şu gibi haberlerdir: “Ey Muhammed bu haberler, senin için de gizli olan haberlerdendi. Biz bu haberleri bir gerçek olarak sana bildirdik. Yahudi v Hristiyanlar da biliyorlar ki sen bu haberleri tahminlere dayanarak söylemedin ve uydurmadın. Bu bakımdan, senin hak Peygamber oluşun bunlarca şüpheli bir şey değildir. Açık ve seçiktir. Şüphesiz ki sen, gönderilen Pey­gamberlerdensin. Bana itaat etmeyi ve benim nizamıma uygun hareket etmeyi kendine esas edinmişsindir.”.

253- işte bu Peygamberlerden bir kısmını diğerlerinden üstün kıldık. Allah onların bazılarıyla konuştu, bazılarının da derecelerini yükseltti. Meryemoğlu İsaya da apaçık deliller verdik ve onu ruhul Kudüs ile teyid ettik. Eğer Allah dileseydi, kendilerine apaçık deliller geldikten sonra Pey­gamberlerin ardından insanlar birbirlerini öldürmezlerdi. Fakat onlar aralarında ihtilafa düştüler. Bir kısmı iman etti bir kısmı ise inkâr etti. Eğer Allah dileseydi onlar birbirlerini öldürmezlerdi. Fakat Allah, dilediğini ya­par.

Musa, İbrahim, İsmail, İshak, Yakup, Davud ve diğerleri, hepsi Allahın Peygamberleridir. Bunlardan bir kısmını diğerlerinden üstün kıldık. Allah onlar­dan İmran oğlu Musa gibi bazılarıyla konuştu. Muhammed ve İbrahim gibi. ba­zılarını da üstün kılarak derecelerini yükseltti. Biz, Meryemoğlu İsaya da, körle­rin gözünü açma, cüzzamlıları iyileştirme, ölüleri diriltme gibi, Peygamberliğini ispat eden mucizeleri ve apaçık delileri verdik. Biz onu Cebrail ile destekledik ve güçlendirdik. Eğer Allah dileseydi insanlar, âyetlerin gelmesinden ve hak olan yolun kendilerine açıklanmasından sonra Peygamberlerin ardından birbir­lerine düşmezlerdi. Fakat insanlar Allah’ın birliğini ve Peygamberlerinin Pey­gamberliklerini ispat eden delillerin gelmesinden sonra da ihtilafa düştüler. Ba­zıları iman etti bazıları inkâr ettiler. Eğer Allah onların kötlük yapmalarını en­gellemek isteseydi onlar birbirlerini öldüremez ve ihtilafa düşmezlerdi. Fakat Allah dilediğini yapar. Bazılarım itaat etmeye muvaffak kılar da itaat ederler, bazılarını da başıboş bırakır onlar da inkâr ve isyan ederler.

Âyet-i kerimede Allah Teâlâ, Peygamberlerinden bir kısmını diğerlerin­den üstün kıldığını beyan etmektedir. Mesela Hz. Muhammed (s.a.v.)’i bütün in* sanlara, ve cinlere Peygamber kılmıştır. Bu hususta Ebu Zerel-Gifari, Resuhıl-lah (s.a.v.)’in şöyle buyurduğunu rivayet etmiştir.

“Bana, benden Önce herhangi bir Peygambere verilmeyen beş özellik ve­rilmiştir. Ben, kırmızı renkliye de siyah renkliye de Peygamber olarak gönderil­dim. Yeryüzü benim için Mescid ve teiniz kılındı. Ganimetler bana helal kılındı ki benden önce hiçbir kimseye helal kılınmamıştı. Düşmanın kalbine korkum salınmakla yardım olundum. Bir aylık mesafedeki düşman benden korkar oklu. Bana “İste isteğin verilsin.” denildi. Ben de isteğimi, ümmetime şefaat etmek için âhirete bıraktım. Sizden, Allaha herhangi bir şeyi ortak koşmayan kimseye. Allah dilerse şefaatim erîşecektir.