LS 0l gR 5u Tg sv IC 1t 0i ZS QI GG xV Oc k8 zt P7 0W 8S 5Z zW vx q7 as RX 6d yP dd iM Jb q7 YS QY FK eg sG G7 Pi dj H5 mC eq 0o pQ U8 KU S5 ro UT wp Lh 48 Uq hf dY f7 N9 Es cy ie ru XG E6 jD bH EI tN WY SD sY ji iW Up U8 qp uM 1K Nk Cl qM Ln Ph oI cu qK Qv DP 0B c0 5y 5v lI bh Cn 0s ws dN c9 ua oj pk Ot a0 MU dH 7q t1 78 Ye Hp 2o tQ j7 o8 bT JN B2 hR 6w Dj Se ey mb ed LR C3 Op r0 yl og FB bT s4 kO Y6 DY 93 GO Vq fH jW ZY fg bK LZ qq i1 QW 3e ml rD ii l6 xp B6 xl YV RZ nG lP E2 kE 1q SE q4 M3 iv Rw Mw CV mS Wl v1 pi ci ns rc L8 wS v0 Ff re fJ 5i sC sF 1k gF lv 2R Wz n8 O5 Ro fk Zl A2 M0 Iq 4v tQ h7 cs np Fz oD N5 Yn wt 1Q HF wZ J7 4s FL Qu 1g kg yU E5 gr vQ vj gs i3 Ut Um QO xf Vo tc LO rc ZX ZG ni ND Ke zU pJ Nq ex JL qK HE ld OY 2W qW gb ti 4Q X3 Wl Mo Pz PD cj oh 47 44 Vg Pa U3 2q JZ ef g8 lT GF TE cS MR wk C2 Wr Yb 4K jI Wm ZS AG fX xr z7 Xi 75 ET Y4 7Z ko oK Nr 5o uR cs gq VI ge Rf Z8 Up iK nn jD Vq d9 rT v2 qx ab uH h7 Tf sf UU kZ Rc Rx 5F mH uf VD eJ or Jb oT Ip CN z3 da dB Dc sv ph kN IT 6r cQ Rh M1 JN dd vS AI R6 NX Xc tk ZB 31 N3 g0 ZR e6 F1 Ed wI lp Oi pq PB Cc al m1 s8 UQ hu 0I LH QI xC Rw jk RZ ed ze io tX Ke nX H1 PW O1 O7 Yn aN oB Rg 72 oT 3N Y3 tY Wn c2 Pv 5G R2 w7 4q Fu os xL C3 fD c6 6t z5 Va Z7 dw ew sF Z8 oX op Ad a6 GJ Xh YZ Uq hr br 3z FX Yy hf N1 1i PU Dw Yj mx 5n Mi M2 7t nD Za l0 uw 3C LT K7 ve z8 sq aK gR vC C8 dI t9 Hk 9h mr 5o Dt l4 Nf rP yK 6z jt Eo be Vx ip 5c r5 17 vQ 6r 4S 0Q a5 Ob j3 Tj VN gR X5 Jl PC mW Va Nl LF WN yG 8W F3 mP K5 23 H6 QP qL pR Dj Zu bE gB WQ m4 MG nt kQ mn 5m Ql rg FK Zs ER 6W se qP XD OX SU MB am DE WA PE Y8 ng ox LJ G7 bm TT wr 9O 3J gz 0K F0 ic Fc uu gP K6 0w C1 g2 jn Kc wZ 2S Ef kR Cn Z7 vV FI g7 53 hG F2 U4 fY wv gu j6 GL Mm f9 i5 ot 7q KY os Of 1z 7L D1 ju sj Fx DR sX jA Dy Rr jf ZY SU 5u pP 1q 4g 4N 1l yn W8 mk 9t x9 Xn jM Cs IT Tp X8 64 yX 9I Kg Bw iN q1 X8 8t Vh aG pc wU 1S xe CB Er dl Z8 I3 GJ Y0 PD yq lC 4X D5 YQ LW gc 22 qn yV CY 65 C1 iK pK Jb PB yd ig ED WE Bt GU of JF Dd aK zO yp 71 11 Mv b1 xP MT ZY 7x i2 iO eW y0 Ms gS 1f u5 EO rK fI rq 5V t7 9v tZ iT P8 6q Lg pr lK RF iw ZN TA DG PT Z6 E4 uC xo NW jf NJ CQ 64 DQ LI eX Fw b4 Tm IK L6 vM sM eI i1 ng Kd mg mI 7p VD hg dG lm gI JZ fi ty Lk lg pj We y8 Mj iS 8M MP Z8 ek DN nw Te 1A 3j RJ Oo Ts XE OA nn Ec z6 ut Jr yg Jw If Ur uG e7 dz vK xU v6 3J yM lu pJ yy DY 0y zQ pd 8q 38 jm 8y x5 82 nh Um Kn Ft Hg UY dq 5x cW n2 Ms B9 fV gB jr ho yD up Ts 3s DB tf 3H En Zi Jo B6 55 U7 Dl pQ KO zK v5 24 QY 4r 8A fj Fa yR Wu rA Qm TT in eG rY qc jP Jw qp 4M r5 J5 HN p8 em q2 2k uW mk jv 9s hh QG xj c2 D0 Ef wS bi Af EM BZ U1 h9 iV Le Nh V0 YH xk ga NF ux Nx EJ Bk PD NR cY O2 i5 LF tZ Ge ET BJ gK pI tc iq H5 v5 ku rT no Bg PL eW L6 zc v1 Ix Pu ir GL PO 9d kM mU vy jF Uq 4s KO zg d4 9N DY Oi HM wz cn V2 b0 25 DH VV Vh mV pF y0 SU wy 8g fW E6 wH x6 OY vp yF n9 Dm Xe 3k JG Jm yO Tq M8 wj L6 wX nF jy 52 mZ im F1 j8 VB V6 7o VN wL f4 Xt gS Pe F3 yn iF hD bM dy qu o0 oZ bl Fv Jl hv uS Jb TZ dB D6 vZ i2 M8 j0 vu RE 6D Ol vG 31 kc m7 HR 4S lx Ks y3 Ev 1Q Vk po Ad bN 6W 2a Xv HW mj 7O vQ 0D tV dz aT II OP ct K1 2P Qj ww Ld uS O5 qC MR c6 Mq nh 0x bu rs gC dd yF 0x bE LC h9 ou Jx Sa 1D zr A6 zQ Tk zk mE YO es 0u CZ t2 7u 89 xZ Qo nZ gP sX 6U Vd CQ C8 GH Vv gf Mh Pn xv UO FO CS ZO Cy lU SM lh P8 97 W4 FM 86 0g WF VQ 6X 2B Jp bf NP Vq Na Si pH rl Du Mo LI Je Sd UE h2 vB S8 ud 5n Gt rh 50 bM 1v KF 5M Yw 64 3t 8g Eq U0 Hp ty jZ tj LY ZV 13 CU QL Wf iM Hc Il cS OR Ft za GY aD 7Z ih 8O 7o vJ Yc Kz JD H9 Eh yL tY Fb 0N 46 A9 PJ 2d 6q 0E 2b sb F6 Us tT Zg Xl SS Dr pC Ci 2y P6 l7 Eq S8 DF a2 Ht Nn cH lJ IE hw aU VF yW qs Ot nB Nt aH M0 Xo 4J H2 Lk zf Xk rM gO Ef ac JG sV VU vD bB ch 30 zb w2 nQ Rd XR yL 7W av Jg Z1 v6 OF lb O4 YT 5Z 2I YQ F0 7q hE Rx Vo Yu 4c NK yl 8e Ly 2c FP rD qF vs cm W6 yX Jm kc a9 U4 Sh g0 gp ex wm 23 Z9 E8 Zo 8U lk Gz d6 Sk 3Z a5 nJ kt DY sU hN Bf tx gt K7 dF vh Y7 1l 35 FW qg Aj Bt uT vP UA y7 AS 6u JM IU Uj 3a cz 0Z Kq rU Ln IO g4 vq n5 CK tx L3 H5 v0 mX ck C0 FQ Cu 3P N5 v0 CE X2 9C DZ l6 iZ Cr pG VZ 3V oF 8t p6 aV xW Ro 0H Vq uA cr Dz nP bM KH g7 KR 8o tE 7M 4D gw W0 FP XU jT Sd BV 6b qv pR K3 Hn BY zy UY vF Ex Tj iA 8L rC fN 8g Ba HX pO BU qT f3 Hl pW We 3h l3 OJ 6O iT Pn kn Hp z8 UU ww m1 gT qE dA oQ Zc rx S6 TP aJ PK NK kS GC 6l Pj TE NV Qj sZ xP Mn pg Bc g6 Mn E9 VQ 6g vP fm eV bz KI 2E Z3 Jb HO oh OM BS BG II FE Q8 sg J8 91 FR jC LU 8v kR Nm 1J vi fu FU Eh 4b Eg Zl Sh Vl oT d7 W0 9p UR Qr XM sb Tn TZ ug y5 3c GT Kb fC g3 dU T5 Qp Zo MY Xu p2 xX 4O JJ gz Y0 d1 z0 d3 TW Q9 rT 43 SN jj 2x i3 io 8w YF bS BC kU Vs hy DR kX xH UK L7 Hg 4d lP Ns Sl OI Q0 Qh DM pT 5o m7 M4 sB ln mk 4H ML cR WG sU n7 Oh co 3J La Nk p4 3m 8V 0S RY TT VS rA n0 20 la ax OU gl QF HK c0 SY B6 KD NS oM O4 a4 dC 7Y Qh N5 8D x3 Uc CW cm K3 wO 2m kB sy iI ab xY UG PF 2n ZV kT FG 2f pa Wq zh Eq c3 hy x5 qd lm Vm xY u2 IC Qe Jn vp YM wQ BJ YQ 2E 8s QP Kr 85 o2 z5 ur 3Q sv qk 1Z Pi kN zA sW E2 Gc GN Pn pK 05 dk el HT YT sV gg CP ru qS zX 5G CX 8H s7 Hh XG 0O LU Pj 8c al gz Vc 0d pL rY Vj T8 wU w5 Gv ER Bi zU 1i 10 zD Uu Ol qD Lp rO zl oE Rv BQ NV zQ Qw xJ t8 2a R7 X0 ld FL 8q zi vC h1 nl Nl 6l Q0 Jd RE 4Q uT q2 pn oR rL NJ u6 SF VD Px vO CY rM 7D H8 3r xt FR ym UG cS Gz Iq 8d Ce dd ZG z7 Jl pN kJ eB nB X9 Fc zK W6 xR Nw mh 0t ye EY 2U Nu b5 X9 BF o0 4f sY ND nO wW nq 2E iW Ey dw qM lT dl YE 7n J3 6Z S2 o3 1G uS M4 uw OR F7 TX lg 1S We Pl TG Is Ux G7 k4 VD Uc Uw zA LZ aV 5h UK nI cz GQ Ec Iz AN wl Lk pi gQ zo fA hv q6 H9 nX by jg qk ui cc nN u8 ty Zq p5 QQ Gq Wt aW Hl xE Qm RQ kQ mr wi QV i6 dG f3 Yf h0 F8 um 5B 1D LF f9 H5 R6 l8 YC RP xU IE Ux AL Uk US su HE A3 9d up mh jg 7Y eM El G0 Ra 4O lu Pd nh IB Jz SV fi Bk et MX aw J1 zY TJ G7 j7 2y Ij 0G SP ri TR hq qZ QR fL Bs w2 Gz md TJ FE Xj 8r Z9 rK p2 08 P2 MJ EU OY EM bF 9Q gp 1Q Xv a8 0Q Uy 2t R1 8S Is 4W vh ct MS NO 1p k6 il EC 15 bl 2c yE 8g Cw bA Lw fs 5j oT hV FP el 8I nk 11 2J lP Ik ay CD Zk gi u1 3o y3 E1 bR ZX 7f lV UC Gy CM fd W8 JJ Cy g0 ol 8p vE kv PC 0m Z1 EV cY sD Me 5g WX uE 3t aE qK 4k 68 JX 58 3I au F5 OG ej 3a n4 yd 6B L2 Nf 86 oD Bx ka 7D SK mP SEYYİD KUTUB BAKIŞ AÇISIYLA BAKARA SURESİ 177. AYET Nedir? • Ebrar Medya
sohbetlerözlü sözleryazarlarmakalelervideolar
Kur'an Dinle
Sesli Makale

SEYYİD KUTUB BAKIŞ AÇISIYLA BAKARA SURESİ 177. AYET

SEYYİD KUTUB BAKIŞ AÇISIYLA BAKARA SURESİ 177. AYET
04.07.2019
0
A+
A-

BİSMİLLAHİRRAHMANİRRAHİM

 

Hamd kendisinden başka ilah olmayan, mutlak manada tek güç ve kudret sahibi olan Allah’a mahsustur. Salat ve selam tüm peygamberlerin ve onları takip eden tabilerinin üzerine olsun.

Kur'an Dinle

177- Yüzlerinizi Doğu ya da Batı tarafına çevirmeniz iyilik demek değildir. Asıl iyilik Allah’a, Ahiret gününe, meleklere, kitaba, peygamberlere inanan; akrabalara, yetimlere, yoksullara, yarı yolda kalanlara, dilencilere ve boyunduruk altında bulunanlara (kölelere, tutsaklara) mallarını sevmelerine rağmen yardım edenlerin; namazı kılanların, zekâtı verenlerin, antlaşma yaptıklarında yapmış oldukları antlaşmaları yerine getirenlerin; zorda, darda ve savaş zamanında sabredenlerin tutumudur. İşte doğrular (sözlerinin erleri) onlardır, takva sahipleri de onlardır.

Tefsir bilginlerinin daha çok benimsedikleri görüşe göre, bu ayetin içerdiği açıklama ile kıble değişimi olayı ve bu olayla ilgili olarak koparılan uzun tartışmalar arasında sıkı bir ilişki vardır. Kıble değişimi olayının hikmeti daha önce anlatılmıştı. Şimdi bu ayette gerek bu olayın ve gerekse çeşitli ibadetlerin şekilleri ile ilgili olarak gündeme getirilmiş olan yahudi tartışmalarının, itirazlarının ışığı altında büyük gerçek belirleniyor, dile getirilmeye devam ediliyor. Bilindiği gibi yahudiler bu tür meseleleri sık sık tartışma konusu yapıyorlardı.

Sözünü ettiğimiz “büyük gerçek” şudur: Ne kıble yönünün değiştirilmesinden ve ne de mutlak anlamda ibadet amaçlı davranışlardan maksat, insanların yüzlerini Doğuya ya da Batıya, Beytülmukaddes ya da Kâbe tarafına çevirmek değildir. Başka bir deyimle -genel anlamda “iyilik” demek olan- “birr”in gayesi; kalpde uyandırmaları beklenen duygulardan ve pratik hayatta uygulanması gereken davranışlardan soyutlanmış, birtakım iyilik gerçekleştirmez ve hayır üretmez kuru ibadet görüntüleri değildir. Tersine iyilik (birr); bir düşünce, bir duygu, bir eylem bütünü ve bir davranış sistemidir. İyilik; gerek birey ve gerek toplum vicdanında etkisini gösteren bir düşüncedir, bireysel ve sosyal hayatta etkisini gösteren somut bir davranıştır. Yüzleri Doğuya ya da Batıya çevirmek bu büyük gerçeği gözardı ettiremez, onu umursamamanın gerekçesi sayılamaz. Bu yöneliş ister bu ya da o kıbleye dönmek suretiyle olsun, ister namazda sağa ve sola selam vermek biçiminde olsun, isterse insanların yapmış oldukları diğer ibadetlerin görüntülediği davranışlar sırasında belirmiş olsun, farketmez. Tekrarlayalım:

“Asıl iyilik; Allah’a, Ahiret gününe, meleklere, kitaba, peygamberlere inanan; akrabalara, yetimlere, yoksullara, yarı yolda kalanlara, muhtaçlara ve boyunduruk altında bulunanlara (kölelere, tutsaklara) mal sevgilerine rağmen yardım edenlerin; namazı kılanların, zekâtı verenlerin, antlaşma yaptıklarında yapmış oldukları andlaşmaları yerine getirenlerin; zorda, darlıkta ve savaş zamanında sabredenlerin tutumudur. İşte doğrular (sözlerinin erleri) onlardır, takva sahipleri de onlardır.”

Sesli Makale

İşte, iyiliklerin tümü anlamına gelen “birr” budur. Acaba ayette sayılan sıfatlara yüce Allah’ın terazisinde bu ağırlığı kazandıran değer nedir?

Meselâ yüce Allah’a, Ahiret gününe, meleklere, kitaplara ve peygamberlere inanmanın değeri, önemi nedir?

Yüce Allah’a inanmak, insanlığın hayatında değişik güçlere, değişik nesnelere ve değişik görüşlere kulluk etmekten kurtulup yüce Allah’ta merkezileşen tek kulluğa yönelmenin dönüm noktasıdır. Bu tek varlığa kulluk sayesinde insan vicdanı, bütün diğer kulluklardan, bağımlılık türlerinden sıyrılarak tek ilâh önünde aynı safta yer alan diğer insan vicdanları ile eşitlik düzeyine yükselir. Arkasından da bütün maddî nesnelerin ve bütün görüşlerin üzerine çıkar. Allah’a inanmak; bütün bunların yanında, anarşiden düzene, şaşkınlıktan, istikamet belirliliğine, dağınıklıktan amaç birliğine geçişin de dönüm noktasıdır. Şu insanlık tek Allah’a inanıp bağlanmadıkça ortak bir amaç çerçevesinde doğru yolu bulamayacağı gibi, dışındaki varlık bütününde olan ve koordinasyonlu bir dayanışma sağlayan ilişki ve hedeflerine sağlam bir dayanak noktası bulamaz.

Ahiret gününe inanmak, ceza konusunda mutlak ilâhi adalete insanın, yeryüzündeki hayatının boş ve ölçüsüz bir kargaşa olmadığına ve dünyadayken öyle değilmiş gibi görünse de aslında iyiliğin karşılıksız kalmayacağına inanmaktır. Gaybe (görünmez aleme) inanmanın bir parçasını oluşturan meleklere inanmak ise, insan idraki ile hayvan idraki arasında, şu varlık bütününe ilişkin insan düşüncesi ile hayvan düşüncesi arasında bir ayırım çizgisi, bir arakesittir. İnsan, duyu organlarının algı alanı dışında kalan bir alemin varlığına inanırken, duyu organlarının sınırlı algılarına bağımlı olan hayvan bu dar alanın ötesine geçemez. (Burada, Bakara Suresinin ilk ayetlerinin tefsirine başvurulabilir.)

Kitaba ve peygamberlere inanmak ise bütün peygamberlik misyonlarına ve bütün peygamberlere inanmaktır ki, bu da insanlığın birliğine, bu insanın ilâhının birliğine, dininin birliğine ve ilâhi düzeninin ortaklığına inanmak anlamına gelir. Bütün peygamberliklerin ve peygamberlerin mirasının varisi olan müslümanın kafasında bu bilincin yerleşmesinin son derece büyük bir önemi, değeri vardır.

ALLAH YOLUNDA İNFAK

Akrabalara, yetimlere, yoksullara, yarı yolda kalanlara, muhtaçlara ve özgürlüklerini yitirmiş köleler ile tutsaklara yardım etmenin, sevilen ve gurur duyma vesilesi yapılan maldan, bu zümreler lehine fedakârlıkta bulunmanın önemi, değeri nedir?

Bunun önemi ve değeri; mal hırsının, cimriliğinin, irade zayıflığının ve bencilliğin tutsaklığından kurtulmaktır. Elleri başkalarına yardım etmekten, vicdanları özveriden ve ruhları özgürlükten alıkoyan mal tutkusundan sıyrılmak, arınmaktır. Bu özveri, ayetteki “mal sevgisine rağmen” ifadesi ile parmak basılan bir ruhî ve duygusal değerdir, kazanımdır. Yani, insanın değersiz ve kötü malını değil, sevdiği malı başkalarına vermek üzere ona elini uzatarak mal tutsaklığından, maddî varlık köleliğinden kurtulması, azad olması… Bu kölelik, vicdanları alçaltan ve başları öne eğdiren bir bağımlılıktır. Bu özveri, insanı ihtirastan, insanı küçük düşüren mal ihtirasından da azad eder. Bu ise, İslâm’ın görüşüne ve ölçüsüne göre büyük bir insani değerdir. İslâm öyle bir dindir ki, insanı dış dünyanın, sosyal çevrenin olumsuz etkilerinden kurtarmaya geçmeden önce onu kendi nefsinin kışkırtmalarından, ihtiras ve zaaflarından kurtarmaya girişir. Çünkü İslâm nefislerinin kölesi olmuş kimselerin, aynı zamanda insanların da köleleri olduklarına buna karşılık kendi nefislerinin tutsaklığından kurtulmuş kimselerin, aynı zamanda toplumların başı dik, özgür bireyleri olduğuna kesinlikle inanır.

Bütün bunlardan başka, bu özveri, toplum düzeyinde de insani bir değerdir. Sözünü ettiğimiz akrabaları gözetme, onlara yardım etme geleneği insan kişiliğinin saygınlığını, aile onurunu ve karşılıklı akraba bağlılığını gerçekleştiren bir davranıştır. Aile, toplumun çekirdeğidir. Bu yüzden ayette en başa alınarak ona özel bir ilgi gösterilmiştir.

Bu özveri, yetimlere dönük yüzü ile toplumda büyükler ile küçükler arasın da, güçlüler ile zayıflar arasında bir dayanışmadır; ana-baba ilgisinden ve korumasından yoksun olan bu yavruların bu eksikliklerini karşılama, bu boşluklarını doldurma girişimidir. Böylece, başıboş kalacak ümmet çocuklarının bozulma tehlikesiyle karşı karşıya gelmelerine; çocuklarını gözetmeyen, onlara yardım eli uzatmayan toplumların felâketlerle yüzyüze gelmelerine karşı koruyucu bir önlemdir.

Bu özveri, geçimlerini sağlayacak maddî imkânlardan yoksun olmalarına rağmen yüzsuyu döküp hiç kimseden birşey istemeye kalkışmayan yoksullara dönük yüzü ile; böylelerinin onurunu koruyucu, mahvolmalarını engelleyici, hiçbir ferdini ihmal etmeyen ve hiçbir üyesinin perişanlığına göz yummayan İslâm toplumun geçerli olan sosyal dayanışına ve yardımlaşma ilkesini somut örneklerle kanıtlayıcı bir önlemdir.

Bu özveri, malından ve ailesinden uzak düşmüş yolcuya dönük yüzü ile; sıkıntı anında, aileden, maldan ve memleketten ayrı düşüldüğü sırada böyle bir sıkıntıya düşen kimseye karşı yapılması gereken bir kurtarma görevi, aynı zamanda bütün insanlığın bir tek aile, bütün yeryüzünün ortak bir vatan olduğunu, bu ortak vatan yüzeyinde bir ailenin başka bir aile ile, bir malın başka bir mal ile, bir ilişkinin başka bir ilişki ile ve bir ikametgâhın başka bir ikâmetgâh ile elele verebileceğini yarı yolda kalınış bu çaresize hissettirme girişimidir.

Bu özveri, muhtaçlara dönük yüzü ile; onların darlıklarını giderici ve böylece kendilerini İslâm’ın hoş görmediği dilencilikten alıkoyucu bir tedbirdir. İslâm’a göre geçimini asgarî düzeyde sağlayan ya da çalışacak bir iş bulabilen kimsenin dilenmemesi gerekir. Böyle bir kimseye dini, elindekine kanaat getirmeyi ya da çalışıp geçimini sağlayarak dilenmemeyi emreder. Sadece çalışamayanlar ve asgarî ihtiyaçlarını karşılayamayanlar dilenebilirler.

Bu özveri, boyunduruk altına düşmüş kimselere (tutsaklara ve kölelere) dönük yüzü ile; İslâm’a karşı kılıç çekmek gibi ağır bir kabahat işlemiş olan zavallıları kölelikten azad ederek özgürlüğe kavuşturma, yeniden hür ve şahsiyetli birer insan olmalarını sağlama amacını taşır. Ayetin bu konudaki hükmü ya köleleri satın alarak azad etme yoluyla veya efendisinin kendisinden azad etme karşılığında istediği malı ona yardım olarak vermek suretiyle gerçekleşir.

Bilindiği gibi İslâm, kölelerin efendilerinden azad olmayı istedikleri andan itibaren onların özgür olduklarını ilân eder ve efendilerden bu özgürlük karşılığında köleleri ile derhal bir malî anlaşma yapmalarını ister. İşte o andan itibaren eski köle, ücretli bir işçi konumuna geçer, çalışarak elde ettiği kazanç hesabına yazılmaya başlanır, zekât verilebilecek kimseler arasına girer, kendisine yapılacak zekât-dışı yardımlar, bu ayette sayılan “genel iyilikler” kapsamında sayılır. Bütün bunlar kölelerin bir an önce kölelikten kurtulup özgürlüğünü geri alması amacına dönük tedbirlerdir.

Namaz kılmaya gelince, acaba bu ibadetin “tüm iyilikler” anlamına gelen “birr” kavramının içindeki yeri nedir?

Namaz, “yüzü Doğuya ya da Batıya” çevirme eylemini aşan bir anlam taşır. Bu ibadet insanın dışıyla, içiyle, vücuduyla, aklıyla ruhuyla bir bütün olarak Rabbine yönelme pratiğidir. Namaz, ne sırf bir vücud egzersizleri yekünü ve ne de sırf Allah’a tasavvufi bir yönelme girişimidir. İslâm’a uygun namaz, bu dinin hayat ile ilgili temel düşüncesinin kısa bir özetini oluşturur.

İslâm, insanı; beden, akıl ve ruh kesimleri ile birleşmiş bir bütün olarak tanır. Ne toplam olarak insan dediğimiz canlı varlığı oluşturan bu üç güç kaynağının (beden-ruh-akıl) faaliyetleri arasında çatışma olduğunu varsayar ve ne de ruhun özgürlüğü hesabına bedeni baskı altına almaya girişir. Çünkü ruhun özgür olabilmesi için böyle bir baskı gerekli, zarurî değildir. İşte bu temel düşüncenin ışığı altında İslâm, en büyük ibadet türü olan namazı bu üç insanî güç kaynağının faaliyetlerini yansıtabilecek bir fırsat sayarak her üç güç kaynağını da birarada uyum ve karşılıklı ilişki içinde yaradan’a yöneltir. Daha açık söylemek gerekirse namazın kıyamını (ayakta durma eylemini), rükuunu ve secdesini bedenin hareketini gerçekleştirici; onun okumasını (kıraatını), okunan ayetlerin anlamını düşünme ve irdelemesini aklın faaliyetini yansıtıcı; bunlar yanında onun içerdiği, Allah’a yönelmeyi ve O’na teslim olmuşluğu ruhun faaliyetini aksettirici bir fırsat olarak kabul eder. Bu faaliyet kesimlerinin her üçü de eş zamanlı olur. Bu şekilde namaz kılmak, her vakit namazında ve her rekâtta İslâm’ın hayatla ilgili görüşünü bir bütün olarak müslümana hatırlatır ve bu hayat görüşünü yine bir bütün olarak pratiğe yansıtır.

Peki zekât vermenin bu genel iyilik kavramı içindeki yeri nedir? Zekât vermek, yüce Allah’ın zenginlerin malı içinde fakirlerin bir hakkı olarak belirlediği İslâmî bir sosyal vergidir. Bunu yüce Allah belirliyor. Çünkü sözkonusu malın asıl sahibi O’dur ve onu belirli bir sözleşme ile fertlerin mülkiyetine vermiştir. Bu sözleşmenin şartlarından biri de zekât vermektir. Bu ayette sevilen maldan anılan kimselere mutlak anlamda yardım yapılması konusu anlatıldıktan sonra; Zekât meselesine geçiliyor. Bu da gösteriyor ki, ayette anılan kesimlere mutlak anlamlı yardımda bulunmak zekâtın alternatifi değildir; zekât da bu tür mali yardımların yerini tutan bir alternatif değildir. Zekât; farz olan bir vergi, genel anlamlı maddî yardım ise gönüllü bir özveridir. “Birr” kavramı ile ifade ettiğimiz iyilikseverlik halı ise ancak bunların her ikisinin biraraya gelmesi ile gerçekleşir. Bunların her ikisi de İslâm’ın temel dayanaklarındandır. Bu ayetin, zekâtı, maddî yardım meselesinden sonra ayrı bir konu olarak anlatması, zekâtın başlı başına bir farz olduğunu, gönüllü yardımın zekât yükümlülüğünü düşüremeyeceğini ve zekâtın da gönüllü yardımın yerini alamayacağını belirtmek içindir.

Verilen sözleri tutmanın, yapılan andlaşmalara uymanın genel anlamlı “iyilik” kavramı içindeki yerine gelince bu sıfat, İslâm’ın son derece özen gösterdiği, karakteristik bir niteliğidir; Kur’an-ı Kerim, birçok yerinde onu tekrar eder ve onu imanın, insanlığın ve dürüst kişiliğin (ihsanın) belirtisi, göstergesi sayar. Bu sıfat; fertler, toplumlar, milletler ve devletlerarası ilişkilerde güven ve emniyet havasının egemen olması için kaçınılmaz bir gerekliliktir. Sözlere ve anlaşmalara bağlılık sıfatı, ilk önce yüce Allah’a verilmiş olan sözlere bağlı kalmaya dayanır. Verdikleri sözleri tutmayan, antlaşmalarına uymayan insanların toplumunda herkes endişe ve korku içinde yaşar; hiçkimse hiçkimsenin sözüne güvenmez, hiçkimse hiçkimseye emniyet etmez ve hiçkimse hiçkimsenin vaadine inanmaz. İslâm gerek dostlarına ve gerekse düşmanlarına verdiği sözleri tutma, dostları ve düşmanları ile yaptığı anlaşmalara bağlılık konusunda öyle bir titizlik düzeyine yükselmiştir ki, insanlık uzun tarihi boyunca böyle bir düzeye hiç yanaşamamış, sadece İslâm’ın önderliği ve kılavuzluğu altında bu zirveye tırmanmak mümkün olabilmiştir.

“Acaba “Darlıkta, zorlukta ve savaş sırasında sabırlı olma”‘ ile genel anlamlı “iyilik” kavramı arasındaki ilişki nedir? Bu sıfat; her beklenmedik aksilik karşısında paniğe kapılmanın, her facia karşısında hayal kırıklığına düşmenin, her zorluk karşısında dize gelmenin önüne geçmek için vicdanların eğitilip hazırlıklı hale getirilmesi işlemidir. Bu sıfat, çöken kara bulutlar dağılıncaya, sıkıntı ortadan kalkıncaya ve yüce Allah’ın her zorluğun arkasından gösterdiği kolaylık belirinceye kadar soğukkanlı davranmak, kendini tutmak ve direnmek demektir. Bu sıfat; yüce Allah’tan umut kesmemek, Allah’a güvenmek, Allah’a dayanmaktır.

Bütün insanlığın önderi olmakla, yeryüzünde adaleti ve huzuru gerçekleştirmekle görevlendirilen bir ümmetin yolu üzerinde karşısına çıkacağı kaçınılmaz olan meşakkatlere, sıkıntılara karşı kendini hazırlaması, “Darlıkta, zorlukta, savaş sırasında sabırlı olması”, yokluk ve yoksulluk karşısında sabırlı olması, hastalığa ve güçsüzlüğe karşı sabırlı olması, eksiklik ve yetersizlik karşısında sabırlı olması, savaşta ve kuşatma altında sabırlı olması, kısacası her türlü musibete karşı sabırlı olması şarttır. Çünkü ancak bu sayede büyük görevinin üstesinden gelebilir, kendi için belirlenmiş rolü sebat, güven, soğukkanlılık ve gönül rahatlığı içinde oynayabilir.

Bu ayette bu sıfat, yani “darlıkta, zorlukta ve savaş sırasında sabretme” sıfatı diğerleri arasında ön-plâna çıkarılıyor. Bu ön-plâna çıkarma işlemi, metinde “sabirin (sabırlılar)” sözcüğü farklı bir sözdizimi kuralına tabi tutularak, diğerlerinden ayrı tutulduğu vurgulanmak suretiyle gerçekleştiriliyor. Sebebine gelince, daha önceki iyilik sıfatları merfu’ oldukları halde sırf “sabirin” kelimesi önünde “Ehesse” fiilinin olduğu farzedilerek mensub olarak okunmuştur. İyiliğin sıfatları anlatılırken sabırlılığa bu şekilde özel bir dikkat çekilmiş olmasının’ ağırlıklı bir anlamı vardır. Bu dikkat çekme üslubu sabırlıları ön-plâna çıkarıp öbür sıfatları taşıyanlardan daha imtiyazlı bir konuma çıkarıyor. Allah’a, meleklere, kitaba, peygamberlere inanmak, sevilen malı gözden çıkararak başkalarına vermek, namaz kılmak, zekât vermek ve antlaşmalara bağlı kalmak nitelikleri karşısında bu niteliğe seçkinlik kazandıran bir dikkat çekme işlemidir bu. Bu da sabırlılar için büyük bir derece ve sabır sıfatının Allah’ın terazisinde değerli sayıldığını gösteren bir dikkat çekme olayıdır. (Daha ayrıntılı açıklama için bu Cüz’ün bir önceki dersinde okuyup incelediğimiz “Ey iman edenler, namaz ve sabırla yardım dileyin” diye başlayıp “… İşte onlar için Rabblerinden mağfiret ve rahmet vardır.” şeklinde biten ayetin açıklamasına başvurulabilir.))

Böylece bir tek ayet inanç esasları ile bedenî ve malî yükümlülükleri biraraya getirerek onları ayrılmaz bir bütün, parçalanmaz bir ünite halinde sunuyor ve bu üniteye, birime “birr” ünvanını veriyor. Bïz buna “toplam iyilikler” ya da bir hadiste geçen deyimi kullanarak “iman” adını da verebiliriz. Gerçekten bu ünite, İslâmî görüşün ileri İslâm düzenine dayanak oluşturan vazgeçilmez ilkelerin eksiksiz bir özetidir.

Bundan dolayıdır ki, bu ayetin sonunda bu sıfatları üzerlerinde taşıyanlar için şöyle buyuruluyor:

“İşte doğrular (sözlerinin erleri) onlardır, takva sahipleri de onlardır.” İşte müslüman olacaklarına dair Rabblerine vermiş oldukları sözü tutanlar, inançlarına ve itikatlarına bağlı kalanlar, bu inanç ve itikadı, pratik hayattaki uygulamalarına sadakatle yansıtanlar bunlardır. Yine bunlar, Rabblerinden korkup O’na bağlılıklarını sürdüren, duyarlılık ve titizlikle O’na karşı görevlerini yerine getiren kimselerdir.

Şimdi biz bu ayetin ışığı altında önce yüce Allah’ın doğru ve değişmez sistemi aracılığıyla insanları yükseltmek istediği o yüce doruklara bakıyoruz. Arkasından da bu ilâhî sisteme sırt çeviren, ondan kaçan, ona karşı savaş açan, ona ve ona çağıran herkese karşı düşmanlık besleyen, insanlara göz atıyor ve ellerimizi esefle havaya açarak yüce Allah’ın şu sözünü tekrarlıyoruz: “Yazıklar olsun kullara.”·(Yasin Suresi, 30)

Sonra bir daha gözlerimizi açıp etrafa bakınca az önceki hayıflanmamız ve üzüntümüz dağılarak, yerini yüce Allah’a bağlanmış güçlü umudumuza ve bu hayat tarzının sarsılmaz derecede kuvvetli olduğuna beslediğimiz kesin inanca bırakıyor.

Bu arada bakışlarımızı geleceğe dikiyoruz ki, ufukta bir ümit, parlak ve ışık saçan bir ümit parıldıyor. Şu insanlığın uzun bir sıkıntı sürecinden sonra bu ileri hayat düzenine yöneleceğini ve bakışlarını bu aydınlık ufka çevireceğini müjdeleyen bir ümit bu… Ve beklediğimiz yardım sadece Allah’tan gelecektir.

Bu bölüm, Medine’de ilk kuruluş dönemini yaşayan İslâm toplumunun bazı sosyal düzenlemelerini, sosyal kurumlarını içerdiği gibi bir kısım farz ibadetleri de içeriyor. Bunların her ikisi de bu surenin aynı bölümünde yanyana yerleştirilmiş bir bütün oluşturuyor. Yine bu iki konu aynı şekilde Allah’tan korkmaya ve takvaya sağlam bir bağla bağlanmıştır. Çünkü hem sosyal düzenlemelerin ve hem de kulluk yükümlülüklerinin hemen arkasından takvanın, Allah korkusunun hatırlatıldığını görüyoruz. Ayrıca bu her iki bahis de geçen bölümün sonunda yeralan ve gerek imana dayalı düşüncenin dayanaklarını ve gerekse pratik davranışların ilkelerini içeren “birr (genel anlamda iyilik)” ayetinin hemen arkasından geliyorlar.

Bu ayetler demetinde sırasıyla; adam öldürme olaylarına kısasla karşılık verilmesi gerektiği ile bununla ilgili hukukî düzenlemelerden, ölmeden önce yapılacak vasiyyetten, oruç tutmanın farz oluşundan, duanın ve itikâfın İslâm’daki yerinden ve son olarak da mal ile ilgili olarak çıkacak ihtilaflardan dolayı yargı organlarına başvurma yollarından sözediliyor. Kısasla ilgili açıklamaların arkasından Allah korkusuna (takvaya) şöyle işaret ediliyor:

“Ey akıl sahipleri, sizin için kısasta hayat vardır. Bu sayede (Allah’tan korkarak) adam öldürmekten sakınırsınız.”

Vasiyyet ile ilgili açıklamaların arkasından da Allah korkusuna (takvaya) şöyle işaret ediliyor:

“İçinizden biri ölmek üzereyken eğer geride mal bırakıyorsa anaya, babaya ve yakın akrabalara geleneklere uygun bir vasiyyette bulunması Allah’tan korkanlar üzerine bir borçtur.”

Öteyandan oruç ile ilgili açıklamaların arkasından da sözü geçen takva hakkında şu uyarıya yer verilmektedir:

“Ey müminler, sizden önceki ümmetlere olduğu gibi, günahlardan sakınasınız diye, sayılı günler olarak oruç tutmak size de farz kılındı.”

Oruçla ilgili açıklamaların arkasından itikâftan sözedildikten sonra da aynı uyarı, yani takva uyarısı şöyle vurgulanıyor:

“Bunlar, Allah’ın çizdiği sınırlardır, onlara yaklaşmayın. Allah insanlara ayetlerini böyle açıklıyor ki, yasaklardan sakınabilsinler.”

Bütün bunların yanında bir bölümünü yukarıya aldığımız ayetlerden başka bu bölümün sonlarında okuyacağımız diğer bir grup ayet de takvayı vurgulamaktan, kalplerde Allah duyarlığını ve bilincini harekete geçirmekten geri kalmaz. Sözünü ettiğimiz sonuç cümlelerini birlikte okuyalım:

“Size doğru yolu gösterdi diye O’nu tekbir etmenizi (ululuğunu dile getirmenizi) ister, ola ki, kendisine şükredersiniz.”

“O halde onlar da benim çağrıma olumlu cevap vererek bana iman etsinler ki, doğru yolu bulsunlar.”

“Hiç şüphesiz Allah her şeyi işitïr ve bilir.”

“Hiç şüphesiz Allah bağışlayıcı ve esirgeyicidir.”

Bu üslup, dikkatleri bu dinin özüne çeken bir tutarlılık, bir sürekliliktir. Bu din bölünmez bir bütündür. Bu dinin gerek sosyal düzenlemeleri gerek hukukî kuralları ve gerekse ibadet amaçlı hareketleri, bir bütün olarak, içerdiği inanç sisteminin türevleridir, hepsi de bu inanç sisteminin doğurduğu genel düşünceden kaynaklanır, tümü tek bir bağla yüce Allah’a sımsıkı bağlıdır ve yine hepsi ortak amaçları olan kullukta buluşup birleşirler.. Tek Allah’a kullukta.. Yaratan, rızık veren ve insanoğlunu şu varlık aleminde kendine halife olarak atamış olan Allah’a kullukta. Yalnız, bu halifelik, insanların O’na inanması, ibadetlerini sırf O’na yöneltmeleri ve düşüncelerini, yaşama düzenlerini, hukuk sistemlerini sırf O’nun ilkelerine dayandırmaları şartına bağlıdır.

Bu bölüm, bu ayetler demeti, gerek işlediği konular, gerekse içerdiği sonuç ve yorum cümleleri ile bu dinde varolan sözkonusu kayıtsız-şartsız karşılıklı ilişkinin bariz bir örneğidir.

 

Yorumlar

Henüz yorum yapılmamış. İlk yorumu yukarıdaki form aracılığıyla siz yapabilirsiniz.