BİSMİLLAHİRRAHMANİRRAHİM

İSLAM VE İNSAN

Şüphesiz Hamd Allah (Subhane ve Teâla) ya mahsustur. O ki insanı pis bir sudan yarattı, sonra onu şekillendirdi, sonra da kendisine kulluğa davet etti. Bizler O’na şükreder, O’ndan yardım dileriz. Doğru yolu O’ndan ister burada sabit kalmayı isteriz. Nefislerimizin şerrinden ve amellerimizin fenalığından yine O’na sığınırız. Canlarımızı Mümin olarak alması için O’na niyazda bulunuruz.

Kendisinden başka ilah olmadığına da son nefesimize kadar şahitlik ederiz. Yine Muhammed (s.a.v)’in de Kulu ve Rasulu olduğuna inanır bu inandığımızı amellerimizle tasdik ederiz. Salat ve Selam Hz. Muhammed (s.a.v)’e, ehline, ashabına, ashabını takip eden rabbanilere olsun inşallah.

İslam tek doğru olandır. Bundan önce Allah’ın Rasulu (s.a.v), ashabı ve İslam’ın davetçileri bu yolda yürüdüler. Allah’ın Rasulu (s.a.v), ilk Müslümanları önce iman edip imanlarında ki karanlıklardan, kuşku ve şüphelerden uzaklaşıp, sonra da imanlarının gereği olarak salih amelle ve daha sonrasında kalplerini de sevgi ve kardeşlikte birleştirmeye çağırdı. Böylelikle inanç kuvveti ile birlik kuvveti bir arada toplanarak Tevhid üzerinde karar kılınmış, İslam üzerine teslim olunmuş ilk Müslüman cemaat oluştu. Bu birliktelikle, yeryüzünün bütün insanları karşı çıksalar bile İslam davasını en üst noktaya taşımakta bir an olsun “Acaba mı” “Yoksa buda yeterli mi” demeden, tereddüde kuşkuya mahal vermeden mücadele ettiler. Allah (c.c)’da onları destekledi. Bu destek kimi zaman zahiri kimi zamanda kalbi olarak her daim onlarla beraberdi. Çünkü onlar İslam üzerinde karar kılmış bunun için hedeflerini, isteklerini, arzularını, ihtiraslarını prangalamış, amacı olan İslam üzerine kilitlenmiş ve yavaşlamadan inançlarının getirdiği aksiyonla her an hareket halinde idiler. Geceleri abid gündüzleri mücahid idiler, hanımlarına hayırlı bir eş, çocuklarına baba, komşularına haklarını gözeten komşu idiler. Bedenleriyle insanlara ihsanda bulunurken kalpleriyle Allah (c.c)’ya ihsan ettiler. Allah (c.c)’da onlara cennette ihsan edeceğinin müjdesini verdi. Onlardan sonra tüm müminleri aynı şeyle müjdeledi. Hatta Allah (c.c) gaybtan gerçekleşecek bir anın haberini vererek.

“Cennetlikler, cehennemdekilere seslenerek, “Biz rabbimizin bize vaad ettiklerini gerçekleşmiş olarak bulduk, sizde rabbinizin size olan vaadlerini gerçekleşmiş olarak buldunuz mu?” (Araf 44)

            Bizlerin ilk öncelikle o saadet asrında Allah (c.c)’nun ihsanını hak eden müminlerin bu ihsanı kazanmalarındaki sebebi anlamamız gerekmektedir. Onların kalplerine yerleştirdikleri hakikat bütün azalarına sirayet etmekteydi. Kalbi tevhidle ıslah etmişler ki onlardan sadır olan ameller yapmacık, olması gerektiği için değil, kalplerinin onları mecbur kıldıklarıydı. Bu sebeple de ânı diğer ânına uymayan fertler olmadılar, yalnızken de aynı, toplum içerisinde de aynı oldular. Zorla olsaydı bu 2 saat, 2 gün, 2 yıl ya da 20 yıl sonra mutlaka bir yerde patlak verirdi ki, onlarda öyle olmadı.  Böyle olmaması ve Allah (c.c)’nun de onların kalplerindekini bilmesi hasebiyle onlara ihsanı ile muamele etti. Şimdi onlardan sonra gelen bizler ise yaşadığımızı iddia ettiğimiz İslam ile onların karşılaştığı şeyle karşılaşmayı umuyoruz. Maalesef hayatları mukayese ettiğimizde istenilenin çok uzağında bir hayat karşımıza çıkmakta.

Muhtaç olduğu Rabbinin isteklerinin ondan beklentilerinin dışında bir hayat süren bizler ihtiyacımız olan, ihtiyaçlarımızı karşılayacak olan Rabbimizin rızasından çıkıp bir takım başka başka mercileri razı etmenin yoluna girişmişiz ki durumun en vahim kısmı da budur.

“Ey insanlar! Allah’a muhtaç olan sizlersiniz. O kimseye muhtaç olmayandır.” (Fatır 15)

            Kendilerini Allah (c.c)’ya muhtaç hissetmeyip kendi ayakları üzerinde durma iddiasıyla başka bir takım ideolojilere köle olan o fertlerin üzerinde durmak istedikleri o ayaklar ne kadar kendilerinindir? Kendileri de dâhil mülkün tamamı Allah (c.c)’ın değil midir?

Gerçek bu iken insanların Allah’ın hidayetinden yüz çevirmeleri O’na ibadeti ve O’nun nizamına teslim olmayı reddetmeleri ne ölçüde isabetli olabilir? İnsanların Rabbinden gelen mutlak Hakk’ı reddetmesi akabinde hidayeti, doğruyu, iyiyi, mutluluğu nerede bulabilecekler?

“Artık Hak’tan sonra sapıklıktan başka ne var?” (Yunus 32)

Sapıklık içerisinde kalan bu insanlar debelenip durmaktadır. İnsan olmaktan uzak bir takım değerler içerisin de mutluluğu ve huzuru aramaktadır, ancak umduğuna asla isabet edemeyeceğini Allah (c.c) bizlere bildirmektedir.

“…Haberiniz olsun ki kalpler ancak Allah’ı anmakla mutmain olur.” (Rad 28)

O asra “Saadet Asrı” denmesinin hikmeti de buradaydı. Onları huzura eriştiren şey Allah (c.c)’ya her an anmaları, andıkları O ilahı razı etmek için hayatlarını bütünüyle feda etmeleriydi. İşte Allah (c.c) bu sebeple onlara ihsan etti. Bizler ise kimleri razı etmenin derdindeyiz. Onları unutmak, hayatlarını unutmak, mücadelelerini unutmak, sadece hayatları daha karmaşık hale getirmektir. Örnek olarak alınan kişiler bu sebeple her zaman önemli olmuştur. Sahabeyi hatırlayıp, onları örnek alanlar, onlar gibi olmak isteyenler, zamanı ve mekânı geçmiş, onlar eskidendi demeyip sahabe asrını kendine hedef edinenler her zaman ve mekânda “Mutluluğu”, “Huzuru”, “Kalp rahatlığı” ve Allah (c.c)’nun ihsanını kazananlar olacaklardır.

“Rabbim bizleri Asıllarını unutanlardan değil, Aslını hatırlayıp, yaşayanlardan eylesin.”

-İnşaAllah-

–VELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN–