HZ. OSMAN(R.A)’IN CAHİLİYE DÖNEMİ VE İMAN EDİŞİ

BİSMİLLAHİRRAHMANİRRAHİM

Hamd gecenin ve gündüzün, güneşin, ayın, yıldızların, gördüğümüz ve göremediğimiz gökte ve yerde ve ikisinin arasında her ne var ise onlara boyun eğdiren ALLAH (C.C)’a mahsustur.

Salat ve selam o kutlu yolun önderi insanları hidayet yoluna davet eden , kendisine uyulmadıkça cennetin hayal dahi edilemeyeceği hz. Muhammed (s.a.v)’e onun pak ehline güzide ashabına ve tüm mümin kulların üzerine olsun .

Bu ayki yazımızda Peygamberimiz (s.a.v.) in üçüncü halifesi, hayâ ve edep numunesi Hz. Osman (r.a.)’dan bahsetmeye çalışacağız.

Cenâb-ı Hak büyük bir lûtufta bulunarak Rasûlullah (s.a.v) Efendimiz’i bizlere en güzel örnek şahsiyet olarak ihsan eylemiş. Fahr-i Kâinât Efendimiz de ashâb-ı kirâmı ilâhî hakîkatlerle mükemmel bir şekilde terbiye ederek ümmetine nümûne rehberler ve yıldız insanlar hâline getirmiştir.

Bu sebeple ashâb-ı kirâmın hayatı ve hareketleri, Rasûlullah (s.a.v) Efendimiz’i aksettiren bir ayna mesâbesinde olmuştur. Her davranışlarında Allah Rasûlü (s.a.v) Efendimiz’i hatırlamış ve hatırlatmışlardır.

Hz. Ali (r.a)’ın şu sözleri bunu ne güzel ifâde eder: “Rasûlullah (s.a.v) Efendimiz’in ayağa kalktığını gördük biz de kalktık, oturduğunu gördük biz de oturduk.” (Ahmed, I, 83)

“Siz Peygamberiniz’in (s.a.v) Sünnet’inden daha üstün bir şeye ittibâ edemezsiniz!” (Ahmed, I, 121)

Abdullah ibn-i Ömer (r.a) da şöyle buyurur: “–Biz hiçbir şey bilmezken Allah Teâlâ, Muhammed (a.s)’ı bize gönderdi. Biz Muhammed (a.s)’ı ne yaparken gördüysek aynen onun gibi yaparız!” (İbn-i Mâce, İkâme, 73; Ahmed, II, 65, 94; IV, 78)

Dolayısıyla sahâbe-i kirâmın, bilhassa Hulefâ-i Râşidîn’in hayatları ve hâtıralarıyla meşgul olmak, bizlere devamlı Rasûlullah (s.a.v) Efendimiz’i hatırlatacak, Cennet’e yaklaştıran ve Cehennem’den uzaklaştıran yolu gösterecektir.

Hz. Osman (r.a) da Allah(C.C) Rasûlü’ne en yakın sahâbîlerden biridir. İnsanlık tarihi boyunca hiçbir beşerin görmediği bir lûtfa mazhar olmuş, Allah’ın peygamberine, hem de en sevgili Rasûlü’ne iki defâ damat olmuştur. Bu sebeple o, nübüvvet âilesine en yakın şahsiyetlerden biridir. Dolayısıyla onun hâtıralarını okurken mânevî bir haz alacağımız muhakkaktır.

Osman ibn-i Affân (r.a) ashâb-ı kirâmın önde gelenlerinden olup, ilk müslümanların dördüncüsü ve Hulefâ-yi Râşidîn’in de üçüncüsüdür. Fil Vak’ası’ndan altı sene sonra veya 574 senesinde Mekke’de dünyaya gelmiştir. Soyu Abdi Menâf’ta Rasûlullah (s.a.v) Efendimiz’le birleşir. Kureyş kabilesine mensup olup Emevî soyundandır. Annesi Ervâ bint-i Küreyz, Allah Rasûlü’nün halası Beyzâ’nın kızıdır.

Hz. Osman’ın babası Affan da bölgede adından söz ettiren çok büyük bir tüccardı. Nübüvvet gelmeden önce Şam’a ticarî bir sefere gitmiş, orada hastalanarak vefat etmişti. Vefat ettiğinde geriye tam üç milyon dirhem değerinde bir sermaye bırakmıştı. Hz. Osman’ın başka erkek kardeşi olmadığı için de bu sermayenin hepsi kendisine kalmıştı. Dolayısı ile Hz. Osman, Müslüman olduktan sonra zenginleşen, halife olduktan sonra günümüz tabiriyle katları, yatları, fabrikaları olan biri değildi. İslâm öncesi ciddi bir zenginliği olan, Müslüman olduktan sonra da imanının bedelini ödeyerek, elindekileri Hz. Ebû Bekir gibi Allah yolunda infak eden biriydi. Baba Affan vefat edince yirmi, yirmi beş yaşlarında bir delikanlı olan Hz. Osman, babasının başlattığı ticareti devraldı. Çok kısa bir zamanda kendini bölge tüccarlarına kabul ettirdi. Dürüstlüğü, hayâsı ve edebi ile Cahiliye hayatında olmasına rağmen ağzına içki koymaması ve iffetine düşkünlüğü ile tanınan ve sevilen biri oldu. Yaşı otuz dört olunca, İslâm’ın güneşi Mekke’de parladı ve ilk günlerde Hz. Osman çok sevdiği beraberce birkaç kez ticaret yaptığı o günlerde otuz sekiz yaşında olan Hz. Ebû Bekir’in vesilesi ile imanla tanıştı, Efendimiz’in (sas) huzuruna gelerek iman şerbetini içti.

Osmân ibn-i Affân (r.a) ile Talha bin Ubeydullah (r.a), Zübeyr ibn-i Avvâm (r.a)’ın peşinde Rasûlullah (s.a.v) Efendimiz’in huzur-i âlîlerine vardılar. Rasûlullah Efendimiz (s.a.v) onlara İslâm’ı arzettiler, Kur’ân okudular, İslâm’daki hakları haber verdiler ve Allah Teâlâ’nın kendilerine nice ikramlarda bulunacağını vaad ettiler. Onlar da îmân edip tasdikte bulundular.

Osman (r.a) şöyle dedi: “–Ey Allah’ın Rasûlü! Ben Şam’dan yeni döndüm. Maân ile Zerkâ arasındayken, uyku ile uyanıklık arasında olduğumuz esnâda bir münâdî bize: «–Ey uykudakiler! Kalkın! Çünkü Ahmed Mekke’de zuhûr etti!» diye nidâ etti. Buraya geldiğimizde Siz’in peygamber olduğunuzu öğrendik.”

Hz. Osman’ın İslâm’a girişi eskidir, Rasûlullah (s.a.v) Efendimiz’in Dâru’l-Erkam’a girmelerinden evveldir. (İbn-i Sa’d, III, 55)

Hz. Osman (r.a) müslüman olduğunda, amcası Hakem bin Ebü’l-Âs onu yakalayıp bağladı.

“–Sen atalarının dîninden dönerek yeni bir dîne mi girmek istiyorsun? Yemîn ederim ki, sen bu yeni dînden dönmedikçe bağlarını çözmeyeceğim!” dedi.

Osman (r.a) da büyük bir îman celâdeti gösterdi ve: “–Allah’a yemin ederim ki, dînimi ebediyyen terk etmem, İslâm’dan kesinlikle ayrılmam!” dedi.

Hakem, Hz. Osman’ın bu gâyet ciddî tavrı karşısında ümîdini yitirdi ve yeğeninin yakasını bıraktı.

Nübüvvetten evvel Peygamber Efendimiz’in kerîmeleri Hz. Ümmü Gülsüm ve Rukıye (r.a), Ebû Leheb’in oğulları Uteybe ve Utbe ile nişanlanmış olup henüz evlenmemişlerdi.

Tebbet Sûresi nâzil olunca Ümmü Cemîl, oğullarına:

“−Rukıye ve Ümmü Gülsüm dinden çıkmışlardır. Onlardan ayrılın!” dedi.

Ebû Leheb de: “−Muhammed’in kızlarını boşamazsanız, başım başınıza harâm olsun!” diyerek yemin etti. Onlar da daha evlenmeden Allah Rasûlü’nün kızlarından ayrıldılar.

Bu, Cenâb-ı Hakk’ın Efendimiz’e bir lutfu idi. Haber Hz. Osman’a ulaşınca çok sevindi. Hemen Fahr-i Kâinât (s.a.v) Efendimiz’e gelerek Rukıye (r.a) ile evlenmek istediğini söyledi. Sonunda bu mübarek evlilik tahakkuk etti. Güzel bir âile kurdular.

İnsanlar, “Bir insanın görebileceği en güzel zevc ve zevce Hz. Rukıye ile Hz. Osman’dır” derlerdi.

Osman (r.a) çok güzel bir zât idi. İnsanlar ondan daha güzel ne bir erkek ne de bir kadın görmüşlerdi.

Rasûlullah (s.a.v), çok sevdiği Üsâme bin Zeyd’i, çocukken bir kap yemekle Hz. Osman’ın evine göndermişti. Küçük çocuk eve girdiğinde Hz. Rukıye oturuyordu.

Üsâme bu iki güzel insan karşısında kendini alamayarak bir Hz. Osman’a bir de Rukıye’ye bakmaya başladı. Sonra Peygamber Efendimiz’in yanına döndü.

Allah Rasûlü (s.a.v): “–Yanlarına girdin mi?” diye sordular.

Üsâme (r.a): “–Evet” dedi.

Âlemlerin Fahr-i Ebedîsi: “–Peki, onlardan daha güzel bir çift gördün mü hiç?” buyurdular.

Üsâme (r.a) da: “–Hayır, yâ Rasûlallah!” cevâbını verdi.

Buraya kadar olan bölümde bile Hz. Osman (r.a.)’ın ne kadar halim ve güzel bir insan olduğunu anlayabiliyoruz. Onun bu güzel huyları cahiliye döneminde bile güzeldi islam ile birlikte mükemmel konuma gelmiştir.

ALLAH (C.C) kendisinin ahlakıyla ahlaklanabilmeyi bizlere nasib etsin.

DUALARIMIZIN SONU ALEMLERİN RABBİ OLAN ALLAH (C.C)’A HAMD ETMEKTİR.