HAVLE BİNTİ YEMÂN(R.Anha)

Büyük Sahabelerden olan Huzeyfe bin el-Yeman’ın kız kardeşi

BİSMİLLAHİRRAHMANİRRAHİM

                Hamd Alemleri yoktan var eden, idare eden, çekip çeviren yarattıkları üzerinde tek hüküm koyma sahibi olan Allah azze ve celle’ye…

Salat ve selam alemlere rahmet olarak gönderilen Müslümanların tek örneği ve önderi olan Hz. Muhammed (sav)’e onun ehli beytine ve sahabesine olsun İnşaAllah….

Hz. Havle’nin  babası Hisl bin Cabir el-Yeman’dır. Babası birisini öldürdüğü için Medine’ye kaçmak zorunda kalmıştı. Abduleşhel oğullarıyla anlaştı. Kavmi onu Yemenlilerle anlaştığı için “el-yeman” diye isimlendirmiş. Çocukları da bu isimle anılır olmuştu.

Beni Abs kabilesinden olan Hz. Havle binti Yeman Rasulullah’ın (sav) sıradışı olan Huzeyfe bin el Yeman’ın kız kardeşidir. Peygamberimiz  Medine’ye hicret ettikten sonra Hz. Havle binti Yeman ailesiyle birlikte iman ettikten sonra bunun getirdiği sorumluluğu Hz. Havle binti Yeman ilim öğrenme aşkıyla bulduğu her fırsatta Rasul-i Ekrem’in(sav) huzuruna çıkar sorularıyla İslami gerçekleri öğrenmek ve yaşamak için var gücüyle mücadele eden bir sahabe hanım Rasulullah’ın (sav) sohbetlerinden feizlenme şerefine nail olmuştur.

Havle Binti Yeman şöyle anlatır. “Rasulullah’a (sav) gelip şöyle dedim. “Ben hayız gören bir kadınım Benim sadece bir elbisem var . nasıl yapacağımı bilmiyorum? Ya Rasulullah!”

Peygamberimiz (sav): “Temizlendiğinde elbiseni yıka ve o üzerindeyken namaz kıl” buyurdu. Havle binti Yeman: “Ya Rasulullah! Onda lekeler görüyorum. Dedi. Rasulullah (sav): Onu yıka izi sana zarar vermez” buyurdu.

Başka naklettiği bir hadiste ise şöyle anlatıyor Hz. Havle binti Yeman : Rasulullah aramızda kalkıp Allah’a hamd ve senada bulunduktan sonra şöyle dedi. Ey kadınlar topluluğu! Sizin gümüşten zinetleri takmanız yeterli değil mi? Sizden hiçbir kadın yoktur ki altını zinet olarak takıp gösteresinde o altın yüzünden aza edilmesin.” Buyurdu.

Rasulullah(sav) Havle binti Yeman’la bazı kadınların konuştuklarını görüp onlara Ölünün başında hariç, kadınlar topluluğunda hayır yoktur. Çünkü onlar toplandıklarında dedikodu yaparlar buyurdu.

Allah Rasulu(sav) ölünün başında hariç diye buyurmuş. Bizler bugün kadınlar olarak bilhassa öyle korkunç bir hal içerisindeyiz ki ölünün başında dahi toplandığımızda hayır yok maalesef artık gözler o kadar kör kulak o kadar sağır kalpler o kadar kararmış ki batıl ile meşgul olmaktan ölümden dahi ibret almıyor alamıyoruz.

Dünyalığı tükenmiş ebedi hayata geçiş yapmış meftanın  başında dahi çok rahat bir şekilde dünyalık konuşup, gülüp, hatta onun bunu çekiştirip dedi kodu yapabiliyoruz. Ne acıdır ki orada yatanın  tükene hayatı gerçekleştiremediği hayalleri, yaptıkları ve yapmadıklarını bir anda bırakıp ebedi hayata geçişi ibret olmuyor bizlere….

Bir kıssa anlatılır. Aslan, kurt ve tilki arkadaş olmuş beraber ava çıkmışlar. Av sırasında bir yaban öküzü bir geyik ve birde tavşan avlamışlar. Aslan kurda demiş ki; haydi bunları taksim et Kurt başlamış Efendim şu yaban öküzü sizin olsun şu geyik benim olsun şu tavşanda tilki kardeşimin.

Bu taksimattan rahatsız olan Aslan kurda bu ne biçim paylaşımdır diyerek pençesini bir atar kurdun derisini yüzüp çıkartır. Tilki’ye dönüp der ki “taksimatı sen yap.” Tilki’de “Efendim şu geyiği sabah kahvaltısı yapsanız yaban öküzünü öğlen yeseniz akşam yatarken de tavşanı çerez niyetine yersiniz” demiş. Aslan tilkiye sen bu aklı nerden aldın  deyince tilki; “Efendim, şu yerde serilmiş olan kurttan. Kurdun başına gelenler bana ibret oldu.” Demiş.

Rivayet edilir ki: Günün birinde Rasulullah (sav) eline üç odun alarak birini ön tarafına diğerini yan tarafına koydu geri kalanı da uzaklara attı.

Sonra da şöyle sordu:

Bunu neye misal olsun diye yaptığımı biliyor musunuz?

Ashab dediler ki:

Hayır! Bildir. Ey Allah’ın Rasulü?

Sevgili Peygamberimiz (sav) buyurdu ki:

“Bu insan, şu onun eceli, uzaklara attığım da(tuli) uzun emelidir. O, emelin ardına düşer fakat ölüm onu hemen yakalar da böylece emeline ulaşamaz.” Dedi.

Ey insanoğlu bir dakika sonrasını  bile bilmezken tuli emel peşine düşmüşsün. Belki yarına çıkmayacakken 10 yıl sonrasının hesabını yapar olmuşuz. Biten tükenen ömürler, boş maleyani geçen hayatlar, toprak altındakiler ibret olamıyor bizlere…

Peki neden ibret almıyoruz?

Bu kadar gözleri kör eden kalpleri karartan ne acaba?

GAFLEEET evet gafletteyiz.

Gaflet dünya ve ahiret hayatı için gerekli olan bir şeyin önemini kavrayamamaktır.

Gaflet yaratılış gayemiz olan kulluğu Allah azze ve celle’ye itaati terk edip önemsiz ve kıymetsiz olan dünyaya dalıp nefsine uyarak hevana tabi olarak Allah(cc)’ya ve ahireti unutmaktır.

Gaflet uykusuna dalanlar ömür sermayelerini iyi değerlendiremezler. Kainata ve onda oluşan olaylara gafletle bakanlar gerçeği göremezler.

Gaflet yaratanını, geldiğin ve gideceğin yeri unutturan bir hastalıktır.

Gafletin sebebi cehalettir.

Işık nasıl karanlığın düşmanı ise ilimde gafletin düşmanıdır.

Biliyoruz ki cennet ve cehennem dışında gidilecek başka bir yer yok mutlaka bunlardan birine gireceğiz. Yapmamız gereken hedef belirlemek iki seçenek var Ya Rabbimizin rızası Yada azabı…

Ömer bin Abdülaziz okuduğu bir hutbede şöyle buyurmuş;

Allah’ın (cc) kullarına hazırladığı mükafat ve cezayı adeta görmüş gibi onlara heves edin ve onlardan korkun.

Uzak emel sahibi olmayın, çünkü uzun emel kalplerimize katılık verir de böylece en büyük düşmanınız şeytanın hakimiyeti altına girersiniz.

Yarabbi cehaletten ötürü Gaflete düşüp şeytanın hakimiyeti altına girip azabına uğramaktan sana sığınırız.

Elhamdülillahi Rabbil Alemin.