مَا كَانَ لِبَشَرٍ اَنْ يُؤْتِيَهُ اللّٰهُ الْكِتَابَ وَالْحُكْمَ وَالنُّبُوَّةَ ثُمَّ يَقُولَ لِلنَّاسِ كُونُوا عِبَاداً لٖي مِنْ دُونِ اللّٰهِ وَلٰكِنْ كُونُوا رَبَّانِيّٖنَ بِمَا كُنْتُمْ تُعَلِّمُونَ الْكِتَابَ وَبِمَا كُنْتُمْ تَدْرُسُونَۙ

GÜNÜN HADİSİ

54-…Amr ibnu Dînâr şöyle dedi: Bana Muhammed ibn Alî (ibn Hüseyn ibn Alî Ebû Ca’fer el-Bâkır) haber verdi ki, ona da Usâme ibn Zeyd’in himayesinde bulunan Harmele haber vermiştir.

Yine Amr ibnu Dînâr: Ben bu Harmele’yi görmüşümdür, demiş­tir. Harmele şöyle dedi: Usâme ibn Zeyd beni Medine’den Kûfe’ye, Alî’nin yanına gönderdi (de ondan mal istiyordu). Usâme, Harme-le’ye dedi ki:

— Alî senden şimdi soracak ve arkadaşın Usâme (Cemel ve Sıf-fîn vak’alarında) bana yardımdan niçin geri kaldı? diyecektir. Alî’ye şöyle de: Usâme sana şunu söylüyor: “Eğer sen arslanm ağzının içinde olaydın, ben muhakkak orada seninle beraber olmamı arzu ederdim.

Lâkin bu müslümânlarla kıtal öyle bir iştir ki, ben bunu doğru bul­mam!”

Harmele dedi ki: Ben bu sözü getirip Alî’ye haber verdim. Fa­kat Alî ona hiçbir mal vermedi.

Harmele dedi ki: Ben akabinde Abdullah ibn Ca’fer’in oğulları Hasen ve Hüseyin’in yanına gittim de onlar beni binek deveme ka­dar yüklediler, dedi”

(KITABU’L-FITEN– BUHARİ – 54. HADİS)