ذٰلِكَ نَتْلُوهُ عَلَيْكَ مِنَ الْاٰيَاتِ وَالذِّكْرِ الْحَكٖيمِ

GÜNÜN HADİSİ

34-…Ebû îdrîs el-Havlânî, Huzeyfe ibnu’l-Yemân(R)’dan şöy­le derken işitmiştir: İnsanlar Rasûlullah(S)’a

(geleceğe âid) hayırdan sorarlardı. Ben de (İslâm Ümmeti’ne gelecek) şerrden -o şerrin bana erişmesinden korkarak- sorardım. Bu endîşe ile bir kerresinde:

— Yâ Rasûlallah! Biz vaktiyle Câhiliyet devrinde şirk ve küfür içinde idik. Sonra Allah bize şu büyük İslâm hayrını getirdi. Bu ha­yır ve saadetten sonra gelecek bir şerr ve fitne var mıdır? diye sordum.

Rasûlullah:

— “Evet vardır” buyurdu. Ben:

— O şerrden ve fitneden sonra bir hayır ve salâh var mıdır? dedim.

Rasûlullah:

— “Evet bir hayır ve salâh vardır. Fakat onun içinde bâzı şerr ve fesâd bulunacak (hayrı bulandıracak, duruluğunu bozacak)” buyurdu.

Ben:

— O hayrın (temizliğini bulandıracak) kiri nedir? diye sordum. Rasûlullah:

— “O devrin âmirlerinden bir zümre ümmeti benim sünnetim ve yolumun hilâfına idare edecekler. Sen o devrin âmir ve valilerin­den bâzılarının hareketlerini (doğru bulup) tasvîb, bâzılarının hare­ketlerini de (çirkin bulup) reddedeceksin!” buyurdu.

Ben:

— Yâ Rasûlallah! Bu karışık hayır devrinden sonra, yine bir şerr ve fesâd devri gelecek midir? -dedim.

Rasûlullah:

— “Evet gelecektir. O devirde birtakım da’vetçiler (propagan­dacılar) halkı cehennem kapıları üzerine çağıracaklar. Her kim onla­rın da’vetine icabet ederse, onu cehenneme atacaklar” buyurdu.

Ben:

— Yâ Rasûlallah! Bu da’vetçileri bize vasfetseniz!? dedim. Rasûlullah:

— “Onlar bizim milletimizden insanlardır. Bizim dillerimizle konuşurlar (hâlbuki gönüllerinde hayırdan eser yoktur)” buyurdu. Ben:

— Yâ Rasûlallah! O devir bana yetişirse (yânî ben o devirde ya­şarsam) nasıl hareket etmemi emredersiniz? dedim.

Rasûlullah:

— “İslâm cemâatine mutâbaat et ve onların devlet başkanları­na itaat eyle!” buyurdu.

Ben:

— Yâ Rasûlallah! Onların bir cemâati yoksa, başlarında devlet başkanları da yoksa? dedim.

Rasûlullah:

— “O takdirde sen bu fırkaların hepsinden ayrıl (evine çekil). Velev ki, bu ayrılman bir ağaç kökünü ısırman suretiyle (meşakkatli) olsa bile. Artık ölüm sana erişinceye kadar, sen bu ayrılık üzere bu­lun!” buyurdu [

(KITABU’L-FITEN– BUHARİ – 34. HADİS)