Hamd kendisinden başka ilah olmayan, mutlak manada tek güç ve kudret sahibi olan Allah’a mahsustur. Salat ve selam tüm peygamberlerin ve onları takip eden tabilerinin üzerine olsun.

SÜNNETİN TARİFİ

Allah Rasûlü’nden söz, fiil veya takrir (tasvib)ler şeklinde nakledilen şeydir. Buna göre sünnet üç çeşittir: 1) Kavlî Sünnet, 2) Fiilî Sünnet, 3) Takrîrî Sünnet

1) Kavlî Sünnet:

Allah Rasûlü’nün çeşitli sebeplerle söylediği sözlerdir. Meselâ, “Müslümanın şu üçte biri haricindeki bir sebeple öldürülmesi helâl değildir; imandan sonra kâfir olması (irtidadı), evlendikten sonra zinâ etmesi, yahut haksız yere biri-sini öldürmesi.”(236), “Öldürülen insanın akrabası iki husustan birisinde muhayyerdir: İsterlerse kısas olarak öldüreni öldürürler, isterlerse diyet alırlar.”(237), Evli olmayan zinâkârın hükmü: “Evlenmemiş iki kişi zinâ yaparlarsa yüz değnek sopa ve bir yıl da sürülmektir. “(238) “Sahipsiz henüz olmamış ve dalında bulunan meyva ve ağılına varmadan dağda geceleyin bulunan koyu-nu almak elin kesilmesini gerektirmez. Koyun ağılına girer, meyva mülk edinilir ve sonra bunlar çalınırsa çalınanın değeri dörtte bir dinar veya daha fazla ise hırsızın eli kesilir.”(239), “Kim içki içerse ona değnekle vurunuz, sonra yine içerse yine değnekle vurunuz.”(240)

2) Fiili Sünnet;

Bu, Allah Rasûlünün ikrardan sonra zinâ cezasına hükmetmesi, hırsızlıkta sağ eli kesmesi, davacının yemini ve bir şahit ile karar vermesi gibi hükümlerdir.

3) Takrîrî Sünnet:

Hz. Muhammed (as)’in bazı ashabına ait söz yahut fiillerdir. Bunları Allah Rasûlü sükût ile ve inkâr etmemek suretiyle, yahut uygun, iyi bulduğunu belirterek ikrar ve kabul etmiştir. Sahabînin fiil yahut sözünü Allah Rasûlü ikrar suretiyle kabul ederse, bu sanki Allah Rasûlü’nün söz veya fiili imiş gibidir. Meselâ “Hz. Peygamber(as), Muaz b. Cebel’i Yemen’e gönderirken aralarında şöyle bir konuşma geçmiştir: Ne ile hüküm vereceksin? Muaz, Allahın kitabıyla? Eğer onda aradığını bulamazsan? Allahın Rasûlünün sünnetiyle! Eğer onda da bir şey bulamazsan? İctihadda bulunacağım, der. Bunun üzerine Peygamber (as), Allah, Rasûlünün elçisini, Allah Rasûlünün rıza gösterdiğinde muvaffak kılan Allah’a hamd olsun!” (241) diyerek Muaz’ın beyanını ikrar etmiş, güzel bulmuştur.

SÜNNETİN YERİ

Kur’an, İslamî teşrîin ilk kaynağı ve temelidir. Sünnet ise ikinci kaynağıdır. Ve Kur’an’dan hemen sonra gelir. Teşrîî yönden sünnetin hükümleri mutlaka şu üçten birisine girer:

1) Kur’an’daki bir hükmü teyid eder:

Bu hükmün dayandığı şey aynı anda Kur’an ve sünnettir. Haksız yere adam öldürmenin, yalancı şahitliğin, hırsızlığın ve diğer yasaklanan hususların Kur’-an ve sünnet ile haram kılınması gibi.

I) Kur’an’daki mücmel bir hükmü tefsir eder:

Kur’an’daki mutlak hükmü, sünnet kayıtlayabilir yahut Kur’an’daki genel bir hükmü sünnet hususîleştirir. Böylece sünnetin bu yorumlayıcı ve sınırlayıcı mahiyeti yahut tahsis ediciliği, Kur’an hükmünden ne amaçlandığını açıklamak olur. Zira Allah (cc), Rasulüne Kur’an hükümlerini açıklama hakkını vermiştir. Allah (cc) şöyle buyuruyor: “Biz sana Kur’an’ı indirdik. Tâ ki, insanlara, kendilerine ne indirildiğini açıkça anlatasın.”(242). Namazın nasıl kılındığını, haccın nasıl edâ edildiğini, zekâtın nasıl verildiğini açıklayan genellikle sünnettir. Çünkü Kur’an’da namazın kılınması, zekâtin verilmesi, haccın edâsı emredilmiştir. Namazda rekâtların sayıları ve nasıl namaz kılınacağı, her şeyden ne mik-tarda zekât verileceği, haccı edâ şekilleri açıklanmamıştır.

Kur’an’ın birçok hükümlerini, sünnet kayıtlamış, sınırlandırmış, özelleştirmiştir. Kur’an hükümleri alışverişi helâl, faizi haram kılmış, sünnet ise, fåiz olan alışverişlerin neler olduğunu açıklamıştır. Kur’an hükümleri murdar hayvan ve kanı haram kılmış, sünnet bu mutlak, genel mânayı kayıtlayarak, sınırlandırarak haramı tahsis ve ne çeşit murdar hay-van ve kanın helâl olduğunu açıklamıştır. Kur’an hükümleri çocuklara miras hakkı tanımış sünnet, mûrisini öldüren çocuğa miras verilmesini yasaklamıştır. Kur’an, hırsızlık yapan kadın ve erkeğe el kesme cezası verir, sünnet çeyrek dinar ve fazlasına bu cezayı tahsis eder. Miktarı daha az hırsızlığa bu cezayı vermemiş, kendine mahsus yerde olmayan malın çalınmasında da yine el kesme cezasına hükmetmemiştir.

II) Kur’an’da yer almayan bir hükmü koyar:

Bu hükmün esası o zaman sünnettir ve onunla ilgili olarak Kur’an’da bir delil bulunmaz. Meselâ Allah Rasûlün’ün: “Kadın, halası ve teyzesinin üzerine nikâhlanmaz.”(243), Altın ve ipeğin haram kılınışına dair: “Bu ikisi, ümmetimin kadınlarına helâl, erkeklerine haramdır.”(244) Neseben evlenilmesi haram olan, süt hısımlığı ile de haramdır.”(245) sözleri gibi.

236) Neseî, kasame 13.

237) 92. fıkraya bakınız.

238) 91. fıkraya bakınız.

239) 86. fıkraya bakınız.

240) Dârimî, hudud 10. Müsnedü Ahmed, c.4/389.

241) Ebu Davud, akdiyye 11. Tirmizî, ahkâm 3. Neseî, kuzzat 11. Ibn Mace, menåsik 38. 242) Kur’an, Nahl 44.

243) Buharî, nikah 27. Müslim, nikah 37. Ebu Davud, nikah 12. Tirmizî, nikah 30.

244) Neseî, zinet 40. Buharî, libas 30. İbn Mace, libas 19.

245) Buharî, şehâdât 7. Müslim, radaa 1,2. Ebu Davud, nikah 6. İbn Mace, nikah 34

KÛLÛ LA İLAHE İLLALLAH, TUFLİHÛ! (La ilahe illallah deyiniz, kurtulunuz!)

ELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN

The post SÜNNETİN TARİFİ appeared first on Ebrar Medya.

İSLAM HUKUKU’NUN FARKLILIKLARI

İslâm hukuku hükümleri, dünya ve âhiret için oluşu yönünden beşerî hukuk sistemlerinden büyük bir farklılık ve ayrıcalık gösterir. İşte bu durum ve politika, İslâm hukukunu benimseyenleri gizli ve âşikâr durumlarda, bolluk ve kıtlıkta kendisine uymaya sevk eder. Çünkü onlar bu itaatin kendilerini Allah’a yaklaştıran bir ibâdet olduğuna, bundan dolayı kendilerine bir sevap verileceğine inanırlar. İnanlar dünyevî cezadan kurtulacaklarını bilseler bile, uhrevî cezadan ve Allah’ın gazabından çekinerek yine suç işleyemezler.

İslâm dini, kendine inananların üstün ve faziletli ahlâk sahibi olmalarını mecburî kılar. Faziletli kişilerin suç işlemesi pek nâdirdir. Sonra bu kimseler bilirler ki, Allah her gün kendilerini kollamakta, yaptıklarını bilmektedir. Kişiler, insanlardan bir şeyi ne kadar gizleseler de Allah’tan hiçbir şeyi gizleyemedikleri, Allah’ın her an kendileriyle beraber olduğu şuurundadırlar. Bu ise, suçların azalmasına, güvenliğini, toplum huzurunun, nizamının, kamu yararının korunmasına vesile teşkil eder. Oysa vaz’î kanunlarda durum, bunun tam aksidir. Bu kanunlara, yükümlülerin tam anlamıyla itaatini sağlayıcı bir amil yoktur. Kişiler, kanunlara yakalanmaktan ve kendilerine bir kısım yaptırımların uygulanmasından korktukları nispette kanuna uymaktadırlar. Kanunun pençesinden kurtulan, suç işlediğinde yakalanamayacağından emin olan kişiyi ne din ne de ahlâk kuralları men edebilir. İşte bu bakımdan beşerî kanunların, laik hukuk sistemlerinin tatbik edildiği ülkelerde, gittikçe artan bir nispette suçlar işlenmekte, ahlâkî değerler zayıflamakta ve bilgili, münevver, kültürlü kişilerden suçlular çoğalmaktadır. Bu çoğalmanın asıl sebebi ise, aydın sınıfın ahlâkının bozulması ve bu kişilerin kanun pençesinden kurtulabilmelerinin sonucudur. İslâm dini, İslam’ın Allah katından olduğuna, en uygun ve âdil din nizamının kendisi olduğuna mü’minlerin inanmalarını farz kılmaktadır. Bundan dolayı onlar, İslâm dini ile hiçbir nizamı eşit görmemektedirler. İslâm’a inanan bir mü’min bu dine aykırı komünizm ve benzeri sistemlere hiç de razı olmamaktadır. Oysa kendilerine beşerî, vaz’î kanunların uygulandığı insanlar, tabi oldukları sistemleri, acil maddî çıkarları ölçüsünde değerlendirdiklerinden kendi sistemlerinden daha iyi gördükleri her şeyi yahut kendilerine mal, makam ve hâkimiyet tanıyan, bu imkânları veren her şeyi kabul ettikleri yeni bir düzen araştırır oldukları göze çarpar. Böylece bir ilke, belirli bir nizam içerisinde olmaksızın istikrarsız bir hayat sürdükleri görülür. İslâm, dünya ve dine ait hükümleri birlikte getirmiştir. Müslümanların İslâm’a imanları, onun devamlılık ve sabitliğinin garantisidir. Bu iman, hükme itaat etme durumunda bulunanlara, mükelleflere itaat ve rıza gösterme ruhunu verir, iyi ahlâkla vasıflanmaya çağırır. Hükümleri ne kadar sağlam yapılmış ne kadar iyi uygulanmış ve infaz edilmiş olursa olsun hiçbir beşeri kanun bu konuda İslâmın sahip bulunduğu bir şans ve güce sahip değildir.

KÛLÛ LA İLAHE İLLALLAH, TUFLİHÛ! (La ilahe illallah deyiniz, kurtulunuz!)

ELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN

The post İSLAM DİNİ HÜKÜMLERİ BÖLÜNMEZ-2 appeared first on Ebrar Medya.

Hamd kendisinden başka ilah olmayan, mutlak manada tek güç ve kudret sahibi olan Allah(C.C)’a mahsustur. Salat ve selam tüm peygamberlerin ve onları takip eden tabilerinin üzerine olsun.

İSLÂM DİNİ HÜKÜMLERİ BÖLÜNMEZ

İslâm’ın hükümleri bölünmez; birbirinden ayrılmayı kabul etmez. Bu bölünme İslâm’ın amacına yalnızca aykırı düştüğünden değil, fakat İslam’ın bizzat kendisinin, hükümlerden bazılarına göre hareket edilip bazılarının terkini yasaklayışındandır. Tıpkı İslâmın bir kısmına inanıp bir kısmını inkârın yasaklayışı gibi!..

İslâmiyet, bütün hükümlerine göre hareket etmeyi, din olarak ne getirdiyse hepsine tam olarak inanmayı gerektirmektedir. Buna inanmayan ve buna göre hareket etmeyenler şu âyetin şümülüne girerler: “Yoksa siz Kitabın bir kısmına inanıyorsunuz da bir kısmını inkâr mi ediyorsunuz? Şu halde içinizden böyle yapanların cezası dünya hayatında bir rüsvâylıktan başka bir şey değildir. Kıyâmet gününde de onlar, azabın en çetinine itileceklerdir.”(224)

İslâm dininin bir kısmına uyup bir kısmına uymamayı yasaklayan hükümleri pek çoktur. Aşağıdaki âyet hükümleri bu kabildendir: “Hakikat, indirdiğimiz o açık açık âyetlerimizi ve doğruyu, Biz onu Kitapta insanlara pek âşikâr bir surette bildirdikten sonra gizleyenler yok mu? İşte onların durumu. Onlara hem Allah lânet eder hem lânet etmek şânından olanlar lanet eder. Ancak tevbe ve rücû edenler, hareketlerini düzeltenler ve hakikati gizlemeyip iyice açıklayanlar başka. Ben artık onların günahlarından geçerim. Ben en çok tevbeyi kabul edenim, en çok esirgeyenim.”(225) Âyette geçen gizlemenin anlamı, bazı hükümlere uyup bazısını bırakarak uymamak, bazılarına inanıp diğer bazısını inkar eylemek demektir. “Allahın indirdiği kitaptan bir şey gizleyip de onunla az bir bahayı satın alanlar yok mu? Onlar karınlarına ateşten başka bir şey doldurmuş olamazlar. Kıyamet günü Allah onlarla konuşmaz, onları temize de çıkarmaz. Onlar için pek acıklı bir azab vardır… Onlar doğru yolu bırakıp sapıklığı, mağfirete bedel azabı satın almış kimselerdir. Onlar ateşe karşı ne de sabırlıdırlar!” (226), “Şimdi onlar Allahın dininden başkasını mı arıyorlar? Halbuki göklerde ve yerde ne varsa hepsi ister istemez O’na boyun eğmiştir. Nihayet O’na döndürülüp götürüleceklerdir”(227), “Kim İslâmdan başka bir din ararsa ondan bu din aslâ kabul olunmaz ve o, âhirette de en büyük zarara uğrayanlardandır!”(228), “Allah bir zaman kendilerine kitap verilenlerden, onu insanlara açıklayıp anlatacaksınız, onu gizlemeyeceksiniz, diye ahid almıştı. Onlar ise o sözü arkalarına atttılar. Onun karşılığında az bir menfaati satın aldılar. Müşteri oldukları o şey ne kötüdür.”(229), “Ey peygamber! Kalpleriyle inanmadıkları halde ağızlarıyla inandık diyenlerle o küfür içinde alabildiğine konuşanlar seni mahzûn etmesin. Onlar, durmadan yalan dinleyen, senin huzuruna gelmeyen, diğer bir kavim hesabına casusluk eden kimselerdir. Kelimeleri Allah tarafından yerine konulduktan sonra tutup bir tarafa atarlar. Onlar; eğer size şu fetvâ verilirse alın, şayet o verilmezsè onu kabul etmekten çekinin, derler. Allah kimin sapıklığını irâde ederse artık sen Allahın ona ait meşiyyetini önlemeye hiçbir şekilde muktedir olamazsın. Onlar öyle kimselerdir ki, Allah kalplerini temizlemek dilememiştir. Dünyada hor ve hakîr olmak onların hakkıdır. Ahirette de onlara pek büyük bir azab vardır!”(230). “Siz insanlardan korkmayın, Benden korkun. Benim âyetlerimi az bir bahaya satmayın. Kim Allahın indirdikleriyle hükmetmezse işte onlar kâfirlerin tâ kendileridir.”(231), “Allah’ı ve Peygamber’i inkâr ederek kâfir olan, bir de Allah ile peygamberlerinin arasını ayırmak isteyen, Allah’a inanıp peygamberlere inanmayan, bunlardan kimine inanırız, kimini inkâr ederiz, diyen ve böylece küfür ile iman arasında bir yol tutmaya yeltenen kimseler yok mu? İşte onlar gerçek kâfirlerin ta kendileridir!”(232), “Habibim; sana da hak olarak Kitab’ı, Kur’ân’ı, kendinden öncekileri tasdik edici ve doğrultucu ve ona karşı birşahit olmak üzere gönderdik. O halde aralarında Allahın sana indirdiği ile hükmet, sana gelen hakikatten dönüp onların hevâ ve heveslerine uyma. Mûsâ’nın, İsâ’nın, Muhammed’in ümmetleri! Sizden herbiriniz için şeriat, bir yol tayin ettik. Eğer Allah dileseydi topunuzu bir tek ümmet yapardı. Fakat O, size verdiği değişik şeriatlar dahilinde sizi imtihan etmek için böyle ayırdı. Öyleyse hepiniz hayırlı işlerde birbirinizle yarışın. Zaten hepinizin en son dönüp gelişi Allah’adır. Artık O, hakkında ihtilaf etmekte olduğunuz şeyleri size orada haber verecektir. Ve şu emri indirdik: Aralarında Allahın indirdiği şekilde hükmet, onların keyiflerine uyma, Allahın sana indirdiği hükümlerin bir kısmından seni sapıtacaklar diye kaçın onlardan. Eğer onlar yüz çevirirlerse bil ki, Allah,günahlarının bir sebebiyle mutlaka musibete uğratmak istiyordur. Insanlardan bir çoğu muhakkak ki, Allahın emrinden dışarı çıkanlar gürühudur. Onlar hâlâ cahiliyye devrinin o kötü hükmünü mü istiyorlar? Şüphesiz bir kanaate sahip olacak bir kavim indinde Allahdan daha güzel hükmü olan da kimdir? (233), “Ey Peygamber! Rabbından sana indirileni tebliğ et. Eğer bunu yapmazsan O’nun elçiliğini yapmamış olursun. Allah seni insanlardan korur. Doğrusu Allah kâfirlere yol göstermez. Ey Kitap ehli! Tevrat’ı, İncil’i ve Rabbınızdan size indirileni gereğince uygulamadıkça bir temeliniz olmaz, de. And olsun ki, Rabbından sana indirilen Kur’an, onlardan çoğunun azgınlık ve küfrünü artırır. Öyleyse kâfirler için tasalanma.”(234), “Biz her peygamberi ancak Allah’ın izniyle itaat olunması için gönderdik. Onlar kendilerine yazık ettiklerinde sana gelip, Allah’tan mağfiret dileseler ve peygamber de onlara mağfiret dileseydi, Allah’ın tevbeleri daima kabul ve merhamet eden olduğunu görürlerdi. Hayır Rabbine and olsun ki, aralarında çekiştikleri şeylere seni hakem tayin edip, sonra senin verdiğin hükmü içlerinde bir sıkıntı duymadan tamamen kabul etmedikçe inanmış olmazlar.”(235)

224) Kur’an, Bakara 85.

225) Kur’an, Bakara 159-160.

226) Kur’an Bakara 174, 175.

227) Kur’an, Âl-i İmran 83.

228) Kur’an, Âl-i İmran 85.

229) Kur’an, Âl-i İmrân 187.

230) Kur’an, Mâide 41.

231) Kur’an, Mâide 44.

232) Kur’an, Nisâ 150.

233) Kur’an, Mâide 48-50. 234) Kur’an, Mâide 67-68.

235) Kur’an, Nisâ 64-65.x

KÛLÛ LA İLAHE İLLALLAH, TUFLİHÛ! (La ilahe illallah deyiniz, kurtulunuz!)

ELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN

The post İSLÂM DİNİ HÜKÜMLERİ BÖLÜNMEZ appeared first on Ebrar Medya.

BİSMİLLAHİRRAHMANİRRAHİM

Hamd kendisinden başka ilah olmayan, mutlak manada tek güç ve kudret sahibi olan Allah’a mahsustur. Salat ve selam tüm peygamberlerin ve onları takip eden tabilerinin üzerine olsun.

Yağma ve yol kesmenin ve İslam’a karşı savaş açmanın karşılığı, ölüm, el ve ayakların çaprazvari kesilmesi, asılma veya sürgün dünyevî birer ceza, yaptırım; büyük azap ise uhrevî bir cezadır. Allah (C.C) şöyle buyuruyor; “Allaha ve Rasûlüne, mü’minlere harp açanların, yeryüzünde yol kesmek suretiyle fesatçılığa karışanların cezası, ancak öldürülmeleri veya asılmaları yahut sağ elleriyle sol ayaklarının çaprazvari kesilmesi yahut da bulundukları yerden sürülmeleridir. Bu, onların dünyadaki rüsvaylığıdır. Ahirette ise onlara, başkaca pek büyük bir azap da vardır.”(210)

Hırsızın dünyevî cezası, elinin kesilmesi, âhiretteki cezası da azâbdır. Çünkü Allah (C.C), “Erkek hırsızla kadın hırsızın o irtikâp ettkiklerine bir karşılık ve ceza ve Allah’tan insanlara ibret verici bir ukûbet olmak üzere ellerini kesin, Allah mutlak gâlibdir, yegâne hüküm ve hikmetsahibidir. Fakat yaptığı o haksız hareketinden sonra tevbe ve rücû eder, kendisini düzeltirse şüphesiz ki Allah, onun tevbesini kabul eder. Çünkü Allah çok yarlıgayıcı, çok esirgeyicidir (211) buyuruyor. Ayetteki tevbeden maksad: dünyevî cezadan sonraki tevbedir. Dünyevî cezadan sonra mahkûm tevbe etmezse yalnızca uhrevî sorumluluğu söz konusudur.

Kötü sözleri yaymak ve namuslu kadınlara zinâ iftirasında bulunmanın hem dünyevî ve hem de uhrevî ağır cezası vardır. Allah (C.C) şöyle buyuruyor; “Kötü sözlerin, iman edenlerin içinde yayılıp duyulmasını arzu edenler yok mu? Dünyada da âhirette de onlar için pek acıklı bir azap vardır.”(212), “Namuslu, kötülüklerden habersiz mü’min kadınlara iftira atanlar, dünyada da âhirette de lânetlendiler. Onlar için büyük bir azap var; o günde ki, aleyhlerinde kendi dilleri, kendi elleri, kendi ayakları onların neler yapıyor idiklerine şahitlik edecektir. O gün Allah onlara hak olan cezalarını tastamam verecek, şüphesiz onlar ve Allah’ın, apâşikâr Hakkın tâ kendisi olduğunu bileceklerdir.”(213).

Zinanın da dünyevî ve uhrevî olmak üzere iki cezası var: Allah (C.C) şöyle buyuruyor; “Zina eden erkekle zina eden kadından herbirine yüz değnek vurun.”(214), “Onlar ki, Allah’ın yanına başka bir ilah daha katıp tapmazlar. Allah’ın haram kıldı cana haksız yere kıymazlar, zinâ etmezler. Kim bunlardan birisini yaparsa cezaya çarpılır. Kıyâmet günü de azâbı katmerleşir ve o azapin içinde hor, hakîr ve ebedî bırakılır. Meğer ki, şirkten tevbe ve iman edip iyi amel ve harekette bulunan kimseler ola. İşte Allah, bunların kötülüklerini iyiliklere çevirir. Allah çokyarlıgayıcı, çok esirgeyicidir.”(215) Yetimlerin mallarını haksız bir şekilde yemek de hem dünyada ve hem de âhirette cezayı gerektirmektedir. Allah (C.C) şöyle buyurur; “Yetimlere, rüşdüne gelince mallarını verin. Temizi murdara değişmeyin, onların mallarını kendi mallarınıza katarak yemeyin. Çünkü bu muhakkak büyük bir günahtır.”(216), “Gerçek, yetimlerin mallarını haksız ve haram olarak yiyenler, karınlarına ancak bir ateş tıkınmış olurlar. Onlar çılgın bir ateşe, cehenneme gireceklerdir.”(217)

Faiz yemek de dünyevî ve uhrevî cezayı gerektiriyor. Allah (C.C) şöyle buyuruyor; “Faîz yiyenler, kendilerini şeytan çarpmış birer mecnundan başkabir durumda kabirlerinden kalkmazlar. Böyle olması da onlar n alım-satım da ancak ribâc gibidir, demelerindendir. Halbuki Allah, alışveriş helâl, fâizi haram kılmıştır. Bundan böyle kim Rabbindan kendisine bir öğüt gelip de fâizden vazgeçerse geçmişi ona, ve işi hakkındaki hüküm de Allaha aittir. Kim de tekrar faize dönerse onlar o ateşin yaranıdırlar ki, orada onlar, bir daha çıkmamak üzere, ebedî kalıcıdırlar.”(218)

Mescidlerin âtil bırakılması, yıkıma terkedilmesinin de dünyevî ve uhrevî olmak üzere iki cezası vardır. Allah (C.C) şöyle buyuruyor; “Allah’ın mescidlerinde, secde edilen ibadet yerlerinde O’nun adının anılmasını yasaklayanlardan, onların harap olmasına koşarlardan daha zâlim kimdir? Onların hakkı, oralara korka korka girmekten başkası değildir. Dünyada rüsvaylık olanlarındır. Ahirette en büyük azab da yine onlarındır.”(219)

Savaştan kaçmanın da dünyevî ve uhrevî cezası, yaptırımı vardır. Allah (C.C) şöyle buyuruyorlar; “Ey iman edenler! Toplu bir halde kâfirlerle karşılaştığınızda onlara arkanızı dönmeyin, kaçmayın. Tekrar savaş için bir tarafa çekilenin, yahut bir fırkaya ulaşıp bir mevki tutanın hali müstesnâ olmak üzere, kim öyle bir günde onlara arka çevirirse o, muhakkak ki, Allah’ın gazabına uğramıştır. Onun yurdu cehennemdir. O ne kötü bir sonuçtur. ››(220)

Dinden dönmenin de böyle dünyevî ve uhrevî olmak üzere iki müeyyidesi vardır. Allah (C.C) şöyle buyuruyor; “İçinizden kim dininden döner de kâfir olarak ölürse onların, yaptığı iyi işler, dünyada da âhirette de boşa gitmiştir. Onlar, o ateşin arkadaşıdırlar. Onlar orada ebedî kalıcıdırlar.”(221) İşte böylece, İslam’ın suç teşkil eden fiiller için dünyevî yaptırımdan başka, kendisine uhrevî ceza ve yaptırım vermediği bir hükmüne rastlamak bizler için hemen hemen imkânsızdır. Eğer bu kabilden bir hüküm görülürse o da Allah’ın şu ifâdesinin içine girmektedir: “Öyle ya, mü’min olan kimse imandan hariç kişi gibi midir? Onlar hiçbir zaman müsâvi olmazlar. İman edip de güzel güzel amel ve hareketlerde bulunanlar için yapmış oldukları iyi amellere karşılık konak olmak üzere me’vâ cennetleri, vardır. Fâsık olanların barınacağı yer ise ateştir . Ne zaman oradan çıkmak isterlerse tekrari çerisine döndürürler ve onlara, tekzib edegeldiğiniz o ateşin azabını tadın, denilir.”(222), “Kim Allah’a ve Peygamberine itaat ederse, Allah onu altından ırmaklar akan cennetlere sokar ki, onlar orada ebedî kalıcıdırlar. Bu en büyük bir kurtuluş ve mutluluktur. Kim de Allah’a ve Peygamberine isyan eder, Allah’ın sınırlarını çiğneyip geçerse onu da içinde sürekli kalıcı olarak ateşe koyar. Onun için hor ve hakîr edici bir azab vardır.”(223)

Bunlardan başka aynı mânada daha birçok umumî, kesin naslar var ise de burada zikredilenler maksadı ifadeye yeterlidir. İslam’ın hükümleri dünya ve âhiret için boşu boşuna teşrî kılınmamış, aksine İslâm hukuk mantığının bir gereği olarak konulmuştur. İslâm dini dünyayı esas itibarıyla bir imtihan yurdu, geçici hayat evi, âhireti de yapılanların karşılığının alınacağı sürekli kalınacak bir yaşama yurdu olarak kabul eder. İnsan dünyada işlediklerinden sorumludur, onların karşılığını âhirette görecektir. İyi iş yaparsa kendi lehine, kötü iş yaparsa kendi aleyhinedir. İnsan yaptığı kötülüklerden tevbe edip de vazgeçmedikçe dünyadaki cezaları uhrevî karşılığa, cezaya mâni değildir.

210) Kur’an, Mâide 33.

211) Kur’an, Mâide 38-39.

212) Kur’an, Nûr 19.

213) Kur’an, Nûr 23-25.

214) Kur’an, Nur 2

215) Kur’an, Furkân 68-70.

216) Kur’an, Nisâ 2.

217) Kur’an, Nisâ 10.

218) Kur’an, Bakara 275.

219) Kur’an, Bakara 114.

220) Kur’an, Enfâl 15, 16.

221) Kur’an, Bakara 217.

222) Kur’an, Secde 18-20.

223) Kur’an, Nisâ 13-14.

The post KUR’AN HÜKÜMLERİNİN DELİL OLUŞU – 2 appeared first on Ebrar Medya.

KUR’AN HÜKÜMLERİNİN DELİL OLUŞU – 1

Kur’an’ın Allah(C.C)’tan geldiği hususunda müslümanlar arasında herhangi bir ihtilaf yoktu. O, yüce her şeyden münezzeh Allah(C.C)’a itaat vacibtir. Bu konuda da müslümanlar arasında bir görüş ayrılığı yoktur. Hüküm ne çeşitten olursa olsun Kur’an, her erkek ve kadın müslüman hakkında kesin bir delildir. Onlara uymak gereklidir.

KUR’AN HÜKÜMLERİ DÜNYA VE AHİRET İÇİN KONULMUŞTUR

Kur’an hükümleri iki çeşittir; Dinin, yerine getirilmesiyle ilgili hükümleri; Bunlar, inanma (akâid)) ve ibâdetlerdir. Devlet ve toplumun düzenlenmesi ve yönetimi, kişilerin birbiriyle olan alâkalarının düzenlenmesiyle ilgili hükümler: Bunlar çeşitli muâmeleleri, cezaları, şahsın hukukunu, devletlerarası hukuku vs. içine alır.

Sayı ve çeşitliliğine rağmen Kur’an hükümleri insanları dünya ve âhirette mesûd etmek için indirilmiştir. Bunun için dünya ile ilgili her fiilin bir de uhrevî tarafı vardır. Meselâ kullukla, medenî hukuk, ceza hukuku, anayasa, devletlerarası hukuk dallarıyla ilgili fiilin dünyadaki sonucu; görevi yapmak, hak sahibi, mülk sahibi olmak, hakkı kaybetmek, ceza vermek, sorumluluk ve saire yüklenmek gibi durumlar olmakla beraber, bu fiillerin âhiretle ilgili bir neticesi daha vardır ki, o da işlenilen fiilin sonucu olarak âhirette sevap veya cezadır. İslâm dininin dünya ve âhirette insanlarını mutlu etme amacını taşıması, hükümlerinin de bölünmeyen, birbirinden ayrılamayan bir bütün olmasını gerektirir. Çünkü bir kısmını alıp diğer bir kısmını bırakmak, İslâm’ın amacını gerçekleştirmez. Yeryüzünde İslam dini gibi davranan bir başka din veya hukuk sistemi olmadığından bu hususta diğerleriyle kıyaslanmamalıdır.

Kur’an’daki hukuki hüküm ifade eden âyetleri inceleyenler her hükmün dünyevî ve uhrevî iki yönünün bulunduğunu görür. Meselâ, Kur’an’da Allah (cc) şöyle buyuruyor: “Allahın haram kıldığı cana haklı bir sebep olmadıkça kıymayın” (207). Burada adam öldürmek yasaklanıyor ve öldürme hem dünyevî hem de uhrevî iki karşılık konuluyor. Dünyadaki karşılığı kısas, âhiretteki cezası da acıklı bir azaptır. Bu durum da Allahın şu âyetindedir: “Ey iman edenler! Maktûller hakkında size kısas yazıldı, farz kılındı. Hür hür ile, köle köle ile, dişi dişi ile kısas olunur. Fakat kimin, hangi kâtilin lehinde maktûlün kardeşi, velisi tarafından cüz’î bir şey affolunursa hemen kısas düşer. Artık örfe uymak, hukukun ve aklın iyi gördüğünü yapmak, borcu, maktûlün velisine güzellikle ödemek lâzımdır. Bu, Rabbınızdan bir hafifletme ve esirgemedir. O halde kim bu afdan ve edadan sonra kâtile veya taraflarına düşmanlık ve saldırıda bulunursa onun için pek acıklı bir azap vardır.”(208). Acıklı azap ise âhiret azapıdır ki, bunu da Allah(C.C)ın şu meâldeki sözü teyid eder; “Kim bir mü’mini kasden öldürürse cezası, içinde ebediyyen kalıcı olmak üzere cehennemdir. Allah ona gazap etmiştir, ona lânet etmiştir ve ona çok büyük bir azap hazırlamıştır.”(209) Kısasın, tecavüze karşılık dünyevî bir ceza oluşu da bunu kuvvetlendirmektedir.

DEVAMI İNŞALLAH İKİNCİ YAZIMIZDA OLACAKTIR.

207) Kur’an, İsra 33.

208) Kur’an, Bakara 178.

209) Kur’an, Nisâ 93.

The post KUR’AN HÜKÜMLERİNİN DELİL OLUŞU appeared first on Ebrar Medya.

Hamd kendisinden başka ilah olmayan, mutlak manada tek güç ve kudret sahibi olan Allah(C.C)’a mahsustur. Salat ve selam tüm peygamberlerin ve onları takip eden tabilerinin üzerine olsun.

KUR’AN-I KERİM

Allah Rasûlü(sav)’ne indirilen, Fatiha suresiyle başlayıp Nâs suresiyle biten, mushafın iki kabı arasında yazılı, Allah(C.C)’ın vahiy yoluyla gelen kitabıdır.

117. KUR’AN HÜKÜMLERİ KESİNDİR

Kur’an, bize kadar tevâtür yoluyla yazılı ve sözlü olarak ağızdan ağıza nak-ledilegelmiştir. Tevâtür, nakledilen şeyin doğru aktarıldığı hususunda kesinlik ifade eder. Böylece Kur’an hükümleri herkes için kesinlik taşır. Bu hükümler Cenab-ı Allah’tan, Rasûlü Hz. Muhammed (as) e nasıl indirildiyse, ondan da bize kadar sağlam şekilde intikâl ettiği kesindir. Zira bize, Allah Rasûlü’nden tevâtür yoluyla yazılı bir şekilde, ağızdan ağıza nakledilmiştir. Tevâtür yoluyla olan yazılı nakil kesinlikle, yakîn ifade eder. Kur’an’ı, Allah Rasûlün(sav)den vahiy kâtipleri topluluğu yazmış, sahabeden bir kısmı da ezberlemişlerdir. Ve bunların, aralarında yalan hakkında gizlice sözbirliği yapmış olmaları mümkün değildir. Bu topluluklardan diğer topluluklar Kur’an’ı nakletmişler, memleketleri ayrı ayrı, birbirinden uzak olmasına, kendilerinin değişik milletlerden bulunmasına rağmen bütün Müslümanlar Kur’an’ı naklederken bir harfte yahut bir kelimede dahi ihtilaf etmemişlerdir.

KUR’AN HÜKÜMLERİNİN DELÂLETİ

Kur’an hükümleri kesin olunca, bunların kendi anlamlarına delâletleri bazen kesindir; bazen de kanaat ifade eder, zannîdir. Eğer hüküm, mânasına delâlet ediyor ve te’vile, yoruma ihtimâl taşımıyorsa delâleti kesindir. Allahın “Namuslu ve hür kadınlara zina isnadıyla iftira atan sonra bu hususta dört şahit getirmeyen kimselerin herbirine de seksen değnek vurun. Onların şahitliklerini ebeddiyyen kabul etmeyin.”(204) meâlindeki âyeti gibi Burada geçen “semânîn” kelimesinin seksen sayısına delâleti kesindir, “ebediyyen” kelimesinin de ebedîlik anlamına delâleti kesindir. Hüküm mânasına delâlet ediyor, fakat yoruma ihtimal taşıyorsa delâleti, zannı ifade eder. Allahın “Boşanmış kadınlar, kendi kendilerine üç hayız ve temizlenme müddeti beklerler” (205), meâlindeki âyeti gibi. Âyetteki “el-kuru” kelimesi, Arap dilinde bazen hayız, bazen da temizlik anlamına gelir. O halde bu kelimenin anlamına delâleti kesin değildir, zannı (kanaat) ifade edecidir (206). Buna göre kelimeden maksadın hem temizlik ve hem de hayız olması muhtemeldir.

KUR’AN HÜKÜMLERİNİN DELİL OLUŞU

Kur’an’ın Allah(C.C)’tan geldiği hususunda Müslümanlar arasında herhangi bir ihtilaf yoktu. O yüce her şeyden münezzeh Allah(C.C)’a itaat vacibdir. Bu konuda da Müslümanlar arasında bir görüş ayrılığı yoktur. Hüküm ne çeşitten olursa olsun Kur’an, her erkek ve kadın Müslüman hakkında kesin bir delildir. Onlara uymak gereklidir.

204) Kur’an, Nûr 4.

205) Kur’an, Bakara 228.

206) Zannî hükümden maksad; hakkında görüş ayrılığının bulunabileceği bir hükümdür. Görüş sahibinin kanaatına göre, hüküm değerlendirilmeye tâbi tutulur. Meselâ bu âyette bazı fakihlere göre, kur’ kelimesi, temizlik ifade eder, diğer bazılarına göre ise, hayız anlamındadır. Kesin hükümden maksad ise, hakkında ictihada, görüş ayrılığına, ayrı ayrı görüşler açıklanmasına imkân yoktur. Buradaki zann, Türkçede kastedilen mânasıyla şüphe ifade etmez. Arapçadaki zann kelimesini dilimizdeki gibi anlayıp öyle terceme edenler, çevirenler yanıldığı gibi, Arapçadaki zannı Türkçedeki zan gibi anlayanlar da hatadadır.

The post İSLAM HUKUKU’NUN KAYNAKLARI-KUR’AN-I KERİM appeared first on Ebrar Medya.

İslâm hukukçularının çoğunluğu İslam’da teşrîî kaynakların dört olduğunda görüş birliğindedirler: 1) Kur’an, 2) Sünnet, 3) İcmâ, 4) Kıyas.

Fakihler, hukuki kaynakları, hükümlerin kendilerinden alınmış olduğu deliller olarak ifade etmektedirler. Bu dört delilden birinin gösterdiği hükme uymanın gerekli olduğu hususu da yine hukukçuların ittifak noktasıdır. Fakihler, hukukî delilleri ve kendileriyle istidlâli belirtilen sıraya göre ele alırlar. İslâm’in ilk kaynağı Kur’an, ikincisi sünnet, üçüncüsü icmâ, dördüncüsü ise kıyastır. Bir olayın hükmü Kur’an’da yoksa sünnete, sünnette yoksa icmâya, onda da yoksa kıyasa müracaat edilir.

İslâm hukukunun, hakkında görüş ayrılığı bulunan, diğer tâlî, fer’î kaynakları da vardır. Bazı fakihler, bunların hükümleri bağlayıcı bir teşrîî kaynak olduğu, diğer bazıları da böyle olmadığı görüşündedirler. Görüş ayrılığına mahal olan kaynaklar, istihsan, istishab, maslahatü’l-mürsele, örf, bizden önceki ümmetlerin semâvî dinlerinin hukuku ve sahabînın görüşüdür(203).

İSLÂM CEZA HUKUKU KAYNAKLARI

Ceza tatbik ve infaz hukukunun kaynakları ve haklarında ittifak ve ihtilaf bulunan, kendilerinden söz ettiğimiz yukarıdaki kaynakların aynılarıdır.

Suç ve cezaları hakkında İslâm ceza hukuku kaynakları yalnızca dörttür ki, üçünde ittifak vardır. Bunlar da, Kur’an, sünnet ve icmâdır. Dördüncü kaynak ise, kıyastır ve hukukçular kıyas hakkında farklı görüştedirler. Bazıları kıyasın bir ceza hukuku kaynağı olduğu, bazıları da suç ve cezaların kararlaştırılmasın-da bir kaynak olmadığı görüşündedirler.

Kur’an ve sünnetle diğer kaynaklar arasındaki önemli farklara iyi dikkat etmek gerekir. Kur’an ve sünnet İslam’ın ve hukukunun temelidir. İslâm hukukunun umumî hükümlerini kararlaştıran kurallar ancak ikisindedir. Diğer kaynaklar yeni hukukî temel prensipler getirmez, yeni hükümler kararlaştırmazlar. Onlar, yalnızca Kur’an ve sünnet hükümlerinden çıkarılan ikinci dereceden hükümler için istidlâl metotlarıdır. Onlarla Kur’an ve sünnete aykırı bir hüküm getirmek mümkün değildir. Zira onlar asıl kaynaklardan kuvvet almakta ve ikisinin hükümlerine dayanmaktadırlar.

203) Bugünkü Ceza kanunlarının kaynakları ve açıklaması için bak, Nazarî ve Tatbikî Ceza Hukuku, c.1/19 vd, özellikle doğrudan doğruya kaynaklar için c. 1/128-143, dolayısıyla kaynaklar için c.1/143-150, kaynakların yürürlüğe girmesi ve mer’iyyeten kalkması için c.1/143-150, kuralların yorumu için c.1/162-181. (m).

The post İSLAM HUKUKU’NUN KAYNAKLARI appeared first on Ebrar Medya.

Hamd kendisinden başka ilah olmayan, mutlak manada tek güç ve kudret sahibi olan Allah(Celle Celaluhu)’a mahsustur. Salat ve selam tüm peygamberlerin ve onları takip eden tabilerinin üzerine olsun.

3) Suç açısından: Dizi İslam, genel kural olarak, genel hükümlerin genel, büyük ölçüde esnek ve düşünülebilecek her durumu kapsayan herhangi bir durumu kapsayan tek sayısız hükümler koymaya dikkat eder. Ancak İslam bu genelliği bir derece çok geniştir. Allah’ın, kusur arama suçunu yasaklayan “Kusur araştırmayın”(199) tarzındaki ve “Allah, alışverişi helâl, fâizi haram kılmıştır”(200) “Ölçüyü tam ve doğru ölçün” (201) ifadelerindeki hitabında olduğu gibi. Kamu yararı hakkındaki ta’zîr suçlarında genellik ve esneklik, fiilin kendini değil, vasfıni yasaklama derecesine kadar ulaşır ki, iilin suç teşkil edip etmediği ancak işlenildikten sonra anlaşılmaktadır. Bu konudaki hükümlerin umumîliği ve esnekliği, İslâm hukuku prensiplerinin modern hukuk prensipleriyle ayniyyet taşıdığını gösterir. İslâm’ın tadil ve tebdile ihtiyacının bulunmadığını açıklayan derin bir iz taşır.

Beşerî kanunlardaki genel kural ise; önce suçu tespit ve onu titizce tayin edip sırf o cürme ait unsurları, esasları açıklamaktır. Böylece herhangi bir hükmün kapsamına girmesi mümkün fiiller bulunabilirse de, genellikle hükümler mahdut olmakta ve her yeni durum ve olay için hükümlerde değişiklik yapmak gerekmektedir. İşte bu durumda, hükümler karşısında hileye girişmek ve ceza kanununun pençesinden kurtulmak kolaylaşmaktadır. Belki de bugün hukukçuları, her durumda uygulanılabilen genel ve esnek hükümlerin konulması hususunda düşünmeye yönlendiren etken de budur. Hukuk bilginlerinin bugün dile getirdikleri bu husus İslâmın bizzat kendisinin dayandığı bir temeldir.

4) Ceza yönünden:

İslâm hukukundaki genel kural şudur: Sübût bulan suçun cezası kendisinde hiç şüphe bulunmayacak bir şekilde hükme bağlıdır; hâkimin hiçbir ceza koyma yetkisi yoktur. Önceleri de belirtildiği gibi, İslâm hukuku, toplumun güven ve düzenine ağır zarar veren suçları diğerlerinden ayırmıştır. Birinci kısmı; hadd, kısas ve diyet cezalarını gerektiren suçlar, ikincisin; en ağırından en hafifine doğru çeşitleriyle ta’zîr cezalarını gerektiren suçlar oluşturur. Birinci kısım suçların her biri için bir veya birden çok muayyen cezalar vardır. Ceza verilip verilmemesi konusunda hâkimin takdir hakkı yoktur. Sanığın suçu işlediği sübût bulunca hâkim cezayı vermek zorundadır. İkinci kısımda ise İslâm hukuku çeşitli ta’zîr suçları için bir takım cezalar tayin etmiştir. Bir veya birden fazla uygun cezayı seçip verme hakkını hâkime tanımış; ceza asgarî ve azamî hadliyse suçlunun içinde bulunduğu şartlar, suçun işlendiği durumlara uygun olarak, cezanın en azıyla en çoğu arasında takdir etme, cezayı infaza başlama veya infazı durdurma hakları tanınmıştır. Bugün beşerî kanunlar her suça genellikle iki sınırı bulunan bir ceza tespit etmiştir. Yahut her suç için iki ceza takdir etmekte ve her iki ceza da yine en az ve en çok şekilde iki taraflı olmaktadır. Hâkime, iki cezayı birlik-te veya ikiden birisini verme, cezanın en ağırı ile en hafifi arasında ceza takdir etme, belirli şartlarla ceza infazını durdurma veya infaz etme yetkileri tanınmıştı. beşerî kanunlar (vaz’î kanunlar) birçok suçlarda cezanın belirli bir sınır-dan aşağıya inmemesi şartını koşmakta, cezayı infazın durdurulmasını yasakla-maktadır. Bu durum genellikle ağır cürümlerdedir. Görülüyor ki, hâkimin yetkisi beşerî kanunlarda, İslâm hukukundakinden çok daha dardır. Beşerî kanununu tatbik etmekte olan hâkim suç hakkında ceza bir tane ise, yetkisi, kanunun tayin ettiği cezayı uygulamakla sınırlıdır. Eğer tercih hakkı tanınmışsa o zaman iki cezadan birini seçmekten başka bir şey yapamaz. Birçok durumlarda cezayı belirli bir hadden aşağıya indiremez. Birçok suçlarda infazı durduramaz, Netice itibarıyla hâkim, suçlu ve suçla ilgili ve kamu menfaatıyla bağdaşan bir çözüm getirmeye yardımcı olacak yeterli bir yetkiye sahip değildir. Birçok bü-yük bilginler, bu yanlış politikayı düzeltmek için cezanın nevi ve miktarını hâ-kimin takdirini, hakimin bir takım cezaları tatbik edebilme hakkına sahip bu-lunmasını teklif ederler. Cezalarda şahsîlik prensibinin ancak bu şekilde gerçekleşebileceği görüşündedirler. Bugün büyük bilginlerin ortaya koyduğu bu görüş benimsenirse modern kanunlarda ta’zîr suçları ve cezaları, bir başka ifadeyle kabahat nevinde cürümler ve cezaları hususunda durum, İslâm hukukundaki gibi olacaktır. Günümüz kanunları ağır suçlarda hâkimin cezayı infazı durdurmasını yasaklamakta ve yine hakimin fiile terettüp eden cezayı muayyen bir had-den aşağı indirmesine müsaade etmemektedir. Her suç için bir veya birden fazl ceza tespitinde görülüyor ki, belirli bir ölçüye kadar İslâm hukukunun hadd ve kısas suçlarındaki ilkesini benimsemektedir.

Bugünkü kanunların, bazı durumlarda İslâm hukukuna aykırı oluşu pek önemli değildir. Aslında 18. asrın sonuna kadar her hususta birbirine tamamen aykırıydılar. Mühim olan şudur ki, 18. asırdan sonra beşerî kanun hükümleri İslâm hukuku prensipleriyle daha çok paralellik göstermeye başlamış, İslâm hu-kukunun ilkelerini veya benzerlerini benimsemiş, tatbik etmiştir. Hukuk bilginlerinin kanunda gerçekleşmesini istedikleri şey, İslâm hukukunun gerçekleşme-sini arzuladığı şeyle aynıdır. Adâletin temin ve tesisi için işte bunda iyi düşü-nenler için bir öğüt vardır (202).

(198) sınır, kısa ve diyet suçlarına daraltmıştır. Diğer suçlarda, cezalandırılan hükümlerin genelliği, tâzar cezalandırılan suçlarda olduğu gibi, suçları yasaklayan hükümlerde daraltma belirtilmemiş olsa da bu da-küçümseme diğer kurallarda açıktır. Örneğin hırsızlığın hükmü geneldir. Ancak bu genellikle Allah’ın elçisinin koyduğu koşullarla, çalınan meyvelerin dalda asılmaması gibi koşullar ve kayıtlarla daraltılmıştır.

199) Kur’an, Hucurât 12.

200) Kur’an, Bakara 275.

201) Kur’an, En’âm 152. Bu âyetteki ifade aynı zamanda İsrâ suresinin 35. âyetinde ve Şuarâ suresi-nin 181. âyetinde de yer alır.

202) Günümüz kanunlarında “Kanunsuz suç ve ceza yoktur” prensibinin açıklanması ve Anayasa ile TCK’daki durumlar için bakınız; Nazarî ve Tatbikî Ceza Hukuku, c. 1/20 vd, c.2/196 vd. Şafak, Ali, İslâm Ceza Hukuku, s.36 vd., Erzurum 1977. (m).

The post İSLAM HUKUKU İLE GÜNÜMÜZ KANUNLARI (MUKAYESE) – 2 appeared first on Ebrar Medya.

İslâm hukukçularının çoğunluğu İslam’da teşrîî kaynakların dört olduğunda görüş birliğindedirler: 1) Kur’an, 11) Sünnet, 11) İcmâ, iv) Kıyas.

Fakihler, hukukî kaynakları, hükümlerin kendilerinden alınmış olduğu deliller olarak ifade etmektedirler. Bu dört delilden birinin gösterdiği hükme uymanın gerekli olduğu hususu da yine hukukçuların ittifak noktasıdır. Fakihler, hukukî delilleri ve kendileriyle istidlâli belirtilen sıraya göre ele alırlar. İslâm’ın ilk kaynağı Kur’an, ikincisi sünnet, üçüncüsü icmâ, dördüncüsü ise kıyastır. Bir olayın hükmü Kur’an’da yoksa sünnete, sünnette yoksa icmâya, onda da yoksa kıyasa müracaat edilir.

İslâm hukukunun, hakkında görüş ayrılığı bulunan, diğer tâlî, fer’î kaynakları da vardır. Bazı fakihler, bunların hükümleri bağlayıcı bir teşri kaynak olduğu, diğer bazıları da böyle olmadığı görüşündedirler. Görüş ayrılığına mahal olan kaynaklar, istihsan, istishab, maslahatü’l-mürsele, örf, bizden önceki ümmetlerin semâvî dinlerinin hukuku ve sahabînın görüşüdür(203)

İSLÂM CEZA HUKUKU KAYNAKLARI

Ceza tatbik ve infaz hukukunun kaynakları ve haklarında ittifak ve ihtila bulunan, kendilerinden söz ettiğimiz yukarıdaki kaynakların aynılarıdır. Suç ve cezaları hakkında İslâm ceza hukuku kaynakları yalnızca dörttür ki, üçünde ittifak vardır. Bunlar da, Kur’an, sünnet ve icmâdır. Dördüncü kaynak ise, kıyastır ve hukukçular kıyas hakkında farklı görüştedirler. Bazıları kıyasın bir ceza hukuku kaynağı olduğu, bazıları da suç ve cezaların kararlaştırılmasında bir kaynak olmadığı görüşündedirler. Kur’an ve sünnetle diğer kaynaklar arasındaki önemli farklara iyi dikkat etmek gerekir. Kur’an ve sünnet İslam’ın ve hukukunun temelidir. İslâm hukukunun umumî hükümlerini kararlaştıran kurallar ancak ikisindedir. Diğer kaynaklar yeni hukukî temel prensipler getirmez, yeni hükümler kararlaştırmazlar. Onlar, yalnızca Kur’an ve sünnet hükümlerinden çıkarılan ikinci dereceden hükümler için istidlâl metotlarıdır. Onlarla Kur’an ve sünnete aykırı bir hüküm getirmek mümkün değildir. Zira onlar asıl kaynaklardan kuvvet almakta ve ikisinin hü-

kümlerine dayanmaktadırlar.

203) Bugünkü Ceza kanunlarının kaynakları ve açıklaması için bak, Nazarî ve Tatbikî Ceza Hukuku, c.1/19 vd, özellikle doğrudan doğruya kaynaklar için c.1/128-143, dolayısıyla kaynaklar için c.1/143-150, kaynakların yürürlüğe girmesi ve mer’iyyeten kalkması için c.1/143-150, kuralların yorumu için c.1/162-181. (m) . (DEVAMI BİR SONRAKİ YAZIMIZDA İNŞALLAH)

KÛLÛ LA İLAHE İLLALLAH, TUFLİHÛ! (La ilahe illallah deyiniz, kurtulunuz!)

ELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN

The post GENEL OLARAK İSLÂM HUKUKUNUN KAYNAKLARI appeared first on Ebrar Medya.

Hamd kendisinden başka ilah olmayan, mutlak manada tek güç ve kudret sahibi olan ALLAH (Celle Celaluhu)’a mahsustur. Salat ve selam tüm peygamberlerin ve onları takip eden tabilerinin üzerine olsun.

Görüldüğü gibi İslâm hukuku ve günümüzün ceza kanunları “Kanunsuz suç ve ceza olmaz” kuralını gerekli görüyor. Ancak, İslâm hukuku, bu kuralın uygulanmasında günümüz kanunlarından birçok noktalarda ayrılmaktadır. Şöyle ki;

1) Tarihte kuralın tatbiki bakımından:

İslâm hukuku, bu kuralı, günümüz kanunlarından en az on iki asır önce uygulamaya başlamıştır. Günümüz kanunları uzun asırlar bu kaideye yer vermemiştir. Binaenaleyh günümüz kanunları uzun asırlar bu kaideye yer vermemiştir. Binaenaleyh günümüz kanunları İslâm kültür ve medeniyetinin yaşadığı toplumlara bu konuda yeni bir şey getirmemiş, yalnızca, ilk defa İslâm hukukunun ortaya koyduğu nazariyeyi, ilkeyi tekrarlamıştır.

2) Umumî olarak uygulama yönünden:

İslâm hukukunda suç çeşidinin değişmesiyle kuralın uygulanması da değişmektedir. Toplumun emniyet ve âsâyişinin çokça etkilendiği, ihmal edildiği ağır suçlarda İslâm hukuku büyük bir titizlikle kuralı uygular, suçu ve cezasını tespitte hassasiyet gösterir. Hadd, kısas ve diyet suçlarında durum böyledir. Bunlardan daha az tehlikeli olan ve umumiyetle ta’zîr suçlarında İslâm hukuku kuralın cezâî yönden tatbikinde müsamahalıdır; ta’zîr suçlarının hepsine birden bir takım cezalar konulmuş, bu cezalardan uygun olanı seçme ve ona hükmetme hakkı hâkime tanınmıştır. Yine İslâm hukuku kamu yararı sebebiyle kararlaştırılmış ta’zîr suçlarında, suç yönünden de kuralın uygulanmasında müsamahalıdır. Kamu yararına ve kamu düzenine zararlı her fiilin ta’zîr suçu oluşturacağına dair genel hükümler koymakla yetinmiştir. İslâm hukuku, kuralı sanki üç ayrı yönden ele almış, takip etmiştir. Şöyle ki, suçların herbirinin işlenişi, toplum veya kişilerin menfaatlerini ilgilendirmesi ve ihlâli bakımlarından bir kısım özellikleri vardır. İşte bu özelliklere uygun düşen üç ayrı metot mevcuttur.Günümüz kanunları ise, kuralı, bütün suçlara aynı usûl ve ölçü dahilinde tatbik etmektedir. Belki de bu kuralın sert biçimde tatbiki, uygulamada olumsuz sonuçlara yol açmıştır. Başlangıçta insan yapısı bütün kanunlar İslâm hukukunun ağır suçlara tahsis eylediği birinci metodu (Kanunsuz suç ve ceza yoktur kaidesini) kanunun cezalandırdığı bütün suçlara tatbik etmiştir. Bu genel uygulama ağır olmayan cürümlerde suçlu kişilere, hâkimleri ağır ceza verme durumu ile karşı karşıya getirmiş ve birçok ağır cürüm oluşturan fiillerin de kanunda yer almaması sebebiyle beraatına karar vermelerine sebep olmuştur. Daha sonra, kanunlar bu metottan ayrılıp hâkime cezayı ihtiyar ve tespitte sınırlıda olsa bir yetki tanımıştır. Böylece İslâm hukukunun ikinci metodu, modern kanunlarca da benimsenmişse de, bu metod da yaygın bir surette uygulanmıştır.

Bu genelliğin neticesi olarak ağır suçlar, her geçen gün çoğalmaya başlamıştır. Çünkü hâkimler, cezanın ihtiyarı ve takdirine yetkilerini kullanarak suç oluşturan fiillere hafif cezalar veriyorlardı. Bu metod şimdi beşerî kanunların çoğunda takip edilmektedir. Ancak Alman ve Danimarka Ceza Kanunları gibi bazı beşerî kanunlar bir kısım suçlarda İslâm hukukunun üçüncü metodunu benimsemişlerdir. Sanki bunlar İslâm hukukunun ikinci ve üçüncü metodunu tatbik etmektedirler.

Hiç şüphe yok ki, kuralın uygulanmasında İslâm hukuku çok daha dikkatli,yumuşak ve toplumun ihtiyaçlarına cevap vermeye daha yakındır. Genel güvenlik ve kamu düzenini sağlam bir teminât altına almaktadır. Böylece bütün suçlara aynı usûlün uygulanmasından ortaya çıkacak hataları ve rahatsızlıkları da uygun bir biçimde gidermektedir.

3) Suç yönünden:

İslâm, genel kural olarak suçu tespitte hükmün genel, büyük ölçüde esnek, düşünülebilen her durumu kapsamına alan hiçbir durumu kapsamı dışında bırakmayan hükümler koymaya dikkat eder. Ancak İslâm, bu umumîliği bir derecey kadar (198) hadd, kısas ve diyet suçlarında daraltmıştır. Diğer suçlarda, hükümlerdeki umumîlik, kendilerine ta’zîr cezası verilen suçlarda olduğu gibi çok geniştir. ALLAH (Celle Celaluhu)’ın, kusur arama suçunu yasaklayan “Kusur araştırmayın” (199) tarzındaki ve “Allah, alış-verşi helâl, fâizi haram kılmıştır”(200) “Ölçüyü tam ve doğru ölçün” (201) ifadelerindeki hitabında olduğu gibi. Kamu yararı hakkındaki ta’zîr suçlarında genellik ve esneklik, fiilin kendini değil, vasfını yasaklama derecesine kadar ulaşır ki, iilin suç teşkil edip etmediği ancak işlenildikten sonra anlaşılmaktadır. Bu konudaki hükümlerin umumîliği ve esnekliği, İslâm hukuku prensiplerinin modern hukuk prensipleriyle ayniyyet taşıdığını gösterir. İslâm’ın tadil ve tebdile ihtiyacının bulunmadığını açıklayan derin bir iz taşır. Beşerî kanunlardaki genel kural ise; önce suçu tespit ve onu titizce tayin edip sırf o cürme ait unsurları, esasları açıklamaktır. Böylece herhangi bir hükmün kapsamına girmesi mümkün fiiller bulunabilirse de, genellikle hükümler mahdut olmakta ve her yeni durum ve olay için hükümlerde değişiklik yapmak gerekmektedir. İşte bu durumda, hükümler karşısında hileye girişmek ve ceza kanununun pençesinden kurtulmak kolaylaşmaktadır. Belki de bugün hukukçuları, her durumda uygulanılabilen genel ve esnek hükümlerin konulması hususunda düşünmeye yönlendiren etken de budur. Hukuk bilginlerinin bugün dile getirdikleri bu husus İslâmın bizzat kendisinin dayandığı bir temeldir.

4) Ceza yönünden:

İslâm hukukundaki genel kural şudur: Sübût bulan suçun cezası kendisinde hiç şüphe bulunmayacak bir şekilde hükme bağlıdır; hâkimin hiçbir ceza koyma yetkisi yoktur. Önceleri de belirtildiği gibi, İslâm hukuku, toplumun güven ve düzenine ağır zarar veren suçları diğerlerinden ayırmıştır. Birinci kısmı; hadd, kısas ve diyet cezalarını gerektiren suçlar, ikincisin; en ağırından en hafifine doğru çeşitleriyle ta’zîr cezalarını gerektiren suçlar oluşturur. Birinci kısım suçların her biri için bir veya birden çok muayyen cezalar vardır. Ceza verilip verilmemesi konusunda hâkimin takdir hakkı yoktur. Sanığın suçu işlediği sübût bulunca hâkim cezayı vermek zorundadır. İkinci kısımda ise İslâm hukuku çeşitli ta’zîr suçları için bir takım cezalar tayin etmiştir. Bir veya birden fazla uygun cezayı seçip verme hakkını hâkime tanımış; ceza asgarî ve azamî hadliyse suçlunun içinde bulunduğu şartlar, suçun işlendiği durumlara uygun olarak, cezanın en azıyla en çoğu arasında takdir etme, cezayı infaza başlama veya infazı durdurma hakları tanınmıştır. Bugün beşerî kanunlar her suça genellikle iki sınırı bulunan bir ceza tespit etmiştir. Yahut her suç için iki ceza takdir etmekte ve her iki ceza da yine en az ve en çok şekilde iki taraflı olmaktadır. Hâkime, iki cezayı birlikte veya ikiden birisini verme, cezanın en ağırı ile en hafifi arasında ceza takdir etme, belirli şartlarla ceza infazını durdurma veya infaz etme yetkileri tanınmıştı, beşerî kanunlar (vaz’î kanunlar) birçok suçlarda cezanın belirli bir sınırdan aşağıya inmemesi şartını koşmakta, cezayı infazın durdurulmasını yasakla-maktadır. Bu durum genellikle ağır cürümlerdedir. Görülüyor ki, hâkimin yetkisi beşerî kanunlarda, İslâm hukukundakinden çok daha dardır. Beşerî kanununu tatbik etmekte olan hâkim suç hakkında ceza bir tane ise, yetkisi, kanunun tayin ettiği cezayı uygulamakla sınırlıdır. Eğer tercih hakkı tanınmışsa o zaman iki cezadan birini seçmekten başka bir şey yapamaz. Birçok durumlarda cezayı belirli bir hadden aşağıya indiremez. Birçok suçlarda infazı durduramaz,Netice itibarıyla hâkim, suçlu ve suçla ilgili ve kamu menfaatıyla bağdaşan bir çözüm getirmeye yardımcı olacak yeterli bir yetkiye sahip değildir. Birçok büyük bilginler, bu yanlış politikayı düzeltmek için cezanın nevi ve miktarını hâkimin takdirini, hakimin bir takım cezaları tatbik edebilme hakkına sahip bu-lunmasını teklif ederler. Cezalarda şahsîlik prensibinin ancak bu şekilde gerçek-leşebileceği görüşündedirler. Bugün büyük bilginlerin ortaya koyduğu bu görüş benimsenirse modern kanunlarda ta’zîr suçları ve cezaları, bir başka ifadeyle kabahat nevinde cürümler ve cezaları hususunda durum, İslâm hukukundaki gibi olacaktır. Günümüz kanunları ağır suçlarda hâkimin cezayı infazı durdurmasını yasaklamakta ve yine hakimin fiile terettüp eden cezayı muayyen bir hadden aşağı indirmesine müsaade etmemektedir. Her suç için bir veya birden fazl ceza tespitinde görülüyor ki, belirli bir ölçüye kadar İslâm hukukunun hadd ve kısas suçlarındaki ilkesini benimsemektedir. Bugünkü kanunların, bazı durumlarda İslâm hukukuna aykırı oluşu pek önemli değildir. Aslında 18. asrin sonuna kadar her hususta birbirine tamamen aykırıydılar. Mühim olan şudur ki, 18. asırdan sonra beşerî kanun hükümleri İslâm hukuku prensipleriyle daha çok paralellik göstermeye başlamış, İslâm hukukunun ilkelerini veya benzerlerini benimsemiş, tatbik etmiştir. Hukuk bilginlerinin kanunda gerçekleşmesini istedikleri şey, İslâm hukukunun gerçekleşmesini arzuladığı şeyle aynıdır. Adâletin temin ve tesisi için işte bunda iyi düşü- nenler için bir öğüt vardır(202).

198) Suçu yasaklayan hükümlerde daraltma belli olmasa bile suça hükmeden diğer kurallarda bu daraltma bellidir. Meselâ hırsızlığın hükmü geneldir. Fakat bu genellik ALLAH (Celle Celaluhu) Rasûlünün(sav) koyduğu, meselä çalınan malın korunduğu yerden (hırzinden) alınması, çalınan meyvelerin dalında asılı olmaması vs. Gibi şartlarla, kayıtlarla daraltılmıştır.

199) Kur’an, Hucurât 12.

200) Kur’an, Bakara 275.

201) Kur’an, En’âm 152. Bu âyetteki ifade aynı zamanda İsrâ suresinin 35. âyetinde ve Şuarâ suresinin 181. âyetinde de yer alır. (m).

202) Günümüz kanunlarında “Kanunsuz suç ve ceza yoktur” prensibinin açıklanması ve Anayasa ile TCK’daki durumlar için bakınız; Nazarî ve Tatbikî Ceza Hukuku, c. 1/20 vd, c.2/196 vd. Şafak, Ali, İslâm Ceza Hukuku, s.36 vd., Erzurum 1977. (m)

The post İSLÂM HUKUKU İLE GÜNÜMÜZ KANUNLARI (MUKAYESE) appeared first on Ebrar Medya.