Müslüman putperest olur mu?

Müslüman putperest var mıdır?

Tabi ki saçma soru bunlar!. Çünkü İslam’ın olmaz­sa olmaz olan en önemli şartı, putları ve putperestliği reddetmektir. Nitekim müslümanların arasında putpe­restliğe eğimli veya putperestliği inkar etmeyen tek bir kişi dahi yoktur.

Ancak sormak istiyorum, putperestlikle dünyaperestîik, birbiriyle ilgisiz, birbi­rinden alakasız şeyler midir?

Dünyayı bir put haline getiren dünyaperestlerin, putperestlerden önemli bir farkı var mıdır?

Düşünceli bir tavırla kafanızı kaşımanıza ve dilini­zin ucuna gelen “Yoktur!.” cevabını ısırarak zabdetmeye çalışmanız gereksizdir!. Bu cevabı yeterince duyuyor ve küçük bir soru daha soruyorum.

Müslüman dünyaperest olur mu?

Müslüman dünyaperest var mıdır?

Herhalde zor bir soru oldu!.

İyi ama, müslümanların arasında putperest ol­madığını, putperest olamayacağını bir solukta söyle­yenler, söyleyiverenler, şimdi neden susuyorlar ki!.

Yoksa bu susanlar, putperestliği inkar eden dünyaperestler mî!.

Deşmeyelim, daha fazla deşmeyelim ama, aşağıdaki soru ile yine de tahlil edelim, yine de sorgulayalım bu durumu.

“Neden böyle oluyor?”

Son zamanlarda dünyevi kaygılar, dünyevi istekler, dünyevi beklentiler neden arttı?

Dünya mı değişti, yoksa dünyadakiler mi? İslam’ın dünyaya yaklaşımı mı değişti, yoksa müslümanların İslam’a yaklaşımı mı?

Dünyaya yönelik bu rağbet o kadar arttı, o kadar arttı ki,

“Benim hayatım, yaşantım ve Ölümüm Allah içindir” demesi gereken müslümanlar dahi, dilleriyle ol­masa da elleriyle, halleriyle, yönelişleriyle ve ameileriyle “Benim hayatım, yaşantım ve ölümüm dünya içindir” demeye başladılar!.

Evet, İslam’ın dünya görüşü konusunda rahmetli Seyyid Kutub’un, İslam’ın dünyalık görüşü konusunda ise bir iş adamının izinde gitmeye çalışan ve iki ayrı hedefi aynı anda görmeye çalışan bu şaşılar, dillerindeki teorilerle ahireti, ellerindeki pratiklerle dünyayı kazanmak istemektedirler!.

Bu insanlara, “Allah bizleri sadece kendisine kulluk etmemiz ve ebedi ahiret hayatını kazanmamız için yaratmıştır. Hay­vanlar dahi yaratılış gayelerine uygun olarak yaşamakta ve bu yaratılış, gayelerini yerine getirmektedirler. Bir in­san olarak hayvanlardan geri kalmamamız ve yaratılış gayemize uygun olarak yaşamamız gerekmez mi?” dediğinizde ise kendilerini mazur göstermek ve temize çıkarmak için şu cevabı vermektedirler.

Ama biz hayvan değiliz ki!. Allah bizlere hayvan­lardan farklı olarak birer nefs vermiş ve bu nefse bazı şeyleri sevdirmiştir!.

Böylesi bir kısır yaklaşımda bulunarak insana yeni bir tanım getiren ve “İnsan, nefs sahibi hayvandır!.” de­mek isteyen bu şaşkınlara sormak istiyoruz.

Affedersiniz, Allah (c.c.), insanlara hayvanlardan farklı olarak yalnızca nefs mi vermiş?

Bu nefse sadece fücru mu, sadece isyan ve kötülüğü mü ilham etmiş?

Akıl vermemiş mi?

Fikir vermemiş mi? bütün nefslere hem fücrunu, hem de takvayı ilham etmemiş mi?

“Nefse ve ona ‘bir düzen içinde biçim verene sonra ona fücrunu (sınır tanımaz günah ve kötülüğünü) ve ondan sakınmayı (yani takvayı) ilham edene (andolsun).”

Peki, nerede bu takva, nerede bu sakınma!.

Nefslere ilham edilen fücurun, nefslere ilham edi­len isyanın, nefslere ilham edilen kötülüğün te­zahürlerini  gördüğümüz gibi, nefislere ilham edilen takvanın, nefslere ilham edi­len sakınmanın tezahürlerini neden göremiyoruz? Tertemiz bir aklın, tertemiz bir fikrin, tertemiz   bir  imanın   tezahürlerini   neden   göremi­yoruz?

Oysa felah ve kurtuluşumuz, nefislerimizi bu fücurdan arındırmamıza, nefisleri­mizi bu fücurdan temizlememize bağlı.

“Onu arındırıp-temizleyen gerçekten felah (kurtu­luş) bulmuştur.”,“Ve onu (isyanla ve haksız savunuyla) örtüp-saran da elbette yıkıma uğramıştır.”

Evet, nerede bu takva, nerede bu sakınma!.

Bunlar yok mu?

Bunları yitirdik mi

Size ne oldu Allah aşkına!.

Oysa şanı yüce Rabbimiz, Kur’an-ı Kerim’de mü’minleri   şöyle   tarif   ederek,   mü’minlerin   dualarını

şöyle zikrediyor.

“Onlar, ayakta iken, otururken, yan yatarken Al­lah’ı zikrederler ve göklerin ve yerin yaratılışı konu­sunda düşünürler. (Ve derler ki;) “Rabbimiz, sen bunu boşuna yaratmadın. Sen pek yücesin, bizi ateşin azabından koru.”, “Rabbimiz, şüphesiz Sen kimi ateşe sokarsan’, artık onu ‘hor ve aşağılık’ kılmışsındır; zulmedenlerin yardımcıları yoktur”, “Rabbimiz, biz “Rabbinize iman edin” diye ima­na çağrıda bulunan bir çağırıcıyı işittik ve hemen iman ettik. Rabbimiz, bizim günahlarımızı bağışla, kusurlarımızı ört ve canlarımızı iyilerle beraber al.”, “Rabbimiz, peygamberlerine va’dettiklerini bize ver, kıyamet gününde de bizi ‘hor ve aşağılık’ kılma. Şüphesiz Sen, vadine muhalefet etmeyensin.”

Ne olur doğru söyleyin, bu sizin tarifiniz mi veya siz bu tarife uyuyor musu­nuz?

Yoksa, yoksa sizi şöyle mi tarif etmek gerekir.,

“Onlar, ayakta iken, otururken, yan yatarken dünyayı zikrederler ve işlerinin gelişmesi konusunda düşünürler. (Ve derler ki:) “Rabbimiz, sen bu dünyayı boşuna yaratmadın. Sen pek yücesin, bizi parasızlık azabından koru.”

“Rabbimiz, şüphesiz Sen kimi fakirliğe sokarsan, artık onu ‘hor ve aşağılık’ kılmışsındır; fakirlerin yardımcıları yoktur.”

“Rabbimiz, biz “Dünyanızı imar edin” diye ima­na çağrıda bulunan bir çağırıcıyı işittik  ve hemen iman ettik. Rabbimiz, bizim zekatlarımızı bağışla, borçlarımızı ört ve canlarımızı mallarımızla beraber al, bizi mallarımızdan ayırma.”

“Rabbimiz, zenginlere verdiklerini bize de ver, üç günlük dünya hayatında bizi ‘hor ve aşağılık’ kılma. Şüphesiz Sen, vadine muhalefet etmeyensin.”

Sizinkiler Ne oldu, gülüyor musunuz? Hoşunuza mı gitti bu benzetme!. Kendinizi  bizimkilerden  sanıp,  sizinkilere gülüyor musunuz?

Gerçekten dünyaperest değil misiniz?

Herşeyinizi hakkıyle bilen Allah (c.c.)’a yönelip, kal­bi bir mutmainlik ile “Ya Rabbi Sana hamdolsun ki dünyaperest değilim” diyebiliyor musunuz!.

Lütfen sınayınız kendinizi!.

Ve bu beladan yüzlerce kez, binlerce kez Allah’a sığınınız.

Selam ve dua ile

The post SORULAR SORULAR ? appeared first on Ebrar Medya.

İmanı ilanın ikinci bölümünde Ve eşhedu enne Muhammeden abduhû ve rasûlühu” diyen bir Müslüman şunları yapmış olur.

1-Hz. Muhammed´i tanımak

Abdullah’ın oğlu Hz. Muhammed (sav) bir insandı ama bir peygamberdi. O kendi çabasıyla, kendi iddiasıyla, okuyup diploma alarak peygamberlik kazanmadı. O’nu Allah (cc) insanlar arasından elçilik görevi yapmak üzere seçti.

Şehâdet getiren bir Müslüman O’nun şu tarihte Mekke ve Medine’de yaşadığını, yirmi üç yıl peygamberlik yaptığını, peygamberlik görevini hakkıyla yerine getirdiğini kabul etmiş olur. Hz. Muhammed’e peygamber (Rasûlü/nebi) olarak inanır.

2-O’nu kul bilmek;

O bir melek değildi. O bir insandı, Allah’ın şerefli kuluydu. O’nda bir ilâhın özellikleri olmadığı gibi, O mütevazı, Kureyş’ten kuru ekmek yiyen bir kadının oğluydu.

O, Allah’a kul (abd) olmaktan şeref duyar, kendisine böyle hitap edilmesini isterdi.

3-O’nu son Rasûl bilmek

Muhammed (sav) Allah tarafından insanlara gönderilen son elçidir (Hâtemu’l-enbiyâ’dır). O’ndan sonra bir daha Rasûl /nebi (peygamber) gelmeyecek. O’ndan sonra kim peygamber olduğunu iddia ederse yalancıdır, ona itibar edilmez.

4-O’nun getirdiklerini kabul etmek

O’nu tanımak, Allah’tan getirip tebliğ ettiklerini, O’nun din adına bildirdiklerini benimsemiş olur. Şehâdeti yürekten söyleyenin bu konuda tereddüdü olmadığı gibi, acaba sorusunu da sormaz. O, Müslüman olmanın Vahye teslim olmak olduğunun farkındadır.

5-O’nu örnek almak ve izlemek

Allah (c.c) Hz. Muhammed’i Müslümanlar için en güzel örnek seçmiştir. (Ahzab 33/21) Bunun anlamı şudur: Allah (c.c) Hz. Muhammed’in ortaya koyduğu kulluktan razıdır. Siz de öyle yaparsanız, sizin kulluluğunuzdan da razı olur. Razı olmakla kalmaz bol bol ecrini/karşılığını verir.

Şehâdeti söyleyen kulluğunu Kur’an ve Peygamberin Sünneti doğrultusunda yapacağına söz vermiş olur. Zaten peygamberi izlemek O’na din konusunda itaat demektir. (Bkz: Âli İmran 3/32, 132. Nisa 4/14, 59, 80)

6-O’nun yolunu sürdürmek (şahit olmak)

Şehâdeti söyleyen Müslüman iki görevi yüklenmiş olur.

Öncelikle kabul ettiği dinî yaşamak, sonra da yaşadığını dini hakkıyla temsil etmek. Bu da davet, tebliğ, ‘emr-i bi’l-ma’ruf nahy-i ani’l-münker/iyilikleri yaygınlaştırmak, kötülüklere karşı mücadele’ görevidir.

Müslüman sözüyle, tercihleriyle ve eylemleriyle inandığı dinin, peşine gittiği Peygamberin canlı şâhidi/şehîdidir. Peygamberin şahid oluşu nasıl onun örnekliği ise, Müslümanın da şahit oluşun İslam konusunda insanlığa örnek oludur. Şehâdet söyleyen mü’min hayatıyla imanına şahitlik yapar, böylece hak din konusunda insanlara örnek olmaya çalışır. Allah (cc) şöyle buyuruyor:

“Allah uğrunda, hakkını vererek cihad edin. O, sizi seçti; din hususunda üzerinize hiçbir zorluk yüklemedi; babanız İbrahim’in dininde (de böyleydi). Peygamberin size şâhit olması, sizin de insanlara şâhit olmanız için, O, gerek daha önce (gelmiş kitaplarda), gerekse bunda (Kur’an’da) size “Müslümanlar” adını verdi. Öyle ise namazı kılın; zekatı verin ve Allah’a sımsıkı sarılın. O, sizin mevlânızdır. Ne güzel mevlâdır, ne güzel yardımcıdır!” (Hacc 22/78.Bir benzeri: Bakara 2/143

Tekrar vurgulama gerekir ki ‘şehâdet’ olayı, Allah’a, O’nun bütün âyetlerine ve Hz. Muhammed’in İslâm adına ortaya koyduklarına güçlü bir tanıklıktan sonra, bu tanıklığın bir gereği olarak O’nun dinini iman, sâlih amel ve güzel ahlâkla yaşamanın adıdır.

İşte bu, Müslümanın kimliği, tercihi ve dünya görüşüdür. Böyle yapan bir müslüman (Hakikat açısından) canlı şâhid/şehid sayılır. Eğer inandığı değerler uğruna çalışır, çaba gösterir, infak eder, emek ve ter dökerse; sonunda da bu uğurda can veririse, böylece hem dünyada, hem de ahirette şâhitlerden/şehitlerden yazılır.

“Kim Allah’a ve Rasûl’e itaat ederse işte onlar, Allah’ın kendilerine lütuflarda bulunduğu peygamberler, Sıddıklar, şehitler ve Salih kişilerle beraberdir. Bunlar ne güzel arkadaştır!” (Nisa 3/69)

İMANİ İLANIN MAKBUL OLUŞU YAŞAMAKLA OLUR RABBİM YAŞAYANLARDAN EYLESİN İNŞALLAH ÂMİN

SELAM VE DUA İLE

ELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN

The post İMANİ İLAN-2 appeared first on Ebrar Medya.

oruç insan ve toplum hayatında olması gereken dengenin kurulmasına yardımcı olabilecek ciddi bir güçtür, uygun bir zaman dilimidir.

Oruçla bütün bunların, hayatın dengesinin ne alakası var denilebilir?

Fiziksel bir dengeden bahsediyorsak, doğru; bunlar arasında bir bağ yok gibi görünüyor.

Ama beşeri bir dengeden, toplumsal bir nizamdan, ölçülü olmaktan, ağırbaşlılıktan söz edersek; oruçla bu denge arasında önemli bir ilginin olduğunu görürüz.

Akıl ile hisler, ruh ile beden, iç âlem ile dış yapı, bedenin ihtiyaçları ile iştahlar (şehvetler), kazanma ile harcama, ihtiyaçlar ile hırslar arasında bir dengeden söz ediyorsak; oruçla ilgisi var.

Kur’an şöyle diyor:

“Allah göğü yükseltti ve mizanı (dengeyi) koydu. Sakın dengeyi bozmayın.” (Rahman, 55/7-8)

Yüce Yaratıcı kâinata; yani yere ve göklere, bütün cansızlar âlemine, hayvanlara ve bitkilere fiziksel ve kozmik anlamda muazzam bir denge yerleştirdi. Nizam ve düzen var etti. Her canlı veya cansız varlık bu düzen içerisinde hayatını sürdürüyor.

Daha doğrusu görevini yerine getiriyor. Çünkü her yaratığın bir görevi vardır.

İnsan, bu dengeyi, bu düzeni kainatın her parçasında görebilir. Denizlerde, dağlarda, gökyüzünde, gezegenlerde ve yıldızlarda, canlıların hayatında… En dakik hesaplara dayalı bu denge, insan aklını altüst edecek kadar muazzamdır. Hayatın devamı ve insanın yaşayabilmesi için buna ihtiyaç vardır. Yaratan da zaten böyle takdir etti, devamını böyle sağlıyor.

Aynı dengenin müstesna bir örneğini de insan bünyesinde de görmekteyiz. En mükemmel bir şekilde yaratılan insan da denge üzere bina edilmiştir.

“Ve şu emin beldeye yemin olsun ki,  Biz insanı en güzel biçimde yarattık.” (Tin, 95/3-4)

Vücut azaları arasında hem biçim olarak hem de fonksiyon olarak olağanüstü bir denge vardır. Aynı dengeyi akıl-ruh-yürek, beden gücü ile kabiliyetler arasında da görüyoruz.

Kur’an’da bu dengeye dikkat çekilmesinin bir sebebi Allah’ın yüce Kudretine işaret edilmesi ise, ikinci bir sebebi de insanı “dengeli davranma”ya  davettir.

Sanki şöyle deniliyor: “Ey insan, görüyorsun ki kâinatın ve insanın yapısında bir  çatlak, karmaşa, eksiklik yok. Her bir uzvun diğerine mütenasip ve dengeli bir şekilde yaratıldı. (İnfitar, 82/7) Kâinattaki hayat bu denge sayesinde devam edip gidiyor. Sen de hayatının dosdoğru bir istikamette devam etmesini istiyorsan yaşantının her alanında dengeye dikkat et.

Zira insan ve toplum hayatında olması gereken dengeyi koruyanlar; istikamet, güzellik, mutluluk, bereket üzere ve zararsız yaşarlar.”

Böyleleri aynı zamanda toplum hayatının dengesine de yardımcı olurlar.

İnsan ve toplum bünyesindeki dengenin bozulmasına Kur’an ‘fesat’ diyor.

Fesat; bozulma (tefessüh), kokuşma, orta yoldan ayrılma anlamlarına gelir. Bu bir manada dengesizlik, nizam/düzen dışılıktır.

Müfsit;  bozan, bozgunculuk yapan, ifsat eden demektir.

Fesadın karşıtı sulh veya salah’tır. Sulh veya salah; iyi olma, düzelme, iyiliğe aracı olma anlamlarına gelir. Bunun çoğulu maslahattır. Maslahat, iyi olan halleri, düzelmeyi, faydalı olan şeyi ifade etmektedir.

Fesat, hem Allah’ın hakkını ihlâl etmek, hem kulların hakkına tecavüz etmektir. Allah’ın tayin ettiği sınırları aşmak anlamına gelen günahları işleyen bir kimsenin bedeninde ve hayatında fesat var demektir. Söz gelimi, uyuşturucu kullanmak Allah’ın bir yasağını çiğnemektir. Uyuşturucu kullananların ruh ve beden sağlıklarının yerinde olduğunu kimse iddia edemez.

İşte bu durum o kimse ve o kimsenin içinde yaşadığı toplum için bir fesattır.

Fesat, insan bünyesindeki dengeyi bozar, hayatı hedefinden saptırır. Zararı giderek kişiden topluma yayılır. Toplumu anlaşmazlığa, kargaşaya, kavgaya, savaşa; dolaysıyla çürümeye sürükler.

Onun için Yüce Yaratıcı insanlara; “Sakın dengeyi bozmayın” (Rahman, 55/8),  ya da “Islah olduktan sonra yeryüzünü ifsat etmeyin” (A’raf, 7/56, 85) diye buyurur.

Islah; yani düzelme, nizam ve intizam, denge ve adalet ancak ilâhî ölçülere uymakla gerçekleşir. Âyetteki “Islah olduktan sonra” ifadesini böyle de anlamak mümkün. Yani her türlü dengeyi adaleti O’nun koyduğu ölçülerle hükümlerle kurun, dengeyi felakete çevirecek işler yapmayın.

İlâhî ölçülerden yüz çevirenlerin tarihten beri kendilerini ve toplumları nasıl ifsat ettiklerini, insanlara daha bu dünyada iken cehennemi yaşattıklarını biliyoruz.

Bu gibi adamların hayatı kendilerine nasıl zehir ettiklerini, çevrelerine ne gibi zararlar verdiklerini, çevremize bakarak anlayabiliriz.

Bundan dolayı rahatlılka diyebiliriz ki; Müslümanlar için iyi ki Ramazan ayı ve oruç var.

Ramazan ayı müslümanlar için bir açıdan denge ayıdır. Dengeli olmayı öğrenme ayıdır. Bu ay Müslümanın kendi bünyesinde dengeyi yeniden kurmasına yardımcı olurken, bunu topluma da taşımasını sağlar. Denge üzere yaşayan insanların çoğunlukta olduğu toplumda da düzen, huzur ve güven olur.

Dengesiz adamlardan meydan gelen bir cemiyette dengeden, haktan hukuktan bahsedilir mi? Halk arasında yanlış iş yapanlar hakkında ‘dengesiz adam’ denilmesi boşuna değildir.

Şöyle deniliyor:

“Dünyanın dengesi şu dört şeyle mümkün olur:

*Alimlerin ilmi,

*yöneticilerin adaleti,

*zenginlerin cömertliği ve

*fakirlerin duasıyla.

Alimlerin ilmi olmasa cahiller helâk olur. Zenginlerin cömertliği olmasa fakirler helâk olur. Fakirlerin duası olmasa zenginler helâk olur. Yöneticilerin adaleti olmazsa bazı insanlar diğerlerini, tıpkı kurdun koyunu yediği gibi yerler.”

Bu dört şey toplum binasında denge sütunu gibidirler. Dört ana unsur, dört ana temel. Bunlar aynı zamanda kişilerin ve toplumların muhtaç olduğu ana değerlerdir. Bu değerler insanı ve toplumu ihya ve ıslah eder. Bunlardan mahrum kalanların bir yanı eksik demektir.

Dikkat edilirse bunların her birinin bir yönüyle Ramazan ve oruçla ilgisi olduğu görülecektir.

* Alimlerin ilmi: Alimler olmazsa meydan cahillere kalır. Toplumun işi cahillere kaldığı zaman, felâketler katlanarak gelir. Buradaki cahilin okumamış anlamda kullanılmadığına dikkat edelim. Vurgu; okuduğu halde nereden nasıl yapacağını bilmeyenleredir. Cahil, nâdân kimsedir. Yani olgun ve âdil davranıştan yoksun, kaba ve çıkarcı tiptir.

Düşünün ki insanların işi bu gibilere kaldı… O toplumun hali ne olur? İşini ve yönetimini cahillere emanet edenlere eyvahlar olsun. Bunlar kendi huzurlarını kendi elleriyle berbat ederler.

* Yöneticilerin adaleti: Din diliyle ‘ulu’l-emr’ veya ‘veliyyü’l-emr’. Yani işin kendisine emanet edildiği ehil ve emin kişiler. “Ehil ve emin kişi.” Ne güzel. Hem o işin ehli olacak, hem de emin olacak. Yani âdil ve güvenilir. Aynı zamanda akıllı ve becerikli.

Toplumu ayakta tutan en önemli denge adalettir dense yanlış olmaz.

Ramazan Müslümana âdil olma şuuru, adaletle davranma ahlâkı kazandırır. Çünkü bunların temelinde yatan şuur takvadır. Yani Allah korkusudur, Allah’a karşı sorumluluk bilincidir. Bu korku olmazsa, bu sorumluluk bilinci olmazsa insan ne kadar âdil olabilir ki ?

Ramazan takva bilincinin artırıldığı bir zamandır.

* Zenginlerin cömertliği : İmkanı olanlar; ellerinde olanı ötekilerle paylaşırlarsa, yani infak ederlerse; geçinme ve dünyalıkları paylaşma konusundaki denge sağlanabilir.

Ramazan aynı zamanda infakı öğrenme veya infak etme ayıdır. Ramazan, paylaşmak, bölüşmek, bilişmek, başkalarının halinden haberdar olmak ayıdır.

Ramazan helâlden kazanma, helâle sarf etme şuurunun dirildiği aydır. Helâlden kazanılmayan malların infak edilmediği, edilemediği bir gerçektir. Oruç bu anlayışı kazandırır.

Paylaşmasını bilen; paylamayı, dışlamayı, tepeden bakmayı unutur. Bu da kesimler ve sınıflar, zenginler ve yoksullar, sağlamlar ve özürlüler arasındaki dengeyi korur.

* Fakirlerin duası: Dua, Allah’ı yardıma çağırmaktır. Allah (cc), her yardım çağrısına cevap verir. Ama zayıfların, ezilmişlerin ve haksızlığa uğrayanlarınkini daha fazla.

Peygamber (sav) Hicretin 10. yılında Yemen’e vali olarak gönderdiği Muaz b. Cebel’e, “… Mazlumun duasından sakın. Çünkü onunla Allah arasında perde yoktur…” (Buharî, Cihad, 180) demişti.

Ramazanda sevindirilen her fakir, kendisine infak edilen her bir muhtaç, kendisiyle imkanların/iftarların bölüşüldüğü her dost; ikram edilen her bir âdemoğlu, müslüman toplumda denge direğidir.

Bunların sayısının çok olması, dengenin güçlü olması manasına gelir.

Ramazan duaların arttığı ve çok çok kabul edildiği bir ibadet zamanıdır. Kişi kendisine dua edenlerin sayısını bu zamanda daha da artırabilir.

Birbirine dua eden insanlardan kurulu bir toplum da fesadın uzağındadır.

Ya bir de tersi olursa? Yani birbirine dua eden insanlar değil de, birbirine lânet edenlerden kurulu bir toplum…

Birbirinin dostu, kardeşi veya karındaşı değil de ;  birbirinin kurdu olanlardan meydan gelen bir toplum…

Birbirine yardım etmeye, destek olmaya, açığını kapatmaya değil ;  birbirini yemeğe hazır kimselerden kurulu bir toplum… ise böylesine bir cemiyet ne denge üzerindedir, ne de huzura sahiptir.

Böyle bir toplumda güvenden ve hoşgörüden bahsedilemez.

Ramazan, kendini hakkıyla değerlendirenlere, kurt veya başkasına dert olmayı değil; mert olmayı öğreten bir aydır.

Oruç, yalnızca kendi çıkarını düşünen egoist bir fert olmayı değil ; Allah’ın vereceği karşılığı umarak cömert olmayı talim eder.

Ramazan ayı Müslümanlara diğerleri için dua eden, onların iyiliğini isteyen, başkalarına dost olmayı tavsiye eden, başkalarına yüreklerinde yurt olmayı öğretir.

Ramazan’ı, inanarak ve karşılığını Allah’tan bekleyerek değerlendirenler, ondan;  beden ve toplum bünyesinde dengeyi korumayı öğrenirler.

İnsanı insan yapan yüreğindeki iman bedenindeki itaattir. Oruçta bu durumu ortaya koyan en güzel ibadettir.

Rabbim hakkı hak bilip hakka sarılan batılıda batıl bilip batıldan uzaklaşan kullarından eylesin inşAllah.

Amin. Selam ve dua ile…

The post DENGE VE ORUÇ appeared first on Ebrar Medya.

BİSMİLLAHİRRAHMANİRRAHİM

Hamd Rahman ve Rahim olan Allah’a mahsustur. Salat ve selam örnek kılavuz ,son elçi Hz. Muhammed sav’e kuranın mesajını hakkıyla okuyabilen anlayabilen yaşayabilen mümin ve mümine kulların üzerine olsun inşallah.

İslam, insanın zihninin her vakit diri olmasını gerekli kılar. Diri bir zihinle yapılabilecek onca iş vardır. İnsan yaratılış amacına odaklanarak yaşamayı tercih ederse zihnini de bir tek şeye adapte etmiş olur. Allah, insanın yaratılış amacının kendisine kulluk etmek olduğunu beyan etmiştir. Öyleyse zihin kulluğun gereğini yerine getirmenin dışında başka şeylere adapte olmamalıdır. Eğer ki insan tüm hayatını cennet karşılığında Allah’a sunmuşsa zihninin başka şeylerle meşgul olması söz konusu bile olamaz.

Karışık bir zihinden sağlam bir kulluk beklemek hayal kurmaktan öteye geçmez.

Kur’an her şeyden önce insana iman etmesi gerekliliğini öğretiyor. Eğer ki kişi iman ederse Allah’tan başka hiçbir güce tenezzül etmeyeceğini, yalnızca O’ndan korkacağını, yaptığı işlerin karşılığını  O’ndan bekleyeceğini, Allah’ı gazaplandıracak dünyadaki hiçbir maddi, askeri, siyasi ve ırki güce yaslanmayacağını da idrak etmiş olur.Öyleyse temel çıkış noktaları tevhit olan bu insanların yolları aşındırdıkça yol ayrımı yaşamalarının sebepleri nedir?

Kur’an insanların düşüncelerini onaylayan değil insanlara Allah’ın mesajlarını hatırlatan bir kitaptır. Ne var ki insanoğlu okumayı tersinden yapmayı sevmektedir. Yani Allah’ın Adem’den bugüne vahyettiği mesajı anlamak yerine mesajı kendi düşünce sistemine dayanak yapmayı tercih etmektedir. Allah, yeryüzünde din Allah’ın oluncaya kadar kâfirlerle mücadeleyi emrederken kimileri tevhidi mesajın taleplerini yumuşatmayı gerekli görmüştür. Allah, azıcık elçinin sözünden alan azıcıkta kendi nefsinden katan belamları lanetlerken kimileri kendi bulunduğu çevrede dindar olabilmek için vahyi kendince dayanak yapmaktadır. Oysa Allah herkesi teker teker bu kitaptan sorumlu tuttuğunu ve tek tek hesap vereceklerini beyan etmektedir. Allah, elçiye itaati mutlak surette şart koşarken aynı zamanda eğer zulmedenlere elçi meyledecek olursa şah damarının koparılacağı uyarısında da bulunmaktadır. Elçinin bir insan olduğu ölebileceği veya öldürülebileceği vurgusu yapılarak esas itaatin Allah’a ait olduğunu açıklamaktadır. Kısacası islam bir aile olmayı, millet olmayı, ümmet olmayı gerekli ve hatta zaruri görmekteyken diğer yandan eğer bu ümmet vahyi alaya alan ve uzlaşmacı bir topluluk olacaksa İbrahim gibi tek başına bir ümmet olmayı tercih edeceğini de dile getirmektedir.

Allah, kullarının diri bir zihinle kendisine kulluk etmesini istiyor derken zihnin boş olmasını, boş olarak kalmasını da istemez. İslam, zihni daha fazla tefekkür, daha fazla gayret, daha fazla mücadeleyle doldurmak ister. Kur’anı tersinden okuyanlar için bu elbette zordur. Çünkü islama geçerken cahiliye kalıntılarını terkederek gelmek yerine cahiliye kalıntılarına Kur’an’ı dayanak yaparak yollarına devam etmişlerdir. Hem namaz kılan aynı zamanda  zina yapan, namaz kılan hem faiz yiyen, namaz kılan hem ölçüyü tartıyı tam tutmayan,şirk dolu  hayatıda sözüm ona müslüman tipler olarak yaşamayı seçmişlerdir. Öyleyse kitabı okuma yöntemimizi tekrar gözden geçirmemiz gerekir diye düşünüyorum. Bu ciddi bir sorumluluktur.
Vahiy, insanın uykularını kaçırır, onu daha az uyutur daha fazla eyleme iter. Şahitlik gibi bir sorumluluğu şahsiyetin üzerine yükler ki bu yaşamsal örneklik olmadan anlatılacak bir şey değildir. İnsanın tüm yaşamını yalnızca alemlerin Rabbi için adaması aslında zor değildir. Zor olan yalnızca insanın kısa vadeli olası kazançlarını uzun vadeli bir kazanca tercih etmesidir.

Geleceği şüpheli olan bir güne karşın kazanabileceklerinden vazgeçmek akıllı bir iş olarak gözükmemektedir. Zihin eğer bu duygularla meşgul olmamış olsa, dipdiri olsa koşulsuz bir teslimiyetle Allah’a bağlı kalacak ve sonsuz bir güvenle vahyi takip etmeyi kendine en büyük şeref bilecektir. Ama insan bu, zamanla şeref anlayışı, izzet anlayışı da değişmektedir. Bugün küfre karşı daha dik, daha onurlu olunması gereken gündür.

Kendine güvenini kaybetmemiş, her yere düşürüldüğünde tekrar silkinip kalkan ve yere düşürülüş sebebiyle hesaplaşan ve yoluna devam etmeyi beceren bir zihinle Allah’a doğru yürümek zorunda olduğumuz gündür. Böylesi günlerde Kur’an’ı Allah’ın muradına uygun bir şekilde okuyarak ancak bunları yapabiliriz. Tersinden okumalar bizi Allah’a başkaldıranların önünde küçültmekten ve ona besin kaynağı olmaktan başkaca bir işe yaramaz. Yalnızca Allah düşmanlarının ömrünün uzun olması için ona sunulan kurbanlar olarak izzetsizce yaşamaya devam ederiz. Onun içindir ki Allah’tan başkasına boyun eğmeden onun metodunu takip ederek bir ümmet olmayı becerebilmemiz şarttır. Sistemin her olta atışında oltanın ucundaki solucana kanarak sistemin ömrünü uzatan, onun besin kaynağı olan balıklar gibi olmamalıyız. Allah düşmanlarını balıkçı konumundan alıp balık konumuna sokan dik bir duruşla mücadele etmek zorundayız ki Allah’ın muradı gerçekleşmiş olsun .

Rabbim tüm iman edenlerin yardımcı olsun.AMİN

The post TERSTEN OKUMAK appeared first on Ebrar Medya.

Şehâdet veya Tevhid Kelimesi iki bölümden meydana gelir.

Birinci bölümde Allah’ın varlığını ve birliğini tasdik, ikinci bölümde ise Hz. Muhammed’in O’nun son elçisi olduğunu kabul etmek yer alır.

Şüphesiz her iki cümle de dilde tekrar edilen bir zikir’den çok daha geniş manası ve önemi olan bir iman itirafı ve iddiasıdır. Müslümanlar bunu her namazda, her et-Tahiyyatü’yü okuyuşta, her gün hatırladıkça söylerler. Böylece şehâdetlerini tazelerler, tanıklıklarını güçlendirirler.

Her iki cümledeki “lâ ilâhe illallah” da nefiy  ve isbat olmak üzere iki kısımdan meydana gelmektedir.

“La ilâh”a, uluhiyeti   ilah sanılan şeylerden –bir anlamda- çekip almak, ya da onların ilahlığını şiddetli bir şekilde reddetmek; “illallah” ise, ulûhiyete (ilahlığa) ait ne varsa bunu sadece âlemlerin Rabbi Allah’a tahsis etmektir. “Lâ ilâhe” şüphesiz Tevhid ile şirk arasında bir sed’tir.

İslâm bir daire ise şehâdet o daire içinde olan her şeyi kapsar. Müslüman olmak isteyen bir gayri müslim öncelikle Şehâdet veya Tevhid kelimesini diliyle söyler ve kalbiyle tasdik eder. Müslümanlar da Şehâdet ile ne dediklerini bilirler, şehâdet etmenin gereğini yaparlar.Bu tasdîk sadece Şehâdet kelimesindeki ifadeleri tasdîk değil; İslâmı din olarak kabul etmek, dünya görüşü olarak, yaşama biçimi olarak seçmektir.

Bir kimse günde yüz defa, iki yüz defa, daha az veya daha çok diliyle Şehâdet/Tevhid Kelimesini tekrar etse, ama ne dediğinin farkında olmasa, maksat bu değildir. Şehâdet nakarat halinde tekrar edilen sıradan bir söz, dile pelesenk yapılan bir söylem değildir.

Asıl amaç -veleki günde bir defa söylensin-, ne dediğinin farkında olmak, gereğini yapmaktır. O, yalnızca tesbih âletleriyle yapılan bir tekrar değil; bunun ötesinde çok daha önemli bir tercih, bir söz veriş, bir kimlik kuşanması, İslâma uygun bir hayatı yaşamaya söz vermektir.

Kelime-i Şahadet” söyleyen bir kimse aşağıdaki şeyleri yapmış olur:

1-Tanıklık yapmak:Bütün benliği ile, şüphesiz ve tereddütsüz bir şeklide Allah’ın ilâh ve rab oluşuna şehâdet eder. Gözüyle gördüğünden, kulağıyla duyduğundan, eliyle dokunduğundan daha kesin, daha emin bir şekilde bilir ve inanır ki Allah’tan başka İLAH  olamaz. İlah olarak sadece O var. Her ne kadar O ilah kendisi için ‘ğayb’ olsa da, sanki yanındaymış, bizzat görüyormuş, bizzat şâhit oluyormuş gibi inanır. Kur’an’ın deyişi ile; ‘yakîn’ bir şekilde kabul eder.

2-İdrak etmek:Şehâdeti söyleyen ne dediğinin, ne yaptığının; neyi kabul neyi reddettiğinin farkındadır. O bununla Hakikat’i anlar, Hakikatin kimden geldiği ve ne getirdiğini bilir. Âlemlerin Rabbi Allah’ı ve O’nun özelliklerini idrak eder. Anlar ki, Allah baki, kendisi fani. Yaratıcı O, mahluk kendisi. Gelişi O’ndandır, yine O’na dönecektir.

3-İnsan yapılı ilahları  reddetmek:İnsan Allah’tan gelen hidâyeti unuttuktan sonra, inanma/tapınma ihtiyacını karşılamak üzere tarihten beri sayısız din  uydurmuştur.

Şehâdeti söyleyen bir Müslüman; her ne şekilde olursa olsun, hangi sıfatla karşısına gelirse gelsin; bütün yapay, uydurma, icat edilmiş ilah varsa, ilah sıfatı verilmiş ne kadar uydurma güç odakları varsa; hepsini reddeder. Elinin ve yüreğinin tersiyle bir tarafa iter.

“Lâ ilâhe” der ve bütün bâtıl din mensuplarına ilân eder ki; “hayır, hayır, hayır; binlerce hayır. Sizin ilah saydığınız şeyler, ilah değil, sizin uydurmalarınızdır. Hepsini reddediyorum. Şehâdet ederim ki İlâhlık hakkı da, Rablik hakkı da âlemlerin Rabbi Allah’ındır.”

4-Söz vermek: Şehâdet aynı zamanda bir sözleşmedir, bir ahidtir.

“Elestü birabbikum” misakının yeniden ete kemiğe bürünmesidir. Zaten insan fıtratı, tabii olarak, ruhlar âleminde bu şehâdeti yapıp durmaktadır. Her varlık, her an kendi hâl lisanıyla bu tanıklığı ortaya koymaktadır. Şehâdet getiren bir insan bedenindeki hücrelerin yapıp durdukları şehâdeti lisana döker, gün ışığına çıkarır.

Şehâdet ‘i kabul eden bir mü’min şehâdet ettiklerinin gerçekliğini itiraf ettiği gibi, neyi kabul ettiğini amelleriyle de tasdik eder.

Bu şu demektir: Müslüman Kur’an’da ne varsa, Hz. Muhammed (sav) İslâm adına ne getirmişse öncelikle kabul eder, iman eder. Bu, iman aynı zamanda kabul edilen şeyleri yapmaya da bir sözdür.

Mesela; Ramazan orucunun farz olduğunu kabul etmek, imandır. Ancak bu iman sadece sözle ‘tamam, kabul ediyorum’ demek değildir. Bu, Ramazan ayı geldiği zaman oruç tutmaya bir sözdür.

Kur’an’a iman etmek, içindeki hükümleri uygulamak üzere kabul etmektir. Kur’an’ın doğrultusunda düşünmek, onun getirdiği bakış açısına sahip olmak, onun değerlerini benimsemektir. Onunla şuurlanmak, onunla basiret ve feraset sahibi olmaktır.

Şehâdeti söyleyen bir Müslüman İslâmın emirlerine elinden geldiği kadar uyacağına, yasaklarından elinden geldiği kadar kaçacağına söz veriyor demektir.

5-Berat vermek:Yani insanlara ilâh olarak Allah’ı kabul ettiğini, din olarak İslâmi tercih ettiğini, İslâmın getirdiği dünya görüşünü benimsediğini, İslâmın değerlerini en üsten değerler bildiğini çevresine, diğer insanlara duyurmaktır.

6-Sınır çizmek: Şehâdet etmek haddini bilme şuurudur.

Yani insan olarak konumunu, görevini, gücünü ve irade kapasitesini tanıma, anlama, kafayı öne alıp düşünmek demektir. Allah’ın makamını, ululuğunu, yüceliğini, insan ve kâinat üzerindeki tasarrufunu anlamaktır. İnsanın konumunu, yerini ve görevlerini ve anlamaktır.

Zaten O’nu hakkıyla tanıyan (ma’rifet sahibi olan), kendi konumunu bilir, ona göre davranır. Böylesi Allah’a nisbetle sınırının farkındadır. Kibirlenmez, dik kafalılık etmez, boyundan büyük işlere kalkışmaz, mülkünde yaşadığı Sahibine karşı mütevazi olur.

Şöyle inanır: “O Allah’tır, ben ise O’nun kuluyum. O’na ilâhlık yaraşır, bana kulluk. O ölümsüzdür, ben ise faniyim. O her şeye sahiptir, ben ise O’na muhtacım. O Kadir-i Mutlaktır, ben ise acizim. O, her şeyin sahibidir, ben ise hiç bir şeye sahip değilim” der.

7-Kimlik ilanı: Şehâdet etmek kimliği açıklamaktır.

“Ben müslümanım. Allah’ı Rab, Kur’an’ı kitap, Hz. Muhammed’i peygamber, İslâmı din olarak seçtim. Bu tercihim biliçli ve farkında olunan bir tercihtir. Değer yargılarım, bakış açım, dünya görüşüm, ahlâkım ve tavırlarım buna bağlıdır.

Kendimi İslâmın dışında hiç bir kimliğe nisbet etmem. İslâm benim için en üst ve alt kimliktir

İslâmî kimlik ‘vahiy’le şekillenir, vahyin terbiyesinden geçer ve vahyin kontrolünde işlerlik kazanır. Müslüman Vahyin, getirdiği ölçülerle bakar, o ölçülerden dışarı çıkmamaya çalışır, o ölçüleri hayatında rehber edinir.

8-Allah’ın hayata müdahil olduğunu kabul etmek: Şehâdeti söyleyen bir mü’min, evrenin sahibi olduğunu, varlığın aşkın bir güç tarafından yaratıldığını ve yönetildiğini, O’nun hayata her an müdahele ettiğini de kabul eder.

 9-Hüküm koyma hakkının sadece O’na ait olduğunu kabul etmek:  Hayatın sahibi aynı zamanda varlık için yasa ve sınır koyma hakkına da sahiptir. Şehâdeti söyleyen varlığın yasanın Allah’tan geldiğini kabul ettiği gibi, insanlar ve toplumlar için ibadet yasaları koyma hakkını da O’na teslim eder.

Bundan dolayı iman edenler, Allah’ın koyduğu yasalara (hükümlere) ve sınırlara zıd hükümleri benimsemezler. Bilirler ki Allah’ın hükümlerine zıd hükümleri benimsemek onların sahiplerini ilah edinmek gibidir.

İşte bu, Müslümanın kimliği, tercihi ve dünya görüşüdür. Böyle yapan bir Müslüman Hakikat açısından canlı şahit/şehit sayılır. Eğer inandığı değerler uğruna çalışır, çaba gösterir, infak eder, emek ve ter dökerse; sonunda da bu uğurda can veririse, böylece hem dünyada, hem de ahirette şahitlerden/şehitlerden yazılır.

Bir dahaki yazıda devam edeceğiz inşAllah konumuza ..

Şehadetin gereği kulluğunu Kuran ve sünnet ekseninde yapanlardan olmayı nasıp eyle amin ..

Selam ve dua ile

ELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN

The post İMANİ İLAN appeared first on Ebrar Medya.

İnsanların verilen sayısız nimetlere karşı şükür etmeyip gaflete dalmasının iki sebebi olduğunu söylüyor İmam Gazali. Birincisi; insanlar cehaletleri sebebiyle umuma ait olan ve kendilerini de selamete erdiren şeyleri nimetten saymazlar. Ancak bu nimetlerden bir süre mahrum kaldıklarında kıymetinin farkına varırlar. Mesela gözleri gören biri gözün şükrünü eda edemez. Ancak kör olduğunda gözün kıymetini anlar, şayet görmesi iade edilirse şükreder, onu nimet bilir. Doğru olan ise devamlı gören gözü için şükretmektir. İkinci husus ise insanların sadece kendilerine özel olarak verilen servet ve benzeri maddi şeyleri nimet olarak görmeleridir. Bu konudaki gafletleri ise ancak verilen servetin azlık ve çokluğuna göre şükretmeleridir. Yani çok olursa şükrederler, az olursa şikâyet ederler. Biraz tefekkür etseler, Hak Teâlâ’nın başkasına vermeyip de sadece onlara mahsus verdiği nice nimetleri görür ve devamlı şükür hâlinde olurlar. Bunların başında akıl, ilim ve ahlak gelir.

İnsanın nimetlerin kıymetini bilip minnet ve şükranla Rabbine yönelmesi için öncelikle bu nimetlerin farkında olması gerekir. İhya’da hikâye edildiği üzere bir gün İbn Semmak, Abbasi halifelerinden birinin huzuruna vardı. O sırada elinde bir bardak su olan halife ondan öğüt istedi. İbn Semmak: “Şiddetli susuzluğa yakalandığın vakit, bütün servetine karşılık bu suyu isteseler ne yapardın?” diye sordu, Halife: “Bütün servetimi verir bu suyu alırdım.” deyince o, “Öyleyse bir bardak su değerinde olan servetinle ne böbürlenip durursun.” dedi. “Söyleyin bakalım, suyunuz çekiliverse, size kim temiz bir akarsu getirir?” (Mülk, 67/30.) ayeti üzerinde düşünsek, içtiğimiz bir bardak suyun ne büyük nimet olduğunu daha iyi anlayabiliriz belki.

Velhasıl şikâyet etmeye hayâ edecek kadar çok nimetle kuşatıldık, Yüce Rabbimiz her kuluna sonsuz hazinesinden nice nimetler ve ihsanlarla her an ikramda bulunurken şükrü eda etmemek hem cehalet hem de gaflettir. Oysa Yüce Rabbimiz, elinde olan nimete rıza gösterip şükür edenlere nimetlerini ziyadeleştireceği müjdesini veriyor. (İbrahim, 14/7.) Şükür nimeti artırır, şükürsüzlük onu elden çıkarır. Şükreden kendi iyiliği için şükretmiş olur, nimete karşı nankörlük eden ise bilmeli ki Rabbimizin hiçbir şeye ihtiyacı yoktur, lütuf ve kerem sahibidir. (Neml, 27/40.)

İnsanoğlu fıtrat olarak kendisine küçük bir iyilikte bulunana hemen mukabelede bulunmak ister. O iyiliğin karşılığında ya iyilik ve ihsanda bulunur ya da teşekkür eder. Bu övgüye değer güzel bir haslettir ki Hz. Peygamber (s.a.s.) insanlara teşekkür etmeyenin Allah’a da şükretmeyeceğini buyurmuştur. Yüce Rabbimize şükretmek de kulluğumuzun bir gereğidir. Şükrü samimi bir şekilde eda edebilmek için öncelikle bizlere bahşedilen nimetleri görmemiz, bunlar üzerinde tefekkür etmemiz ve neticede Kuşeyrî’nin tabiriyle derin bir saygıyla nimet sahibinin iyiliğini anmamız gerekir.

Şükretmek sadece dil ile “elhamdülillah, çok şükür” demekten ibaret değildir. İmam-ı Gazali her nimetin şükrünün kendi cinsiyle olacağını söylüyor: “Aklın şükrü, onunla Allah Teâlâ’yı tanımaya çalışmaktır. Kalbin şükrü onunla Allah Teâlâ’yı sevmektir. Gözlerin şükrü eşyaya ibret ve tefekkür nazarıyla bakmak ve eserde müessiri, sanatta sânii, nimette münimi, fiilde fâili görmektir. Dilin şükrü Allah Teâlâ’yı zikretmek, nasihat etmek ve doğru konuşmaktır. Kulakların şükrü Allah Teâlâ’nın emir ve fermanı olan Kur’an’ı dinlemek, nasihat ve doğru söze kulak vermektir. Ellerin, ayakların, diğer organların ve nimetlerin şükürleri de bunları kendi veriliş gayeleri istikametinde çalıştırmak ve kullanmaktır.”

Nimeti değil nimeti vereni görebilmek, bunlar üzerinde tefekkür edip şükrünü eda edebilmek de şükre vesile bir durumdur. En büyük nimet şükür edebilmektir, der gönül ehli. Çünkü hem nimetlerin asıl sahibi olan Hak Teâlâ’yı anarız hem de şükrederek kalbimizin kasvetini giderir gönlümüzü huzurla doldururuz. Kendini başkalarıyla kıyaslamadan elindeki nimete kanaat edebilmek de şükürdür. Hz. Peygamber (s.a.s.) “Şükrünü eda edeceğiniz az mal, şükrünü eda edemeyeceğiniz çok maldan hayırlıdır.” buyuruyor. Rabbimizin verdiklerine az çok demeden kanaat etmek ilahi takdire razı olmaktır. Bu sebeple ehl-i dil, “Elhamdülillah ala külli hâl” yani “Her hâlimize hamdolsun.” sözünü vird-i zeban etmişlerdir. Her ne hâlde olursak olalım her zaman için şükredecek öyle çok nimete sahibiz ki. Sadece bir nefeste dahi şükrü gerektiren iki nimet vardır. Her nefes almada oksijeni içimize çekiyor, her nefes vermede karbondioksiti dışarı veriyoruz. Eğer nefes alamasak oksijensizlikten, veremesek de karbondioksit zehirlenmesinden ölürüz. Nefes alıp verdiğimiz her an Rabbimizin nimetlerine mazhar oluyoruz. İmam Gazali şükrün, ibadetin özü ve ruhu olduğunu söyler. Rabbimize kulluğumuzun güzel bir ifadesi olan şükür aynı zamanda zikir ve duadır. Hz. Peygamber (s.a.s.) zikirlerin en faziletlisinin “elhamdülillah” olduğunu haber vermiştir. Allah Teâlâ’ya gönülden yönelenler hem darlıkta hem varlıkta O’na hamdederler. Bu hususta Sevgili Peygamberimizin duasıyla Rabbimizden yardım isteyerek bitirelim: “Allah’ım! Seni anıp zikretmek, nimetlerine şükretmek, sana en güzel şekilde kulluk etmek için bana yardım eyle AMİN….

SELAM VE DUA İLE

ELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN

The post KENDİ İYİLİĞİN İÇİN ŞÜKREDENLERDEN OL appeared first on Ebrar Medya.

BİSMİLLAHİRRAHMANİRRAHİM

Hamd alemlerin Rabbi ALLAH(C.C)’a mahsustur. Salat ve Selam Efendimiz(sav)’e O’nun aline ve ashabının üzerine olsun.

“Aman ha kendileri ALLAH(C.C)’ı unutan, bunun sonucu olarak da ALLAH(C.C)’ın bizzat kendilerine unutturduğu sorumsuzlar gibi olmayın. İşte onlar evet onlardır yoldan sapanlar.”(Haşr 19)

ALLAH(C.C)’ı ve kendilerini unutanlar şüphesiz hem bir gaflet içindedirler. Hem de büyük zarara uğrarlar bunu da kendi tercihleri yüzünden hak ederler. Onlar ALLAH(C.C)’ı ve O’na karşı sorumlu davranmayı yapması gereken insanlık görevlerini, nereden gelip nereye gittiğini unutursa ALLAH(C.C)’ta ona kendi gerçeğini varacağı yeri hayatın anlamını unutturur. Kim ALLAH(C.C)’ın hakkını yerine getirmeyi terk ederse O’nun hakkı kendisinin kendisine unutturulmasıdır. Bu şu demektir ki; ALLAH(C.C) onlara hayır yönünden nefislerinin alabileceği hazları unutturur.

Tevbe Suresi 68. Ayette de hem erkek hem de kadın münafıklara bir de hakkı açıktan açığa inkar edenlere ALLAH(C.C) onlara cehennem ateşini vaad ediyor…

Çünkü münafık yalnızca başkalarına münafıklık yapmaz. Nifakı giderek öyle benimser ki artık kendi kendisinin münafığı olur. Kendi kendine unutmak budur. Kendini unutan kendine yabancılaşır. Kendisine yabancılaşan giderek kendisiyle kavgalı hale gelir. Kendini unutan da şah damarından yakın olan ALLAH(C.C)’ı hatırlaması beklenmez. Dolayısıyla insanın kendisinden uzaklaşması aynı zamanda ALLAH(C.C)’tan uzaklaşması anlamına gelir. Tıpkı tersininde doğru olduğu gibi. İnsanın ALLAH(C.C)’ı unutmasından ALLAH(C.C) zarar görmez fakat bu kendine yabancılaşmayı getirdiği insan zarar görür ve hepten kaybeder. Onlar hakkı unuturlar ALLAH(C.C)’ta onları unutkanlardan yaptı. Bundan dolayı kendilerine fayda verecek şeylerin arkasından gidemezler. Bir başka açıdan şu demektir; “Siz ALLAH(C.C)’ı zikretmeyi unutmayın ki ALLAH(C.C)’ta size salih amel işlemeyi unutturmasın.”

Zira mükafat amelin cinsindendir. Bunun için ALLAH(C.C) şöyle diyor; “İşte onlar doğru yoldan sapanlardır.” Yani ALLAH(C.C)’la itaatten çıkanlardır. Böyleleri kıyamet gününde hüsrana uğrayacaklar.

İnsanın Eşref-i Mahlukat olduğunu, dolayısıyla da kendi değerini unutur. Kendisine sunulan bu yüce değeri, insanlık onurunu, kainatın efendisi olma payesini nasıl koruyacağını aklından çıkarır. Bununla da kalmaz, ya inançsızlık iddia eder yada gider uydurma ilahlara kulluk eder. Uydurma ilahlar kulluk yapanlara katılır onlarla birlikte hakka karşı savaşa girişir. Öleceğini, hesaba çekileceğini, işlediği suçlardan dolayı ceza alacağını unutur. Böyleleri elbette kendisini kurtaracak salih amelleri düşünmez, azabdan koruyacak işler yapmaz ve yarın için bir şeyler hazırlamayı akıl etmez. Öyle bir derdi öyle bir sıkıntısı olmaz. “ALLAH(C.C)’ı unutup da ALLAH(C.C)’ın da kendilerini unutturduğu kimseler gibi olmayın.” Bu gerçekten hayret edilecek bir durumdur. Fakat gerçektir. ALLAH(C.C)’ı unutan adam yüceler alemine bağlayan bağdan kopuk halde yaşar. Bu hayatını merada otlanan hayvanlarınkinden daha üstün kılacak hedeften yoksun hale gelir. Bu durumda onun kendi insanlığını unutmasıdır. Bu gerçeğin yanında başka bir gerçek doğar ki bu da kendi kendisini unutması, ebedi hayat için hazırlık yapmaması yarın için hazırladığı azığa bakmamasıdır. Yani ALLAH(C.C)’ı unutmak insanın kendisini unutması demektir. Çünkü O(C.C)’nun kulu olduğunu unutan kimse bu dünyada ki konumu yanlış değerlendiriyordur. Temeldeki bu yanlışlık dolayısıyla onun tim hayatı yanlış yolda harcanır gider. Bir kimse hakikatte kulu olmadığı kimselere kulluk yaparsa sırf bu hatası dolayısıyla tüm hayatı mahvolur. İnsanın bu dünyadaki asıl konumu kulluktur ve mutlak anlamda özgür değildir. Fakat o sadece ve sadece ALLAH(C.C)’ın kuludur. Başka hiç kimsenin kulu ve kölesi değildir. Bunu idrak etmeyen bir kimse zaman zaman bir kafir ve müşriğin hareket ettiği gibi davranabilir. Kişinin devamlı Sırat-ı Müstakim üzerinde yürüyebilmesi için hiçbir zaman ALLAH(C.C)’ı unutmaması gerekmektedir. Bundan gafil olduğunda kendini de unutacağından, gafleti fıskına sebep olur.

Her ne şekilde olursa olsun bu dünyada ALLAH(C.C)’ı, O(C.C)’na ibadeti, O(C.C)’na karşı sorumluluğunu kime şükredeceğin, sonunda kime geri döneceğini unutan kimseler kıyamet gününde affı ve mağfireti, lütuf ve ihsanı ALLAH(C.C)’a yakınlığı ve iyilerin yanında olmayı hak edemezler.

Orada kazançlar, hediyeler dağıtılırken onlar unutulacak yani bir kenara bırakılacaklar. ALLAH(C.C) şöyle buyuruyor;

“Nasıl sana ayetlerimiz geldiği zaman sen onları unuttuysan bugünde sen öyle unutulursun.” (Taha 126)

Rabbim bizleri böyle bir günde unutulanlardan eyleme, ayetleri görüp de okuyup, anlayıp yaşayanlardan olabilmeyi nasip eyle. Amin.

Selam Ve Dua İle

The post YOLDAN SAPANLAR ALLAH(C.C)’I UNUTANLARDIR appeared first on Ebrar Medya.

Hamd tekbir edilmeye layık olan ALLAH(C.C)’A mahsustur. Salat ve selam peygamberimize ve onun aline ve ashabın üzerine olsun İNŞALLAH.

Tekbir, Allahu Ekber-Allah en büyüktür demektir. Allah’ın mutlak ve sonsuz, eşsiz ve benzersiz ulu olduğunu kalben ve lisanen dile getirmektir. Yani inanmak ve ikrar etmektir.

“Allahu Ekber” de tıpkı Kelime-i tevhid, Sübhânellah, el-hamdülillah gibi bir iman ifadesidir

Bir din seçiminin sözle dile getirilmesi, bir kulluk bildirimidir. İnanan insan, bu cümleyi söyleyerek kimi büyük tanıdığını, kime ibadet edeceğini ilan eder.

Bu mesaj insanlara kimin ‘en büyük’ tanınması gerektiğini haber veriyor.

Allahu Ekber iman edenlere büyüklüğü nasıl bilinmesi, ve kime büyük denilmesi gerektiği, insanın bu büyüklük karşısındaki acizliğini ve küçüklüğünü (hiçliğini) öğretiyor.

Uydurma  ilâhları ‘Ekber’ tanıyan insanlara bundan güzel bir mesaj olamaz.

Allah’ın dışında herhangi bir varlığa ‘en büyük’ diye hitap etmek şüphesiz İslâmın ölçüleriyle bağdaşmaz. Bu niteleme ister sevgiden isterse korkudan kaynaklansın, fark etmez.

En büyük olma sıfatı, nitelik, nicelik, makam, güç ve kudret kaynağı olarak Allah’a aittir.

‘Allahü ekber’ sözü, kulun Allah’ı tasdik etmesinin, O’na teslim olmasının, O’na karşı kul olduğunun bilincine varmasının açıkça gösterilmesidir. Başkalarının inandığı bütün büyüklük taslayan anlayışlarının reddedilmesidir.

Mü’min, iman ederek bu büyüklüğü tasdik eder. Allah’ın kendilerine hidayet vermesinden dolayı Allah’ı ‘tekbir’ eder, ‘Sen en büyüksün’ der. Büyüklük (Kibriya) kelimesi neyi ifade ediyorsa, büyüklükten ne kaydediliyorsa hepsinin Allah’a ait olduğunu ilan eder.

Namazlarda söylenen diğer büyüklük ifâde edici tekrarlar (Allahu ekber’ler) da bu niyetle   söylenmiş olmaktadır.

“Allahu Ekber-Allah en büyüktür“ demektir ve sıradan bir cümle değildir.

Uydurma ilâhlara inanan kimseler, tapındıkları tanrıları büyük bilirler.

Zorbaların, diktatörlerin, tağutların önünde secde edenler, ya da onlara itaat edenler; onları çok büyük, en büyük tanırlar.

Kimileri kendilerine hükmeden güç odaklarını, iktidar seçkinlerini en güçlü ve büyük zannederler.

Kimileri de süper güç olarak adlandırdıkları zalim ve emperyalist devletleri, her şeyi gören, her şeye gücü yeten kadir-i mutlak kabul eder.

“İnsanlardan bazısı, Allah’tan başkasını Allah’a endâd (eşler ve benzerler) edinir de onları, Allah’ı sever gibi severler. İman edenler ise en çok Allah’ı severler (onların Allah’ı sevmesi her şeyden, her sevgiden daha fazladır).“ (Bakara 2/165)

Rabbimiz mü’minlere ‘Allahu Ekber’i öğreterek, bütün bu büyüklük yanlışlığından onları kurtarmıştır. En yüce olan; eşi ve benzeri olmayan, her şeyi yoktan var eden, sonsuz güç sahibi, her an diri ve canlı olan, ezelî ve ebedî olan Allah’tır.

Allah’ın “Ekber“ oluşu, “alâ“ ve “azam“ oluşunu da içine almaktadır. Son ikisi, âdeta ilkinin açıklaması gibidir.

Tekbirin açılımı: “Büyük olanın büyüklüğünü takdir etmek, teslim etmek, kabul etmektir.

Tekbir üç kısımdır:

Kalbin tekbiri: Allah’ın sonsuz büyüklüğünü kalbin kabul etmesi ve bunu sindirmesidir. Kuran’daki kebir-tekbir et emri, söyle değil yap emridir. Ancak bu bir kalp fiilidir ve kalpteki şey kendini söz üzerinden ifşa eder. Bunun başlama noktası, Kebir ismine kalbin iman etmesidir.

Aklın tekbiri: Allahu Ekberi tasdik eden kalbe aklın verdiği ilmi destektir. Akıl bu işe yatarsa kalp mutmain olur. Akıl bilgi ile tatmin olur. Allah’ın büyüklüğünün delillerini de el-Kebir isminden öğrenir

Dilin tekbiri: Allahu Ekber dillerle söylenen muhteşem bir iman parolasıdır. Ekber üstünlük zamiri olarak ‘en büyük’, sıfat olarak ‘en büyük’ manasına gelir. Doğrusu zihne, ‘kimden daha büyüktür’ sorunu davet etmemesi için Allahu Ekber’deki, Ekber’in anlamını sıfat olmasıdır.   Ayrıca, yeryüzünde haksız yere istikbar edip insanları sömüren, onlara baskı uygulayan ve haklarını ellerinden alan müstekbirlere karşı durmayı da öğütlüyor. Bu karşı koyuşun ‘Allah adının büyüklüğü- Allahu Ekber ve Tevhid kelimesinde saklı olan şuur ile olabileceğini belirtiyor.

Tekbir getiren Allah’ın büyüklüğünü itiraf eder. Bunu itiraf eden tevazusunu takınır. Mütevazi olanı ise Allah (cc) yüceltir. Yani tekbir insanı yüceltir.

Tekbir zaten en büyük, tek büyük, hep büyük olan Allah’ı büyütmez. Asıl tekbir, tekbir getiren aciz, zavallı insanı büyütür. Onun imanını, aklını, aşkını, adanmışlığını, amelini, aidiyetini, ahde vefasını, basiretini, direncini, dayanıklılığını, sebatını büyütür

RABBİMİZ BİZLERİ HAYATIMIZIN HER ALANINDA TEKBİR EDEBİLENLERDEN EYLE AMİN

Selam ve dua ile

ELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN

The post ALLAHU EKBER appeared first on Ebrar Medya.

Hamd alemlerin Rabbi olan ALLAH(C.C)’a mahsustur. Salat ve Selam Hz. Muhammed(sav)’e, O’nun aline ve ashabının üzerine olsun İnşaAllah.

İnsanın Rabbine karşı görevi itaattir. İmanın gereği iman edilen bir yüce gücün karşısında itaat etmek, boyun eğmek ondan gelenleri kabul etmek, itiraz etmemek, emre muhalif davranmamaktır. İşte böyle bir durum insan için ibadet anlayışıdır. İnsan, kul olarak yaratıcısının karşısında ne yapacaktır, onun rolü nedir? Rabbi, ondan ne gibi bir tavır beklemektedir. İtaat, inkıyat etmek, yani oyun eğmek demektir. Emre uyma, sözü dinleme, alınan emri yerine getirme, verilen emre göre hareket etme anlamlarına da gelir.

ALLAH(C.C) buyuruyor ki;

“Gökte ve yerde her ne varsa hepsi de isteyerek veya istemeyerek Allah’a teslim olmuşlardır.” (Ali İmran 83)

Burada ki isteyerek kelimesi, itaat kelimesiyle ifade edilmektedir. İtaatin karşıtı isyandır. ALLAH(C.C) yarattığı ve nimet verdiği kullarının kendisine isyan değil, itaat etmelerini istiyor. Eğer insan alemlerin Rabbine itaat etmezse, başka ilahlara itaat edecektir. İtaatin diğer adı ibadettir. Müslüman ALLAH(C.C)’a, ALLAH(C.C)’ın koyduğu ölçülere itaat ettiği yada O’nun çizdiği sınırlara dikkat ettiği zaman bu davranışı ibadet olur. Öyleyse ibadeti nasıl tanımlayabiliriz?

Kelime anlamıyla ibadet ve ubudiyyet, “abd” fiilinden gelir. Bu da itaat etmek, alçak gönüllülük göstermektir. Daha açık bir ifade ile kişinin bir kimseye isyan etmeksizin, ondan yüz çevirmeksizin, karşılık vermeksizin itaat etmesi ve boyun eğmesi, kendi özgürlüğünü terk edip tam bir bağlılıkla onun emrine girmesi demektir.

Istılah olarak ibadet; Niyete bağlı olarak sevap olan, özel bir şekilde yapılan iman, itaat ve fiillerden meydana gelir. Evet imanda öncelikle bir ibadettir. Değil mi insan Rabbinden  gelen ölçülere uyuyor, kabul ediyor o hükümlere boyun eğiyor.

İbadet, kendini kul olarak kabul eden insanın Rabbine karşı teslim oluşu, Rabbine itaat edişi benliğinin derinliğinden gelen bir saygı ile boyun eğmesidir. Kul bu görevi ALLAH(C.C)’ın emirlerine uyarak, yasaklarından kaçınarak yerine getirir. ALLAH(C.C)’ın razı olduğu bütün ameller ibadet kapsamına girer. ALLAH(C.C) insanlardan güzel davranışlar ve kendi hükümlerine uymalarını istemektedir. Yani ALLAH(C.C)’a itaat manası taşıyan her hareket ibadettir.

“Rabbinize ibadet edin. Umulur ki takvaya erersiniz.”(Bakara 21)

İbadet aynı zamanda nimetleri veren makama, karşı şükrün yerine getirilmesidir. İnsana verilen en üstün nimet herhalde hayat nimetidir. Öyleyse ibadet, hayatı var eden ALLAH(C.C)’a yapılır. İslam’daki ibadet anlayışı, batıl dinlerde olduğu gibi bir tapınma değil ALLAH(C.C)’a karşı olan sevginin, saygının, azametine teslim oluşun, O’nun Rabblığını tasdik edişin dua, itaat ve belli hareketlerle ortaya konmasıdır. ALLAH(C.C) insanı (abd) kul olarak yaratmıştır. Dolayısıyla insana düşen bu kulluğun şuurunda olmaktır. Abd, efendisinin emrine itiraz etmeksizin, karşı gelmeksizin uyar, verilen emri yerine getirir, istenen hizmeti görür. Çünkü efendisi onun sahibidir, ona nimet vermektedir, ona sayısız iyilikte bulunmaktadır. Gerçek efendiye kulluğu unutanlar, başka yalancı efendiler bulurlar. İbadette itaat edenin yalnızca boyun eğip söz dinlemesi yeterli değildir. İtaat eden kul, aynı zamanda önünde boyun eğdiği efendisinin yaptığı iyilikleri de bilmelidir. Verdiği nimetlere teşekkür ederek veya şükrederek kalpten ona bağlanır. İslam bu şekilde boyun eğmenin kayıtsız şartsız itaatin ve bu yüceltmenin ancak alemlerin Rabbi olan ALLAH(C.C)’a karşı yapılabileceğini ortaya koymuştur.

İman eden kimse bir anlamda bütün kölelikleri bütün yanlış kul ve kulluk anlayışlarını reddettiğini ilan etmiş olur. O imanıyla derki; Ben alemlerin Rabbini ilah olarak kabul ediyorum ben O’nun kuluyum. Dolaysıyla mutlak itaati, mutlak hizmeti ve ibadeti yalnızca ona yapacağım O benim sahibimdir. Ben O’na aitim, O’ndan geldim yine O’na döneceğim.

İbadetin amacı ALLAH(C.C)’ın rızasına ulaşmak bir anlamda takva sahibi olmak, bununla dünya hayatını düzene sokmak iyi bir insan olabilmek ve öldükten sonra da cenneti kazanmaktır. İbadet yaratılıştan gelen bir ihtiyaçtır. İnsanlar Yüce ALLAH(C.C)’a ibadet için yaratılmışlardır.

Burada niçin ibadet etmeliyiz? Ya da ibadet görevinin gerekçelerini bir sonraki yazımda anlatmaya çalışacağım İnşaAllah.

Rabbim, Razı olduğu hal üzere olmayı rızasını kazanacak ibadetlerle meşgul olmayı cümlemize nasip etsin İnşaAllah. Amin.

SELAM VE DUA İLE

The post İTAATİN ÖZÜ İBADETTİR appeared first on Ebrar Medya.

Hamd alemlerin Rabbine, Salat ve Selam gerçek Müslüman kimliğimizi kazanmanın yolunu gösteren alemlere rahmet olarak gönderilen ALLAH(C.C) Resulünün(sav) üzerine olsun İnşaALLAH.

İslam dini bize kazandırmak istediği Müslüman şahsiyeti, nerede nasıl davranacağımızı belirleyen en önemli göstergedir. İmtihan dünyasında ömrü tüketirken en çok dikkat etmemiz gereken şey yaptıklarımızın ALLAH(C.C)’ın rızasına uygun olup olmadığıdır. Madem ki bu hayatın hesabını ALLAH(C.C)’a vereceğiz o halde O(C.C)’nun gösterdiği yoldan gitmek, O(C.C)’nun kriterlerine göre yaşamak, O(C.C)’nun razı olduğu şahsiyete bürünmek durumundayız. Aslında içinde yaşadığımız hayatın her alanına İslam’ın dürbünüyle bakabilsek Müslümanca duruş sahibi olabiliriz. Bugün Müslümanlar olarak kaybettiğimiz değerlerden birisi de İslami duruşumuzdur. Geçmişteki Müslümanların şahsiyetli duruş, ahlak ve yaşantı vesilesiyle niceleri İslam’a meylettiler. Kim bilir kaç insanın kalbi ısındı veya kaçının hidayetine vesile olundu?

Geçmişe bakıp günümüzle kıyaslayalım. Acaba bugünün Müslümanları kaç insanın İslam’dan soğumasına sebep oldular. Mesele o kadar ciddidir ki eğer İslam’ın gösterdiği duruşu sergileyemezsek belki uzun yıllar hizmet ederiz çokça emek harcarız ancak yine de asıl Müslüman kimliğini koruyamayız. Son yıllarda gençliğin bu denli çığırından çıkmasının sebebi bugünün Müslümanları olarak vebalimizin olduğunu bilmemiz gerekir. Evvela şunu uygulamak lazımdır. İslam tarihi boyunca gösterilen tüm güzel şahsiyet örnekleri temelini Tevhid inancından almaktadır. İnsanları yalnız ALLAH(C.C)’a davet eden ve başka hiç kimsenin önünde eğilmeyen kişilere dönüştüren Tevhid anlayışıdır. Kur’an Müslümanca duruşu bize birçok Peygamber kıssasıyla haber vermektedir. Onların her biri davasını Tevhidi söylemle ortaya koydu ve asla bu noktada geri adım atmadı. Peygamberlerden Hud(a.s) sözüne kulak verelim.

“Ey Kavmim var gücünüzle yapacağınız ne varsa yapın. Bende görevimi yapmaya devam edeceğim. Perişan edecek azabın kime geleceğini ve yalancının kim olduğunu ileride anlayacaksınız.”(Hud 93)

Bu sözler ALLAH(C.C)’ın kendisine verdiği görevden zerre taviz vermeden mücadeleye devam edeceğini kafirlerin hiçbir tehdidine kulak asmadığını gösteren ifadeler değil midir?

Kur’an’ın tek başına ümmet olarak tanımladığı Hz. İbrahim(a.s)’in tavrına bakalım. Hz. İbrahim(a.s) kavminin tapmış olduğu gök cisimlerinin birer mahluk olduğunu dolayısıyla ilah olamayacağını ispat etmiş sonra “ Gerçek şu ki ben muvahhid olarak yüzümü gökleri ve yeri yaratana çevirdim ve ben müşriklerden değilim.” (Enam 79)  diyerek bulunduğu batıl sistemi reddetmiştir. Kavmi onunla tartışmaya içinde bulundukları sistemle onu tehdit etmeye başlayınca onlara “ALLAH(C.C)’ın size hakkında hiçbir delil indirmediği şeyleri O’na ortak koşmaktan korkmuyorsunuz da ben sizin ortak koştuğunuz şeylerden ne diye korkayım.” (Enam 81) diyerek asıl korkulması gereken merci ALLAH(C.C) olduğunu yalnızca O’nu dikkate alacağını ifade etmişti. Bu ifadeler şirki reddeden Tevhidi ortaya koyan kavimlerin her türlü tehditlerine rağmen asla mücadeleden ayrılmayacaklarını bu yolda taviz vermeyeceklerini anlatan sözlerdir. Hz. Peygamber(sav)’de onların takipçisi olarak Tevhid ile ortaya çıkmış ve asla küfre boğun eğmemiş onların uzlaşma tekliflerini kabul etmemiştir. Bu tavizsiz dik duruş ilk günden itibaren Müslümanların olaylar karşısında nasıl davranmaları gerektiğini öğretmiştir. Ilımlı veya aşırı olmadan dengeli olmayı gerektiren nebevi metod sayesinde Müslümanlar ne dinlerinden taviz veriyor ne de saldırganca bir tutum izliyorlardı. Mekke’nin zor şartlarına rağmen gösterilen bu izzetli tavır ashabın şahsiyetini şekillendirmiş, bu Rabbani metot sayesine Ebubekirler, Ömerler, Aliler yetişmiştir.

Musa(a.s) zamanında asa mucizesi gören Firavun onu yenmeleri için şehrin en ünlü sihirbazlarını getirtmişti. Bunlarında mucize karşısında ki iman etmeleri ve imanın kişiye nasıl şahsiyet kazandırdığının en bariz örneğidir bu kıssa…

Onların imandan sonraki bu sebatkar tavırları Müslümanca duruşa güzel bir örnek iken yıllarca Firavunun zulmü altında köleleşmiş İsrailoğullarının Musa(a.s)’ya tavırları ise tam bir ezik örneğidir. Firavun zulümden kurtulan İsrailoğullarına çölde bıldırcın eti ve kudret helvası ikram ediliyordu. Bir süre sonra artık bunu beğenmeyip yerin bitirdiği sebze, meyvelerden istediklerinde kendilerine Arz-ı Mukaddes’e girmeleri emredilmişti. Fakat oradaki kavimden çekinip savaşmak istemediler ve “Ey Musa Sen ve Rabbin gidin savaşın biz burada oturacağız dediler.”(Maide 24) Bir tarafta yeni Müslüman olan sihirbazların izzetli duruşları, diğer tarafta Hz. Musa(a.s)’nın eğitiminden geçmiş ancak kalplerindeki buzağı sevgisini atamamış İsrailoğullarının zillet içerisindeki halleri…

Sonuç olarak İslam’ın hayat içindeki her türlü olaya karşı bir sözü bir duruşu vardır. Olması gereken tavrı göstermek hem İslam’ın izzetini muhafaza hem Müslüman kimliğinin muhafazası açısından önem arz etmektedir.

Kaybedilen gerçek kazanılması gereken Müslüman kimliğini yeniden kazanmak ümidiyle…

Selam ve Dua İle

The post MÜSLÜMANCA DURUŞ NASIL GERÇEKLEŞİR? appeared first on Ebrar Medya.