3. Kur’ân’ın gelecek olayları haber verişi: Kur’an’da haber verilen, geleceğe ait bir takım olaylar zamanı gelince meydana gelmiştir. Şu olayları örnek verebiliriz:Yine Kur’ân-ı Kerîm’de müslümanlaraMescid-i Haram’a girecekleri va’dedilmiş ve şöyle buyurulmuştu: “Şüphesiz, Allah, Peygamberinin rüyasının gerçek olduğunu tasdik etmiştir. Allah dilerse siz, güven içinde, başlarınızı tıraş etmiş veya saçlarınızı kısaltmış olarak, korkmadan Mescid-i Haram’a gireceksiniz. Allah sizin bilmediğinizi bilir. Bundan başka size, yakın zamanda bir zafer verecektir” (el-Feth, 48/27). Mekke fethi ve arkasından yapılan veda haccı ile bu müjde de çok geçmeden gerçekleşmiştir. Bunun gibi haber verildiği üzere çıkan pek çok olaylar vardır (bk. el-Enfâl, 8/7; en-Nûr, 24/55).

   4. Kur’an bir çok bilimsel gerçekleri içine almıştır. Kur’an’ın açıkladığı öyle bilimsel gerçekler vardır ki, okuma-yazma bilmeyen ümmî bir kimsenin bunları kendiliğinden söylemesi mümkün değildir. Meselâ; insanın yaratılışı Kur’an’da şöyle anlatılır: “Yemin olsun ki, Biz insanı özlü balçıktan yarattık. Sonra onu bir nutfe halinde sağlam bir yere yerleştirdik. Sonra o nutfeyi donmuş bir kana çevirdik. Sonra o kanı bir parça et yaptık ve bu etten kemikler yarattık, bu kemikleri de etle örttük. Daha sonra onu, bambaşka bir yaratık yaptık. Yaratanların en güzeli olan Allah ne yücedir. Bütün bunlardan sonra siz öleceksiniz. Sonra da kıyamet günü yeniden diriltileceksiniz” (el-Mü’minûn, 23/12-16).

   Yer, gök ve canlıların yaratılışı hakkında da şöyle buyurulur: “inkâr edenler, gökler ve yer birbirine bitişik iken onları ayırdığımızı ve bütün canlıları sudan yarattığımızı bilmezler mı? Hâlâ inanmıyorlar mı?”(el-Enbiyâ. 21/30).

   Kur’an’da bunlara benzer yaratılış ve evrenle ilgili pek çok âyetler vardır. Bunları, kitap okumasını bilmeyen ve yanında hiçbir ilmî eser bulunmayan Hz. Muhammed’in başkalarından öğrenip söylemesi mümkün değildir. Diğer yandan Hz. Muhammed gençliğinde ticaret amacıyla, biri on iki, diğeri yirmi beş yaşlarında olmak üzere sadece iki defa kısa süreli Mekke dışına çıkmış ve Suriye’ye kadar gidip gelmiştir. Kur’an’da haber verilen bu gerçekleri bugün pozitif bilimler de aynen doğrulamaktadır. Astronomi, fizik, kimya ve biyoloji gibi bilimler bunlar arasında sayılabilir. İslam an. Kuran)

Bunun içindir ki takriben bin dört yüz kusür yıldan beri insanlık, benzeri bir kitap meydana getirmek değil, sürelerinden bir tanesinin benzerini meydana getirememiş ve kıyamete kadar da getiremeyecektir. Nitekim Allahü Teala (cc) şöyle buyurmaktadır:

“Eğer kulumuza indirdiklerimizden herhangi bir şüpheye düşüyorsanız, haydi onun benzeri bir sûre getirin, eğer iddianızda doğru iseniz Allah’tan gayri şahitlerinizi (yardımcılarınızı) da çağırın. Bunu yapamazsanız -ki elbette yapamayacaksınız- yakıtı, insan ve taş olan cehennem ateşinden sakının. Çünkü o ateş kâfirler için hazırlanmıştır.”( Bakara 23 24)

Kur’an-ı Kerim’in herşeyi mucizedir. Ayet-i kerimelerin sure içerisindeki yerleri de tevkifidir. Bu konuda beşerin hiçbir dahli söz konusu değildir.

Kur’an-ı Kerim’in bize ulaşması tevatür yoluyladır ve indirildiği gibi eksiksiz muhafaza edilmiştir412 ve olduğu gibi de kıyamete kadar muhafaza edilecektir. Zira bu muhafazayı bizzat Allahü Teala (cc) kendi uhdesine aldığını bir ayeti kerime ile beyan buyurmuştur:

“Doğrusu onu (Kur’an-ı Kerim’i) biz indirdik ve onu muhafaza edecek olan da biziz.”( İSRA 9)Böylece Kur’an-ı Kerim bütün değişikliklerden tahrifatlardan tamamen korunmuştur. Hz. Muhammed (sav)’e nazil olduğu gibi kıyamete kadar muhafaza olacaktır.

Kur’an-ı Kerim’in kendisinde hiçbir beşerin katkısının olmadığı hususunda Kıyamet Suresi’ndeki şu ayetler bizlere yeterince bilgi vermektedir. Allahü Teala (cc) şöyle buyurmaktadır:

“(Resûlüm!) onu (vahyi) çarçabuk almak için dilini kımıldatma. Şüphesiz onu, toplamak (senin kalbine yerleştirmek) ve onu okutmak bize aittir. O halde, biz onuokuduğumuz zaman, sen onun okunuşunu takip et. Sonra şüphen olmasın ki, onu açıklamak da bize aittir.” (Kıyamet 16 19)

Ayet-i kerime’den de anlaşıldığı gibi Kur’an-ı Kerim’in hem lafzı hem de manası Allahü Teala (cc) katındandır. “Hz. Muhammed (sav) ise, sadece O’nu Allah Teala’dan geldiği gibi, aynen tebliğ etmiştir. Bu nedenle Kur’an-ı Kerim lafızları değiştirilerek mealen rivayet edilemez. Mesela, Kuran-ı Kerim’deki “zalimane” manasına gelen “dîza” kelimesinin yerine aynı anlamdaki “caire” kelimesi kullanılamaz. Yine Kur’an-ı Kerim’in herhangi bir tefsirine Kur’an-ı Kerim denilemez. Kur’an-ı Kerim Peygamber Efendimize Arapça Lafızla ve Arap Üslubu ile İnmiştir:

“… Biz onu düşünüp anlayasınız diye Arapça bir Kur’an ola-rak indirdik”(zuhruf 3)

buyuruyor. Bu itibarla Kur’an-ı Kerim’in başka dillerdeki tercümesine Kur’an-ı Kerim denilemez. Bu tercümelerin okunmasıyla namaz caiz olmaz. Ebu Hanife’nin dışındaki bütün âlimler; Kur’an-ı Kerim’i okumaktan aciz olan kişinin, onu öğrenmesine kadar namazı hiçbir şey okumadan kılacağını söylemişlerdir. Çünkü Allah Teala şöyle buyurmuştur:

“Allah’tan korksunlar diye Biz onlara eğri tarafı ve eksiği bulunmayan Arapça bir Kur’an indirdik. “(Zümer 28)

Diyebiliriz ki; şimdiye kadar bütün müslümanlar namazın İç ve dışında Kur’an-ı Kerim’in Arapça okunması hususunda fiili bir icmâ yapmışlardır. Ne var ki günümüzde bazı kötü niyetli insanlar Kur’an-ı Kerim’in tercüme edilip tercümesiyle ibadet edilmesini istemektedirler. Onların asıl maksatları; Kur’ândan ilham almak değil, müslümanları kolayca dinden çıkarmak ve Allah katından gelen Kur’an-ı Kerim’i böylece rafa kaldırtmaktır. Zira niyetleri halisane olsa, Kur’an meallerini okuyarak ondan nasiplerini pekâlâ alabilirler. Şunu unutmamak gerekir ki; a. Peygamber Efendimiz (sav) mektuplarında Kur’an-ı Kerim’i tercüme etmemiş, tercüme edilebileceğine dair bir beyanda da bulunmamıştır mesela:

Peygamber Efendimiz Rum Kayseri’ne, Acem Kİsrası’na ve Kıptilerİn lideri Mukavkıs’a gönderdiği mektupları Arapçagöndermiş ve “Kur’an tercüme edilerek tercümesiyle ibadet edilebilir” iddiasında bulunanlara açık kapı bırakmamıştır. b. Kur’an-ı Kerim’i tam fesahat ve belağatıyla başka bir dile olduğu gibi aktarmak imkansızdır. Çünkü Kur’an’ın hem lafzı hem de manası mucizedir. Değiştirildiği taktirde nazm-ı celili bozulur.O taktirde Kur’an, tam Kur’an sayılmaz, o bir tefsir olur. Tefsirler Kur’an-ı Kerim sayılsaydi; Araplar O’nun bir sûresinin benzerini getirmekten aciz kalmazlardı ve Kur’an-ı Kerim onlara bu hususta meydan okumazdı.

VELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN

The post DİNDE DELİLİN ÖNEMİ (KİTAP)-2 appeared first on Ebrar Medya.

Bir önceki yazımda dinde delilin öneminden, din konusunda mutlaka delil ile hareket edilmesinin zaruretinden bahsetmiştim. Bu yazımda da inşallah dinin birinci delili olan “kitap” ı ele alacağım.

Kitap;İslâm ulemâsı; mücerred olarak “Kitap” denildiği zaman bununla ancak Kur’an-ı Kerim’in anlaşılacağı hususunda müttefiktirler. Kur’an-ı Kerim’in başka başka yönleri ve vasıfları ele alınarak çeşitli tarifleri yapılmıştır. Genel olarak: “AllahûTeâla (cc) tarafından Cebrail vasıtası ile Peygamberimiz Resûl-i Ekrem (sav)’e indirilmiş olan ve Resûl-i Ekrem (sav)’den bize tevatüren nakledilen bir nazım’dır” tarifi uygun bulunmuştur. Bunun dışında: “AllahûTeâla (cc) tarafından Resûl-i Ekrem (sav)’e vahiy yoluyla indirilmiş, mushaflarda yazılmış, tevatürle nakledilmiş, tilavetiyle taabbüd olunan muciz kelâmdır” tarifi de yaygındır.

Kur’an-ı Kerim’in hem lafzı, hem manası AllahûTeâla (cc)’dandır. Bu hususta hiçbir beşerin payı yoktur. Kur’an-ı Kerim’in bize ulaşması tevatür yoluyladır ve indirildiği gibi eksiksiz olarak muhafaza edilmiştir. Ayet-i Kerime’lerinsûreler içerisindeki yerleri de tevkifidir. Bu hususta hiç kimsenin ictihad ve reyinden söz etmek mümkün değildir. Meselâ: Harf-i Mukatta’dan “Elif-Lâm-Mim” bir ayet-i kerime olduğu halde, “Elif-Lâm-Ra” bir ayet değil, ayetten cüzdür. Eğer ictihad ve rey sözkonusu olsaydı, bu şekilde değerlendirmek mümkün olmazdı.

Kur’ân-ı Kerim’in, Hz Muhammed’in risaletinin başında ilk inen âyetleri şunlardır: “Yaratan Rabbinin adıyla oku. O insanı bir kan pıhtısından yarattı. Oku! Rabbin, kalemle öğreten, insana bilmediğini bildiren en büyük kerem sahibidir” (el-Alâk, 96/1-5). İlk inen âyetlerin inananları okumaya, öğrenmeye, yazmağa ve araştırmaya çağırması ilim için büyük teşvik mesajı taşır. Kur’ân’ın son inen âyeti de şudur: “Bu gün size dininizi ikmal ettim, üzerinize olan nimetimi tamamladım, din olarak sizin için İslâm’ı seçtim” (el-Mâide, 5/3).

İslâm’ın kutsal kitabının özel adı olan Kur’an kelimesi, Cenab-ı Hak tarafından altmış sekiz kadar âyette kullanılır. Birkaçını örnek olarak sunacağız: “Biz şüphesiz bu kitabı okuyup anlamanız için arapça bir Kur’an olarak indirdik” (Yûsuf, 12/2). “Ey Peygamber! Kur’anı okumak istediğin zaman, Allah’ın rahmetinden kovulmuş şeytanın şerrinden Allah’a sığın, yani “eûzübillâhimineşşeytânirracîm” de (en-Nahl, 16/98). “Kur’an okunduğu zaman onu dinleyin. Ve susun ki merhamet olunasınız” (el-A’râf, 7/204). “Şüphesiz bu Kur’an, insanları en doğru yola götürür. Salih amel işleyen mü’minlere büyük bir mükâfat olduğunu, âhirete iman etmeyenlere de can yakıcı bir azap hazırladığımızı müjdeler” (el-İsrâ, 17/9-10). “Biz Kur’an’ı, iman edenler için bir şifa ve rahmet kaynağı olarak indiriyoruz. Kur’an, zalimlerin ise ancak zararını arttırınr” (el-İsrâ, 17/82).

İslâm hukukunda Kur’ân için daha çok “Kitap” ismi kullanılır. Birçok âyette “el-Kitâb” kelimesinin Kur’ân-ı Kerîm anlamında kullanıldığı görülür “Elif. Lâm. Mîm. Bu o kitaptır ki, kendisinde (Allah tarafından gönderildiğinde) hiç şüphe yoktur” (el-Bakara, 2/1).

“Allah’a karşı yalan uyduran yahut âyetlerini yalanlayandan daha zalim kim olabilir? Onlara Kitap’tan nasipleri erişir. Canlarını alacak elçilerimiz gelince onlara: Allah’tan başka taptıklarınız nerede? derler. Onlar: O taptıklarımız bizden sapıp ayrıldılar.derler. Böylece kendilerinin kâfir olduklarına bizzat şahitlik ederler.” (Araf 37)

Allahü Teala (cc)’nın gönderdiği kitapları inkar etmek veya ona karşı kayıtsız kalmaktan daha büyük bir zulüm düşünülemez. Allahü Teala (cc) bütün insanlığa Hz. Muhammed (sav) aracılığı ile Kur’an-ı Kerim’i nazil etmiştir. Kitaptan murad da Allahü Teala (cc)’nın kelamı Kur’an-ı Kerim’in tümüdür. Yani O’nun ihtiva ettiği bütün hükümlerdir.

Kur’an-ı Kerim; Allahü Teala (cc) tarafından Cebrail (as) vasıtasıyla Peygamberimiz Resul-i Ekrem (sav)’den bize mütevatiren nakledilen bir nazımdır veya Allahü Teala (cc) tarafından Resul-i Ekrem’e vahiy yoluyla nazil olup mushaflarda yazılmış tevatürle nakledilmiş tilaveti ile taabbüd olunan muciz kelamdır” diye tarifedilmiştir. Daha çok yapılmış çeşitli tarifler vardır. Biz burada genel olarak kısaca ele aldık.

Kur’an-ı Kerim Allahü Teala (cc)’nınsubuti sıfatlarından kelam sıfatının bir tecellisidir. Bunun için nazmı celil de denir. Kuran-ı Kerim en derin mana ve en yüksek belağatıyla eşsiz bir kitap lafız ve mana bakımından bir mucizedir. Bunda hiçbir ihtilaf yoktur.

(Kur’an yalnız Araplar için değil, yeryüzündeki tüm insanları doğru yola iletmek için gelmiştir. Onun öğretileri cihanşümüldür. Âyette şöyle buyurulur: “Seni ancak âlemlere rahmet olarak gönderdik” (el-Enbiyâ, 21/107) Bu özelliği Kur’an’ın i’caz yönlerinin de evrensel olmasını gerektirir. Kur’an’ın insan gücü üstündeki bazı özellikleri şunlardır:

1. Belâgat: Kur’an’ın üslûp ve ifade üstünlüğü essiz ve orijinaldir. Kur’an kelimelerinin üstün akıcılığının arap dilinde bir benzeri yoktur. Bazen bu edebî üslûp, insanın tüylerini ürpertecek güçtedir. Buna aşağıdaki âyetler örnek verilebilir: “Ey insanlar! Rabbinizden sakının. Doğrusu kıyamet saatinin sarsıntısı büyük bir şeydir. Kıyameti gören her emzikli kadın emzirdiği yavrusunu unutur, her hâmile kadın çocuğunu düşünür. İnsanları sarhoş gibi görürsün, halbuki onlar sarhoş değildirler; fakat Allah’ın azabı çok çetindir” (el-Hac, 22/ 1, 2).

2. Kur’an’ın geçmiş çağlara ait olayları haber verişi: Kur’an; Hz. Nuh, Lut, İbrahim peygamberlere, Ad ve Semûd kavimlerine ait haberleri anlatmaktadır. Yine Hz. Musa ve Fir’avn arasında geçen olayları, Hz. Meryem’i, Hz. İsa ve doğumu gibi haberleri gerçeğe uygun biçimde vermektedir. Bunlar, diğer semavi dinlerin kutsal kitaplarındaki bozulmamış olan bilgilere de uymaktadır. Bütün bunlar ümmi olan, okuma ve yazma bilmeyen bir peygamber olan Hz. Muhammed’in diliyle haber verilmektedir. Bu durum, bu bilgilerin ilahi vahiy ürünü olmasını gerektirir. Kur’ân-ı Kerîm’de bu konuda şöyle buyurulur: “Sen daha önce bir kitaptan okumuş ve onu sağ elinle de yazmış değildin. Öyle olsaydı, bâtıl söze uyanlar şüpheye düşerlerdi” (el-Ankebût, 29/48).

ELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN

The post DİNDE DELİLİN ÖNEMİ (KİTAP) appeared first on Ebrar Medya.

İnsan yeryüzüne kulluk yapmak gayesiyle gönderilmiştir. Fakat bu kulluğu kendi benceleriyle “kıl beşi kurtar başı, oku kuranı gir cennete” gibi zanlarla ve sanılarla yerine getiremez. Hedefi Allahc.c’ı razı etmek olan bir insan bunu akıl mahsulü düşüncelerle gerçekleştiremez!

Evvela bu dinin bir sahibi olduğunu ve dini nasıl ve ne şekilde yaşanacağını gönderdiği ilahi kitapla bildirdiğini onu razı etmenin yolunun ise o kitabı anlamaktan geçtiğini yani dini herkesin kendi kafasına göre yaşayamayacağını insanın çok iyi idrak etmesi gerekiyor. Bu sebeple dini yani islamı yaşamak isteyen bir kimse öncelikle islamın delillerini çok iyi bilmelidir ki, yapacağı yada yapmayacağı şeyi ne için , kime ve neye göre yapmalı yada yapmamalı bunun bilincinde bir itaat gerçekleştirebilsin. Falanca şöyle dedi filanca böyle dediler insanın hayatına yön vermemeli çünkü falancalar filancalar bu dinin delilleri değildirler.

Şer’î deliller, şer’î hükümleri çıkarma yolları. Edille, delil kelimesinin çoğuludur. Delil de, kendisiyle, arzulanan bir amaca ulaşılan rehber, kaynak, dayanak demektir. Usûl-i Erbaa, Edille-i Erbaa da denir.

Edille-i Şer’iyye, yahut şer’î deliller, en genel anlamda İslâm hukukunun kaynaklarını teşkil eder. Diğer bir ifadeyle, edille-i şer’iyye, hüküm çıkarmada başvurulan esaslar olarak ifade edilebilir. Kavramın ortaya çıkışı Etbau’t-Tâbiin devrinden sonradır. Üzerinde düşünülmesi veya kavranılmasıyla, istenilen hükme ve sonuca ulâştırân şeydir (Hayreddin Karaman, Fıkıh Usûlü, 42). Kesin veya zannı olarak genel hüküm ifâde eder.[1]

Edille-i Şeriyye sırasıyla; “Kitap, Sünnet, İcma, Kıyas”tır.

Edille-i Şer’iyye’nin dört ile sınırlândırılmasının gerekçeleri için şunlar söylenir: Delil, menşe itibariyle ya vahiy kaynaklıdır ya da değildir. Eğer vahiy kaynaklı ise, bu vahiy ya “metlüvv” ki bu Kur’an’dır veya “gâyr-i metlüvv” olur ki bu dâ Sünnettir.

Delilin vâhiy kaynaklı olmaması durumunda ise şu iki ihtimal söz konusudur: Bu delil, bir asırdaki bütün müctehidlerin ortak görüşü ise “icmâ”, her müctehidin ferdî görüşü ise “kıyas” adını alır (Büyük Haydar Efendi, Usûl-i Fıkıh Dersleri, 20).

Şurası muhakkaktır ki; bir mükellefin, lehindeki ve aleyhindeki haklarını tesbit kat’i delillerle mümkündür. İmam-ı Şafii (rha): “Kat’i bir habere dayanmadan veya ictihad yapmadan bir söz söylemek günaha çok yakındır. Allahû Teâla (cc) Resûl-i Ekrem (sav)’den başka hiç kimseye ilmi bir delile dayanmadan “Din” hususunda herhangi bir söz söyleme hakkı tanımamıştır. İlmi delil ise: Kitab, sünnet, icma-i ümmet, asar ve mahiyetini beyana gayret ettiğim kıyas-ı fukaha’dır”buyuruyor. Dolayısıyla; şer’i herhangi bir delile dayanmadan din hususunda “Şahsi kanaat belirtmek” büyük bir vebaldir.

islam heva dini değildir. “Hevasını islama tabi kılmayan tam manasıyla iman etmiş sayılmaz.” Buyuruyor Allah Rasulu (sav). İslam söz konusu olduğunda “ama” lar “bence” ler “bana göre” ler “bu çağ, bu devirde” gibi Cümleler rafa kalkmak zorunda.

“Eğer sana cevap vermezlerse, bil ki onlar, sırf heveslerine uymaktadırlar. Allah’tan bir yol gösterici olmaksızın kendi hevesine uyandan daha sapık kim olabilir? Elbette Allah zalim kavmi doğru yola iletmez.” (Kasas 50)

Tefsirül Münir: ““Eğer onlar senin sözüne icabet etmezlerse bil ki onlar sırf heva ve heves­lerine uymaktadırlar.” Yani onlar senin söylediğin şeyi kabul etmezler ve hakka uymazlarsa ve onlara teklifte bulunduğun Kur’an’a ve senin peygam­berliğine iman esasını yerine getirmezlerse bil ki onlar bu batıl inançlarında hiçbir delil ve hüccet olmaksızın sadece heva ve heveslerine uymaktadırlar. Onlar bu halleriyle heva ve heves topluluğudurlar.

“Allah’ın hidayetinden mahrum olarak kendi heva ve heveslerine uyan­lardan daha sapık kim vardır?” Yani nefsî arzusuyla hareket eden, Allah’ın kitabından alınmış bir hüccet olmaksızın şehvetlerine tabi olan, Allah tara­fından isabetli bir delili bulunmayan kimseden başka hidayet ve hak yoldan ayrılan daha sapık kim vardır? Bu ayet inançlar hususunda taklitçiliğin ba­tıl ve fasit olduğuna, mutlaka hüccet ve delil getirmenin gerekli olduğuna delâlet etmektedir.

“Şüphesiz ki Allah zalim kavmi doğru yola iletmez.” Yani Allah şirk koş­maları, isyankârlık etmeleri, peygamberleri yalanlamaları ve nefsî arzulara tabi olmaları sebebiyle kendi nefislerine zulmeden kimseleri hakka ve hida­yete muvaffak kılmaz. Bu hüküm bütün kâfirleri içine alan genel bir hüküm­dür.

Kur’an’ın parça parça indirilmesinin hikmetine gelince, bu konuda şöyle buyuruluyor:

“Gerçekten biz iyice düşünsünler diye onlara vahyi peşpeşe yetiştirdik.” Yani biz

Kureyşliler ve diğer insanlar Kur’an’da bulunan hayırları ve salahı­na dair hükümlere dikkat edip ibret alsınlar, Kur’an’a, onu indirene ve ken­disine Kur’an indirilene iman etsinler, Kur’an’ın kendisinden önceki kitapla­rın bazı hükümlerini tasdik edip bazı hükümlerini nesh ettiğini görsünler di­ye ilâhî hikmetin ve maslahatın delâlet ettiği şekilde, her asra ve zamana uygun olarak Kur’anı parça parça ve art arda indirdik.”

Kılavuzsuz yola çıkan insan yolunu doğrultamayacağı gibi, dinde delilsiz yola çıkanda yolunu doğrultamaz. Batılın, bidatlerin ,her türlü cahiliyenin karanlıklarında bocalar durur.

(Bu gün insanlar bilmedikleri herhangi bir ilim dalı ile ilgili görüş bildiremeyeceklerini çok iyi biliyorlar. Mesela kalp cerrahı olmayan biri kalp ameliyatıyla ilgili herhangi bir şey söyleyemez, söylese de akıl sahibi biri buna ne kadar itibar eder? Ancak söz konusu Allah’ın dini islam olunca herkes kendini söz sahibi zannedebiliyor. Herkesin mutlaka bilse de bilmese de elinde bir delili olsa da olmasa da söylecek çok şeyi var. Ancak şurası iyi anlaşılmalıdır ki islam herkesin kendi görüşünü beyan edebileceği canı nasıl isterse o şekilde yorumlayabileceği bir din değildir. Bu dinin sahibi alemlerin Rabbi Allah c.c’dır. Ve o dini konusunda delilsiz söz söyleme hakkını Rasulullah sav’den başkasına tanımamıştır. O zaman din hakkında konuşulacaksa bunlar mutlaka şer’i bir delile dayanmak zorundadır. Kaynaksız, delilsiz şeylerle amel etmek insanı şeytanın oyununa düşürür. Ki bizler bir su içeceğimiz zaman dahi o suyun kaynağına bakıyorsak yani sağlığımız hakkında çok titiz davranıyorsak Allah’ın dini söz konusu olduğunda aynı hassasiyeti göstermek zorundayız. Zira birinde sağlığımız diğerinde Ahiretimiz söz konusudur. Bu sebeple bu gün islam adına her ağızdan çıkan sese kulak kabartılmamalı, din hususunda titiz davranılmalı söylenenlerin delili olup olmadığı araştırılmalı. Bir bakıyoruz ki islam adına birçok şey yapılıyor bunu neye göre yaptın dediğimiz kişiler “işte herkes yapıyor diyor, çoğunluk bu dinde delil değildir. Ya da falanca hoca şöyle dedi filanca kişi böyle dedi” diyerek karşılık veriyor. Peki bunu neye göre dedi? İşte adam bilmez mi yıllardır tanınıyor vs. gibi cümlelerle karşılaşılıyor maalesef. Ancak daha falancanın filancanın bu dinin delili olmadığını islam fıkhının kendine ait delilleri olduğunu bilmiyor islamı yaşamayı çok arzulayan biri! Ozaman islamı yaşamakta samimi olan biri önce islamı tanıyacak. Ve tanımaya doğru yerden başlayacak. İslam da ilk öğrenilmesi gereken ilim “Tevhid ilmidir.” Cündüp b. Abdullah (ra) şöyle demektedir.

“Biz ergenlik çağına yaklaşmış bir grup genç, Resulullah (sav) ile beraberdik. Kur’anı öğrenmezden önce imanı öğrendik. Sonra da kura’anı öğrendik. Kur’an sayesinde imanımız daha da arttı.” (İbni mace) )

Rabbim dinini doğu tanımayı ve yaşamayı bizlere nasip etsin AMİN…

VELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN…

The post DİNDE DELİLİN ÖNEMİ appeared first on Ebrar Medya.

Hamd Alemlerin Rabbi Rahman ve Rahim Din gününün sahibi olan Allah (C.C)’a mahsustur. Salat ve selam Alemlere Rahmet olarak gönderilen mahlukatın ekmeli ve önderi kendisine tabi olunmadığı müddetçe kurtuluşun mümkün olmadığı Hz. Muhammed sav’e aline ashabına ve onları takip edenlerin üzerine olsun .

Allah(C.C) insanı en üstün surete sahip olarak yaratmış ve ona diğer mahlukata vermediği akıl nimetini bahşetmiştir. Bu nimet sayesinde insan diğer canlılardan ayrılır. Fakat bu ayrım sadece aklının olmasıyla değil verilen bu aklı vahye tabi kılmasıyladır.

Akıl ;Bağlamak, engel olmak, tutmak, diyet vermek, idrak, muhakeme kabiliyeti, kavrayış, zeka. insanların tehlikeye düşmesine engel olan şey. Düşünme, kavrama ve bilgi elde etme gücü.

Istılahi olarak, bilmek anlamak şuurlu olmak gibi manalara gelir.

Akıl, eşyanın güzellik, çirkinlik, kemâl ve noksanıyla ilgili sıfatını idrak eden özelliktir. İki hayırdan daha hayırlı; iki şerden daha az şerli olanını idrak etmekten ibarettir. Akıl insanoğluna verilmiş manevi bir kuvvettir. İnsan bu güç ile gerekli ve nazarı bilgileri elde eder. Bilgiyi elde eden güç İslâm’da insanı mükellef kılan akıl gücüdür. Bu güç insanda ana rahminde cenin* iken oluşan özelliktir. Bu erginlik çağına gelince gelişir ve gittikçe olgunlaşır. Bu da, zarûriyyâtı anlayan güçtür. Bu güç ile elde edilen ‘bilgi’ye gelince yerine göre kullanılmadığında akılsızlık özelliğini taşır. Kur’an-ı Kerîm bunu şu şekilde değerlendirir: “Onlar sağır, dilsiz ve kördürler. Zira akletmezler. ” (el-Bakara, 2/171)

Sözlük anlamından hareketle denilebilir ki ‘akıl’ ilimle insanı koruyan kale içerisine alan, insanı mahveden yollara sürüklemeyen ruhi bir kuvvettir.

Kuranı kerime göre insanı insan yapan, onun her türlü fiillerine anlam kazandıran, Allah’ın emirleri karşısında yükümlülük altına sokan  ve ona sorumluluk yükleyen akıldır. Aklı genellikle fiil halinde kullanan kuran ayetleri akletmenin yani aklı kullanmanın ve doğru düşünmenin önemine dikkat çekmektedir.

Dikkat edilirse günümüzde akıl “beyin” denilen organın bir fonksiyonu gibi mütala edilmektedir. Halbuki islam uleması aklı; “kalpte bulunan ,hak ile batılı ayırt etmede vasıta olan nur dur” şeklinde tarif etmişlerdir.

Bu tarif temelde şu ayete dayanır. (Araf 179) bu ayette geçen “yefgahune biha” kalple alakalıdır. Yefgahune, ince idrak ve keskin kavrayış manasına gelir. “fıkıh” kelimesi de aynı manadadır. Kafir ve müşriklerin kalplerinin bulunduğu fakat bununla idrak edemediklerini esas alan islam uleması “akıl kalpte bulunan bir nurdur”. Tarifini esas almıştır.

İlmi kabul etmeye hazır olan güce denir.Bu güç ile insanın elde ettiği ilme “akl” denir. Bundan dolayı Emirel Muminin Hz. Ali şöyle demiştir : “Gördüm ki “akıl” iki kısımdır: Doğuştan gelen ve işitilen.Doğuştan geleni olmadıkça işitileni fayda sağlamaz.

Tıpkı göz görmediği halde güneş ışığının yarar sağlamadığı gibi.

1) Doğuştan gelen akıl çeşidine, Hz.Peygamber (sav) şu sözüyle işaret etmektedir; “Allah akıldan daha fazla değerli bir şey yaratmamıştır.” ( insanın Allah’ın varlığını bilip tasdik etmekle yükümlü olmasının temel dayanağı da bu akıldır.

2) İşitilen akıl çeşidine, Hz.Peygamber (sav) şu sözüyle işaret etmektedir, “Hiç kimse,kendisini hidayete yönlendirecek ve kötülükten döndürecek bir akıldan daha üstün bir şey elde etmiş değldir.” (Sezgi, deney, düşünme ve öğrenim yoluyla oluşan bu tür akla mesmû‘, müstefâd ve tecrübî adı da verilir)

Yüce Allah’ın kafirleri akılsızlıkla yerdiği her ayet ikinci akıl çeşidine işaret eder.Örn.; ” İnkar edenlerin örneği bağırıp çağırmadan başka bir şey işitmeyip (duyduğu veya bağırdığı şeyin anlamını bilmeyen ve sürekli) haykıran (bir hayvan)ın örneği gibidir. Onlar, sağırdırlar, dilsizdirler, kördürler; bundan dolayı akıl erdiremezler.” (Bakara/171)

Akıl olmadığından dolayı kulun sorumlu tutulmadığı her ayette birinci akıl çeşidine işaret eder.(Doğuştan akli melekeleri olmayan insanlar)

Aklın İşleyişi : Kur’an aklın işleyişi ile ilgili;“Şayet Biz, bu Kur’an’ı bir dağa indirmiş olsaydık; sen, onun Allah’ın haşyetinden baş eğerek parça parça olduğunu görürdün. İşte Biz, bu misalleri insanlara anlatırız, belki düşünürler.” (Haşr/21) buyurarak aklın faaliyetinin düşünmek olduğunu belirtmektedir.

Bir gerçeğe varabilmek için, ayetler, işaretler, deneyler ve eserler (izler) aklın üzerinde yürüdüğü yoldur.Akıl bunlardan geçerek, bunların ifade ettiği gerçeğe ulaşır.Örn.

‘ Bu bahis, gerçek Tevhîd inancını en doğru bir şekilde öğrenme bahsidir. İmamı Âzam Ebû Hanîfe rahimehullah’tan rivayet edildiğine göre, kelâmcılardan bir topluluk Allah’ın birliğini ispat hususunda kendisi ile konuşarak bahse girmek  istediler. İmam Âzam onlara şöyle dedi:“Konuşmaya başlamadan önce bu konuda vuku bulmuş bir olay hakkında bana cevap verin Dicle’de bir gemi kendi kendine limana gidiyor! kendi kendine doluyor, yiyecek giyecek ve benzeri eşya yükleniyor, kendi kendine dönüyor, demir atıyor; kendi kendine boşalıyor ve tekrar geri dönüyor, böylece çalışmasına kaptansız, tayfasız olarak devam ediyor. Bu olaya ne dersiniz? Dedi. Onlar dediler ki; bu mümkün değildir, asla olamaz. Buna karşılık İmam Âzam da şöyle dedi: Bu geminin böylece kendi kendine idaresi mümkün olamazsa ya bu âlem nasıl kendi kendine idare edilir?”[7]

Akıla nakil, yani Kur’an ve naklin açıklaması olan Sünnet yön verirse isabetli karar alır.İslam, aklı hakem sayan bütün pozitivist düşünceleri ve felsefeleri reddeder.Hevanın (aşırı isteklerin) güdümündeki akıllar doğru hükme, hikmete ve hidayete ulaşamazlar.

Akıl gücü insan doğuştan verilen bir yetenektir. Kişi eregenlik çağına ulaşınca bu güç olgunlaşır. şüphesiz ki akıl gücü insanlarda eşit değildir, farklı farklıdır.kimileri bu akıl gücünü ve yeteneğini iyi yolda kullanmazlar. Özellikle, evrendeki yaratılmışlara bakıp yaratıcıyı idrak etmezler. Ya da onun huzurundaki konumlarını insan olarak durumlarını düşünmezler. Akıllarını kullanıp kendilerine faydalı olacak ve onları kurtaracak işleri yapmazlar.

Kuran böylelerini şu örnekle anlatıyor: Hidayet çağrısına kulak vermeyen) kâfirlerin durumu, sadece çobanın bağırıp çağırmasını işiten hayvanların durumuna benzer. Çünkü onlar sağırlar, dilsizler ve körlerdir. Bu sebeple düşünmezler. (Bakara – 171)

Mevdudi; “Bu misalin iki veçhesi vardır:1) Bu insanlar, çobanlarının nida ve çağrısını duyan ve kelimelerin anlamını anlamaksızın onların nidasına doğru giden sığır sürüleri gibidirler.2)Onlara nasihat etmek, sadece sesleri duyan, fakat kendilerine söylenen sözlerin anlamını ve ifade ettiklerini kavrayamayan bir sığıra nasihat etmek gibidir.”

Akılını gereği gibi kullanmayanlar, sağır dilsiz ve kör gibidirler. Gerçeği duymazlar, dilleriyle ikrar etmezler. Gözleriyle görüp anlamazlar. Onların akılları bu noktada hiçbir işe yaramamaktadır. “Gerçek şu ki, Allah katında yerde hareket edenlerin en şerlisi akıl erdirmez sağır ve dilsizlerdir.” (Enfal 22)

İnkarcılar akıl nimetine rağmen Allah’ı ve onun gönderdiklerini gereği gibi anlamıyorlarsa onlar sağır ve dilsizlerdir. Aklını kullanmayıp da inkar isyan ve sapıklık üzere devam edenlere azaptan  başka bir şey yoktur. Cehennem azabından kurtuluş yolu da akletmek, aklı kullanmak ve vahiy ile gelen gerçeğe teslim olup Allaha kulluk yapmaktır. “Eğer kulak vermiş veya akletmiş olsaydık, çılgın alevli cehennemlikler içinde olmazdık ” derler.(mülk 10)

Akıl eşyadaki düzeni anlama gücüne sahip olduğu gibi ilahi gerçekleri de anlama, sezme, onların üzerinde düşünüp yorum yapma onların hikmetlerini idrak etme gücüne de sahiptir. Zaten aklın birinci görevi de budur.

Hiç şüphesiz göklerin ve yerin yaratılışında, gece ile gündüzün birbirini kovalamasında, insanlara yararlı şeyler ile denizde yüzen vapurlarda, Allah’ın gökten su indirip onun aracılığı ile ölü yeri dirilterek üzerine her çeşit canlıyı yaymasında, rüzgârları ve gökle yer arasında emre hazır bekleyen bulutları yönlendirmesinde, düşünen bir topluluk için birçok ayetler, deliller vardır.( Bakara 164)

Kuran aklı kullanmaya davet ediyor.Akılını başına alanlar hayatın sırlarını çözeler varlığın ve onun arkasından gelen ölümün arkasındaki gerçeği görürler. faydalıyı tercih eder zararlıdan kaçınırlar.

Kuran müminler için bazı hükümleri sıraladıktan sonra “ işte Allah size ayetlerini böyle açıklar. Umulur ki akıl erdirirsiniz” buyuruyor. Demek ki müminlerde akıllarını kullanıp Allahın koyduğu hükümlerin hikmetlerini anlamak ve hükümleri yerine getirmekle görevlidirler.

Paygamberimiz (sav) buyuruyor ki: ““Hiç kimse,kendisini hidayete yönlendirecek ve kötülükten döndürecek bir akıldan daha üstün bir şey elde etmiş değldir.”

“Akıllı kimse, nefsini kontrol altına alıp ölümden sonraki hayat için hazırlık yapan, aciz insan da nefsinin hevasına uyup da Allahtan olmayacak şeyleri temenni eden kimsedir.” (ibn mace)

İslam akla bu kadar önem verirken, onu hiçbir zaman son karar yeri, bilginin, fayda zararın son hakemi yapmamıştır. İslami hükümlerin hikmetini ve faydalarını akıl anlar ama onların sebebini niçin emredildiklerini tam bilemez. Bir şeyin iyi mi kötü mü olduğuna akıl bir noktaya kadar cevap verebilir. Mutlak doğruyu mutlak faydayı ve eşyadaki nihai amacı akıl bilmez. Yani akıl her konuda son hakem değildir. Yukarıda geçtiği gibi insana doğru  yolu gösterecek akıl en büyük kazançtır. Ancak sahibini şirkten ve inkardan; ölümden sonra da ateşten kurtarmayan akıl, iyi çalışan bir akıl değildir. Akla nakil yani kuran ve sünnet yön verirse isabetli karar alır. Aklın tek başına varlığı kişinin yolunu doğrultmasına yardımcı olmaz.

(Aklın olması tabelaları anlamsız kılmaz. İnsan bilmediği bir yeri aklıyla değil yol gösterici vasıtalarla bulabilir. Akıl bir araç kuran ise onun yol haritasıdır)

İslam’da Aklın Önemi :

İbn Abbas’dan (r.a) rivayet edildiğine göre, Allah’ın Rasûlü (sav) şöyle buyurmuştur:

“Her şeyin bir aleti ve hazırlığı vardır. Mü’minin âleti ise akıldır. Herşeyin bineği vardır. Kişinin bineği ise akıldır. Herşeyin direği vardır. Dinin direği ise akıldır. Her kavmin bir hedefi vardır, âbidlerin hedefi ise akıldır. Her kavmin bir dâvetçisi vardır, ibadet edenlerin davetçisi ise akıldır. Her tüccarın bir sermayesi var, Allah yolunda çalışanların ser mayesi ise akıldır. Her hane halkının bir idarecisi var. Sıddîklarm hanelerinin reisi ise akıldır. Her harâbe olan ye rin bir tamircisi vardır, âhireti imar eden ise akıldır. Her kişinin bir zürriyeti ve nesli vardır, ona nisbet edilir ve o da o nesille yâd edilir. Fakat sıddîklarm, nisbet edilen ve yâdedilmelerine vesile olan nesilleri akıldır. Her kavmin bir çadırı vardır, müslümanlarm çadırı ise akıldır.”[8]

Allah (cc)’ın aklı muhatap aldığının en bariz delillerinden bir tanesi de bir çok ayet-i kerimedeki “اَفَلَا تَعْقِلُونَ ” (Akletmeyecek misiniz?) ibaresidir.İnsanı, diğer canlılardan ayıran özellik aklının olması değil aklını kullanmasıdır.Bununla alakalı Kur’an; “Andolsun ki; Biz cinn ve insanlardan bir çoğunu cehennem için yarattık. Onların kalbleri vardır; anlamazlar, gözleri vardır; görmezler, kulakları vardır; duymazlar. Onlar; hayvanlar gibidirler, hatta daha da sapıktırlar. İşte onlar; gafillerin kendilerdir.”(Araf/179) buyurmaktadır.

Ayetten de anlaşıldığı üzere; aklın elverişli hale gelmesi; duyu organlarının yaratılış amacına uygun kullanılmasına bağlıdır.Nitekim Allah Rasulu (sav)’in Ömer b. Hişam’a Ebu Cehil demesinin sebebi, etrafındaki maddeleri görememesi ya da Rasulullah (sav)’i işitememesinden değil, Allah (cc)’ın maddeye baktığında görmesini istediğini görmediğinden, doğru haberi işittiğinde de işitmesini istediğini işitmediğinden kaynaklanıyordu.

Nitekim, Hz. Peygamber bir hadîsinde şöyle buyuruyor:

“Allah’ın yarattığı şeylerin ilki akıldır. Aklı yarattıktan sonra ‘Yüzünü çevir (gel)’ dedi, akıl da yüzünü çevirdi. ‘Arkanı dön (git)’ dedi, o da arkasını çevirdi. (Akıl, Allah’ın dediğini olduğu gibi kabul etti). Bu teklifleri kabul ettikten sonra Allah Teâlâ ona şöyle hitab etti: İzzet ve celâlim hakkı için senden daha kıymetli bir mahlûk yaratmadım. Seninle halkı muahaze eder, seninle verir, seninle sevab kazandırır ve seninle cezalandırırım.”[9]

Yukarıdaki hadisten de anlaşıldığı üzere yaratacıyı tanımak, O’na kulluk etmek ve azaba ya da mükafata dücar olmak insanoğluna verilmiş akıl vasıtasıyla gerçekleşmektedir.

Hz. Aişe’den (r.a) şöyle rivayet edilmiştir:

– Ey Allah’ın Rasûlü! Dünyada insanlar ne ile birbirlerinden üstün olabilirler?

– Akıl ile…

– Ahirette ne ile üstünlük sağlanabilir?

-Akıl ile…

– Peki, âhirette herkes yaptıklarıyla mükâfat veya ceza görmez mi?

– Ey Aişe! Acaba insanlar Allah’ın kendilerine vermiş

olduğu akıldan fazla mı amel ederler? Bu bakımdan herkese

ne kadar akıl verilmişse, onun nisbetinde hayırlı hareketleri

olur ve hayırlı hareketleri nisbetinde de mükâfat alır.[10]

Aklın iki fonksiyonu vardır ; kullanmak ya da kullanmamak.Kur’an her iki durumu bize şu şekilde izah etmiştir;

“Şüphesiz göklerin ve yerin yaratılışında, gece ile gündüzün ardarda gelişinde temiz akıl sahipleri için gerçekten ayetler vardır. Onlar, ayakta iken, otururken, yan yatarken Allah’ı zikrederler ve göklerin ve yerin yaratılışı konusunda düşünürler. (Ve derler ki:) “Rabbimiz, sen bunu boşuna yaratmadın. Sen pek yücesin, bizi ateşin azabından koru.” “Rabbimiz, şüphesiz Sen kimi ateşe sokarsan, artık onu ‘hor ve aşağılık’ kılmışsındır; zulmedenlerin yardımcıları yoktur.” “Rabbimiz, biz: “Rabbinize iman edin” diye imana çağrıda bulunan bir çağırıcıyı işittik, hemen iman ettik. Rabbimiz, bizim günahlarımızı bağışla, kötülüklerimizi ört ve bizi de iyilik yapanlarla birlikte öldür.”(Ali-İmran/190-193)

“Allah katında canlıların en şerlisi; akletmeyen sağır ve dilsizlerdir.”(Enfal/22)

Allah (cc)’ın insanı üstün bir vasıfta yarattığı kat-i nass ile sabittir. Bu üstünlüğünün sebebi ise kendisine verilmiş olan aklın görevi, fonksiyonu ve sorumluluğunu yerine getirmesi sebebiyledir. Nitekim Allah (cc) Kur’an’ da mealen şöyle buyurmaktadır;

“Doğrusu, biz insanı en güzel bir biçimde yarattık.Sonra aşağıların aşağısına çevirdik.”(Tin/4-5)

Nasıl ki üstünlüğün sebebi kendisine verilmiş olan akıl ise, ayette bahsedilen “aşağıların aşağısı olmak” da aklın kullanılmaması sebebiyledir. İnsanoğlu aklını faal bir hala getirmeyerek fıtratını bozmuş ve hayvanlardan daha aşağı bir konuma kendisini düşürmüştür.

The post İNSANI İNSAN YAPAN AKLINI KULLANMASIDIR appeared first on Ebrar Medya.

Cihad; insanları, kula kul olmaktan kurtarıp Allah(C.C)’a kul etmeğe davet edişin ve bu uğurda çekilen sıkıntıların adıdır. Cihad, insanları, sınıf, zümre, parti ve bütün beşeri hegemonyalardan kurtarıp Allah(C.C)’ın hâkimiyeti altına gönül rızası ile davet etmenin adıdır. Kinsiz, kansız ve mutlu bir İslâm toplumu oluşturmak için gösterilen ihlaslı hareketin adıdır. Cihad, her ferdin, kendisini günahlardan arındırıp Allah(C.C)’a istiğfar etmesi, Allah(C.C)’a yönelmesi, Allah(C.C)’a yönelen insanlardan oluşan bir dünya kurması ve bu dünyada kendisi ve insanlar için yalnız Allah(C.C)’ın hâkimiyetini istemesi ve bunun için devamlı hareket halinde olmasıdır. Cihad, eskiden yapılan ve pişmanlık duyulan bütün yanlış işlerin aksini yapma gücüdür. Cihad, zimmete geçirilen bütün hakları geri iade edebilmektir.

Cihad, terkedilen Hukukullahı telâfi etmektir. Cihad, nefis ve bedendeki her türlü taklidi terk etmektir.

Cihad, insanları baskı ve zorlamadan korumak ve kurtarmaktır. Zorlama ve baskı olmayan İslâm’a, insanları davet ederek Allah(C.C)’ın adını yüceltmektir. Cihad, herkesi, mensubu olduğu akîdeden zorla çıkarmaya çalışmayıp, hakkın kabulü ve yayılışına engel olmak isteyen ve gücünün yettiğine baskı yapan hak düşmanlarının kovulması ve her türlü engelin kaldırılması ile, sağlam kalp ve dosdoğru düşünen bir akıl için belirlenmiş en güzel nizamı, yani İslâm’ı hâkim kılmaktır.

cihadın başlıca şu çeşitlere ayrıldığını görürüz:

 1-Nefis ile cihad: Nefis ile cihad dört basamaktır:

Birincisi: Doğru yolu ve hak dini öğrenme konusunda nefis ile cihad ki gerek dünyada, gerekse ahirette nefsin kurtuluş ve mutluluğu bu hak dine bağlıdır. Bu dini bilmeyi kaçırırsa her iki cihanda da bedbaht olur.

İkincisi: Bu hak dini ve doğruyolu öğrendikten sonra onun gereğince dav­ranma konusunda nefis ile cihad. Aksi halde amelsiz sade bilgi ona zarar ver­mese de bir fayda da sağlamaz.

Üçüncüsü: İnsanları bu dine çağırma ve bilmeyenlere onu öğretme ko­nusunda nefis ile cihad. Aksi halde Allah(C.C)’ın indirdiği hidayeti ve açıklamala­rı saklayan kimseler durumuna düşer. İlmi, ona fayda vermez ve Allah(C.C)’ın aza­bından onu kurtarmaz.

Dördüncüsü: Allah(C.C)’a çağırmanın zorluklarına ve halkın eziyetine karşı sabretme ve bütün bunlara Allah(C.C) için tahammül gösterme konusunda nefis ile cihad. Kişi bu dört basamağı tamamladığı vakit rabbanilerden olur. Zira selef, bir âlimin “rabbani” ismine hak kazanması için hakkı bilip, onunla amel etmesinin ve onu öğretmesinin gerekli olduğunda hemfikirdirler. İşte ancak bilip amel eden ve öğreten kimse göklerin melekûtunda “ulu kişi” di­ye çağrılır.

Nefs’e Karşı Cihad Şüphesiz en güç cihad, insanın nefsiyle ve nefsinin arzularına karşı yaptığı cihaddır. Müslüman, gerçek cihadı nefsine karşı verir. Nefsine karşı cihadı kazanamayan, düşmanın karşısına çıkmak için kendisinde güç ve cesaret bulamaz. Hz. Peygamber Tebük seferinden dönüşte ashabına şöyle buyurmuştu: ” Küçük cihaddan büyük cihada dönüyoruz” (Adûnî, Keşfu’l-Hafâ’, I, 425). Bu hadisinde Hz. Peygamber, en kalabalık bir ordu ile katıldığı Tebük seferini “küçük cihad” olarak vasıflandırırken; nefse karşı verilecek mücadeleyi “büyük cihad” olarak nitelendirmektedir. ” Hakiki mücahid nefsine karşı cihad açan kimsedir” (Tirmizî, Cihad, 2) hadîsi de aynı manayı ifade etmektedir.

Hz. Câbir (ra)’dan rivayet edilen bir hadis-i şerifte, nefisle cihadın önemi belirtilmiştir. Hadis-i şerif şudur: “Peygamber (sav) bir gazadan geldi de,

`Hoş geldiniz!.. Ama küçük cihaddan büyüğe geldiniz’ buyurdular. Ashab

`Büyük cihad nedir?’ diye sordu. Rasûlullah (sav):

`Kulun hevâ ve hevesi ile mücadelesidir.’ buyurdu.”^[7]

Mükellefin (teklife muhatab olan insanın) kendisini Allahû Teâla (cc)’ya ibadetten alıkoyan her şeyi terketmesine zühd denilmiştir. Hevâ ve heveslerini bir kenara bırakıp, ihlasla ibadet eden kimseye zâhid denilir. Abdullah İbn-i Mesûd (ra)’dan rivayet edilen şu hadis-i şerif, Resûl-i Ekrem (sav)’in dünya hayatını nasıl değerlendirdiğinin bir belgesidir:

“Rasulullah (sav) bir hasır üzerinde uyumuşlardı. Uykudan kalktı, fakat hasır vücudunda iz bırakmıştı. Bunun üzerine

`Ya Rasulallah!.. Size bir yatak tedarik etsek olmaz mı?’ dediler. Rasulullah (sav):

`Benim dünya ile ne işim var? Ben dünyada bir ağaç altında gölgenip de bırakıp giden bir yolcu gibiyim.’ buyurdu.”^[8]

Zühd ve takva hayatını esas alan her mü’minin; Resûl-i Ekrem (sav)’in sünnetine riayet etmesi ve cihadın bütün unsurlarını edâya çalışması şarttır. Nefisle cihadı; insanın hevâ ve hevesleriyle mücadelesi şeklinde vasıflandırmak mümkündür.

Hz. Peygambermn (S.A.) Cihadı En Üstün İdi:

Cihad, yüce İslâm tepesinin zirvesi ve kubbesi olup mücahitlerin cennetteki makamları da en yüksek makamlar olduğundan ötürü -ki dünyada üstünlük mücahıdlere ait olduğu gibi dünya ve ahirette en üstün olanlar da onlardır- Allah Rasûlü (s.a.) cihadın tam tepe noktasında, doruğunda idi ve ulaşılabilecek bütün türlerine egemendi. Allah(C.C) yolunda kalb ve gönülle, da­vet ve anlatımla, kılıç ve mızrakla gerektiği gibi lâyıkıyla cihad etmiştir. O’nun yaşamının saatleri kalbiyle, diliyle ve eliyle cihad etmekle dopdoluydu. Bundan dolayı âlemlerde adı en çok anılan, adı en iyice ve Allah(C.C) katında kadri en muazzam olan O’dur.

         O Her Zaman Cihadda İdi:

Allah Teâlâ, peygamber olarak gönderdiği vakitten itibaren O’na cihadı emretti.

Furkan / 52 “ Sen kafirlere uyma ve onlara karşı büyük bir cihad (mücadele) ver.”

Elmalılı Hamdi Yazır rh.a /  O halde kâfirlere itaat etme de bu Furkan ile onlara karşı olanca gücünle büyük bir cihad yap. Her köyde bir peygamber gönderildiği takdirde, o peygamberlerin hepsinin yapacağı cihada denk bir cihad, elbette büyük bir cihaddır. Bu sûre Mekkî olduğu için, daha öldürme emri verilmeden önce olan bu büyük cihad emri, her cihadın başı olan bir cihaddır. Düşünmeli ki, bu ne büyük bir emirdir. Bununla emrolunan Peygamberin elinde Kur’ân’dan başka bir silah yok iken, o Allah kelâmı (Kur’ân) mucizesi, o büyük cihadı yapmaya yeterli geliyor ve Mekke’den başlayan bu cihad, bütün cihana yayılıyor.

Allah Rasûlü -sallâllâhu aleyhi ve sellem- buyurdular: “Ümmetime ağır gelmeyecek olsaydı, hiçbir seriyyeden geri kalmaz, hepsine katılırdım. Allah yolunda şehit olmak, sonra diriltilip tekrar şehit olmak yine diriltilip tekrar şehit olmak isterdim.” (Buhârî, Îman, 26; Müslim, İmâre, 103, 107)

Ankebut / 6  “Kim cihad ederse ancak kendisi için cihad etmiş olur. Şüphesiz ki Allah kâ­inatın hiç bir şeyine muhtaç değildir.”

Vehbe Zuhayli rh.a / Yani kim nefsiyle ve nefsî arzularıy­la cihad eder, Allah(C.C)’ın emrettiği şeyi yerine getirir ve Allah(C.C)’ın nehyettiği şey­lerden vazgeçerse cihadının yararı kendisine ait olur, amelinin faydası da başkasına değil sadece kendisine aittir.

Nitekim Cenab-ı Hak şöyle buyurmaktadır: “Kim salih amel işlerse bu sadece kendi nefsine aittir.” (Fussilet, 41/46); “Siz iyi amel işlerseniz sadece kendi nefsiniz için iyi amel işlemiş olursunuz.” (İsra, 17/7). Zira Allah kullarının ve insan-cin bütün mahlûkatın fiillerinden, amellerinden müstağnidir, bu amellere muhtaç değildir.

Tevbe / 24  De ki: “Eğer babalarınız, oğullarınız, kardeş­leriniz, eşleriniz, hısım akrabanız, kazandığını/ mallar, kesâda uğramasından korktuğunuz ticâret, hoşlandı­ğınız meskenler size Allah’tan, Resulünden ve Allah yolunda cihad etmekten daha sevgili ise, artık Allah(C.C) emri­ni  getirinceye kadar bekleyin.  Allah  fasıklar  toplu­luğunu hidâyete erdirmez.”

Safvetü”t tefasir ; De ki: Eğer şu akrabalarınız, yani babalarınız, oğullarınız, kardeşleriniz, eşleriniz ve diğerleri kendilerinden yardım aldığınız aşiretiniz, kazandığınız mal­larınız, kesâda uğramasından korktuğunuz bir ticâret, ve içinde oturmaktan hoşlandığınız evler İşte bu anlatılan şeyler size, Allah ve Rasulüne hicret etmekten ve Allah’ın dinine yardım için cihâd etmekten daha sevgili ise…

Bu cümle, nin cevabıdır. Artık, Allah(C.C) dünyada veya âhirette sizi cezalandırıncaya kadar bekleyin. Bu şiddetli bir uyarı ve tehdittir. Allah(C.C), itaatinden çıkanları, mutluluk yoluna iletmez. Bu da çoluk çocuğunu veya malını veya vatanını hicrete ve cihâda tercih edenler için bir tehdittir.

Nefisle mücadelenin örneği ashabı kiramın hayatında pek çoktur. Mihri islam olan Ümmü süleymin nefisle mücadelesi, dünyalık mal mülk değilde yalnız eşi olacak kişiden iman etmesini istemesi,

Ve yine eşinin, geçim kaynakları olan hurma bahçelerini islam için infak etmesini büyük bir saygı ve destekle karşılayan ÜMMÜ DAHDAH (RA)’ın nefisle mücadlesini,yine her defasında red cevabı almasına rağmen her gece eşinin yanına süslenerek giden kokucu havlanın nefisle mücadelesini, yine sağlık ile cennet arasında tercihini cennetten yana yapan ümmü züfer (r.a) ın nefiyle mücadelesini hayatımızın hangi alanında başarabiliyoruz…

Evet akıl sahibi aklı selim bir insan ebedi olanı tercih eder fani olanı değil. Dünya hayatında akıl ve nefis sürekli bir mücadele halindedir. Kişi aklını vahve tabi tutar ve Allah Azze ve Celle’nin emir ve nehiylerini gözetirse aklını beslemiş olur ve bedeni akıl yönetir.eğer ki kişi nefsinin doğrultusunda bir hayat yaşar ve nefsini besler ise bedeni nefis yönetir. Şöyle bir örnekle daha iyi anlaşılacaktır.

Çocuk bir gün dedesini ziyarete gider dedesinin iki köpeği vardır. Çocuk dedesine dede :

– Bu köpekler kavga etse hangisi yener. diye sorar.

Dedesi de şöyle cevaplar:

-Ben hangisini beslersem o yener evlat.

Evet bizlerde hangisini beslersek hayatımızı o yönetir. Cenneti isteyen aklını besler, dünya’yı ve ebedi azabı isteyen ise nefsinin arzusuna göre yaşar ve onu besler. Ümmü  Züfer cenneti ve ebedi saadeti seçti. Bunun için bunca acı ve ızdıraba sabrederek cenneti kazanmayı arzuladı. Sadece üstünün başının açılmaması için dua istedi. Onun bu îmanî aşkı ve ebedî saadet iştiyakı bela ve musıbetlere karşı direncini, tahammül gücünü artırdı.

2-Şeytanla Cihad:

Şeytanla cihad iki basamaktır:

1- Şeytanın, kulun içine attığı iman konusundaki şek ve kuşkularını defetmek üzere cihad etme.

2- Kulun içine attığı bozuk iradeleri ve arzulan defetme konusunda şeytanla cihad. Birinci cihadın sonunda yakîn (= kesin inanç), ikincisinin sonunda da sabır oluşur. Allah Teâlâ: “Sabredip âyetlerimize kesin inanmalarından ötürü aralarından, emrimizle onları doğru yola ileten önderler çıkardık.” buyurarak din önderliğine ancak sabır ve kesin inançla ulaşılabileceğini haber vermiştir. Sabır bozuk iradeleri ve arzulan, kesin inanç ise şüphe ve kuşkuları defeder.

3- İlim İle Cihad

Cihad’ın başka bir çeşidi de ilim ile yapılan cihaddır. Dünyadaki bütün kötülüklerin sebebi cehalettir. Hakk’a ulaşmak isteyen herkesin cehaletten kurtulması, ondan uzaklaşması gerekir.

Bilginin ortaya koyduğu delillerin gönüller üzerinde icra ettiği tesiri silâh gücü ile temin etmek mümkün değildir. Onun için şöyle buyurulmuştur:

“Ey Muhammed! İnsanları Rabbi’nin yoluna, hikmetle, güzel öğütle çağır; onlarla en güzel şekilde tartış. Doğrusu Rabbin, kendi yolundan sapanları daha iyi bilir. O, doğru yolda olanları da en iyi bilir. ” (en-Nahl 16/125).

Temeli ilim yoluyla tebliğ ve davete dayanan İslâmiyette, bu tebliğ faaliyetinin adı “ilim ile cihad”dır. Bu usûle “Kur’an ile cihad” da denilir. En güzel mücadele şekli Kur’an’ın mücadele şeklidir. Bunun için Cenâb-ı Hak:

“Sen kâfirlere uyma, uyanlara karşı Kur’an ile büyük bir cihadla cihad et” (el-Furkan, 25/52) buyurmuştur. Ayet-i kerimede Kur’an ile cihadın “büyük cihad” olarak belirtilmesi, Kur’an’ın ilim ile cihad konusuna ne kadar önem verdiğini göstermektedir. Hak ve hakikatı, en tehlikeli zamanda bile, hiç bir şeyden korkmadan ve çekinmeden olduğu gibi söylemek de bir çeşit cihaddır. Rasûlullah (s.a.s.) bu konuda şöyle buyurmuştur:

“Zalim bir hükümdar karşısında hak ve adaleti açıkça söylemek, büyük bir cihaddır. ” (İbn Mâce, Fiten, 4011) Cahillik, kötülüklerin kaynağıdır. Hakkı ve O’nun güzel yolunu tanıyan kötülüklere düşmez. Kötü insanlara ve zalimlere doğru bilgi ve Kur’an’ın hikmetleri, güzellikleri ulaştırılırsa, onların kötülüğü azaltılabilir.

4-Mal İle Cihad:

Mal ile cihad, Allah Teâla’nın insana ihsan etmiş bulunduğu mal ve servetin yine Allah(C.C) yolunda harcanması demektir.

Bilindiği gibi dünyada her iş para ile yapılmaktadır. Hakkın korunması ve zafere ulaşılması da yine paraya bağlıdır. Bunun için mal ile cihadın önemi büyüktür. Müslümanların, İslâm’ın yücelmesi hakkın muzaffer olması için her türlü mal, servet ve paralarını bu yolda fedâ etmeleri mal ile cihaddır.

Hz. Peygamber’in, mal ile cihad hususundaki teşvik edici sözleri ashabı kiramı harekete geçirmiş ve kendileri yoksulluk içinde sıkıntılı bir hayat geçirirken, mal ile cihad farizasını edâ edebilmek için elde avuçta ne varsa getirip Rasûlullah’a vermişlerdir. Bu konuda Kur’an-ı Kerîm’de de pek çok ayeti kerîme vardır. Cenâb-ı Hak şöyle buyurmuştur:

“İman edip hicret eden, Allah yolunda mallarıyla, canlarıyla cihad eden, (mücâhidlere) yer veren ve yardım edenlerin hepsi birbirinin vekilidir.” (el-Enfal: 8/72)

“…Allah yolunda mallarınızla, canlarınızla savaşın. Bilseniz bu sizin hakkınızda ne kadar hayırlıdır.” (et-Tevbe: 9/41)

“Allah, mallarıyla, canlarıyla mücadele edenleri derece bakımından oturanlardan üstün kılmıştır.” (en-Nisâ: 4/95) ^[1]

Mü’min sahip olduğu imkanları Allah(C.C) yolunda harcayabilir, Allah(C.C) yolunda çalışanlara, kötülükle savaşanlara destek olabilir.

5-Dil İle Cihad:

Mü’min elinden geldiği kadar günah ve kötü olan işleri ortadan kaldırmak, kötü insanları kötülüklerden vaz geçirmek için diliyle anlatır, öğüt verir. Peygamberimiz (sav) şöyle buyuruyor:

“Müşriklere karşı mallarınızla, canlarınızla ve dillerinizle cihad edin.”^[1]

Umretü’l Kaza sırasında Abdullah b. Revâha (ra)’nın Hz. Muhammed (sav) huzurunda Kureyşlileri hicveden şiir okumasını Hz.Ömer (ra) hoş karşılamayarak engel olmuştu. Bunun üzerine Rasûlüllah (sav) ona şöyle demişti:

“Ey Ömer, Abdullah’ı serbest bırak, onun hicivleri Kureyş’i oktan daha çabuk etkilemekte, yaralar açmaktadır.”^[2]

Dil ile cihad; her türlü ilmí ve edebí çalışmaları, tanıtım ve bilgilendirme faaliyetlerini, karşı tez geliştirmeyi, zararlı propagandalara cevap vermeyi, düşünsel ve bilimsel alanda yetkin bir mücadeleyi de kapsar. Bunun metodu ve araçları zamana ve şartlara göre değişebilir. Allah(C.C)’ın diniyle mücadele edenlerin şeytaní hileleri bilinip ona göre çalışma yapılmalı. Günümüzde çok yaygın hale gelen meşru eğitim ve iletişim araçları insanların gönüllerini İslâma ısındırmak, onların yüreklerine İslâmın diriltici soluğunu ulaştırmak amacıyla kullanılabilir.

hmed Bin Hanbel  rh.a

Muttaki bir mü’min diliyle de cihad etmek durumundadır.

Resûl-i Ekrem (sav)’in: Nefsimi yed-i kudretinde tutan Allah’a andolsun ki; siz ya iyiliği emredip, kötülükten vazgeçirmeye çalışırsınız, ya Allah kendi katından sizin üzerinize bir azap gönderir. O zaman dua edersiniz, fakat dualarınız kabul edilmez. buyurduğu bilinmektedir.

Fukaha emr-i bi’I-ma’ruf ve nehyi ani’l-münker’in cihad olduğu hususunda müttefiktir.

Maruf, şerîatın emrettiği; münker, şerîatın yasakladığı şey demektir. Başka bir deyimle Kur’an ve sünnete uygun düşen şeye maruf; Allah’ın râzı olmadığı, inkâr edilmiş, haram ve günah olan şeye de münker denilir (Râğıb el-İsfahânı, el-Müfredât, s.505; M. Hamdi Yazır, Hak Dini Kur’an Dili, IV, 2357-2358; V, 3118).

Yani marufu emretmek iman ve itaata çağırmak; münkerden nehyetmek de küfür ve Allah’a başkaldırmaya karşı durmaktır (Kadı Beydâvî, Envârü’t-Tenzil, 2/232).

marufun emredilmesi, münkerin yasaklanması meselesi, sadece bir fetvâ olayı değil; aile, hukuk, siyaset ve ekonominin her zaman içiçe geçmiş bir şekilde şerîatın gerekleri doğrultusunda savunulması ve yaşanması demektir. Bu, sistemli bir davet çalışmasını gerektirir. İslâm’ın ilk yayılışı da böyle olmuştur. İslâm’ın hâkim olmadığı düzenlerde, ehl-i kitab’a karşı veya müşriklere ve diğer gayri İslâmî zümrelere karşı tek geçerli davet metodu Resulullah’ın sünnetidir. Bunu ancak Resulullah’ın sünnetiyle açıklayabiliriz. Yoksa basit bir ahlâkçı, bir vâiz, hattâ bir muhtesib * gibi davranarak değil. “Dirilerin ölüsü” olarak kalmak isteyen, yani eliyle, diliyle ve kalbiyle toplumdaki münkeri kötülemeyen kimse ne kötüdür…

6-Beden İle Cihad:

Cihad, müslümanlara farzdır. Her müslümanın nefsi ile, ilim ve malı ile sürekli cihad yapması, böylece dinin korunması, Hakk’ın galip kılınması için çalışması gerekir. Bazen “İ’lây-ı kelimetullah” yani Allah(C.C) adının yüceltilmesi dinin korunup yayılması içinde elde silâh düşmanla savaşmak icab edebilir. Bu en büyük cihaddır ve müslümanlara farzdır. Hattâ cihad denildiği zaman ilk akla gelen husus, düşmanla sıcak savaşa girmektir.

Cenâb-ı Hak şöyle buyurmuştur:

“Sizinle savaşanlarla; Allah yolunda siz de savaşın. Fakat haksız yere saldırmayın.” (el-Bakara: 2/190)

Bu ilâhi emir Allah(C.C) yolunda, İslâm uğrunda savaşmanın ve İslâm yurdunu düşmana karşı korumanın cihad olduğunu bize ifade etmektedir. Hz. Peygamber (s.a.s.) de bir hadis-i şeriflerinde; ganimet elde etmek, şan ve şöhrete ulaşmak, mevki ve makam elde etmek için yapılan savaşın cihad olmadığını, cihadın, Allah(C.C)’ın adının yüceltilmesi (İ’lây-ı kelimetullah) için yapılan savaş olduğunu haber vermiştir. ^[1]

Mü’min gerekirse bedeniyle, canıyla Allah(C.C) yoluna çıkar, çalışır, çaba sarfeder, Allah(C.C) adını yüceltmek için gayret eder. Canını Allah(C.C) yolunda vermekten çekinmez.

Mü’minler İslâma aykırı olmayan bütün araçları kullanarak; bugün özelde müslümanları, genelde bütün insanlığı tehdit eden, onların mutluluğuna engel olan kötülüklerle mücadele etmeli ve insanlara İslâmın güzelliklerini ulaştırmalıdırlar. İnsanlığın gerçekten bu çabaya, bu çalışmaya her zamankinden daha fazla ihtiyacı bulunmaktadır.

Allah(C.C), kendi yolunda cihad etmeyi emrediyor. Bu yolda canlarıyla ve mallarıyla çalışanları övüyor.  Peygamberlerle beraber Allah yolunda yılmadan, gevşemeden mücâdele eden sabırlı Rabbânîleri sever.^[3] Allah(C.C) yolunda cihad edenler ‘şehid’ olabilirler ama onlar ölmezler, Allah(C.C) katında diridirler.^[4]

Peygamberimiz (sas.) sayısız hadislerinde cihad etmenin, Allah(C.C) yolunda çaba harcamanın çok sevap olduğunu haber vermektedir:

“Allah yolunda cihad ediniz. Çünkü Allah yolundaki cihad, Cennet kapılarından bir kapıdır ki, Allah(C.C) onun sebebiyle (mücahidi) hüzün ve kederden korur.”( A. bin Hanbel, 5/214.)

Dinimizin müslümanlara farz kıldığı cihadın fazileti ve bu emri yerine getirenlerin Allah katında ulaşacakları yücelikler Kur’an-ı Kerim’de şöyle haber verilmektedir:

“Allah Teâlâ, Cennet’e karşılık müminlerin canlarını ve mallarını satın aldı. Onlar Allah yolunda savaşırlar. Savaş meydanında şehît ve gazi olurlar. Allah’ın bu öyle bir vâdidir ki, Tevrat’ta da, İncil’de de, Kur’an’da da sabittir. Kim Allah’tan daha çok vadini yerine getirir? Yaptığınız bu hayırlı alış verişten dolayı sevinin. İşte büyük kurtuluş budur.” (et-Tevbe: 9/111)

“Ey mü’minler! Sizi çetin bir azabdan kurtaracak bir ticaret yolu göstereyim mi? O da şudur: Allah’a ve Rasûlüne iman eder ve Allah yolunda mallarınızla, canlarınızla savaşırsınız. Bir bilseniz bu iş sizin için ne kadar hayırlıdır. Bu takdirde Allah sizin günahlarınızı mağfiret eder, altlarından ırmaklar akan cennetlere ve Adn Cennetlerindeki hoş konutlara koyar. İşte büyük kurtuluş budur.” (es-Saf: 6/10-12).

Ebû Zerr (r.a.)’den şöyle rivayet edilmiştir:

“-Ya Rasûlallah, hangi amel daha faziletlidir?” dedim.

“Allah’a iman etmek ve onun yolunda savaşmaktır.” Buyurdu. (Riyâzü’s-Sâlihîn: 2/531.)

İşte bütün bu ayet ve hadislerin ışığında cihad, dünya ve dünya malı için olmayan, Kelîme-i Tevhîd’in kabulü ve gönüllere yerleşmesi için gösterilen cehd ile bunun neticesinde kazanılan kardeşliğin adıdır. Cihad; insanları, kula kul olmaktan kurtarıp Allah(C.C)’a kul etmeğe davet edişin ve bu uğurda çekilen sıkıntıların adıdır.

İnananlar Allah yolunda savaşırlar, küfredenler ise tâğût yolunda savaşırlar…” (en-Nisâ, 4/76).

Bütün bunlardan anlaşılıyor ki, Allah(C.C), ancak kendi rızası için olan cihadı kabul eder. Nefsânî arzulardan, kavmiyetçi kinlerden, kabilecilik taassubundan kopan savaşı değil… Yeryüzündeki her canlı, hayatını devam ettirmek için çırpınıp durur. Fıtrî gayesine ulaşmak için gece gündüz demeyip çalışır. fakat müslümanın çırpınış ve çalışması başka gayelere yöneliktir. O, yani, İslâm’a inanıp, onun sistemine bağlanan kimse, her şeyden önce İslâm inkılâbının gayesi olan Hakkı getirmek için canla başla, malla Allah(C.C) yolunda cihad eder. Bütün gücüyle şer güçleri yıkmak, fitne ve fesat tohumlarının yeryüzünde yayılmasına engel olmak için çalışır. “Fitne yok olup din ve hâkimiyet yalnız Allah(C.C)’ın oluncaya kadar” cihad eder. İşte İslâmî cihad budur.

Canıyla malıyla cihad etmenin ne demek olduğunu ashabı kiramın hayatından öğreniyoruz. Rasullah ( sav)in yanında etten duvar ören Peygamber sevdalısı NESİBE HATUN (RA),  cihad çağrısını işittiğinde gusledemeden cihada katılıp meleklerin kendisini guslettirdiği HANZALA (RA), bize şu denizi göster hiç düşünmeden dalalım diyen itaat eri SAD B. MUAZ (RA) VE DİĞERLERİ…

Bu insanlar biliyorlardı ki cennet için bedel gerek. Bizde aynı cennete talipsek aynı fedakarlıkları yapmak zorundayız.. Rabbim yaşamayı nasip etsin. AMİN

VELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN

The post CİHADIN MAHİYETİ-3 appeared first on Ebrar Medya.

Hz. Ali (ra) ‘nin dediği gibi bir mümin için hayat” İMAN VE CİHATTIR.” Evet bir mümin için hayatın gayesi Allahtan başka ilah olmadığına, Hz. Muhammed sav’in Allah’ın kulu ve rasulü olduğuna  iman etmek ve Allahın mülkünde Allahc.c ile hudud yarışına kalkarak ilahlık taslayanlarla mücadele etmektir. Zira Allah c.c insanı yeryüzünde halifesi olarak yaratmıştır.

İslâmiyet’e göre cihad, bize harp açanlara (el-Bakara, 2/190) verdikleri sözü tutmayıp tekrar dinimize saldıranlara (et-Tevbe, 9/12-13), Allah’a ve ahiret gününe inanmayarak, Allah ve Peygamberin haram kıldığı şeyleri haram kabul etmeyenlere karşı (et-Tevbe, 9/29), yeryüzünde fitneyi söküp atmak ve Allah’ın dinini hâkim kılmak (el-Bakara 2/19) gayesi ile meşrû kılınmıştır.

Müslümanlar savaş için düşman memleketine girip bir şehri veya bir kaleyi muhasara ettikleri zaman, önce onları İslâm’a davet ederler. Kabul ederlerse kendileriyle savaşmazlar. Şayet İslâm’ı kabul etmezlerse İslâm devletine cizye vergisi vermesini isterler. Verirlerse mal ve can güvenliğini elde ederler. Bunu da kabul etmezlerse geriye savaşmak kalır.

Bu durumda cihad için şu şartlar gerekir:

a- Düşman, İslam’a girmeleri için yapılan çağrıyı yahut cizye vermeyi reddetmiş olmalıdır.

b- Müslümanlarla düşman arasında herhangi bir anlaşma sözkonusu olmamaktır.

c- Müslümanlarda cihad için gerekli askerî güç siyasî otorite bulunmalıdır.

Bütün bu hususlar bir araya geldiğinde cihadın farziyeti gerçekleşir. Barış, İslam devleti için uygun olduğu zaman yapılabilir. Düşmana hiç bir şekilde silâh vb. savunma vasıtası satılamaz. Bir müslüman topluluğu kâfirlere emân verirse, bunlarla, yeryüzünde fesat çıkarma ve İslâm’a saldırma durumu hariç, savaşılmaz. Cihad, bizzat sıcak bir savaş olacağı gibi normal şartlarda mal, dil ve kalple de yapılabilir. Cenâb-ı Hak şöyle buyurur:

“Müminler Allah ve Rasûlüne iman ederler, sonra da şüpheye düşmezler. Hak yolunda malları ve canları ile cihad ederler. İşte sadakat sahibi kimseler bunlardır” (el-Hucûrât, 49/15)

Seyyid Kutub: “İman; Allah’ı ve Resulullah’ı sözlerinde doğrulamaktır. Bu öyle bir doğrulamaktır ki; içine hiçbir şüphe ve kuşku karışmaz. Sarsılmayan, kararsızlık kabul etmeyen, duygu ve heveslerin sesinin duyulmadığı kalbin ve hislerin tereddüt duymadığı yerleşik, değişmez ve güven verici bir doğrulamadır bu iman… Mal ve can ile Allah yolunda cihadın kaynaklandığı bir imandır bu… Bir kalp bu imanın tadını tattığı ve onda huzur duyup da o iman üzerinde değişmeden kaldığı zaman, kalbin dışında, hayat sahnesinde, insanların dünyasında o imanın gerçek karekterini hayata geçirmek için mutlaka bir atılım olması kaçınılmazdır. İnsan bu durumda, içinde hissettiği gerçek iman ile, dışardan kendini çevreleyen gelişmeler ve hayatın akışı arasında bir birlik kurmayı isteyecektir. Ve hissindeki iman şekli ile çevresindeki gerçek şekil arasında bir ayırıma asla sabredemeyecektir. Çünkü bu ayrılık, sürekli onu rahatsız edecek ve içinde çatışmaya yol açacaktır. Ve dolayısı ile, bu noktadan, Allah yolunda malı ile ve canı ile cihada atılma aslında mü’minin içinden fışkıran kişisel bir atılımdır. Mü’min cihadı ile, kalbinde yaşattığı parlak şekili hayat sahnesinde ve insanların arasında da uygulanmış görmek için gerçekleştirmek ister. Şu halde mü’min ile, çevresindeki cahiliyet hayatı arasındaki çatışma özünde kaynaklanır. Müslümanın iman düşüncesi ile mü’minin karşılaştığı pratik gerçek arasındaki çifte standartlı hayata tahammül edememesinden kaynaklanır. Ve yine, bu çatışma, mü’minin eksik, kötü ve sapık olan pratik hayat uğruna, kendi doğru, mükemmel iman düşüncesinden taviz vermemesinden kaynaklanır. O halde bir mü’minle kendisini çevreleyen cahiliyet arasında bu cahiliyet iman düşüncesine ve imani hayata boyun eğinceye kadar savaş olması kaçınılmazdır.

“İşte iman sözlerinde doğru olanlar onlardır.”

İşte onlar inançlarında sadık olanların ta kendileridir. İşte onlar kendilerinin mü’min olduklarını söylerken doğru söyleyenlerin ta kendileridir. Bu duygular kalpte yer etmedikçe, bu duyguların izi gerçek hayatta uygulanmadıkça, iman gerçekleşmiş olmaz. İnançta doğruluktan ve inancın olduğu iddiasından söz edilemez.

Bu ayette söz arası olarak gelmiş olan şu ifade üzerinde bir nebze duralım: “Gerçek mü’minler ancak Allah’a ve Resulüne iman eden, ondan sonra asla şüpheye düşmeyen, Allah yolunda mallarıyla canlarıyla savaşanlardır İşte iman sözlerinde doğru olanlar onlardır.” Bu ifade sadece gelişigüzel söylenmiş bir ifade değildir. Bu ifade, gerçekçi ve psikolojik bir deneyime parmak basmakta ve insanın nefsine hatta imandan sonra meydana gelen aksaklığı tedavi eden bir ifadedir. “Sonra asla şüpheye düşmeyen.” Bu ara cümle tıpkı “Şüphesiz Rabbim Allah’tır deyip sonra dosdoğru yolda yürüyenlerin…” (Fussilet Suresi, 30) ayetindeki ara cümlenin benzeridir. Birinci ayette, “şüpheye düşmemek” ikinci ayette ise Rabb’imiz Allah’tır deyip de sonra da “dosdoğru yürümek”, mü’min olan bir kimsenin acı tecrübelerin ve şiddetli imtihanların etkisi ile bazen şüpheye düşüp sarsıntı duyabileceğine işaret etmektedir. Bir mü’min hayatında kendisini titreten zorluklara, sarsan musibetlere çarpabilir. İşte bütün bu engeller karşısında kararlı kalıp sarsılmayan, yüce Allah’a güvenip şüpheye düşmeyen dosdoğru olan ve yüce Allah ile bağlarını koparmayan kimse Allah katında böyle bir dereceyi hak eder.

Ayetin ifadesinin bu şekilde gelmesi, yolun kaygan noktaları ve yolculuğun tehlikeleri hakkında mü’min kalplerin dikkatlerini çekmektedir. Bundan hedef ise mü’minlerin işlerini sıkı tutmalarını, ölçülü ve dürüst olmalarını sağlamak ve ufuk belirsizleşip de hava iyice karardığı ve fırtına ve rüzgarlarla karşılaştığı zaman şüpheye düşmemesini temin etmektir.”

Şu kıssa bize bu durumu izah eder mahiyettedir: “ Sad Bin Ebi Vakkas komutasında İslam Ordusu, Medainin Fethi için yola çıkmıştı. Ordu Dicle nehrinin kıyısına kadar geldi. Dicle nehri, bahar mevsiminden dolayı delirmiş gibiydi. Fetih için Ordunun karşıya geçmesi gerekiyor fakat Dicle nehri buna müsaade etmiyordu. Karşıya geçmek için ne bir sal, ne bir köprü, ne de Dicle’nin sığ bir yeri vardı. Komutan Sad bölgeyi iyi bilmesi hasebiyle Selmanı Farisi’yi çağırdı. Belki Selman karşıya geçecek bir yol bilir ve bu konuda onlara ön ayak olur umuduyla. Selman niçin çağrıldığını anlamıştı, fakat ne köprü, ne sığ bir yer ne de karşıya geçmek için yolla alakalı bir şey söylemedi. Sadece şöyle dedi; “ Ey Sad bu din yeni bir dindir.” Selman böyle söyleyince Sad atını delirmiş olan Dicle’nin üzerine sürdü! Ve İslam ordusu da onunla beraber nehrin içine daldılar. Ve ALLAH(C.C)’ın izni ile ordunun tamamı karşıya geçti ve medain feth edildi.

“ Ey Sad bu din yeni bir dindir.” Acaba Selman ne söyledi ve Sad bundan ne anladı? Peygamber’in incelik, letafet ve ilim çeşmesinden beslendikleri için sahabe, az sözle çok şey anlatır ve az sözden çok şey anlardı. Bir tarafta ilim aşığı Selman, diğer tarafta cihad aşığı Sad…

Selman; “Ey Sad bu din yeni bin dindir.” Sen istesen de istemesen de, sen olsan da olmasan da seninle veya sensiz bu din dünyanın tamamına hakim olacaktır. Öyleyse bu din adına aldığın görevin hakkını ver. Küçücük bir engel seni karamsarlığa, umutsuzluğa ve gevşekliğe itmesin. ALLAH(C.C)’ın izni ile sür atını, göreceksin ALLAH(C.C) seni yardımsız bırakmayacaktır. (HASAN ENNEDVİ)

Evet, o gün bu din nasıl yeni bir din idiyse, bugünde bu din yeni bir dindir. Batılın sapık sistem ve çarpık ideolojileriyle, o gün nasıl savaş halinde olmuşsa bugünde aynı savaş ve mücadele devam etmektedir. İstesen de istemesen de, olsan da olmasan da, sen veya sensiz bu din yine Hâkim konumuna geçecektir. Öyleyse bu dinin hakkını ver! Mücadele ve gayret ile davet ve tebliğ ile itaat ve ibadet ile… Aldığın görev ve sorumluluğun hakkını ver. ALLAH(C.C)’a  verdiğin sözün, sapıklıktan sonra hidayetin, zilletten sonra izzetin hakkını ver!!!

Allah .c.c en üstün suret ve şekilde yarttığı, tüm kainatı kendisin boyun eğdirdiği insana dininin yardımcısı olmayı emretmektedir. “Ey iman edenler, Allah’ın yardımcıları olun; Meryem oğlu İsa’nın havarilere:(19) “Allah’a (yönelirken) benim yardımcılarım kimlerdir?” demesi gibi. Havariler de demişlerdi ki: “Allah’ın yardımcıları(20) bizleriz.” (saf 14)

Mevdudi r.a: “Bu son safhada, Kur’an, insanları Allah’ın dinine çağıran ve O’nun dininin küfre karşı galip gelmesi için uğraşan kimseleri, “Allah’ın yardımcıları” (Ensarullah) olarak nitelemiştir. (Daha önce Ali İmran: 52, Hac: 40, Muhammed:7 Hadid: 25 ve Haşr: 84, Muhammed an: 12, Hadid an: 47, Ayrıca Muhammed an: 9’da bu kelime başka bir yönüyle izah edilmiştir. Ancak buna rağmen bazı kimselerin zihninde, “Allah herşeye Kadir’dir ve tüm mahlukattan müstağnidir. O, kimseye muhtaç değildir ama herkes O’na muhtaçtır. O halde bir kul Allah’a nasıl ve ne şekilde yardım edebilir?” gibi bir soru akla gelebilir. Bu sorunun cevabı şöyle verilebilir:
Bu kimselere, “Ensarullah” (Allah’ın yardımcıları) denmesinin nedeni, Alemlerin Rabbi olan Allah’ın bir kimseye muhtaç olmasından ötürü değildir. Allah, insanlara dünyada iman-küfür, itaat-isyan konusunda seçme hürriyeti vermiştir. O, insanları kendi gücüyle mümin ya da kafir olmaya zorlamaz.
Fakat O, bu gayeyle insanlara yol göstermesi, telkin ve tebliğde bulunması için peygamberler göndermiş, kitaplar inzal etmiştir. Bu tebliğ ve telkini kendi iradesiyle kabul eden kimse mümindir. Fiilen tabi olduğunda da, müslim, kanit ve abiddir. Allah’tan ittika ederek yaşarsa muttaki, hayır için yarışırsa muhsin, bununla kalmayarak bu tebliğ ve talimi yaymaya, insanları ıslaha çalışır, küfür ve fısk yerine sadece Allah’a itaate dayanan bir nizam kurmak için uğraşırsa Ensarullah’tır. Allah, yukarıdaki ayette de açıkça beyan ettiği gibi, bu kimseleri kendisine yardımcı olanlar şeklinde nitelemiştir. İşte bu ifadeyle kastolunan budur. Şayet asıl maksat, Allah’a değil, Allah’ın dinine yardım etmek olsaydı, “Ensarullah” yerine “Ensaru dinillah”, “Yensurullah” yerine “Yensuru dinellah” ve “in tensurullah” yerine de “İn tensuru dinellah” denilmesi lazım gelirdi.
Ancak görüldüğü gibi, Allah Teâlâ sürekli olarak bu ifadeyi kullanmış olduğundan, Allah’a yardımın kastedildiği açıkça anlaşılmaktadır. Fakat bunun anlamı, bu kimselerin Allah’ın bir ihtiyacını giderdikleri ve Allah’ın bizzat kendi gücüyle (cebir) olmayıp, peygamberler ve kitaplar vasıtasıyla olmasını dilediği bir işe iştirak ettiklerinden ötürü, kendilerine Allah’ın yardımcıları denmiştir.”

Hz. Peygamber (s.a.s.) ise: “Müşriklerle mallarınızla, canlarınızla ve dillerinizle cihad ediniz” Allah benden evvel hiç bir ümmete bir nebi göndermemiştir ki, ümmet içinde kendisine yardımcı olan havârîlere, yerleştirdiği geleneklere göre hareket eden arkadaşlara ve emirlerine itaat eden dostlara sahip olmamış olsun. Sonra bunları bir nesil takip eder. Onlar yapmadıklarını söyler, emredilmeyen işleri yaparlar. Bunlarla eli ile fiilen mücadele eden mümindir, dili ile mücadele eden mümindir kalbi ile mücahede eden mümindir. Bunun dışında kalanların hardal tanesi kadar da olsa imanları yoktur” (Müslim, İman 20); “Şüphesiz ki mümin kılıcı ve dili ile cihad eder” (İbn Hanbel, VI, 387), buyurmuşlardır.
“ Siz Allah’ın dinine yardım ederseniz oda size yardım eder ve ayaklarınızı dini üzere sabit kılar” (Muhammed 7)  Bu dinin hakimiyeti için çalışmaya insanın kendisi muhtaçtır. Allahın dini mutlaka galip gelecektir. Ne mutlu bu galibiyetten nasibini alanlara.

Velhamdulillahirabbilalemin

The post CİHADIN MAHİYETİ 2 appeared first on Ebrar Medya.

Hz. Âdem (as)’dan itibaren bütün peygamberler, insanları, Allahu Teâlâ (cc)’ya teslim olmaya ve yüklendikleri emaneti eda etmeye dâvet etmişlerdir. Nitekim Kur’ân-ı Kerim’de: “Biz emaneti göklere, yere ve dağlara arz (ve teklif) ettik de onlar bunu yüklenmekten çekindiler, bundan endişeye düştüler. İnsana (gelince, o tuttu) emaneti sırtına yüklendi.” (Ahzab: 33/72) hükmü beyan buyurulmuştur. Müfessirler bu ayette geçen emanetin, Allahu Teâlâ (cc)’nın tekliflerinin tamamına verilen bir isim olduğu hususunda ittifak etmişlerdir. İbn-i Abbas (ra)’dan gelen rivayette de şu noktalar üzerinde durulmuştur: “Emanet Allahu Teâlâ (C.C)’ya taattır, kulluktur. Hz. Âdem (as), Allah (C.C)’a emanetin ne olduğunu sormuş, O da: “İyilik edersen mükâfat, kötülük edersen ceza görürsün” buyurmuştur. Hz. Âdem (as) kendi rızasıyla emaneti yüklenmiştir.” Fıkıh usulünde emanet Allahu Teâlâ (C.C)’nın gerek kendi hukuku gerek yarattıklarının hukuku ile ilgili insanlara yüklendiği vazifelerin tamamına verilen bir isimdir. Emanetin tabiî sonucu olan cihad, salih bir amel ve ibadettir. Allah(C.C) insanı yeryüzünde Halife olarak yaratmıştır. (Bakara 30) halifeliğin ise iki yönü vardır;

1) İslam hakimse tabi olmak ve yaşamak,

2) Değilse hâkim olması adına mücadele etmek. Yani Allah cc insanı dinini imar etmesi ve hâkim kılması için yaratmıştır. Bu noktada karşımıza cihat kavramı çıkmaktadır.

‘Cehd’ veya ‘cuhd’ kökünden türeyen cihad, Kur’an’ın anahtar kavramlarından biridir.

Çalışmak, uğraşmak, çabalamak, gayret sarfetmek. İslam’ın yükselmesi, korunması ve yayılması için her türlü çalışmada bulunmak, uğraşmak, gayret sarfetmek ve bu yolda sıcak ve soğuk savaşa girmektir. Daha açık bir ifade ile Allah (c.c.) tarafından kullarına verilmiş olan bedenî, malî ve zihnî kuvvetleri Allah yolunda kullanmak, o yolda feda etmektir. İnsanın maddî-manevî bütün varlığını Allah yolunda ortaya koyarak Hakk’ın düşmanlarını ortadan kaldırmak için savaşması “cihad”dır.

İslâm’da cihad farzdır. Allah Teâlâ bu konuda şöyle buyuruyor:

“Hoşunuza gitmese de düşmanla savaşmak üzerinize farz kılındı” (el-Bakara, 2/216). “Herhangi bir fitne kalmayıncaya ve din yalnız Allah’ın oluncaya kadar onlarla çarpışın “ (el-Bakara, 2/193).

“Allah’a ve ahiret gününe inanmayan kişilerle savaşınız” (et-Tevbe, 9/29);

“Sizinle toptan savaştıkları gibi siz de müşriklerle savaşınız. “ (et-Tevbe, 9/36).

Hz. Peygamber (s.a.v.)’de “Cihad kıyamete kadar devam edecek bir farzdır” (Ebû Dâvûd, el-Cihad, 33) buyurmuştur.

Yalnız, bu farz bazı hallerde farz-ı ayın; bazı hallerde ise farz-ı kifayedir. Müslümanlar içinden sadece bir grup cihadın gayesini gerçekleştirebiliyor, Müslümanların yurt, mal, ırz, namus ve haysiyetlerini düşmanlara karşı koruyabiliyorsa o taktirde cihad farz-ı kifaye olmuş olur ve diğer Müslümanların üzerinden sorumluluk kalkar. Şayet fert fert gücü yeten her Müslümanın düşmana karşı koyma gereği varsa o zaman farz-ı ayın olur; herkesin bizzat cihad etmesi icab eder.

Cihadın gayesi, yeryüzünden fitneyi kaldırmak ve hakkı yüceltmektir. İslâm’da savaş, intikam, öldürme yağma, baskı ve zulüm yapmak için değil: bunları ortadan kaldırmak için yapılır. Müslüman olmayanları zorla İslâm’a sokmak yoktur. Cihat’tan maksat, insanları baskılardan kurtarmak, İslâm’ın yüce gerçeklerini onlara duyurmak ve kendi rızalarıyla Müslüman olabilecekleri ortamları hazırlamaktır.

İslâm’ın gayesi toprak ele geçirmek değildir. O yalnız bir bölge ve kıta ile yetinmez. İslâm bütün dünyanın saadet ve refahını düşünür. Bütün insanlığa, kendisinin beşerî sistemlerden ve diğer dinlerden daha üstün âlemşümul bir din olduğunu göstermek ister. Bu yüce maksadı gerçekleştirmek için müslümanların bütün güçlerini seferber eder. İşte bu bitmeyen cehd ve uğraşmaya, büyük bir enerji ile çalışma işine ve meşru bütün yollara başvurma gayretine cihad denir. Yeryüzünde zorbalar, batılın ve fitnenin devamını isteyenler, şirk ve müşrikler ile küfür sistemleri var oldukça, onların yeryüzünde yayacakları kötülüklerine karşı bir emniyet olan cihad da devam edecektir. Bu bakımdan cihadın İslâm’da önemli bir yeri vardır. Hz. Peygamber’e, hangi amelin daha faziletli olduğu sorulduğunda, “İman ve Allah yolunda cihad’dır.“ (Tecrîd-î Sarîh Tercümesi, VII, 445), buyurarak cihadın imandan hemen sonra geldiğine, imanın cihatla varlığını sürdüreceğine işaret etmişlerdir. Ayrıca Allah(C.C) yolunda savaşanları, gazilik ve şehitlik rütbesine erenleri öven ve onlar için büyük nimetler ve dereceler bulunduğunu haber veren birçok ayet ve hadis vardır.

Cihadın gayesi, toplumdaki fitneyi kaldırmak, zulümleri önlemek, insanlara Allah’ın adını ulaştırabilmektir.

“Fitne ortadan kalkıp Allah’ın dini tam anlamı ile egemen oluncaya kadar onlarla savaşın.” (Bakara 193)

Seyyid kutub: “Bu ayetin nüzul sebebine bakılarak her ne kadar o dönemin Arap yarımadasında egemen olan, sultası altına aldığı insanları Müslüman olmaktan alıkoyarak Allah’ın dininin yayılmasını engelleyen müşrik düzenin hedef alındığı sonucuna varılırsa da ayetin kapsamı evrenseldir, direktifi süreklidir. Başka bir deyimle cihad, Kıyamet gününe kadar devam edecektir. Herhangi bir vakit zalim bir güç insanları Allah’ın dininden alıkoyarsa, insanların yüce Allah’ın çağrısını dinlemelerini ve haklılığına kanaat getirince bu çağrıyı kabul etmelerini engellerse, Müslüman cemaat her an için bu zalim gücü ortadan kaldırarak insanları bunun baskısından kurtarmakla ve böylece özgür bir ortamda çağrıyı dinleyip gönüllü tercihleri ile yüce Allah’ın yolunu benimseyebilmelerini sağlamakla yükümlüdür.

Bu bölümün bir önceki ayetinde fitne (maddî ve manevî dinî baskı) kınandıktan ve adam öldürmekten daha ağır bir suç sayıldığı belirtildikten sonra, bunun önlenmesi gerektiği bu ayette tekrar vurgulanıyor. Bu tekrar, bu meselenin İslami açıdan taşıdığı önemi ortaya koyduğu gibi aslında insanın İslâm’ın elinde ikinci kez doğuşu anlamına gelen büyük bir prensibe parmak basıyor. Bu öyle bir yeniden doğuş ki, insanın değerini inancının değerine bağlıyor, insanın tüm hayatını terazinin bir kefesine ve inancını da öbür kefesine koyduktan sonra inanç kefesinin daha ağır bastığını belirliyor. Ayrıca bu prensip “insan”ın düşmanlarının kimler olduğunu da açıkça ortaya koyuyor. Bunlar maddî ya da manevî baskı uygulayarak bir mümini dininden ayırmaya kalkışanlar, Müslümana Müslüman olduğu için eziyet edenlerdir. Bunlar insanlığı, iyiliğin en büyük unsurundan yoksun bırakanlar, insanlıkla yüce Allah’ın sistemi arasına girenlerdir. İşte Müslüman cemaat, bunlara karşı kesintisiz biçimde savaşmakla; “Fitne ortadan kalkıp Allah’ın dini tam anlamı ile egemen oluncaya kadar” bunları öldürmekle yükümlüdür.

Kur’an-ı Kerim’in savaş ile ilgili inen bu ilk ayetlerinde ortaya konan bu büyük İslâm ilkesi o gün olduğu gibi bugün de aynen geçerlidir. Bu inanç sistemi bugün de kendine ve bağlılarına dönük türlü türlü saldırılar ile karşı karşıyadır. Günümüzde de müminler bazan fertler halinde, kimi zaman cemaatler halinde ve zaman zaman da tümü ile milletler düzeyinde eziyetlere ve maddi-manevi baskılara maruz kalmaktadır. Kim dini yüzünden maddî-manevi baskıya, inancı sebebiyle eziyete uğrarsa, uğradığı baskının ve eziyetin biçimi ve türü ne olursa olsun, dinin ve inancının düşmanları ile savaşıp onları öldürmesi ve bunun sonucu olarak insanın yeniden doğuşu sayılan bu büyük İslami prensibi gerçekleştirmesi üzerine farzdır.”

Hak bayrağını yüceltmektir. İnsanları baskılardan ve zulümlerden kurtarmaktır. İslâm ile insanların arasındaki engelleri ortadan kaldırmaktır. Onların rahat bir şekilde İslâm’ı tanımalarına fırsat vermektir.

İslâm savaş realitesini göz ardı etmez. Çünkü savaşın tarihi insanlık tarihi kadar eskidir. Savaş bazen arzu edilmese de kaçınılmaz olur. Müslümanlar asla mal toplamak, toprak ele geçirmek, insanlara hükmetmek, onlara karşı büyüklük taslamak, onları öldürmek, zenginliklerini yağmalamak, insanlardan intikam almak için cihad etmezler. Bunların hiçbiri İslâm’da yoktur. İslâm, savaşı, ekonomik, sosyal ve siyasal hegemonya aracı olmaktan kurtararak insanî hedeflerin gerçekleşmesinde, gerektiği zaman başvurulacak bir metot olarak kabul eder. Burada dikkat edilmesi gereken önemli bir nokta da şudur: Başkalarının savaşları özünde profandır. O harpler dünyalık amaçlar uğrunda yapılırken, İslâm’ın cihadı Allah rızası için yapılır ve özünde ahirete ait boyut vardır.

Bu anlamda cihad, bir ibadettir. Çünkü cihad İslâm’ı, yani Allah’ın insanlar için seçtiği iki dünya saadetini insanlara taşıma çalışmasıdır. İnsanları zulmün ve tuğyanın karanlıklarından, İslâm’ın aydınlığına bir dâvettir. İnsanlara o nuru ulaştırma faaliyetidir. Bu nedenle cihada bir ‘yürek fethi’ gayreti de denilir. Yani karanlıkta kalan insanların gönüllerini İslâm’a ve onun güzelliklerine açma çabası.

İslâm dâvetinin amacı insanlardan bazılarının diğerleri üzerinde rableşmesini önlemek, hakların sahiplerine ulaşmasını sağlamak ve onları huzura, mutluluğa ulaştırmaktır. Ancak bazen insanla bu mutluluk arasına maddî veya manevi engeller girebilir. Bu engeller kimi zaman fiziksel, kimi zaman düşünsel; bazen bireysel, bazen toplumsal, bazen de kurumsal olabilir. Bu engeller kimi zaman resmî odaklar tarafından tezgâhlanabilir.

Günümüzde insanlık, mesafelerin ve yerleşim alanlarının yakınlığına, iletişimin son derece artmasına rağmen, bir iletişimsizliği, bir yalnızlığı yaşıyor. Aynı mahalleyi, aynı apartmanı, hatta aynı mekânı paylaşan kişiler arasında bile bir yabancılık söz konusu. Yürekler arasındaki bağlar ve ünsiyet azaldı. Onun yerine kalın duvarlar örüldü.

Cihad faaliyeti, saadetin ta kendisi olan İslâm’la insanlar arasına, giderek yürekler arasına konulan engelleri, örülen duvarları ortadan kaldırma çalışmasıdır. İnsanları kendi gerçekleriyle, Rablerinden gelen hakla ve bunun sonucu iki dünya mutluluğu ile buluşturma, insanların yüreklerini İlâhî güzelliklere açma gayretidir. Müslümanlar cihad faaliyeti ile insanlığın eskimez değerleri olan İslâm’ın güzelliklerini insanlara, yine onun dilini kullanarak taşırlar. Onlar İslâm’ın getirdiği mutluluğu fiilen tadarak, başka yüreklere de bu davayı götürmek isterler. Bu çalışmayı yapanlar insanı ‘Allah’ın indirdiği bir âyet-kitap’ olarak değerlendirirler. Onların da ‘vahy-i metluv -okunan vahiy-’ olan Kur’an’la buluşmaları için çalışırlar.

Görüldüğü gibi cihadın kapsamı ve hedefi bazılarının sandığı gibi ne saldırı ne de savaştır. Ancak yeri gelince dış düşmana karşı fiilî cihad dediğimiz ‘kıtâl/savaş’ gündeme gelir. Müslümanlara yapılan saldırılara cevap vermek, zalimlerin zararlarına engel olmak; İslâm’a inananların hem hakkı hem de görevidir. Cihad faaliyeti aynı zamanda insanların kendi istekleriyle müslüman olmalarını sağlayacak bir ortamı da hazırlar.

Kur’an-ı Kerim, cihad ve savaş kavramlarını tamamen “Allah yolunda cihad” (fî sebîlillâh) şeklinde kullanmaktadır. Öyleyse Allah rızasının dışına çıkan bir savaş İslâm’ın emrettiği cihad değildir.

Hz. Muhammed (s.a.v.)’in bütün peygamberlik hayatı, bir cihad faaliyetidir. Çünkü onun görevi bir peygamber olarak insanlara Allah’ın dinini tebliğ etmek, insanların İslâm ile iki dünya saadetine kavuşmalarını sağlamaktı. Onun bu uğurdaki çabası, gayreti, çektiği sıkıntılar, hedefi ve beklentileri; cihad ibadetinin boyutlarını gösterir.

Ancak “canla cihad/kıtâl”, İslâm tarihinde ilk defa Peygamberimizin ve müslümanların Medine’ye hicret edip bir toplum ve devlet kurmalarından sonra farz oldu. Bilindiği gibi Mekkeliler, Müslümanları İslâm’dan döndürmek için her yolu denediler, başaramayınca onları Mekke’den sürüp çıkardılar. Bununla da kalmayıp onları Medine’de de öldürmek, yok etmek için ordular hazırladılar. Böyle bir ortamda Müslümanlara kendilerini savunmak için ‘kıtâl-savaş’ izni verildi. Nefisle/canla cihadın Müslümanlara farz kılınış şekli, cihad anlayışını ortaya koymaktadır. Bu konuyu yanlış anlamak isteyenlere de net bir cevap vermektedir.

Müslümanlar savaş istemezler. Ama kendilerine saldırı olursa sabırla direnirler, mallarıyla ve canlarıyla Allah yolunda çaba gösterirler. Müslümanlar savaşı istemezler. Ama savaş vuku bulunca sabır ve metanetle savaşırlar. Zira Hz. Peygamber (s.a.v.): “Düşmanla karşılaşmayı temenni etmeyiniz. Fakat düşmanla karşı karşıya gelirseniz sabrediniz, direniniz. ” (Buharî, Cihad)

İnsan daha yeryüzüne gönderilmeden Allah cc ‘a “Onu Rab tanıyacağına; yaratıcı, rızık verici ve üzerinde helal ve haram koymaya yetki sahibi kanun koyucu kabul edeceğine ve buna göre yaşayacağına dair söz verdi. Ve bunun akabinde yeryüzüne gönderildi burada bu vaadine ne kadar sadık olup olmadığı hususunda imtihana tabi tutulmakta. Bu vaadine kimlerin sadık olduğunu ise Allah cc Hucurat suresi 15. Ayeti kerimede haber vermekte: “Gerçek mü’minler ancak Allah’a ve Resulüne iman eden, ondan sonra asla şüpheye düşmeyen, Allah yolunda mallarıyla canlarıyla savaşanlardır. İşte iman sözlerinde doğru olanlar onlardır.”

The post CİHADIN MAHİYETİ appeared first on Ebrar Medya.

Hamd Alemlerin Rabbi Rahman ve Rahim Din gününün sahibi Allah (C.C)’a, Salat ve Selam Alemlere Rahmet olarak gönderilen Mahlukatın Ekmeli ve önderi yegane örnek ve önderimiz Hz. Muhammed sav’e Aline ashabına ve onları takip edenlerin üzerine olsun inşallah.

İnsanlar, çoğu zaman düşünce ve hayatlarını büyük ölçüde tarihlerinden devraldıkları kültür ve geleneksel yaşam tarzıyla şekillendirmektedirler. Çünkü insan, doğduğu andan itibaren, -doğru ya da yanlış- atalarının kültür ve geleneğiyle iç içedir. İnsan, içinde bulunduğu bu kültürle yetişerek, onun bir parçası, onu bir önceki nesilden devralıp daha sonraki nesle devredecek olan bu câhiliyye din ve düzeninin bir dişlisi haline gelir. Bu rolün taşıyıcılığını yapan insan, rolünün yanlışlığını düşünmek bir yana, çoğu zaman yaşatmaya çalıştığı kültürünün doğruluğundan şüphe bile etmez. Ona göre, kendisinin yapması gereken; devraldığı kültürü yaşatmak, kendinden sonraki nesillere devretme görevini yerine getirmektir

Yeryüzüne kulluk için gelen insan hayatını idame ettirmede neyi ölçü alması gerektiğini, hayatı neye göre kime göre yaşaması gerektiğini, kendisine hayatı bahşedene sormadığı sürece batıl ve yanlış yollardan gitmeye mahkûm olacaktır. Bu sebeple hem dünyada mutsuz ve huzursuz bir hayat yaşayacak hem de ebedi alemi kaybedecektir. İnsanlardan şu cümleleri sıklıkla duyarız “Biz kime uyacağımızı şaşırdık” bu soruyu İnandığı kitap olan kurana soran insan yolunu şaşırmaz. Çünkü kuran şöyle buyurmakta: Onlara de ki; “Allah’ın indirdiğine uyun…” buna rağmen;

Peygamberlerin tebliğine karşı direnen kavimlerin ilk sloganları ise şu olmuştur: “Biz atalarımızın yolundan ayrılmayız.” Zulme ve şirke dayanan sistemlerini, bu slogan ile korumaya çalışmışlardır. Atalar dini, geçmişe karşı beslenen ölçüsüz saygı ve sevgi üzerine kurulan bir sistemdir.

körü körüne geçmişe taparcasına sevgi beslemek, ne olursa olsun atalar yolunu tutmak ve özellikle ilimden, dinden nasibi olmayan, hata ve sapıklıkları açık ve Allah tarafından beyan edilmiş bulunan ataları taassupla taklit etmek de onları, Allah’a eş ve ortak tutmak, cehâlet ve sapıklıkta boğulup kalmaktır.

Bu konuda aranacak olan şey; hak ve bâtıl, menfaat ve zarar, iyilik ve kötülük, güzellik ve çirkinliktir. Menfaatin, hakkıyla menfaat; iyiliğin hakkıyla iyilik, güzelliğin hakkıyla güzellik olması için de Allah’ın hükmünü, hakkın delilini bulmak lâzım gelir. Bundan dolayı, bir şeye tâbi olma sebebi; eskilik, yenilik veya atalar yolu olup olmaması değil; Allah’ın emrine ve Hakk’ın deliline uygun olmasıdır. Allah’ın emrine uyan ve yaptığını bilen atalara uyulur. Aksine, Hakkın emrini tanımayan, ne yaptığını bilmeyenlere -atalar bile olsa- yine uyulmaz. Bu durum, eskilerde böyle olduğu gibi, yenilerde de böyledir.

Kısaca, hak ve iyilik ölçüsü, ne eski ve yeni, ne de bilgisizlik ve istektir. Allah’ın emrine ve delile dayanan ilim gerçektir. Bunun için eski olsun, yeni olsun Allah’ın indirdiği delillere bakmayıp da ataların halini, yalnız ata olduklarından dolayı taklit etmek, onları Allah’a eşler tutmak ve hakkı bırakıp hayal ve kuruntulara, şeytanın emirlerine uymak, izince gitmektir ki, buna tutuculuk denir. Kur’an ise buna atalar dini demekte.

vahyin ışığında hayatını ikame etmeyen bütün topluluklar heva ve heveslerine meylederek geçmişe karşı ölçüsüz saygı besleyerek  atalarının doğru yolda olup olmadığını araştırmadan, soruşturmadan izini takibe koyulmuşlardır. Bu da onların yeni bir din yeni bir yol izinden gittiğini göstermektedir ki bu da “atalar dini”dir.

Kur’an-ı Kerim Allah’ın indirdiğine uyun çağrısını yaptığında karşısında duran kavram “atalar dini” olmuştur. Kur’an da atalar dini ile ilgili olarak şu ayetler yer almaktadır;

“Onlara (müşriklere): ‘Allah’ın indirdiğine uyun’ denildiği zaman onlar, ‘Hayır! Biz atalarımızı üzerinde bulduğumuz yola uyarız’ dediler. Ya ataları bir şey anlamamış, doğruyu da bulamamış idiyseler? (Hidâyet çağrısına kulak vermeyen) kâfirlerin durumu, sadece çobanın bağırıp çağırmasını işiten hayvanların durumuna benzer. Çünkü onlar sağırlar, dilsizler ve körlerdir. Bu sebeple düşünmezler.” (Bakara: 2/170-171)

Bu âyet gösteriyor ki, bir hak (doğru) delile dayanmayan katıksız taklit, din hakkında yasaklanmıştır. Belli bir bilgisizliğe, sapıklığa uyup onu taklit etmek, aklen bâtıl olduğu gibi; şüpheli olan hususta da delilsiz taklit, din açısından câiz değildir. Açıkça belli olmayan hususlarda delilsiz söz söylemek ve o yolda hareket etmek, bilmediği bir şeyi Allah’a iftira olarak söylemek ve şeytana uyup bilgisizce hareket etmektir. Nitekim “Allah’ın indirdiği Kur’an’a ve diğer açık delillere, parlak belgelere ve bunların hükümlerine uyun” denildiği zaman Arap müşrikleri, taassupla böyle yapmış ve böyle söylemişlerdi ki, bu âyet bu sebeple inmiştir.

Bir rivâyette de böyle diyen ve âyetin inmesine sebep olanlar, yahûdilerden bir gruptur. “Allah’ın indirdiğine uyun” dendiği zaman bunlar: “Hayır, biz babalarımızı neyin üzerinde bulduysak ona tâbi oluruz. Çünkü onlar bizden hayırlı, bizden daha bilgiliydiler” demişler, yapılan bu teklifteki âyet ve delilleri hiç düşünmeyerek taassuba sapmışlardır.  Onların bâtıl gelenekleri ile ilgili tek otoriteleri, bunların, atalarının da gelenekleri olmasıdır. Ahmak izleyiciler bu tür bir geleneği, uyulması gereken bir otorite olarak kabul ederler.

Mekke müşriklerinin; “Günah işlediğimiz elbiselerle ibadet edemeyiz” diyerek, Kâbe-i muazzamayı çıplak bir vaziyette tavaf ettikleri sabittir.^[1] O dönemde Kâbe-i muazzamanın içerisi ve çevresi heykellerle doludur. Haniflerin “çıplak olarak tavaf etmek doğru değildir. Elbiselerinizi giyiniz” şeklindeki teklifini kabul etmeyen ve “Biz atalarımızdan bu şekilde gördük. Allah emretmeseydi, onlar hiç çıplak olarak tavaf ederler miydi?” sualini soran müşrikler, bu ibadet şeklinde ısrar etmişlerdir.^[2] Bunun üzerine; “Onlar (müşrikler) bir hayâsızlık yaptıkları zaman: `Biz atalarımızı bunun üzerinde bulduk, Allah da bize bunu (fuhuşla ameli) emretti’ derler. O iman etmeyenlere söyle; Allah hiç bir zaman fahşâyı emretmez. Bilmeyeceğiniz şeyleri Allah’ın üzerine mi (atıp, iftira ederek) söylüyorsunuz.” (A’râf: 7/28) ayet-i kerimesi inzal buyurulmuştur.

Cahiliyye döneminde müşriklerin, Kâbe-i muazzamaya hürmet ettikleri, her yıl örtüsünü değiştirdikleri ve oraya ibadet niyetiyle gelenlere ikramda bulundukları malûmdur.^[3] İbadeti ve duayı teşvik niyetiyle, birbirlerini alkışladıkları ve ıslık çaldıkları da nass ile sabittir. Nitekim Kur’ân-ı Kerîm’de: “Onların (müşriklerin) Beytullahdaki duaları ıslık çalmaktan ve el çırpmaktan (alkışlamaktan) başka birşey değildir. (Ey müşrikler) devam ede geldiğiniz o küfrünüzden dolayı, artık tadın azabı!” (Enfal: 8/35) hükmü beyan buyurulmuştur.

Elmalılı: Rivayet olunuyor ki, bunlar erkek ve kadın, açık saçık elele tutuşur, Kâbe’nin etrafında dolaşırlar ve ıslık çalıp el çırparlardı. Böylece ibadet ediyoruz diye çalar oynarlardı. Hora teperler ve yaptıklarını alkışlarlardı. Bir de Hz. Peygamber, Beyt-i Şerif’e gelip ibadet etmek, namaz kılmak ve Kur’ân okumak istediği zaman, onlar genellikle böyle ayin yapmakta aşırı giderlerdi. Kendileri de güya namaz kılıyor ve dua ediyorlarmış gibi nümayiş yaparlar ve gürültü çıkarırlardı. Böylece Hz. Peyga m ber’in huzurunu kaçırırlardı. Ve bu yaptıklarını da kendileri için bir ibadet sayarlardı.

S.Kutub: İbn-i Ömer -Allah ondan razı olsun- şöyle der: “Müşrikler yanaklarını yere değdirerek ıslık çalıyor, alkış tutuyorlardı.”

Bu olay günümüzde “İslâm ülkeleri” (!) adı verilen birçok ülkede, yanaklarını kapı eşiklerine, mevki ve makam sahiplerinin ayaklarına sürten çalgıcıları, dalkavuk alkışçıları ve şamatacıları hatırlatmaktadır insana. İşte bu, değişik şekillerde ortaya çıkan aynı cahiliyedir. Ve bu cahiliye bir kez daha en büyük ve en açık şekliyle ortaya çıkmıştır. Yeryüzünde kulların ilahlık sürmesi, insanların hayatına hükmetmesi şeklinde ortaya çıkmıştır. Bu olay gerçekleşti mi,diğer cahiliye şekilleri bunu izler ve bunlar sadece bu büyük cahiliyenin bir ayrıntısı niteliğindedirler.

Âyet-i kerimede kast olunanlar, ister İslâm’a ve İslâm şeriatına dâvet edildikleri zaman, yukarıdaki sözü tekrarlayan ve İslâm’ın reddettiği câhiliyet âdetlerine sımsıkı sarılan müşrikler olsun; isterse bu dini kısmen veya tamamen reddedip atalarının yolundan ayrılmayan yahûdiler olsun; her iki zümre için de bahis konusu olmak üzere âyet-i kerime, akîde hususunda Allah’tan başkasından bir şey almayı ve dinî konularda bâtıl dinleri taklit ederek, düşünmeden, şuursuzca nakiller yapmayı kesinlikle reddediyor.

“… Ya ataları bir şey anlamamış, doğruyu da bulamamış idiyseler?” (Bakara: 2/170).

Ya durum böyle idiyse; onlar hâlâ atalarına uymakta ısrar edecekler midir? Bu ne taklit, bu ne taassup? Bu yüzden âyet-i kerime onların halini, taklitçi ve mutaassıp tavırlarına yaraşan, azarlayıcı ve tekdir edici bir tablo halinde canlandırıyor. Söylenenden başka bir şey anlamayan, çobanlarının haykırışını mânâsız seslerden ibâret sayan, başıboş bir hayvan resmi var tabloda. Hatta onlar, hayvandan da aşağıdırlar. Hayvan görür, işitir ve bağırır. Fakat onlar sağırdırlar, dilsizdirler, kördürler:

“(Hidâyet çağrısına kulak vermeyen) kâfirlerin durumu, sadece çobanın bağırıp çağırmasını işiten hayvanların durumuna benzer. Çünkü onlar sağırlar, dilsizler ve körlerdir. Bu sebeple düşünmezler.” (Bakara: 2/171).

Onlar sağırdır, dilsizdir, kördür. Her ne kadar kulakları, dilleri ve gözleri olsa da, bu Kur’an’dan istifade edip hidâyete ermedikten sonra onlar sağırdır, kördür, dilsizdir. Hilkatinin sebebi olan vazifeleri yerine getirmeyen kötürümleşmiş uzuvlar gibidirler. Sanki ne gözleri, ne dilleri, ne de kulakları var…

Rabbim gören göz işiten kulak Ve fıkheden bir kalp nasip etsin. Amin.

VELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN.

The post YOLUN DOĞRUSU, ATALARA DAYANAN DEĞİL VAHYE DAYANANDIR ! appeared first on Ebrar Medya.

“‘Din’ kelimesi çok geniş bir anlam sahasına sahiptir. Kur’an’da ve hadislerde birçok manada kullanılan bu kelime, kavram olarak insanlığın en önemli faaliyeti olan inanmayı, bir yaratıcıya itaat ve ibadet etmeyi, ahlaki davranışları, fazilet ve iyilikleri, toplumsal düzeni, doğru yolda olmayı ifade eder.

Sözlük Anlamı:

‘Din’ kelimesi ‘deyn’ kökünden gelir ve sözlükte şu anlamlara gelir:

Üstünlük, egemenlik, itaat, zorlamak, itaatkâr olarak kendini bir güce teslim etmek, borçlanmak.

Birinin emrine girmek, onun emrine amade olmak, onun hakimiyet ve otoritesi altında boyun eğmeyi kabul etmek.

Şeriat, kanun, yol, millet, âdet, taklit.

Hesaba çekmek, ceza veya mükâfat vermek.

İsim Olarak Anlamı:

İsim olarak ‘din’ kelimesi aşağıdaki manaları kapsamaktadır:

İyi ya da kötü karşılık.

Âdet ve alışkanlık.

İtaat, zillet, bağlılık, üstünlük sağlamak, galip gelmek.

Hakimiyet, mülk ve hüküm.

Bir şeye zorlamak.

İtaat etmek, ya da tersi olarak isyan etmek.

Bir şeyi alışkanlık haline getirmek.

Şeriat ve millet, yani Tevhid inancı.

Istılah Olarak Dinin Anlamı: “Yüce Allah’ın, kullarının kendisi vasıtası ile hakka ulaşmaları için peygamberleri aracılığı ile akıl sahibi insanlara tebliğ ettiği, onları dünya ve ahiret mutluluğuna kavuşturan sistem, Allah’ın koyduğu hükümler.” anlamındadır. Bu anlamıyla din hem inanç konularını hem de amelî konuları kapsamaktadır. Her peygamberin getirdiği “millet” hakkında da kullanılabilir. Allah’tan geldiği için (Allah’ın dini şeklinde) Allah’a; Peygamber tarafından tebliğ edildiği için (Peygamber’in dini şeklinde) peygambere; ona uyup bağlandıkları için de (meselâ “Müslümanların dini” şeklinde) ümmete izafe edilebilir (Râgıp el-Isfâhânî, el-Müfredat fî Garîbi’l-Kur’an)

-Din’in Kur’an’daki Anlamları:

‘Din’ kelimesi Kur’an-ı Kerim’de borç anlamına gelen ‘deyn’ hariç, dört anlamda kullanılmaktadır:

1-En yüce kudrete teslim olma, itaat etme, boyun eğme anlamında.

“De ki: ‘Ben, Allah’a din’i halis kılarak, ibadet etmekle emrolundum. Bana Allah’a teslim olan müslümanların ilki olmam emredildi,’” (Zümer: 39/11-12)

“Göklerde ve yerde ne varsa O’nundur, din de (itaat ve kulluk da) sürekli olarak O’nundur. Böyleyken Allah’tan başkasından mı ittika ediyorsunuz (korkup çekiniyorsunuz)?” (Nahl: 16/52)

Bu âyetlerde ve benzerlerinde ‘din’, yüksek bir otoriteye boyun eğme, ona itaat etme ve ona kul olma anlamında kullanılmaktadır. Din’in Allah’a has kılınmasının manası, hakimiyeti, hüküm koyma hakkını, ibadet ve itaat edilmeye layık olmayı yalnızca Allah(Celle Celaluhu)’a ait kabul etmektir. Kulluk anlamında Allah(Celle Celaluhu)’tan başkasına boyun eğmemek, O’ndan başkasına ibadet etmemek, kulluğa ait bütün hükümleri O’ndan almak demektir. Hiç şüphesiz kâinatın tek ilahı Allah(Celle Celaluhu)’ tır. Bütün kâinatı o yaratmış ve yarattığı şeyler üzerine bir düzen koymuştur.

Şöyle bir dikkatlice incelendiğinde güneş, yıldızlar, ay, ağaçlar, hayvanlar vs. canlı cansız her mahlukun, Allah’ın onun üzerine koyduğu düzenin dışına çıktığı görülemez. “Güneşin ve ayın konumları ve hareketleri belirli bir hesaba dayanır. Bitkiler ve ağaçlar O’nun buyruğuna boyun eğerler.” (Rahman 5-6)

Bu sebeple tüm evrende eşsiz bir uyumun nizam ve intizamın olduğunu görmekteyiz ki bu da kâinat üzerinde zerreden kürreye tek ilahın Allah olduğunun delilidir. “Eğer yerde ve gökte Allah’tan başka ilahlar olsaydı yerin ve göğün düzeni altüst olurdu.” (Enbiya 22)

Yaratılmışların yaratanına itaatleri ile kâinat herhangi bir bozulmuşluğa uğramadan varlığını devam ettirmektedir.

İnsan da bu kâinatın bir parçasıdır. Ona da hayatı veren verdiği hayata bir ölçü ve nizam koyan elbette Alemlerin Rabbi Allah(Celle Celaluhu)’tır. Diğer mahlukat gibi o da hayatında onun koyduğu düzene, emir ve nehiylere uymak zorundadır. Kendisini, yaratıcısına her an itaat eden diğer mahlukattan farklı görmemelidir.

“Güneş’te yörüngesinde akıp gitmektedir. Bu, üstün ve bilen Allah’ın kanunudur.” (Yasin 38) mademki güneş dahi kendisine belirlenmiş yasanın dışına çıkamıyor ve Allaha itaat ediyorsa insanın da kime boyun eğmesi gerektiğini Allah cc kitabında belirtiyor.

“O halde sen de dini Allah’a has kılarak ihlas ile kulluk et.” (Zümer 2) elbette ki insanda yegâne mabud olan Allah’a teslim olmak zorundadır. Ancak nasıl bir teslimiyet işte dikkat çekmeye çalıştığımız nokta burasıdır “DİNİ ALLAH’A HAS KILMAK” ile gerçekleşen bir teslimiyet… Bu noktayı Seyyid Kutub (r.a) Fizilalil Kur’an adlı tefsir kitabında zümer suresinin ikinci ayetinin tefsirinde çok net açıklamaktadır:

“Bu, Peygamberimizin bütün insanları kendisine çağırdığı yoludur: Yalnız Allah’a kulluk. Dini sadece O’na tahsis etme bütün bir hayatı bu Tevhid ilkesi üzerine kurma.

Allah’ı birleme ve dini yalnız O’na tahsis etme, sadece dille bir çırpıda söyleniveren bir sözden ibaret değildir: Bu, eksiksiz bir hayat programıdır: Vicdandaki, düşünce ve inançta meydana gelen bir inkılab ile başlar. Bireyin ve toplumun hayatını kuşatan bütün bir düzen ile sona erer.

Allah’ı birleyen bir kalp, yalnız O’na boyun eğer. O’nun dışında kimseye başını eğmez. O’ndan başkasından bir şey istemez. Yaratıklarından birine güvenip dayanmaz. O’na göre güçlü olan yalnız Allah’dır.

Tüm kulları üzerinde hâkim ve üstün olan yalnız O’dur. Bütün kullar güçsüz ve zayıftır O’nun yanında. Kullar O’na ne bir fayda ne de bir zarar verebilirler. Bu nedenle insanların onlardan birine başını eğmesine gerek yoktur. Onların hepsi de kendisi gibidir ne bir fayda ne de zarar verebilirler kendisine. Veren de vermeyen de yalnız Allah’dır. Onun içindir ki, Allah’dan başkasına yönelmeye gerek yoktur. Zira zengin olan yalnız O’dur. O’nun dışındaki bütün yaratıklar ise fakirdir.

Allah’ı birleyen kalp, bütün bir evrene hükmeden ilahi yasanın birliğine inanır. Yüce Allah’ın insanlar için belirleyip seçtiği düzenin de bu bir olan ilahi yasanın bir bölümü olduğuna kesin kanaat getirir. Bu yasaya uymadıkları takdirde insan hayatının düzelmeyeceğine ve içinde yaşadığı evrenle uyum içine girmeyeceğine inanır. İşte bundan dolayı Allah’ı birleyen bir kalp, O’nun belirleyip seçtiği düzenlerin dışında bir düzen seçmez. Bütün evrenin düzeniyle olduğu kadar, hayatın düzeniyle de uyum içinde bulunan Allah’ın şeriatından başkasına uymaz.”

Yani görüldüğü gibi Dini Allah’a Has Kılmak bütün bir hayatı Yaratıcının insanlık için seçip beğendiği dine göre düzenlemektir. “Bugün sizin hesabınıza dininizi bütünledim. Size yönelik nimetimi tamama erdirdim ve sizin için din olarak İslâm’ı beğendim.” (Maide 3) )

2-Ahiret, ceza, yani amellerin karşılığını verme günü anlamında:

“(İbrahim dedi ki:) Din (ceza) günü hatalarımı bağışlayacağını umduğum da O’dur.” (Şuara: 26/82)

“(Şeytana hitaben) Ve şüphesiz, din (kıyametteki hesap) gününe kadar benim lanetim senin üzerindedir.” (Sad: 38/78)

3-Hüküm, âdet, şeriat ve kanun anlamında:

“Zina eden erkek ve zina eden kadının her birisine yüzer değnek vurun. Eğer Allah’a ve Ahiret gününe iman ediyorsanız, onlara Allah’ın dinini (hükmünü, şeriatini uygulama) konusunda sizi bir acıma tutmasın…” (Nûr: 24/2)

4-Allah’ın gönderdiği Tevhid Din’i anlamında:

Kur’an’da ‘din’ en çok bu anlamda kullanılmaktadır ki, bu mana içerisinde hem Allah’ın hakimiyeti, otoritesi, hükmünün üstünlügü, hem bu üstünlüğe kulların boyun eğip itaat etmeleri, hem de Allah’tan gelen hüküm, kanun ve şeriat konuları yer almaktadır.

Din, aslında bütün bu anlamları içerisinde barındıran, Allah’ın hakimiyetine bir teslimiyet ve O’ndan gelen hükümleri kabullenmektir.

İslâm’dan önceki araplar (yukarıda geçtiği gibi) ‘din’ kelimesini çok farklı, biraz da karışık anlamlarda kullanıyorlardı. Kur’an bu kelimeye bir ıstılah (terim) anlamı kazandırdı ve bu kelime çok önemli bir ilahî gerçeği ve bu gerçek karşısında insanın konumunu ifade eder hale geldi.

Bu kelime, her ne olursa olsun yüksek bir otoriteyi ve bu otoriteye boyun eğmeyi, bu otoriteden kaynaklanan emir ve hükümleri uyulması gereken kurallar olarak kabul etmeyi, bu kurallara uyulduğu zaman mükâfat, karşı gelindiği zaman ceza alınacağına inanmayı içine alan bir hayat sisteminin genel adıdır. Bu bakımdan bu kelimeyi başka dilde karşılayacak hiçbir sözcük mevcut değildir. Batılıların kullandığı ‘religion’ sözcüğü de ‘din’ kavramının ifade ettiği derin anlamları karşılayamaz.

“Bunu İbrahim oğullarına vasiyet etti, Yakub da: ‘Oğullarım, şüphesiz Allah sizlere bu dini seçti, siz de ancak Müslümanlar olarak can verin’ (diye aynı vasiyette bulundu).”  (Bakara: 2/132)

“Hiç şüphesiz din, Allah katında İslâmdır…” (Âli Imran: 3/197)

“Peki onlar Allah’ın dininden başka din mi arıyorlar. Oysa göklerde ve yerde her ne varsa -istese de istemese de- O’na teslim olmuştur ve O’na döndürülmektedir.” (Âli İmran: 3/83)

“…Bugün size dininizi kemâle (olgunluğa) eriştirdim, üzerinizdeki nimeti tamamladım ve size din olarak İslam’ı seçip beğendim…” (Maide: 5/3)

“Ki O, kendi peygamberlerini hidayetle ve hak din ile, diğer bütün dinlere karşı üstün kılmak için gönderdi. Şahid olarak Allah yeter.” (Fetih: 48/28)”. (Hüseyin K. Ece, İslam’ın Temel Kavramları)

Bu açıklamalardan da anlaşılacağı gibi; “din”, ıstılah olarak tanıtılmak istenince; genelde “hak din” ve “son din” olan İslâm tanıtılmak istenmiştir. Bunun en önemli sebebi olarak Allah katında geçerli tek Din’in İslâm olması gösterilebilir.

‘’Kim İslâm’dan başka bir din ararsa ondan asla kabul edilmeyecek ve o ahirette de zarar edenlerden olacaktır.’’ (Ali İmran 85)

Bu tariflerden anlaşıldığı üzere hak din’in diğer bir ifade ile “İslam’ın temel birtakım özellikleri vardır:

*İslâm dini ile İslâm şeriatı aynı şeylerdir. Dolayısıyla İslâm dışı bütün dinler birer şeriat ve her şeriat da bir dindir; ancak bunlar Allah katında makbul değildirler. (İbni Kesir ra: “Sahîh bir hadîs-i şerifte Rasûlullah (s.a.) da şöyle buyurur: Kim bizim dinimizde olmayan bir ameli işlerse o red­dedilmiştir.”

İmâm Ahmedder ki; bize Hâşim oğullarının kölesi Ebu Saîd… Ebu Hüreyre’den rivayet etti ki —biz o sırada Medîne-i Münevvere’de İdik— Rasûlullah (s.a.) şöyle buyurmuş: Kıyamet günü ameller gelir: Na­maz gelir ve Ey Rabbım, ben namazım, der. Allah Teâlâ; sen hayır üzeresin, buyurur. Sadaka gelir ve ey Rabbım ben sadakayım, der Al­lah Teâlâ ona; sen hayır üzeresin, buyurur. Sonra oruç gelir ve ey Rabbım ben orucum, der. Allah Teâlâ da ona; sen hayır üzeresin, bu­yurur. Böylece bütün ameller gelir ve Allah Teâlâ hepsine de sen hayır üzeresin, buyurur. Son olarak İslâm gelir ve ey Rabbım sen selâm’sın, ben de İslâm, der. Allah Teâlâ da ona; sen hayır üzeresin. Bugün senin­le olacağım ve seninle vereceğim, buyurur. Allah Teâlâ kitabında:

«Kim, İslâm’dan başka bir din ararsa ondan asla kabul olunmaz ve o, âhirette hüsrana uğrayanlardandır.» buyuruyor”)

(Elmalılı ra: “Anlaşıldı ki Allah katında makbul olan din İslâm’dan ibarettir. Ve İslâm’dan başka bir din arayanın dini kabul edilmez, sonu ziyan olur. Allah’a ve Allah’dan gelene tam bir iman ve teslimiyet bulunmadıkça ahirette hiçbir amel fayda vermez. Küfürle ölenlerin her biri dünya dolusu altınlar nafaka vermiş olsalar da ahirette kendilerini kurtaramazlar.”)

*Din, irade sahibi akıllıları muhatap alır.

*Din, Allah tarafından insanların faydasına konulmuştur. Allah tarafından konulmamış bir din kabul edilmez.

*Din, insanı dünya ve Âhiret’te kurtuluşa götürür. Dolayısıyla bunu gerçekleştiremeyen dinler, Allah’ın kulları için öngördüğü din olamaz. Yalnız dünyaya yönelik tez ve düzenlere sözlük manası itibariyle “din” demek mümkündür. Ancak, bunların Ahireti hesaba katmamaları, yani laikliği veya materyalizmi esas almaları daha ilk adımda Allah’ın dininden uzaklaşmalarını kaçınılmaz kılmaktadır. Dünyayı tümüyle hesaba katmayan salt ruhani ve dar ibadet kalıplarını aşmayan “ruhbanlık” türü yaklaşımlar da “hak din” olamaz.

*Din, “teslimiyeti, imanı ve ihsanı birlikte içerir. Dolayısıyla Hak Din’de insanlar bütün kâinatın boyun eğdiği, gökteki ve yerdeki her şeyin teslim olduğu Allah’a teslim olurlar.

‘’Onlar, Allah’ın dininden başkasını mı arıyorlar? Halbuki göklerde ve yerde ne varsa hepsi, ister istemez O’na boyun eğmiştir ve O’na döndürülüp götürüleceklerdir.’’ (Ali İmran 83)

İbn Teymiyye de terim olarak ‘dini’ şöyle açıklamaktadır: “İslâm, İman, İhsan diye ifade edilen her üç kademe, dinin kapsamı içerisindedir. Çünkü sahih hadiste de belirtildiği gibi Hz. Cebrail* gelip bu konularda soru sorarak cevaplarını aldıktan sonra Hz. Peygamber (s.a.v.) şöyle buyurmuştur: “O, Cebrail’di. Size dininizi öğretmek üzere gelmiştir. Böylece o, bunların hepsinin dininizin kapsamına girdiğini açıklamış oluyor. Din ile Allah’a itaat ve ibadet ettiği için “Allah’ın dini” denilir. Kula izafe edilmesinin sebebi ise itaat edenin o olmasıdır.” (Mecmû’u Fetâvâ İbn Teymiyye, XV, 158)

Bu dinde müminler kâinatın kendisine teslim olduğu gerçek Rab ve ilâh olan Allah’ın bildirdiği gayb’a inanılmasını emrettiği şeylere iman ederler; bu imanlarının gereği olarak hayatlarını Allah’ın şeriatına göre düzenleyerek teslimiyetlerini ifade ederken, kendileri Allah’ı görmeseler dahi, Allah’ın kendilerini görmekte olduğu şuuru ile Rabblerine ibadet ederler.

RABBİM DİN OLARAK İSALAMA TESLİM OLANLARDAN EYLESİN. AMİN.

VELHAMDULİLLAHİRABBİLAELMİN.

The post ALLAH(C.C) KATINDA GEÇERLİ TEK DİN İSLAMDIR appeared first on Ebrar Medya.

Amel-i salih ister istemez ihlâsı çağrıştırır, işin salih olması ancak Allah(C.C.) rızasının mutlaka gözetilmesi ile gerçekleşir. Amel, Allah rızası için olacak ve insan bu amelinin karşılığını yalnız Allah’tan isteyip yalnız ondan bekleyecektir. İnsanların hoşnutluğunu ve beğenisini kazanmak için yapılan ameller asla amel-i salih değildir. Zira buradaki niyet bozukluğu insanı ihlâssızlığa ve riyaya götürür. Riya ile yapılan amellere ise Cenâb-ı Hak iltifat etmez ve karşılığını da vermez.

Amel-i salih, Allah(Celle Celaluhu)’ın rızası gözetilerek yapılmış bir amel olursa kişinin duasının kabul olunmasına sebep ve vesile olabilir. İnsan sıkıntı anlarında daha önceden yapmış olduğu salih bir amelden dolayı Allah’ın izniyle sıkıntıdan kurtulabilir.

Bu hususta müttefekun aleyh olarak nakledilen hadis meşhurdur. Pek uzun olan bu hadiste kısaca şu olay anlatılır: “Üç kişi yağmurdan korunmak için bir mağaraya girerler ve mağaranın ağzına bir taş yuvarlanıp mağaranın kapısı kapanır. Duadan başka çareleri yoktur. Onlardan birisi anne-babasına hürmette en ufak bir kusurda bulunmadığını, diğeri çalıştırdığı işçinin hakkına son derece riayet ettiğini ve kendi uhdesinde kalmış olan işçinin hakkını yine onun namına çalıştırıp büyük bir meblağ:olarak yıllar sonra ona verdiğini, öbürü ise her türlü imkân ve uygun bir ortam mevcut olduğu hâlde zina etmediğini, bütün bunları da sadece Allah rızası için yaptıklarını söyleyerek o sıkıntının giderilmesini dilerler. Sonunda Allah’ın izniyle tas yuvarlanır gider ve onlar da kurtulur” (Buhârî, Edeb, 5; Müslim, Zikir, 100). Burada bizler için ibretler mevcuttur: Kişi sıkıntıya düşebilir. O anlarda Allah’a dua ederken zikretmesi gereken amel-i salihi bulunmalı, o güne kadar kişi, amel defterine bu türden ameller kaydettirmelidir. ihlâsla yapılan amel, inciye benzer. Ne kadar küçük olursa olsun o yine de çok kıymetlidir.

Allah(Celle Celaluhu) , kendisine ulaşmamız için vesileler aramamızı emreder (el-Mâide, 5/35). “Vesile” kelimesinin akla getirdiği mana ise Allah(Celle Celaluhu)’ı razı edecek amel vb. dir. (İbn Kesîr, Tefsir, II, 563).

Bu arada hayırlı evlâd da amel-i salih cümlesinden sayılmıştır. Hayırlı evlâd yetiştirmek zamanımızda müslümanlar için hayli önem arzeden bir meseledir. Resulullah (s.a.s.): “İnsan ölünce ameli kesilir (amel defteri kapanır). Ancak üç şey müstesna (onlar yazılmaya devam eder): Sadakayı cariye (insanların uzun zaman istifade ettiği çeşme, yol, köprü, hastahane, cami…), kendisinden istifade olunan ilim (kitap vb.), kendisine duacı olan salih evlâd” buyurmuştur (Ebû Dâvud, Vesâyâ; 14; İbn Mâce, Mukaddime; 20). Evlâtların, amel-i salih olacak şekilde yetiştirilip ardımızdan bizlere hayır dua eder bırakılması önemli görevlerimizdendir .

Bunun aksine, makbûl olmayan çocuklara “amel-i gayr-i salih” denilmiştir. Hz. Nûh (a.s.), kendisine isyan edip gemiye binmediği için sularda boğulan oğlunu tufandan sonra yeniden Allah’tan isteyince Allah’u Teâlâ cevaben “Ey Nûh, o, senin ailenden değildir. Çünkü o, amel-i gayri salih (salih olmayan bir amel-sahibidir…” (Hûd, 11/46) buyurdu.

Ameli salih, imanın tabii bir semeresidir. Eğer bir kalpte iman yerleşmiş ise, bu imanın gerektirdiği hareketler, yavaş yavaş ve kendiliğinden tezahür etmeye başlar. Bu kaçınılmazdır. Çünkü iman sadece dil ile ikrar edip monoton bir hayat tarzını benimsemek demek değil; bilâkis dil ile ikrarın yanında, müspet ve hareketli bir gerçekten ibarettir. Salih amelde, vicdanda yer eden imanın, vakit kaybetmeden kendini dış dünyaya açıklaması demektir. İslâm’da sözü edilen iman, işte bu şekilde salih amellerle tamamlanan bir imandır. Bu imanın pasif kalmaya asla tahammülü yoktur. Müminin içinden çıkıp dışına aksetmesi gerekir. Eğer bir iman, bu tabii hareketi sağlayamıyorsa, o ya sahtedir veya ölüdür. İman, güneşten uzak kapalı bir kutuda yetiştirilmeye çalışılan çiçek misali, sadece kişinin iç dünyasında gizlenip kalamaz. Böyle bir iman yok olmaya mahkûm veya ölüme terkedilmiş demektir. O. ancak salih ameller ile beslendikçe kuvvet kazanır ve hayat bulur.

İmanın kıymeti buradan gelmektedir. iman; amel, hareket, bina ve imar işidir. Kişiyi Allah (c.c.)’a yöneltir.

“İnanıp salih ameller işleyenlere gelince. Onların yaptıklarına karşılık, varacakları Cennet konakları vardır. ” (es-Secde, 34/19).

“İnanıp salih amel işleyenler, Cennet bahçelerindedirler. Rablerinin katında onlara diledikleri verilir. İşte büyük lütuf budur.” (eş-Şûrâ, 42/22).

“Kim salih amel işlerse lehine, kim kötü amel işlerse aleyhinedir. ” (Fussilet, 41/46). “Allah’a iman edip salih amel işleyenlerin günahları affedilir. ” (et- Teğabun, 64/9).

“Allah, yeryüzüne salih kullarım vâris ve hakim olacaktır, diye hükmetmiştir. ” (el-Enbiyâ, 21/105).

RABBİM SEVDİĞİ VE RAZI OLDUĞU SALİH AMELLERLE HUZURUNA VARMAYI NASİP ETSİN. AMİN.

VELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN…

The post “MUHAKKAK Kİ İMAN EDİP SALİH AMEL İŞLEYENLER YARATILMIŞLARIN EN HAYIRLISIDIRLAR.” (BEYYİNE 7) (2) appeared first on Ebrar Medya.