ALLAH(C.C)’A İFTİRA ATANLAR

Alemlerin Rabbi, Rahman ve Rahim, Din gününün sahibi olan Allah(C.C)’a , şanına yaraşır şekilde hamd-u senalar olsun.

İmam-ı Enbiya, risalet zincirinin mührü olan, rahmet ve savaş peygamberi Hz. Muhammed’e (sav) salat, tertemiz ailesine, güzide ashabına ve tüm hidayet yolcularına selam olsun.

Bugünkü yazımızın konusu, Mekkeli müşriklerin ve ehli kitabın ortak olarak içerisine düştüğü bir sapıklık. Cenabı Hakk Enam suresi 100. Ayette bildiriyor bize bu konuyu;

ENAM 100 “ Bir de cinleri Allah’a birtakım ortaklar yaptılar. Oysa onları O yarattı. Bilgisizce Allah’a oğullar ve kızlar da uydurdular. O, onların niteledikleri şeylerden uzaktır, yücedir. ”

Allah(C.C)’a evlat isnad etmek… Evet, bugün belki söylemsel boyutuyla, böyle bir sapıklık içinde olmayabiliriz. Yani Allah(C.C)’a yönelik, kız yada oğul isnadımız olmayabilir. Hatta bu düşünce sahiplerini gördüğümüzde, ne kadar aptal insanlar diyip, konuyu kapatabiliriz. Fakat, buradaki mesele, sadece, söylemsel yönüyle, oğul yada kız isnadıyla sınırlı değil.

Biliyorsunuz, çocuk işi, insana ait bir iştir ve ihtiyaç işidir. Çocuk, ailenin bir ihtiyacıdır. Mesela insan sevgi, koruma yada himaye gibi, içgüdülerini, çocuk üzerinden eyleme döker. Yada bazen çocuk, aile için, gurur kaynağıdır. Hatta, çocuk edinme konusunda, Allah(C.C) dilememiş ve biraz zaman geçmişse, insanlar arayışa dahi girer. Neden? Çünkü çocuk edinmek, aile için bir ihtiyaç. Velhasıl, çocuk işi, ihtiyaç işidir ve muhtaçlığın bir göstergesidir.

Dolayısıyla, Allah(C.C)’a çocuk isnad etmekte, (haşa) O’nun muhtaç olduğunu, O’nun ihtiyaç sahibi olduğunu, O’nun bir kusuru olduğunu iddia etmek manasına gelir. İşte, biz bu insanların iddialarını, sadece söylemsel olarak ele alırsak, bu söylemlerin altında yatan, temeldeki manayı ıskalamış olur ve “ne aptal insanlar” diyip konuyu kapatırız.

Allah(C.C)’a yönelik, evlat isnadı, nasıl ki, bir sapıklıksa ve O’nun katında büyük bir gazaba sebepse, aynı şekilde,   Allah’ın isim ve sıfatlarında, O’na ortak koşmakta böyledir. Yani, Allah(C.C)’a çocuk isnad etmekle, esmasında ortak isnad etmek arasında hiçbir fark yoktur. Çünkü bu iki düşüncenin de temelinde, Allah(C.C)’a yönelik bir eksiklik, yada O’nun ihtiyaç sahibi olduğu gibi, bir isnad vardır.  Ve ikisininde temelinde, Allah’ın birliğini inkâr edip, tevhide yönelik bir başkaldırı, yani şirk vardır. Şirkin ise hiçbir delili yoktur.

Cenabı Hakk, Araf/33’te şöyle buyurur.  “ De ki: “Rabbim ancak, açık ve gizli çirkin işleri, günahı, haksız saldırıyı, hakkında hiçbir delil indirmediği herhangi bir şeyi Allah’a ortak koşmanızı ve Allah’a karşı bilmediğiniz şeyleri söylemenizi haram kılmıştır.” “

Bildiğimiz gibi, bugün bilinen belli başlı haramlar var. Akıl baliğ ve kendini İslam’a nispet eden herhangi bir insana, alkol, domuz eti, zina, hırsızlık, vs gibi şeyler haram mıdır? Diye sorsan, bu sorulara, istisnasız alacağın cevap “evet, haramdır” olacaktır. Madem mesele, bu hayatı, Allah(C.C)’ın haram ve helalleri doğrultusunda yaşamak. Madem bu bizim, toplum olarak genel kabulümüz.  Bak, haramlar sadece, açık ve gizli olan çirkin işlerle ya da bilinen günahlarla sınırlı kalmamış.  Farkındaysak, Allah(C.C)’ın, hakkında delil indirmediği birşeyi, O’na ortak koşmak, ya da O’na karşı, bilinmeyen, iftiraya dayalı şeyler söylemekte, haram kılınmış, yasaklanmış.

Peki, Allah(C.C)’ın hakkında delil indirmediği herhangi birşeyi ona ortak koşmak ne demek? Yada Allah’a iftira atmak nasıl olur? Biz bunları anlarsak, Allah(C.C)’a çocuk isnad edenlerin kafa yapısını da anlamış oluruz.

Mesela, bunu Hz.Yusuf’un as, içerisinde yaşadığı kavim üzerinden öğrenebiliriz. Bir topluluk var ve orada yaşayan insanlarda inanç sahibi. İnançlarının içinde, hem Allah(C.C) var. Hemde diğerleri var. Diğerleri kim? Rab yönüyle, yani, üzerlerinde idareci ve kanun belirleyen, onların işlerini düzene koyan olarak, bir kralları var. Bunun haricinde, birde, hayatlarına yönelik beklentilerini karşıladıklarını düşündükleri, farklı ilahçıkları var. Bu ilahçıkları da, bölüştürmüşler.

Mesela, yağmuru başka bir ilahdan bekliyorlar. Sağlığı, sıhhati başka bir ilahtan bekliyorlar. Bolluğu-bereketi başka bir ilahtan bekliyorlar.  Zenginliği ve serveti başka bir ilahtan bekliyorlar.  Yani sahanın içerisi, çok renkli. Şirkin her çeşidi var.  Böyle bir inanca, böyle bir kafa yapısına sahipler.   Fakat, aralarından, Allah’a yönelik evlat isnadında bulunan herhangi biri yok.

Farkındaysak, beklenti içerisine girdikleri konular, Allah(C.C)’ın esma dairesi içerisinde kalan konular.

Mesela, El-Hakim, El-melik olan ve yegane RAB olan, Cenabı hakk iken,  yaratılmış olan kulların üzerinde, yegane tasarruf ve söz sahibi Cenabı Hakk iken…   tutmuş, aralarından biri, bu esmalarda, Allah’ın rolünü çalmış. Bu iş bende demiş. Üzerinizde ilk ve son söz sahibi olan, benim demiş. Onlarda, olur, tamam demişler.  Yine, Er-Rezzak olan olan Allah iken, yağmuru başka bir ilahçık ihdas edip, ondan istemişler. Eş-şafii olan Allah iken, hastalıklarına şifayı, başka bir varlık ihdas edip, ondan beklemişler. Yada El-Latif, El-basıt olan Allah iken, bolluğu bereketi ve zenginliği, kafalarında, bunları kendilerine ulaştıracaklarını düşündükleri, soyut varlıklardan istemişler.

Nasıl bir ortam olduğunu anlayabildiniz mi? Hayatın içerisi, Allah’ın esması ve bu esmaların kapsadığı yetki alanları ile dolu. Ama, bu yetkiler kimde? Yaratılmış olanlarda. Yani Allah(C.C)’ın, yalnızca kendisine ait olan isim ve sıfatlarında, birileri etkin ve yetkin görülmüş.  Ve Esmaları, hayatın içerisinde, bunlara paylaştırılmış.

İşte Allah(C.C)’a çocuk isnad etmek, nasıl ki O’na bir eksiklik iddiasında bulunmak manasına geliyorsa, isim ve sıfatlarında ortak isnad etmekte, O’na bir eksiklik iddiasında bulunmak demektir.

Yani Allah(C.C)’ın rububiyetinde, bir ihtiyacı mı hasıl oldu da (haşa), sen birilerini otorite makamında görebildin? Pratik hayatı düzenleyici olarak, hükümleri ile yarattıklarını terbiye edici olarak, bir kusura mı düştü de (haşa), sen bu kusuru örtmek adına, birilerine Rablık yetkisini verdin?    Yada diğer tüm esmalarında, yetişemediği bir yer mi oldu da (haşa) gidip, şifayı şundan bekledin, rızkı bundan bekledin, dermanı falanda aradın, bahtını falana açtırdın…

Farkındaysak, her iki düşüncenin de temelinde, Allah(C.C)’a atılan, eksiklik, noksanlık ve muhtaçlığa yönelik bir iftira mevcut. Müfteri bir hayat yaşamamak için, bu düşünce sahiplerini tanıyıp, yaşantımızı onlar üzerinden, gözden geçirmek zorundayız.

Gayret ve mücadele bizden, başarı ve tevfik ALLAH(C.C)’tandır.