ABDÜLKADİR GEYLANİ (RH.A)-3

Hamd alemleri isteğine göre emsalsiz yaratan hiç bir varlığa ihtiyaç duymayan Allah’a (cc) selat ve selam son resul ve insanlığın kurtuluş reçetesi olan Hz. Muhammed (sav)’e ve selam O’nun aline ,ashabına ve bu İslami hayatı dert edinen tüm Müslümanlara olsun.

Allah’ı tanımaya çalışmış ve gücü yetiğince bunu başarmış insanların hayatlarını araştırarak bir nebzede bizler bu tanımaya ve Rabbimizle olan iletişimimizi daha ileri seviyelere taşımak için var gücümüzle çalışmalıyız, bu yazımızda naçiz hane üzerinde durmaya çalışacağımız konu çağlar farklı olsa da, coğrafya değişse de insan ve insanın hastalıkları aynı ve tedavileri de aynı günümüze ışık tutan Abdülkadir Geylani’nin nasihatlerinden istifade etmeye çalışalım.

O devirde en büyük alim dahi bir devlet adamının eteğine yapışırdı. Halk çeşitli insanları, bazı büyük zatları yararı ve zararı ellerinde bulunduran kimseler kabul etmişti. Onlara, vasıta ve sebeplere, her şeye gü­cü yeten mutlak yetkili varlık derecesi vermişler; kaza ve kaderi değiştirmek bile kendileri gibi insanların ellerinde diye düşünüyorlardı.

Böyle bir atmosfer içinde Abdülkadir Geylani şöyle buyuruyor: “Bütün yaratıkları şöyle kabul et: Ülkesi çok geniş, emirleri kesin, haşmeti, azameti kalbi titreten bir padi­şah var. Bir adamı tutmuş, boynuna halka geçirmiş, ayaklarına da zincir geçirmiş, bir nehir kenarındaki çam ağacına asmış, nehrin dalgaları müthiş, akıntısı hızlı, dibi derin. Kendisi de çok güzel süslü ve yüksekte bir tahta kurulmuş ki yanına yaklaşmak imkansız. Yan tarafında ok, mızrak, pek çok silah var, miktarını o padişah dan başka bilen yok. Bu silahlardan istediği­ni alıp, yakalanıp bağlanmış olan o adama atmakta­dır. Ve şimdi bu manzarayı seyreden bir adamın o padişahı nazarı itibara almayıp da ondan hiç korkmayıp, ondan hiçbir ümit beklemeyerek, yakalanıp bağlanmış (çaresiz) adama ümit bağlaması ondan çekinmesi mi akıl işidir? Yoksa böyle yapan bir adam akla göre; akıl­sız, izansız, deli, dört ayaklı hayvan ve insanlıktan uzak değil midir? Allah korusun, bu kimse gördüğü halde görmeyen kör, hakka (gerçeğe) vardığı halde he­defe ulaşamayan, yaklaşma ve yükselişten sonra dü­şüş, hidayetten sonra dalalet ve sapıklık, imandan son­ra küfür sahibi değil midir?

Evet bu sorunun cevabını aslında hepimiz biliyoruz, günümüzün başlıca büyük hastalıklarına bir alim’in dilinden nasihat alıyoruz artık bu bizim hayatımızda bir şeyleri değiştirmeli ve istikamete dönmek için çabalatmalı, gerçekten hakikat üzere yaşayıp ve o üzere son nefesini vermek isteyen insan oğluna onun bu müthiş nasihati ile sözlerimizi noktalıyoruz.

Tevhid, ahlak ve Allah’tan başkasından ilgiyi kesmeyi şu şekilde anlatmaktadır:

“Sana bakana sen de bak, sana gelene sen de git. Seni seveni sen de sev. Seni çağıranın sözüne inan. Sa­na düşmemen için destek verene elini ver. Seni cahilli­ğin karanlığından çıkaracak, felaketlerden koruyacak, pisliklerini yıkayarak kirlerden, necasetlerden temizle­yecek olan kimseye elini ver.

Sen hem kendisi sapık hem de başkalarını sapıtan akranlarından, cahil dostlarından, nefsi arzularından, şeytanlarından, hakkın yolunu kesenlerden uzaklaş. Bu hayat, bu ahlak, bu arzular, bu vurdumduymazlık nereye kadar böyle sürecek?

Her şeyi yaratan, evvel de o, ahir de o, zahir de o, batım da o olan Allah’ı; kalplere sevgiyi, ruhlara sü­kunu veren, lütfu ve ihsanı bol olan Mevla’yı nasıl gör­mezlikten gelirsin?”

ALLAH(cc) hakkı hak bilip hakka sarılan, batılı batıl bilip batıldan içtinap eden kulların dan eylesin.