بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحٖيمِ

 Kainatı yoktan var eden, “kullarım beni tanısın, yanlış yola sapmasın” diye kitaplar, peygamberler gönderen, geçmiş ümmetlerin kıssalarından haber vererek hisse almamızı, ders almamızı murad eden, günahlarımıza rağmen nimetlerini bizlerden esirgemeyen, ölüm ile zorbaların boynunu büken, kisraların belini kıran, kayserlerin umutlarını tüketen Allah’a hamd olsun. Salat ve selam rehberimiz, önderimiz, müjdeci ve korkutucu, yolu yolumuz, metodu metodumuz, davası davamız olan Hz Muhammed(s.a.v)’e, Ehli Beytine ve sahabesinin üzerine olsun inşAllah.

O Mekkeli olup Kureyş kabilesinin Adiy koluna mensuptur. Babası, Abdullah İbni Abdişşems, annesi de Fatıma binti Vehb b. Amr’dır. İslam’ın ilk yıllarında İslam ile şereflendi. O Ebu Hayseme İbni Huzeyfe ile evlenmişti. Bu evlilikten Süleyman ve Merzuk adında 2 oğlu oldu. İlk çocuğuna nispet edilerek kendisine “Ümmü Süleyman” künyesi verildi. Ümmü Süleyman(r.anha) akıllı, zeki, bilgili, görgülü bir hanımdı. Araplar arasında yazı yazmanın az olduğu bir sırada Arapça yazardı. Hizmeti de severdi. Feraset sahibiydi. Rasulullah(s.a.v) evine teşrif ettiğinde oturması için hususi bir minder ve yer yatağı hazırlamıştır. Ümmü Süleyman Medineye hicret edince Rasulullah(s.a.v) onu oğlu Süleyman ile birlikte Mescide yakın bir mahalleye yerleştirdi. Onu sık sık ziyaret ederdi. Rasulullah(s.a.v) öğle namazından sonra Ümmü Süleyman’nın evine kaylule için giderdi. O da evine şeref verdiğinde minder ve yer yatağı sererdi. Allah Rasulune olan sevgisini bu şekilde göstermeye çalışırdı. Onlar hayatı boyunca sakladı. Daha sonra bunlar çocuklarına kaldı.

Sen bu hanım sahabi yerinde olmayı ister miydin? Nasıl yani diyorsunuz değil mi? Yani bu kadının yerinde olup, evinize Rasulullah’ın gelmesini, sizi ziyaret etmesini ister miydiniz? Elbette diyeceksinizdir muhtemelen. Tabi ki isterdik. O zaman bir de şöyle bakalım olaylara, Rasulullah(s.a.v) bugün yaşasaydı ve evinize ziyarete gelseydi ne yapardınız? O gelince televizyonlarımızda açık olan kanallar, hala açık kalmaya devam edebilir miydi? O gelince elimize alıp oynadığımız telefonlarımız ile hala oynamaya, izlediklerimizi izlemeye devam edebilir miydik? O gelince konuşmalarımız hala aynı mı kalırdı? Mesela eşlerimize karşı Onun yanında iken aynı tavrı mı takınırdık? O gelince gittiğimiz her yere O’nu da getirebilir miydik? Ya da gitmeyi red ettiğimiz yerleri O varken de red edebilir miydik?  Yani sorum şu nefislerimize Peygamberim dediğimiz Allah’ın Rasulunu, evlerimiz de ağırlamaya HAZIR MIYIZ? Hayatlarımız, yaşantılarımız, konuşmalarımız, gittiğimiz yerler, arkadaşlıklarımız, yaptıklarımız veya yapmadıklarımız Allah’ın Rasulunun razı olacağı şekilde mi yoksa öfkeleneceği şekilde mi? Şu halimiz ile ölüm bize gelirse, Allah’a hesap vermeye, Rasulullah’ın yüzüne bakmaya HAZIR MIYIZ?

Ümmü Süleyman( r.anha) ağzı dualı bir hanımdı. Cahiliye devrince “siyircik” denen ve vücutta çıkan kabarcıkların ateşli ve bulaşıcı bir nevi sivilcelerin iyileşmesi için okurdu. Allahu Teala da şifasını verirdi. Onun evi bu hastalığa tutulanların ocağı haline gelmişti. İslam’la şereflendikten sonra bu iş için Rasulullah’tan izin istedi ve Rasulullah(s.a.v.) ona izin verdi. Ümmü Süleyman kendisine izin verilince bu hizmete gönül rahatlığıyla devam etti. Çünkü Ümmü Süleyman Rasulullah’a tabi olmanın ne demek olduğunu anlamıştı. Onun yolu olan yola ki o yolun sonunda Allah’ın rızası var, Onun yolu olan yola girmek demek, İslam’ı kabul etmek demek artık Allah’ın yap dediklerini yapmak, Allah’ın yapma dediklerini yapmamak demek idi. Ya yaptığım fiil Allah’ın razı olmayacağı, haram kıldığı, yasakladığı bir fiil ise diye düşünüp, Rasulullah(s.a.v)’a sormadan, izin almadan hareket etmedi.

Karşılaştığı bir hadiseyi şöyle anlatır:“ Bir gün soru sormak için Rasulullah’ın yanına gittim. Namaz vakti olduğundan bana özür beyan etti ve namaza başladı. Ben de oradan çıkarak Surah b. Hasene ile evli olan kızıma gittim. Namaz vakti olmasına rağmen Surah evdeydi. Ona hitaben “ Namaz başladı sen hala evdesin” dedim ve epeyce şeyler söyledim. Surah ise: Teyzeciğim beni ayıplama.  Çünkü benim bir elbisem vardı. Bugün Rasulullah bize gelip ödünç elbise istedi. Hemen onu verdik. Başka elbisemiz olmadığından dışarı çıkamadım. Dedi Bende: Anam babam Rasulullaha feda olsun. Ben senin bu durumunu anlayamadım diyerek özür diledim.”

Ümmü Süleyman(r.anha) görüşlerinden faydalanılan bilgili, görgülü ve hürmete layık bir hanımdı. Ömer(r.Anh) herhangi bir görüş alma konusunda onu başkalarına tercih ederdi. Onun zeki ve fazilet sahibi bir hanım olduğunu bilirdi. Ümmü Süleyman bir gün yavaş konuşan ve ağır ağır yürüyen riyakar tavırları olan bir takım kimseler gördü. Onlar göstererek “bunlar kimlerdir?” diye sordu. Kendisine “bunlar zahidlerdir” diye cevap verildi. Bunun üzerine Ümmü Süleyman şöyle mukabelede bulundu: “ Allaha yemin olsun ki Ömer, Allah hakkı için bir söz söylediği vakit işittirir. Yürüdüğü vakit hızlı yürür, dövdüğü zaman acıtırdı. Bununla birlikte o hakkıyla abid ve zahid idi” dedi.

Ümmü Süleyman’ın Rasulullah(s.a.v) efendimizden birkaç hadis rivayetinde bulunduğu nakledilir. Kendisi şöyle rivayet eder: “Bir gün Rasulullah’a Ya Rasulullah hangi amel daha faziletlidir? Diye sordum. Rasulullah: “Allah’a iman, onun yolunda cihad ve makbul bir hac”dedi.”

Şu hallerimiz ile ölüm bize ulaşsa, öldüğümüz zaman, Allah indinde acaba imanlarımız, inançlarımız Allah’ın razı olacağı, Müslüman, Muvahhid, Mücahid dediği kimselerin inançları gibi mi? En önemli olan, ilk önemli olan, ilk araştırılması, sorgulanması gereken şey iman iken, bizlerin imanı Allah’ın kitabında bildirdiği gibi mi? Rasulullah(s.a.v)’ın anlattığı gibi mi? İman olmadan hiçbir amellerin kabulü mümkün değil iken, bizler acaba hiç düşündük mü MÜSLÜMAN OLMAM NEYİ GEREKTİRİR.? İnşAllah bu sorunun cevapları hayatlarımızda yerini bulur.

VELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN