Resulullah (Sas)’in Varisleri

بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحٖيمِ                 

Hamd âlemlerin Rabbi Rahman ve Rahim, ölüden diriyi- diriden ölüyü çıkartan, geleceğinde hiç şüphe bulunmayan günün sahibi, mümin kullarına merhametli, inkârcılara şiddetli, indirmiş olduğu Kur’an ile bizlere izzet bahşeden ALLAH(CC) aittir

Salât ve selam âlemlere rahmet olarak gönderilen kendi döneminde ve kendisinden sonra var kılınan mükelleflerin ona(sas) itaatten başka kurtuluşunun mümkün olmadığı, bizler için hayatının her alanında en güzel örnekler bulunan, önderimiz komutanımız Hz. Muhammed sas’e âline ashabına, bugünden önce yaşamış bugün yaşamakta olan ve kıyamete kadar yaşayacak, tevhidi benimsemiş ve her alanda uygulamakta tereddüt etmeyen mücahid müminlere selam olsun.

Fıkıh ve hadîs âlimi. Tebe-i tabiînin büyüklerindendir. İsmi, Süfyân bin Uyeyne bin Meymûn el-Hilâli el-Kûfî. Künyesi Ebû Muhammed’tir. 107 (m. 725)’de Şaban ayında Kûfe’de doğdu. 198 (m. 813)’de Mekke-i mükerremede vefât etti.

Hâfızası fevkalâde kuvvetli olduğundan yanında kitap bulundurmazdı. Kendisinden rivâyet edilen hadîs-i şerîflerin sayısı 7000 civarındadır. Fıkıh ilminde, İmâm-ı Şafiî hazretlerine ders verdi. Sika (güvenilir), hafız (râvileri ile birlikte yüzbin hadîs-i şerîfi ezbere bilen), fıkıhda, tefsîrde derin âlim ve dinde sözü senet, mutlak müctehid ve mezheb sahibi bir imamdır. Mezhebi zamanla unutulup, mensûbu kalmamıştır.

İbrahim bin ezdad er-Rafi diyor ki Süfyan şöyle dedi; Ben on beş yaşıma varınca babam beni çağırdı, Bana: Ey Süfyan, artık çocukluk iplerin koptu, hayrı muhafaza etki hayır ehlinden olasın. Kötü arkadaşlarla oturacağın yerde yalnızlığı arkadaş edin. Senin hakkındaki düşüncemi kötüye çevirme. Ancak kim alimlere itaat ederse o mutlu olur. Süfyan der ki; Babamın vasiyetini kıble edindim ve ona meylettim, ondan başkasına meyletmedim.

Yine insanların düşme ihtimali çok yüksek olan bir konuyu şu nasihatiyle dile getiriyor: Kim başkasından daha hayırlı olduğunu görürse kibir etmiştir. Zira iblis’i Adem (A.s)’a secdeden kibri menetmiştir. Kimin günahı şehvet olursa onun tevbe etmesini umarım. Çünkü Adem (A.s) şehvet duymuş ve bağışlanmıştı. Eğer onun günahı kibir olursa, sahibinin melun olmasından kork. Çünkü iblis kibir göstererek isyan etmiş ve melun olmuştu. “ Allah (cc), bizi bize verilen nimetler sebebiyle kibirlenmekten muhafaza eylesin”

Allahu Teâlâ musa Aleyhisselam’a şöyle vahyetti; İlk ölen iblistir, şöyle ki o bana ilk isyan edendir, bende bana isyan edeni ölülerden sayarım.

Evet, büyüklenmek haddi zatında ne kadar çirkin bir iştir. Sana ait olmayan ve sende kalacak olmayan bir şey senin hayatını mahvediyor. İslam hakkında az çok bilgisi olan herkes şeytan’ın en büyük düşmanı olduğunu bilir kabul eder hatta çoğu kez lanet okur. Hasılı kelam bu bilgiye rağmen o meluna neden itaat eder. Süfyan bin uyeyne’nin şu öğüdü ile anlamaya çalışalım: Yarar sağlamak isteyen ilim sahibi: Efendisini razı eden şeyi arayan, ona sevilmek isteyen, ona yaklaşmak dileyen ve onu kızdıracak bir şey göstermeyip de onun yanında derece almak isteyen köle gibidir. Bu bilgi ve amel birleşmedikçe konuşmakla fayda elde edilmez.

İbni arabi’den şöyle rivayet edilmiştir; Süfyan: Derecesi en yüksek olan insanlar Allah’la kulları arasındakilerdir ki bunlarda peygamberler ve âlimlerdir.  O şöyle derdi; Hak yoluna gidin, yolcusunun azlığı sizi ürkütmesin.

Allahu Teâlâ ayette mealen şöyle buyurmaktadır; “Biz o insanların çoğunda, ahde vefanın izini bile bulamadık. Tersine onların çoğunu itaatten çıkmış günahkâr kimseler olarak bulduk.”(Araf 102)

Dolayısıyla azlık ya da çokluk ölçü olmamıştır. İlim gerçeği, gerçekte hakkı ifade eder. O halde heva uğruna hakkı terk edenlerden olma.

Kıyamet gününde en çok hasret çekecek olan şu üç kimsedir: Bir adam ki onun kölesi vardı, kıyamet gününde o kendisinden daha faziletli amelle geldi. Bir adam ki malı vardı, ondan sadaka vermedi, öldü, malı başkasına miras kaldı, o ondan sadaka verdi. Bir âlim ki ilmi ile yararlanmadı, başkasına öğretti, oda ondan istifade etti. 3 derece var. Bunun üzerinde biraz düşününce ahvalimiz için üzülmek ve hatalarımızdan arınmak için samimi yönelişlere ne kadar da ihtiyacımız olduğunu daha iyi anlıyoruz.

Hazreti Süfyân bin Uyeyne’ye “Bir insan, bir işi yapmağa niyet eder, sonra yapmazsa, o kimse bu ameli işlemediği halde, kirâmen kâtibîn melekleri nasıl yazarlar?” diye sordular. Cevaben buyurdu ki, “İnsanın iyiliğini ve kötülüğünü yazan melekler, gaibi bilemezler. Lâkin, insan güzel ve hayırlı bir amel yapmağı kalbinden geçirince, ondan misk gibi güzel kokular yayılır. Melekler bu kokuyu aldıkları zaman o kimsenin iyilik yapmağa niyet ettiğini anlarlar. Kötülük yapmağa niyet ederse o zaman da rahatsız edici pis bir koku çıkar. Bu kötü kokudan melekler, o kimsenin kötülük yapmağa niyet ettiğini anlarlar. Güzel amel yapmağa niyet edince, kul yapamasa dahi melekler yazarlar. Kötülüğe niyet edince ise, o kötülüğü yapmadıkça yazmazlar. Bu Allahü teâlânın ihsanlarındandır.”

Selam ve dua ile   اَلْحَمْدُ لِلّٰهِ رَبِّ الْعَالَمٖينَ