MÜSLÜMANIN ÇOCUKLARINA KARŞI MESULİYETİ

Hamd sena yücelik Rahman Rahim aziz cebbar olan Allah azze ve celleye mahsustur.

Salat ve selam son nebi rasul hatemül enbiya Hz.Muhammed (sav)’e ailesine ashabına ve bütün müslümanların üzerine olsun.

Çocuklar hayatta insanın göz nuru, ömrünün sevinci ve teselli kaynağıdırlar. Hayat onlarla tatlanır bereketleri ile rızık gelir rahmet iner ve ecirler kat kat artar. Ancak bütün bunlar çocukların iyi terbiye edilmesinde, onlara iyi bir eğitim verilmesine bağlıdır. Bu vasıflarla birlikte Allah (cc) ayette vasıfladığı gibi bu hayatın süsü olur:

“Mal ve oğullar dünya hayatının süsüdür.” (KEHF 46)

Bu sebepten Peygamber (sav) sevdiklerine mal ve evlat bolluğu verilmesi için dua ederdi:

Enes (ra) rivayet etti ki: “Annem ve teyzemle birlikte Resulullah’ın yanına gittik. Sonra annem dedi ki:

—Ya Resulallah sizin küçük davetçiniz ona dua edin dedi.

 Rasulullah şöyle dua etti: “Allah’ım onun malını ve çocuklarını çoğalt ve bunları onun hakkında mübarek kıl.”

Anne baba çocuklarına iyi bir terbiye verme hususunda gevşek davranırlarsa evlatları onlar için birer bela, yorgunluk, sıkıntı, gam, keder olacaktır.

Müslüman çocuklarına karşı olan mesuliyetini bilir.

Şuurlu müslüman hayata sunduğu evlatlarının karşısında mesuliyetinin büyüklüğünü idrak ederek davranması gerekir. Zira kur’an’da şöyle buyurulmaktadır:

“Ey inananlar kendinizi ve çoluk çocuğunuzu cehennem ateşinden koruyunuz. Onun yakıtı insan ve taştır.” (TAHRİM 6)

Ayrıca Resulullah (sav) şu hadisinde aynı mesuliyeti ifade etmektedir:

“Hepiniz çobansınız hepiniz emriniz altındakilerden mesulsünüz. Emir devlet başkanı çobandır. Erkek aile efradının çobanıdır, hepiniz çobansınız ve hepiniz emrinizin altındakilerden mesulsunuz.” (BUHARİ, MÜSLİM)

Bu mesuliyet islamın her ferde verdiği kapsamlı bir sorumluluktur. Hiç kimse bunun dışında kalmamıştır. Bu hadis gereğince anne baba evlatlarının terbiyesinden mesul olmaktadırlar. Onları iyi bir şekilde yetiştirmek, onlara güzel ahlak vermek mesuliyeti onların omuzlarındadır.

Ebeveynin çocukları karşında onlara Allah ve Peygambere itaat terbiyesi ile yetiştirme mesuliyetini şu hadis bizlere daha iyi açıklamaktadır:

“Çocuklarınız yedi yaşına geldiklerinde onlara namazı emredin on yaşındayken (kılmazlarsa) onları hafifçe dövün.” (EBU DAVUD , HAKİM)

Resulullah’ın bu emrini yerine getirmeyen anne baba günahkardır. Bu ihmallerinden dolayı hesap veremezler.

Bazı babaların çocuklarıyla kaynaşıp yakınlaşmasının babalıklarını zedeleyeceğini ve onun üstündeki terbiye makamının saygınlığını getireceğini zanneder. Oysa ki çocuklara yumuşak davranıp onlarla kaynaşmak onlara vereceğin bilgiyi hemen almalarına sebeptir.

Bunu bugün eğitim sistemlerinde yapmaya çalışırlar. Oysa Resulullah (sav) bunu 15 asır önce bildirmiştir:

“Çocuğu olan kimse ona karşı çocuklaşsın.” (İBNİ ASAKİR)

Peygamber (sav) büyük eğitici ruhunu torunları Hasan ve Hüseyin (ra)’i sırtını alıp onlarla oynaması her zaman ve mekanda baba ve dedelere örnektir.

Bugün babasından dedesinden yakınlık şevkat iletişim görmeyen çocuk bu ebeveynden sözlü ve fiili hiçbir şey alamaz ne kadar doğru olsa da.

Müslüman çocuklarına ayrım yapmadan adaletle muamele eder. Büyük küçük erkek kız demeden hepsine aynı şefkat ve merhameti gösterir ki onların eğiticisi olduğundan iletişimi kopmasın.

Bezzar Enes şöyle rivayet etmiştir:

Nebi (sav)’in yanına bir adam geldi. Daha sonra bu adamın oğlu geldi adam onu öptü kucağına aldı, kızı gelince onu önüne oturttu, bunun üzerine Resulullah (sav) buyurdu ki:

“Onlara eşit davranamaz mıydın?”

Akıllı müslüman baba, çocuğuna nasıl terbiye edeceğini ve onlara üstün ahlakı ve doğru sözü nasıl öğreteceğini bilir. Bunları öğretirken onlara bu sıfatlarda örnek numune olur. Önce yapar sonra yaptırır kalıcı eğitim budur rabbim cümlemize bu sıfatları kendi üzerinde ve hanesinin üzerinde devamlı bir şekilde uygulamayı nasip etsin.

AMİN