Muhammed Bin Sirin (Rh.A.)

بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحٖيمِ    

Hamd âlemlerin Rabbi Rahman ve Rahim, ölüden diriyi- diriden ölüyü çıkartan, geleceğinde hiç şüphe bulunmayan günün sahibi, mümin kullarına merhametli, inkârcılara şiddetli, indirmiş olduğu Kur’an ile bizlere izzet bahşeden ALLAH(CC) aittir

Salât ve selam âlemlere rahmet olarak gönderilen kendi döneminde ve kendisinden sonra var kılınan mükelleflerin ona(sas) itaatten başka kurtuluşunun mümkün olmadığı önderimiz komutanımız Hz. Muhammed sas’e âline ashabına, bugünden önce yaşamış bugün yaşamakta olan ve kıyamete kadar yaşayacak, hakkın gönüllerini aydınlattığı mücahid müminlere selam olsun.

Tabiînden olup, tefsîr, fıkıh âlimi ve meşhûr rü’yâ tâbircisi. Asıl adı Muhammed’dir. Babasının adı Sîrîn olup, Resûlullahın ( aleyhisselâm ) hizmetçisi ve Ensâr-ı kiramın büyüklerinden Enes bin Mâlik’in azatlı kölesidir. Annesi Safiye de Müslümanların göz bebeği Hazreti Ebû Bekir’in âzâdlısıydı. Basralı’dır. 33 (m. 653) senesinde doğup, 110 (m. 729) senesinde vefât etti.

Güzel bir terbiyeyle yetiştirilip, büyütüldü. Sahâbe-i kiramdan otuz kişi ile görüştü, onların sohbetinde, bulunarak hadîs ilmini tahsil etti. Çok hadîs öğrendi. Hadîs ilminde imamlık (300 000’den fazla hadîsi ezbere bilen) derecesine yükseldi. Hazreti Âişe, Enes bin Mâlik, Zeyd bin Sabit, Hasan bin Ali, Ebû Hureyre, Abdullah bin Abbâs, Cündeb bin Abdullah, Semura bin Cündeb, İmrân bin Husayn, Huzeyfe bin el-Yeman, Ebû Sa’îd-i Hudrî, Ebü’d-Derdâ’dan (r.anhüm) hadîs-i şerîf rivâyet etti. Tabiînden de pek çok kimseyle görüşüp, sohbet etti. Onlardan da hadîs-i şerîf dinleyip, rivâyette bulundu.

Allah (cc) Kur’an’da şöyle buyurmuştur; Peygamberlerin haberlerinden, senin kalbini kuvvetlendireceğimiz bilgilerin her birini sana anlatıyoruz. Bunlarda sana gerçeğin bilgisi, müminlere de bir öğüt ve bir uyarı ulaşıyor.(Hud)

Doğru ve gerçeği öğütleyen kıssalar ümmete bir öğüt mesabesindedir. Bu amaç ve gayeyi yani öğüt alabilmek gayesiyle bu alimin hayatından bazı kesitleri nakledeceğiz İNŞAALLAH.

Mütevaziydi, ketenden dokunmuş basit elbiseler giyerdi. Çok konuşmazdı. “Söylediklerinin yazıldığını bilen kimsenin çok konuşmaya dili varmaz” derdi.

“Lâtif bir kimse için söz, yalana ihtiyaç göstermeyecek derecede geniştir.” der, yalana başvurmadan yumuşak ve ölçülü konuşmayı tavsiye ederdi.

Hammad, Habib’den, İbni Sirin diyor ki: Allahu Teala bir kuluna hayır murad ederse, ona kalbinden kendini doğrultacak ve engelleyecek bir vaiz verir. Kalbi ona nasihat eder hata edeceğinde yanındaki bir dost gibi. Nasıl ki dürüst bir arkadaşının yanında emin olamadığın bir şey yapmaya niyetlendiğinde ona bakarsın oda sana yüzüyle yada sözleriyle ima’da bulunur. İşte Allah’ın rahmet ettiği kalpte böyledir. Baktığında sana vaaz eder. Hayır murada edilmeyen kimse nefsi arzularının kontrolünde hareket eder. Vaiz konuşsa da duymaz. Duymak istemez.

Bir kişi O’na gelip “Gıybetini ettim, bu hâlimi hoş gör ve hakkını helâl et!” deyince şu cevâbı verdi: “Allahü teâlâ müslümanların şerefiyle oynamayı ve onların namusuna dil uzatmayı haram kılmıştır. Gıybetlerini yapmayı yasak etmiştir. O’nun haram kılıp yasak ettiği bir şeyi, ben nasıl hoş görüp helâl ederim? Ancak seni bağışlamasını isterim.” Şeytan’a aldanmamak, hile ve tuzağına düşmemek husûsunda şunu buyurdu: “Şeytan’ın en büyük vesvese ve hilesi, kula kendisini din kardeşlerinden üstün göstermesidir. Kul bu hâldeyken vefât etse, Allahü teâlâ onu sevmez ve amellerinden hiçbir şey ona fayda vermez!”

Hiçbir müslümana hased etmez, her müslümana çokça nasîhat verirdi. Bu husûsta; “Ben, ne din, ne de dünyâ husûsunda kimseye hased etmedim. Bu, Allahü teâlânın bana olan en büyük ni’metlerinden biridir” buyurdu. Kendisinden nasîhat isteyenlere, “Sakın hiçbir kimseye hased etme. Zira o adam, Cehennemliklerden biri ise, sonu Cehenneme varacak olan fâni dünyâ ni’metleri hakkında ona nasıl hased edeceksin? Eğer Cennetliklerden biri ise, bu taktirde ona uymalı ve imrenmelisin. Hased etmene yine mahal yoktur! Senin için hayırlı olan da budur!”

“Edeblerden hangisi Allahü teâlâya daha yakındır?” suâline, “Allahü teâlâyı Rab tanımak, O’na itaat ederek hareket etmek, neş’e ve ni’met zamanında Allahü teâlâya hamd etmek ve sıkıntıda sabretmek” cevâbını verdi.

Rabbim Allah demenin bedeli vardır. Varlık aleminde eşya üzerindeki kanun; var oluş, yaşayış ve yok oluş olarak tezahür eder. Bu aşamada eşyadaki değer nispetince üzerinde Allah’ın kanunları icra olunur. Yerçekimi kanunu, güneşe koyulan kanun, havaya koyulan kanun ve diğerleri insan için ne kadar gerekli ve o derecede değerlidir. Dikkat edilirse bir hayvan dahi kabiliyet ve yeteneklerini kullanma bakımından özel olarak o işe uygun yaratılmıştır. Yada bir bitki, bu cılız bir ot veya koca bir çınar da olabilir. Toprak ile güneş ile ve hava ile bağı devamlı olmak mecburiyetindedir. Bu bağlardan herhangi biri olmadığında gelişemez büyüyemez olgunlaşamaz kendisinden beklenilen menfaati sergileyemez. İşte insanın RABBİNE olması gereken teslimiyeti budur. Her an boyun eğeceği kanunlar mevcuttur. Bu kural ve ölçülerden bağımsız yada ara sıra kurduğu bağ kendi değerini koruyacak miktarda olmayacaktır. Allah bizim RABBİMİZDİR O’na boyun eğer, amellerimizin şerrinden O’na sığınırız.

Dualarımızın sonu Âlemlerin RAB’ bine hamdetmektir.

Selam ve dua ile   اَلْحَمْدُ لِلّٰهِ رَبِّ الْعَالَمٖينَ