KURTULDU! HAYAT VEREN ÇAĞRIYA İCABET EDENLER!

BismillahirRahmanirRahim

Hamd Alemleri yoktan vareden aralarına düzen ve intizam koyan, bizim bizden öncekilerin ve sonrakilerin ilahı olan, insanlara doğru yolu bulmaları için peygamberler ve kitaplar gönderen Allah c.c.’ye mahsustur. Salat ve Selam, alemlere rahmet olarak gönderilen tek önderimiz ve liderimiz yaşayan Kur’an kendisine itaat edilmedikçe kurtuluşun asla mümkün olmayacağı Hz. Muhammed s.a.v’e aline, ashabına, bugün yaşayan, bizden önce yaşamış ve bizden sonra yaşayacak olan derdi Allah’ın dini, gayesi O’nun dinini ikame etmek olan tüm mü’min ve mü’minelerin üzerine olsun İnşallah.

Geçen ayki yazımızda hangi hayatın kurtarılmaya değer olduğunu kapasitemiz oranında açıklamaya çalışmıştık. Bu yazımızda İnşallah kurtarılmaya değer olan hayatın ahiret hayatı olduğunu anlayıp bu doğrultuda yaşam sürecek olanların hangi vasıflara sahip olmaları gerektiğini kapasitemiz oranınca açıklamaya çalışacağız ki eğer bu vasıflar bizde yok ise ahireti ‘kurtaranlardan’ olamacağız demektir.

‘’Ey İman edenler! Peygamber size kalplere hayat verecek imana çağırdığı zaman O’nun davetini kabul ediniz. (Enfal 24)

Ebedi hayatı onunla yaşarsınız. Katede şöyle der; Size hayat veren şeyden maksat Kur’andır. O’nda hayat, güven, kurtuluş, dünya ve ahiret kötülüklerinden korunma vardır.

Peygamber s.a.v onları bir hayat sistemine, düşünce ve fikir metoduna çağırmaktadır. Bu sistem, insanların yaratıcısı, yarattıklarını en ince ayrıntısına kadar bilen Allah c.c.’ın koyduğu bağlarda somutlaşan fıtri bağların dışında her türlü kayıttan kurtarır insanı. Bu bağlar bünyesel enerjiyi dağılıp gitmekten korur. Bu enerjiyi baskı altına alamazlar, işlevsiz hale getiremezler, yok etmezler yapıcı ve aktif gelişmesine engel olmazlar. Peygamber s.a.v onları, inançları ve hayat sistemleri sayesinde güç kazanmaya onurlu ve üstün hayat sürdürmeye çağırmaktadır. Dinlerine ve Rablerine güvenmeye, tüm yeryüzünde bütün insanları kurtarmaya, insanlığı kula kul olmaktan kurtarıp, tek başına Allah c.c.’ye kul yapmaya ve Allah’ın bahşettiği ancak, tağutların ayaklar altına aldığı üstün, insanlığı yaşatmaya çağırmaktadırlar. Seyyid Kutub demek ki ilk önce bu hayat veren çağrıyı işitmemiz gerekiyor. İşitmek derken, boş kulağı ile işitmekten bahsetmiyoruz. Kalp kulağı ile işitip, akıl vasıtası ile gerçeği kavrayıp tüm bedenimizle, ruhumuzla icabet etmekten bahsediyoruz. Yoksa kulaş işitir, fakat işittikten sonra doğru ve yanlışı ayırdedip en doğrusuna uymak kalp ve akıl birlikteliği ile olacak birşeydir.

‘’O halde gücünüzün yettiği kadar Allah’a karşı gelmekten sakının, emirlerini dinleyip itaat edin ve kendi iyiliğinize olmak üzere mallarınızı Allah yolunda harcayın. Kim nefsinin hırs ve cimriliğinden korunabilirse , işte gerçekten kurtuluşa erecek olanlar onlardır. (Tegabun 16)

Gücünün yettiği kadar ifadesinde Allah c.c.’nın kullarına yönelik lütfu, kendisinden korkup itaat etme kapasitelerine ilişkin bilgisi belirginleşiyor. Nitekim Peygamber s.a.v şöyle buyurmuştur. ‘’Size bir şey emrettiğim zaman onu elinizden geldiği kadar yerine getirin. Birşeyi yasakladığım zaman da ondan kaçırın. (Buhari, Müslim) Çünkü emre uymada bir sınır yoktur, bu yüzden elinizden geldiği oranda denilmiştir. Fakat yasağı bölmenin imkanı yoktur. Bu yüzden eksiksiz uygulanması istenir.

Hayatlarımıza baktığımızda ise gücümüzün yettiği kadar Allah c.c.’ye isyandan kaçınacağımıza gücümüzün de ötesinde isyana dalmışız. Güç ve takatimizi Allah’tan kormak için harcayacağımıza, O’nu razı etmek için sarfedeceğimize O’na isyanda kullanmaktayız. Yapılan bu öğütlere kulak vermezsek eğer, dinleyip, icabet edip, itaat etmezsek kurtuluşa eremeyeceğiz demektir. Dedik ya ilk önce bu çağrıyı işitmek, sonra anlamak sonra icabet etmek. Bu çağrı herhangi bir insandan, yeryüzü krallarından gelmiyor. Bu çağrı alemlerin Rabbi olan Allah c.c.’den ve o’nun direktifleri ile Rasul s.a.v’den gelmekte eğer yarışılacaksa işte bu çağrıya icabet etmede yarışılmalı. Çünkü ahirete bizimle beraber gelecek olan ne malımız, ne sevdiklerimiz, ne servetimiz. Bizimle gelecek ve Allah’ın rahmetiyle kurtuluşumuza sebep olacak imanımız ve süslediğimiz amellerimizdir.

‘Aralarında hüküm vermesi için Allah’a ve Resulüne çağırıldıkları zaman inanların sözü ancak, ‘İşittik ve itaat ettik’ demeleridir. İşte onlar kurtuluşa erenlerin ta kendileridir. (Nur 51)

Bu terettütsüz, tartışmasız ve kıvırmasız duyup itaat etmenin ifadesidir. Gerçek hükmün Allah ve peygamberin hükmü olduğuna gerisinin ihtiraslardan kaynaklandığına olan kesin inancın oluşturduğu  duyup itaat etmenin ifadesidir. Bu tavır Allah’a kayıtsız şartsız teslim olmaktan kaynaklanır. Hayatı bahşeden ve hayat üzerinde dilediği uygulamada bulunma yetkisine sahip Allah’a müminlerin sergilediği bu tavır onların kendileri için istedikleri şeyden daha hayırlı olduğuna olan güvenin ifadesidir. Çünkü yaratan Allah yarattığını daha iyi bilir. Seyyid Kutub; ‘Kurtuluşa erenlerin vasıflarından en önemli olanının işitmek ve itaat etmek olduğunu hemen hemen çoğu ayette görmekteyiz. Peki biz, işittik ve itaat ettik diyormuyuz? Yoksa işittik ama sonra… İşittik ama şu işimi bi halledeyim… İşittik ama nefsime ağır geliyor… diye birsürü bahaneler mi sıralıyoruz. İşittikten sonra birsürü amalar sığdırıyorsak eğer, demek ki bizim ya işitmemizde sorun var yada imanımızda. Eğer iman ettiğimizi iddia ediyorsak beraberinde imanın gerekliliklerinin hayatta bir karşılığını bulması gerekiyor. Eğer sahip olduğumuzu iddia ettiğimiz iman bizi itaate götürmüyorsa, yerimize mıh gibi çakılmışsak, bir sürü amalar sıralıyorsak her birimiz bu imanı bir sorgulayalım. Acaba Allah c.c.’nın iman edenler dediği vasıftamıyız yoksa kendi kendimize bir kuruntu içindemiyiz.

Unutmayalım ki Bakara suresi 93. Ayetinde Allah c.c.’ın buyurduğu gibi; ‘Hani size verdiğimiz Tevrat’ı kuvvetle tutun, emirlerini dinleyip gereğince amel edin diye Tur’u üzerinize kaldırıp sizden sağlam söz almıştık Onlarda ‘kulağımızla işittik, kalbimizle isyan ettik’’ demişlerdi. Çünkü küfürleri sebebiyle kalplerine buzağı sevgisi sinmişti. Onlara deki; Eğer inanan kimseler iseniz imanınız size ne kötü şey emrediyor.’ (Bakara 93)

O kavim dilleriyle işittik demelerine rağmen hareketleriyle, amelleriyle isyan ettik demekteydiler. Onların shaip olduklarını söyledikleri iman onlara en kötü şeyi emretmekteydiler. Onların sahip olduklarını söyledikleri iman onlara en kötü şeyi emretmekteydi ve inkarları sebebiyle onların kalplerine Allah c.c. buzağı sevgisini yerleştirdi.

Şimdi hepimiz bir nefsimize bakalım; bizim bugün kalplerimizde olan sevgiler, duygular, meyiller acaba Allah c.c.’ye isyan sebebiyle mi kalplerimize yerleştirildi?

Doğrular İslam’a yanlışlar şahsımıza aittir. VelhamdulillahirrabbilAlemin.