بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحٖيم

HİND BİNTİ UTBE (R.ANHA)

Dikenler içinde gül, kara topraklar içinde sümbül yaratan Allahu Teala’ya sonsuz hamdü senalar olsun. Müebbet muhabbetin adı olan Hz Muhammed(s.a.v)’e, Aline, Ashabına ve kıyamete kadar adam olmanın ve adam kalmanın kavgasını veren tüm dünya Müslümanlarına salatü selam olsun.

İnsanın fıtratında her zaman birilerinin peşinden gitmek ve birilerini örnek almak tabii bir olgudur. Bu nedenle insanlar tarih boyunca kendilerine birilerini örnek almışlardır. Bir mümin ve bir mümine de tabii bir insan olma hasebiyle birilerini kendine örnek alma eylemine girer. Fakat bu örnek alacağı kişi, Allah’ın mümin kulları için belirlemiş olduğu, övdüğü kimseler olmalıdır.

“Ümmetimin en hayırlısı benim kuşağımdır(sahabe).Sonra benim kuşağımı takip eden kuşak(tabiin).Sonra da onları takip eden kuşak(etba-i tabiin)tır.” (Buhari,Müslim)

Ashab-ı Kiram’ı doğru fıkhedersek ve onların hayatlarından kendi hayatlarımıza izler taşırsak, İslami hayatı yeniden inşa etme imkânımız doğar. Bugün hayatından kendi hayatımıza izler taşıyacağımız sahabe HİND BİNTİ UTBE(R.ANHA)

Babası Kureyş kabilesinden Utbe bin Rabia, annesi Selmi kabilesinden Safiyye binti Ümeyye’dir. Eşi Ebu Süfyan b. Harb. Muaviye b. Ebu Süfyan’ın annesidir. Müslüman olmadan önceki haberleri ile meşhurdur. Mekke halkına Bedir savaşının sonucuyla ilgili haberler gelince müşrikleri sanki yıldırım çarpmış gibi oldu. Kureyşli kadınlar Hind binti Utbe’ye gittiler.

Onlar: “Babana( Utbe b. Rabia), kardeşine(Velid b. Utbe), amcana (Şeybe b. Rabia) ve yakınlarına ağlamıyor musun?” dediler.

Ciğeri ateşten yanarak: “Muhammed ve ashabı ağladığımı duyarlar da onlar ve Hazreçlilerin kadınları bizim başımıza gelene sevinirler diye ağlamıyorum. Biz Muhammed ile savaş yapıp Muhammed ve ashabından öcümü alıncaya kadar başıma koku ve krem sürmek bana haram olsun. Kalbimden üzüntüyü gidereceğimi bilsem ağlardım ama öldürülen akrabalarımın öcünün alındığını gözümle görmedikçe, üzüntüm gitmez.” dedi.

Hind, Habeşistanlı köle Vahşi b. Harb’e:

“Şu mızrak senin mızrağındır. Babam Bedir günü öldürüldü. Eğer sen üç kişiden birini, Muhammedi, Hamza b. Abdulmuttalib’i yahut Ali b. Ebi Talib’i öldürürsen hürsün, azadsın. Çünkü ben Kureyş kavmi içerisinde bunlardan başkasını babama denk görmüyorum.” dedi.

Vahşi B. Harb şöyle anlatmaktadır: “ Ben peygamberin üzerine varmaya güç yetiremeyeceğimi biliyordum. Çünkü ashabı onu yalnız bırakmaz, kimseye teslim etmezler. Hamza’yı ise vallahi uyurken bulsam, heybetinden dolayı uyandırmaya cesaret edemem. Ama Ali’ye gelince onu öldürmek için bir fırsat kollayayım, bakayım!” dedim.

Hind, Vahşi B. Harb’e şöyle diyordu:” Ey Ebu Deseme! Sen benim işimi gör, bende senin işini göreyim(azad edeyim)!”

Vahşi b. Harb anlatmaya devam etmektedir. “ Halk arasında Ali’yi aradım. Derken Ali göründü. Kendisi çok uyanık, girişken, çevik, çekingen ve etrafına çok bakan bir adamdı. Kendi kendime: benim aradığım, hakkından gelebileceğim adamım bu değil! dedim.

O sırada Hamza’yı gördüm. Bir ara, Siba’ b. Ümmü Enmar:” Var mı benimle çarpışacak bir yiğit” diye meydan okuyordu.

Hamza, ona:” Gel yanıma! Allah’a ve Rasulune sen misin meydan okuyan” dedi ve onu, göz açtırmadan, bacaklarından vurup yere serdi. Üzerine çöküp koyun boğazlar gibi boğazladıktan sonra süratle bana doğru gelirken beni gördü.

Sel sularının arklarına eriştiği sırada, ayağı kayıp yıkılınca mızrağımı, onu istediğim yerden vurmak için, fırlatıp attım. Böğründen vurdum, hatta mızrağımın ucu mesanesinden dışarı çıktı. Arkadaşlarından bazıları koşup yanına geldiler. Ona :”Ebu Umara “ diye seslendiklerini işittim. Cevap vermeyince” Vallahi adam öldü!” dedim. Arkadaşları onun öldüğüne kanaat getirerek yanından ayrıldılar. Beni görmediler. Onlar uzaklaştıktan sonra, Hamza’nın yanına varıp karnını yardım. Ciğerini çıkarıp Utbe’nin kızı Hind’e götürdüm. “ Babanı öldüreni öldürürsem bana ne var?” dedim. O:” Üzerimdeki elbise ve eşyam var!” dedi. “İşte Hamza’nın ciğeri” dedim. Hind ciğeri alıp ağzında çiğnedi. Yutamayınca, ağzından dışarı attı. Suyunu mu yoksa posasını mı atmıştı bilmiyorum. Üzerinde ki elbisesini ve takılarını çıkarıp bana verdi. Sonra da: “ Mekke’ye vardığım zaman sana on tane de dinar var! Bana onun vurulup düştüğü yeri göster” dedi.

Gidip gösterdim. Hamza’nın erkeklik uzvunu, burnunu ve kulaklarını kesti. Onlardan iki bilezik, iki tane ayak halhalı yaptı. Bunları takınmış olarak Mekke’ye girdi. Hamza’nın ciğeri de yanında idi. Hind, Uhud günü Hz Hamza’nın cesedini ele geçirebilirse, ciğerini yemeye adamıştı. Müslüman ölülerin organlarını koparmak için Kureyş kadınları geldiler. Hind Binti Utbe erkeklerin kulaklarından ve burunlarından halhallar ve gerdanlıklar yaptı. Kendi halhal ve gerdanlıklarını Vahşi B. Harb’e verdi.

Sonra bir kayanın üzerine çıkıp avazı çıktığı kadar bağırdı. “ Biz size Bedir’in karşılığını verdik. Utbe’ye, kardeşime, amcasına ve çocuğuma sabredemem. İçimi rahatlattım, adağımı yerine getirdim. Vahşi, sen benim yüreğime su serptin. Vahşi! Ömrüm boyunca kabrimde kemiklerim çürüyünceye kadar sana teşekkürler “

Burada duralım ve bu kadının İslam ve Müslümanlara karşı kininin, öfkesinin, nefretinin büyüklüğünü anlamaya çalışalım. Bizler okurken daha zorlanıyorken evet evet bu olaylar bu kadının sebebiyet verdiği olaylar. Daha sonra Allah kendisinden razı olsun diyeceğimiz bir kadının iman şerefine ulaşmadan önceki hayatına dair kesitler.

Hind Binti Utbe, en büyük fetih( Mekke Fethi) gününe kadar devamlı Rasulullah(s.a.v) ve İslam’a karşı savaş halindeydi. Fetih gecesi şöyle demiştir.

“Vallahi ben bu geceden önce, bu mescidde hakkıyla Allah’a ibadet edildiğini görmedim. Vallahi ancak onlar ayakta durarak, rüku ve secdede bulunarak devamlı namaz kıldılar.”

Ve bundan etkilenen Hind binti Utbe iman etmeye karar verir. Ve Rasulullah(s.a.v)’ın yanına gider. Hamza(r.a.)’ya yaptığı hareketlerden dolayı Rasulullah(s.a.v)’in kendisini tanımasından korkarak çekine çekine yürüyordu. Hind yüzünü örtmüştü.

Rasulullah(s.a.v): “ Sizden Allah’a hiçbir şeyi ortak koşmamak üzerine söz alıyorum” buyurdu. Kadınlar söz verdiler. Rasulullah(s.a.v):” Ve hırsızlık yapmamak üzerine söz alıyorum” dedi. Hind:“ Ebu Süfyan cimri bir adamdır. Yani ben onun malından bazı şeyleri alsam?” diye sordu. Ebu Süfyan oradaydı. “ Alırsan sana helal olsun” dedi. Rasulullah(s.a.v) tebessüm etti ve böylece Hind’i tanıdı. Ona “ Ya sen Hind’sin öyle mi?” dedi. Hind:“ Evet. Geçmişte olanları affet ey Allah’ın Peygamberi, Allah’ta seni affetsin” dedi.

Rasulullah(s.a.v):” Zina etmemeleri…” diye devam etti. Hind:” Hür kadında zina eder mi?” dedi. Rasulullah(s.a.v):” Çocuklarını öldürmemeleri …” dedi. Hind:” Biz çocuklarımızı küçükken terbiye ettik. Büyüyünce siz de onları öldürdünüz. Siz iyi biliyorsunuz.” dedi. Hind’in bu sözü üzerine Ömer(r.a) çok güldü. Rasulullah(s.a.v)’ de tebessüm etti. Rasulullah(s.a.v):” İftira etmemeleri” dedi. Hind:” Vallahi iftira çirkin bir şeydir. Sen bize doğru yolu ve güzel ahlakı emrediyorsun” dedi. Rasulullah(s.a.v)” Meşru olan şeylerde itaat etmeleri üzerine söz alıyorum” dedi. Hind:” Vallahi içimizde sana isyan etme duygusu olduğu halde bu meclise gelmedik” dedi. Ve iman etme şerefine erişenlerden oldu.

SUBHANALLAH! Allah azze ve celle’nin hidayetiyle, kömürden elmas olan bir kadının hali! Daha az önceki sahnelerde Müslümanlara zulmederken, şuanda Rasulullah’a ve söylediklerine itaat etmek üzere gelen kadın. Çünkü biliyordu ki iman etmek demek beraberinde itaat etmeyi gerektirir. Bu yüzden her konuda Allah Rasulune itaat etmeye hazır bir halde geldi.

Hind binti Utbe :” Ya Rasulullah! Allah’a yemin olsun ki daha düne kadar yeryüzünde bana en sevimli gelen çadır sahipleri, senin aleyhinde oturup kalkanlardı. Ancak benim için bugün en sevimli olan şey, senin çadırında bulunanlardır. Getirdiğin rahmetten benim de istifade edebilmem için seçtiği dini üstün kılan Allah’a hamd olsun. Ya Muhammed! Ben Allah’a iman eden ve O’nu tasdik eden bir kadınım.” dedi.

İşte sahabeden öğrendiğimiz bir iman tarifi. İman insanı öyle bir hale getiriyor ki artık kişinin sevdikleri ve sevmedikleri yer değiştiriyor. Müslümanlardan nefret eden kadın, onlara zulmedenleri destekleyen bir insan, hatta onlara zulmeden bir insan iman ile birlikte artık en sevdiği kişiler Müslümanlar oluyor. Peki şimdi nefislerimize soralım, sevdiklerimiz Allah için mi? Veya sevmediklerimiz Allah ve Rasulune düşman olanlar mı? Yoksa nefislerimiz için mi? Hatta şöyle bir kalbimizi yoklayalım, en çok sevebileceğimiz anne babamız, evladımız, eşimiz İslam’ın aleyhine olan, düşman safında olsaydı, hala onları sevmeye devam eder miydik?

“Üç şey vardır ki, bunlar kimde bulunursa o kimse imânın tadını bulur.

• Bir kimse’nin Allah ve Rasulünü her şeyden çok sevmesi.
• Bir kimse’nin sevdiğini yalnız Allah için sevmesi.
• Bir kimse’nin Allah küfürden kurtardıktan sonra, tekrar küfre dönmeyi, ateşe atılmaktan daha kerih görmesi.” ( Müslim)

Hind evine döndüdüğünde putunu kırmaya başladı. Putuna “ Biz senin yüzünden aldanmıştık” diyordu. Bekleme artık Ey İnsan! Putunu kırmak için bekleme, zannetme ki put sadece tahtadan, taştan olan bir şey. Dön bak bakalım hayatına. Seni Allah yolunda mücadele etmekten alıkoyan şeyler neler? Evet işte onlar PUTLAR! Onlar bizi bunca zaman aldatanlar! Şimdi artık Hint Binti Utbe gibi aldanmayı bırakıp onları önce kalplerimizden sonra hayatlarımızdan çıkarma vakti!

Peygamberimiz, Etbah’da bulunduğu sırada, Hind Binti Utbe, kestirdiği iki körpe oğlağı, ateş veya güneşte iyice ısıtılmış taş üzerinde kebap yaparak, azadlı kölesi kadınla Peygamberimize gönderdi.

Hizmetçi kadın, Peygamberimizin çadırına geldi. Selam verdi ve içeri girmek için izin istedi. İzin verilince peygamberimizin yanına girdi. Hind’in azadlısı kadın:” Hanımım, bu hediyeyi sana gönderdi. Kendisi bu günlerde koyunlarımız çok az kuzuluyor diyor ve yemeği kuzudan yapamadığı için özür diliyor” dedi. Peygamberimiz:” Allah sizin koyunlarınızı bereketlendirsin ve kuzulayıcılarını çoğaltsın.” diyerek dua etti. Hizmetçi kadın Hind’in yanına dönüp Peygamberimizin duasını haber verince Hind buna çok sevindi.

Hind Binti Utbe(r.anha)’nın hayatını ikiye bölersek şunu göreceğiz. İlk sahnelerde, esfeli safiline düşen bir kadın, daha sonradan ahseni takvime yükselen bir kadın. Bir insan nasıl olur da hayvanlardan dahi daha aşağı seviyeye düşer. Bir insan nasıl olur da meleklerden daha üst seviyeye çıkar. İşte sorularımızın cevabı olan hayat.

Biz, gerçekten insanı en güzel bir biçimde yarattık.

Sonra onu, aşağıların aşağısına indirdik.( Tin 4-5)

İslam’ın davetçisi olan insan, sakın deme ki “ bu insandan adam olmaz”. Pes etme, elini ayağını sakın mücadele meydanından çekme. Çünkü Hint Binti Utbe bize çok güzel örnektir. Allah azze ve celle’dir hidayeti veren. Bize düşen elimizden geleni yapıp, ümitvar olmaktır.

Biz kimseye hidayet veremeyiz. Ama İslam nuruna davet eder, yol gösteririz. Gözlere nur vermek Allah’a aittir. Doktorlar nur vermiyor, veremiyor; sadece gözü perdelenenlerin nurunun açılmasına vesile oluyor. Hidayet gönül işidir. Kişinin kafasına tabanca dayayarak iman ettiremezsiniz. Böylesi, hidayete ermiş gibi görünür ama, gönülden inkâr eder. Yine, kişinin kafatası veya kalbi açılarak içinden iman sökülemez. İman, hidayet bir gönül işidir. Gönüle de yalnız onu Yaratan hakim olur. Bizim tebliğimiz, bir kişinin hidayetine sebep olursa, bu bizim için yeryüzü dolusu altına sahip olmaktan daha hayırlıdır.

Hind Binti Utbe Hz Ömer(r.a)’ın hilafet zamanında vefat etmiştir. Allah ondan razı olsun.

VELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN