Kime Güvenmiyorsun? Allah’ın Yardımına mı yoksa Mükafatlarına mı?

BİSMİLLAHİRRAHMANİRRAHİM

ALLAH’A HAMDEDER,  O’nun  yardım  ve  bağışını  dileriz. Nefislerimizin ve amellerimizin kötülüklerinden O’na sığınırız. Allah, insanların her zaman yardımcısıdır. O’na güvenir ve O’ndan yardım dileriz.

Rasulullah(Sav) şöyle buyurdu:

“Bu din, gecenin ve gündüzün ulaştığı her yere ulaşacaktır. Allah, bir azizin izzetiyle veya bir zelilin zilletiyle, İslam’ı üstün kılacağı bir izzetle ve kafiri zelil kılacağı bir zilletle, yerleşik ve göçebe herkesin evine bu dini mutlaka sokacaktır.”(Ahmed b. Hanbel)

Şüphesiz güven, davetin üzerinde yükseleceği güçlü temellerden biridir. Güvenin İslam’da geniş ve derin bir anlamı ve birçok boyutu vardır. Yaratan Allah’a güven duymayla başlayan ve nefse güvenle sona eren, aralarında birçok türün yer aldığı farklı konular içerir.

Müslüman herkes kendini yalnız bıraksa da Allah’ın kendisini terk etmeyeceğine ve kendisini kaybetmeyeceğine kesin bir şekilde inanır. Onun Allah katında olana güvenmesi ve inanması, elinde var olana duyduğu güvenden daha büyüktür. Allah’ın hakkında yazdığının dışında ona zarar veremezler. Çünkü mülkün sahibi, Rabbidir; her şey O’nun elindedir. Dilediğini aziz, dilediğini zelil kılar; O, her şeye güç yetirir.

Müslüman, zaman ne kadar uzasa, dikenler ne kadar sert olsa da Allah’ın kendisine yardım edeceğine, dinini üstün kılacağına kesin bir şekilde inanır:

Andolsun, biz Zikir’den sonra Zebur’da da: “Şüphesiz Arz’a salih kullarım varisçi olacaktır” diye yazdık.(Enbiya/105)

Allah kendi (dini)ne yardım edenlere kesin olarak yardım eder. Şüphesiz Allah, güçlü olandır, aziz olandır.(Hac/40)

Allah, yazmıştır: “Andolsun, ben galip geleceğim ve elçilerim de.”(Mücadele/21)

Şüphesiz biz elçilerimize ve iman edenlere, dünya hayatında ve şahidlerin (şahidlik için) duracakları gün elbette yardım edeceğiz.(Mümin/51)

Allah’ın yardımına güven, kalbi huzur, rıza ve güzel bir sabırla doldurur. Habbab b. Eret (ra) Rasulullah(sav)’den üzerlerindeki eziyetin hafiflemesi için Allah’a dua etmesini istediğinde, Rasulullah(sav) şöyle buyurmuştur:

“Sizden   önce   geçenlerden birinin başının ortasına testere konur ve ayağına kadar kesilirdi de bu onu dininden döndürmezdi. Demirden taraklarla taranır, etiyle kemiği ayrılırdı da bu onu yine dininden döndür­mezdi. Sonra Hz. Peygamber buyurdu ki: Allah’a andolsun ki, Al­lah Teâlâ bu dinin hâkim olmasını arzu etmektedir, öyle ki yolcu San’a’dan bineğine binecek Hadramut’a kadar gelecek, Allah’tan başkasın­dan ve koyunları için de kurttan başkasından korkmayacak. Ne var ki siz çok acele davranan bir topluluksunuz.”(ibni Kesir)

Bu yüzden kafirlerin bir takım yerlerde başa geçmeleri bizi üzmemeli. Çünkü onlar ne kadar büyüklenseler ve zulmetseler de Firavun ve askerlerinin ulaştığı azgınlığa ulaşamazlar. Yüce Allah Musa(as)’a şöyle buyurmuştur: “Firavun’a git. Çünkü o çok azdı.”(Naziat/17) Peki bu azgınlığın sonu ne oldu “Nihayet onu da ordularını da yakalayıp denize attık, bu sırada kendini kınayıp durdu.”(Zariyat/40)

O halde İslam için çalışanların bu gerçeğe inanmaları, Allah ile olan bağlarından dolayı izzet duymaları hatta Allah’ın kendileriyle birlikte olduğuna, kendilerine yardım edip doğru yolu göstereceğine, kendilerini savunacağına, insanlar kendilerinden uzaklaştığında kendilerini destekleyeceğine kesin bir şekilde iman etmeleri gerekir. Desteğe ihtiyacı olduğunda Allah’ın kendileriyle birlikte olduğuna, yeryüzündeki ordular onu desteklemeseler bile gökyüzündeki ordulardan kendilerine yardım geleceğine inanmaları gerekir. ”Hani Rabbin meleklere ‘Muhakkak ben sizinle beraberim; haydi iman edenlere destek olun’ diye vahyediyordu.”(Enfal/12) Bu nedenle inanç sahibi kimse, Allah’ın vaadine güvenir, kalbini huzur ve sekinetle doldurur. Onun hedefi geniş, ümidi büyüktür. Allah’a büyük güven duyar.

Müslümanın -Allah yolunda samimi olarak- attığı her adımın, yaptığı her hareketin ve çektiği her yorgunluğun sonucunda, Allah’ın kendisi için bol bol sevap ve mükafat vereceğine inanması gerekir:

Medine halkına ve çevresindeki bedevilere, Allah’ın elçisinden geri kalmaları, kendi nefislerini onun nefsine tercih etmeleri yakışmaz. Bu, gerçekten onların Allah yolunda bir susuzluk, bir yorgunluk, ‘dayanılmaz bir açlık’ (çekmeleri), kâfirleri ‘kin ve öfkeyle ayaklandıracak’ bir yere ayak basmaları ve düşmana karşı bir başarı kazanmaları karşılığında, mutlaka onlara bununla salih bir amel yazılmış olması nedeniyledir. Şüphesiz Allah, iyilik yapanların ecrini kaybetmez.  

Küçük, büyük infak ettileri her nafaka ve (Allah yolunda) aştıkları her vadi, mutlaka Allah’ın yaptıklarının daha güzeliyle onlara karşılığını vermesi için, (bunlar) onlar adına yazılmıştır. (Tevbe/120-121)

Müslüman yolda iken susasa, acıksa ya da yorulsa, bu yorgunluğun boyutu ne olursa olsun, Allah’ın kendisine vereceği karşılığı hatırlar. Kuşkusuz Müslümanın buna kesin bir şekilde inanması, şüphesiz onun yolda karşılaştığı acılardan tat almasına, çalışmak için gayret göstermesine, rahat ve refahtan hoşlanmamasına neden olur:

Siz acı çekiyorsanız, şüphesiz onlar da, sizin acı çektiğiniz gibi acı çekiyorlar. Oysa siz, onların umut etmediklerini Allah’tan umuyorsunuz. Allah, bilendir, hüküm ve hikmet sahibidir.(Nisa/104)

Son olarak:

Asra andolsun;

Gerçekten insan, ziyandadır.

Ancak iman edip salih amellerde bulunanlar, birbirlerine hakkı tavsiye edenler ve birbirlerine sabrı tavsiye edenler başka.  (Asr Suresi)

Kıpırdama bizden, Tevfik Allah(c.c.)’dandır.

VelhamdulillahiRabbilAlemin.