KENDİNE BİR TÜRLÜ KIYAMAYANLAR

BİSMİLLAHİRRAHMANİRRAHİM

   Bizi İslam nuru ile nurlandıran,gayba inanmaya muvaffak kılan Rahman,Rahim olan yüce Allah’a(c.c.) bitmez tükenmez hamd-ü senalar olsun.

İki cihan güneşi ve kainatın efendisi,yüce ahlakın rehberi tüm müminlerin önderi olan Peygamberimiz Muhammed Mustafa(s.a.v) ve O’nun ashabına salatü selam olsun.

Ey ademoğlu okuyup geçme ve bir düşün.Belki sende bu dünya ya aldananlardan,ölümü bildiği halde bir türlü kendine konduramayanlardansın.Şunu bilki dünya hayatının rengarek hayalleri hep solmaya ve pörsümeye mahkumdur.Burası ayrılık yeri,ahiret ise toplanma mahalidir.Allahu Teala kullarını imtihan için bu aleme getirmiştir.Yaşayan her fert,bu imtihanları görecektir.Dünya çürük diş gibidir.Çıkmadıkça sahibine rahat yoktur.

Allah’u Teala ayetin de bizlere hitaben şöyle buyurmuştur:”(ey Resulüm onlara deki)sizin hakikaten kaçıp durduğunuz dilinizle bile temenni etmediğiniz ölüm yokmu? o size elbette gelip çatıcıdır.Sonra hepiniz gizliyide,aşikarıda bilen Allah’a döndürüleceksiniz de O,size neler yaptınız haber verecektir.(cuma_8)

    Aslında bu ayet ışığında düşünüp başıma bir kaç kez gelen bir durumu paylaşmak istiyorum çünkü eminim bir çok kişi de aynı şeyi yaşamıştır yada hayla yaşamaktadır.

Bir gece uykuya yatdığımda ölümü düşünüp tefekkür etmek istedim.Fakat bir den yan odada yatan çocuğum geldi aklıma,başladım düşünmeye o ölse(ki elbet bir gün ölecek) acaba ne yapardım?Daha çok küçük dayanabilir miydim bu acıya?Sahabe kadınları geldi aklıma,onlar gibi sabır örneği olabilir miydim acaba?Derken bu sefer eşimi düşündüm.Peki ya o benden önce ölse.O zaman ne yapacaktım çocukla tek başıma kalıcam hayatımı nasıl devam ettirebilecektim.O na olan sevgim ya isyan etmeme sebep olursa ya o an sabredemezsem diye düşünmeye başaladım.

Tabi bu düşünceler içindeyken bir yandan da ağlamaya başladım.Peki sonra ne mi oldu?Bu sefer ölen kişi olarak annemi koydum başrole,sonra babamı,sonra tüm sevdiklerimi sıra sıra öldürmeye başladım farkında olmadan hayallerimde.

Sonra…durdum…düşündüm..düşündüm…bir dakika.!..burda bir tuhaflık vardı..ben asıl başrolü unutmuştum.Kimi mi?Tabi ki de kendimi.Peki hepsinden önce ben ölürsem ne yapacaktım?Nasıl hesap vericektim?Yorganın altında bile nefessiz kalmaya dayanamazken,karanlıktan korkarken,kabir karanlığında ne yapacaktım?

Eyvah dedim nasıl da kendimi soyutlamışım ölümden.Oysa ki iman etmiştim o ölüme.İşte dedim o an bizlerin en büyük eksiği  ölümü kendine yakıştıramıyor olması.Başkalarının ölümlerine,ayrılıklarına hazırlık yapıyoruz planlar kuruyoruz da kendi adımıza ne yapmaktayız.

Hazır mıyız o büyük güne.Hesap gününe..işte dedim Rahman ne kadar da güzel söylemiş ayetin başında sizin kaçıp durduğunuz ölüm derken,bizleri ne de güzel tarif etmiş.Kaçmak değil de nedir?Kendine kıyamamak mıdır bu acaba?Varın cevabı siz verin kendinize.Bırakalım onu bunu,biz ne olacağız?

Bu dünya bir vasıta hayatıdır.Buraya uğrayan bir zaman eğlenir sonra göçer.Allah azze ve celle biz insanı topraktan yaratmıştır.Topraktan elde edilen herşey sonunda toprağa dönmeye mahkumdur.Su aka,aka denize,ölümde yavaş yavaş bize yaklaşmaktadır.

Allah’u Teala’nın koyduğu değişmez kaide budur.Her yaşayan ölür.İnsan da bir gün ölecektir.Bu insanların içerisinde sıra bana gelmez deme sakın kendini arka plana atma..

”Halbu ki Allah bir kimseyi,eceli geldiği zaman asla geciktirmez ve Allah bütün yaptıklarınızdan haberdardır.(münafikun-11)”

Rabbim ahiret gerçeğini unutmayan verdiği söze sadık ölüm şuuruyla hayat sürmeye çalışan müzlümanların yardımcısı olsun inşallah..

VELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN