Veka fiilinden türemiştir. Bu fiilin kökünden gelen ittika; elem ve zarar verecek şeylerden kaınıp kendini korumaya almak anlamına gelir.

Taka, ittikanın ismidir ve sözlük anlamı olarak, kuvvetli himayeye girmek, korunmak kendini koruma altına almak demektir.

Kur’an gelmeden önce Arapça’da takva kelimesi, insan ve hayvan gibi canlı v-bir varlığın kendini, dışarıdan gelebilecek bir zarara karşı savunması anlamına gelmekte idi.

Kur’anın anlattığı takva olayı, basit bir savunma, sıradan bir korku, kolay bir nefsi savunması değil, iman ve amelle desteklenen bir aksiyon şeklindedir.

“Kim nefsinin bencil-tutkularından korunursa; işte onlar, felah bulanlardır.” (Tegabun/16)

“Artık Allah, onları böyle bir günün şerrinden korumuş ve onlara parıltılı bir aydınlık ve bir sevinç vermiştir.”(İnsan/11)

“Ve kâfirler için hazırlanmış olan ateşten sakının.”(Al-i İmran/131)

Takva kelimesinin anlamında korku, korkmak unsuru da vardır. Ancak bunu yalnızca korku veya korkmak diye anlamak, başka bir dile yalnızca korku diye çevirmek çok yetersiz kalmaktadır. Kur’an da korkuyu değişik boyutlarıyla anlatan havf, hazer, haşyet, rehbet, vecel gibi kelimeler de kullanmıştır. Bu kelimelerin her biri korku olayını değişik boyutlarıyla anlatmaktadır.

Takva kelimesi bazen korku ve ürperti anlamında havf ve haşyet kelimelerinin yerine kullanılmaktadır. Bu bir anlamda takvanın bir sonucu olarak Allah’tan havf ve haşyet duymak (korkmak) demektir.

Şu ayette haşyet ve ittika beraber kullanılmaktadır;

Kim Allah’a ve Resûlü’ne itaat ederse ve Allah’tan korkup(haşyet) O’ndan sakınırsa(ittika), işte ‘kurtuluşa ve mutluluğa’ erenler bunlardır. (Nur/52)

Şüphesiz ibadet, takvanın kendisi değil, fakat takvaya götüren davranıştır. İbadet, ilahi emir ve yasaklarını getirmek, takva ise zarar verecek davranışlardan sakınmaktır.

Takva sahibi olmanın gereği şu ayette çok net bir şekilde ortaya konuluyor;

“Ey insanlar, Rabb’inizden korkup-sakının ve öyle bir günün azabından çekinip-korkun ki, (o gün hiç) bir baba, çocuğu için bir karşılık veremez ve (hiç) bir çocuk da babası için bir şeyi verebilecek (durumda) değildir. Şüphesiz Allah’ın va’di haktır. Artık dünya hayatı sizi aldatmaya sürüklemesin ve aldatıcı(lar) da sizi Allah ile aldatmasın.”(Lokman/33)[1]

Takvanın aslı kişinin korktuğu ile arasına engel koymasıdır. Aşağıdaki maddelere dikkat edersek bunu rahatlıkla görebiliriz.

Kur’an’da asli manası bazen iman bazen tevbe bazen taat bazen günahı terk ve bazende ihlâs olmak şeklinde yer almıştır. İman manasında olmak üzere Cenab-ı Hak şöyle buyrmuştur;

“Allah onlara takva kelimesini yani tevhidi gerekli kıldı”( Fetih 26),
”İşte onlar Allah’ın kalplerini takva için imtihan ettiği kimselerdir(Hücurat 3)

Tevbe anlamında ise; Şayet beldeler halkı İman edip ittika etselerdi… (Araf 96) yani tevbe etselerdi buyurmuştur.

Taat anlamında da; “Benden başka İlah olmadığını duyurasınız diye… Öyleyse beni sayıp itaat ediniz(Nahl 2)

Günahı terk manasında ise;”Evlere kapılarından girin Allah’tan ittika edin(Bakara 189)
Yani Allah’a karşı günah işlemeyiniz buyurulmuştur.

İhlâs manasındaki ittikaya gelince; “Bu kalplerin takvasındandır(Hac 32) Yani kalplerin ihlâsındandır.[2]

Çünkü İman olmadığında ebedi azap kişi için kaçınılmazdır, dolayısıyla o azaptan kuruluş iman üzere olmak ve böyle ölmektir. Arkasından gelen tevbe eğer şirkten değilse ebedi azab, yok kötü amellerden tevbe ise ikiside azap sebebidir birincisi ebedi diğeri her ne kadar ebedi değilsede Allah cc azabı şiddetlidir. Ameldeki ihlâssızlık ise Amelden mahrumiyeti yani vaktin maddi ve manevi çabaların boşa gitmesine sebep olur Allah azze ve celle için yapılmayan amellerin sonuçları korkulmaya layıktır. Günahı terk etmemekte az evvel değindiğimiz gibi ebedi olmasada Allah azze ve cellenin Şedid azabını bilen bir kimseye, terk etmesi için yeterlidir. İtaatsizliğinde hakeza hem dünyada hem ahirette karşılığı vardır uhud gününde okçuların itaatsizliği sebebiyle meydana gelen durum dünyadaki, Allah cc tehdit ettiği ahiret azabı ise Yeterli delillerdir.

Ku’an’da takvanın üç aşamada gerçekleşitğini görmekteyiz.

1. A) İman edip şirkten kurtulmak böylece ebedi olarak cehenneme girmekten korunmak.( Meryem 97, Fetih 26, Zümer 27-28)
2. B) İslamın emir ve yasaklarını yerine getirerek ibadet etmek ve böylece kendini azaptan korumaya çalışmaktır.( Tevbe 119, Maide 25, )
3. C) Takvanın en üst mertebesi Allah’ın emir ve yasaklarını yerine getirdikten sonra bütün benliği ile Allah’a dönmek ve insanı Allah’tan uzaklaştıracak her şeyden sakınmaktır.

Bir insan için en çok korkması gereken şey mutlaka Allah cc ebedi azabıdır. Çünkü bu takva seviyesine sahip bir kimse için mutlaka kurtulma imkânı vardır. Fakat hiçbir zaman çıkmayacak kimseler için en büyük azap ümitsizliktir aynı zamanda çünkü 5 milyon senede geçse 100 milyon senede geçse çıkamayacak. Dolayısıyla yaşadığımız arsıda dikkate alırsak islamın asıllarını bırakarak fer-i bazı meselelerle ilgilenen Kuran’ın çağırdığı hakikati anlamadan bilmeden asıllardan uzak olarak pratik birkaç ameli yerine getiren kimseler gerçek takva sahibi değil olsa olsa zalimdir. İnsanın ilk sorumlu olduğu mesele Kelime-i Tevhiddir. İttika’nın başı Âlemlerin Rabbine İmandır.

[1] H.Ece – İslam’ın Temel Kavramları

[2] Fahruddin Er-Razi Tefsiri Kebir Bakara 2( Takvanın manaları)

The post KELİMELER VE KAVRAMLAR (100) TAKVA appeared first on Ebrar Medya.

Allah’ın hükümlerine sırt çeviren kişi ve kuruluşların tümü. Arapça “Teğa” kökünden türetilmiş olup kelimenin masdarı olan “Tuğyan” Allah Teâlâ’ya isyan etmek anlamına gelmektedir.

Allah’ın indirdiği hükümlere muhalif olan ve onların yerine geçmek üzere hükümler icad eden her varlık tağuttur.

Tağut, Allah (c.c)’a karşı isyan etmekle beraber O’nun kullarını kendisine kul edinmek gayretinde olandır. Bu ise şeytan, papaz, dinî veya siyasî lider veyahut da kral olabilir.
Bu sebepten bir insanın hakiki mümin olabilmesi için tağutu reddetmesi gerekmektedir.

Bugün yeryüzünde yürürlükte olan rejimlerin hepsi, beşerî rejimlerdir ve hükümlerini kendileri koymaktadırlar. Dolayısıyla da Allah (c.c)’ın hükümlerine muhalefet etmektedirler. O halde bu rejimlerin hepsi “tağut” olarak isimlenir. Hatta kitlelere “en cazip ve hüsn-ü kabul gören bir rejim” olarak tanıtılan demokratik ve lâik rejimler de tağut hükmündedir.[1]

“Dinde zorlama yoktur. Doğruluk ile sapıklık birbirinden kesinlikle ayrılmıştır. Kim Tağut’u, azgınlığı reddederek Allah’a inanırsa kopması sözkonusu olmayan, sapasağlam bir kulpa yapışmıştır. Hiç kuşkusuz Allah herşeyi işitir, herşeyi bilir.(Bakara 256)

Allah’a isyan üç derecede olabilir: 1) Eğer bir kimse Alah’ın kulu olduğunu kabul eder, fakat pratikte O’nun emirlerinin aksini yaparsa buna fasık denir. 2) Bir kimse Allah ile irtibatı koparır ve başka birisine bağlanırsa o zaman kâfir olur. 3) Eğer bir kimse Allah’a isyan eder ve O’nun kullarını kendisine boyun eğmeye zorlarsa, o zaman tağut’tur. Böyle bir kimse şeytan, rahip, dinî veya politik lider, kral veya bir devlet olabilir. Bu nedenle bir kimse tağut’u reddetmedikçe Allah’a inanmış sayılamaz.[2]

Bir kimseyi adının Ahmet, Mehmet, veli olması Müslüman yapmaz velevki Kuran okusa namaz kılsa hacca gitse kurban kessede fakat Allah cc hükümlerinden bir tanesini dahi reddetse o kimse kâfirdir ve bu durumu hoş görüp insanları ona çağırır zorlar baskı kurarsa o kimse Rabbine karşı nankör bir tağuttur.

Tuğyan eden kimseler ve özellikle onların elebaşları kendilerinin haklı olduklarını düşünürler. İnsanlar üzerinde tıpkı firavn gibi Rablik iddia edip onları yönlendirmek onların hayatlarını düzenlemek için hükümler koyarlar. Diğer insanlarda isteyerek veya zorla bu hükümleri kabul ederler. Tuğyan edenlerin hükümleri ile amel ederler hayatlarını onların koyduğu hükümlere yaşamaya başlarlar. Böylece insanlar bu tuğyanları İlah edinip onları karşı bir ibadet içine girerler.

İşte Kur’an, tuğyan edip insanlar üzerine Rablik taslayan onların hayatını düzenlemek için hükümler koyan kişi ve ya kişilere tağut demektedir.

İnkâr edenler tağut haline getirdikeleri İlahlarını severler, onların uğruna mücadele ederler. Kurdukları tağuti düzenin devam etmesi için her şeyi yaparlar. Yaptıkları işi öylesine süslü ve doğru olarak gösterirlerki arkadan gelen nesilleri çok haince kandırırlar. Bunların kurduğu sistemler çoğu zaman insanların hoşuna giden şeylere değer verirler, nefisleri doyurmayı ön plana çıkarırlar.

İman edenler Allah için O cc’ nun hükmünün geçerli olup zulüm ve fesat ortamlarının yıkılması için uğraşırlar.[3]

“İman edenler, Allah yolunda savaşırlar, küfredenler de tağutun yolunda savaşırlar; öyleyse şeytanın dostlarıyla savaşın. Hiç şüphesiz, şeytanın hileli düzeni pek zayıftır.”( Nisa 76)

Tağa( Haddi aşmak) kökünden türeyen Tağut kelimesi Kur’an’ı Kerimde 8 Ayette geçmektedir. (Bakara 256-257), (Nisa 51-60-76), (Maide 60), (Zümer 17), (Nahl 36)

“Andolsun, biz her ümmete: «Allah’a kulluk edin ve tağuttan kaçının» (diye tebliğ etmesi için) bir peygamber gönderdik. Böylelikle, onlardan kimine Allah hidayet verdi, onlardan kiminin üzerine de sapıklık hak oldu. Artık, yeryüzünde dolaşın da yalanlayanların uğradıkları sonucu görün.”(Nahl 36)

Ayette de görüldüğü üzere istinasız bütün peygamberlerin çağrıları insanların mahlûklara(Tağutlara) itaatten uzaklaştırıp Rableri olan Allah cc itaate çağrıdır. Kimileri bu çağrıya kulak verip dinlemiş gereği olan hayatı yaşamaya koyulmuşlarıdır, kimileride yüz çevirmiş kendileri gibi insanların hayatlarını nefsi ve şehvani arzularına göre şekillendirmelerine müsaade etmişlerdir.Bu bağlamda Tağut’u inkar Müslümanlığın ilk şartıdır nitekim Bakara 256 ‘ da bu gerçeğe dikkat çekilmekle beraber herhangi bir zorlamaya maruz bırakılmamıştır. Çünkü Allah’ın dini zorla girmeyi kabul etmeyecek kadar şereflidir. Bu şerefi de ancak Tağut’a karşı gelerek, ona kulluktan kaçınarak Zümer 17 ‘deki müjdeye muhatap olanlar hak etmişlerdir. Kimileri de tağutu inkar etmekle emroludukları halde onun hükümlerine başvururak onu nihai karar yeri olarak kabul ederek(Maide 60) zelil dolu bir yaşantıyı kabul etmişlerdir. Onlar karanıklar içerisinde hapsolmaya mahkûmdurlar. Çünkü yaratıcı tanımamak gibi büyük bir suç işlemişlerdir. İman edenler ise niçin yaratıldığının neden yeryüzüne gönderildiğinin bilincinde bir yaşantı yaşayarak bu karanlıklardan sıyrılmış ve Allah’ın inayetiyle aydınlığa çıkmışlardır.(Bakara/257)

Tağut sadece bir sistem, bir taştan ibaret değildir. Nefis bu rolü üstlenebilir. Allah’ın hükmünü bir kenara bırakıp kendi nefsinin istemiş olduklarına bağlanmak suretiyle nefsini bu makama oturtmuş ve onu ilahı olarak kabul etmiştir.

“Görmedin mi nefsini ilah edineni. Şimdi ona sen mi vekil olacaksın?” (Furkan/43)

Allah’a kulluğun önüne engel olan her ne varsa tağuttur. Bunlar anne-baba, patron, eş, evlat, ticaret, hısım akraba, hoşa giden mesken olarak detaylanırlar.

De ki: “Eğer babalarınız, çocuklarınız, kardeşleriniz, eşleriniz, aşiretiniz, kazandığınız mallar, az kâr getireceğinden korktuğunuz ticaret ve hoşunuza giden evler, sizlere Allah’tan, O’nun Resûlü’nden ve O’nun yolunda cihad etmekten daha sevimli ise, artık Allah’ın emri gelinceye kadar bekleyedurun. Allah, fasıklar topluluğuna hidayet vermez. (Tevbe/24)

Allah’a kulluğun önündeki bütün engller kaldırılmalıdır. Eğer bu inkâr söz konusu olmazsa kulluk gerçekleşmediği gibi imanda gerçekleşmez.  O yüzdendir ki Kelime’i Tevhid nefiyle(red) başlar. Lâ diyerek bu engeller ortadan kaldırılır, inkar edilir ve illallah diyerek kişi kul olma yoluna ilk adımını atar ve Muhammedun Rasulullah diyerek daima takip etmesi gereken bir mercii kabul etmiş olur.

[1] Şamil İA

[2] Tefhimu’l Kuran Mevdudi(Bakara 256)

[3] İslamın Temel Kavramları H. Ece

The post KELİMELER VE KAVRAMLAR (99) TAĞUT appeared first on Ebrar Medya.

Bir kelimede harflerin yerini veya bir harfi değiştirme, bozma. Bir ibarenin anlamını değiştirme. İlâhî kitaplar üzerinde herhangi bir kelimenin bile bile değiştirilmesi.

İslâm dinine göre birkaç çeşit tahrif vardır: 1. Bir kelimenin bazı harflerini yanlış telaffuz ederek ona başka mana vermek, 2. Bir hadis veya ayete tefsir yoluyla değişik mana vermek.[1]

Kur’an haricinde ki kutsal kitapların tahrif edildiği Kur’an vasıtasıyla bilinen bir gerçektir. Bu kitapların niçin tahrif edildiği, böyle bir çalışmanın niçin yapıldığıyla alakalı günümüze ışık tutacak hakikatler mevcuttur. Bu tahrif girişimi ile ilgili Kur’an şöyle buyurmaktadır;

“Şimdi siz onların size inanacaklarını mı umuyorsunuz? Oysa onlar arasında öyle bir grup var ki, Allah’ın kelâmını işitirler ve anlamına akılları yattıktan sonra, onu bile bile değiştirirlerdi.” (Bakara/75)

Burada sözü edilen yahudi grubu, yüce Allah’ın kendilerine indirmiş olduğu gerçeklerden haberdar olan bilginler kesimi yani hahamlar ve din bilginleridir. O din bilginleri ki, yüce Allah’ın peygamberleri Hz. Musa’ya indirmiş olduğu Tevrat’taki kelâmını işittikten sonra tahrif ederler ya da onu asıl anlamından uzaklaştıracak biçimde yorumlarlar. Bu tahrifciliği, okuduklarını anlayamadıkları için değil, bile bile yaparlar. Bu işe onları sürükleyen faktör, şahsî ihtirasları, menfaat beklentileri ve sapık amaçlarıdır![2]

“Ey peygamber! Kalpleri iman etmediği halde ağızdan, `inandık’ diyenler ile yahudilerden oluşmuş küfür yarışçılarının tutumu seni üzmesin. Bunlar körü körüne yalana kanarlar ve senin karşına çıkmayan bir grubun sözlerini tutarlar. Onlar da kelimelerin anlamlarını çarpıtan ve `size şöyle bir fetva verilirse uyun, eğer başka bir fetva verilirse ona kulak asmayın’ diyen kimselerdir.”(Maide/41)

Bu ayetlerin, zina, hırsızlık vb. türden niteliklerine ilişkin farklı rivayetler bulunan birtakım suçlar işlemiş olan kimi yahudiler hakkında indiği söylenmektedir. Bu suçların cezası, Tevrat’ta bellidir. Ancak yahudiler başlangıçta, bu cezaları aralarındaki aristokratlara uygulamak istemedikleri için, Tevrat’ın hükümlerini değil de, kafalarına göre kimi hükümler belirlemişlerdi. Yahudiler bir süre sonra, çemberi daha da genişleterek tüm yahudileri bu uygulama kapsamına aldılar ve Tevrat’taki tazir cezalarının yerine kendilerinin belirledikleri birtakım cezalar ikame ettiler. (Aslında çağımızda, kendilerini müslüman olarak yaftalayan kimi insanların bu bağlamda yaptıkları da, söz konusu yahudilerin tutumlarından farksızdır.) İşte o dönemde yahudiler bu tür suçları işlediklerinde, içlerindeki art niyetleriyle birlikte, fetva almak için peygamberimize gelirlerdi. Eğer peygamberimiz fazla ağır bir ceza vermezse, uygulamayı düşünüyorlardı. Hem böylece Allah katında kendilerine bir gerekçe de hazırlamış olacaklardı! Bu karar bir peygamber tarafından verilmiştir diyeceklerdi! Ancak peygamberimiz, Tevrat’takine benzer bir hüküm verecek olursa, bunu uygulamayacaklardı. Onlardan kimileri bu düşünceler içinde fetva arıyorlardı.[3]

İbni Ömer şöyle anlatmıştır: Hz peygamber(sav)’e birbiriyle zina etmiş olan bir Yahudi erkekle kadın getirildi. Resulullah(sav) onlara “ Sizler kitabınız Tevrat’ ta zina edenler için ne cezası buluyorsunuz?” diye sordu. Yahudiler” Bizim âlimlerimiz, zina edenin yüzünü kömürle kararma ve bir eşek üzerine ( Yüzleri birbirlerine gelecek şekilde) ters bindirme bidat’ini çıkardılar”diye cevap verdiler. Abdullah bin selam “Ya Rasulullah! Onlara Tevratı getirmelerini emret!” dedi. Tevrat getirildi. Yahudilerden biri elini recm ayetinin üzerine koyup onun öncesini ve sonrasını okumaya başladı. Abdullah ibn selam ona “ kaldır elini!” dedi. Birde baktılar ki recm ayetini elinin altındadır. Bunun üzerine Hz.Peygamber(sav) zina eden o iki kimsenin recm edilmesini emretti ve onlar recm edildiler…[4]

İslamı tahrif çabaları: Allah(cc) Tevrat ve İncilin korumasını imtihan sebebiyle Yahudi ve Hristiyan bilginlere tevdi etmişti. Fakat onlar az bir paha karşılığında karınlarına ateş doldurmak suretiyle Allah’ın ayetlerini sattılar ve böylece saptılar ve saptırdılar. Bu kimseleri saptırmasıyla adeta zafer çığlığı atan şeytan, Muhammed(sav) ümmetinede aynı oyunu oynamayı planlıyordu, ta ki Hicr suresi 9. Ayet inene kadar.

“Şüphesiz o Zikr’i (Kur’an’ı) biz indirdik biz! Onun koruyucusu da elbette biziz”(Hicr 9)

Bu ayetin inişiyle adeta şeytanın beli kırılmıştı. Fakat hala yapabileceği bir şeylerin olduğunu düşünüyordu. Bu düşünceside metnine müdehale edemiyeceği Kur’anı mana yönünden tahrif etmekti.

Resuli Ekrem (sas) Ümmetimin helaki Kitapta ve sütte olacaktır buyuruyor. Sahabe-i Kiram : “Ey Allah’ın Rasulü buradaki Kitab ve Sût nedir ?” diye sorunca, Raslu-i Ekrem (sav) : “Kur’an-ı Kerim’i öğrenip, Onun ayetlerini Allahu Teâlâ (cc)’ın indirdiği gayeden başka şekilde te’vil etmektir.” Cevabını veriyor.[5]

Yine başka bir hadis-i şerifte : “Her kim Kur’an-ı Kerim’i (hiçbir ilmi olmadan) kendi şahsi reyiyle tefsir ederse Cehennem’deki yerine hazırlansın.”[6]

Bize Yezîd ibn Ebî Ubeyd (146), Seleme ibnu’l- Ekva'(R)’dan tahdîs etti. O şöyle demiştir: Ben Peygamber(S)’den işittim, şöyle buyuruyordu:

“Benim söylemediklerimi her kim bana isnâd ederse cehennemdeki yerine hazırlansın.”[7]

Allah Rasulu (sav) ümmetini Kur’an ve Sünnet’in tahrifine karşı uyarmış, tehlikelerden haber vermiş ve bu kimselerin vasıflarını zikretmiştir. Çünkü günümüz de peyda olduğu gibi İslam’ı hükümsüz ve peygambersiz bir hale getirmeye çalışan müsteşrikler, bu çalışmada aktif bir rol oynamaktadırlar. İslam’ı vicdanlara hapsedip vicdani bir mesele haline getirmeye çalışarak hadislerdeki vasıflarla bütünüyle uyuşmaktadırlar.

Amaç İslam’ın tesirini azaltmak, Onu tahrif ederek asıl manasından insanları uzaklaştırmak, onlara içleri boşaltılan ibadetleri telkin ederek bunlarla oyalanmasını sağlamaktır. Günümüzde ki tahrifin iz düşümleri sadece bunlarla sınırlı değildir. Bunun için Kur’an’a ve Sünnet’e sıkı sıkı bağlanarak bu oyunları sezimleyip tahrifin önünde büyük bir engel haline gelmek şarttır.

[1] Şamil İA

[2] Fi Zilali’l Kur’an – Bakara/75

[3] Fi Zilali’l Kur’an – Maide/41

[4] Buhari Hudud (şer-i cezalar) 24, 6819 Fethul bari.  Karınca polen yay. C 13 Sh 350

[5] Ahmed b. Hanbel – Müsned İst. 1401, Çağrı Yay. C:4, Sh: 155

[6] Sünen-i Tirmizi – İst: 1401, Çağrı Yay. C:5, Sh: 199, Had.No.: 2951

[7] Buhari – İlim 39/50

The post KELİMELER VE KAVRAMLAR (98) TAHRİF appeared first on Ebrar Medya.

Müslüman insan, her yerde ve her zaman şer’i delil ile hareket eden insandır. Taassup, şer’i delili sormayı ve öğrenmeyi engeller. Asrımızda taassup hastalığı, üınmete sirayet etmiş olan en tehlikeli hasletlerden biri olarak Müslümanları tehdit etmektedir. Taassup hasleti adeta zehir misali insanları uyuşturup, fıtratı gereği onlara verilen en elzem akıl özelliğini, kullanamama ve olayları olması gerektiği şekilde o elzem akıl olgusu ile tahkik edememe durumuna düşürmüş bulunmaktadır. Hatta bu donukluk kadar ileri safhaya gelmiş bulunmaktadır ki, adeta İslarn’ın kaynaklarını, yani Kur ‘an’ı Kerim ile Hadis’i şerifleri, görmemezliğe gelip ve onları nlayabilrnek için önderimiz ve örneğimiz Muhammed (s.a.v.)’i unutup gerçek anlamda onu tanıyamamaktayız. Sanki bir takım kişilerin Muhammed (s.a.v.)’i vekâleten, örnek ve önder olduğunu ve aynı zamanda İslam’ın anlaşılabilmesi için onları delil olarak görmüş olmaları, yine bu taassup hastalığının bir gereği olarak meydana gelmektedir.

Taassupta kör bir tarafgirlik ve doğruluğu hiç araştırılmadan karşıt düşünceyi inkâr vardır. Aynı zamanda bağnazlık, doğru veya yanlışlığa bakmaksızın bir fikrin savunmasını yapmaktır taassup. Taassup sahiplerine mutaassıp denir. Her ne kadar halk arasında mutaassıp kelimesi dindar anlamında kullanılıyorsa da, bu çok yanlış bir kullanımdır. Taassuba en çok karşı çıkan din İslam’dır. Hz. Muhammed (s.a.v) müşrikleri İslam’a davet ettiğinde onlar, yanlış-eksik yönleri olduğunu söyleyerek değil, körü körüne atalarının dinine sarıldıkları, hiç bir araştırma ve tartışmaya girmeden kendi dinlerini üstün gördükleri için İslamiyet’i kabul etmiyorlardı. Hak dini kabul ettirmeyen, ona karşı koyduran bu kör inada Kur’an “Cahiliyye taassubu” (hamiyyetü’l-cahiliyye) (el-Fetih, 48/26) demektedir.[1] Bakınız Rabbimiz şöyle buyuruyor:

” O zaman inkâr edenler, kalplerine taassubu, cahiliyet taassubunu yerleştirmişlerdi. Allah da elçisine ve müminlere sükûnet ve güvenini indirdi. Onları takva sözü üzerinde durdurdu. Zaten onlar buna pek layık ve ehil kimselerdi. Allah herşeyi bilendir.( Fetih 26)

Kur’anî nasslara ve sünnete uygun olan bağlılık taassup değildir. Zira iman, tasdik etmek; İslâm ise, hak ve doğru olana teslim olmak demektir. Bu da dine bağlılık ve sadık olmak anlamını taşır ki, buna salâbet-i diniyye* denir.

Bilgisizlikten kaynaklanan taassup ise inat ve muhakemesizlik üzere kuruludur. Taassup yalnız dinlerde değil, beşeri ideolojilerde de bağnazca bağlılıklar neticesinde görülmektedir. Müslüman dinine körü körüne değil bilinçli olarak bağlıdır.[2]

Asabiye gayreti, asabiyeye davet bir cahiliye anlayışıdır. Bir hadiste şöyle buyruluyor;

İnsanları bir asabiye için toplamaya çağıran, bir asabiye için çağıran ve asabiye uğruna ölen bizden değildir.[3]

1789 Fıransız ihtilalinden sonra kavmiyetçilik, daha yaygın deyimiyle milliyetçilik daha da gelişti ve yaygınlaştı milliyetçi ideolojilerin çoğalmasından sonra büyük devletler parçalandı. Ulus unsuru üzerine devletler kuruldu, bir ırkın üstünlüğü fikri devletlerin ideolojisi oldu. Olumsuz anlamıyla ön plana çıkarılan asbiye yüzünden nice zulümler işlendi nice savaşlar oldu nice toplumun kimliği inkâr edildi nice kesimler baskı ve hile ile asimile edildi. Günümüzde bu sakat anlayışın hala devam ettiğini üzülerek görmekteyiz.[4]

[1] Mekarim-i Ahlak – M.Çelik/

[2] Şamil İ.A

[3] Müslim imare 57 Hd No: 1850, 3/1478. İbni Mace Fiten/7, Hd No:3948.2.1302.

[4] H. Ece islamın temel kavramları

The post KELİMELER VE KAVRAMLAR (97) TAASSUB appeared first on Ebrar Medya.

Verilen herhangi bir nimetten dolayı, bu nimeti verene karşı söz, fiil veya kalb ile gösterilen saygı ve karşılık, iyiliğin kıymetini bilme ve iyilik yapana bu hissi gösterme, nimet ve iyiliği anıp sahibini övme.

Arapça bir kelime olan şükür, “şekere” kökünden gelmektedir. Bu kökten gelen şükür, isim ve fiil olarak Kur’an-ı Kerim’de yetmişe yakın yerde geçmektedir.

Türkçede kullanılan teşekkür ve şükran kelimeleri de aynı köktendir.[1]

Şükür; kalb, dil ve azalarla yapılır.

– Kalp; tanımak ve sevmek içindir.

– Dil; sena ve hamd etmek içindir.

– Azalar ise; Allah’ın taatında kullanılmak ve O’na isyandan uzak tutulmak içindir.

Bir kulun şükrünün üç rüknü ve esası vardır ve o kulun şükredici olabilmesi için bu üç rüknün ve esasın bulunması lazımdır.

1 – Birincisi: kulun üzerinde bulunan Allah’ın nimetini itiraf etmesidir.

2 – İkincisi: kulun bu üzerinde bulunan nimetten dolayı Allah Teala’ya hamd-ü sena etmesidir.

3 – Üçüncüsü: kulun kendisine verilmiş olan nimetleri Allah’ın rızasını kazanma yolunda sarfetmesidir.[2]

Kur’an’da ve Hadiste Şükür Kavramı

“Rabbiniz şöyle buyurmuştu: “Andolsun, eğer şükrederseniz gerçekten size arttırırım ve andolsun, eğer nankörlük ederseniz, şüphesiz, benim azabım pek şiddetlidir.” (İbrahim/7)

“Kendi yanında kitaptan ilmi olan biri dedi ki: “Ben, (gözünü açıp kapamadan) onu sana getirebilirim.” Derken (Süleyman) onu kendi yanında durur vaziyette görünce dedi ki: “Bu Rabbimin fazlındandır, O’na şükredecek miyim, yoksa nankörlük edecek miyim diye beni denemekte olduğu için (bu olağanüstü olay gerçekleşti). Kim şükrederse, artık o kendisi için şükretmiştir, kim nankörlük ederse, gerçekten benim Rabbim Gani (hiç bir şeye ve kimseye ihtiyacı olmayan)dır, Kerim olandır.”  (Neml/40)

“Allah hakkında yalan uydurup iftira edenlerin kıyamet günü zanları nedir? Şüphesiz Allah, insanlara karşı büyük ihsan (Fazl) sahibidir, ancak onların çoğu şükretmezler.”(Yunus/60)

“Ey Davud ailesi, şükrederek çalışın.” Kullarımdan şükredenler azdır.” (Sebe/13)

“Şükreder ve inanırsanz, Allah size niçin azabetsin? Allah şükrün karşılığını verir ve bilir.”(Nisa/147)

Yüce Allah’ın, kuluna teşekkürle karşılık vermesi, göçüle derin şefkat duygularını akıtmaktadır. Yüce Allah’ın teşekkür etmesinin hoşnutluk anlamında olduğu bilinmektedir. Hoşnutluğun gerektirdiği sebep anlamı da vardır. Ancak yüce Allah’ın teşekkür etmesi, ifade olarak derin etkileri söz konusudur.

Yoktan var eden, lütfedip nimetler veren, alemlere ihtiyacı bulunmayan yüce yaratıcı… İyi davranışları, imanları ve iyilikleri karşısında kullara teşekkür ediyorsa… Onlara, imanlarına, şükür ve iyiliklerine ihtiyacı olmadığı halde yoktan var eden, lütfedip nimetler veren ve alemlere ihtiyacı bulunmayan yüce yaratıcı teşekkür ediyorsa… Rızıkları veren, lütfedip nimet bahşeden, yaratıcı karşısında, yaratılmış, sonradan var edilmiş ve Allah’ın nimetleri içinde yüzen kulların ne yapması gerekir?

Dikkat edin, bu kalpleri harekete geçiren, utandıran ve karşılık vermesini sağlayan, derin olduğu kadar şefkatli bir ifadedir.[3]

Rasulullah(sav) ;

“Müminin durumu hayret vericidir. Her hali kendisi için hayırlıdır. Müminden başkası için böyle bir şey yoktur. Sevindirici bir durumda olduğu zaman, şükreder. Bu, onun için hayırlı olur. Sıkıntılı bir durumda olduğu zaman, sabreder. Bu da onun için hayırlı olur” [4]

Rasulullah(sav) ;

“ İnsanlara teşekkür etmeyen, Allah’a şükretmez.”[5]

Bu hadisin şerhinde Ebu Davud şunları kaydeder ;

“Çünkü teşekkür etme duygusu yapılan iyiliğin kadrini bilmeye bağlıdır. Binaenaleyh lütuf ve ihsanı bütün kainatı sarmış olan Allah’ın bunca lütuf ve ihsanını kavrayamamış ve takdir edememişken o insanın kulların mecazi manadaki çok küçük iyiliklerini, Allah(cc)’ın ihsanlarına göre yok mesabesinde olan iyiliklerini takdir etmesi düşünülemez.”

Abdullah İbnu Gannâm el-Beyâzî (radıyallâhu anh) anlatıyor: “Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) buyurdular ki: “Kim sabaha erdiği zaman: “Allahım, benimle veya mahlukatından herhangi biriyle hangi nimet sabaha ermişse bu sendendir. Sen birsin, ortağın yoktur, hamdler sanadır, şükür sanadır” derse, o günkü şükür borcunu ödemiştir. Kim de aynı şeyler akşama erince söylerse o da o geceki şükür borcunu eda eder”. [6]

Şeytanın ‘Şükredemez Bulacaksın’ Vaadi

“Sonra (pusu kurup) onlara önlerinden, arkalarından, sağlarından ve sollarından sokulacağım ve sen onların çoğunu şükreden (kimse)ler bulamayacaksın.”(Araf/17)

Bu, Şeytan’ın Allah’a meydan okuyuşudur. O adeta şöyle demektedir “Bari bana insanların tekrar dilecekleri mahşer gönüne kadar süre tanı, ben, senin benim üstümde değer verdiğin insanın buna layık olmadığını göstermek için azamî çabamı harcayacağım. Onun, nasıl nankör, şükretmeyen ve samimiyetsiz bir yaratık olduğunu (sana) kanıtlayacağım”.[7]

Şeytanın niçin şükür kavramını kullandığı üzerinde durulması gereken bir meseledir. Çünkü Allah (cc) kullarına kendisine şükredebilmeleri için vasıtalar vermiş (ki bu Allah’ın kullarına verdiği değerin ifadesidir) ve bu vasıtalarla şükretmesini istemiştir. İşte şeytanın ilgi odağı olduğu nokta bu vasıtlardır ki onlar da Kur’an da şöyle açıklanmıştır;

“Allah, sizi analarınızın karnından, siz hiçbir şey bilmez durumda iken çıkardı. Şükredesiniz diye size kulaklar, gözler ve kalpler verdi.”(Nahl/78)

Kur’an-ı Kerim’de bu vasıtlarla ilgili bir başka ayet daha var ki içerdiği dehşetli manzarayla birlikte meselenin ne kadar önemli olduğunu gözler önüne seriyor;

“Andolsun, cehennem için cinlerden ve insanlardan çok sayıda kişi yarattık (hazırladık.) Kalbleri vardır bununla kavrayıp anlamazlar, gözleri vardır bununla görmezler, kulakları vardır bununla işitmezler. Bunlar hayvanlar gibidir, hatta daha aşağılıktırlar. İşte bunlar gafil olanlardır.” (Araf/179)

İşte bu vasıtların verliş amacına uygun olarak kullanılmaması Âlemlerin Rabbi tarafından faaliyetsiz sayılmış ve bu davranışa da ‘nankörlük(şükretmemek)’ ismi koyulmuştur. İnsanın nankörlük yaparak bu özelliğini kaybettiğini Kur’an’ın şu ayetiyle net bir şekilde ortaya koyabiliriz;

“Biz, gerçekten insanı en güzel bir biçimde yarattık. Sonra onu aşağıların en aşağısı kıldık.” (Tin/4-5)

İnsana bu nimetlerin şükür için verildiğini ve bu vasıtların şükür görevini yerine getirmemesi için şeytan tarafından abluka altına alınacağını ifade ettikten sonra insanın buna karşı gevşeklik göstermesinin bir sonucu olarak Kur’an şöyle buyurmaktadır;

“Andolsun, İblis, kendileri hakkında zannını doğrulamış oldu, böylelikle, iman etmekte olan bir grup dışında onlar, ona uymuş oldular.” (Sebe/20)

Allah(C.C)’ın İsmi eş-Şekur

Yüce Allah’ın sıfatı olarak eş-Şekur; yaptıkları kulluğa karşılık, kullarına çok nimet ve mükafat veren, her itaatı ödüllendiren ve devamlı nimet ihsan eden demektir. Şükreden kula “şakir” denilmektedir. Şükrü kabul eden olarak Yüce Allah’a da Eş-Şekur denir.

Yüce Allah’ın sıfatı olarak eş-Şekur; Kur’an-ı Kerimde beş ayet-i kerimede geçmektedir. Bu ayetlerden bir tanesini okuyalım;

“Çünkü Allah, onların mükafatlarını tam öder ve lütfundan onlara fazlasını da verir. Şüphesiz O, çok bağışlayan, şükrün karşılığını bol bol verendir.”(Fatır Suresi: 30)

Yüce Allah’a şükretmek kulların vazifesidir. Çünkü Allah’ın emridir. Yüce Allah’ın nimet ve ihsanı sınırsızdır. Yüce Allah’ın hiçbir ihtiyacı olmadığı halde kendisine yapılan en basit itaatı ve şükrü dahi karşılıksız bırakmaz. O, herkesin faydalanacağı büyük ve sonsuz nimetleri kullarına lütfuyla ihsan edendir.

“Öyleyse (yalnızca) Beni anın, Ben de sizi anayım ve (yalnızca) bana şükredin ve (sakın) nankörlük etmeyin.”(Bakara Suresi: 152)

Şükür, Allah’ın emridir. Şükür nimetin kadrini bilmektir, şükür nankörlük etmemektir. Kullar devamlı olarak Allah’a şükretseler de O’nun vermiş olduğu nimetlerin hakkını eda edemezler yani kullar ne kadar şükrederlerse etsinler yine de azdır. Kendisi gibi bir beşer olan ve her şeyiyle Allah’a muhtaç bir kimsenin yapmış olduğu iyiliğe karşı minnettar olup, ona karşılık teşekkür etmeyi bir borç olarak bilen bir akıl sahibinin her an sayamayacağı Allah’ın nimetlerine karşılık devamlı olarak şükürde bulunması gereklidir.

Allah Teala kullarını bu dünyada ödüllendirebileceği gibi, ödüllerini ahirete de erteleyebilir. Kur’an-ı Kerim’in birçok ayetinde Yüce Allah, iyiliklere kat kat sevap vereceğini ve kötülükleri dilerse affedeceğini ve cezalandırmayacağını bize haber vermektedir. O, dilediğini yapandır. Kendisine itaat edenleri ödüllendiren ve şükredenlere nimetle karşılık veren tek varlıktır.( Kurtubı, el-Camili ahkamil kuran 1/325)[8]

[1] Şamil İA

[2]  İmam İbn Kayyim el-Cevziyye – Sabredenler Şükredenler

[3] Fi Zilali’l Kur’an – Nisa 147

[4] Muhammed b. Allan, Delilu’l-Falihn, Mısır 1971, I, 146 vd.

[5] Ebu Davud, Tirmizi, Ahmed b. Hanbel

[6] Ebû Dâvud, Edeb 110, (5073)

[7] Mevdudi – Araf/17)

[8] Ş.Sarı – İslam Akaidi/ c5 sh. 346-347 Yenda Yay. (eş-Şekur)

The post KELİMELER VE KAVRAMLAR (96) ŞÜKÜR appeared first on Ebrar Medya.

“Şe-ri-ke” fiilinin masdarı, ortak olma demektir. Dinî anlamda şirk, Allah’a eş ve ortak koşma manasına gelir.

Bu fiilin dört harfli “if’âl” babındaki şekli “eşrake”dir ve ortak tanıma, ortak koşma demektir. Bu babın ismi faili olan “müşrik” de, ortak koşandır.

Şirket ister maddi ister manevi olsun, bir şeyin iki ve daha fazla kişiye ait olması demektir.[1]

İslami ıstılahta şirk, Allahu Teal’ya inanmakla birlikte kuvvet ve kudrette O’na denk başka ilahları da tanımaktır. Fıkıhta ehli kitap ta dahil müminlerin dışında her türlü akaid küfürdür.[2]

Şirkin Çağdaş Yansımaları

Şirk, Allah’a ait özellikleri bir anlamda gasbetmek ve onları hak etmeyenlere vermektir. Haddi aşan insanlar veya aklını iyi kullanmayanlar, Allah’ın rabliğini, melikliğini, ilâhlığını, hâkimiyetini gasbederler. Bütün bu ilâhî özellikleri bazı şeylere, insanlara veya birtakım güçlere verirler. Sonra da onların önünde şöyle veya böyle boyun eğerler, onlara mutlak anlamda itaat ederler. İnsanların şirk içinde olması Allah’ın rabliğine zarar vermez. İnsan, kendi aleyhine olarak şirke yuvarlanır. Ancak, şirkin zararı sadece müşrikle sınırlı kalmaz, topluma da yayılır.  Şirkin ve müşriklerin güçlü olduğu yerlerde fesat yaygınlaşır, hayatın huzuru bozulur. Allah’tan başka yaratıcı, öldürücü, mutlak tasarruf sahibi, sınırsız güç sahibi, sevilen ve ibâdet eder gibi itaat edilen, hükmüne –Allah’ın hükümlerine aykırı olarak- boyun eğilen her şey, şirke götüren sahte tanrılardır. Şirk içinde olanlar, şüphesiz toplum içinde, tabiatta ve insan ilişkilerinde dengeyi bozarlar. Halbuki Tevhid bu hayatî dengeyi kurmak ve korumak için gönderilmiştir.

Şirke düşenler hiç bir zaman “Allah (c.c.) evreni şu kadar ortakla, yardımcı ile idare ediyor” demiyorlar. Onlar, yaptıklarının şirk olduğunu çoğunlukla kabul bile etmezler. Hatta birçoğu İslâm’a ve Kur’an’a saygı duyduklarını dahi söylerler. Ancak, şirk koşmaktan maksat, Allah’ın evren üzerindeki hâkimiyetini tanımamak, O’nun hükümlerini reddetmek ve O’na Rabliğinde ortaklar bulmak, öyle inanmaktr. Dolaysıyla hayata ait hükümleri, ilâhî ölçüleri Allah’tan almamak, kulluğu, mutlak itaati başka sahte ilâhlara yapmaktır.

Bu anlamda çağımızda yepyeni şirk örnekleri gelişmiştir. Eskiden görülen şirk çeşitlerine yenileri de ilave olmuştur. Artık atalar dini, eskiden beri devam eden putçuluk, falcılık, kurtarıcı liderlik, siyasal güçler, mezarda yatan ölüler, spor kulüpleri, ikon (put) haline getirilen sevgililer, her bir şeyi taklit edilen sanatçılar, dünya çıkarları, makamlar, heykeller ve ölümlü kişiler birer şirk aracı haline getirilmiştir. Allah’a inandığını söyleyen niceleri, O’nun Rabliğini göklere gönderirken, O’nun yalnızca göklere karışmasını isterken, kendi hayatına ve toplum hayatına başkalarının ilkelerini daha uygun görmekte, Allah’ın peygamber aracılığıyla gönderdiği ölçüye aldırış etmemektedirler. Bir kişinin veya bir siyasal gücün ilkelerini Allah’ın hükümlerinin önüne getirebilmektedirler. Çok üstün sandıkları birtakım kişilere ve şeylere Allah’tan ve O’nun hükümlerinden daha fazla değer vermektedirler. İslâm, insanın bu sapıklıktan kurtulup Tevhidle hayat bulmasını istiyor. Allah’ı birlemek ve yanlızca O’na kulluk yapmak üzere yaratılan insanın fıtratına uygun olan da budur. İnsana düşen, Kur’an’ın “De ki O Allah tektir. O’nun eşi ve benzeri yoktur. Doğmamış, doğurulmamıştır. Hiç bir şey O’na denk/eş değildir.” (112/İhlâs, 1-4) gerçeğine teslim olmak ve gereğini yapmaktır.[3]

Kur’an’da Şirk Tanımı ve Görüntüleri

Şirk, aynı kökten gelen kelimelerle birlikte, Kur’an’da yüzelliyi aşkın yerde geçmektedir.

Kur’an-ı Kerim’i incelediğimiz zaman, şirke düşen insanların nefislerine tabi olarak tevhide karşı çıkmalarının neticesinde bu duruma düştüklerini görüyoruz. Bütün müşrik toplumlarda, genellikle ahlaksızlık, nefis duyguları, zulüm, hırs, azgınlık, taşkınlık ve menfaatperestlik hakimdir. Şirkin temeli, insanların Allah’a tam manasıyle inanmamaları, O’nun emir ve yasaklarına gerektiği gibi uymamaları ve ondan sonra yukarıda arzedilen süfli bir duruma düşmelerine dayanır. Bu husus birçok âyette dile getirilmiştir (el-A’raf, 7/80, 81, 85, 86; Yusuf, 12/23, 25, 28, 29, 30, 31, 35; el-Hicr, 15/3 vb).

Kur’an âyetlerinden başka, çeşitli hadislerde ve ilmî eserlerde de şirk konusuna geniş yer verilmiştir. Allah’ın birliğine ortak kabul etmek şirk olduğu gibi, kudret ve tasarrufunda O’na ortak kabul etmek de şirktir. Şirk’in diğer bir çeşidi de, yalnız Allah’tan beklenmesi gereken sonuçları, Allah’tan başka güç ve kişilerden beklemektir.

Şirk’in zıddı tevhiddir. O da, Allah’ın varlığını ve birliğini kabul etmekle beraber, O’nun tasarruflarında tek kudret sahibi olduğunu, hüküm ve irâdesinin her şeyin üstünde bulunduğunu kabul etmektir. İslâm dininde tevhid esastır. Hemen hemen bütün ibâdetlerin ana gayesi çeşitli konularda müslümanların arasında birliği sağlamaktır. Dünyanın her yerindeki müslümanların aynı ezanı okumaları, ibadetlerinde aynı kıbleye dönmeleri, tevhidin birer göstergesidir. Şirk bunun tam zıddıdır. Tevhid’in ana gayesi ve esas hedefi olan Allah’ın birliği hususundaki inancı zedelemek, O’na ortak kabul etmek, büyük şirk kabul edilmiştir.[4]

Şirk En Büyük Zulümdür:

Kur’an’ın ifadesine göre şirk en büyük zulümdür (31/Lokman, 13). Zulüm, hem nûrun zıddı olarak karanlık; yani kötülük, mutsuzluk, kaos, huzursuzluktur; hem de hakkı asıl sahibine değil de bir başkasına vermek, Allah’ın hâkimiyet hakkını, hiç hakkı olmayan başkalarında görme yanlışlığıdır. Şirk inancı, insana huzur değil; sıkıntıyı, emniyeti değil; korkuyu ve güvensizliği, saâdeti değil; şekaveti, adâleti değil; zulmü, iyi ahlâkı değil; azgınlığı ve fesâdı kazandırır. Kur’an, şirk koşanların sürekli huzursuzluk içinde olduklarını çarpıcı bir şekilde anlatmaktadır:
“Kim Allah’a şirk koşarsa sanki o gökten yere düşmektedir de kuşlar onu didik didik etmektedir veya rüzgâr onu ıssız bir yere sürükleyip atmış gibidir.” (22/Hacc, 31)

Şirk İnancının Bir Temeli Yoktur:

İslâm’a göre tek yaratıcı Allah’tır ve O bütün kâinatın tek hâkimidir (6/En’âm, 101, 164; 10/Yûnus, 68; 17/İsrâ, 111; 22/Furkan, 2). Bu açıdan şirkin bir esası, bir temeli yoktur. Zaten müşrikler bile sıkıştıkları zaman âlemlerin Rabbi Allah’a sığınırlar (6/En’âm, 40, 63; 10/Yûnus, 22). Yerde ve gökte iki veya fazla ilâh (tanrı) olsaydı hepsinin düzeni bozulurdu (21/Enbiyâ, 22). Öyleyse şirk dininin ilâh anlayışı temelinden sakattır. Şirk inancı, sahibini desteksiz ve yönsüz bırakır. Şirk koşanlar, Allah ile bağlarını kopardıkları için haktan uzak kalırlar, yanlış hüküm verirler, adâletten uzaklaşırlar, zulme bulaşırlar. Hatta bu şirk onlara çocuklarını öldürmeyi bile güzel gösterebilir (6/En’âm, 137). Ancak, şirk inancı insanı tatmin etmez. Müşrik kimse, bir arayış ve özlem içerisindedir. Müşrikler, ibâdet ve duâ ettikleri ilâhlarının kendi ihtiyaçlarını karşılayacağını sanırlar. Halbuki ilâhlar onlara hiç bir karşılık veremezler. İlâhlara yalvaranların hali susuzluğunu gidermek için iki elini suya uzattığı halde asla suya ulaşamayan kimse gibidir (13/Ra’d, 14).

Müşrikler, hiç bir şey yaratamayacak olan, aksine kendileri bir Yaratıcı tarafından yaratılmış şeyleri Allah’a şirk/ortak koşmaktadırlar. Şüphesiz aklını iyi kullananlar bunun yanlışlığını görürler (7/A’râf, 191). Allah’a ait özellikleri (nitelikleri) yaratılmış olanlara vermek, yanlışların en büyüğüdür. Şirk koşanlar büyük sapıklık ve karmaşa içerisine düşerler (4/Nisâ, 48). Onlar, dibi görünmez bir karanlığa yuvarlanırlar (4/Nisâ, 116). Allah (c.c.) böylesine yanlışlığa ve sapıklığa düşenlerin yüreklerine sürekli bir korku salmıştır. Onlar devamlı bir tedirginlik ve korku içerisindedirler (2/Âl-i İmrân, 151). Onlar, âhiret hayatına yakînen inanmadıkları için, hep dünyada kalmak isterler, ölmekten korkarlar (2/Bakara, 96).

Allah (c.c.) Şirk Günahını Affetmez:

Kur’an’ın haber verdiğine göre Allah, şirk koşma dışında kalan günahlardan dilediğini bağışlayacaktır. Ancak, rahmetinin genişliğine rağmen müşrikler bu rahmetten mahrum kalacaklar. Çünkü şirk, kulun işlediği en önemli cürümdür (4/Nisâ, 48, 116). Yarın hesap gününde onlar affedilmeyi, merhamet olunmayı istedikleri zaman onlara “hani dünyada iken ortak koştuklarınız, çağırın bakalım” denecek. Ama ortak koştukları şirk unsurları onlara asla yardım edemeyecektir (6/En’âm, 23; 16/Nahl, 27; 18/Kehf, 52). Hatta o şirk koştukları şeyler, müşriklere ‘siz yalancılarsınız’ diye cevap verecekler ve kendilerinin Allah’a teslim olduklarını söyleyecekler (16/Nahl, 86-87).

Şirk Koşmadan Ölenlerin Affedileceği Umulur:

Şirk koşanlar, kesinlikle cehennemliktirler (5/Mâide, 72; 4/Nisâ, 116). Müslümanlardan şirk koşmadan ölenlerin affedilip cennete konulacağı umulur (Müslim, İman 151-152, hadis no: 93-94, 1/94).

Ebû Zer (r.a.)’in rivâyet ettiğine göre Peygamberimiz (s.a.s.) şöyle buyurdu: “Cebrail (a.s.) bana gelerek; ‘Ümmetinden kim Allah’a herhangi bir şeyi şirk koşmadan ölürse cennete girer müjdesini verdi.” Ben, (hayretle) zina ve hırsızlık yapsa da mı? diye sordum. “Evet, hırsızlık etse de, zina yapsa da” cevabını verdi. Ben tekrar: ‘Yani hırsızlık etse, zina yapsa da ha?’ dedim. “Evet, bunları yapsa da (Cennete girecektir)” buyurdu. Ben aynı soruyu dördüncü defa sorunca; “Ebû Zerr’in burnu kırılsa (patlasa) da Cennete girecektir” buyurdu. (Müslim, İman 153-154, hadis no: 94, 1/94-95; Tirmizî, İman 18, hadis no: 2644, 5/27; Buhârî, Tevhid 33; K. Sitte,  2/205). Peygamberimiz, açık ve büyük şirkten sakındırdığı gibi, mü’minleri gizli şirkten de sakındırmaktadır (İbn Mâce, Zühd 21, hadis no: 4204, 1/1406). Peygamberimiz, şunu da ilâve ederek diyor ki: “Dikkat edin ben size onlar (müslümanlar) güneşe, aya tapacaklar demiyorum, ancak onlar amellerini Allah’tan başkası için yapacaklar.” (İbn Mâce, Zühd 21, hadis no: 4205).

Şirkin Sebepleri :

1) Aklını kullanmamak, Allah’ı yeterince tanımamak

2) Cahillik, Allah’ı ve O’nun tasarruflarını bilmemek.

3) Allah’ı yaratılmışlara benzetme yanlışlığı.

4) Heva ve heveslere uyma hastalığı ve onları ilahlaştırma.

5) Firavun gibi kibirlenerek ilahlık taslama.

6) Atalardan kalma her şeyin doğru olduğuna inanama ve topluma uyma yanlışlığı.

7) Zenginlik ve rafahla şımarma anlayışı.[5]

8) Şeytanın aldatması, kendini yeterli görme, istiğna duygusu ve diğer saptırıcı sebepler.

Şirkin Çeşitleri :

Şirku’l İstiklal : Birbirinden bağımsız ve ayrı ayrı işleri gören iki ilahın varlığını kabul etmektir. Mecusilerin ‘iyilik tanrısı ve kötülük tanrısı’ diye yaptıkları ayırım bunun en açık örneğidir.

Şirku’t Tab’id : Bu, bir ilahın, birkaç tanırının bir araya gelmesi sonucu ortaya çıktığını kabul edenleri tarifte kullanılır. Hristyanların ‘ekanim-i selase’ üçlü teslis itikadı bunun en açık örneğidir.

Şirku’t Takrib : Bu Allah(cc)’a kendilerini yaklaştıracaklarını zannederek bir takım putlara ibadet etmektir. Cahiliyye döneminde Araplar Allah(cc)’a iman ederler ancak kendilerini Allah’a yakınlaştıracağına inanarak putlara ibadet ederlerdi.

Şirku’t Taklid : Bu, atlarının izinden gitmek suretiyle; Allah’tan başkasına ibadet edenleri, isimlendirmek için kullanılır.

Bu 4 şubenin kesinlikle küfür olduğu hususunda icma hasıl olmuştur. Bunun dışında küfür olup olmadığı hususunda ihtilaf edilen 2 şube daha mevcuttur. Bunları şu şekilde izah etmek mümkündür;

Herhangi bir mümin Allah’ın rızası dışında bir takım gayeler gözeterek ibadette bulunursa şirku’l ağraz teşekkül eder. Hadislerde geçen küçük şirk şirku’l ağraz olarak tanımlanmıştır. Bu da göstreriş için oruç tutan namaz kılan ve tasaddukta bulunan kimse Allah’a ibadette şirk koşmuş olur.

Fudayl b. İyaz (rha)’ın halk için ameli terk etmek riyadır. Halk için amel etmek şirktir sözünü iyice düşünmek zorundayız. Bugün halk bize ne der ? Endişesiyle kıvranan insanlar şirku’l ağraz hastalığına tutulmuşlarıdır.

Üzerinde hassasiyetle duruluacak bir şirk çeşidi de şirku’l esbab’’tır. Bunun mahiyetini Hz. Ebu Bekir Sıddık (ra)’dan rivayet edilen şu hadisten öğrenelim; “Şirk sizin aranızda karıncanın kımıldamasında daha gizlidir. Hz. Ebu Bekir : Ey Allah’ın Rasulu şirk ancak Allah (cc)’dan başkasına ibadet etmek değil midir, yahut Allah ile birlikte başkasına tapmak değil midir ? Rasul-i Ekrem (sas) : Allah hayrını versin Ey Sıddık ! Şirk sizin aranızda karıncanın kımıldamasından daha gizlidir. Sana onun küçüklerini ve büyüklerini yahut küçüğünü giderecek bir şey haber vereyim mi ? Hz. Ebu Bekir : Hay hay ey Allah’ın Rasulu dedi. Her gün 3 defa Allah’ım bile bile şirk koşmaktan sana sığınırım bilmediklerimden de Senden af dilerim dersin. Şirk : Bana filan ve Allah verdi demendir. Denkdaşlık ise; Eğer filan olmasa idi beni filanca öldürecekti demendir, buyurdu.[6]

Görüldüğü gibi, sebeplerin sebeplerin ve makstaların putlaştırılması büyük bir zulüm ve şirktir. Şirku’l esbab ve şirku’l ağraz korkunç mesafeler kaydetmiştir. Şirkin her çeşidinden Allahu Teala’ya sığınmak ve sırat-ı mustakim dışındaki bütün yolları terk etmek vaciptir.[7]

[1] El-Müfredat – Rağıb el-İsfehani

[2] Y.Kerimoğlu – Kelimeler Kavramlar

[3] H.Ece – İslam’ın Temel Kavramları/Şirk

[4] Şamil İA

[5] H:Ece İslam’ın Temel Kavramları/Şirk

[6] İmam Merzevi – Müsned-i Ebu Bekir Sıddık, İstanbul 1981 sh,91

[7] Y.Kerimoğlu – Kelimeler ve Kavramlar, sh,364 21. Baskı İstanbul 2011 İnklap Yay.

The post KELİMELER VE KAVRAMLAR (95) ŞİRK appeared first on Ebrar Medya.

Kötü rûhun, kötü birinin, kötülüğe teşvik edenin, kötülüğün temsilcisinin, karanlık ve dalâletin önderinin, Allah’ın ve O’nu seven, O’na kullukta bulunan herkesin büyük düşmanının müşahhaslaştırılmış şekli veya kötülüğün sembolü olmuş varlık.

Şeytan, Arapça “şetane” kökünden rahmetten uzaklaştı, hak’dan uzak oldu; “Şâta” kökünden ise, öfkeden tutuştu, helak olacak hale geldi gibi manalara gelip insanlardan, cinlerden ve hayvanlardan isyan eden ve zarar veren her şeyin adı olmuştur. Bu manada bir canavar veya yılana da şeytan denilir. Aynı şekilde haset, öfke gibi insana mahsus olan her kötü huy ve davranış da şeytan diye isimlendirilmiştir.[1]

Şeriat örfünde ise, Yüce Allah’ın Âdem’e secde emrine karşı gelip isyan ettiği için ilâhi rahmetten kovulan ve insanların amansız düşmanı olan, cin taifesinin inkârcı kesiminden (el-Kehf, 18/50) gizli bir varlıktır. Diğer isimleri ise Garûr, Vesvs, Hannâs, Kâfir, Sağîr, Mârid, Tâif, Fâtin, Mel’ûn, Mez’ûm, Medhûr, Mekzû, Kefr, Hazûl, Adüvv, Mudill, Merid’dir.[2]

Kur’an’ı Kerimde Allah cc şeytanı bizlere ihtiyacımız olan kadarı ile tanıtmıştır.“Bakara 38”
Gibi ayetlerde yeryüzüne tek olarak değilde bir düşman sahibi olarak gönderildiğimiz ve yine Kuran’ı Kerimin muhtelif ayetlerinde Şeytan’ın bizleri düşman benimsemesi ve neler yapabileceği hakkında Allah cc bizleri uyarmıştır. İnsanoğlunda fıtri kabiliyetler olarak hem şeytanın amelini hemde meleğin amelini işleyebilme özelliği vardır. Hâlbuki şeytan itaatsizlik ettiğinde Kâfirlerden olmakla birlikte Âdem a.s affedilmesinin sebebi nedir bu incelik iyice anlaşılmadığında hayatlar istikrar bulmaz.

“Sizi yarattık, sonra size biçim verdik, sonra da meleklere: “Âdem’e secde edin” dedik; hepsi secde ettiler, yalnız İblis, secde edenlerden olmadı. (Allah) buyurdu: “Sana emrettiğim zaman, seni secde etmekten alıkoyan nedir?” (İblis): “Ben, dedi, ondan hayırlıyım; beni ateşten yarattın, onu çamurdan yarattın.”
(Allah) buyurdu: “Öyleyse oradan in, orada büyüklük taslamak senin haddin değildir. Çık, çünkü sen aşağılıklardansın.” (Araf 11-13)

“Ve onlara: “Elbette ben size öğüt verenlerdenim.” diye de yemin etti.
Böylece onları aldatarak aşağı sarkıttı (önceki mevkilerinden indirdi). Ağacın meyvesini tadınca, çirkin yerleri kendilerine göründü ve cennet yapraklarını üst üste yamayıp üzerlerini örtmeğe başladılar. Rableri onlara seslendi: “Ben sizi o ağaçtan men etmedim mi ve şeytan size apaçık düşmandır, demedim mi?”
Dediler ki: “Ey Rabbimiz! Biz kendimize zulmettik, eğer bizi bağışlamaz ve bize rahmetinle muamele etmezsen muhakkak ziyana uğrayacaklardan oluruz!”(Araf 21-23)

Bu iki ayet grubu aradaki farkı açıkça ortaya koymaktadır. Âdem a.s hatasını fark edip tevazu ile tevbe ederken, İblis ise günahında ısrarcı ve kibirli davranmıştır.

Kat’İ olarak İlahi emir vaki olduğu halde iblis bir görüş koydu ortaya. İlahi emre rağmen sebep ve illet beyan ederek kendi nefsi için kendisinin hükmetmesi gerektiği zehabına kapıldı. Hâlbuki kat’i Nass bulununca başka görüşe yer kalmaz, muhakeme yürütülmez, itaatten başka yola sapılmaz emri yerine getirmek şart olur. Şeytan’ın Allah’ı tanıması ona fayda vermedi. Varlığına ve sıfatlarına inanması yarar sağlamadı. (Şeytanın Allah azze ve celleye olan inancı eksik bir imandır.) İlahi emri aldıktan sonr bu emri kabul ya da reddetmek için mütala yürütmeye kendini yetkili sayan herkesin ve Allah’ın daha önce hükmünü vermiş olduğu bir mesele üzerinde muhakeme yürüterek verilmiş olan İlahi hükmü ortadan kaldırmak veya reddetmek isteyenlerin durumu da İblisin hali gibidir. O halde ilim ve itikada rağmen bunların davranışları kendilerini küfre götürmektedir.

Yeryüzünde Yeni Bir Tecrübe

“Allah, dedi ki: “Birbirinizin düşmanı olarak inin (oradan). Size yeryüzünde bir zamana kadar yerleşme ve yararlanma vardır.”(Araf 24)

Yeni yaratık ile şeytan arasında, yeni bir çatışma başlıyordu. Adem (as) düşmanın özelliklerini vezayıf noktalarını öğrenmiş ona karşı her türlü hazırlığı yapmıştı. Şeytan ise Onu bir kez daha bu kuyuya indirebilmek için yeni zaaflarını tespite hazırlanıyordu. Bunu başaramzsa bile planını Adem(as)’ın nesli üzerinde tatbik edebilirdi.

“Ey iman edenler! Şeytanın adımlarına uymayın. Kim şeytanın adımlarına uyarsa, bilsin ki o hayâsızlığı ve kötülüğü emreder.”(Nur/21)

Şeytan sürekli olarak iman edeni şaşırtmaya ve takip ettiği adımların hayra çıkacağı vehmini ona vermeye çalışır. İnanan her insan basirete ve şeytanın adımları ile doğru yolun adımlarını birbirinden ayıran ilme sahip olmak zorundadır. Zira şeytanın adımları çok çeşitli ve şumullüdür. Allahu Teala hepsini kitabında izah etmiştir. Şeytanın bazı adımları şunlardır ;

1) Hevaya Tabi Olmak :

“…Kim, Allah’tan bir yol gösterme olmaksızın kendi nefsinin arzusuna uyandan daha sapıktır. Şüphesiz Allah, zalimler toplumunu doğruya iletmez.”(Kasas/50)

2) Müfsidlerin Yoluna Tabi Olmak :

“Mûsâ’ya otuz gece süre belirledik, buna on (gece) daha kattık. Böylece Rabbinin belirlediği vakit kırk geceye tamamlandı. Mûsâ, kardeşi Hârûn’a, “Kavmim arasında benim yerime geç ve yapıcı ol. Sakın bozguncuların(müfsidlerin) yoluna uyma” dedi.”(Araf/142)

3) Nefsin İsteklerine Tabi Olmak :

“Onlardan sonra, namazı zayi eden, şehvet ve dünyevî tutkularının peşine düşen bir nesil geldi. Onlar bu tutumlarından ötürü büyük bir azaba çarptırılacaklardır.” (Meryem/59)

4) Doğru Yoldan Başka Yollara Tabi Olmak :

“İşte bu, benim dosdoğru yolum. Artık ona uyun. Başka yollara uymayın. Yoksa o yollar sizi parça parça edip O’nun yolundan ayırır. İşte size bunları Allah sakınasınız diye emretti.”(Enam/153)

5) Zanna Tabi Olmak :

“Şirk koşanlar diyecekler ki: “Allah dileseydi ne biz şirk koşardık, ne atalarımız ve hiç bir şeyi de haram kılmazdık.” Onlardan öncekiler de, bizim zorlu azabımızı tadıncaya kadar böyle yalanladılar. De ki: “Sizin yanınızda, bize çıkarabileceğiniz bir ilim mi var? Siz ancak zanna uymaktasınız ve siz ancak zan ve tahminle yalan söylersiniz.”(Enam148) 

6) Atalara Tabi Olmak :

“Onlara; “Allah’ın indirdiklerine uyun” denildiğinde, derler ki; “Hayır, biz atalarımızı üzerinde bulduğumuz şeye uyarız.” Şayet şeytan, onları çılgınca yanan ateşin azabına çağırmışsa da mı (buna uyacaklar)?”(Lokman/21)

7) Müteşabih Ayetlere Tabi Olmak :

“Sana Kitabı indiren O’dur. O’ndan, Kitabın anası (temeli) olan bir kısım ayetler muhkem’dir; diğerleri ise müteşabihtir. Kalplerinde bir kayma olanlar, fitne çıkarmak ve olmadık yorumlarını yapmak için ondan müteşabih olanına uyarlar. Oysa onun tevilini Allah’tan başkası bilmez. İlimde derinleşenler ise: “Biz ona inandık, tümü Rabbimizin katındandır” derler. Temiz akıl sahiplerinden başkası öğüt alıp düşünmez.”(Al-i İmran/7)[3]

Şeytanın Kininin Zirvesi

“Derken şeytan, kendilerinden gizlenmiş olan avret yerlerini onlara açmak için kendilerine vesvese verdi ve dedi ki: “Rabbiniz size bu ağacı ancak, melek olmayasınız, ya da (cennette) ebedî kalacaklardan olmayasınız diye yasakladı.”(Araf/20)

“Nihayet şeytan ona vesvese verip şöyle dedi: “Ey Âdem! Sana ebedîlik ağacını ve yok olmayan bir saltanatı göstereyim mi?”(Taha/120)

Bu iki ayet Allah (cc)’ın şeytanın Adem (as)’ı aldatması ile alakalı bizlere yol göstermesidir ki ;

Şeytan dedi ki: “(Öyle ise) beni azdırmana karşılık, yemin ederim ki, ben de onları saptırmak için senin dosdoğru yolunun üzerinde elbette oturacağım.”

“Sonra (pusu kurup) onlara önlerinden, arkalarından, sağlarından ve sollarından sokulacağım ve sen onların çoğunu şükreden (kimse)ler bulamayacaksın.”(Araf/16-17)

Gibi ayetlerde de düşmanlığını açıkça ortaya koymuştur. Adem (as)’a onun faydasını ve iyiliğini isteyerek geldiğini söylediğinde Cennet’ten ayaklarının kaymasına sebep olmuştur. Bir de dört koldan saldırıcağını söylediğinde vereceği mücadeleyi bir düşünün ? (Tefsir-i Kebir)

[1] Şamil İ.A.

[2] Beyrut (t.y) IX, 353; İsmail b. Hammad el-Cevher, es-Sıhah, Beyrut, 1399/1979, V, 2144; Râgıb Isbahân, el-     Müfredât f Garibi’l Kur’ân, Mısır (t.y) s. 383; es-Seyyid Sâbık, el-Akâidü’l-İslâmiyye, Beyrut (t.y) s. 139

[3] Abdul Hamid Bilali – Şeytan’dan Korunma Yolları

The post KELİMELER VE KAVRAMLAR (94) ŞEYTAN-İBLİS appeared first on Ebrar Medya.

Şeriat, Arapça’da ‘şerea’ fiilinden türemiş bir masdardır. Şerea sözlükte; yol açtı, yolu sçık ve dümdüz yaptı manasına gelir. Bu fiilin masdarı ‘şer’a’, açık ve dümdüz yola verilen isimdir. Bu masdar şer’a şeklinde söylendiği gibi, şir’a, şeri’a veya şeriat şeklinde de söylenebilir.

Şeriat bir insanı ırmağa veya bir suyu kaynağına götüren yol demektir. Kısaca şeriat sözlükte; açık ve düzgün yol anlamına gelmektedir.[1]

Söz konusu bu isim dindeki ilahi yol içinde istiare edilmiştir. ‘Biz her ümmet için bir şeriat ve yol tayin ettik’(Maide/48)

İnsanın isteyerek araştırıp bulmak için, Allah’ın gönderdiği ve ona uymasını emrettiği dindir. ‘Sonra (Ey Muhammed) seni din hususunda apaçık bir şeriat sahibi kıldık sen ona uy.’ (Casiye/18)[2]

İbn Abbas şöyle der; Kur’anın bildirdiklerine şeriat, sünnetin bildirdiklerine ise minhac denir.[3]

Şeriat, bütün emir ve yasakları, bütün hükümleri ve yasaları içerine alacak şekilde İslam Dini karşılığında kullanılır. Buna göre İslam Şeriatı denildiği zaman, Hz. Muhammmed (sav) ile gönderilen din ve Onun hükümleri akla gelir. Şeriat hükümlerini gönderene ve ortaya koyana Şari, Şeriat koymaya da teşri denilir.[4]

Bir toplumun bütün ferdlerini bağlayan kurallara (kanunların tamamına) şeriat denir.

İslam’a karşı savaş açan Mekke müşriklerinin; Daru’n Nedve’de toplanarak, bütün ferdleri bağlayıcı kanunlar çıkardıkları malumdur. Bu kanunların tamamına Batıl Şeriat demek mümkündür. Nitekim Kur’an-ı Kerimde : “Yoksa onların birtakım ortakları mı var ki, Allah’ın izin vermediği şeyleri, dinden kendilerine teşri’ ettiler (bir şeriat kıldılar)? Eğer o fasıl kelimesi olmasaydı, elbette aralarında hüküm (karar) verilirdi. Gerçekten zalimler için acı bir azap vardır.” (Şura/21). Dikkat edilirse; Daru’n Nedve’de kararlaştırılan ve Mekke’de yaşayan insanların tamamına uygulanan kanunlar da ‘Batıl dinden çıkan şeriat’ olarak isimlendirilmiştir. Dlayısıyla her toplumun hak ya da batıl bir şeriatı vardır.[5]

Kim olursa olsun yüce Allah’ın yarattığı hiç kimsenin yüce Allah’ın kanun olarak koymadığı ve izin vermediği bir şeyi kanun olarak koyma yetkisi yoktur. Kulları için kanun koyma yetkisi sadece yüce Allah’a aittir. Çünkü bütün evreni yoktan var eden ve kendi seçtiği yasalar sistemi ile tüm evreni yöneten O’dur. İnsanlık hayatı ise bu uçsuz bucaksız evren çarkında küçücük bir dişli konumundadır. Bu yüzden evreni yönlendiren yasalar sistemi ile uyuşan bir yasa hükmetmelidir insanlık hayatına. Bu ise, uçsuz bucaksız evreni yönlendiren tüm yasalar sistemini kapsayan bir bilgiye sahip bir kanun koymadıkça mümkün olmaz. Allah’tan başka herkes tartışmasız bu denli kapsamlı bir bilgiye sahip olmaktan uzaktırlar. Bu yüzden bu yetersizlikle beraber onların insanlık hayatı için kanun koymalarına itibar edilmez.

Bu gerçek olanca çıplaklığı ile gözler önünde olmasına rağmen, birçokları bunu tartışma konusu yapıyorlar veya inanmıyorlar. Halkları için iyiliği seçtiklerini ileri sürerek yüce Allah’ın koyduğu kanunların dışında kanunlar koymaya yelteniyorlar. Bunu yaparken de içinde bulundukları şartlarla, kendi kafalarından uydurdukları kanunlar arasında bir paralellik kuruyorlar. Sanki yüce Allah’tan daha çok biliyorlarmış, ondan daha iyi hüküm verebiliyorlarmış gibi! Ya da sanki, Allah’ın izin vermediği konularda onlar için kanun koyan Allah’ın dışında ortakları varmış gibi! Bundan daha çirkin bir davranış, Allah’a karşı bundan daha küstahça bir tutum olamaz.[6]

Şâri’; Şeriât koyan, teşrî’ ise; Şerîat koymak, kanun çıkarmak demektir. Kelimenin terim anlamı Mekke’de inen şu âyette görülür: “Sonra seni bu işte apaçık bir şeriat sahibi kıldık. Sen ona uy. Hakkı bilmeyenlerin heva ve heveslerine uyma” (el-Câsiye, 45/18). Yine Mekke’de inen şu âyette İslâm’ın önceki şerîatların devamı olduğu belirtilir. “Allah dini doğru tutmanız ve onda ayrılığa düşmemeniz hususunda Nuh’a tavsiye ettiği, sana vahyettiğimiz, İbrahim’e, Musa’ya ve İsa’ya tavsiyede bulunduğumuz dinle ilgili hususları size şerîat olarak koydu” (eş-Şûrâ, 42/13). Aynı sûrenin 21. âyetinde de inançtan yoksun olanlara hitaben; “Yoksa onların, Allah’ın izin vermediği hususlarda kendileri için dinden şerîat koyan ortakları mı var?” buyurulmuştur.

Bu âyetlerden anlaşıldığı gibi şerîat ve eş anlamlısı olan kelimeler Allah’ın insanlar için koyduğu bütün hükümleri kapsamaktadır. Bu hükümleri vazedenin bizzat Allah olması itibarıyla O’na “Şâri-i Hâkim” veya “Şâri-i Mübîn” denildiği gibi, aynı isimler Hz. Peygamber için de kullanılır. Çünkü o da bir peygamber olarak, yeni hükümler koymuş veya Kur’an’ın hükümlerini tamamlayıcı esaslar getirmiştir. Bu yüzden Hz. Muhammed de “Şâri” dir. Ancak O’nun koyduğu hükümler vahyin kontrolü altındadır. O’ndan vahye aykırı bir söz, fiil veya takrir zuhur ederse, Allah bunu düzeltir. Yanlış olan veya değişmesi gereken hükmün yerini vahiy alır. Kur’an’da şöyle buyurulur: “O, kendi arzu ve hevasından konuşmaz. Onun her konuştuğu, Allah tarafından vahyedilen bir vahiyden başka bir şey değildir” (en-Necm, 53/3,4)[7]

Tahrif Edilen Şeriat

Modern sistemler, din özgürlüğü derken dinin iman, ibadet ve ahlakının fert vicdanında yaşatılmasını ve toplumlarda dini ilkelerin bir kültür olarak kalmasını kastetmektedirler. Onlar bu anlayışlaroyla kitabın bir kısmını alıp bir kısmını terk ettiklerini ortaya koyarlar.(Bakara/85) Bu düşünce biçimine sahip olanlar dinin ancak kendi sosyal statülerini destekleyecek, konumlarına zarar vermeyecek kısmına razı olurlar. Onların yanında din, hayata yön veren bir inanç değil bir vicdani kanaat veya bir kültürel değerdir. Böyleleri, dinin kendilerinin ve toplumun hayatını yön vermesini ve bütünyle etkin olmasını istemezler(Hacc/11)

Bu düşünce biçimine sahip olanlar, Allah’ın gönderdiği dini ve Onun emirleri ve tavsiyelerini kendi toplum modellerine aykırı gördükleri için beğenmezler. Kendileri insanlar ve toplumlar için, Allah’ın gönderdiği temel inançlardan farklı olacak şekilde hüküm koyarlar, yeni şeriatler oluştururlar.

Türkçe’de şeriat deyince sözlük anlamına ve genel olarak kullanılan manasına bakılmaksızın yalnızca İslam toplum ve devlet düzeni için kurallar akla getirilmektedir. Kimileride bu kelime ile yalnızca İslam ceza hukuk sistemini kastetmektedir. Meseleye bilimsel bir açıdan bakılmadığı için de bu kavram pek çok kesim tarafında eksik ve yanlış tanınmaktadır.

Kimileride bu keilmeyi kendi bakışıyla değerlendiriyorlar,Ona olumsuz bir anlam yükleyip bununla Allah’ın Aziz dini İslam’ı tartışma zeminine çekmek istiyorlar. Bazı kimseler kendilerine göre bir şeriat tanımı yapıyorlar, sonra da kendi uydurudkları tanıma göre İslam’a karşı olumsuz tavır alıyorlar. Hatta Müslüman olduğunu iddia eden pek çoklarıda bu yanlış bilgilendirme yüzünden Allah’ın dini İslam’ı yanlış anlıyorlar, yanlış tanıyorlar. Bilmeden kendi değerlerine karşı çıkıyorlar. Kötü niyetli bozguncuların ve kendi ideolojilerini topluma bir dünya görüşü, bir yaşama biçimi olarak dayatıp saltanat sürmek isteyenlerin yanlış görüşlerini bir tarafa  bırakıp olaya doğru açıdan bakmak gerekir. Bilinmelidir ki bir kavram kendi bağlamında kendi ait olduğu sistemde bir anlam kazanır. O kavramı alanından koparır, içerisini kendiniz doldurmaya kalkarsanız o kavramla ifade edilen şeyi insanlara arzu edildiği gibi sunmanız mümkün değildir. Şunu da vurgulamak gerekiyor ki bu kavramın bu denli yanlış tanıtılması İslam’a karşı olan, Onun bir hayat sistemi olarak yaşanmasını istemeyen bir zihniyetin çabasıdır.

İslam şeriatı, İslam’ın ahkamı olduğu için iman edenlerin nasıl ibadet edeceklerini düzenler, onların toplum düzenin korur, hakları sahibine verir, ‘nasıl bir insan nasıl bir toplum’ sorularının cevabını karşılar.

İslam Şeriatının şu özellikleri vardır :

1) İslam Şeriatı, kurallarını Allah’ın koydu bir şeriattır.

2) Bütün insanların yararını gözetir, belli bir grubun ve belli bir toplumun değil.

3) İnsanın yaratılışına uygundur, zorlamacı değil.

4) Kıyamete kadar geçerli olacaktır, çünkü Kur’an ayakta kalacaktır.

5) İnsanla ilgili her şeyi içerisine almaktadır.

6) Maddi ve manevi yaptırımları aynı anda uygular.

7) Kur’an’a dayanmak şartıyla, ictihad sayesinde her devirde ve her yerde uygulanabilecek bir hayat sistemini sunmaktadır.[8]

Şeriat Tekvini ve Teşrii olmak üzere ikiye ayrılır;

Tekvini şeriat, Allah’ın kâinata koymuş olduğu kural ve kanunlar bütünüdür ki emredilenlere muhalefet etme imkânı tanımamıştır.

Teşrii şeriat; Allah’ın insanların hayatının tümüne koymuş olduğu kural ve kanunlar bütünüdür ki uyup uymama noktasında kişilerin iradelirine  bırakmıştır. Uymayanı ateşle tehtid etmiş uyana ise Cennet’i vaad etmiştir.

O yüzden şunu kesin bir şekilde söyleyebiliriz ki; Tekvini kanunları kim koyuyarsa Teşrii kanunları da O koyar.

“Allah, kendisine hükümdarlık verdi diye, Rabbi hakkında İbrahim’le tartışanı görmedin mi? Hani İbrahim, ona: “Benim Rabbim odur ki, hem diriltir, hem öldürür.” dediği zaman: “Ben de diriltir ve öldürürüm.” demişti. İbrahim: “Allah güneşi doğudan getiriyor, haydi sen onu batıdan getir!” deyince kâfir şaşakaldı. Öyle ya, Allah zalimler topluluğunu doğru yola iletmez.”(Bakara/258)

[1] H.Ece İslam’ın Temel Kavramları

[2] El-Müfredet- Rağıb el-İsfehani

[3] Tefsiru’l – Maverdi 1,51

[4] H.Ece İslam’ın Temel Kavramları

[5] Y.Kerimoğlu- Kelimler Kavramlar

[6] Fi Zilali’l Kur’an-Şura/21

[7] Şamil İA

[8] H:Ece İslam’ın Temel Kavramları

The post KELİMELER VE KAVRAMLAR (93) ŞERİAT appeared first on Ebrar Medya.

Hazır olma; kesin haber; insanın kat’i olarak bildiği bir şeyi, Yüce Allah’ın huzurunda olduğu kanaatiyle dosdoğru haber vermesi, şahitlik etme, tanıklık; açık belirti; şehîd olma, şehîdlik; yemin, bildiği şeyleri itiraf etme.

Şehâdet, arapça bir kelime olup “Şe-hi-de” fiilinden türeyen bir mastardır. Aynı zamanda, müstakil bir isim olarak da kullanılır. “Şühûd” ile eş anlamlıdır. Zıddı, “gayb”dır. Bilinen, görünen âleme şehâdet âlemi dendiği gibi, görünmeyen âleme de gayb âlemi denir.

Şehâdet’in ismi faili, “şâhid” dir. O da, bir yerde bulunan, bir şeyi gören ve gördükleri ile bildikleri konusunda bilgi veren kimse, tanık, bir akdin yapılması sırasında taraflardan birinin yanında hazır bulunan, doğrulayan, ispat eden, Allah’ın birliğine şehâdet eden demektir. Şehâdet’in çoğulu, şehâdât’dır.[1]

İnsan Allah’ tan Aldığı şuur ve işaretle, ilim veya düşünce üretebilir. Bu ilim ve düşünce sayesindede varlığı ve eşyayı tanır. İnsanın kendisi ve onun ürettiği bilgi ve düşünce şahid olan Allah’ın ona verdiği bir şehadet olayıdır. O, Allah’ın kendi varlığının delili olarak yarattığı şuhud âlemindeki bazı şeyleri görmektedir gözlemektedir.

İnsan iman ettikçe bunun doğrultusunda ilmi arttıkça ve kalp gözü açıldıkça âlemdeki Allah’ın şahidlerini O’nun varlığını her an bilenleri O’na tanıklık edenleri daha iyi anlar. Böyle bir insan için gaybın bir kısmı şahid olunan meşhud âlem haline gelmeye başlar.

Şehadetin gereklilikleri: Kişi gerek nefsi ile gerekse duyuları ile bir şeyin doğruluğunu anlarsa ve o şeyin doğru olduğundan emin olursa onu itiraf eder onun öyle olduğuna tanıklık eder.

Söz gelimi tevhid kelimesini söylemek Allah’ın varlığına ve birliğine iman etmektir. Yani bu kelime ile verilen bilginin doğruluğundan emin olmak onun doğruluğuna şahid olmaktır. Burada hislerle bir şeyin doğruluğu gözlenmiş, emin olunmuş ve bu doğrulayıcı tavır bir şehadetle ortaya konmuş olur.

Allah(C.C) kendi varlığını gayb şehadet süreci olarak ortaya koyuyor ve insanı çeşitli şekillerde şahid olmaya çağırıyor. İşte bu şehadet insanın kaçamayacağı bir tanıklıktır. Yerde ve gökte olan her şey bu tanıklığı yapmaktadır. Yalnız bazı insanların nefisleri bunu inkâr etsede gerçek böyledir.[2]    (İsra 44, Haşr 1, Hadid 1)

“Yedi gök, yeryüzü ve içinde bulunanlar; O’nu tesbih ederler. O’nu hamd ile tesbih etmeyen hiç bir şey yoktur. Ama siz, onların tesbihlerini anlamazsınız. Muhakkak ki O; Halim, Gafur olandır.” (İsra 44)

Görüldüğü gibi şehadet iki cümleden ibaret değildir. Kainatta devam eden olaylarıda işin içine katarak bir sonuca varmaktır ki o sonuç’ta milyonlarca insanın bilinçsizce söylediği Kelime-i Şehadet’ tir.

“Ey Rabbımız; indirdiğine iman ettik. Ve peygamberlerin ardınca gittik. Bizi şahid olanlarla beraber yaz.”(Al-i İmran 53)

ŞEHİD: Şehid, kelime olarak kesin bir haberi veren, bildiğini söyleyen, hazır olan, bulunan, bir hadiseye şahid olan, şahitlik eden. Dinî anlamda, Allah rızası için, O’nun yolunda canını fedâ eden müslümana verilen isimdir. Ona bu ismin verilmesinin sebebi, cennetlik olduğuna şahitlik edilmiş olması veya onun Yüce Allah’ın huzurunda yaşıyor bulunması yahut ölümü sırasında meleklerin hazır bulunması yahut ta ruhunun doğrudan doğruya Daru’s-Selâm’da (Cennet’te) bulunması veya Allah tarafından çeşitli mükâfatlarla mükâfatlandırılmış olmasıdır.

İslam ümmeti diğer insanlar üzerine şahitler olarak seçilmiştir.

“Böylece sizi vasat bir ümmet kıldık ki, insanların üzerine şahidler olasınız. Peygamber de sizin üzerinize şahid olsun.”( Bakara 143)

Allah yolunun şehitleri: Allah yolunda öldürülmek şehitliğin derecesi çok yüksektir onlar insan için pek sevimli olan canlarını Allah uğrunda, O’nun adının yüze olması (İlay-ı Kelimetullah) için islamın yüzelmesi ve korunması için mücadele ederler.

“Allah yolunda öldürülenleri sakın ölü sanmayın, bilakis onlar diridirler, Rabbları katında rızıklandırılırlar. Allah’ın keremiyle kendilerine verdiklerinden sevinerek arkalarından henüz kendilerine katılmayanlara; kendilerine korku olmadığını ve üzülmeyeceklerini, müjdelemek isterler.”( Al-i İmran 169, 170)

İbn Abbâs’tan rivayette Allah’ın Rasûlü (sa) şöyle buyurmuştur: Uhud’da kardeşleriniz isabet alıp ölünce Allah Tealâ onların ruhlarını alıp yeşil kuşların içine koydu. Bu kuşlar cennet nehirlerine gelir, cennet meyvelerinden yer ve arşın gölgesinde altından kandillere gelir orada dinlenirler. O şehidler yeme-içmelerinin hoşluğunu, kaldıkları yerlerin güzelliğini görünce: “Keşke bu durumumuzu arkada kalan kardeşlerimize iletecek birisi olsa da kardeşlerimiz Rabbımızın bize neler yapmakta olduğunu bir bilseler ve cihaddan ayrı kalmayıp savaştan dönmeseler.” dediler de Allah Tealâ: “Bunu onlara ben ulaştırırım.” buyurup bu âyet-i kerimeleri indirdi. Bu, Dahhâk’ten de rivayet olunmuştur. (Taberî, Câmiul-Beyân)

“Allah yolunda öldürülenlere; ölüler, demeyin. Bilakis onlar, diridirler, ama siz farketmezsiniz.” (Bakara 154)

Bu hakk-batıl savaşında şehid düşecek erler olacaktır. Allah yolunun şehitleri… Aziz ve sevgili ölüler… Onurlu ve tertemiz ölüler… Gerçekten Allah yolunda cihada çıkanlar; bu savaşta canlarını feda edenler en onurlu kalplilerin, en arı ruhluların ve temiz vicdanlıların oluşturduğu bir kafiledir. Allah yolunda öldürülen bu seçkin öncüler aslında ölü değildirler, diridirler. Bu yüzden onlardan “ölüler” diye söz etmek doğru değildir. Onları ne somut olarak ve ne de duygusal plânda ölü saymak yerinde değildir. Dudaklarımızdan ve dilimizden rastgele dökülen basmakalıp bir kelime ile onlara “ölü” demek caiz değildir. Onlar bizzat yüce Allah’ın şahitliği ile “canlı”dırlar. O halde mutlaka yaşıyorlardır.

Onlar zahirde, gözün gördüğüne göre öldürüldüler. Fakat ölümün ve hayatın mahiyetlerini bu yüzeysel ve zahiri bakış belirleyemez. Hayatta olmanın, diriliğin başta gelen belirtisi etkinlik, büyüme-gelişme ve sürekliliktir. Ölümün başta gelen belirtisi ise pasiflik, durgunluk-donukluk ve kesintidir. Allah yolunda öldürülenlerin, uğrunda öldürüldükleri hakk davayı destekleme konusundaki etkinlikleri belirgin bir etkinliktir. Uğrunda can verdikleri düşünce onların kanları ile sulanarak süreklilik kazanır. Bu fedakâr insanlar ölümü seçmekle kendilerinden sonra gelecek olanları güçlü ve devamlı bir etki altında bırakırlar. Buna göre şehitler; hayatı değiştirme ve yönlendirme konusunda aktif, sürükleyici ve etkin birer unsur olmakta devam ederler ki, hayatta olmanın başta gelen niteliği budur. Bu açıdan onlar her şeyden önce insanların dünyasında geçerli olan bu objektif bakış açısı yönünden yaşıyorlar, diridirler.[3]

“Nihayet Rabbları, onlara icabet etti: Birbirinizden meydana gelen sizlerden; gerek erkek olsun gerek dişi olsun, çalışanın işini boşa çıkarmam. Hicret edenlerin, yurtlarından çıkarılanların, benim yolumda işkenceye, hakarete, ziyana uğrayanların, muharebe edenlerin ve öldürülenlerin suçlarını elbette örteceğim, Allah katından mükafat olmak üzere; onları altlarından ırmaklar akan cennetlere koyacağım. Sevabın en güzeli, Allah katındadır.” (Al-i İmran 195)

Şehid kimdir? :

Ebû Mûsâ (R) şöyle demiştir: Peygamber (Sas)’e bir kimse geldi de:

— Bir kısım kimseler ganîmet malı için muharebe eder, bir kısım kimseler de insanlar arasında adının söylenip övülmesi için muharebe eder; bir kısım insanlar da yiğitlikteki mevkii derecesi görülsün diye cihâd eder. Şu hâlde Allah yolundacihâd eden kimdir? Diye sordu. Peygamber:

— “Her kim Allah’ın kelimesi en yüksek olsun diye mukaatele ederse, onunkisi Allah yolundadır” buyurdu.[4]

Şehidlerin Çeşitleri

Şehidleri birkam gruba ayırmak mümkündür. Çünkü hadislerde farklı şekillerde ölenlere şehid denmektedir.

1) Hükmen Şehid : Bunlar, İslam uğruna savaşırken ölen kimselerdir. Kur’an bunlara; Allah yolunda öldürülenler demektedir.(Bakara/154) Yol kesen soyguncular tarafından öldürülende bu şekilde şehid sayılır. Allah yolunda öldürülen şehidler yıkanmaz ve kefenlenmez.

Bunlara dünyanın ve ahretin şehidi denilir. Çünkü dünyada Müslümanlar onlara şehid muamelesi yaparlar, ahirette ise zaten şehid kabul edilirler.

2) Ahiretin Şehid : Bunlara ahirette şehid muamelesi yapılması umulur. Hata yoluya ölenler, Allah yolndaki savaşta yaralanıpta sonradan ölenler, çocukken ölenler, yanarak, boğularak, göçük veya çığ altında kalarak, salgın hastalık dolayısıyla ölenler, malını, ırzını ve toprağını koruma uğruna ölenler, doğum yaparken ölen kadınlar, gurbette veya ilim yolunda ölen Müslümanlarda bu gruba girer.

3) Dünya Şehidi : Allah yolundaki bir savaşa katılmasına rağmen Allah rızası için değilde başka bir amaçla savaşıp ölenler. Bunlara dünyada insanlar şehid dese bile Allah katında onlar şehid sayılmazlar. Bunların durumunu sadece Allah bilir.

Şehidliğin Fazileti :

Şüphesiz şehidlik üstün bir makamdır. Allah (cc) bu makamı kendi uğrunda veya dininin uğrunda, yalnızca Onun rızası için çalışırken, gayret gösterirken, cihad ederken ölen kimslere vermektedir. Bizim bazı ölüler hakkında şu veya bu sıfatı kullanmamız fazla bir şeyi değiştirmiyor. Allah(c.c) kendi yolunda çalışanlar ve bu uğurda canlarını Cennet karşılığı seve seve verenleri bilmektedir. Bazı ölüler hakkında  bizim ne dediğimiz değil Allah’ın o ölüye nasıl muamele edeceği önemlidir.

Çağımızda ‘şehidlik’ kavramı da diğer bir takım değerler gibi yıpratıldı, biraz da ucuzlatıldı. Şehid ve şehadetin ne olduğu bu kadar açıkken, İslam’ın belirlediği bu esasların dışında hayatını kaybetmiş kimileri içinde şehadet sıfatı kullanılmaktadır. Açıktır ki bu övgü sıfatı İslam’a ait bir değerdir. Hayatlarında İslami ilkeleri temel almayanların, İslami değerlere karşı olanların, kendi kutsalları uğruna, ölenler hakkında bu kelimeyi kullanmamaları gerekir. Kendi ölülerine başka bir isim vermeleri daha uygun olur. Böylece sağ iken önem vermedikleri öldükten sonra da uyma dürüstlüğünü göstermiş olurlar. Zaten onlar ölülerine hangi ismi verirlerse versinler Allah’a dönen ölünün durumunu yüce Rabbimiz herkesten çok iyi bilmektedir.Onu dünyada iken peşine gittiği inancına ve işeldiği ameline göre hesaba çekilecektir. Tekrar vurgulamak gerekir ki şehadet olayı, Allah’a ve Onun bütün ayetlerine güçlü bir tanıklıktan sonra, bu tanıklığın bir gereği olarak Onun dinine iman, salih amel ve cihadla yardım etmenin ve bu uğurda canı feda edebilmenin bir sonucu ve mükafatıdır. İslam gerçeğine samimi bir Müslüman olarak şehadet etmeyen birisinin cenazesine şehid demenin bir faydası yoktur.[5]

[1]  (Rağıb el-İsfâhânî, el-Müferedât, Mısır 1961, 267

[2] H.Ece islamın temel kavramları

[3] Fi-Zilalil-l Kur’an Bakara 154)

[4] Buhari Cihad 15, Müslim İmare 149,150

[5] H.Ece İslam’ın Temel Kavramları- Şehid

The post KELİMELER VE KAVRAMLAR (92) ŞEHİT VE ŞEHADET appeared first on Ebrar Medya.

Bir kimsenin bağışlanmasını istemek; bir kimseden, başka bir kimse için iyilik yapmasını ve zarardan vazgeçmesini rica etmek; yardım etmek; başkası hesabına yalvarmak, rica etmek; birinin önüne düşüp işinin görülmesi için dua ve niyazda bulunmak. Şefâat edene eş-şâfi’, eş-şefi (başkası lehine taleb eden) denilir.[1]

Peygamberlerin ve hayırlı kimselerin büyük günah işlemiş olanlara da şefaat edecekleri (âyet ve hadislerle) sabittir.[2]

Şefaat yardım etmek ve halini sormak üzere başkasıyla birleşmek ve bir araya gelmektir. Bu kelime, daha çok saygınlık ve mertebece daha yüksek konumda olanın, daha aşağı bir düzeyde olan ile bir araya gelmesi anlamında kullanılır. Kıyametteki şefaat te bu anlamdadır.[3] Kur’an’da Allah cc buyurur ki:

“Allah’ın bu yolda yetki verdiği kimseler dışında hiç kimse bir başkasına aracılık, şefaat edemez.”(Meryem 87)

“O gün rahmeti bol olan Allah’ın izin verdikleri ve sözünden hoşlandıkları dışında hiç kimsenin aracılığı, şefaati işe yaramaz.”(Taha 109)

“Göklerde nice melek var ki, Allah’ın dilediklerine ve hoşlandıklarına ilişkin izni olmadıkça, şefaatleri hiç bir yarar sağlamaz.”(Necm 26)

“Allah, onların önlerindekini ve arkalarında bıraktıklarını (yapacaklarını ve yaptıklarını) bilir. Onlar sadece Allah’ın hoşnut olduğu kimselere şefaat ederler ve Allah’ın korkusundan titrerler.”(Enbiya 28)

“Artık onlara şefaat edebilecek olanların aracılığı yarar sağlamaz.”(Müddessir 48)

“Allah’tan başka taptıkları, yalvardıkları şeyler, şefaat gücüne ve yetkisine sahip değillerdir. Ancak bilerek Hakka şahidlik edenler bunun dışındadır.”(Zuhruf 86)

“Ey Muhammed! Onları yüreklerin ağıza geleceği, tasadan yutkunacakları yaklaşan Kıyamet günü ile uyar. Zalimlerin ne dostu ne de sözü dinlenecek şefaatçisi olur.”(Mu’min 8)

Hz. Ebu Hureyre (radıyallahu anh) anlatıyor: “Resulullah (aleyhissalâtu vesselâm) buyurdular ki:

“Her peygamberin müstecab (Allah’ın kabul edeceği) bir duası vardır. Her peygamber o duayı yapmada acele etti. Ben ise bu duamı kıyamet gününde, ümmetime şefaat olarak kullanmak üzere sakladım (kullanmayı ahirete bıraktım). Ona inşaallah, ümmetimin şirk koşmadan ölenleri nail olacaktır.”[4]

Peygamber, velî, şehid ve bildikleri ile amel eden imanlı âlimler ve kâmil mü’minler gibi Allah’ın müsaade ettiği, rızasına mazhar olmuş, nezdinde bir değer ve yakınlığa erişmiş kimselere şefâat etme izni verilebilecektir.

Ancak Allah cc razı olduğu tevhid akidesinden uzak bir halde yaşayan kimseler için Allah cc şefat izni vermeyecektir. Dolayısıyla öncelikle anlaşılması gereken mesele Doğru akide sahibi olmak ve son nefese kadar taşıyabilmektir ki hayatları şirk üzerine bina edilmiş şirkin belkide yüzlerce çeşidini hergün işlemekle birlikte şefaate nail olacaklarını düşünmeleri insanların düştüğü acı durumu ortaya koymaktadır. Ve şurası da unutulmamalıdır ki şefaat yetkisi, ‘ben size şefaat edeceğim’ diyenlere ya da ‘bu bize şefaat edecektir’ diyerek kast edilen kişiye değil, Âlemlerin Rabbinin belirleyip müsaade etmiş olduklarına verileceketir. Kaldı ki şeffat edeceğini düşündükleri kişiler, Allah’ı bırakıpta tapmış oldukları, yalvarmış oldukları kişilerdir. Binaenaleyh kendilerine şefaat etmek şöyle dursun onların büyük bir azaba girmelerini sebep olacaklarıdır. İslam düşmanlarının gayesi islamın saflığını bozmaktır. Bozuk inanca sahip olan insanları hurafelerle uyutmak kolaydır. Bunu bilen müsteşrikler( Takkeli, Sakallı, Cüppeli kılığında) Koyun postuna bürünmüş kurtlar kendilerine itaat edilmesi, emirlerine uyulması halinde(Kilise) papazları gibi cennetten yer satıyor ve bizim sayemizde sırattan şimşek gibi geçeceksiniz ve biz sizin şefaatçileriniz diyorlar. Hâlbuki Allah cc

“Onlar Allah’ı bırakarak kendilerine ne zarar ve ne de yarar dokunduramayan putlara tapıyorlar ve Bunlar Allah katında bizim aracılarımızdır diyorlar. Onlara de ki; Göklerde ve yerde Allah’ın bilmediği bir şeyi mi O’na haber veriyorsunuz? Allah onların koştukları ortaklardan uzak ve yücedir.”(Yunus 18) buyurmaktadır.

Allah’ın ahirette izin vermediği kimse şefaat edemeyecek böyle bir vaatte bulunan yalancı sahtekârdır.

[1] Şamil İ.A.

[2] Ömer Nesefi, İslam İnancının Temelleri Akaid, Bayrak Yayınları: 120-121

[3] Ragıb El-İsfehani Müferedat

[4] .” [Buhârî, Da’avat 1, Tevhid 31; Müslim, İman 334, (198); Muvatta, Kur’an 26, (1, 212); Tirmizî, Daavat 141, (3597).]

The post KELİMELER VE KAVRAMLAR (91) ŞEFAAT appeared first on Ebrar Medya.