İTAAT, İTAAT, İTAAT (İTAATİN TİMSALİ ASHAB-I KİRAM)

Hamd Olsun Alemlerin Rabbi olan Allah(Celle Celaluhu)’a, Rahman ve Rahim olana, Kendisinden başka ilah olmayana, Hakimiyette ortağı bulunmayana, Acizlikten dolayı bir dosta veya çocuğa ihtiyacı olmayana, kendisinin ayetlerini okumak, kitap ve hikmeti öğretmek, karanlıklardan nura çıkarmak için Resuller gönderene Hamd Olsun. Salat ve selam Resullerin ve Nebilerin sonuncusu olan Hz. Muhammed(s.a.v.), kıymetli ev halkına, güzide ashabına ve müminlerin üzerine olsun inşaRahman. . .

Ashab-ı Kiram’ın Rasulullah(s.a.v)’a topluca itaatlerinin boyutlarını o zamanlar henüz Müslüman olmamış bir müşrikin ağzından, Urve bin Mes’ud’dan dinleyelim.

Hicretin 6. Yılında Rasulullah s.a.v. ashabından bindörtyüz kişiyle birlikte Kabe’yi tavaf etmek üzere yola çıktılar ve bilindiği üzere Hudeybiye’de Mekke müşriklerince durduruldular ve orada bir antlaşma imzalandı. Bu anlaşmayla müşriklerin birinci sözcüsü olarak katılan Urve bin Mes’ud dönüşünde gördüğü manzarayı Kureyş’e şöyle anlatıyordu: “Ey kavmim! Vallahi ben vaktiyle birçok hükümdarların huzuruna elçi olarak çıkmışımdır. Kayser’in, Kisra’nın ve Necaşi’nin huzuruna elçi olarak çıkmıştım. Vallahi ben bunlardan hiçbir hükümdar adamlarının onları, Muhammedin ashabının Muhammed’i s.a.v. saydıkları gibi saydıklarını görmedim. Vallahi ben Muhammed’in, ashabıyla arasındaki itibarı gibi kavmi arasında itibarlı olan hiçbir hükümdar görmedim. Muhammed (s.a.v) ashabından her hangi biri konuşacağı zaman ondan izin istemekte, kendisine izin verilir ise konuşmakta izin verilmez ise susmaktadır. Muhammed s.a.v. onlara bir şey buyurduğu veya işaret ettiği zaman hemen yerine getirmek için birbirleriyle kapışıyorlar. Ashabı onun yanında konuşurlarken seslerini yükseltmiyorlar. Ona besledikleri derin saygıdan ötürü yüzüne dikkatlice bakmıyorlar, gözlerini önlerine indiriyorlar. Ben bu kavmi iyice ölçtüm, biçtim. İyi biliniz ki siz isterseniz kılıçlarınızla ona el atabilirsiniz. Fakat onlar ne yapılırsa yapılsın onu koruyacaklar ve ona hiçbir zararın gelmesine meydan vermeyeceklerdir. Ben onları öyle gördüm ki, onlar hiçbir zaman onu bırakmayacaklar ve onun kılını bile teslim etmeyecekler, kimseyi onun tenine dokundurmayacaklardır.” Nitekim öyle oldu da!

Bir gün namazda Cebrail Aleyhisselam gelerek Rasulullah(s.a.v)’a sağ ayağının mestinde namazı bozacak kadar bir pislik olduğunu belirterek mestini çıkarmasını söyledi. Rasulullah s.a.v de yavaşça çıkarır. Namazdan sonra arkasını döndüğünde mesti olan herkesin sağ mestlerini çıkarmış olduklarını görür. “Niye böyle yaptınız?” buyurduğunda ashab-ı kiram, “Senin yaptığını yapmadığımızda helak olmaktan korktuk…” cevabını verdiler. Rasulullah’ın yaptığını yapmak dünya ve ahiretin saadetiydi. Kendilerine onu taklit etmekten başka bütün yollar tıkalıdır. İşte onlar meseleyi böyle anlamışlardı.

Yeryüzü şimdiye kadar hangi insanı bu kadar sevmiş, hangi insanın uğrunda varlığını böyle feda edebilmiş, hangi insana bu kadar itaat edebilmiş, beşeriyet hangi insana böylesine kendisini teslim edebilmiştir. Hangi toplum bu itaatinden, muhabbetinden, teslimiyetinden ve fedakârlığından dolayı bu kadar güçlenmiştir? Rasulullah s.a.v. ve ashabı arasındaki bu muazzam irtibat sadece Urve bin Mesud’un gözünde değil, bütün kafirlerin gözünü korkutmuş, onları dize getirmiştir.

Asırlar sonra gelen bizlere düşende ashab gibi “işittik ve itaat” ettik olmalıdır. Kur’an ve Sünnetin dışında bütün yollar bize de kapalı olmalıdır.

. . . VELHAMDÜLİLLAHİRABBİLALEMİN . . .