İMANI TARTAN TERAZİ

BİSMİLLHİRRAHMANİRRAHİM

Hamd Alemlerin Rabbi, Rahman, Rahim, Din Gününün Sahibi, Bizden Öncekilerin ve Sonrakilerin Yegane İlahı, Kulluk Yapılmaya Layık Olan Tek Mabud Allah Subhanehu ve Teala’ya Mahsustur. O’nun (Subhanehu ve Teala) Kendisini bize bildirdiği şekilde bilir, Öyle Tevhid Eder, Herhangi Bir Ortağının Olmadığını Bilip Öyle İman Ederiz. Kulluğu, İbadeti, Yardımı Yalnız O’na (Subhanehu ve Teala) Has Kılar, Nefislerimizin Şerrinden Amellerimizin Fenalığından O’na (Subhanehu ve Teala) Sığınırız.

Salat ve Selam Alemlere Rahmet, İnsanlığa Hidayet Olarak Gönderilen Vahiyin Elçisi, Nübüvvet Kandilinin Son Işığı, İslam Ümmetinin Lideri, Mücahidlerin Kumandanı, Başkomutan Rasullullah (sav)’e, Kıymetli Ev Halkına, Güzide Ashabına, Onları Takip Eden Tabiilerine, Ardından Geçmişte Yaşamış, Bugün Yaşayan Kıyamete Kadar Yaşayacak Olan Tüm Mü’Min ve Mü’mine’lerin üzerine olsun İnşaAllah.

            Varlığa ve insan hayatına ait en önemli kavramlardan biri “İslâm” kavramıdır. İslâm, insanoğlunun, Alemlerin Rabbi Allah Subhanehu ve Teala’ya teslim olmasının yoludur. Mutluluğun, barışın, şeref ve izzetin sağlandığı yaşama biçimidir. Allah Subhanehu ve Teala’nın insanlara, onları mutluluğa ve yüceliklere yükseltmek için gönderdiği İLAHİ NİZAMDIR.. Allah Subhanehu ve Teala’nın ‘İslâm’ adını verdiği bu İlâhî din, Hz. Muhammed (sav) ile olgunluğa ulaşmış, bütün hükümler açısından tamamlanmış, bütün ilkeleri Peygamber tarafından açıklanmış hidayetin yoludur. İslâm’a teslim olan, kimseye “Müslüman’ denilir. Bu ismi Müslümanlara Dinin Gerçek Sahibi Allah Subhanehu ve Teala vermiştir. O halde bu kelimenin barındırdığı manayı,  içeriğini, sınırlarını, niteliklerini, vasıflarını, şiarlarını belirlemekte elbette ki yine Allah Subhanehu ve Teala’ya aittir. Kime Müslüman denileceği ise Toplumların dogmalarıyla,  Bel’amların atıp tutmalarıyla, küfür sistemlerinin yaftalamalarıyla yada “Adı Müslümanların!” nefislerinden uydurduklarıyla  belirlenemez.

Cahiliyye adetlerinin ve tağut hükümlerinin hayata ha­kim kılınmaya çalışıldığı bir çağda, işgal edilmiş İslâm toprak­larında esaret altında yaşayan Müslümanlar yeniden İslâm’ın eskimez ve değişmez değerleriyle bütünleşerek yepyeni bir hayat sergilemeleri gerekir… Kendilerine dayatılan cahiliyye ait olan bütün anlayışları, değer yargıları ve hayat tarzları, Rasulullah (sav)’in “Veda Hutbesi”nde beyan buyurduğu gibi ayaklar altına konulup hayatın, îslâmî değerlere göre yeniden inşâ edilmesi, Müslüman’ın vazgeçilmez vazifelerindendir.  Bu sebepledir ki yeryüzünün varisleri ve insanlık âleminin rehberliği ma­kamında oturan Müslümanlar, her yönüyle çok iyi yetişmelidirler. O Müslümanlar yeryüzünde Allah’ın şahidleridirler.

Bakara 143: “Böylece biz sizi, insanlara şahid  olmanız için  Vasat Ümmet kıldık ki, Peygamber de üzerinizde bir şahid olsun.”

Rasulullah (sav), onların üzerinde şahid ve hayat örneği olduğu gibi, onlarda di­ğer insanlar için şahid ve hayat örneği olmalıdırlar. Bu ön­derliği ve bu örnekliği hakkıyla temsil edebilmeleri için maddi ve manevi çok iyi donanma­lıdırlar… Başta katıksız bir iman, yeterli derecede İlim, olgun bir ahlâk ile donanmış Muvahhid , Müslümanlar diğer insanların hida­yetlerine vesile olmak içi gayret etme­lidirler… Böyle bir ihlâslı bir cihad ve böylesi tükenmez bir gayret, zalim tağutlar tarafından bozulan yeryüzü huzurunu yeniden inşa edecektir inşaAllah!..

İşte bu olgun şahsiyetin önce nefsimizde sonra tüm Müslümanlarda oluşması için çıktığımız bu yolda geçtiğimiz aylarda “Doğru Olmaktan” ardından “Ahde Vefadan” bahsettik. Şimdi o ahlaki “Yalnız Allah’tan Korkmak” olacaktır İnşaAllah.

Enfal 2: “Mü’minler ancak, Allah anıldığı zaman yürekleri ürperip titreyen, kendilerine Allah’ın âyetleri okunduğunda imanlarını artıran ve yalnız Rablerine dayanıp güvenen kimselerdir.”    

Enes İbni Malik’ten rivayetle Allah Rasulu(sav) buyurdular ki :

““İman temenni ya da gösterişle gerçekleşmez. İman, kalpte yer eden ve davranışlarca doğrulanan bir olgudur”

Bu, vicdani bir titreyiştir. Emir ya da yasak konusunda Allah anıldığı zaman Mü’min kalbi kaplayan bir titreyiş… AllahSubhanehu ve Teala’nın yüceliği bürür Mü’min’in kalbini. İçine Allah korkusu dolar… Allah Subhanehu ve Teala’nın yüceliği ve heybeti somutlaşır içinde. Öte yandan eksikliğini ve günahlarını hatırlar. Hemen Allah’ın emri doğrultusunda hareket etmeye, O’na itaat etmeye koyulur. Bu durum kalpte öyle bir tutum meydana getirir ki, hemen Allah’ın emir ve yasaklarını O’nun istediği şekilde yerine getirmeye koyulur. İçini kaplayan ürpertiden kurtulur. Allah için arınır.  Bu sırada karşısına çıkan her engeli cesaretle aşar, üstesinden gelir. Karşısına her kim yada kimler çıkarsa gözünün kırpmadan atılır üstüne boğuşur, boğuşur, boğuşur. Ya alt eder önünden kaldırır yada canını teslim eder Rabbine Şehidlerden yazılır.

Yalnız Allah Subhanehu ve Teala’dan korktuğu için hiçbir baskı, zorlama, kınama, horlanma onu bu yoldan alıkoymaz. Kendisine emredileni yerine getirerek itaat ehlinden olmaya çaba harcar. Tercihi her zaman az zarardan yana kullanır. Çünkü bilir ki karşısına çıkan o yaratılmışın zarar yaratılmış alemde geçerlidir. Allah Subhanehu ve Teala’nın azabı ise daha şiddetlidir.

Taha 70-73: “Bunun üzerine büyücüler, secdeye kapandılar: “Harun’un ve Musa’nın Rabbine iman ettik” dediler. Bunun üzerine büyücüler, secdeye kapandılar: “Harun’un ve Musa’nın Rabbine iman ettik” dediler. Dediler ki: “Bize gelen apaçık delillere ve bizi yaratana seni asla ‘tercih edip-seçmeyiz.” Neyde hükmünü yürütebileceksen, durmaksızın hükmünü yürüt; sen, yalnızca bu dünya hayatında hükmünü yürütebilirsin.” Gerçekten biz Rabbimize iman ettik!” ”

Mü’minin hissettiği gerçek korku, Allah korkusudur. Çünkü Allah’a iman, onu ölüm, fakirlik, insanlardan veya herhangi başka bir şeyden gerçek anlamda korkmasını engeller. Mü’min, sadece Allah’ın gazab, öfke ve cezalandırmasından korkar. Allah korkusu, Mü’min’in hayatında önemli ve faydalı görevleri yerine getirir. Çünkü bu korku, Mü’min’i günah işlemekten uzaklaştırır. Bununla da onu, Allah Subhanehu ve Teala’nın gazab ve cezalandırmasından korur; ibâdetleri yerine getirmeye, Allah’ın Rızâsını kazanacak hayırlı işleri yapmaya sevk eder. Mü’min, Allah Subhanehu ve Teala’yı zâtıyla ve sıfatlarıyla tanıyıp bildiği ve O’nun her şeye kadir olduğu, dilediği anda bütün evreni helâk edebileceğini idrâk ettiği için O’ndan, O’nun azabından korkar. İsyan ve günahlara daldığı için, O’nun vereceği cezayı düşünerek O’ndan korkar. Bazen hem O’nun azametini, hem de azabını düşünerek her ikisi sebebiyle O’ndan korkar. Allah’tan en çok korkan O’nu en çok bilendir.

Mü’minler, yalnız Allah’tan ve O’nun azabından; yani kıyâmet gününün dehşetinden, Cehennem azabından korkmalıdır. Mü’minler, yalnız Allah’tan ve O’nun azabından; yani kıyâmet gününün dehşetinden, Cehennem azabından korkmalıdır, düşman eline geçmekten, özetle Allah’tan başka hiçbir kimse ve nesneden korkmaz. Maddeye karşı cesaretini Rabbi Subhanehu ve Teala’dan alır.

Onla­rın, Allah’ın hükmü gereği olan adelete karşı boyunlarının kıldan ince, zulme, zalime, tağuta, müstekbire ve insanlığı sömürenlere karşı kılıçları kınından sıyrılmış ve gayet kes-kincedir… Muvahhid mü’minler, tarih boyu, her zaman ve her mekânda mazlumun yanında ve zalimin karşısında ol­muşlardır…

Muvahhid mü’minlerin şecaati, adaleti ve hakkı ayakta tutmak, adaleti engelleyen, hakkı çiğneyen zulmü ve sömürüyü, fitne ve fesadı yok etmek içindir… Hakka ve haklıya karşı kuzu gibi olan mü’minler, batıla, zulme ve zalime karşı kükremiş birer aslandırlar… Yalnız Allah’dan korktukları için, başka bir güçten ve nesneden korkmaz­lar… Bu ahlâklarını, bu yiğit tavırlarını, yegâne önderleri ve hayat örnekleri olan Rasulullah (s.a.s.)’den görmüş, öğ­renmişlerdir…

Bir kimse el-Berâ ibn Azib (r.a.)’a hitaben:

“Sizler, Huneyn gününde Rasulullah (s.a.s.)’in ya­nından kaçtınız mı?” dedi.

Oda:

“ Evet, biz kaçtık lâkin Rasulullah (sav) kaçma­dı. Hevazin halkı, iyi ok atan bir kabile idiler. Biz, onlarla karşılaşınca, onların üzerine atıldık. Onlar, hemen bozul­dular. Bunun üzerine Müslümanlar, ganimetler üzerine yö­neldiler. Hevazin kabilesi ise bundan faydalanarak bizi, oklarla karşıladılar. Biz, kaçtık fakat Rasulullah kaçma­dı. Yemin olsun, O’nu, pek iyi gördüm ki O, beyaz katırı­nın üzerinde orkusuz duruyordu, Ebu Süfyan bin Haris de katırının gemini tutuyordu.

Bu sırada Rasulullah (sav):

Ben, peygamberim, yalan yok.

Ben, Abdulmuttalib’in oğluyum. diyordu.”

Ya sadece Allah’tan korkup takvâ zirvesine tırmanarak Allah katında en ekrem, yani ikram edilmeye en lâyık yiğit bir Allah eri olmak; ya da ayaklar altında ezilinceye kadar sümüklü böcek gibi yaşamak. İnsan özgürdür; bu iki yoldan birini seçebilir. Ama takvâ yolunu seçerse, bilmelidir ki, bunun bedeli ucuz değil! Korku hissinin tevhidî bilinçle, Mü’min’e has irâdeyle kontrol altında tutulması, şeytanın korku oklarının fedâkârca savuşturulup karşı hücuma geçilmesi gerekecektir, hem de ömür boyu.

“Zincirlerin altınsa da koparıp kır;

Susmak ne demekmiş? Yere haykır, göğe haykır!”

“Korkup susma! Susarsan sıra (hem burada, hem orada) sana da gelecek.”

Son olarak Mü’min inanır ki, insanları ve bütün varlıklarıyla tüm dünya bir araya gelse, Allah istemediği müddetçe en küçük bir zarar veremezler. Güç ve kuvvet, yalnız Allah’ındır. O yüzden korkulmaya lâyık tek zât Allah Subhanehu ve Teala ‘dır.

Hamd, Alemlerin Rabbi olan Allah’a Mahsustur. Allah bize kâfidir ve O ne güzel vekildir!

VELHAMDULİLLAHİ RABBİL ALEMİN