HAYATIN IŞIĞI ŞERİAT

BİSMİLLAHİRRAHMANİRRAHİM

Hamd Alemlerin Rabbi, Rahman, Rahim, Din Gününün Sahibi, Bizden Öncekilerin ve Sonrakilerin Yegane İlahı, Kulluk Yapılmaya Layık Olan Tek Mabud, Göklerdekilerin ve Yerdekilerin tamamının Hakimiyetini Zaatında barındıran Allah Subhanehu ve Teala’ya Mahsustur. O’nun (Subhanehu ve Teala) Kendisini bize bildirdiği şekilde bilir, Öyle Tevhid Eder, Herhangi Bir Ortağının Olmadığını Bilip Öyle İman Ederiz. Kulluğu, İbadeti, Yardımı Yalnız O’na (Subhanehu ve Teala) Has Kılar, Nefislerimizin Şerrinden Amellerimizin Fenalığından O’na (Subhanehu ve Teala) Sığınırız.

Salat ve Selam Alemlere Rahmet, İnsanlığa Hidayet Olarak Gönderilen Vahiyin Elçisi, Nübüvvet Kandilinin Son Işığı, İslam Ümmetinin Lideri, Mücahidlerin Kumandanı, Başkomutan Rasullullah (sav)’e, Kıymetli Ev Halkına, Güzide Ashabına, Onları Takip Eden Tabiilerine, Ardından Geçmişte Yaşamış, Bugün Yaşayan Kıyamete Kadar Yaşayacak Olan Tüm Mü’Min ve Mü’mine’lerin üzerine olsun İnşaAllah.

Türkçe’de İslam dininin hayat şekli olan ‘şeriat’ deyince sözlük anlamına ve genel olarak kullanılan mânâsına bakılmaksızın, yalnızca İslâm’ın fiiller için getirdiği kurallar akla getirilmektedir. Kimileri de bu kelime ile yalnızca İslâm ceza hukuk sistemini kasdetmektedir. Meseleye İslami bir açıdan bakılmadığı için de bu kavram, pek çok kesim tarafından eksik ve yanlış tanınmaktadır. Bazı kimseler kendilerine göre bir ‘şeriat’ tanımı yapıyorlar, sonra da kendi uydurdukları tanıma göre İslâm’a karşı olumsuz tavır alıyorlar. Hatta müslüman olduğunu iddia eden pek çokları da bu yanlış bilgilenme yüzünden Allah’ın dini İslâm’ı yanlış anlıyorlar, yanlış tanıyorlar, bilmeden kendi değerlerine, içinde yaşadıkları toplumun değerlerine karşı çıkıyorlar. Sokaklara çıkıpta HAŞA “Kahrolsun Şeriat”  yada HAŞA “Şeriat İstemiyoruz” diye bağıranlar aslında kendi fıtratlarına, Allah Subhanehu ve Teala’nın kendileri için belirlemiş olduğu hayra asi kesilmektedirler. Yada “Şeriat kafa kesmektir, el kesmektir” diye slogan atanlar; gün gelip Şeriatsız düzenin yetiştirdiği zorbalar tarafından canları yakıldığında, yada evladına yan bakıldığında, malı gasp edildiğinde, haksız yere sevdikleri öldürüldüğünde, taciz edildiklerinde adalet istiyoruz diye sokaklara çıkarlar. Adalet adı altında konuşmalar yaparlar, fakat bilmezler ki asi kesildikleri Şeriattaydı adalet, isyan ettikleri hükümlerdeydi hukuk.. Şeriatı katledenler kendilerini katlettiler.

İşte böyle kavram kargaşası meydana getirip kafaları karıştırıyorlar. Halbuki Kur’an’a bakıldığında mesele bu kadar karmaşık ve içinden çıkılamayacak kadar bilmez değildir. Kur’an, insanlar için bir ‘şeriat’ ve bir ‘minhâc’ var edildiğini haber vermektedir:

Maide 48: “Sana da, daha önceki kitabı doğrulamak ve onu korumak üzere Kitab’ı (Kur’an’ı) gönderdik. Artık aralarında Allah’ın indirdiği ile hükmet; sana gelen hakkı/gerçeği bırakıp da onların hevâlarına/arzularına uyma. (Ey ümmetler!) Her birinize bir şeriat ve bir yol verdik. Allah dileseydi sizleri bir tek ümmet yapardı; fakat size verdiğinde (Şeriatler ve yolda sizi deneyip imtihan etmek için (böyle yaptı). Öyleyse hayırda/iyi işlerde birbirinizle yarışın. Hepinizin dönüşü Allah’adır. Artık size, üzerinde ayrılığa düştüğünüz şeyleri (n gerçek tarafını) O haber verecektir.”

            Kitab’a iman edenler; Allah’tan gelen hükümlere uyacaklar, inanmayanların kendi arzu ve kafalarından uydurdukları hükümleri, kuralları bir tarafa atacaklardır. Çünkü Allah (cc) onlara, kendilerini doğru yola ve mutluluğa götürecek, onların her devirdeki sorunlarını çözecek şeriatları (yolları, hükümleri) ve yöntemleri, çıkış yollarını göstermiştir. Âlemlerin Rabbi, yarattığı insana hem dünya hayatını nasıl yaşayacağının kabiliyetini, hem de uyacağı şer’î kuralları, toplumsal ve kişisel düzeni sağlayacak hükümleri göndermiştir.

Ragıb El-İsfehani: “Bu âyette geçen ‘şeriat’ kelimesi Kur’an ile bildirilen şeylere, ‘minhâc’ ise Peygamberimizin sünnetiyle ortaya konulan dinî hükümlere işaret etmektedir.”

Allah’ın vahy ile gönderdiği Din’in iman ilkeleri Allah’ın hükmü olduğu gibi; namaz, oruç, zekât, iyilik etme, sadaka verme ve benzeri ibâdetler; aynı zamanda, ‘şöyle evlenin, mirasınızı şöyle pay edin, şu suçlara ceza verin, insanlarla şöyle ilişki kurun, Allah’tan şöyle korkun, adâleti yerine getirin’ gibi emirler de Allah’ın hükümleridir. Bunların arasında ibâdet  olarak fark yoktur. Rabbimiz tarih boyunca insanlara tek bir Din’i, İslâm’ı göndermiştir. Bu dinin temel inanç esasları değişmemiş, hep aynı kalmıştır. Ancak bu Din’in dünya işleriyle ilgili, ferdî, âilevî, sosyal, hukukî ve idârî konulardaki hükümleri, yani şeriatları zamanlara ve toplumlara göre değişiklik göstermiştir. Esasen bu İlâhî şeriatın temel prensipleri de değişmemiştir. Ancak ikinci derecede önemli olan birtakım ibâdet, muâmelât, sorumluluk ve cezalar tarihin akışı içerisinde az da olsa değişikliğe uğramıştır. Bu değişikliğin amacı, Din’in özünün farklı olması değil, farklı coğrafya ve şartlarda yaşayan insanların müslümanlığının daha iyi olmasını sağlamak, onların sorunlarını daha kolay çözmek içindir.

Misalen buna anlamamızı kolaylaştıracak şekilde günlük hayatımızdan örnek getirecek olursak yıllardır çocuğu olan her anne doğan bebeğini yatırabileceği bir zemin kullanmıştır. Geçmiş dönemlerde bu yünden yapılmış bir yer yatağı, tavana asılmış çivilere bağlanmış iplerin arasına koyulmuş bezlerden yatak, tahtadan bir beşik, ardından sallanan bir hamak ve ila Ahir. Zaman, teknoloji, ihtiyaçlar ve imkanlar arttıkça insanlar daha kullanışlı ve işlevsel hayatlarını kolaylaştıracak maddeyi aramaya kalkmıştır. Ancak amaç tek bebeğin sağlıklı şekilde yatırılması olmakla beraber yatağın şekli ve kullanılış yöntemi değilmiştir.

Aynı şekilde Allah Subhanehu ve Teala’nın ilk insan Adem(as)’dan beridir göndermiş olduğu din Tevhid Dinidir. Bu dinin inanç sistemi değişmemekle birlikte hayat pratiği, kuralları, ibadet şekilleri, hadleri zaman ve kavimler itibariyle ihtiyaçları karşılamak hasebiyle Allah Subhanehu ve Teala tarafından belirlenmiştir.

Allah Subhanehu ve Teala son Nebi Muhammed (sav)’ gönderilen değişmeyecek olan, kıyamete kadar gelecek insanlığın ihtiyaçlarına cevap verecek olan Şeriatı bildirerek tüm insanlığı Ona ittibaya çağırmaktadır.

Casiye 18-19: “Sonra seni de bu emirden (bu işten) bir ‘şeriat’ üzerinde kıldık; öyleyse sen ona (o şeriata) uy ve bilmeyenlerin hevâ (istek ve tutku)larına uyma. Çünkü onlar, Allah’tan gelecek hiçbir şeye karşı kesin olarak seni bağımsız kılamazlar. Hiç şüphesiz zâlimler, birbirinin velîsidirler. Allah ise, muttakîlerin velîsidir.”

Böylece Muhammed (s.a.s.)’in tebliğ ettiği İlâhî şeriat, kendin önceki bütün şeriatları yürürlükten kaldırılmıştır. Artık kıyâmete kadar bütün inananlar bu İslâmî şeriata uymak durumundadırlar.

Hayat ve inanç düzeni bir bütündür. İnanç düzenini vicdana hapsedip bırakmanın imkânı yoktur. İnanç elbette hayatı da düzenleme safhasına er ya da geç mutlaka geçer. İnsanların fert ve toplum olarak inançlarıyla bağdaşmayan bir hayat sürdürmelerine imkân yoktur. İnsan, ya inandığı gibi yaşayacak veya yaşadığı gibi inanacaktır; üçüncü bir yol yoktur. Bu, böyle olduğu gibi, hayatın belirli alanlarını belirli güçlerin emirlerine terk etmemiz ve bunun âhenkli bir şekilde sürüp gitmesini beklememiz mantıkla da bağdaşmaz. Fıtrata aykırı bir beklentidir bu. Kimi zaman vicdanî kanaat ve câmide ortaya çıkan Allah’ın hâkimiyeti, o Mü’min’ler tarafından hayatın her alanında aynı şekilde hâkim kılınmak istenecektir. Çünkü inancı ve dört duvar arasında yaptığı ibâdeti ona bunu emretmektedir. O, câmide ibâdet ettiği Allah’a aynı şekilde câmi dışında da itaat etmek zorunda olduğunu, bütün beşerî otoriteleri red etmekle yükümlü olduğunu, namazından, câmiden, kalbindeki vicdanî kanaatinden ya da imanından, Kur’an’ından, mutlak doğru söylediğine ve doğruyu getirdiğine iman ettiği peygamberinden öğrenmektedir.

İlk peygamberden itibaren insanların bir bakıma Allah’ın hâkimiyetini kabul etmek üzere dâvet edilegeldikleri, Kur’an’ın bize bildirdiği gerçeklerdendir. Ancak insanların zaman zaman birtakım tâğutların câhilî egemenlikleri altında yaşadıkları, onların hükümlerine isteyerek ya da istemeyerek itaat ettikleri de bir gerçektir. Aynı vâkıa ile insanlık, günümüzde de karşı karşıya bulunmaktadır. Hâkimiyet Allah’ın olmayınca, hükümlerde adâlet ve değer yargılarında isâbet olmayacağı, yani “sırât-ı müstakîm” üzere gitmeye imkân bulunmayacağı gibi; insanlığın şeref ve haysiyetine yakışmayan, insanı alçaltan birçok durum da sözkonusu olacaktır.

Zira “Hükmetmek hakkı Yaratanındır, İlahındır”. Her şeyin yaratıcısı olan Allah, aynı zamanda yarattığı her şeyin varlığını sürdürmesi için gerekli kanunları da koymuş bulunmaktadır. İnsanlar ve cinler gibi mükellef yaratıkların dışında kalan bütün varlıklar, Allah’ın kendileri için belirlemiş olduğu yasalara ister istemez uymakta, Allah’ın kendileri için belirlemiş olduğu bu değişmez kanunların (sünnetullahın) dışına hiçbir şekilde çıkmamaktadır. İnsan ise, zaman zaman Allah Subhanehu ve Teala’nın kendisi için tayin ettiği ve irâdesini ona uymak doğrultusunda kullanmasını, tercih etmesini istediği şeriatinin dışına çıkmakta, şeriati hayatının her şeyini belirleyici ve yönlendiricisi bir düstur kılmayı kabul etmemektedir. Böylelikle insan, başka birtakım mercilerin yasalarını, teşrîlerini kabul etmektedir. Kur’an, hukuk belirleme konumunda başka birtakım varlıkların kabul edilmesini, o varlıkları Allah’a şirk koşmak olarak değerlendirmektedir.

O halde kendisi İslam nispet eden toplumlar Müşrikleri  uzakta değil, kendi amellerinde, sistemlerinde arasınlar. Bu durumda doğruya isabet edilecektir.

            VELHAMDULİLLAHİ RABBİL ALEMİN