بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحٖيمِ

Hamd âlemlerin Rabbi Rahman ve Rahim, ölüden diriyi- diriden ölüyü çıkartan, geleceğinde hiç şüphe bulunmayan günün sahibi, mümin kullarına merhametli, inkârcılara şiddetli, indirmiş olduğu Kur’an ile bizlere izzet bahşeden ALLAH(CC) aittir

Salât ve selam âlemlere rahmet olarak gönderilen kendi döneminde ve kendisinden sonra var kılınan mükelleflerin ona(sas) itaatten başka kurtuluşunun mümkün olmadığı önderimiz komutanımız Hz. Muhammed sas’e âline ashabına, bugünden önce yaşamış bugün yaşamakta olan ve kıyamete kadar yaşayacak, hakkın gönüllerini aydınlattığı mücahid müminlere selam olsun.

Seyyid Kutub(Rah) Derki; Bir kelime ancak onu anlamaya elverişli bir kalpte gerçek değerine kavuşur. Dolayısıyla kalplerimizi öncelikle yapılacak nasihate, kendi açımızdan bakarsak alacağımız nasihati elverişli hale getirmek zorundayız.  İşte bu da meşguliyetlerden uzaklaştırmak aklı ve zihni sadece verilen öğüde odaklamak ki anlamak ya da anlamamadaki en önemli sebeplerden birisidir.

Ebû Alî el-Fudayl b. İyâz b. Mes’ûd et-Temîmî el-Yerbûî (ö. 187/803) 107’de (725) doğdu. Temîm kabilesinin Yerbü’ boyundandır. Oğlu Ebû Ubeyde, baba tarafının aslen Kûfeli bir aileden olduğunu, babasının Semerkant’ta doğduğunu söyler. Diğer bir rivayete göre ise aslen Buhara’lıdır. Ailesi hakkındaki rivayetlerden Fudayl’in Arap asıllı olduğu anlaşılmaktadır.

Fudayl bin Iyâd hazretleri, ilk zamanlar eşkıya reisi idi. Tövbe etmesi şöyle anlatılmaktadır: Bir gün yoldan bir kervan geçiyordu. Kervanda bulunan bir kişi meâlen: “Îmân edenlere vakti gelmedi mi ki, kalbleri Allah’ın zikrine ve inen Kur’ân-ı kerîme saygı ile yumuşasın!…” (Hadîd sûresi: 16) âyet-i kerîmesini okudu. Bu âyet-i Kerime kendisine öyle tesir etti ki, gönlünden yaralandı, içinden: “Geldi, geldi. Hattâ geçti bile!” diyerek kendinden geçmiş bir hâlde şaşkın ve mahcûb bir şekilde oradan ayrıldı. Bu sırada kervandakiler: “Fudayl yolumuzun üzerinde bulunuyor. Acaba nasıl gideceğiz.” diye birbirleri ile konuşuyorlardı. Fudayl bin Iyâd bu konuşmaları duydu ve: “Size müjdeler olsun! Şimdi o yaptıklarına pişman olup tövbe etti. Bundan önce. nasıl siz ondan kaçıyor idiyseniz, bundan sonra da. o sizden kaçmakta, aynı işleri yapmaktan uzaklaşmakta, sakınmaktadır” dedi.

Bundan sonra, her tarafı gezerek, üzerinde hakkı olanları buldu ve fazlasıyla ödeyerek, hepsi ile helâllaştı. Yalnız Ebıverd şehrinde bir yahudî hakkını helâl etmiyordu. Fudayl bin Iyâd’ı zor durumda bırakmak için olmadık şartlar ileri sürüyordu. Dedi ki: “Eğer hakkımı helâl etmemi istiyorsan, filân yerde kayalık bir tepe var. O tepeyi kazarak oradan kaldır. Oralar dümdüz olsun!” Fudayl bin Iyâd hakkını helâl ettirmek için buna razı oldu ve kazmaya başladı. Onu: bu gayreti sebebi ve Allahü teâlânın ihsanıyla, bir seher vakti rüzgâr çıktı ve orayı dümdüz etti. Yahudi bunu görünce, hayretten dona kaldı. Bu sefer de: “Benden aldığın malımı iade etmedikçe hakkımı helâl etmeyeceğim” diye yemin etmiştim. Benim yastığımın altında altınlar var. Sana hakkımı helâl edebilmem için oradan altınları alıp bana vermen lâzım” dedi. Yahudi, yastığın altına çakıl taşları koymuştu. Fudayl bin Iyâd, elini yastığın altına soktu. Allahü teâlânın izniyle, çakıl taşları altın olmuştu. Bir avuç altını Yahûdiye verdi. Yahudi hayret içinde idi. “Sana hakkımı helâl etmeden önce bana islâm’ı anlat” dedi. Fudayl hazretleri: “Bu ne hâldir?” diye sorunca, yahüdî şöyle anlattı: “Ben Tevrat’ta okudum ki. “Tövbesinde sâdık ve samîmi olanın elinde çakıl taşları altın olur.” Aslında yastığın altında çakıl taşları vardı ve ben seni imtihan etmek için öyle söyledim. El inde, çakıl taşlarının altın olduğunu görünce anladım ki, senin dînin hakdır ve tövbende sâdıksın” dedi ve îmân edip Müslüman oldu.

Bir gün küçük çocuğunu kucağına aldı, okşayıp bağrına bastı. Çocuk; “Babacığım beni seviyor musun?” dedi. Fudayl hazretleri; “Evet.” dedi. Çocuk; “Peki Allahü teâlayı seviyor musun?” dedi. Hazret-i Fudayl; Tâbiî seviyorum.” dedi. Çocuk; “Peki kaç tane kalbin var?” dedi. Fudayl; “Bir tane.” deyince, çocuk; “Ey babacığım! Bir kalbe iki sevgiyi nasıl sığdırabiliyorsun?” dedi. Hazret-i Fudayl, küçük çocuğunun bu derin mânâlı sözleri, kendi kendine söylemediğini, Allahü teâlânın söylettiğini anlayarak yavrusunu kucağından bırakarak eliyle başını dövmeye başladı ve bundan sonra her an Allahü teâlâ ile meşgûl olacağına söz verdi. Oğluna da; “Ey oğlum! Sen ne güzel vâizsin.” deyip bağrına bastı ve; “Seni hakîki sevgilinin izni ve emri ile seviyordum.” buyurdu.

Farzların önemini anlatırdı: “Farzlar, insan için sermaye, nafileler ise kâr ve kazanç gibidirler. Kâr, sermaye olduktan sonra meydana gelir.”

“Allahü teâlâya itâat etmenin lüzumundan anlatır kendinden misâl verirdi. “Ben Allahü teâlâya karşı itâatsizlik ettiğimi merkebimin ve hizmetçimin huyundan ve bana itâatsizlik etmesinden anlarım.”

Kendisine bedbahtlık alâmetleri nedir? dediler. Bunun üzerine; “Şu beş husus şekâvet, bedbahtlık alâmetidir: Kalp katılığı, ağlamayan göz, hayânın azlığı (yokluğu), dünyâya rağbet etmek, ihtiras ve tûlu emel arzusu.”

“Fütüvvet nedir?” dediler. O; “Dostların kusurlarını hoş görmektir.” buyurdu.

Yolda giderken insanların neşe ve sevinç içinde olduklarını görünce; “Nice neşeli ve sevinçli kimseler vardır ki, onlara nasib olacak kefenlikler dokunup satışa çıkarılmıştır bile.” buyurdu.

Allah (cc) sorumluluklarına karşı samimi olan ve gereklerini yapmakta gevşeklik göstermeyen kullarından eylesin İNŞAALLAH.

Selam ve dua ile   اَلْحَمْدُ لِلّٰهِ رَبِّ الْعَالَمٖينَ