EŞLER ARASINDAKİ ŞEFKAT BİR ÜMMET MESELESİDİR

EŞLER ARASINDAKİ ŞEFKAT BİR ÜMMET MESELESİDİR

BİSMİLLAHİRRAHMANİRRAHİM

Hamd Âlemlerin Rabbi olan Allah’a mahsustur. Salat ve selam Peygamberimize aline, ashabına ve bütün müminlerin üzerine olsun

Eşler arasındaki şefkat, sadece evliliği değil, ümmeti ayakta tutan ruhsal bir sütundur. Kur’an ve Sünnet, bu şefkati ihya etmeden sağlıklı bir aile ve toplumun mümkün olmayacağını bildirir.

Özellikle eşler arasındaki şefkat eksikliği, yalnızca bir bireysel sorun değil, aynı zamanda ümmetin ruhuna zarar veren derin bir krizdir.  Kur’ân-ı Kerîm ve Sünnet-i Seniyye, evlilik ilişkisini yalnızca bir nikâh akdi değil; bir rahmet ve meveddet (sevgi-şefkat) ahdi olarak

tanımlar.

Şefkat, sevgiden daha pratik, derin ve fedakâr bir duygudur.

İçinde koruma, acıma, merhamet, ilgi ve sorumluluk barındırır.

İmam Gazâlî der ki: “Sevgi bir duygudur; şefkat, o duygunun hizmete dönüşmesidir.”

Şefkatin eksildiği bir evde: Soğukluk ve mesafe artar, Güven duygusu zedelenir, Kadın korunmuşluk hissini kaybeder, erkek değer görmediğini hisseder. Tartışmalar kronikleşir, merhamet devre dışı kalır. Çocuklar çatışmaların ortasında büyür ve şefkatsiz bireyler olarak yetişir. Aile içi iletişim bozulduğunda toplumun temelleri çatlar. Bunun sonucunda da yastığa dargın girenler, ümmetin sabahına huzursuzluk taşır.

Ocağın ateşi sönükse,  ümmetin meşalesi ışık vermez.

Hasan-ı Basrî (rh.a) bir gün bir hanenin önünden geçerken içeriden gelen tartışma seslerini duyar. Kadın ve erkek birbirine bağırmakta, ağız dalaşı yapmaktadır. Hasan-ı Basrî kapıyı çalar. Ev halkı şaşkınlıkla karşılar. O mübarek şöyle der:

“Ben bu sokaktan geçerken hep Kur’an okunan sesleri duyardım. Şimdi bu sesler neyin nesi?”Erkek mahcup olur, kadın gözyaşlarını tutamaz. Hasan-ı Basrî nasihat eder:

“Şeytan, evliliğe kinle değil, küçük ilgisizliklerle sızar. Önce göz göze gelmemek, sonra aynı sofraya oturmamak, en son da gönülden çıkarmaktır. Oysa Allah sizi rahmet bağıyla birleştirmişti.”

Bu kıssa bize gösteriyor ki, İslam âlimleri evlilik sorunlarını bireysel değil, toplumsal ve manevi bir mesele olarak görürlerdi. Bu mesele İslamın önem verdiği nesil emniyetinin bir gereğidir.

Bu sebeple eşler birbirini imar etmezse, ümmetin binaları harap olur.

İbn Kayyim el-Cevziyye (rh.a.)

“Sevgi, evliliğin ruhudur. Muhabbet olmayan evlilik, sadece bir kabuktur.”

Zâdü’l-Meâd, 4/272

Eşler arasındaki şefkati kaybetmek, sadece bir duyguyu değil; Allah’ın rahmetini evden kovmak demektir. Bu eksiklik zamanla aileden taşa taşa topluma bulaşır ve sonunda rahmetin azaldığı bir ümmet gerçeğiyle baş başa kalırız.

Allah Resulu şöyle buyurur;

“En hayırlınız, ailesine en hayırlı olandır.”

(Tirmizî, Rada’, 11)

İnsanlar birbirine muhtaç yaratılmıştır. Maddi ilgiler karşılanırken manevi ilgiler ihtiyaç dışı görülmemelidir. Eğer “ekmek” paylaşıyor ama “şefkat” paylaşmıyorsan, ruh hala açtır.

İmam Kurtubî (rh.a.)

“Evlilik, iki kalbin merhametle bağlanmasıdır. Muhabbetin devamı için erkek güzel söz söylemeli, kadın da sabırlı olmalıdır.”

Tefsîru’l-Kurtubî, Rûm 21

Allah Teala buyurur;

“Onlarla güzel geçinin; eğer onlardan hoşlanmazsanız, olabilir ki Allah, sizin hoşlanmadığınız bir şeyi, hakkınızda çok hayırlı kılmıştır.”

(Nisâ Suresi, )

Bir insanın edebi evinde başlar. Evinde kaba olanın dışarıdaki hayâsı gösteriştir.

Selam ve Dua ile