ENSARULLAH OLUN

BİSMİLLAHİRRAHMANİRRAHİM

Hamd alemleri yoktan var eden, Rahman, Rahim, din gününün sahibi ALLAH(Celle Celaluhu)’a mahsustur. Salat ve Selam kendisine itaat edilmediği sürece kurtuluşun asla mümkün olmadığı son Resul Hz. Muhammed (sav)’ e, O’nun Ehli beytine sahabesine ve derdi yalnızca ALLAH(Celle Celaluhu)’ın rızası olan bütün mümin kulların üzerine olsun.

Asrımızın en büyük probleminden biri Rasulullah(sav) ile, ümmeti arasında bir kopukluğun söz konusu olmasıdır. İslam’ dan uzaklaşarak başka yollara yönelenler bir tarafa, İslami çizgide bulunma iddia ve gayretinde olanlarda dahi kopukluk, irtibatsızlık kendini göstermektedir.

ALLAH(Celle Celaluhu)’ın Resulü (sav) ile kopan bu irtibat kurulmadığı müddetçe, Müslümanların içerisinde bulunduğu zilletin devam edeceği unutulmamalıdır. Bu irtibat kurulmadığı müddetçe hayatın  asıl hedefinden uzak, ömürler şüphe üzerinde bitirilecektir. Rasullullah (s.a.v) İslam’ın neresindedir? O’nun ALLAH(Celle Celaluhu) indindeki yeri, O’nun karşısında bu ümmetin alması gereken vaziyet iyice idrak edilmelidir. O’nunla aynı çizgide olup olmadığımızın sancısıyla kıvranmalıyız.

Kuran-ı Kerim’in ahkamının hakim olunması için bütün Müslümanlar sorumludur. İslam nizamı nasıl ilahi ise onu hakimiyete götüren yolda ilahi bir metoddur.

Bu ilahi metodun, İslam’ ın bütün konularında olduğu gibi, uygulanmasını da Hz. Muhammed (s.a.v)’ den olmak zorundayız.

“(Peygamber) amanın kendisine gelmesinden ötürü yüzünü ekşitti ve geri döndü. (Rasulum) Onun halini sana kim bildirdi? Belki o temizlenecek, yahut öğüt olacak ta öğüt ona fayda verecek. Kendisini muhtaç görmeyene gelince sen ona yöneliyorsun.” (ABESE 1-5)

Bir gün Velid B. Mugire, Umeyye B. Halef, Utbe B. Rabia gibi Kureyşin ileri gelenleri ALLAH(Celle Celaluhu) ve Resulu ile konuşuyorlar. ALLAH(Celle Celaluhu) Resulu İslam’ı tebliğ ediyorken ama olan Abdullah B. Ümmü Mektum gelir. Ve “Ya Rasullullah ALLAH(Celle Celaluhu)’ın sana öğrettiklerinden bana da öğret der.”

O esnada Rasulullah cevap vermiyor, çünkü Kureyş’in bu ileri gelen büyükleri zaten kendilerine özel bir muamele yapılmasını istiyorlardı. Abdullah B. Ümmü Mektum tekrar geldi. Tekrar seslendi ve Rasulullah(sav)’ın elinde olmayarak yüz hatları değişti. Bu esnada onlar kalkıp gittiler. Biraz sonra bu ayetler nazil oldu. Oysa Rasulullah(sav)’ın  gayesi, fırsatını bulmuş iken Kureyş’in büyüklerine İslam’ı tebliğ etmekti. Onların İslam’ı kabul etmesi o an için büyük bir adam olabilirdi. Bu sırada ALLAH(Celle Celaluhu), Rasul-i Ekrem (sav)’i ikaz ve tebliğdeki ilahi metodun ehemmiyeti ve hassasiyeti, taviz kabul edilmezliği bildirilmiştir. Peygamber (sav) bu hadiseden sonra Abdullah B. Ümmü Mektum’a daha iyi davranmış ve her gördüğünde “Ey kendisi için ALLAH(Celle Celaluhu)’ın beni ikaz ettiği kişi gel.” Diye çağırırdı.

Rasul-i Ekrem(sav)’in tebliğindeki her hal hareketleri ve İslam’ı hakim kılma yolundaki her tavrı sadece kendisini bağlamıyor. O metod hepimizi bağlayıcı olmaktadır. Bir peygambere iman ettikten sonra onun davasının hakim olması için ayrıca onu destelemek dinin çok önemli bölümünü oluşturur. İslam dinini fertler olarak yaşamakla, ALLAH(Celle Celaluhu)’a ve Resulu’ne fertler olarak itaat etmekle mükellef olduğumuz gibi, bu dinin yeryüzüne hakimiyeti için onun davasının destekçisi olma, bu uğurda mücadele verme, hakimiyet yolunda ilahi metod ile metodlanma ile de mükellef olduğumuzu unutmamalıyız.

“Ey iman edenler! ALLAH(Celle Celaluhu)’ın yardımcıları olun. Nitekim Meryem oğlu İsa havarilere; ALLAH(Celle Celaluhu) yolunda benim yardımcılarım kimdir? Demişti. Havarileri de; ALLAH(Celle Celaluhu) yolunun yardımcıları biziz demişlerdi.” (SAF 14)

ALLAH(Celle Celaluhu)’ın selamı, rahmeti ve bereketi ENSARULLAH olanların üzerine olsun…

-VELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN-