Davetçiye Müjde

BİSMİLLAHİRRAHMANİRRAHİM

Hamd kendisinden başka ilah olmayan, mutlak manada tek güç ve kudret sahibi olan Allah’a mahsustur. Salat ve selam tüm peygamberlerin ve onları takip eden tabilerinin üzerine olsun.

İnsanlar birbirlerini tanıdıkça özelliklerini kapasitelerini bildikçe aralarındaki ilişki aynı oranda gelişir ve mükemmelleşir. Mesela patronunun hataya tahammulü olmayan ve hemen cezalandıran biri olduğunu bilen kişi işinde çok dikkatli olur. Annesinin çok kolay üzülen dert edinen biri olduğunu bilen kişi annesini üzmez, üzecek haberleri ona vermekten kaçınır mecbur kalırsa kılı kırk yararak en makul şekilde anlatır. Yani insanların hal ve hareketleri ilişkili olduğu kişiye göre ve o kişiyi tanıdığı oranda değişir.
Bu başka şeyler içinde geçerlidir. Mesela ben bu hastalığı tanıdım soğuğa hiç gelmiyor yada tuzlu yediğim de azıyor Yani hastalığının özelliklerini karakterini bilen bir kimse hemen ona göre tedbir alır ve ona göre hareket eder.
Tüm bunlar insanların insanlarla ve diğer varlıklarla ilişkisiyle alakalıdır aynı zamanda dünya hayatı içindeki yaşantı için geçerlidir.
Şimdi aynı şekilde kendisi hakkında ahirette hüküm verecek mükafatlandırıp cenneti cezalandırıp cehennemi verebilecek Yüce Rabbini bilmeyenin ,tanımayanın hali ne olur emirlerini ,hükümlerini ,sevdiğini ,yerdiğini bilmeyenin Rabbi ile bağı ne kadar sağlam olur kulluğu ne kadar makbul olur.
Allah kendisini tanıtmıştır. Haber vermiştir. Elçiler göndermiştir. İtaat ve ibadete en çok sevmeye ve korkmaya tevhid edilmeye kendisinin layık olduğunu bildirmiş ve bunlara iman etmeyi ve bu imana göre yaşamayı bize emretmiştir.
Tanırsak severiz, tanırsak korkarız, tanırsak sevdiririz, tanırsak korkuturuz. Bilmediğimiz anlamadığımız değerlere davet edemeyiz. Bu sebeple Önce Rabbimizi Peygamberimizi Dinimizi öğreneceğiz bileceğiz sonrasında da Allah’ın emri üzerine davet edeceğiz. Daha sonrasında ise Resulullahtan bir müjde:

Enes (r.a) dâvetçilerin âhirette nâil olacakları yüksek mertebeleri anlatan bir hadîs-i şerîfi şöyle nakleder;  Rasûlullâh (s.a.s) bir gün şöyle buyurdular:
“Size bir kısım insanlardan haber vereyim mi? Onlar ne peygamber ne de şehittirler. Ancak kıyâmet gününde peygamberler ve şehitler, onların Allâh katındaki makamlarına gıpta ederler.  Nûrdan minberler üzerine oturmuşlardır ve herkes onları tanır.”
Ashâb-ı kirâm:
– Onlar kimlerdir yâ Rasûlallâh, diye sordular.
Allâh Rasûlü:
“Onlar Allâh’ın kullarını Allâh’a sevdiren ve Allâh’ı da kullarına sevdiren kimselerdir. Yeryüzünde nasîhatçı ve tebliğciler olarak dolaşırlar.”
Ben:
“Ey Allâh’ın Rasûlü! Allâh’ı kullarına sevdirmeyi anladık. Peki Allâh’ın kullarını Allâh’a sevdirmek nasıl olur?” dedim.
Buyurdu ki:
“İnsanlara Allâh’ın sevdiği şeyleri emrederler, sevmediği şeylerden de sakındırırlar. İnsanlar da buna itaat edince Allâh -azze ve celle- onları sever.” (Ali el-Müttakî, III, 685-686; Beyhakî, Şuabu’l-îmân, I, 367; Heysemî, I, 126)
Dedik ya Tanımadan tanıtamayız sevmeden sevdiremeyiz korkmadan korkutamayız. Bu müjdeye nail olmak için aklımızı yaratılış amacına uygun olarak kullanıp kainat kitabını ve Kuran-ı Kerimi okumalı anlamalı , ilim elde etmeli ve amel etmeliyiz .
Rahman yardımcımız olsun selam ve dua ile