CAHİLİYE TAASSUBU

Hamd insanı karmaşık bir sudan yaratan, onu denemek için kulaklar gözler veren, o’na doğru ve eğri yolu gösteren sonsuz güç ve kuvvet sahibi Alemlerin Rabbi olan Allah c.c. mahsustur.

Alemlere Rahmet olarak gönderilen, yaratılmışların ilki ve en şereflisi, Son nebi Hz. Muhammed s.a.v’e salat ve selam olsun.

Selam o kutlu Nebiye tabi olan tüm Müslümanların üzerine olsun. O’nun ümmeti olmak ne büyük izzet ve şereftir.

‘’Ben Cinleri ve insanları ancak ve ancak bana kulluk etsin diye yarattım.’’ (Zariyat Suresi 56. Ayet)

Ayeti kerimedende açıkça anlaşılacağı üzere insanoğlunun bu dünyaya geliş amacı Allah Teala’yı bilmesi, tanıması ve O’na kul olmasıdır. Allah’a kulluk ise; O’nun belirlediği insanlığın hidayet ve kurtuluşu için gönderdiği İslam dinini olduğu gibi kabul edip yaşamakla ancak mümkündür.

Bu yazımızda ise İslamı olduğu gibi kabullenme ve yaşamanın önünde veya başka bir ifadeyle Peygamberlerin Tevhid çağrısını kabul etmemenin önünde engel teşkil eden cahiliye taassubunu ele alacağız.

Taassub; Dinde herhangi bir delile dayanmadan, bir fikre körü körüne bağlanmaktır. Taassub yanlışı doğru adına sahiplenip doğru diye savunmaktır. Bir inanca körü körüne bağlılık anlamında kullanılır.

Müslüman insan her yerde ve her zaman şer’i delil ile hareket eden insandır. Taassub ise şeri delili sormayı ve öğrenmeyi engeller. Asrımızda taassub hastalığı, ümmete sirayet etmiş olan en tehlikeli hasletlerden biri olarak Müslümanları tehdit etmektedir.

Taassub hasleti adeta zehir misali insanları uyuşturup, fıtratı gereği onlara verilen en elzem akıl özelliğini kullanmama ve olayları olması gerektiği şekilde o elzem akıl olgusu ile tahkik edememe durumuna düşürmüş bulunmaktadır ki adeta İslam’ın kaynaklarını yani Kur’anı Kerim ile Hadisi şerifleri görmemezliğe gelip, onları gerçek anlamda tanıyamamaktayız.

Taassupta kör bir tarafgirlik ve doğruluğu hiç araştırılmadan karşıt düşünceyi inkar etme vardır.

Aynı zamanda bağnazlık, doğru veya yanlışlığa bakmaksızın bir fikrin savunmasını yapmaktır taassub. Taassub sahiplerine mutaassıp denir. Her ne kadar halk arasında mutaassıp kelimesi dindar anlamında kullanılıyorsada bu çok yanlış bir kullanımdır. Taassuba en çok karşı çıkan din İslam’dır. Hz. Muhammed s.a.v müşrikleri İslama davet ettiğinde onlar davet edildikleri dirinin yanlış-eksik yönleri olduğunu söyleyerek değil, körü körüne atalarının dinine sarıldıkları ve hiçbir araştırmaya girmeden kendi dinlerini üstün gördükleri için islamiyeti kabul etmiyorlardı. Hak dini kabul ettirmeyen, O’na karşı koyduran bu körü inada Kur’an ‘’Cahiliye Taassubu’ demektedir. Bakın Rabbimiz şöyle buyuruyor;

‘’O zaman inkar edenler kalplerine cahiliyet taasubbunu yerleştirmişlerdi. Allah da elçisine ve müminlere sükünet ve güvenini indirdi. Onları takva sözü üzerinde durdurdu. Zaten onlar buna pek layık ve ehil kimselerdi. Allah herşeyi bilendir.’’ (Fetih 26. Ayet)

Bir işten utandığını, bundan sıkılıp öyle bir işi yapmayı kendisine yediremediğini anlatan bir kimse: ‘’Ben bu işi kendime yediremiyorum’’ der. Aslında batıl üzerinde inatçılık yapan, cahiliye yaşantısından vazgeçemeyenler, İslama göre yaşamayı nefislerine yediremeyen kimselerdir.

Şunuda belirtmek gerekir ki Kur’an ve Sünnete bağlılık taassub değildir. İslam esaslarına bağlılık Salabet-i Diniyedir. Yani dini gayrettir. Müslüman korkak değil cesur olmalıdır. Şahsı ileilgili olaylarda böyle olması gerektiği gibi, dinini ilgilendiren hususlarda da casur ve gayretli olmalıdır. Yani dine bağlılıkta gayretli olmalı ve taviz vermemektedir.  Tabi ki bu yerli yersiz kaba bir kuvvet kullanma değil, bilakis zaman ve zemine göre muhataba cevap verebilme, onu ikna veya susturmadır.

Bilgisizlikten kaynaklanan taassub ise inat ve muhakemesizlik üzere kuruludur. İnad kötü ahlaktandır. İnsanların küfre girmesine ve küfürde kalmasına sebeb olan meselelerden birisi olan taassubun sermayesidir.

İnad; kişinin gerçeği, doğruyu bildiği halde kabule yanaşmaması ve inkar etmesidir.

İslamın hak din olduğunu bildiği halde ona karşı direnenler Ebu Cehil gibi inadından inanmaz.

‘’Şüphesiz her ümmetin bir firavunu vardır. Bu ümmetin firavunuda Ebu Cehildir.’’ (Siyer / Muhammed İbn. İshak)

Allah’a şirk koşmak, Ebul Hakem yani bilenlerin, hikmetli olanların babası olarak lakablandırılan kişiyi, Ebu Cehl yani cehaletin babası haline getirmişti.! Şirkinden küfründen ve kör inadından dolayı, hak olduğunu bile bile hakikati inkar ediyor, ona karşı savaş açıyordu… Allah’ın Rab olduğunu biliyor fakat atalarını ve put heykellerini Allah’a ortak ediyordu.. Rasulullah s.a.v’i biliyor, tanıyor fakat Mekke’nin egemenliğini ellerinden çıkar diye bile bile inkar ediyordu. Ve atalarının onlara miras  bıraktığı şirk ilkelerine bağlılığını herşeye rağmen sürdürüyordu. Ebu Cehil’in izinde gidenler taassub ehli kimselerdir. Taassub Ebu Cehil neslinin vazgeçilmez vasfıdır.

Günümüzde İslam’ı hayat sistemi kabul etmeme hususunda direnen laikliğe iman etmiş sağcı ve solcu kimselerin inadları, taassubları ataları Ebu cehil’den gelmektedir.

Taassub kimilerinde nefse, hevaya, şehvete, paraya, atalarına, şeyh ve liderlerine bağlılık olarak kendini göstermekle beraber kimilerinde de makam sevdası, şan şöhret, liderlik aşkı ve idarenin ellerinden gideceği korkusu (hakimiyeti Allah’a vermeme) olarak kendini göstermektedir. Hepside birdir. Hepsi Allah’ı tek ilah kabul etmenin ve İslam’a girmenin önünde engel olan cahiliyye taassubudur. Bütün hepsini bir tarafa atıp, bu tortulardan kurtulup Allah’a ve Rasulüne iman ve itaatle bağlılık olması gerekendir. Zira en baştada zikrettiğimiz gibi insan yalnızca Allah’a kulluk için yaratılmış bir varlıktır. Bu gayenin önündeki engel her ne olursa olsun aşılması ve Allah’a bağlanması kişinin kendi adına yapacağı en karlı bir iş olacaktır. Dünya ve ahiret mutluluğu ancak böyle gerçekleşir.

Elbette İslam’da bağlılık ve itaat ilme dayalıdır. Körü körüne bir bağlılık istenmemektedir. Bunun içinde başlangıç noktası Allah’ı tanımaya başlamak ve kitabımızı öğrenmeye başlamaktır. Rabbim rızasından ayırmasın. (AMİN)

ELHAMDULİLLAHİRRABBİLALEMİN