BİZ O’NA İHLÂSLA BAĞLANANLARIZ!

 BİSMİLLAHİRRAHMANİRRAHİM

Hamd Alemlerin Rabbi, Rahman, Rahim, Din Gününün Sahibi, Bizden Öncekilerin ve Sonrakilerin Yegane İlahı, Kulluk Yapılmaya Layık Olan Tek Mabud Allah Subhanehu ve Teala’ya Mahsustur. O’nun (Subhanehu ve Teala) Kendisini bize bildirdiği şekilde bilir, Öyle Tevhid Eder, Herhangi Bir Ortağının Olmadığını Bilip Öyle İman Ederiz. Kulluğu, İbadeti, Yardımı Yalnız O’na (Subhanehu ve Teala) Has Kılar, Nefislerimizin Şerrinden Amellerimizin Fenalığından O’na (Subhanehu ve Teala) Sığınırız.

Salat ve Selam Alemlere Rahmet, İnsanlığa Hidayet Olarak Gönderilen Vahiyin Elçisi, Nübüvvet Kandilinin Son Işığı, İslam Ümmetinin Lideri, Mücahidlerin Kumandanı, Başkomutan Rasullullah (sav)’e, Kıymetli Ev Halkına, Güzide Ashabına, Onları Takip Eden Tabiilerine, Ardından Geçmişte Yaşamış, Bugün Yaşayan Kıyamete Kadar Yaşayacak Olan Tüm Mü’Min ve Mü’minelerin üzerine olsun İnşaAllah.

            Maide 16: “Doğrusu size Allah’tan bir ışık ve apaçık bir Kitap gelmiştir. Allah, rızâsını gözetenleri onunla selâmet yollarına eriştirir ve onları, izni ile karanlıklardan aydınlığa çıkarır, onları doğru yola iletir.”

Şüphesiz bir kaynak olarak Kur’an’ın değeri bütün Müslümanlar için yücelik ifade eder. Bu, tartışmaya mahal bırakmayacak kadar açıktır. Fakat bu gerçek söylem düzeyinde kaldığında, hayat içinde insan kaynaklı sorunlar gündeme gelmektedir. İnsan ya­şamının ürettiği sorunların çözülmesi için merhameti sonsuz Rabbimiz Subhanehu ve Teâlâ tarafından lütfedilen Kur’an ile onun ilk muhatabı Rasulullah(sav) ve ilk örnek nesil arasındaki o canlı ve sahih ilişkiyi yeniden kurabilmek İslam’ı anlamak olacak buda aynı zamanda bütün sorunların çözümü olacaktır. Bizzat Allah Subhanehu ve Teâlâ ‘nın yetiştirdiği Peygamber(sav) ve Onun(sav) yetiştirdiği o örnek insanlar tüm toplumlara karanlıklardan aydınlığa çıkarken misal teşkil edecek kandil mesabesinde olacaktır.

Yezid İbnu Erkam (radıyallahu anh) anlatıyor: Hz. Peygamber (aleyhissalâtu vesselâm) buyurdular ki:

“Size, uyduğunuz takdirde benden sonra asla sapıtmayacağınız iki şey bırakıyorum. Bunlardan biri diğerinden daha büyüktür. Bu, Allah’ın Kitabı’dır. Semâdan arza uzatılmış bir ip durumundadır. (Diğeri de) kendi neslim, Ehl-i Beytim’dir. Bu iki şey, cennette Kevser havuzunun başında bana gelip (hakkınızda bilgi verinceye kadar) birbirlerinden ayrılmayacaklardır.” (Tirmizî, Menâkıb: 77)

Görüldüğü üzere Allah Rasulu (sav) ‘in Kurandan ve Kendi(sav) sünnetinden sonra sahabesinin insanlara ışık olacağını, insanlığa yol gösterenler olacağını belirgin şekilde ifade etmektedir. O halde gözlerimizi o insanların yaptıklarına çevirmeliyiz, onları bu duruma getiren sebep neydi? Amellerinde ya da kalplerinde ne vardı ki hem Rasulullah (asv) tarafından hem de Allah Sunhanehu ve Teala’nın övdüğü insanlar oldular.

Bu sorunun cevabı farklı açılardan farklı şekillerde verilebilir elbette, ancak bugün bizim eksikliğini fark edip dikkatleri çekerek üzerinde durmak istediğimiz, konu Onların Allah Subhanehu ve Teala’ya İhlasla yerine getirdikleri kulluklarıdır. Sahabe dendiğinde herbirinde ayrı ayrı teslimiyet, itaat, cihad, hicret, infak bir sürü etken ile Allah’tan razı olan ve Allah’ın kendilerinden razı oldukları haline geldiler fakat, bugün biz Müslümanlar’ın imanımızdan sonra onlardan almamız gereken en önemli hal İHLASTIR. Zira Allah indinde amellerde açılıp sorgulanan en önemli şey İhlastır. Özellikle küfür sistemlerinin, şer güçlerin, batının, maddenin, şehvetlerin, nefislerin Müslümanların üzerine üşüştüğü, insanların akın akın cehenneme sürüklendiği bu zamanda yalnız Allah Subhanehu ve Teala için yapılmış halisane ibadetlere ihtiyacımız vardır. İhlasla edilen itaat, İhlasla kılınmış namazlar, ihlasla yerine getirilmiş sorumluluklar, oruçlar, infaklar…

Zümer 11:“De ki: ‘Bana dini Allah’a hâlis kılarak O’na kulluk etmem emrolundu.”

Yine Rasulullah (sav) buyurmaktadır ki:

“Dinde ihlaslı ol! Böyle yaparsan az amel sana kafi gelir.” (Hakim,341)

Önemine binaen İhlasa bir sürü tanım yapılmıştır. Birkaç tanesine bakacak olursak:

İhlâs kelimesi, sözlükte “arınmak, saflaşmak, kurtulmak” mânâsındaki hulûs/halâs kökünden türetilmiş olup “bir şeyi, içine karışmış ve değerini düşürmüş olan başka şeylerden temizleyip arındırmak, saflaştırmak” anlamına gelir. Ragıb El-İsfahani Müfredatında; Allah dışındaki herşeyden uzaklaşmaktır, demiştir.

İhlâs, bir şeyi saf, temiz ve arıtılmış hale getirmek, kalbi temizlemek, çıkar ve şöhret amacı güdülmeyen, içten, riyâsız, samimi sevgi ve bağlılık demektir. İslâmî literatürde ihlâs, daha geniş olarak şirk ve riyâdan, bâtıl inançlardan, kötü duygulardan, çıkar hesaplarından ve genel mânâda gösteriş arzusundan kalbi temizlemeyi, her türlü niyet ve amelde yalnızca Allah’ın rızâsını gözetmeyi ifade eder.

Mü’minler bütün söz ve fiillerinde Allah’ın rızâsını gözetmek zorundadırlar. Bu aynı zamanda Allah Subhanehu ve Teala’nın emri olarak karşımıza çıkmaktadır. Ki eğer insanların hoşlarına gitmek niyetiyle amelde bulunurlarsa, kendi kendilerini helâk ederler.

Beyyine 5: “Oysa kendilerine yalnızca Allah’a ibadet etmeleri, bütün içtenlikleriyle yalnız O’na iman ederek batıl olan her şeyden uzak durmaları, namazlarında dikkatli ve devamlı olmaları ve mallarının bencillik kirinden arındırılması için karşılıksız harcamada bulunmaları emrolunmuştu. İşte dosdoğru din de budur.”

Seyid Kutub (Rahmetullahi Aleyh) bu ayetle ilgili olarak öyle söylemektedir: “İşte Allah’ın dininin kayıtsız ve şartsız temeli bunlardır: Bir olan Allah ibadet etmek, dini yalnız Allah’a özgü kılmak, şirkten ve müşriklerden kaçınmak, namazı kılmak, zekatı vermek: “İşte doğru din budur.” İşte doğru din, vicdanlardaki katıksız inanç ve sırf Allah için ibadet etmektir.”

Yapılan bir amel, Allah için olmaktan çıkarak, mecburiyetten yapılan, biileri istediği için yerine getirilip başa kakılan, insanlardan takdir görmek niyetiyle, dünyalık menfaatler elde etmek, bir yerlere ulaşmak yada desinler diye riyâ karıştırılırsa, Onun misali tıpkı üzerinde toprak bulunan kayaya şiddetli bir yağmur isâbet ettiğinde toprağı aşındırarak süpürdüğü ve çıplak, verimsiz bir kaya olarak bıraktığı gibi amelde Allah indinde nihayetsiz kalır. Bu sebepledir ki ameller Allah Subhanehu ve Teala’ya sunulmadan önce kalplerimizi, niyetlerimizi ve amellerimizi sorgulamalı. Şayet kalpte bir rahatsızlıktan kaynaklanan yanlışlar varsa bugün tedavi olmak için kendimizi Kuran ve Sünnete teslim etmeliyiz. Yada biz böyle yaparak amellerimizi temizleriz yoksa Allah Subhanehu ve Teala o amelle ile sahibini o çetin günde baş başa bırakır.

Rasulullah (sav) buyur ki: “ Her kim Allah için yaptığı bir amele başkalarını ortak etmişse karşılığını da Allah dışında ortak ettiğinden istesin. Zira Yüce Allah böyle bir ortaklıktan uzaktır.” (Müslim, Zühd)

Allah Subhanehu veTeala bizi bu cevabı almaktan muhafaza etsin.

Bu Ayet-i Kerime ve Hadislerden anlıyoruz ki şu kısacık ömrümüzde amacından ve niyetinden çıkmış bir sürü işle değilde, ihlasla yapılmış yalnız Allah Subhanehu ve Teala’ya sunulmuş az ama öz halis ibadetlerimiz olmalı.

Rasulullah buyurmaktadır:

“Her kim, hiçbir ortağı olmayan, tek olan Allah’a ihlasla ibadet ederek, namazı dosdoğru kılarak, zekatı vererek dünyadan ayrılırsa, Allah kendisinden razı olduğu halde ölmüş olur.” (İbni MAce, Sünnet, 9)

Hamd, Alemlerin Rabbi olan Allah’a Mahsustur. Allah bize kâfidir ve O ne güzel vekildir!

VELHAMDULİLLAHİ RABBİL ALEMİN