BİSMİLLAHİRAHMANİRAHİM

Hamd alemlerin rabbi,rahman,rahim,din gününün sahibi  olan ALLAH(CC) mahsustur.salat ve selam hz.muhammed(sav),aline,ashabına ve bütün müminlere olsun

İnsanoğlunu diğer varlıklardan ayıran en önemli  özeliklerin başında akıl nimeti gelmektedir.imtihan sahasında insan aklını vahye tabi kılarak yaratılış gayesi doğrultusunda hayat yaşayarak rızayı ilahiye erebilir.bazı alimler aklı tanımlarken akıl fayda ve zararı birbirinden ayırmaya yarıyan kabiliyet demişlerdir.bazı alimler ise iki faydadan daha hayırlı faydalıyı ayırmaya yarıyan özellik demişlerdir.ALLAH(CC)’un  kitabında  insanları  tevhide davet eden ayetlerde tek ilah inançının  doğrultusunda  yaşamayla akıllara bu davet edilen nizamın ve dışındaki düzenleri mukayese üzerinde düşünmeye davet etmekte.bu düşünce sonucun çağrının ne kadar haklı,gerçek ve gerekli olduğu davet edilenlere anlatılmak istenmiştir.hikmete uygun davet ve bu uygunlukta davet edilenler  yani dinleyenler göz ardı etmemesi gereken konudur bu.çünkü kur’an la aynı frekansta olmak anlamayı  bu anlayış kalbin tasdiki ve akabinde köklü imanın kapılarını  fert ve toplumlara aralayaçak veya ardına kadar açacaktır.

“Ey zindan arkadaşlarım, birbirinden ayrı (bir sürü) Rabler mi daha hayırlıdır, yoksa kahhar (kahredici) olan bir tek Allah mı?” (Yusuf 39)

ayete dikkatli bakarsak.ALLAH(CC) ‘un peygamberi Yusuf as zindanda beraber kaldığı iki kişiye tevhid aktarıyor .bunu yaparkende soru sorarak düşünmeye mukayese yapmaları adına bir yol izliyor.ayette mukayese ve düşündürmek istediği konu ALLAH(CC) kulluk etmek ve yalnız ALLAH(CC) hakimiyetine doğrultusunda bir yaşam ile birden fazla ilahlar altında hakimiyetler altında yaşam arasındaki  durum.kısacası tevhid gölgesinde ve şirk gölgesinde  yaşamı düşüncesine ve mukayesine sevk ayette net gözükmekte.hiçbirşey daha aktarmadan bu beyin fırtınasının ortamı hazırlandı ve başlandı.

Evet baktığımızda  bu düşünce üzerinden bizde gittiğimde:evvela İslam tek bir ilah inancına çağırır.kanun koyan hakimiyet sahibi ilahlar birden fazla olursa kaos,kargaşa ve düzensiz ortam kaçınılmazdır.

Eğer her ikisinde (gökte ve yerde) Allah’ın dışında ilahlar olsaydı, elbette, ikisi de bozulup gitmişti. Arşın Rabbi olan Allah onların nitelendiregeldikleri şeylerden yücedir. (enbiya 22)

Bu sebeble İslam tevhid inancından zerre kadar taviz vermez ve fertlerdende bu duruşu ister.böylece ALLAH(cc) ‘un hakimiyeti fertlerin kalbinde kökleşmesiyle ve her an ALLAH(cc) ‘un murakabesi de olarak içleri ve dışları herhallerinden haberdar olması kanun ve kurallara daha sıkı bağlılığı oluşturur.islamın kanun ve kurallarının fertler nazarında bağlıyıcığı olur.beşer yapımı sistemlere baktığımızda kanun ve kuralları uygulatması  çok zor halka  herkezin başına bir bekçi dikmesi gerekir.bu ise imkansızdır.bu sebeble beşeri sistemlerin bağlıyıcılığı yoktur.aynı zamanda İslam insan dışındaki diger varlıkların üzerinde baş gözüylede rahat bir şekilde gözüke bilecek tek ALLAH(CC) hakimiyetini örnek olarak  vermekte .mükemmelliği,ahengi aynı huzurun tevhiden taviz vermeden itaatdaki kusurlardan kurtulunduğunda insanlarında hayatlarındada sağlanacağı öğretir.bu öğretiler ışığında kendilerini yetiştiren fert ve toplumların hayatına baktığımızda sayılamayacak kadar doğru yaşamdan esintiler gözükmekte.örneğin:

 Hz. Ömer (ra) ’ın hilafeti döneminde, Hz. Ömer (ra) Ashab-ı Kiram ile beraber bir mecliste oturuyorlarken, karşıdan üç kişinin gelmekte olduğunu gördüler.
Bu gelen kimseler bir delikanlıyı yakalayıp ellerinden sıkıca tutmuşlar ve belli ki Halife’nin huzuruna çıkarmak üzere getiriyorlardı.
Bütün Sahabe’nin dikkatli bakışları arasında bu üç kişi yakaladıkları gençle gelip Hz. Ömer (ra)’ın huzurunda durdular. Hz. Ömer (ra) sordu:
– Söyleyin bakalım derdiniz nedir? Bu delikanlının ne suçu vardı da, böyle sıkıca tutup buraya getirdiniz?
Bu üç delikanlıdan biri söz alıp meseleyi anlatmaya başladı:
-Ya Emirel Müminin: Bu genç babamızı öldürdü.
Bizde Adli-ilahi’nin tatbik edilmesi için huzurunuza geldik. Babamızın bir suçu olmadığına inanıyoruz. Çünkü babamız etrafta sevilip sayılan, hatırı olan bir kimseydi.
Şimdi bunun için ne yapmak gerekiyorsa onun yapılmasını istiyoruz. Peygamber Efendimiz (Sallallahu Aleyhi ve Selem)’in ikinci halifesi, adalet timsali Hz. Ömer (ra) o gence:
– “Bunların dediklerini duydun, söylenenler doğru mu? Eğer doğruysa senin söyleyeceklerin nelerdir?” dedi.
O genç bu söylenenlere itiraz etmedi. Bunların doğru söylediklerini ancak kendisinin de bazı söyleyecekleri olduğunu belirterek, izin aldıktan sonra söze başladı:
-Ya Emir el-Müminin! Ben bir köylüyüm. Peygamberimiz Aleyhissalatu Vesselam’ın ‘’Benim kabrimi ziyaret eden beni ziyaret etmiş gibidir.’’ buyurduğu üzere, buraya Efendimiz Sallallahu Aleyhi ve Sellem’in kabri şerifini ziyarete geldim Medine civarına geldiğimde abdest tazelemem gerekti.
Bineğimden indim ve uygun bulduğum bir hurmalık yakınında, abdest tazelemek için meşgul olurken, baktım ki atım hurma dallarına uzanmış, yemeye çalışırken ağacın dallarını kırıyor ve zarara sebebiyet veriyor.
Buna mani olmak için derhal atımın olduğu yere doğru koştum. İşte o anda karşıdan yaşlı bir adam bana karşı bağırarak geldi. İyice yaklaştıktan sonra hiç bir şey sormadan, bir şey söylememe fırsat bulamadan, elindeki büyükçe taşı atıma hızla vurdu ve Takdiri-ilahi at düşüp öldü.
Atımı çok çok severdim. Ondan başka bineğim de yoktu ve o yaşlı adam atımı bir hiç uğruna öldürmüştü, dayanamadım, bende onun ata vurduğu taşı alıp kendisine fırlattım. Fakat birde baktım ki, Takdiri-ilahi adamcağızın eceli geldiği için o da öldü. Tabiî ki bu duruma çok üzülmüştüm.
Azıcık bir öfke sebebiyle bir adamın ölümüne sebep olmuştum. Hemen bu yaşlı adamın kim olduğunu araştırdım, ailesini buldum çocuklarına durumu uygun bir dille anlattım. İşte durum bundan ibaret.
Ey Halife-i Müminin! Ben şayet o anda kaçmak isteseydim, kolayca kaçardım ama ben Allah (svt)’ya, ahiret gününe inanmış bir kimseyim. Cezam ne ise onu dünyada çekmeye razıyım. İlahi adalet ne ise tatbik edilsin ve hak yerini bulsun.
Delikanlının anlattıkları ve bu tavrı, Sahabe-i Kiram’ı da etkilemişti ama hüküm ne ise tatbik edilecekti.
Babaları ölen gençler diyet almaya razı olmuyorlar kısas istiyorlardı. Karar verildi kısas yapılacak ve o genç idam edilecekti. Genç bu hüküm karşısında hiç itiraz etmedi ve hükme rıza gösterdi. Yalnız bir ricası vardı.
Buraya ziyaret maksadıyla geldiği ve böyle bir şeyin de başına geleceğini bilemediği için mutlaka halletmesi gereken bir işi vardı ve dedi ki;
-“Bu hükme hiçbir itirazım yok; olamaz da… Şeriatın kestiği parmak acımaz. Ben bu hükme razıyım. Fakat sizden bir ricam olacak, ister kabul eder ister etmezsiniz, bu sizin bileceğiniz bir şey. Ancak benim bakımıyla ilgilendiğim bir yetim var.
Onun bana teslim edilmiş altınlarını bahçeye gömdüm. Bu altınlar O’nun geleceği. Onların yerini de benden başka kimse bilmiyor. Eğer bana üç gün müsaade ederseniz gider onların yerini o yetime bildiririm. Böylece hem o yetimin hakkını teslim etmiş olur, hem de ben Rûz-i Mahşerde mesul olmaktan kurtulurum.
Hz. Ömer (ra) bunun üzerine:
-Şu anda sana nasıl müsaade edebiliriz ki? Zira sen bir suçlusun. Cezan infaz edilecek. Hem ya kaçarsan?
Gençte Hz. Ömer (ra)’a:
-Efendim kaçmayacağıma dair Allah (svt) adına hepinizin huzurunda yemin ederim. Zaten kaçmak isteseydim daha evvel rahat bir şekilde kaçabilirdim.
Hz. Ömer (ra):
-Seni serbest bırakmamıza imkan yok. Ancak yerine bir kefil bırakırsan serbest kalabilirsin. Genç o civarın yabancısıydı Rasulullah (sav)’in kabri şerifini ziyarete gelmişti, bu civarda kimseyi tanımıyordu ki kefil bıraksın.
Genç son çare olarak oradaki Sahabe-i Kiram’ı süzdü, göz gezdirdi, acaba kendisine kefil olan çıkar mıydı? Nitekim orada hazır bulunanlardan Ebu Zerri’l Gıfari (ra)’ı göstererek;
-Bu zat bana kefil olur dedi.
Bu sefer Hz.Ömer (ra);
-Ya Ebu Zer! Ne diyorsun kefilliği kabul ediyor musun? dedi.
Ebu Zer (ra):
-Bu delikanlının üç güne kadar dönüp teslim olacağına inanıyorum ve kefil oluyorum dedi.
Böylece genci serbest bıraktılar. O da üç gün içinde dönmek üzere izin alarak ayrıldı. Böylece aradan iki gün geçti ve üçüncü gün oldu, ama ortalarda ne gelen vardı ne giden… Bu sefer ölen adamın çocukları Ebu Zer (ra)’a:
-Ya Ebu Zer! Kefil olduğun adam ortalarda yok. Kim olduğunu bilmediğin bir kimse için neden kefil oldun?
Adam bir kere ölümden döndü bir daha geri gelir mi? diyerek sitem ediyorlardı. Ebu Zer ise:
– Durun bakalım daha üç gün dolmadı. Eğer üç gün dolar, genç gelmezse kefillik sözümü yerine getiririm diyordu.
Ashab-ı Kiram endişeliydi, zira o genç gelmeyecek olursa kısas Ebu Zer’e yapılacaktı.
Hz. Ömer (ra):
-Ya Ebu Zer! O genç verdiğimiz sürede gelmezse zamanı gelince kısas hükmünü geciktirmeden uygularım!
Hükmü tatbik konusunda son derece hassas olan, suçlu oğlu da olsa asla adam kayırmayan Hz. Ömer (ra) böyle diyordu.
Vakit de bir hayli ilerlemiş gün batmaya az kalmıştı. Bu arada Ashab-ı Kiram babası öldürülen gençlere diyet teklifinde bulundular. Çünkü hiç kimse kıymetli sahabe Ebu Zer’in idam edilmesini asla istemiyorlardı. Fakat onlar da adamı hazır getirmişlerken, hüküm infaz edilecekken niçin kefil oldu diye Ebu Zer’e kızıyorlar ve babamızın katilinin kanının kesinlikle yerde kalmaması lazım diye diretiyorlardı.
Bu olayı duymayan kalmamıştı. Medine çalkalanıyordu.
Herkes üzüntü içindeydi. Acaba ne yapmak gerekiyordu Ebu Zer’in infaz edilmemesi için?
Kimi bu gençlere kızıyor ‘’ölen ölmüş geri mi gelecek diyeti kabul etseler ya’’ derken kimi de gelmeyen genç hakkında ‘’kendisi için canını ortaya koyup işini görmesini sağlayan böylesine vefalı bir insana bunu nasıl reva gördü” diyorlardı. Vakit ilerliyor neredeyse gün batıyordu.
Heyecan had safhaya varmış herkes sonucun ne olacağını merak ediyordu. İşte bu esnada Medine’nin girişinden bir adam olanca kuvvetiyle koşarak gelmeye çalışıyordu. Her tarafı perişan, kan ter içinde gelen bu adam, o gençten başkası değildi. Bir çokları idamlık gencin geri dönmesinden mütevellit adeta sevinç çığlıkları attılar. O genç hemen Halife Hz. Ömer (ra)’ın huzuruna çıktı teslim oldu ve dedi ki:

-Kusura bakmayın. Çok daha erken gelemediğim için belki sizi endişelendirmiş olabilirim, fakat malumunuz ki bir atım vardı o da öldürüldü başka bineğim olmadığı için yaya gelmek zorunda kaldım.
Gördüğünüz gibi havalar da bir hayli sıcak, yolum ise bir hayli uzak. Yetişemeyeceğim diye öylesine korktum ki O zaman bir kişinin daha ölümüne sebep olacaktım, böyle olsaydı bu mesuliyeti kaldıramazdım herhalde…
Rabbime hamd olsun ki verdiğim sözde durdum. Ya Emirel Müminin! Artık hükmü infaz edebilirsiniz! Ben hazırım.
Orada bulunanlar hayretler içerisinde böyle bir olaya şahit olmuşlardı. Bu gencin kendisinden tamamen ümit kesildiği halde koşarcasına ölüme gelmesi onları tarifi imkansız bir taaccüp ve hayranlık içerisinde bırakmıştı.
Herkes takdirle şöyle diyordu “Mümin dediğin böyle olmalı, ucunda ölüm bile olsa sözünde durmalı.” Herkesin hayretler içinde kaldığını gören delikanlı onlara dönerek şöyle dedi:
– Mümin olan sözünde durur, ahdine vefa gösterir. Ölüm öyle bir şey ki vakti ne ileri alınır ne geri… Ondan kaçmakla kim kurtulmuş ki ben kurtulayım? Vakit saat geldi mi, kimsenin elinden bir şey gelmez, vakit dolmadıysa da Allah(svt)’ın verdiği canı kim alabilir?
Geldiğime hayret ediyorsunuz. Elbette gelecektim! Ben ‘’Müslümanlar arasında AHDE VEFA KALMADI’’ sözünü söyletir miyim?
Bu arada Ebu Zer (ra)’ın tanımadığı bir adama canı pahasına kefil olması da son derece hayret verici bir olaydı.
Ona bu genci tanımadan nasıl kefil olduğunu soranlara da:
– Bu olay Müminlerin Halifesi ve bir çok Sahabe’nin huzurunda gerçekleşti, çok samimi bulduğum ve çaresiz kalmış bir kimsenin işini görmek, üstelik bana güvendiği halde onu yüz üstü bırakmak doğru muydu? Hem ben bu teklifi kabul etmeyip Müslümanlar arasında FAZİLET diye bir şey kalmamış dedirtir miyim? diyordu.
Gerçekten ümmetin şahitlik edeceği bir ortam oluşmuştu. Bu olaylar ve sözler gözlerinin önünde cereyan eden ölen adamın çocuklarını da yumuşatmış, onlar da duygulanmış ve merhamete gelmişlerdi. Zaten bu genç, taşı babalarını öldürmek için atmış değildi.
Fakat Takdir-i İlahi kazara babaları ölmüştü. Bunun üzerine onlar da davalarından vazgeçerek kısas istemediklerini söylediler. Onlara bunun diyeti teklif edildi. Diyet Beytül Mal’dan verilecekti ama onlar:
-Biz de Müslümanlar arasında MERHAMET kalmamış dedirtmeyiz, dediler ve Allah rızası için davalarından vazgeçtiklerini bir daha tekrarlayarak, diyet bile almayacaklarını söylediler. Bu muhteşem tablo, herkesi duygulandırmıstı.

Yeryuzunde hüküm sürmüş hangi sistemde böyle veya benzeri bir tablo ortaya çıkmıştır.islam tarihinden  bu ve benzeri kıssa ve olaylarla doludur.bu durumun sebebi hiç şüpesiz tevhid tek ALLAH(CC) inancıdır.şimdi bu mu?

Yoksa şirk yaşamımı birden fazla ilahların olduğu yaşanmı?.şirkin bağlayıcılığı olmadığından bahsettik.aynı zamanda kanun ve kuralların aciz ve noksanlığıda aşikar bir şekilde gözükmekte bu durum gayet normal kanun ve kuralları belirleyenlerin ilmi seviyesi  kısıtlı isabet etme oranlarından daha çok yanılma ihtimali daha fazla .bu durum yıllık istatisliklere yansımakta her yıl ortalama 8 milyon tesbit edilen suç sözkonusu.bunun tesbit edilemeyen faili meçhulleride göz önünde bulundurmalıyız.mal varlığına karşı işlenen suçlarda %48,5 yağma en az %17,4 dolandırıcılık.vücut dokunulmazlığına karşı en çok %52,9 kasten yaralama,en az %12,0 taksirli yaralama diger oranlar konular daha facia …………..böyle ortamda mı yaşamayı istersin? Yoksa ALLAH(CC) BAŞKA İLAH YOKTUR DÜSTÜRÜ İLE YAŞAMAKMI?  Bu beyin fırtınası sonucu mukayese kabiliyeti beraber sonuç  ALLAH(CC) BAŞKA İLAH YOKTUR çıkaçaktır.zaten zindandakiler de iman etti.

ELHAMDULİLLAHİ RABBİL ALEMİN                                   SELAM ALEYKUM

TEVFİK ALLAH(cc)’DANDIR