Hamd, Âlemlerin Rabbi Rahman, Rahim, Aziz, Cebbar, Mütekebbir bizlere Kur’an ve Sünnet vasıtası ile kurtuluşun yolunu gösteren Allah Azze ve Celle’ye mahsustur. Salât ve Selam sevgili peygamberimiz örneğimiz, önderimiz olan Peygamberlerin sonuncusu Hz. Muhammed (s.a.v) e âline, ashabına ve onlara tabi olanların üzerine olsun…

Salat; Allah(C.C)’ın bize neyi getirdiyse almamızı ve bize neyi nehyettiyse ondan sakınmamızı emrettiği (Haşr 7) ve en güzel ahlak üzeredir diye vasfettiği, iman edenlere en güzel örnektir. (Ahzap 21) dediği kutlu Peygamber Muhammed (S.a.v.)’e olsun.

Selam; Muhacir ve Ensar’dan öne geçen ve güzellikle onların yolunu takip edinen, Allah’ın onlardan ve onlarında Allah’tan razı olduğu (Tevbe100) sahabe, tabiin ve etbai tabiine ve kıyamete kadar kitap ve sünnetin etrafında dönmeyi kendine şeref bilip sünneti savunan ve sünnete saldıranlara eliyle, diliyle ve kalbiyle savaş açan mü’min ve muvahidlere olsun…

Daha önce de belirttiğimiz gibi, fıtrat insanda ilahını aramaya yönelten saf bir arzu, mücerret bir iştiyak ve halis bir niyet meydana getirir. Bu arayışta ona ilk güç fıtrat tarafından verilir. Bu noktadan sonra insan bir çok zorluklarla karşı karşıya kalır. Bu zorluklar karşısında, aklı, düşünebilme kabiliyeti, zeka yapısı ve seçme gücüne göre kendisine bir yol arayışına girer. Tarihi süreçte ve bugün varolan değişik ve çok çeşitli inanç, kültür ve yaşama biçimleri, insanın yaptığı bu tercihlerin bir sonucudur. Fıtrat, bu tercihler sırasında her zaman etkisini gösterir. Ancak fıtratın, insan iradesini körü körüne kendisine tabi kılma gücü yoktur. Bilakis insan iradesi ile istediği şeyi elde etmeye yardımcı olur. Kısa görüş ve basit akıl sahiplerinin idrak edemeyeceği kadar hafif bir şekilde Allah’ın rızasına götüren yolu aydınlatır. Ancak tarihte insanın irade ve seçme kuvveti, doğru yolu bulmada başarısızlık üzerine başarısızlığa uğramış, nefsani istekler onu yanlış yollara sürükleyip derin uçurumlara yuvarlanmasına neden olmuştur. Bu konuda vereceğimiz bir örnek meseleyi daha anlaşılır kılacaktır:

Fıtratın bir özelliği de insanda gıda ihtiyacını oluşturmak, böylece rızık konusuna bağlı olarak bu ihtiyaca insanı yöneltmeyi sağlamaktır. Ama ne yazık ki insanların çoğu fıtratın bu özelliğini yani “yaşamak için yemek” ilkesini anlayamamıştır. Fıtratın insanda oluşturduğu lezzet duygusunu gayeleştirerek “yemek için yaşamak” şeklinde baştan sona yanlışlara sürükleyen bir ilke geliştirmişler; böylelikle fıtratın asıl amacından uzaklaştıkları gibi varoluş gerçeklerinin de dışına çıkmışlardır. Yine bunun gibi, fıtrat insanda havanın ve iklimin etkisinden dolayı giyinme ve barınak ihtiyacı oluşturur. Fakat nefsin arzuları insanı bu olunması gereken sınırda bırakmamış, fıtratın isteği olan bu durumu sevinip kibirlenmek, yeryüzünde gösterişli yürüyüp, büyüklük taslamak için bir vesile edinmiştir. Nefsi arzularına uyan insan, fıtratın belirlediği sınırı aşarak lüks evler ve gösterişli elbiseler edinmeyi, varoluşun gayesi gibi kabul etmiştir.

Aynı şeyi, insanda çeşitli eşyalara karşı istek meydana getiren fıtratın diğer unsurları için de söyleyebiliriz. Fakat insan bu isteklerin arkasındaki fıtratın asıl özelliğini anlayamamış veya çoğu zaman anlamasına rağmen gözardı etmiştir. Sonra da gayeleştirdiği istekleri gerçekleştirmek için fıtratın asıl gayesini aşarak yanlışlara götüren bir arayışa girmiştir. özellikle, sonra gelen nesiller ilk nesillerin yol, adap, kültür, adet, medeniyet vs. gibi birikimlerine mirasçı olarak bu yanlışları devam ettirmişlerdir. Bu birikimlerin sonraki nesillere uyguladığı yaptırıcı güç öyle bir noktaya geldi ki -kendi kendilerine fıtratı gerçek şekliyle anlamaları bir yana- seçim ve temyiz (doğruyu, yanlışı anlama düşüncesi) hakkını isteme hürriyetinden mahrum oldular. Öncekilerin hayat tarzları düşünme ve yaşama biçimleri, yeni neslin gözünde vazgeçilmez kanunlar haline dönüştü. Bu kanunlar onların anlayış ve iradelerini bağladı. Onları kör taklit hastalığına sürükledi, sonunda aslıyla ilgisiz yabancılaşmış yeni bir fıtrat(!) oluşturuldu.

Fakat asıl fıtrat ekiden olduğu gibi yeni dönemde de, insanı doğru yola götürecek işaretleri vermeye devam etmektedir. Ama, bazı insanların bu işaretleri anlamaları suni tabiatlarının baskısı sonucunda oldukça zorlaşmış hatta imkansızlaşmıştır. Fıtrat bu yol göstericiliğine sonuna kadar da devam edecektir. Salim akıl sahipleri için fıtratın işaretlerini anlamak hiçte zor değildir.

Diğer fıtri isteklerin durumunda olagelen şey aynen, insanın ilah aramasındaki isteğinde de meydana gelmiştir. İnsan, içinden gelen ibadet hissinin etkisiyle, kendisi için ilah aramaya başlayınca fıtrat da insana hassas bir şekilde hakiki ilah’ın vasıflarını işaret etmeye başlar. Yani “Senin ilahın, seni yaradandır. O senin üzerine Kadir ve Galip’tir. Seni ve parçası bulunduğun kainatın mensubu olan diğer varlıkları rızıklandırır. Güzellik, Cemal, Yücelik sıfatları O’nundur. İnsana olan nimetlerinden dolayı, hamda layık olan sadece O’dur. Güneş, ay ve diğer yıldızlar, gezegenler varlıklarını O’na borçludurlar. Ebedi aydınlatmasıyla, su ve topraktan oluşan canlılara ahenk ve güzelliği, tatlı zerafeti ve büyüleyici cemali kazandıran O’dur. O’nun Celali, üstünlüğü ve kuvveti dalgalar, depremler, dağın yüksekliği, bir hayvanın yırtıcılığı vs. de tecelli eder. O’nun bağışlayıcılığı, annenin kalbinde sevgi ve şefkat, ineğin karnında süt, kayanın ortasında tertemiz su vs. olarak çıkar” der. İşte, idrak ve anlayışta değişik seviyelerde olan insanlara fıtratın verdiği latif işaretler bu ve bunun benzerli gibidir. Bu işaretlerin her biri etkin olduğu derecede insana yol göstermeye ve buldurmaya çalışır. Varlığının başlangıcında iken bu işaretleri almaya başlayan insan, işaretlerin haberdar ettiği tek ilaha ibadet etmek çizgisinde bulunuyordu. Fakat bu halin değişmesi, mantıki çıkarımlara dayalı düşünce ile -ki bu düşüncelerdeki mantıkilik kendisine göre olacaktır- tartışılmaz tek ilah inancını dahi tartışılır kıldı. Sonra, inanacakları ve inandıklarında huzur bulacakları mabud dışında yeni mabud arayışına girildi. Öncelikle soyut olan kavramlara yöneldiler. Sevgi, korku, şiddet, aşk vs. gibi kavramları temsil eden putlar yaparak bunlara boyun eğmeye, yaşantılarının putları adına düzenlemeye çalıştılar. Bu inanç sonunda bu kavramlar ve onları temsil eden putların asıl ilah olduğu düşüncesi insanların kafasına kesin kes yerleşti. Böylece insanlar, düşünce ve anlayış ölçülerine göre yer ve gökte, kendilerinde yücelik, rablik, nimet, kudret, güzellik, cemal, kahr, celal ve yaratıcılık gördüklerini ileri sürerek o putlara boyun eğip, ibadet ettiler. İnsanların her biri hakiki ilaha giden yolu kendi anlayışına göre bulduklarını zannedip bu sapık yolların mensubu oldular. Ancak şu bir gerçektir ki, temiz bir vicdan, hassas bir idrak ve salim bir akla sahip olanlar bütün dikkatleriyle fıtratın işaret ettiği yola ulaşmak için gayret gösterdiler. Yeryüzü ve gökyüzü ilahlarının(!) hiç birisiyle tatmin olmadılar. Araştırmalarına devam ederek öyle bir noktaya geldiler ki, kainattaki maddi-manevi, büyük-küçük bütün güçlerin bir başka varlığa bağlı olduğunu gördüler. Bu öyle bir varlık ki, insanların sapıklığının simgesi olan şeyler bile O’nun izniyle varlıklarını devam ettiriyorlar. İşte o insanlar bu noktada “Benden başka hiç bir ilah yoktur, yalnızca bana itaat edin, ibadetleriniz bana olsun” diyen bir sesin varlığını hissettiler. Kime aitti bu ses? Bu ses, çileli araştırmalar sonucunda bulmayı umdukları gerçek ilah’ın sesiydi. Kendisin ulaşmak için çaba gösterenlerin yolunu kolaylaştırarak onlara doğru yolu bulmalarında imkanlar sağlanıyordu.

İnsanın Yanlışlar İçinde Kayboluşu

Biraz önce bahsedilen özelliklere sahip ilahı, yeryüzünde arayan insanlar, dağlara, nehirlere, ağaçlara ve faydalı-faydasız şeylere gönül verip bağlandılar. Tenasül uzuvlarına dahi tapanlara rastlandı. Ateşe taptılar, havayı yücelttiler. Kısacası gözleri yalnızca etraflarındaki manzaranın birer parçasına takılıp kaldı. Biraz daha doğru düşünebilenler, yerlerdeki bu ilahlardan hoşlanmadılar. Hatta bu ilahların başka şeylere kulluk ettiğini de sezmekte gecikmediler. Hayat ve varlıklarını devam ettirebilmek için başka üstün bir güce muhtaç olduklarını gördükleri için “Bu ilahların ne gibi bir özellikleri vardır? Bize ne oluyor ki, onlara boyun eğip, ibadet edelim?” diye düşündüler ve gözlerini gökyüzüne çevirdiler. Aradıkları ilahı gökyüzünde bulmaya çalıştılar, fakat yeni bir yanlışa düşmekte de gecikmediler. Alevlenen güneşi, parlayan ayı, yıldızları görüp “işte ibadete layık olan ilahlar bunlardır” diyerek onlara ibadet etmeye başladılar.

Diğer bir kısım insanlar da gökyüzünü, yeryüzünden pek farklı bulmadılar. Güneş, ay ve yıldızların, yücelik, büyüklük itibarıyla yeryüzündeki diğer varlıklardan üstün görünüyor olmalarına rağmen, kendi hür iradeleriyle herhangi bir iş yapma gücüne sahip olmadıklarını gördüler. Bunlar ancak sağlam bir nizam ve belirli bir kanun altında kendilerine çizilen rotada bulunmaktan başka bir şey yapamayan varlıklar idi. Örneğin güneş, üstün azamet ve büyüklüğüne rağmen, bugüne kadar doğu yerine batıdan doğmamıştır. Yörüngesini birazcık olsun değiştiremez. Aya gelince o da bu güne kadar hilal iken kendi isteğiyle aniden dolunay olma gücünü gösterememiştir. Nitekim diğer gezegenlerden herhangi birisi de kendisine takdir edilen yörüngeyi terk edememiştir. Bu insanlardan bir kısmı daha sonra gök cisimlerinin bütün büyüklüklerine rağmen bir yere kulluk bağıyla bağlı olduklarını görerek gökyüzünden de yüz çevirdiler. Şöyle dediler:

“Maddi varlıklardan hiç birisi ibadete layık değildir.” Ve arayışlarını başarıyla sonuçlandırarak asıl ibadete layık varlığı buldular. Burada arayışları son buldu. Çabalarında başarıya ulaştıkları için mutlu oldular.

Araştırma hissi, hayretler içinde ızdırap çeken insanı, yakıp tutuşturmaya devam etmiş ve tek olan ilaha kavuşturmadığı müddetçe kendilerinde bir kararlılık hali oluşmamış, arayış devam etmiştir. Ancak araştırmalarında başarılı olup gayelerine, yani noksan sıfatlardan münezzeh olan Allah (c.c.) inancına ulaşınca kalpler huzur buldu. İçinde bulunan hayret, sıkıntı, ızdırap ve korkuların hepsi yok oldu. Artık başka bir ilah aramak için hiçbir sebep kalmadı.

Hakiki İlah, Bir Olan Allah’tır

Önceki konularla bağlantılı olarak şöyle bir soru akla gelebilir: “Bütün bu değişimler niçin meydana geldi? Allah’tan başka bir ilah inancı üzerinde olunduğu sürece arayış devam ediyor da, Allah (c.c.) inancına ulaşınca bu arayış neden duruyor?” Bu olayı derinliğine düşündüğümüzde sadece köklü bir sebebi olduğunu görürüz. O da, insanı ibadete yönelten ve gerçekte Allah’tan başkasına ibadete çağırmayan fıtrattır. Fıtrat ancak hakiki ilah olan Allah’a ibadetle tatmin olur ve huzur bulur. Bazı fertlerde, bu ızdırap ve sıkıntılarla beraber akıl noksanlığı, taassub, inat ve babaları (atalarının dini üzerine olma anlayışı) körü körüne taklit gibi engellerin varlığı çok ayrı bir durumdur.

Daha önce de belirttiğimiz gibi, fıtri ibadet hissinin meydana gelişi tamamen göklerde ve yerde bulunan her zerrenin Allah’a ibadetle meşgul olmasındandır. Çok cahil ve azgın olan insan, Allah’ı bilmeyince, O’ndan başkasını kendisine ilah kabul edip, ona ibadet eder. Onun bu durumunda vücudunu oluşturan uzuvlardan hiç birisi onunla uyum halinde değildir. İlahı zannettiği putuna doğru ilerlemesini sağlayan ayakları ancak Allah’a ibadet için yürür, kendisiyle putuna kurban ve adaklar adadığı elleri sadece Allah’a ibadet için hareket eder, putunun önünde yere koyduğu alnı yalnızca Allah (c.c.) için yere değer, putunu yüceltip, övdüğü dili her zaman Allah’ı yüceltip, övmek için hareket eder. O, ilah olarak zannettiği varlığa, putuna yaptığı ibadet ve itaatinde her yönüyle aldanma içerisindedir ve sadece kendisini aldatmaktadır. Bu halin yanlış olduğuna kainattaki bütün zerreler şahitlik eder. İnsanın bizzat kendi yapısı bu duruma isyan eder ve şöyle der:

“Kendisi de bir mahluk olan şeylere nasıl itaat eder, boyun eğersin? Bu kadar büyük bir cahilliği nasıl olur da işlersin?” Yapısı bunları söyler fakat müşrikler anlamaz, çünkü, bu sesleri duyacak kulakları, anlayacak akılları yoktur.

Kulluk ve İtaatin Birleşmesi

Bilindiği gibi itaat, bir ibadet şekli olarak kulluğun parçasıdır. İnsan ne zaman bu parçayı bütünden ayırmışsa, keder ve ızdıraba yuvarlanmıştır. İnsanlar ancak cehalet ve anlayışsızlık perdesini kaldırıp Malik, Razık ve Halik olarak Allah’ı tanırlarsa kendilerinde olması gereken şekliyle kulluk ve itaat meydana gelir. Burada, insan için, parçayı bütünden ayırma durumu olmadığı müddetçe huzur, rahatlık ve sükunet vardır.

İlahi Emanet (Hilafet)

Kulluk ve itaat arasındaki birlik öyle bir şeydir ki, insan bununla Allah’ın yüklediği emanetin bilincinde olur. Diğer yaratıklara göre üst seviyelerde bulunur. Onlardan ayrı bir yaratık olarak varlığını devam ettirir. Daha önce belirtmiştim, insan herhangi bir iradi davranışı ve bilgisi olmadan Allah (c.c.) ve O’nun fıtrat kanununa boyun eğmektedir. Bu bilinçsiz bir şekilde gerçekleşir. İşte bu onun Allah’a kulluğudur ve bu kullukta insan diğer yaratıklarla aynı düzeydedir, onlardan ayrılmaz.

İnsan, kulluğun mükafatına -rızık ve hayat- kavuşmada diğer yaratıklardan ayrılmaz. Onu diğer yaratıklardan ayıran özellik başka bir yönde gerçekleşmektedir. Allah’ın, kendisine bağışladığı irade gücü, akıl ilim ve idrak kuvvetlerini kullanarak elde ettiği şeref ve fazilette diğer varlıklardan ayrılır. Eğer verilen güçler ile Allah’a karşı bilinçli bir itaat gerçekleşirse, bu durum insanı diğer yaratıklardan üstün seviyelere çıkarır. Fakat bunu yapmadığı, yaratıcısını bilmek için akıl gücünü, ilmi kabiliyetini kullanmadığı ve kendi hürriyet sınırları içerisinde O’ndan yüz çevirdiği zaman, hayvanlardan daha aşağı bir seviyeye iner. Şu ayet-i kerime bu durumu açıklamaktadır:

“Andolsun, cehennem içinde birçok cin ve insan yarattık ki, bunların kalpleri var fakat anlamazlar, gözleri var fakat görmezler, kulukları var fakat işitmezler. İşte onlar hayvan gibidir. Hatta daha da sapık. Ve işte onlar gafillerdir.” (A’raf: 7/179)

Aslında, yalnız başına akıl ve ilmi güç insana ne şeref ne de fazilet kazandırır. Bunlar şeref ve fazilete kavuşmak için birer vasıtadır. Bu vasıtalar asıl şekliyle kullanılır ise, fıtrat gereği zorunlu olan kulluktan bilinçli olan itaata geçilir ve bu da insanı diğer yaratıklardan üstün kılar. Eğer bu vasıtalar doğru kullanılmaz veya başka şeyler için kullanılır ise, o zaman insanın yeri hayvanların derecelerinden de aşağılardadır.*

İnsanın edindiği putların en önemlisi bizzat insanın kendi nefsidir. Allah’a ibadet etmeyen kimse, ya putlara, ya da kendi hem cinsinden olan Firavun tipi ilahlar ibadet etmeye yönelecektir. İnsan bu üç seçenek arasında yer alarak inancını, tercihi yönünde oluşturur.

Çünkü hayvan, fıtratı gereği sapık, inkarcı, müşrik ve kafir olamaz. Yaratıldığı durumdan daha ileri bir noktaya gitmesi mümkün olmadığı gibi geriye de gidemez. İnsanın durumu ise çok farklıdır. O, hayvanlardan daha üstün seviyelere çıkabileceği gibi, daha aşağılara da düşebilir. Sebebi, insanın hayvandan farklı olarak akıl, düşünce gibi nimetlere sahip olmasıdır.

Şimdi biraz düşünüp, Allah (c.c.) için söyleyelim, insan elde ettiği bu gelişmelere rağmen, hayvani seviyeden kurtulup yükselebildi mi? Maddi alemde aklı ve ilmiyle yapmış olduğu bütün icat ve gerçekleştirdiği gelişmeler fıtrat kanunlarına bağlıdır. Bütün bunlar kendilerinde ilim ve akıl olmadığı halde, hayvanlarda da sınırlı bir şekilde bulunur. İşte insan bu güçlerini kullanmış ve yeni bir şeyler yapmıştır. Fakat insanlık bütün bunlara rağmen maalesef üst seviyelere çıkmayı başaramamıştır. Çünkü işin hep maddi yanıyla ilgilenmiş, asıl gayeden çok uzaklarda olunmuştur. Çünkü maddi şeyleri elde etmekle seviye (insan ve hayvan oluş açısından) değişimi arasında hiçbir ilgi yoktur. İnsanla hayvan arasındaki temel fark şudur; hayvan, yüksek olmayan bir kulluğu yerine getirdiği için, düşük derecede rızkına kavuşur. İnsan ise, aklı ve ilmi ile yüksek bir kulluğu yerine getirdiği için yüksek derecede rızkın elde eder. Böylece hayvan açlığını gidermek için yem ve ota kavuşurken, insan ise güzel yiyeceklere kavuşur. Hayvan, vücudunda bulunan tüy ve kıllarla ısınırken, insan güzel güzel elbiseler giyinir. Hayvanlar yuvalarda, inlerde barınırken, insan güzel güzel barınaklarda oturur. Hayvan ayaklarıyla bir yerden bir yere giderken, insan yaptığı makinaları bu yolda kullanır. İşte bütün bunlarda bilince dayanmayan zorunlu bir kulluk bulunduğu için, uygun bir karşılık mevcuttur.

 “Asıl gelişme bilinçli olan itaatle zorunlu olan kulluğun birleşmesidir.” İnsan, fıtrat kanununu koyan yüce güce kulluk ettiği gibi, yine aynı gücün diğer hükümlerine uymak zorundadır ve bu gerçekleşirse insan için asıl gelişme gerçekleşmiş demektir. Bu durumda insan diğer varlıklara göre şeref ve faziletin üst basamaklarına çıkar. Bundan dolayı da yerde ve gökte bulunan diğer bütün yaratıklardan daha çok mükafata kavuşur. Fakat hareket yönü böyle değil de aşağılara olursa, kulluk ve itaat birbirinden ayrılrsa, işte o zaman insanın yerini, hayvanların bulunduğu seviyenin daha aşağılarında aramak gerekir.

Düşüşün başlıca sebebi bizzat insanın kendisi olduğu için de sonunda karşılık olarak azaba kavuşur.* Bu durum Et-Tin suresinde kısa fakat özlü olarak çok güzel bir biçimde açıklamıştır:

“Biz insanı en güzel biçimde yarattık. Sonra onu aşağıların aşağısına çevirdik. Yalnız, inanıp iyi işler yapanlar hariç. Onlar için ardı arkası kesilmez bir mükafat vardır.” (Tin: 95/4-5-6)

Bu durum bazılarının kafasını karıştırmaktadır. Yapılan temel hata şudur; kelime tam manasıyla, tabiat kanunu veya yaratma kanununu içerir şekilde kullanılır oldu. Ve bu ibadeti gerçekleştiren kişinin -ki bu zorunlu olarak gerçekleşiyor. Kur’an’da belirtilen salihlerin durumuyla ilgili bütün vaadleri hak kazanan salih ve abid olduğu zannedildi. Ancak daha önce de belirttiğimiz gibi gerçek şudur: İnsandan istenen ibadet sadece maddi yapının uymak zorunda olduğu kanunlara zorunlu olarak uymak değil, aynı zamanda şer’i hükme de bilinçli olarak uymaktır.

Ayette geçen “ahseni takvim”den maksat, yükselmek için gerekli olan güç ve kabiliyet, insana bu kainatta bulunan diğer varlıklardan daha çok olarak verilmiş işaretlerdir. İnsanın “ahseni takvim” (en güzel biçimde) oluşu aslında üstünlük değildir. Bilakis onun yükselme ve ilerleme sebebi ve vasıtalardan yararlanması ve böylece Rabb’ini bilen, dünyada hayatını bütün olarak O’nun istediği şekilde geçirir ki, bu da salih ameldir. Bu şekilde bir yükselme elde etmeyen kişi daha aşağılara inerken, yükselen kişi bitmeyen bir mükafatla karşılaşır ve sonsuz mutluluğa kavuşur. Zorunlu kulluğuna karşılık olarak insan, sadece dünya hayatında mükafatlandırılırken, bilinçli teslimiyetine kaşılık, ahirette sonsuza kadar uzayan bir mükafata kavuşur.

VELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN

The post ZORUNLU KULLUKTAN BİLİNÇLİ İTAATE-2 appeared first on Ebrar Medya.

Dini düşünce tarihinde, en önemli ve en eski düşüncenin ibadet düşüncesi olduğu bilinmektedir. Daha doğrusu ibadet, dinin esasıdır. Bunun için, ister ilkel kavimlerin mitoslardan ibaret dinlerinde, isterse teknolojik gelişmenin zirvesinde olan toplumların dinlerinde olsun, hepsinde de ibadet kavramına muhakkak rastlarız.

Eski toplumlarla ilgili olarak yapılan tarihi ve arkeolojik araştırmalar gelişmelerinin daha ilk aşamasında olan toplumların bile, bir varlığı kendilerine ilah edinme ve ona ibadet için herhangi bir şekilde hareket biçimi geliştirdiklerini göstermiştir.

Yapılan araştırmalar ilk insanların politeizmden uzak bir şekilde, Tevhide dayalı bir düşünceye sahip olduklarını göstermiştir.1 Bu da Kur’an’da ifadesini bulan, Tevhidin ilk ve asıl din olduğu inancına uygun düşmektedir. Aynı zamanda bu araştırmalar 19. asrın moda düşüncesi; Dini düşüncenin evrimi kavramının yanlışlığını göstermektedir. “Günümüz toplumlarına bakacak olursak, yeryüzünün değişik yerlerinde inanç ve yaşantı bakımından eski kavimlerin inanç ve yaşantı biçimlerini sürdüren toplumların varolduğunu görürüz. Bu bir başka ifadeyle, bu toplumların şimdiki inanç ve yaşantılarıyla insanlığın ilk dönemlerini temsil ettiklerini göstermektedir. Bütün toplumlarda ilah ve ibadet düşüncesinden tamamen uzak kişilerin varlığı yok denecek kadar azdır.” Çünkü insanlığın en eski dönemlerinden bugüne, teknolojik gelişmenin en ilkel halinden şu andaki durumuna gelinceye kadar, insanlık bir takım aşamalardan geçmiştir. Bütün bu değişmeler her alanda görülebilir. Dini düşüncedeki değişim sadece şekli olmuş temelde ilah inancı ve ona bağlı olarak ibadet hep varolmuştur.

Zaman, mekan ve toplumlar değişmesine rağmen asırlar boyu ibadet düşüncesi insan neslini niçin meşgul etmiştir? Tarihi süreçte ibadet düşüncesini insanlar mı oluşturmuştur? Soruları cevaplanması gereken, konuyla ilgili ilk ve en önemli sorulardır. Özellikle ikinci soruya ilk anda verilebilecek en kısa cevap, “Şüphesiz ki hayır” olacaktır. Öncelikle şu kesinkes bilinmelidir ki, ibadet düşüncesini insanlar oluşturmamışlardır. O yaratılıştan gelen bir duygudur. Bunun doğruluğu, zamanın, mekanın ve toplumların değişmesine rağmen ibadet düşüncesinin bir türlü değişmemesi özde hep aynı kalmasıyla birlikte düşünüldüğünde rahatlıkla görülebilir. Nitekim, insanların ibadet şekillerinde, ilahların çeşitleri ve sayısı hakkında ihtilafa düşmeleri halinde, dünya çapında bir konferans düzenleyerek, kesin olarak bir ilaha inanılması gerektiğine ortak bir karar vermeleri düşünülemez. Bugün kısmen imkan dahilinde gibi görünmesine rağmen bu yapılamazken, geçmişte insanların birbirlerinden tamamen habersiz bir şeklide dünyanın değişik yerlerinde yaşarken, ilah ve ibadet düşüncesine ortak bir karar sonucunda varmış olmalarını söylemek oldukça mantıksız olacaktır. Bu basit örnek bile göstermektedir ki, din düşüncesi, sonradan oluşturulmayan, bizzat insanın yaradılışında var olan bir duygudur. Bu aynen, insanın yapısı gereği acıktığında açlığını gidermek için gıda araması, üşüdüğü veya sıcaktan bunaldığında kalın giyecek veya serin bir yer araması gibi yaratılıştan gelen bir özelliktir ve insanlar ibadet etme ihtiyacını çeşitli şekillerde gidermişlerdir ve gidermektedirler. İsmi “ibadet” olmasa, şekilleri farklı bile olsa bu değişmez bir hakikattir. Fıtratın, bu duygunun tatmini meselesindeki durumu insanı ve azalarını hareket ve canlılığa sürükleyen bir unsur olmasıdır. Fıtri duygu başlangıçtaki bu fonksiyonunu yerine getirdikten sonra işe bizzat insanın iradesi karışır ve dolayısıyla sayılamayacak kadar çok ve çeşitli bir şekilde bu duygunun tatmini gerçekleştirilir. Yeryüzünde yaşayan insanlar arasındaki ibadet farklılığı bundan kaynaklanmaktadır. Bu ölçü itibariyle insanların fıtri etmenler açısından eşit olduklarını gördüğümüz gibi, ibadet duygusunun da diğer fıtri duygulardan farklı olmadığını görmüş oluyoruz.

İbadet duygusu, insanda istek ve bunu yerine getirme arayışı oluşturup insanı ibadete sürükledikten sonra onu fıtri durumuyla başbaşa bırakır. İnsanın kendisine ilah olarak seçtiği şeye ve ona ibadet olarak belirlediği hareket tarzına gelince, bu, insanın irade ve seçme yeteneğinin yardım ettiği ölçüde kendisine aittir. Bu noktada, ilah ve ona ibadet yolları hakkında insanlar arasında birbiriyle çatışan ayrılıklar doğar. Bunlar öyle ayrılıklardır ki, insanın kendi irade ve isteği ile seçtiği her şeyde etkisini gösterir. Nitekim yeme, içme, giyinme vb. fıtri duyguların insandan hiçbir zaman ayrılmadığı gibi, bu merhalede de dini düşüncenin aslını oluşturan tevhid duygusu insanda tamamen kaybolmaz fakat etkisini iyice azaltabilir. Buna rağmen tevhid inancı, son derece silik de olsa, tevhidden uzaklaşmış kişilerde bile hissedilebilir.

Bir kere düşünelim, bu fıtri duygunun hareket noktası ne olabilir? İnsanı ibadete sürükleyen bu isteğin kaynağı neresidir? İnsanı, kendisine bir ilah edinerek ona ibadete sürükleyen gücün mahiyeti nedir?… Bu arayış içerisinde tevhidin yeri nedir? Bu soruları cevaplayabilmek için “ibadet” kavramını bütün boyutlarıyla ele alıp incelememiz gerekmektedir.

İbadet kavramına yönelik dikkatimizde, göreceğimiz ilk şey ibadetin iki unsurdan oluştuğudur. Bunlar ise;

1- Kulluk,

2- İtaat.

Kulluk, insanın en üstün kuvvette; kudsiyet, masumiyet ve yüceliğin var olduğunu kabul etmesidir. Sonra O’na boyun eğmesi, O’nun istediği veya istediğini zannettiği şekilde hareket etmesi, kısaca O’na itaat etmesidir. Kulluk ibadetin ilk ve asıl şeklidir. Fakat asıl ibadet olan itaat, bu kulluğun üzerinde gerçekleşir. Kulluk, temel unsur olup itaat ona bağlı olarak varolur. Bu sıralanma dolayısıyla öncelikle kulluk üzerinde durmamız gereklidir.

Açıktır ki, kulluk ve itaat ancak, kulluk ve itaat edilmesi gereken içindir. Azamet, Kudret, herşeyi sarfetme yetkisini mutlak olarak elinde bulunduran için, kulluk ve itaat gerçekleşir. İtaat eden, itaat ettiği kudrete karşı gelme gücünü hiçbir zaman kendisinde bulamaz, böyle bir gücü kendinde bulduğu anda, ortada kulluk ve itaat kalmamıştır. Kulluğun en basit örneğini efendi-köle ilişkisinde veya halkın bir devlete itaat içinde olma ilişkisinde görebiliriz. Devlet elle dokunulan, hissedilen veya görülebilen bir varlık değildir. Sadece tanzim eden ve edilen bir bağdan, ilişkiler zincirinden ibarettir. Buna rağmen milyonlarca insan bu soyut varlığın gücüne boyun eğerler. Devletin istekleri derhal, zorla da olsa yerine getirilir ve bu durum olması gereken normal bir hal kabul edilir. Devletin gösterdiği şekilde davranmak, hareket etmek insanlar için gerekli şart kabul edilir. Öyle ki, insanlar evlerinde, tarlalarında, işyerlerinde veya başka bir devletin sınırları içinde dahi kendi devletlerinin gücünü her an hissedip ona uygun olarak davranırlar. Bunu gerçekleştirmeyenler anında cezalandırılır. Hatta bazı hallerde ferdin bütün hakları dahi elinden alınır. Bunun en kısa ve geniş anlamı şudur; Bir kişi bulunduğu yerin hakiminin isteğine göre yaşantısını düzenler. Biz bunu dini terimlerle ifade edecek olursak halk, devletine ibadet eder. Devletin belirlediği kurallara uymak ve itaat etmek bu ibadetin en açık şeklidir. Bu durumu genişletip bütün kainat açısından düşünecek olursak şöyle bir sonuca ulaşırız: Yerdeki en ufak kum tanesinden en büyük gezegene kadar her şey mutlak gücün emirlerine itaat içindedir. Bu mutlak gücün sahibi sadece Allah’tır (c.c.). Her şey O’na itaat içindedir, O’nun hükümlerine uyar. Bu hükümlere uyma konusuda insan hariç diğer varlıklar için bir başka seçenek yoktur. Fakat insana bir irade verilmiş, bu iradi tercihin sonunda Allah’a (c.c.) itaati mükafat, itaatsizliği ise acı bir azaptır. İnsandan başlayarak yerde ve gökte gördüğümüz ve göremediğimiz her şey düzenli bir şekilde varoluşlarının gayesini oluşturan bir sisteme tabidirler. Bu tabi oluş ve boyun eğiş, dilimizde “Fıtrat Kanunu” veya “Tabiat Kanunu” diye ifade edilir. Varlıkların tamamı bu kanunlara mutlak itaat içindedir ve istese de bu kanunların dışına çıkamaz. Kainatta her şey kendisine verilen görevin ifa edilmesi için vardır ve varlıklarını bu hal üzerine devam ettirirler. Rüzgarın esişi, yağmurun yağışı, suyun akışı, yıldızların hareket edişi… O’nun yönlendirmesi ve iradesi iledir. Kısacası, kainatta varolan her şey fıtrat kanununa tabi olmak zorundadır. Tam varlıklar, fıtratlarında, kendileri için kararlaştırılan şeylere göre hayatiyetlerini devam ettirirler.

Hayat, varoluş veya varlık olarak ifade ettiğimiz şeyler gerçekte bu kanuna itaatın bir sonucudur. Ölüm, yokluk gibi şeyler de bu fıtrat kanununun sonunu ifade eder. Bir başka şekilde şöyle söyleyebiliriz; kainatta varolan her şey mutlak yaratan ve hükmedenin emirlerine sonsuz itaat içindedir ki, olması gereken de budur. Fakat devlet örneğinde gördüğümüz gibi, devletin kanununa itaat, gerçekte soyut kanuna değil, bilakis bu kanunu, sahip olduğu konum, güç ve hakimiyete bağlı olarak uygulanan devletedir. Devletin düzenini sürdürmek ve işlerini yürütmek için merkezi bir güç veya merci vardır ki, temeli o oluşturur. Aynen bunun gibi fıtrat kanununa itaat, gerçekte bu kanunu koyan ve mutlak bir güçle onu uygulayan Hakim bir kudrete itaattir. Bu kudret ve Hakimiyet kainatı sonsuz güç ve azametiyle idare edene aittir. Biz “kanun”u dini bir tabir olan “ibadet” ile “güç, iktidar, yetki…” sözlerini de “Allah” (c.c.) lafzı ile değiştirdiğimizde şu ifadeyi rahatlıkla kullanabiliriz: Bu kainatta bulunan her şey Allah’a (c.c.) itaat etmektedir. İbadet, varlığın varoluş sebebidir ve devamı yine buna bağlıdır. Bundan dolayıdır ki, kainattaki her şey her an O’na ibadet etmektedir. İbadet etmemek gibi bir seçenek kesinlikle düşünülemez. Kur’an-ı Kerim’de “ibadet” kavramı çok çeşitli, etraflı bir şekilde tanımlanmıştır. Bazan ibadetin karşılığı olarak “itaat”, bazan da “namaz, sücut, ruku, kunut…” gibi kavramlar kullanılır. (MEVDUDİ)

Konuyla ilgili ayetlerden bir kısmı şunlardır:

وَمَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالْاِنْسَ اِلَّا لِيَعْبُدُونِ

Ben cinleri ve insanları ancak bana ibadet etsinler diye yarattım.

(Zâriyât – 56)

وَلَهُ مَنْ فِي السَّمٰوَاتِ وَالْاَرْضِۜ وَمَنْ عِنْدَهُ لَا يَسْتَكْبِرُونَ عَنْ عِبَادَتِه۪ وَلَا يَسْتَحْسِرُونَۚ

Göklerde ve yerde olan bütün varlıklar O’nundur. Katında olanlar O’na kulluk etmekten ne çekinirler, ne de yorulurlar.

(Enbiyâ – 19)

يُسَبِّحُونَ الَّيْلَ وَالنَّهَارَ لَا يَفْتُرُونَ

Hiç ara vermeksizin gece gündüz O’nu tesbih ederler.

(Enbiyâ – 20)

BİR DAHAKİ YAZIMIZDA DEVAM EDECEK İNŞALLAH…

VELHAMDULİLLAHİRABİLALEMİN….

The post ZORUNLU KULLUKTAN, BİLİNÇLİ İTAATE! appeared first on Ebrar Medya.

Salat ve Selam örneğimiz, önderimiz, liderimiz kendisine uyulmadığı ve izinden gidilmediği müddetçe kurtuluşun mümkün olmadığı Hz. Muhammed(sav)’e aline ve ashabına olsun İnşaAllah…

Emanetin, emniyetin, huzur ve güvenin kaynağı ALLAH(C.C)’tır. Çünkü O(C.C)’nun Esma-ı Hüsnasından bazıları da Eman, Mü’min ve Müheymin’dir. Eman veren, huzur ve güven lütfeden demektir. ALLAH(C.C) şöyle buyurmaktadır;

“Dikkat edin! Gönüller, ancak ALLAH(C.C)’la mutmain olur, huzur bulur, mutluluğa kavuşur.”(Rad 28)

Emanet, Emin kabul edilen kimse yanında bulunan şeydir.

Gerek gören göz, gerek görülen eşya, gerek işiten kulak, gerek işitilen sesler, gerek tadan dil, gerek tadılan tatlar, gerek koklayan burun, gerek koklanan şeyler, gerek duyan cilt, gerek duyulup hissedilen varlıklar, gerek nefes alan akciğer, gerek teneffüs edilen hava, gerek mide, gerekse midenin muhtaç olduğu şeyler, hasılı gerek iç, gerek dış eşya hepsi emanettir. Akıl emanettir. Ruh emanettir, Kur’an emanettir, Rasul(sav)’ün bildirdikleri emanettir vs.

Bir şey emanet oldu mu artık onu koruyup kollama mecburiyeti söz konusudur. İstediğimiz gibi kullanma hakkımız yoktur. İçimizdeki ve dışımızdaki her şey emanet olduğuna göre öyleyse uhdemize tevdi edilen emanete riayetle görevliyiz. Hıyanet edemeyiz.

İçimizdeki ve dışımızdaki eşyayı, enaniyetimizi, mahiyet ve cihazatımızı, bütün bu kainatı, ALLAH(C.C)’ın rızası istikametinde kullanmak mecburiyetindeyiz. Çünkü bunların hakiki sahibi biz değiliz ki veya bunlar bize ait mülkümüz değil ki, istediğimiz gibi kullanalım.

İnsan ister yönetici, ister yönetilen olsun istediği gibi hareket edemez. Hak nasıl istiyorsa öyle yaşamakla, öyle söylemekle, öyle yapmakla görevlidir. İnsanın nefsi ve bütün eşya ALLAH Azze ve Celle’nin ona emaneti olduğu gibi gönderdiği kitap, görevlendirdiği peygamber, mükellef tutulduğu tekliflerinin tamamı yani ibadetlerde emanettir.

Namaz, oruç, zekat, hac, Tevhid, cihad emanettir. Saklamakla görevli olduğumuz emanetler, vakıf olduğumuz, ifşasıyla mükellef olmadığımız sırlar emanettir.

Borç emanettir, doğruluk, adalet, temizlik, niyet, tadili erkan, sabır, şükür, sözde durmak, ALLAH(C.C)’ın koyduğu sınırları(hudutları) kollamak, helalde sebat etmek emanettir.

Bunların tersi de hıyanettir. Namazı, orucu, haccı, zekatı vs. terk etmek hıyanettir. Cihadı bırakmak, Tevhidden yüz çevirmek hıyanettir. Saklamakla görevli olduğumuz emanetleri zayi etmek, sırları saklamayıp ifşa etmek, borçları ödememek hıyanettir. Daha da anlaşılır olsun diye açalım.

Yalan, zulüm, gerek abdest gerek boy abdesti almamakla vücudu maddi ve manevi kir içinde bırakmak hıyanettir, niyeti kötüye kullanmak(ihlassız), namazı tadil-i erkansız kılmak veya namazı tenhada güzel kılmamak hıyanettir. Sabırsızlık, şükürsüzlük, ahdinden dönmek, ALLAH(C.C)’ın sınırlarını (hudud) aşmak, helalle yetinmeyip harama bulaşmak hıyanettir.

İçinizdeki muhabbette emanettir, Onu fıtratımıza yerleştiren ALLAH(C.C) için kullanmak yani O(C.C)’nu veli edinmek, emanete riayettir, şereftir, saadettir, cennettir. Masiva için kullanmak hıyanettir, zillettir, felakettir, cehennemdir.

Onun içindir ki emanet akıl sahibi insana tevdi edilmiştir. Emanetin yani çok değerlinin kainat içinde insana hamledilmesi, Onun ALLAH(C.C) katında kadri kıymetinin, izzet ve azametinin fevkalade olduğunun ifadesidir.

ALLAH Azze ve Celle varlıklar içinde insanı seçmiş, onu liyakatli bulmuş, emir ve buyruklarını ona göndermiştir. Hakk’ın mesajını insanlara tebliğ, insanların ubudiyetini, şükür ve ibadetini Hakk’a ulaştırma vazifesini ondan istemiştir. İşte bu vazife bir emanettir.

Böyle bir ayrıcalığa, böyle şeref ve saadete mazhar olup da bunu takdir edemeyen emanete hıyanet etmiş olur. Zalim olmuş olur. Terk eden ise Alay-ı İlliyyinden Esfele Safiline düşüşü bilemeyen cahil olur. İşte insan çok zalimdir, çok cahildir. Neden çünkü her zerresiyle ALLAH(C.C)’a hıyanet etmiştir.

Rabbim emanete sahip çıkan verilen değeri muhafaza eden ruhen Yüceler Yücesine yücelen kullarından, izzet ve şerefe nail olan, neyi ve neden, niçin yaptığını bilen kullarından olmayı bizlere nasip etsin İnşaAllah.

Canını ve malını cennet karşılığında hakkıyla satan kullarından olmayı nasip eylesin…

Emanete sahip çıkanlar, satışta sorun çıkarmayanlardır…

VELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN

The post SEN SANA AİT DEĞİLKEN, SANA AİT NE OLABİLİR Kİ? appeared first on Ebrar Medya.

Hamd, Âlemlerin Rabbi Rahman, Rahim, Aziz, Cebbar, Mütekebbir bizlere Kur’an ve Sünnet vasıtası ile kurtuluşun yolunu gösteren Allah azze ve celleye mahsustur. Salât ve Selam sevgili peygamberimiz örneğimiz, önderimiz olan Peygamberlerin sonuncusu Hz. Muhammed (s.a.v) e âline, ashabına ve onlara tabi olanların üzerine olsun…

İnsanların en aldanmışları dünyaya ve onun peşin nimetlerine aldanan, bunu ahirete tercih edip, ahiret yerine buna razı olan kimselerdir. Hatta bunların bazıları:

“Dünya peşin para, ahiret ise veresiyedir” derler.

Bunlardan kimisi: “Vaad olunan incidense peşin ödenen zerre daha iyidir” der.

Kimisi: “Dünyanın zevkleri peşin, ahiretin ki ise şüphelidir; o yüzden şüphelinin ardına düşüp peşini bırakmam”

Bu, şeytanın en büyük aldatmaca ve kandırmacılarındandır. Dilsiz hayvanlar bunlardan daha akıllıdırlar. Çünkü hayvanlar kendilerine zarar verecek bir şeyden korktuklarında, dövülseler dahi oraya yaklaşmazlar. Bunlar ise kendilerini helâke götürecek şeylere dalarlar.

Böylesi biri ya inanıyordur, ya inanmıyordur. Eğer Allah’a(c.c.)  , peygamberine Allah’la (c.c.) buluşmaya, O’nun (c.c.) amellerin karşılığını vereceğine inanıyorsa Kıyamet günü insanların en çok pişman olanı olacaktır. Çünkü yaptığını bile bile yapmıştır. Eğer inanmıyorsa ahirette daha az pişman olacak ve daha az hayıflanacaktır.

“Peşin para veresiyeden hayırlıdır” sözünün cevabı şudur:

Peşin ile veresiyenin değerleri aynı ise peşin daha hayırlıdır. Eğer değerleri farklıysa ve veresiye daha üstün ise veresiye peşinden daha hayırlıdır. Dünya, başından sonuna ahrete göre bir nefes gibi iken, nasıl olur da ahirete değişilir?

Nitekim Ahmed’in Müsned’inde ve Tirmizî’de, Müsetred b. Şeddâd’ın rivayetiyle zikredilen hadiste Rasûlullah şöyle buyurmuştur:

“Dünya ahirete göre birinizin denize parmak batırması gibidir. Baksın bir; parmağında ne kadar yaşlık var kalıyor. Dünya o ıslaklık, ahiret ise deniz gibidir”

Bu peşini o veresiyeye tercih etmek en büyük ahmaklık, en çirkin cehalettir. Bütün dünyanın ahirete oranı böyleyken, sadece bir insanın ömrünün, ahirete oranı nasıldır?

Akıllıya yaraşan hangisidir, peşini tercih edip ahiretteki daimî nimetten mahrum kalmak mı, yoksa değeri ve pahası biçilmez, sonsuz sayıdaki sürekli nimeti elde etmek için basit önemsiz ve hemen son bulacak nimeti terketmek mi?

Eğer buna kesin inanıyorsan, yakında sona erecek fani bir peşini, hiç kat’î ve sonsuz bir şeye tercih ediyorsun. Eğer şüphede isen Allah’ın varlığına, kudretine, vahdaniyetine ve peygamberlerinin Allah’tan haber verdiklerinin doğruluğuna işaret eden âyetlere bir göz at, tefekkür et, kendi içinde tartış. Ta ki peygamberlerin Allah’tan getirdiklerinin şüphe götürmeyen kesin hakikatler olduğunu, göresin.

Allah’a(c.c.)  yakışmayan sıfatlar nisbet eden kimse O’na (c.c.) sövmüş, O’nu yalanlamış, Rabblığını, ve mülkün sahibi olduğunu inkar etmiş olur. Çünkü sağlıklı bir fıtrata sahip her kişinin nezdinde, hakiki hükümdarın aciz, hiçbir şeyi bilmeyen, işitmeyen görmeyen, konuşmayan, emretmeyen nehyetmeyen, ödül ve ceza vermeyen, dilediğini aziz dilediğini zelil kılmayan, mülkünün dört bir yanına elçilerini göndermeyen, hükümranlığı altındakilerin halleriyle ilgilenmeyip onları kendi hallerine bırakan ve onlara boş hayaller veren biri olması imkansız ve muhaldir. Bu, insan hükümdarların dahi hükümdarlığını zedeler ve onlara bile yaraşmazken, hakikî hükümdara nasıl yaraşır?

İnsan nutfe halinden büyüyüp kemale erene kadar ki halini düşünürse kendisine bu ehemmiyeti verip çeşitli evrelerden ve hallerden geçiren zatın onu ihmal edip kendi haline bırakmasının; ona hiç emretmemesinin, onu nehyetmemesinin, kendisine karşı görevlerini ona öğretmemesinin, ödül ve ceza vermemesinin asla yaraşmayacağını bilir.

فَلَٓا اُقْسِمُ بِمَا تُبْصِرُونَۙ

Hayır; gördüklerinize yemin ederim, (Hâkka – 38)

وَمَا لَا تُبْصِرُونَۙ

Görmediklerinize de. (Hâkka – 39)

اِنَّهُ لَقَوْلُ رَسُولٍ كَر۪يمٍۚ

Hiç şüphesiz o (Kur’an), şerefli bir elçinin kesin sözüdür. (Hâkka – 40)

Böylece firsatı değerlendirmeyen kişi her iki durumda da; inanması ve tasdik etmesi ile şüphe duyması ve yalanlaması durumlarında da kendini aldatmıştır.

Hem ahirete yakinen inanmak hem de gereğini yapmamak nasıl olur?

Şayet akıllı biri çıkıp da “Öte dünyaya, cennet ve cehenneme şüphe götürmez bir şekilde kesin inanç varken, onun gereğine göre amel etmekten geri durmak nasıl olur? Büyük bir cezayla cezalandırma veya en güzel şekilde ikram ve ihsanlarda bulunma için yarın gelmesi istenen bir insanın gafil ve rahat biçimde sabahlaması, hükümdarın huzuruna çıkışı aklına getirmemesi, ona hiçbir hazırlık yapmaması mümkün müdür?” denilirse…

Deriz ki Vallahi bu doğru ve çoğu insanlar hakkında geçerli bir sorudur. Bu ikisinin bir arada oluşu en hayret verici şeylerdendir. Amelden geri kalmanın bazı sebepleri vardır:

Bunlardan biri bilgi zayıflığı ve yakîn noksanlığıdır.

Bilginin ve bilmenin standart olduğu ve değişmeyeceği düşüncesi ise en bozuk ve en geçersiz görüşlerdendir. İbrahim (a.s.) Allah’tan, gücünün yeteceğini bildiği halde yakîni artsın ve gıyaben bildiği gözle görülür şekilde bilinene dönüşsün diye ölüleri diriltişini kendisine göstermesini istemiştir.

Ahmed de Müsned’de Rasûlullah’tan şöyle rivayet etmiştir: “Haber verme, apaçık görme gibi olmaz.”

Bilgi azlığının yanına bir de menfî şeylerle iştigal etmesi nedeniyle ahireti aklına getirmemesi eklenirse; bunlara ayrıca:

– doğanın talebleri,

– hevâ hevesinin galebesi,

– şehvetinin istilası,

– nefsin süslemesi,

– şeytanın aldatması,

– vaad gününün uzak görülmesi,

– geleceğe dair uzun hayaller gaflet,

– dünya sevgisi,

– tevile sığınma ve alışkanlıklara bağımlılık eklenince…

İşte bu durumda insanın imanını ancak gökleri ve yeryüzünü tutup düşmesine engel olan tutabilir. Bu sebepten dolayı insanlar iman ve amel yönünden farklı farklıdırlar. Bu kalpte zerre miktarı iman kalmasına kadar varır.

Bu sebeplerin tümünün kaynağı basiret ve sabrın azlığıdır. Bu yüzden yüce Allah (c.c) sabır ve yakin ehlini övmüş; onları dinin önderleri kabul etmiştir; Yüce Allah (c.c) şöyle buyurur:

وَجَعَلْنَا مِنْهُمْ اَئِمَّةً يَهْدُونَ بِاَمْرِنَا لَمَّا صَبَرُواۜ وَكَانُوا بِاٰيَاتِنَا يُوقِنُونَ

Ve onların içinden, sabrettikleri zaman emrimizle doğru yola iletip-yönelten önderler kıldık; onlar bizim ayetlerimize kesin bilgiyle inanıyorlardı. (Secde – 24)

SEYYİD KUTUP: Burada amaç o sıralarda Mekke’deki Müslüman azınlığa, İsrail oğulları arasındaki seçkinler gibi sabretmeleri, tıpkı onlar gibi Allah (c.c)’ ın ayetlerine kesin şekilde iman etmeleri, böylece onlar İsrail oğullarına yol gösterici önderler oldukları gibi, kendilerinin de Müslüman kitleye önderler olmaları mesajını vermek, bunun yanı sıra önderlik ve kılavuzluğun yolunun sabır ve kesin inanç olduğunu vurgulamaktır.

İBNİ KESİR : Allah Teâla buyurur ki: «İçlerinden de sabrettikleri zaman emri­mizle doğru yola götürecek kılavuzlar ta’yîn ettik. Ve onlar âyetlerimizi çok iyi biliyorlardı.» Allah’ın emirlerine sabrettikleri, yasakladıklarını terkettikleri, elçilerini doğruladıkları ve elçilerinin kendilerine getirdik­lerine uydukları içindir ki onlardan; Allah’ın emriyle hakka ileten, hayra davet eden, iyiliği emreden ve kötülükten men’eden imamlar bulunmuştur. Sonra değiştirdikleri ve tahrif edip te’vîlde bulundukla­rında bu makam ellerinden alınmış ve kalbleri katılaşmıştır. Onlar ke­limeleri yerlerinden değiştirerek tahrif etmişlerdir. Bu yüzden artık on­ların sâlih amelleri ve sıhhatli bir inançları kalmamıştır.

Bu sebepledir ki Allah Teâlâ: «İçlerinden de sabrettikleri zaman emrimizle doğru yo­la götürecek kılavuzlar ta’yîn ettik.» buyurmuştur. Katâde ve Süfyân:Dünyaya karşı sabrettikleri zaman, demişlerdir. Hasan İbn Salih de böyle söylemiştir.

Süfyân der ki: Onlar böyle idiler. Kişiye, dünyadan sakınmadıkça kendisine uyulan bir imam olması yaraşmaz. Vekî’nin naklettiğine göre

Süfyân şöyle diyor: Nasıl ki cesede ekmek gerekliyse dine de ilim gereklidir.

Şafiî’nin kızının oğlu der ki: Babam, amcama veya amcam babama demiştir okudu ki

Süfyân’a Hz. Ali (r.a.)nin: Cesede göre baş ne ise îmâna göre sabır da odur.

Allah Teâlâ’nm: «içlerinden de sabrettikleri zaman emrimizle doğru yola götürecek kıla­vuzlar ta’yîn ettik.» sözünü işitmez misin, sözü sorulmuştu.

Süfyân şöy­le dedi: İşin başında sebat, edince reisler oldular.

Âlimlerden birisi şöyle diyor: Sabır ve yakın ile dinde imamete ulaşılır. Bu sebeple­dir ki Allah Teâlâ başka bir âyet-i kerîme’de: «Andolsun ki Biz, İsrâil-oğullarına kitabı, hükmü ve nübüvveti vermiştik. Kendilerini temiz şeylerden rızıklandırmış ve onları dünyalara üstün kılmıştık. Din konu­sunda onlara burhanlar verdik. Ama onlar, kendilerine ilim geldikten sonra aralarındaki çekememezlikten dolayı ayrılığa düştüler.» (Câsiye, 16,17) buyururken burada da: «(İnançlar ve amellerden) ayrılığa düş­tükleri şeylerde Rabbın muhakkak ki kıyamet günü aralarında hükme­decektir.»  buyurur.( Ebu’l-Fida İsmail İbn Kesir, Hadislerle Kur’an-ı Kerim Tefsiri, Çağrı Yayınları: 12/6454-6455)

Rabbim bizleri bu dünya hayatında sabır ve yakin ile imamete ulaşanlardan olmayı nasip etsin İnşallah.

Rabbim Hakkı Hak bilip Hakka sarılan, batılı batıl bilip batıldan içtinab eden kullarından eylesin.

VELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN

The post SAĞLIKLI FITRATA SAHİP OLANLAR ANLAR! appeared first on Ebrar Medya.

BİSMİLLAHİRRAHMANİRRAHİM 

وَمَكَرُوا وَمَكَرَ اللّٰهُۜ وَاللّٰهُ خَيْرُ الْمَاكِر۪ينَ۟

Hamd, Âlemlerin Rabbi Rahman, Rahim, Aziz, Cebbar, Mütekebbir bizlere Kur’an ve Sünnet vasıtası ile kurtuluşun yolunu gösteren Allah Azze ve Celle’ye mahsustur. Salât ve Selam sevgili peygamberimiz örneğimiz, önderimiz olan Peygamberlerin sonuncusu Hz. Muhammed (s.a.v) e âline, ashabına ve onlara tabi olanların üzerine olsun…

Salat; Allah(C.C)’ın bize neyi getirdiyse almamızı ve bize neyi nehyettiyse ondan sakınmamızı emrettiği (Haşr 7) ve en güzel ahlak üzeredir diye vasfettiği, iman edenlere en güzel örnektir. (Ahzap 21) dediği kutlu Peygamber Muhammed (S.a.v.)’e olsun.

Selam; Muhacir ve Ensar’dan öne geçen ve güzellikle onların yolunu takip edinen, Allah’ın onlardan ve onlarında Allah’tan razı olduğu (Tevbe100) sahabe, tabiin ve etbai tabiine ve kıyamete kadar kitap ve sünnetin etrafında dönmeyi kendine şeref bilip sünneti savunan ve sünnete saldıranlara eliyle, diliyle ve kalbiyle savaş açan mü’min ve muvahidlere olsun…

Her müminin, âlimleri ve salihleri sevmesi, onlar ile düşüp kalkmayı huy edinmesi, gereken bilgileri onlara sorup edinmesi, nasihatlerini tutması, çirkin davranışlardan kaçınması ve şeytanı düşman bilmesi gerekir.

Adamın biri Hasan-ül Basrî’ye «Şeytan uyur mu» diye sorar. Hasan da gülümseyerek; «O uyusaydı, biz rahat ederdik» diye cevap verir.

Demek ki, mü’min için şeytandan kurtuluş yoktur. Fakat ona karşı koymak, gücünü azaltmak mümkündür.

Peygamber’imiz (S.A.S.) buyuruyor ki:

-İçinizden biri yolculukta devesini nasıl halsiz düşürürse, mü’min de şeytanını öyle bıktırıp halsiz düşürür.»

İbni Mes’ûd buyurur ki;

«Mü’minin şeytanı halsiz ve perişandır.»

Kays İbni Haccâc buyurur ki;

«Şeytanım bana dedi ki; «Sana geldiğim zaman kurbanlık hayvan gibi idim, şimdi serçe gibiyim.»

«Neden?» diye sordum; bana; «Her an Allah’ın (C.C) adını anarak beni eritiyorsun!» diye cevap verdi.»

Demek ki, takva ehline göre, şeytanın gireceği kapıları kapamak veya onun yolunu gözetleyip zararından korunmak zor değildir. Burada görünen kapıları ve günaha sürükleyen açık yolları kastediyorum. Onlar yalnız onun dolambaçlı yollarında tuzağa düşebilirler Çünkü bu yolları görüp gözetip koruyamayabilirler.

Zira kalbe varan yollar içinde şeytana ait olanlar bir çok olduğu halde, meleklere ait olan, yalnız bir tanedir. O tek kapıyı diğer kapılardan ayırt etmek zordur. İnsan bu durumda, karanlık gecede yönü belirsiz bir çok yolun başında kalan bir çöl yolcusu gibidir. Yolunu seçebilmek için basiret gözüne ve aydınlatıcı güneşin doğuşuna muhtaçtır.

Burada basiret gözü, takva ile arınmış kalb, aydınlatıcı güneş de yolun doğrusunu seçmede kendisine rehber olacak olan Allah’ın Kitabı ile Rasulullah’ın Sünneti’ne dayanan bilgidir. Yoksa önündeki yollar çok ve belirsizdir.

Abdullah Ibni Mes’ûd buyurur ki;

«Peygamber’imiz bir gün yere bir çizgi çizdi ve bu Allah’a varan yoldur» dedi. Arkasından o ana çizginin sağından ve solundan gecen bir kaç çizgi daha çizdi ve «Bunlar da çeşitli yollardır, her birinin başında birer şeytan vardır ve kendi yoluna çağırır.» diyerek şu âyeti okudu:

“Bu benim dosdoğru yolumdur. Bu ana yolu tutun. Çeşitli yan yollara girmeyiniz ki, bu tutum, sizi O’nun ana yolundan ayrı düşürmesin. Allah, kötülüklerden sakınasınız diye bunları size emretti.”(En’am – 153)

Biz şeytanin belirsiz yollarına örnek olarak iste açık bir misal verdik, günah islemekten kaçman, nefsî arzularına hâkim olan âlim ve abid’leri aldatmak için kullandığı yol budur. Simdi de herkesçe malûm olan açık yollarından bir örnek verelim. Bu yola insan mecbur kalmadıkça girmez,
örnek şudur; Peygamberimizden rivayet edildiğine göre buyurmuştur ki:

«İsrail oğullarında bir keşiş vardı. Şeytan bir kıza kastederek onun gırtlağını sıktı. Ailesine de kızlarını ancak söz konusu keşişin tedavi edebileceğini telkin etti.

Bunun üzerine kızlarını keşişe getirdiler. Adam önce kızı tedavi etmek istemedi ise de aşırı ısrarlar karşısında razı oldu. Kız, tedavi için yanında kalırken şeytan keşişe sokularak ırzına geçmesi için adamı kışkırttı. Kışkırtmalar sonunda keşiş, kızın ırzına geçti ve kızı gebe bıraktı.

Bunun üzerine şeytan «Simdi ailesi gelecek, rezil olacaksın. Onu öldür. Sorarlarsa, (öldü) dersin» diye içine vesvese saldı. Keşiş de şeytana uyarak kızı öldürüp gömdü.

Arkasından şeytan kızın ailesine koştu, keşişin onu gebe bıraktıktan sonra öldürüp gömdüğünü gammazladı. Ailesi keşişe kızlarını sorunca «öldü» dedi.
Bunun üzerine kızın ailesi, kızlarına karşılık keşişi öldürmeye karar verdiler. Bu arada yine şeytan ona sokuldu. «Kızın gırtlağını sıkan da, ailesini senin üzerine kışkırtan da benim. Benim sözüme uy ki, kurtulasın. Seni onların elinden yalnız ben kurtarabilirim* dedi.

Keşiş «Ne yapmamı istiyorsun» dedi. Şeytan “bana iki kere secde edeceksin” dedi. Keşiş de şeytana iki kere secde etti. Bunun üzerine şeytan, ona «Seninle artık hiç bir işim kalmadı» diyerek ortadan kayboldu.

İste Yüce Allah söyle buyuruyor:

“Yahudileri Müslümanlar ile savaşmaya kışkırtan münafıkların durumu, şeytanın tutumu gibidir. Hani insana «Kâfir ol» demiş. İnsan da kâfir olunca «Ben, senden beriyim. (Uzağım) Ben Alemlerin Rabbi olan Allâh’dan korkarım» demiştir.” (Haşr – 16)

Söylendiğine göre, şeytan. Imâm-i Şafii’ye «Beni dilediği gibi yaratıp dilediği yolda kullanan ve sonra da dilerse cennete, dilerse cehenneme koyacak olan Allah hakkında ne dersin, bu davranışında âdil midir, yoksa zalim midir?» diye sorar.

Imâm-i Şafii onun bu sözü hakkında düşünür, sonra su cevabi verir.

«Hey mel’ün! Senin arzuna göre seni yarattı ise sana muhakkak zulmetmiştir. Eğer seni kendi iradesini gereğince yarattı ise O. davranışlarında sana karşı mes’ül değildir. Davranışlarından mes’ül olanlar, insanlardır.»

Bu cevap karşısında şeytan perişan olup neredeyse yerin dibine geçer. Arkasından Şafii’ ye vallahi «Ben bu soru ile, yetmiş bin âbidi, kulluk mertebesinden çıkarak zındıklar hanesine döndürdüm» diye cevap verir.

Yine söylendiğine göre, şeytan bir gün Hz. İsa’ya (A.S) görünerek O’na «Lâ ilâhe illallah de» diye teklif eder.

Hz. İsa (A.S.) ona «Doğru sözdür, fakat onu senin demenle söylemem» diye karşılık verir.

Çünkü onun Kötülük yolundaki hesapsız tuzakları gibi iyilik yolunda görünen tuzakları da vardır. Allah’ın korudukları müstesna, bir çok âbidi zahidi, zengini ve çeşitli zümreye mensub kimseyi bu yoldan helake sürükler.

اِنَّ الشَّيْطَانَ لَكُمْ عَدُوٌّ فَاتَّخِذُوهُ عَدُواًّۜ اِنَّمَا يَدْعُوا حِزْبَهُ لِيَكُونُوا مِنْ اَصْحَابِ السَّع۪يرِۜ

 “Çünkü şeytan, sizin düşmanınızdır, siz de onu düşman sayın. O, kendi taraftarlarını ancak ateş ehlinden olmaya çağırır. “(Fâtır – 6)

RABBİM DOSTLARINI DOST DÜŞMANLARINI DÜŞMAN EDİNEN KULLARINDAN OLABİLMEYİ NASİP EYLESİN.

KENDİSİNİ VELİ EDİNENLERDEN OLMAYI NASİP EYLESİN İNŞALLAH..

VELHAMDULİLLAHİ RABBİL ALEMİN

The post ALLAH(C.C) TUZAK KURANLARIN HAYIRLISIDIR appeared first on Ebrar Medya.

Hamd alemlerin Rabbi ALLAH(C.C)’a, Salat ve Selam sevgili Peygamberimiz Hz. Muhammed(s.a.v)’e, aline ve ashabına olsun İnşaAllah.

Birbirinden farklı, uyuşmaları mümkün olmayan iki sistem…(Tevhid ve Şirk)

Tevhid, insanı tüm kainatı yaratan ve ortağı olmayan, insanın inanç esaslarını, yasa ve hükümlerini, hayat metodunu, ölçülerini, edep ve ahlakını, hayata ilişkin düşünce sistemini nereden alacağını belirleyen bir sistem… Şüphesiz Mü’min tüm bunları sadece ve sadece ALLAH(C.C)’tan alır. Gizli ve açık hiçbir şekilde şirk unsurları bulaşmadan tüm hayatı bu esasa dayanması ve bu esas üzerinde hareket etmesi gerekmektedir. İşte, böyle bir ayrılığın gerçekleşmesi hem davetçi arasından hem de davet edilenler açısından bir zorunluluktur.

Bir kere şu çok iyi bir şekilde bilinmelidir ki cahiliyye tüm organları ile yine eski cahiliyyedir. İslam’da öyle… Aralarında uçurum büyüktür. O zaman tek çare cahiliyeden tamamen bir ayrılış ve tüm kirlerden arınmış olarak İslam’a giriştir. Cahiliyyeyi bırakıp, İslam’a hicret… İşte yolun ilk adımı budur. Davetçinin atacağı ilk adım, cahiliyeden kopmak ve bu kopuşun şuurunu taşımaktır. Düşünce yapısıyla hayat metodu ve günlük fiilleri ile cahiliyeden ayrılmasıdır. İşte bu ayrılış, gerçekleştiği zaman orta yolda anlaşmaya, yardımlaşmaya imkan yoktur. Bu ayrılış cahiliyye mensuplarının mensup oldukları düzenlerini tamamen terk edip İslam saflarına katılacakları güne kadar sürecek bir ayrılıştır. Şu halde orta yol çözümlerine başvurmak, yolun bir yerinde buluşmak veya cahiliyeye bir yama olmak yoktur cahiliye, İslam kılıfına bürünse bile…

Cahiliyyeden ayrılmak ve bunu bilinçaltına yerleştirmek davetçinin ilk adımı ve mihenk taşıdır. Çünkü o, kendisinin tüm bu cahiliye fertlerinden uzak olduğunu bilmek zorundadır. Onların dini onlara, kendi dini kendinedir. Onların yolu onlara, kendi yolu kendinedir. Bir tek adım dahi olsa onların yolunda yürüyemez. Çünkü davetçinin görevi, yaranmaya kalkışmadan yolundan küçük veya büyük hiçbir şekilde ödün vermeden onları yolları ile başbaşa bırakmaktır. Çünkü tam bir soyutlanma, tam bir ayrılış ve apaçık bir kararlılık söz konusu olur.

İslam davetçileri bugün böyle bir ayrılış ve kararlılığa ne kadar muhtaçtır. Tamamen sapmış bir cahiliyenin içerisinde, ALLAH(C.C)’ın dinin daha önce tanıyıp da zamanla bu dinin gerçeklerinden uzaklaşmış insanların arasında, İslam’ı yeniden hayata geçirme şuuruna ne kadar da muhtaçtır. Akide ile bir zamanlar tanıştıkları halde;

“Kalpleri katılaşan ve pek çokları da fasık olan” (Hadid 16)

İnsanların arasında bu bilince ne kadarda muhtaçtırlar. Öyleyse orta yol çözümlerine başvurmak, yolun bir yerinde buluşmak yoktur. Cahiliyyenin hatalarını ıslah etmek ona, yama olmak yoktur… Bunların hiç birisi yoktur. Olması gereken tek şey davettir. Tıpkı ilk günkü davet gibi cahili bir ortamda ama cahiliyeden tamamen ayrılmış şekilde bir davet…

“Sizin dininiz size benim dinim banadır.” (Kafirun 6)

Bu ayrılış gerçekleşmediği sürece aldanmak, cahiliyeye yama olmak devam edecektir. Ana esaslara dayalı olmayan bir İslam çağrısı sönük ve güçsüz olmaya mahkumdur. Çünkü İslam çağrısının dayandığı temel nokta KARARLI olmaktır. Açıklık, belirlilik veya cesarettir. İşte ilk çağrıcının kullandığı yolda buydu…

“Öyleyse kafirlere itaat etme ve onlara karşı (Kur’an ile) büyük cihad ver! (Furkan 52)

Bugün bizlerinde istikrarlı bir şekilde büyük bir azim ve gayretle bu ayrışımı yapmak durumundayız. Çünkü bu ayrılış olmadığı, yapılmadığı sürece sadece amellerle hiçbir yere varamayız. Akide ve varoluşta ki şuuru yakalamak elzemdir. Rabbim bizlere cahiliyeden tamamen sıyrılıp, Tevhid safında buluşanlardan eylesin… Amin.

-VELHAMDULİİLAHİRABBİLALEMİN-

The post İSLAM’DA CAHİLİYYE’YE YAMA OLMAK YOKTUR! appeared first on Ebrar Medya.

Hamd alemlerin Rabbi ve İlahı ALLAH(Celle Cealuhu)’a aittir. Salat ve Selam sevgi Peygamberimiz Hz. Muhammed(s.a.v)’e O’nun aline ve ashabına olsun İnşaAllah.

Gerçeğe inanma veya inkar etme, iyilikte bulunma yahut kötülük yapma özgürlüğü ve gücüne sahip insanlar dünyada farklı inançları benimseyip değişik davranışlar sergilemektedir. Kimi gerçeği onaylamakta veya reddetmekte, kimi gerçeğe destek vermekte veya bu gerçeğe karşı mücadele etmektedir. Bir kısım insan iyilik yaparken bir kısmı kötülük etmekte, bir kısmı zulmederken bir kısmı da zulme uğramakta, bazıları adil bazıları da zalim olmakta, bazıları ALLAH(Celle Celaluhu)’a inanıp buyruklarına uymakta, bazıları da inkar edip buyruklarına isyan etmektedir.

Akıl, Müslümanla kafirin, muttaki ile günahkarın, yeryüzünde yanlışı düzeltenle bozguncunun, adil ve zalimin ayırt edildiği ve yaptıkları işlere karşılıklarının verildiği alemin var olmasını gerekli görür.

ALLAH(Celle Celaluhu) şöyle buyurmaktadır;

“Mülk (hükümranlık) elinde olan (Allah) yücedir ve O, her şeye kadirdir. O, ölümü ve hayatı, amel/davranış bakımından hanginizin daha güzel olacağını imtihan etmek için yarattı. O mutlak galip, çok bağışlayandır.” (MÜLK 1-2)

Dünyaya imtihan için geldiğini bilen Müslüman daima hesap gününden korkar, Buluğ çağı ile ölüm arası iğneden ipliğe her şeyin hesabını vereceğini bilir. Böylece günlük hayatını kendi arzu ve heveslerine göre değil Rasulullah(sav)’ın önder ve liderliğinde, ALLAH(Celle Celaluhu)’ın emir ve yasaklarına göre düzenler, amellerin daha (en) güzelini yapmaya çalışır. Bakara 281. Ayette Rabbimiz şöyle buyurmaktadır;

“Öyle bir günden sakının ki (hepiniz) o günde ALLAH(C.C)’a döndürüleceksiniz. Sonra herkese kazandığı(nın karşılığı) tastamam verilecek ve onlar asla haksızlığa uğratılmayacaklardır.” (BAKARA 281)

ALLAH(Celle Celaluhu)’a dönüp herkesin kazancının eksiksiz verileceği gün, Mü’min vicdanına korku salan bu manzaranın olduğu gün zor bir gündür. Bu günde Yüce ALLAH(C.C)’ın önünde durmak, insanın varlığını sarsacak bir duygudur. Bu uyarı, muamele atmosferine; alışveriş… Kazanç ve muhalefet havasına uygun düşmektedir. Çünkü bu geçmişte olan her şeyin bütünüyle tasfiye edileceği ve geçmişte bulunanlar arasındaki şeyler hakkında son hükmün verileceği gündür. Mü’min kalbin bu günden korkup sakınması en iyi ve güzel olandır.

Kuşkusuz, takva, vicdanın derinliğinde gizlenen bir bekçidir. İslam onu oraya yerleştirmektedir. Öyle ki kalp artık ondan kurtulamaz. Çünkü o, bu derinliklerde yer etmiştir.

Bu son derece güçlü yeryüzünün pratiğinde temsil edilen, cömert, yumuşak, ALLAH(Celle Celaluhu) beşeriyete rahmeti, insana ikramı, ancak beşeriyetin ondan kaçtığı, ALLAH(Celle Celaluhu)’ın ve insanların düşmanı olanların engelledikleri düzen olan İSLAM’DIR.

Şayet ölümle her şey sona erecekse ve insanların yapıp ettiklerine karşılıklarının verileceği bir ahiret alemi yoksa bütün inanç ve davranışlar değer hükmü bakımından eşit hale gelir. Bu ise insanların doğruluğu üzerinde ittifak ettiği adalet ilkesiyle bağdaşmaz ve kabul edilir bir tablo oluşturmaz. Her insan yaptığı zerre kadar iyi veya kötü davranışının karşılığını görmelidir. Şu halde insanlar ahiret aleminin gerekli olduğunu bu açıdan da düşünerek bulabilirler.

Aklını kullanan insan hiçbir şeyin ve hiçbir kimsenin faydasının olmayacağı o gün için hazırlık yapar. Adaletle İslam olur… Rabbim adaleti kaim kılan kullarından olmayı nasip etsin İnşaALLAH.

VELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN

SELAM VE DUA İLE

The post HERKESİN İNANÇ VE DAVRANIŞLARININ KARŞILIĞINI ALACAĞI GÜN! appeared first on Ebrar Medya.

Allah (c.c) Ayet’i Kerimelerin de şöyle buyurmaktadır:

اِنَّٓا اَنْزَلْنَا التَّوْرٰيةَ ف۪يهَا هُدًى وَنُورٌۚ يَحْكُمُ بِهَا النَّبِيُّونَ الَّذ۪ينَ اَسْلَمُوا لِلَّذ۪ينَ هَادُوا وَالرَّبَّانِيُّونَ وَالْاَحْبَارُ بِمَا اسْتُحْفِظُوا مِنْ كِتَابِ اللّٰهِ وَكَانُوا عَلَيْهِ شُهَدَٓاءَۚ فَلَا تَخْشَوُا النَّاسَ وَاخْشَوْنِ وَلَا تَشْتَرُوا بِاٰيَات۪ي ثَمَناً قَل۪يلاًۜ وَمَنْ لَمْ يَحْكُمْ بِمَٓا اَنْزَلَ اللّٰهُ فَاُو۬لٰٓئِكَ هُمُ الْكَافِرُونَ

İçinde hidayet ve nûr bulunan Tevrat’ı, elbette biz indirdik. Müslüman olan peygamberler, yahudiler hakkında hükmederler, kendilerini Tanrıya adamış zâhitler, âlimler de, Allah’ın kitabını korumakla görevlendirildiklerinden (onunla hüküm verirler) ve onun Allah’ın kitabı olduğuna şahitlik ederlerdi. İnsanlardan korkmayın, benden korkun, âyetlerimi az bir paraya satmayın. Kim Allah’ın indirdiğiyle hükmetmezse, işte onlar kâfirlerin ta kendileridir.

(Mâide – 44)

وَكَتَبْنَا عَلَيْهِمْ ف۪يهَٓا اَنَّ النَّفْسَ بِالنَّفْسِۙ وَالْعَيْنَ بِالْعَيْنِ وَالْاَنْفَ بِالْاَنْفِ وَالْاُذُنَ بِالْاُذُنِ وَالسِّنَّ بِالسِّنِّۙ وَالْجُرُوحَ قِصَاصٌۜ فَمَنْ تَصَدَّقَ بِه۪ فَهُوَ كَفَّارَةٌ لَهُۜ وَمَنْ لَمْ يَحْكُمْ بِمَٓا اَنْزَلَ اللّٰهُ فَاُو۬لٰٓئِكَ هُمُ الظَّالِمُونَ

Biz Tevrat’ta onlara, cana can, göze göz, buruna burun, kulağa kulak, dişe diş ve yaralara karşılıklı kısas (ödeşme) yazdık. Bununla beraber kim kısas hakkını bağışlarsa, bu kendi günahlarına keffaret olur. Ve kim Allah’ın indirdiğiyle hükmetmezse, işte onlar zalimlerin ta kendileridir.

(Mâide – 45)

Allah (c.c) katında gönderilmiş her din’le amaçlanan yaşama yön vermektir.Pratik gerçekçi bir yaşam biçimi belirlemektir. Allah (c.c)’nun dine yüklediği misyon,insanların yaşam biçimlerini belirlemek,düzenlemek,yönlendirmek ve koruma altına almaktır.Din insanların,heykellerin,ikonların ya da mihrapların karşısına geçerek tapınmalarını sağlamak üzere,kişinin iç dünyasına yönelik olarak indirilmemiştir.İnsanların yaşamlarında ve onların iç dünyalarının eğitiminde bunların hiçbirinin önemi yoktur demiyoruz ancak bunlar insanların yaşam biçimlerini belirleme düzenleme,yönlendirme ve koruma altına alma konularında tek başına yeterli olamaz. İnsanların yaşamlarında pratik bir karşılığı olması gereken bir Şeriat,bir düzen,bir sistem salt bunlar üzerine ikame edilemez.

Bu saydıklarımızı insanlar yasalar ve otorite çerçevesinde belirlerler.Yasalara ve otoriteye ters bir davranışta bulundukların da bundan sorumlu tutulurlar ve belirli cezalara çarptırılırlar.İnsanların yaşamlarını en düzgün bir biçimde sürdürebilmeleri ancak inanç,idealler ve yasaların tek bir kaynağa dayanması durumun da mümkün olabilir. Allah (c.c) insanların hareketlerine ve davranışlarına egemen olduğu gibi onların yüreklerinde ve içlerinde sakladıkları her türlü sırra da egemendir. O,insanların davranışlarının ve tutumlarının karşılığını dünya hayatında Şeriat’a göre,ahiret hayatında ise yapacağı sorgulamaya göre en adil biçimde verecektir.

Ancak otorite parçalanacak olursa anlayışlar farklı kaynaklarla temellendirilecek olursa Allah(c.c)’nun otoritesi sadece vicdanlara ve insanların iç dünyalarına indirgenerek rejim ve yasalar konusundaki otorite Allah’ın dışında birine verilecek olursa ahirette ki ceza ve mükafatlar konusundaki otorite Allah (c.c)’nın dünyada ki cezalar konusundaki otorite bir başkasına ait kabul edilirse işte o zaman insanlığın ruhu farklı iki otorite farklı iki yönelim farklı iki yöntem arasında parçalanmış demektir.Bu durum da insanların yaşamların da aksaklıklar bozukluklar ortaya çıkmaya başlar.

Bunu Kuran-ı Kerim’de Alemlerin Rabb’i bize şu şekilde bildirmektedir:

لَوْ كَانَ ف۪يهِمَٓا اٰلِهَةٌ اِلَّا اللّٰهُ لَفَسَدَتَاۚ فَسُبْحَانَ اللّٰهِ رَبِّ الْعَرْشِ عَمَّا يَصِفُونَ

Eğer yer ile gökte Allah’tan başka ilâhlar olsaydı, bunların ikisi de muhakkak fesada uğrar yok olurdu. O halde Arş’ın Rabbi olan Allah, onların vasfetmekte oldukları şeylerden (bütün noksanlıklardan) beridir, münezzehtir.

(Enbiyâ – 22)

وَلَوِ اتَّبَعَ الْحَقُّ اَهْوَٓاءَهُمْ لَفَسَدَتِ السَّمٰوَاتُ وَالْاَرْضُ وَمَنْ ف۪يهِنَّۜ بَلْ اَتَيْنَاهُمْ بِذِكْرِهِمْ فَهُمْ عَنْ ذِكْرِهِمْ مُعْرِضُونَۜ

Eğer hak, onların kötü arzu ve isteklerine uysaydı, mutlaka gökler ve yer ile bunlarda bulunan kimseler bozulur giderdi. Hayır, biz onlara şan ve şereflerini getirdik; fakat onlar kendi şereflerine sırt çevirirler.

(Mü’minûn – 71)

‘’Gerçekten Tevrat’ı biz indirdik;bu yol doğru yol klavuzluğu ve ışık içerir’’ Tevrat Allah (c.c)’nun indirdiği biçimiyle Yahudi kavmini doğru yola iletmek Allah’a ulaştıran yol ve yaşam süresince izlenmesi gereken yol konularında onları aydınlatmak üzere indirilmiş bir İlahi kitaptır.Bu kitap Tevhid inancını içermektedir.Kapsamlı bir ibadet sistemi içermektedir. Aynı zamanda bir yol belirlemektedir.

“Gerek Allah’a teslim olmuş peygamberler ve gerekse Allah’a bağlı bilginler ile din adamları, Allah’ın bu kitabının görevli koruyucuları ve doğruluğunun şahitleri sıfatı ile yahudiler arasında buna göre hüküm verirler.” Bir inanç ve ibadet sistemini de beraberinde getirmiş olan Tevrat’ı Allah, insanların salt vicdanları ve yürekleri için doğru yol kılavuzu ve ışık olsun diye indirmedi. Onu, bundan da öte aynı zamanda, pratik hayata Allah’ın sistemi doğrultusunda yön verecek ve yaşamı bu sistem çerçevesinde korumaya alacak bir şeriat içermesi hasebiyle, bu bağlamda da bir doğru yol kılavuzu ve ışık olması için indirdi. Kendilerini Allah’a teslim etmiş peygamberler, Tevrat’la hüküm verirler. Onlar ona, kendilerinden birşey eklemezler. O kitap tümüyle Allah’a aittir. İlahlık niteliklerine ilişkin herhangi bir nitelik konusunda, peygamberlerin bir istemi, bir otoritesi ya da bir iddiası asla yoktur. -İslâm’ın özgün anlamı da budur zaten- O peygamberler, yahudilere Tevrat’a göre hüküm veriyorlardı. -Tevrat, sadece yahudilere ilişkin indirilmiş bir şeriattı- onların din adamları yani yargıçları ve bilginleri de yine Tevrat’a göre hüküm verïyorlardı. Zira onlar, Allah’ın kitabını korumakla ve onun doğruluğuna tanıklık etmekle yükümlüydüler. Nitekim, kendi yaşamlarını Tevrat’ın buyrukları doğrultusunda düzenleyerek, dindaşları arasında Allah’ın şeriatını hakim kılarak, söz konusu tanıklıklarının gereğini de yerine getirmekteydiler.

Burada, Tevrat’a ilişkin ayetler noktalanmadan önce, Allah’ın kitabıyla hüküm verilmesi ve de söz konusu hükümleri verirken insanların arzularından, diretmelerinden, savaşlarından etkilenilmemesi için gereken özeni göstermeleri için müslümanların dikkatleri çekiliyor. Allah’ın kitabına sahip çıkan herkes, bu noktada özen göstermek zorundadır. Bunun aksini yapanlara ya da bu konuda çekingen davrananlara gelince:

“İnsanlardan değil, benden korkunuz da ayetlerimi bir kaç para karşılığında satmayınız. Kim Allah’ın indirdiği ayetlere göre hüküm vermez ise onlar kafirlerin ta kendileridirler.”

Yüce Allah, -her zaman ve her ulustan- kimi insanların, Allah’ın indirdikleri ile hüküm verilmesine karşı çıkacaklarını biliyordu. Bu tür insanların öz benlikleri, Allah’ın hükümlerine razı olmaya ve söz konusu hükümlere boyun eğmeye kesinlikle yanaşmayacaktır. Burjuvalar, tağutlar, tahtları ve üst makamları ellerinde bulunduran mirasyediler, Allah’ın indirdikleriyle hükmedilmesine kesinkes karşı çıkacaklardır. Zira Allah’ın indirdiği hükümler uygulandığında, onların yüzlerine geçirmiş olduğu ilahlık maskesi yere düşecek ve ilahlık sadece Allah’a ait olacaktır. Böylece, insanlar için Allah’ın izin vermediği kanunlar koyan söz konusu kimselerin elindeki egemenlik, yasama ve yürütme yetkisi çekilip alınmış olacaktır. Sömürü, zulüm ve haram üzerine kurdukları düzene kendilerine maddi ve ekonomik çıkar sağlamakta olan söz konusu kimseler elbette ki Allah’ın indirdiği hükümlerin uygulanmaması için yırtınacaklardır. Çünkü Allah’ın şeriatı, onların zulüm üzerine kurulu çıkar mekanizmalarının kökünü kazıyacaktır. Şehvetlerinin, tutkularının, yarmaladıkları malların esiri olanlar, ahlâkî çözülmeyi yaşayanlar, Allah’ın indirdiği hükümlerin yürürlüğe konmaması için elbette ki direneceklerdir. Çünkü Allah’ın dini, onları bu niteliklerinden arınmaya zorlayacak, bunu yapmamaları durumunda ise onları cezalandıracaktır. Söz konusu kimseler, yeryüzünde iyiliğin, adaletin, barışın yaygınlaşmasından rahatsız olduklarından dolayı, her türlü yola başvurarak, Allah’ın hükümlerinin yürürlüğe konmasını engellemek için çabalayacaklardır.

Allah, indirdiği hükümler yürürlüğe konmak istendiğinde, her cephede bu tür direnişlerle karşılaşılacağını biliyordu. Bu durumda, Allah’ın dinini sahiplenenlerin ve dinin doğruluğuna tanıklık edenlerin yapacağı iş, karşıt-güçlere karşı direnmek, onları göğüslemek, mal ve can pahasına da olsa mücadele etmektir. Allah, onlara hitaben diyor ki:

“İnsanlardan değil, benden korkunuz!”Onların, Allah’ın şeriatını uygulamaları dışında bir korkuları olamaz insanlardan. Bu insanlar ister, Allah’ın şeriatına boyun eğmemekte direten ve ilahlığın sadece ama sadece Allah’a ait olduğunu kabullenmeye yanaşmayan tağutlar olsun… İster, Allah’a isyan içerisinde olmakla birlikte, O’nun şeriatını kendi kişisel çıkarlarını korumak için kullanmakta olan kimseler olsun… İster, Allah’ın şeriatındaki hükümleri ağırlaştıran ve çarpıtan sapık güruhlar olsun… Her halukârda, durum değişmemektedir. Ayette kendilerine hitap edilenlerin, sözünü ettiğimiz kimselerden ve onların dışındaki insanlardan, yaşamda Allah’ın şeriatını hakim kılmak için didinme dışında korkmaları söz konusu olamaz. Asıl korkulması gerekenin, Allah olduğu hiç bir zaman unutulmamalıdır. Allah dışında hiç kimseden korkulmamalıdır.

Yine Allah, kitabının koruyucuları ve kitabının doğruluğunun tanıkları durumundaki din bilginlerinden kimilerinin, dünya hayatının çekiciliğine kapılıp baştan çıkabileceklerini de biliyordu. Bu tür din bilginlerinden, Allah’ın hükümlerini istemeyen devlet yetkilileri, zenginler ve şehvet düşkünleri ile diyalog içinde bulunanlar ve de dünya hayatının cazibesine kapılarak onların yaptıklarına hiç ses çıkarmamayı yeğleyenler de olacaktır. Zaten bu tür yoldan çıkmış din adamlarına her zaman, her toplumda rastlayabilmek mümkündür. Nitekim bu tür din adamları yahudiler arasında da vardı. İşte Allah, böylesi bir tutum içerisine girmiş din bilginlerine diyor ki:

“Ayetlerimi birkaç paralık çıkarlarınız uğruna satmayınız.”

Burada suskun kalanlara, ayetleri çarpıtanlara, yamama fetvalar ürete bilmek için çaba harcayanlara sesleniliyor! Gerçekten de bu tür kimselerin, yaptıklarına karşılık olarak alacakları para ya da sağlayacakları çıkar ne olursa olsun, neticede bir “hiç”tir. Maaş, görev, makam, unvan, titır ya da birtakım çıkarlar uğruna, dini satıp bile bile cehennemi satın aldıkları düşünülürse, kazançları gerçekten de bir hiç değil midir? Bir emanet yüklenmiş kişinin, tutup ihanet etmesinden daha kötü bir şey düşünülemez. koruyucu konumundaki birinin, vurdumduymazlaşmasından daha korkunç birşey yoktur. Tanık konumundaki birinin, gerçeği. saptırmasından daha iğrenç bir şey olamaz. Ne var ki “din adamı” kisvesi altında pek çok kimse, dine ihanet etmekte, bu konuda vurdumduymazlaşmakta ve gerçekleri saptırmaktadır. Allah’ın indirdikleriyle hükmetmeleri gerekirken, suskun kalmayı yeğlemektedirler. Yöneticilere hoş görünmeyi Allah’ın kitabına tercilı ederek, ayetleri çarpıtmaktadırlar…

“Allah’ın indirdikleri ayetlere göre hüküm vermeyenler, kafirlerin ta kendileridirler.”

Bu son derece kesin ve su götürmez bir ifadedir. Gerek ayetin orijinalinde şart edatı olarak “men”in kullanılması ve gerek cevap cümlesi, bu hükmün, herkesi kapsayabileceğinin göstergesidir. Ayette herhangi bir kapaklık olmadığı gibi bu hüküm, zaman ve mekan sınırlarını da aşmaktadır. Bu, hangi kuşakta ve hangi ulusta olursa olsun, Allah’ın indirdiği ayetlere göre hüküm vermeyen herkesi kapsamına alan genel bir hükümdür… Bunun nedenini ise daha önce açıklamıştık. Zira, Allah’ın indirdiği ayetlere göre hüküm vermeyen, Allah’ın ilahlığını reddediyor demektir. Oysa ilahlık zorunlu olarak, egemenliği ve yasamayı da içermektedir. Allah’ın :ayetlerine göre hüküm vermeyen bir kimse ise bir yandan, Allah’ın ilahlığını ve ilahlığının niteliklerini reddetmekte, diğer yandan da ilahlık hakkını ve ilahlığın niteliklerini kendisine mal etmeye kalkışmaktadır. Gerçekten de küfür bu değil de nedir? Pratik -ki bu teoriden çok daha önemlidir- sırf küfür kokuyorsa, dil ile mümin ya da müslüman olduğunu savlamanın anlamı nedir?

Son derece kesin olan bu hüküm konusunda demagoji yapmak, gerçekten kaçmaya çalışmaktan başka bir şey değildir. Böylesi bir hükmü tevil etmeye Çabalamak, ayeti çarpıtmaktan başka bir şey olamaz. Bu bağlamda yapılan demogojiler ya da teviller, söz konusu ayetin muhatabı konumundaki kimseler hakkında Allah’ın koyduğu hükmü hiçbir biçimde değiştiremez.

Allah’ın tüm dinlerindeki bu temel prensibin açıklanmasından sonra, Tevrat’taki şeriattan örnekler sıralanıyor. Ki Allah Tevrat’ı gerek Allah’a teslim olmuş peygamberler, gerekse Allah’a bağlı bilginler ile din adamları -Allah’ın bu kitabının koruyucuları ve doğruluğunun şahitleri sıfatıyla- yahudiler arasında ondaki ayetlere göre hüküm versinler diye indirmişti:

“Tevrat’ta yahudilere yazılı olarak indirdik ki, canın karşılığı can, gözün karşılığı göz, burnun karşılığı burun, kulağın karşılığı kulak, dişin karşılığı diştir ve yaralanmalarda da kârşılıklı (kısas) ilkesi geçerlidir.”

Tevrat’ta belirtilen bu hükümler, İslâm şeriatında da aynen muhafaza edilmiştir. Bu hükümler, kıyamete dek tüm insanlığın şeriatı olmak üzere indirilmiş bulunan, müslümanların şeriatının da bir parçası olmuştur. Gerçi bunlar, pratik zorunlulukların gereği olarak sadece “İslâm’ın hakim olduğu” yerde uygulanabilir. Zira, “İslâm hakim” olmayan yerlerde, bu hükümleri uygulayabilecek bir İslâmî otorite yoktur. Ancak, madem ki İslâm şeriatı Allah’ın iradesiyle her zaman ve tüm insanlar için geçerli olacak bir şeriat olarak indirilmiştir, bu durumda her nerede olursa olsun İslâmî bir yönetim iş başına geldiğinde, söz konusu hükümleri yürürlüğe koymak ve uygulamakla yükümlüdür.

Tevrat’ta da geçen bu hükümlere İslâm, bir hüküm daha ekliyor:

“Kim kısas hakkını bağışlarsa bu, onun günahlarına kefaret olur.”

Tevrat’ta bu hüküm yer alınıyordu. Tevrat’taki hükme göre kısas, mutlaka uygulanırdı. Bu konuda ödün vermek, kısas hakkından vazgeçmek ve bu o kişinin günahlarına kefaret olması söz konusu değildi.Burada, kısas cezalarına bir parça da olsa değinmekte yarar var. Allah’ın şeriatında kısasla getirilen ilk şey, eşitlik prensibidir. İslâm şeriatında, kanda ve cezada eşitlik prensibi esastır. İnsanların makamları, sınıfları, soyları, ırkları ne olursa olsun, onlar arasında cana canla ve yaralara da karşılıklı ödeşmeyi getirmek, can konusunda tüm insanları eşit kabul etmek, Allah’ın şeriatı dışında hiç bir şeriatta söz konusu değildir.

Allah’ın şeriatında canın karşılığı candır. Gözün karşılığı gözdür. Burnun karşılığı burundur. Kulağın karşılığı kulaktır. Dişin karşılığı diştir. Yaralamalarda da karşılıklılık ilkesi geçerlidir. Bu hükümlerin uygulanmasında insanlar arasında hiçbir ayrım yapılmaz. Kişi hangi ırka, hangi sınıfa mensup olursa olsun, ister yönetici, ister yönetilen olsun, gerektiğinde bu hükümler kendisine uygulanacaktır. Çünkü her insan, Allah tarafından yaratılmıştır ve Allah’ın şeriatı önünde, herkes eşittir.

Allah’ın şeriatında getirilen bu yüce prensip, gerçekten de “insan”ın yeniden doğuşunu muştulamaktadır. Artık, her insan eşittir. Çünkü bu şeriat sayesinde insanlar, birincisi aynı kanun ve aynı yargı huzurunda mahkemeleşme, ikincisi ise aynı esasla ve aynı ölçüde ödeşme imkanına kavuşmuş bulunmaktadırlar.

Bu prensibi ilk kez İslâm getirmiştir. Asırlar boyunca beşer tarafından pek çok görece şeriatlar belirlenmişti. Bu şeriatlarda, kanun bakımından teorik düzlemde oldukça iyi düzeyde bulunanlar olduysa da, pratikte aynı düzeyin korunabilmesi mümkün olmadı.

Yahudiler, kendilerine indirilen Tevrat’ta da bulunan bu yüce prensipten sapmışlardı. Kendileri ile diğer insanlar arasında bu yüce prensibi bir kenara bırakmışlardı: “Ümmilere (kendi dinimizden olmayanlara) karşı hiçbir sorumluluğumuz yoktur.” (Ali İmran Suresi, 75) diyorlardı. Hatta kendi aralarındaki ilişkilerde bile bu yüce prensibi unutmuşlardı. Benî Kurayza ile Beni Nadir kabileleri arasında olup bitenler bunun en güzel örneğiydi. Sonunda peygamberimiz geldi de onları tekrar Allah’ın şeriatına eşitlik ilkesini getiren şeriata döndürdü ve de perişan durumdaki Benî Kurayza ile üstün durumdaki Benî Nadir arasında tam bir eşitlik sağladı.

Bu yüce prensiple belirlenen kısas, -insanın yeniden doğuşunu muştulamasından da öte- bir insanı öldürmeye, yaralamaya ya da onun bir organına zarar vermeye kalkışabilecek kişilere karşı, aynı zamanda caydırıcı bir cezadır. Çünkü kısas söz konusuysa, bunları yapmaya kalkışan kişi, böyle bir eylemi gerçekleştirmezden önce, olayı kendi kendine, nedeniyle niçiniyle, defalarca düşünmek zorunda kalacaktır. Çünkü bilir ki karşısındaki insanı öldürdüğünde; -görevi, soyu-sopu, sınıfı, ırkı ne olursa olsun- kendisi de öldürülecektir. Karşısındaki insana ne yaparsa, aynısı kendisine de yapılacaktır. Bilir ki karşısındaki insanın elini ya da ayağını kesse, kendi eli ya da ayağı da kesilecektir. Karşısındakinin göz, kulak, burun ya da dişine zarar verse, kendi organının da aynı şekilde zarara uğramasına neden olacaktır. Ama kişi bu suçları işlediğinde, sadece hapis cezasına çarptırılacağını biliyorsa, bu durumda cezanın caydırıcılığı kısastakiyle hiç bir zaman eşdeğer olamaz. Hapis cezası uzun olmuş, kısa olmuş birşey fark etmez. Bedende yaşanan acı ya da bir organın yitirilmesiyle duyulan ıstırap ile hapiste yatmanın verdiği acı kesinlikle eş değildir. Bunları, hırsızlığın cezasına ilişkin ayetin açıklanması sırasında da açıklamıştık.

Bu yüce prensiple belirlenen kısas, -yine insanın yeniden doğuşunu muştulamasından da öte- aynı zamanda, insanın öz benliğini rahatlatan, iç dünyasındaki sarsıntıları ve yüreğindeki yaraları gideren, gözü kör bir öfkeyle harekete geçen dayanılmaz intikam tutkusunu yatıştıran bir hükümdür. Kimi insanlar bir yakınları öldürüldüğünde, diyet almaya ya da yaralandıklarında sadece tazminat almaya razı olabilirler. Ama kimi insanlar da acılarını, ancak aynı şeyin suçluya da yapılmasıyla, yani kısasın uygulanmasıyla dindirebilirler.

Allah’ın İslâm’la belirlediği şeriat -tıpkı Tevrat’la belirlediği şeriat gibi insanın doğasını gözeterek, kısas hakkını garanti altına almıştır. Ancak, insanların vicdanlarına ve hoşgörülerine seslenerek, kısas uygulanmasını isteme hakkına sahip olan kişileri, yine de bağışlamaya özendirir:

“Kim kısas hakkını bağışlarsa bu, onun günahlarına kefaret olur..”

Kişinin kendi arzusuyla, kısas hakkını bağışlamasında durum bu şekildedir. İster bir yakını öldürülen kan sahibi olsun, (Bu durumda bağışlama, kan sahibinin, kısas yerine diyet alması ya da hem kısas hem de diyet hakkından vazgeçmesiyle olur. Her ikisi de kan sahibinin hakkıdır. Zira, cezayı uygulatmak ya da bağışlamak ona bırakılmıştır. Onun bağışlaması durumunda hükümdara düşen, kâtil için uygun bir tazir cezası belirlemektir.) isterse yaralanmış durumdaki hak sahibi olsun, dilerlerse kısasın uygulanmasını istemeyebilirler. Kişinin, kısas hakkını bağışlaması durumunda bu, onun günahlarına kefaret olur ve Allah, onun günahlarını affeder. Bu çağrı daha çok, insanları hoşgörü ve bağışlamaya, özendirmeye ve yürekleri Allah’ın affına ve bağışlamasına, eğitmeye yöneliktir. Çünkü öyle insanlar olabilir ki, yitirdikleri kişi ya da uğradıkları zarar sonucu duydukları acıyı, ne aldıkları tazminat ne de uygulattıkları kısas dindiremeyecektir… Öldürülen kişinin velisi, katili öldürtse bile, giden geri gelecek midir? Yitirdiği kişi için tazminat alacak olsa da bunun ne kıymeti olacaktır? Burada asıl amaç, yeryüzünde azami düzeyde adaleti sağlayabilmek ve toplumu güvenlik altına almaktır. Bu durumu yaşayan bir kişinin, yüreğinde elbette bir acı olacaktır. Ancak bu acıyı, yüreğini, Allah katından gelecek karşılığa bağlamaktan başka hiçbir biçimde dindiremez…

İmam Ahmed’in rivayetine göre: “Vekî’ ve Yunus bin Ebî İshak’ın aktardıklarına göre Ebû Sufr şöyle dedi: “Kureyşli bir erkek, Ensar’dan bir erkeğin dişini kırınca, Muaviye’den yardım istedi. Muaviye de: `Onu ikna ederiz’ dedi. Ancak dişi kırılan kişi ikna olmuyordu. Muaviye bunun üzerine: `Meseleni arkadaşınla hallet’ dedi. O arada, orada oturmakta olan Ebû Derdâ dedi ki; Peygamberimizin şöyle dediğini işitmiştim: `Bedeni zarara uğratılan bir müslüman eğer hakkını bağışlayacak olursa, Allah da onun derecesini yükseltir ya da bir günahını bağışlar’. Bunun üzerine Ensardan olan kişi de: `Öyleyse bağışladım’ dedi.”

İşte, kendisine Muaviye’nin tazminat olarak önerdiği karşılığı kabul etmeyip kısasta direten söz konusu kişi, bu hadisi duyar duymaz rahatlamış ve hakkından vazgeçmeye razı olmuştu.

İşte, yaratıkların, onların iç dünyalarındakï duyguları ve kımıltıları, yüreklerinin derinliklerinde neler olduğunu ve nasıl huzur bulacağını en iyi biçimde bilen Allah’ın şeriatı budur. O, belirlediği hükümleriyle, insanların yüreklerinde gerçek huzur ve güvenceyi en iyi biçimde sağlamaktadır. Aynı zamanda, Kur’an’ın da bir parçası haline gelen, Tevrat’tan bu parçalar aktarıldıktan sonra, genel bir hüküm belirtiliyor:

“Allah’ın indirdiği ayetlere göre hüküm vermeyenler, zalimlerin ta kendileridirler.” Bu, genel bir ifadedir. Bunu özele indirgeyebileceğimiz herhangi bir dayanak söz konusu değildir. Ancak burada, “zalimler” diye yeni bir nitelik daha ekleniyor. Bu yeni nitelik, daha önce geçen “kafirler” biçimindeki nitelikten farklı bir durumun olduğu anlamında değildir. Bu, Allah’ın indirdiği ayetlere göre hüküm vermeyen kişiye sadece yeni bir niteliğin eklenmesinden ibarettir. Allah’ın indirdiği ayetlere göre hüküm vermeyen kişi, Allah’ın ilahlığını ve kullar üzerindeki yasama yetkisinin ona özgü olduğunu reddetmesinden ve de insanlar üzerinde yasama yetkisini kendisine mal ederek ilahlık iddiasına kalkışmasından ötürü kafirdir. Yine, insanları, -onlar için en uygun olan- Allah’ın şeriatından koparıp başka bir şeriata uymaya zorlamasından ötürü de zalimdir. Aslında bu tür bir kişi, tehlikeli bir yola atılmakla, küfrün cezasına çarpılmayı haketmekle ve -aralarında yaşadığı- insanların yaşamlarını kargaşaya, bozguna maruz bırakmakla, bizzat kendisine de zulmetmektedir.

Gönderme yapılan nokta ve “Allah’ın indirdiği ayetlere göre hüküm vermeyenler” biçimindeki şart cümlesi, ayeti böyle anlamamızı gerektiriyor. İkinci şart cümlesinin cevabı, birinci şart cümlesinin cevabına ekleniyor. Her ikisinde de, mutlaklık ve genellik ifade eden şart edatı “men (kim ki…)” kullanılmış ve aynı noktaya gönderme yapılmıştır. (SEYYİD KUTUP(Rh.a )

Şunu çok iyi anlamamız gerekmektedir ki Müslümanım diyenlerin İslam’ın hakimiyetine giden yolda Hz.Adem (a.s) ile başlayan ta ki son Nebi Hz.Muhammed Mustafa (s.a.v)’in hak olarak getirilerinin tamamının Hakka ait olduğunun şuuruna varıp Hakkın Hakimiyyeti uğrunda canla,malla mücadele verip insan olduğunun hakkını vermektir.

Rabbim Hakkı Hak bilip Hakka sarılan,batılı batıl bilip batıldan içtinab eden kullarından eylesin.

VELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN

SELAM VE DUA İLE….

The post İSLAM’IN HAKKI HAKİMİYYETTİR appeared first on Ebrar Medya.

Hamd alemlerin Rabbi, İlahı olan ALLAH(Celle Celaluhu)’a aittir. Salat ve Selam Peygamber Efendimiz(sav)’e O’nun aline ve ashabına olsun İnşaAllah.

Adem (as)’den bugüne kadar gelmiş olan insanlığın içerisinde kimi insanlar aklını vahye tabi kılarak ALLAH Azze ve Celle’nin insanlar için seçip beğendiği İslam dinini yaşayan ve yaşatmaya çalışanlar ve mücadele edenler; İslam toplumunu oluştururken, tam karşısında ise vahiyden ayrı yani Kur’an’dan uzak kendi heva ve heveslerine göre yaşayanlarda; Küfür toplumunu oluşturmuşlardır. Bu iki tarafın dışında başka toplumdan söz etmek mümkün değildir. ALLAH( Celle Celaluhu) katında Hak din İslam’dır. Bunun dışında kalanlar ise hepsi ama hepsi batıldır.

Yeryüzü daima – Tevhid ve Şirk, Hak ve Batıl, İman ile Küfür – ehlinin mücadelesine şahit olmuştur. Bu SÜNNETULLAH’tır. Kişiye düşen ise bu iki taraftan birinde yerini almaktır, yani safını belirlemesidir; Bunu bizden isteyen ; Alemlerin Rabbi ve İlahı ALLAH (Celle Celaluhu) Nisa 76. Ayette şu şekilde buyurmaktadır;

“İman edenler ALLAH(C.C) yolunda savaşırlar, küfredenler tağut yolunda savaşırlar. O halde şeytanın dostlarıyla savaşın, şeytanın hilesi pek zayıftır.”

ALLAH(Celle Celaluhu)’ın da emrettiğine göre kişi ya ALLAH(C.C)’a iman eder ALLAH(C.C) yolunda savaşır bu uğurda mücadele eder, yada kişi küfr (inkar) eder tağutun safında savaşır mücadele eder.

Müminlerin asli görevi ve sorumluluğu; ALLAH(C.C)’ın insanlar için belirlemiş olduğu hayat nizamını (TEVHİD)’i yeryüzüne yerleştirmek O’nun dinini hakim kılmak adına mücahede ederler. Küfür ehlide ALLAH(C.C) hükümlerinin (şeriatının) dışında başka bir nizamı haddi aşmışların heva ve heveslerinden kaynaklanan ALLAH(C.C)’ın Kitabına zıt başka sistemlerin hakim olması için savaşırlar.

ALLAH(C.C) insanı Bakara 30. Ayette belirttiğine göre (Halife) olarak yaratmıştır. Yani insanların kalplerinde ve arzda yeryüzünde imar etme vazifesiyle donatılmıştır. Dolayısıyla Müslümanım demenin getirdiği mükellefiyetin şuuruna varılması gerekmektedir. Müslümanın gerek ferdi gerekse içtimai hayatında uyması gereken kurallar ve hududlar vardır. İtikat, ibadet, Siyasi (içtimai)-Muamelat ve Ukubat olmak üzere hayatımızı İslam’a göre düzenlemeliyiz.

Yani insan yaşantısı için gerekli olan bütün kanunları ALLAH(C.C)’ın kitabında, Rasulullah (sav)’in sünnetinden almak zorundadır. Fakat bugün baktığımızda bu kanunlar bütününden baktığımızca yalnızca ibadet esaslarından bir kaçı kalmış, kitabımızın, büyük bir kısmı hayatlarımızda çıkartılmıştır, kaldırılmıştır. Bu duruma şahitlik eden ALLAH(Celle Celaluhu)’ın kulları olduğunu, Halifelik şuurunu idrak eden her bir Müslümanında ALLAH Azze ve Celle’nin dininin hakimiyeti için mücadele etmesi gerekmektedir. Zaten (Halife) kavramı da bize bunu gayet iyi açıklamaktadır.

Ama bugün esefle kınayarak şahitlik ediyoruz ki Müslümanlar esaret altındadırlar. Asıl olan Hürriyetlerine kavuşabilmeleri için mücadele etmeleri şart.

Hürriyet, özgürlük kişinin başörtüsüyle okuyabilmesi değildir. Asıl Hürriyet Müslümanın inandığı dini bütünüyle yaşayabilecek ortama kavuşmasıdır. Her kurum ve kuruluşuyla; Bir kapitalist, kapitalizmin hakim olduğu yerde özgürdür, bir sosyalist sosyalizmin hakim olduğu yerde özgürdür, Bir Müslümanda ancak ve ancak İSLAM’IN HAKİM OLDUĞU YERDE ÖZGÜRDÜR.

“ O halde şeytanın dostlarıyla savaşın.”

ALLAH (Celle Celaluhu)’a iman iddiasında bulunan fertlerden şeytanın dostları avaneleri taraftarlarıyla savaşmamızı mücadele etmemizi emrediyor (istiyor).

Yani Müslümanları esarete düşüren hürriyetlerini elinden alan dinlerini parçalamaya çalışanla yani Küfür düzenleriyle ve taraftarlarıyla ALLAH(C.C)’a savaş açanlarla (karşı gelenlerle) savaşmamızı mücadele etmemizi istiyor.

ALLAH(C.C) diğer bir Ayet-i Kerime’de şöyle buyurmuştur;

“Yeryüzünde fitne kalmayıp, din ALLAH(C.C)’ın oluncaya kadar onlarla savaşın.”

ALLAH (C.C) insana bir hedef bir çizelge ve bir metod belirlemiş, ölene kadarda hedefimizin, gayemizin bu olması, bundan başkasına razı olmamamız gerekmekte yani dinin birkaç esasının yaşanıyor gibi gözükmesi bizleri aldatmasın. ALLAH(C.C) ayette bir kaçı veya yarısı demiyor, Tamamı yani Dinin Tamamı ALLAH(Celle Celaluhu)’ın oluncaya kadar fertler, toplum ve arz üzerinde fitnenin kaldırılıp kökünün kazılıp yerine ALLAH(C.C)’ın ahkamı (sözü) geçerli oluncaya kadar mücadele etmeliyiz.

Rabbim bizlere, Kendisinin güç ve kudretine hakiki manada iman edip, şeytanın hile ve tuzaklarının çok zayıf, cılız, etkisiz, tesirsiz, suyun üzerindeki köpük gibi sönüp giden delilsiz ve mesnetsiz olan şeytan ve avanelerine karşı durabilmeyi, bu yolda sebat edebilmeyi ALLAH(C.C)’ın dininin yardımcıları olabilmeyi, sorumluluklarını ve mesuliyetini idrak edebilmeyi, gönlünde ve arzda; “Kayıtsız Şartsız Hakimiyetin ALLAH(C.C)’a ait olabilmesi için Küfrün esaretinden, Nurun Hürriyetine kavuşabilmeyi bizlere nasip eylesin.

VELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN

SELAM VE DUA İLE

The post ESARETTEN HÜRRİYETE KAVUŞMANIN YOLU HAKİMİYETTİR appeared first on Ebrar Medya.

Bizler yalnız kaldığımızda Allah(C.C)’ın bizi gördüğünü O’nun El-Basar olduğu şuurunda olamamızın sebebi, görmeyi idrak edememizden kaynaklıdır. Hakkı görebilmek için ise önce Hakk’ın(C.C) üzerimizde gözetleyici olduğunu unutmamak lazımdır. Dikkat edecek olursak hatırlamak demiyorum, çünkü insan ancak fazla önem duymadığı şeyleri hatırlama ihtiyacı duyar bu da bir Müslümana yakışmaz.

Öyle bir zaman dilimi içerisindeyiz ki artık fitnelerden uzak kalabilmek için evin kapısını kapatmak yeterli olmamakla beraber kişi kendi odasının kapısını kapatınca başlıyor. İnsanın imanı ve iradesinin zayıflığı işte tam olarak kendi şeytanıyla baş başa kaldığında meydana çıkıyor bu konuyla ilgili  fudal bin iyaz ‘’kişi, şeytan ile muhabbetini öğrenmek için yalnız kaldığında ne yaptığına baksın.’’ demiştir. Bkz: (ihya-yı ulumiddin)

وَلَقَدْ ذَرَأْنَا لِجَهَنَّمَ كَث۪يراً مِنَ الْجِنِّ وَالْاِنْسِۘ لَهُمْ قُلُوبٌ لَا يَفْقَهُونَ بِهَاۘ وَلَهُمْ اَعْيُنٌ لَا يُبْصِرُونَ بِهَاۘ وَلَهُمْ اٰذَانٌ لَا يَسْمَعُونَ بِهَاۜ اُو۬لٰٓئِكَ كَالْاَنْعَامِ بَلْ هُمْ اَضَلُّۜ اُو۬لٰٓئِكَ هُمُ الْغَافِلُونَ

‘’Andolsun ki, cinlerden ve insanlardan birçoğunu cehennem için yarattık. Onların kalbleri vardır, fakat onunla gerçeği anlamazlar. Gözleri vardır, fakat onlarla görmezler. Kulakları vardır, fakat onlarla işitmezler. İşte bunlar hayvanlar gibidirler. Hatta daha da aşağıdırlar. Bunlar da gafillerin ta kendileridir.’’ (Araf/179)

Elmalılı Hamdi Yazır’ın dediği gibi ; ‘’Kendi iç gözlemleriyle, fıkh-ı nefsî denilen kendi iç dikkatleriyle duymadıkları gibi, dışarıdan gözlerine sokulan âyetlerin, kitabın ve kulaklarına ok u nan hak kelâmının verdiği haberlerin şahitliğiyle de duymazlar. Vücud var, vicdan namına bir şeyleri yoktur. Dini, bir vehim; kitabı, bir eğlence; ilâhî kelâmı, bir musıki diye karşılarlar. ilâhî işlerle dünya işleri arasındaki inceliğin farkına varmaz, k i min kulu olduklarını, neye veya kime tapacaklarını bilmezler. Gönülleri boş heva, gözleri şekil ve resim, kulakları anlamsız sesler, müsemmasız isimler peşinde dolaşır durur.’’

Allah(C.C) kuranı kerim’de hayvanlarla ilgili ayetlerinde semi ve basar kelimesini kullanmamıştır. Fakat görmek ve duymak fiilinin geçtiği, hitabı ise insanlara ait olan ayeti kerimelerinde de bu iki kelimeyi kullanmıştır. Bunun mahiyeti ise ayeti kerimede geçen kalpler, gözler, kulaklardan maksat akıl ve iradeyi içine almaktadır. Şayet zahiri olsaydı aynı özelliklere sahip yaratılan hayvanlar alemi de imtihana tabii olurdu ve kör, sağır insan bu durumdan muhaf olurdu.

Buradan da şunu anlamalıyız ki insanı gaflete davet eden şeytanın ilk hamlesi; idrak etme kabiliyetini köreltmek için fitne kapılarını bize sunmasıdır. Eğer gafillerden olmak istemiyorsak bizlerin bakacağımız her görsel, her görüntü de bize de bir bakan olduğunu bilerek davranmamız icab eder.

Rabbim her an gözetlendiğinin şuurunda hayatına yön veren o hal üzere de Rabbine kavuşan kullarından eylesin. AMİN..  ALLAH(C.C)’A EMANET OLUN.. SELAM VE DUA İLE VELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN

The post BİL SENİ GÖRENİ ! appeared first on Ebrar Medya.