“İsrailoğulları’nı denizden karşıya geçirdik. Yolda putlarına tapan bir topluma rastladılar, bunun üzerine “Ey Musa, bu adamların nasıl ilâhları varsa bize de öyle ilâhlar yap ” dediler. Musa’ da onlara dedi ki: “Siz gerçekten cahil bir toplumsunuz.” (ARAF/138)

…Bu, Hz. Musa’nın 40 yıl ve peygamber Yuşa b. Nun’un 28 yıllık talim ve rehberliğinden sonra bile İsraillilerin, (Mısır Firavunlarının hakimiyeti altında geçirdikleri uzun kölelik sırasında), hayatlarına bulaşmış olan (şirkin) kötü tesirlerinden kendilerini temizleyemediklerini gösterir. (Mevdudi)

Ayeti kerime de bir toplumun cahil olarak vasıflanmasının nedeni, Allah’ı gereği gibi tanınmaması ve peygamberin gönderiliş gayesini anlamamalarından kaynaklanmaktadır. Peygamberleri onlara “bir tek Allah’a boğun eğip, O’nun dışında hiç bir varlığı ilahlaştırıp tapmamalarını emrederken, onlar peygamberlerinden kendilerine Allah’a ortak koşulacak bir ilah seçmelerini, yani yapmalarını istediler.

Bu cehalet değil de nedir. Cehaletin zirvesinde olan bir topluluğun, takım elbiseli, diplomalı ve lüks bir hayat içinde yaşamaları sakın bizleri aldatmasın. Cehalet parayla, mevki ve makamla giderilmez. Ancak ilimle cehaletten kurtulur insan.

Hidayet ve istikameti reddeden en katı kalbler; hakkı tanıdıktan sonra sapan kalblerdir. Daha önce daveti işiten kimselere yapılan ikinci çağrı, hiç şüphesiz ilk andaki ciddiyeti taşımayacak, sarsıntı meydana getirmeyecek, davanın ciddiyet ve büyüklüğünü de hemen hissetmeyecektir. Bundan dolayı bu tür insanlarla uğraşmak, kat kat bir çaba ve uzun bir sabır gerektirmektedir.

Ham ve gafil kalbler ise, davaya icabet etmeye çok daha yatkındırlar. Çünkü davayla ilk defa karşılaşan bu kalbler, hemen etkilenmeye başlar. Davetin ciddiyeti ve fıtratı sarsan göz kamaştırıcı niteliği karşısında dayanamayarak cahilî tortulardan arınmaya bakar.

Tağutî terör ve kölelik boyunduruğu altında uzun bir zaman horlanan, ezilen ve boyun büken kimseler; davetçileri en çok uğraştıran kimselerdir.

Bunların akideden kaçmalarının nedeni, akidenin getirdiği sorumluluklardır. Yığınlara karışıp onların yolunu izlemek, bu sorumluluklardan kaçışın bir sonucudur. Çünkü yığınlarla beraber yaşamanın hiç bir sorumluluğu yoktur. İşte akide ve şeriatin çare getirmek için uğraştığı en zor, en ağır ve en çetin sorun, budur.

Gelenek, yönetim ve kanunların, fıtratı ifsad edecek oranda meydana getirdiği zulmü, toplumsal yozlaşmayı, bulanıklığı ve ölçüsüzlüğü gören iyi niyetli kimselerin göğsü daralmaktadır. Halkın zulüm ve azgınlığa karşı suskunluk ve sessizliğini görmek bu sıkıntıyı daha da arttırmaktadır. Bugün fıtrat öylesine bozulmuş ki halk, mazlum bir insanın kendi kendisini savunup direnmesinden bile hoşlanmamaktadır. Kendisini veya başkasını savunan kimseye “zorba, eşkiya” bile diyebilmektedir. Çünkü bu hareketsiz insanlar, tağutun zulmüne alışmıştır. Hatta bu zulmün; adalet, fazilet, ıslah ve edep olduğuna inanmıştır.

Bu insanlar, içtikleri zillet şarabının tadına varmış, aşağılık ve hor bir hayat yaşamaya razı olmuşlardır. Zilleti beğenip bozulan ve kokuşan bir fıtrat; iyilik ve güzellik duygularını kaybetmiş, pisliği, kokuşmuşluk ve çürüklüğü anlama yeteneklerinden de uzaklaşmış demektir. Pislik ve kokudan rahatsız olmayan bu tür insanları kurtarmak, gerçekten zor bir iştir.

Bu insanlar daha önce akideyle tanışmışlarsa, tağutî zorbalığın gölgesinde yaşanan aşağılık hayatı benimseyip alışkanlık haline getirmişlerse bu zorluk daha da artacaktır.

İşte davetçi, bu tür durumlarda kat kat çaba harcamak zorundadır. Fazlasıyla sabırlı olmak zorundadır. Sapmaları, eğrilikleri, ilgisizliği, karakter bozukluğunu sabırla karşılamakla yükümlüdür. İnsanların değişik dönemlerdeki aksiliklerine, hiç beklenilmeyen tepkilerine ve cahiliyeye karşı hemen tavır takınmama konusunda sabretmek zorundadır.

VELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN

The post İSRAİLOĞULLARININ ZİLLETİ TERCİH ETMESİ appeared first on Ebrar Medya.

BİSMİLLAHİRRAHMANİRRAHİM

ZAMANIMIZ İŞGAL EDİLMİŞ

Hamd, sena ve övgülerin en güzeli, ezelde ve ebedde var olan, lütfuyla kâinatı ve bizleri yaratıp var eden, sayısız nimetlerle yaşatan ve rahmetiyle doğru yolu gösteren Allah (cc.)’a mahsustur.

Salat ve selam da, âlemlerin Rabbi tarafından sevilen, insanların ise tanıyıp, idrak edebilme nisbetînce sevebildikleri, efendimiz, önderimiz, rehberimiz Hz. Muhammed Mustafa(sav)ya, âline, ashabına ve onun yolunu izlemeye çalışan ümmetin üzerine olsun.

Allah Tealâ’nın kulları üzerindeki nimetleri sayılamayacak kadar çoktur. “O, Kendisinden isteyebileceğiniz her şeyi size verdi. ALLAH’IN NİMETİNİ SAYMAK İSTERSENİZ SAYAMAZSINIZ! Doğrusu insan çok zalim, çok nankördür.” (İbrahim, 34)

İmam Kurtubi (rha) bu ayet hakkında:  “Eğer Allah’ın nimetini” nimetlerini “topluca saymak isteseniz dahi, siz onları sayamazsınız” saymaya gücünüz yetmez. Bunları tesbit etme imkâ­nınız da olmaz. Çünkü bunlar pek çoktur. İşitmek, görmek, suretin en gü­zel şekilde yapılması ve buna benzer afiyet, nzık gibi sayılamayacak birçok nimetler. Bütün bu nimetler Allah’tandır. Peki, Allah’ın nimetini ne diye kü­für ile inkâr ile karşılıyorsunuz? Neden bu nimetlerin yardımı ile Allah’a ita­at etmiyorsunuz? “Gerçekten insan çok zulmedici, çok nankördür.

Resulullah (sav)’de bizlere bu konuda nasihatte bulunmuş ve şu beş nimete karşı hassas olmamız noktasında bizi uyarmıştır.

“Beş şey gelmeden evvel şu beş şeyi ganimet bilip değerlendir:

İhtiyarlık gelip çatmadan evvel gençliğin,

Hastalıktan evvel sıhhatin,

Fakir düşmeden evvel varlıklı olmanın,

Meşguliyetten evvel boş zamanın ve

Ölüm gelmeden evvel hayatın kıymetini bil, bunların hakkını ver!”

 (Hâkim, Müstedrek)

Hayatın her alanına ait talimatlarıyla ümmetine dünya ve ahiret saadetinin yollarını gösteren Allah Rasulü (sav), beş nimet hususunda kendisine tabi olanları uyarıp onların bu konuda kazançlı olmalarını istemiştir.
Yukarıda zikredilen beş husus, Allah’ın insanlara bahşettiği nimetlerin en önemlilerindendir. Kur’ân ayetleri ve diğer hadis-i şeriflerde, bu konularda hesaba çekileceğimiz bildirilerek dikkatli olmamız ve bu nimetlerin her birini veriliş gayelerine uygun kullanmamız emredilmiştir.

Hadisteki ikinci ve dördüncü nimetler olan sağlık ve boş zaman hakkında da Peygamber Efendimiz (sav): “İki nimet vardır ki insanların çoğu bunlar hususunda gafildir, kıymetini takdir edip onları değerlendirmekten mahrumdur. Bu iki nimet, sağlık ve boş zamandır.” buyurmuşlardır. Günümüzde de üzerinde en fazla seminer verilen ve araştırma yapılan bu iki hususun birer nimet, ganimet olduğunu bilmek, onları değerlendirme yolunda ilk basamaktır.

Çağın adı ne olursa olsun âlemlere rahmet olarak gönderilenin mesajı her dem yeni ve tazedir. O mesaj “beş nimet” diyor bize, “beş nimetin kıymetini bil.” Tüketmek yerine, kıymet bilmek. Kıymet bulmak için…

Nimetin kıymetini en iyi kaybeden anlar. Gençliğin kıymetini ihtiyarlara, sıhhatin kıymetini hastalara, zenginliğin kıymetini yoksullara, boş zamanın kıymetini sorumluluklarına yetişemeyenlere sormak lazım. Böylece belki neyi tükettiğimizin farkına varabiliriz.

Önce nimetin ne olduğuna değinelim. Sözlüklerde “her türlü lütuf, iyilik, ihsan” demek olan nimet, kulun önüne Rabbi tarafından cömertçe serilen ilâhi sofranın adıdır.

Bunun karşılığında kuldan istenen şey, kendisine verilen nimeti yad edip, gerçek sahibine karşı şükür borcunu yerine getirmesi ve onlarla Rabbine yaklaşmaya yol aramasıdır.

Nimet bu yönüyle, verileni görmek, verene şükretmek, vermedi diye üzülmemektir.
Dünyadaki hiçbir nimet kalıcı değildir, bir gün elden çıkar gider. İhtiyarlık gençliğin, hastalık sıhhatin, fakirlik zenginliğin, meşguliyet boş vaktin ve nihayet ölüm hayatın sonudur.
Bu nimetlerden bazıları her ne kadar geçici olarak geri alınıp tekrar verilseler de, bazıları bir daha verilmemek üzere geri alınırlar. O bakımdan Sevgili Peygamberimiz s.a.v., bu beş nimetin eldeyken ganimet bilinmesini istemektedir bizden.
Vaktin boşu olur mu?
Vakit insanoğlunun olmazsa olmazıdır. Çünkü diğer nimetlerden istifade etmek onun devamlılığıyla mümkündür. Ancak, çoğumuz bu hakikati görecek basiretten mahrumuz. Zira dünya denen kor ateş adeta gözlerimizi kör etmiş, hakikati; zevklerin, oyalanmaların arkasına gizleyerek bizi aldatmıştır.

Bugün aklımızı kullanma yetkisini nasıl başkalarına vermişsek, maalesef zamanımızı da başkaları yönlendiriyor. Hayata İslami bir bakış açısıyla bakmak ve aklımızı ve zamanımızı bu yönde kullanmak bize çok zor geliyor. Çünkü üretilmiş ve önümüze sunulmuş şeyler, yeni bir şeyler üretmekten kolay gelir. Oysaki dünyalık mevki olarak birçok alanda başarı gösteren insanlar ilgili alanlarda akıllarını bu işe yormaları ve zamanlarını bu uğurda feda etmeleri onların başarılarındaki en önemli iki etkendir.

Her çağda İslam karşıtı olan firavunlar kendilerine taptırdığı insanları zaaflarına ve seviyelerine göre biçilmiş zaman dilimleriyle işgal etmiştir. İnsanların büyük bir çoğunluğu, hafta dilimleri ölçü alınarak işgale tabi tutulmuştur. Avamın ömrü haftadan ibarettir. Haftalık konuşur, haftalık düşünür, haftalık hesap yapar. Bakın dünya genelinde maçlar haftalara bölünmüş, filimler, diziler genellikle haftalara taksim edilmiştir. Ömür haftaya ayarlıdır. Bu hafta, gelecek hafta, geçen hafta. Bu hafta kaybedenler artık gelecek haftayı beklerler. Ümitler hafta hafta ertelenir ve bir sonraki haftaya aktarma yapılır. Öfkeler, ümitler ve heyecanlar hep haftalıktır. Sevinçler, üzüntüler, kederler ve sıkıntılar hep haftaya göre ayarlanmıştır. Kiminin hayatı mevsimlik, kiminin sezonluk, kiminin beş yıllıktır.  Bütün planlarını, çalışmalarını, tatillerini yani kısacası hayatlarını bu minvalde düzenlerler. Bu hafta işler iyi gitmedi, bu ayki maaş yetmedi vs bi daha ki hafta işler iyi olsun diye, bi daha ki ayın maaşını beklemek gibi zamanımızı bunları beklemeye adadık ve beklerken aradaki zamanın çabuk geçmesi için zamanı öldürmek gibi bir cinayete bulaştık. Zamanın kıymeti bilinse bu söz insanların ağzında dolaşmazdı.  Oysa ayeti kerimede:

Enbiya 1- İnsanların hesab (görme) zamanı yaklaştı. Onlar ise hâlâ gaflet içinde, yüz çevirip aldırmıyorlar.

İmam Kurtubi (rh.a) : Rivayet edildiğine göre Rasûlullah (sav)ın ashabından birisi bir duvar in­şa etmekte idi. Bu sûrenin nazil olduğu gün bir başka kişi onun yanından geç­ti ve duvar inşa etmekte olan kişi: Bugün Kur’an’dan ne nazil oldu diye so­runca, diğeri: “İnsanların hesaba çekilecekleri vakit yaklaştı, onlar ise gaf­let içerisinde yüz çeviricidirler” buyruğu indi, dedi. Duvar yapan kişi el­lerindeki harcı silkeleyerek; Allah’a yemin ederim, hesap yaklaşmış bulunuyorken ebediyen bina yapmayacağım, dedi.

Biz binadan vazgeçecek güçte olmasak ta (evi olan kişi) ikinci bir evi yapmaktan ve boş işlerle meşgul olmaktan uzak durarak bu ayete binaen sahabeyi birazda olsa takip edebiliriz.

O halde Müslüman, payına düşen vakit nimetini son saniyesine kadar akıllıca harcamalıdır. Çünkü vaktin tasarrufu olmaz. Vakti herhangi bir meta gibi daha sonra kullanmak üzere biriktirmek mümkün olmadığı içindir ki dikkatlice harcamak, harcarken harcanmamak gerekir. Bu anlamda Müslüman için vakti israf etmek, ekmek ve suyu israf etmekten daha büyük öneme sahiptir. Çünkü ekmek ve suyu bulmak mümkündür. Ancak geçip giden zamanı yeniden yakalamak asla mümkün değildir.
Şu da bir hakikat ki, günümüzde boş vakti değerlendirmek adına öne sürülen meşgalelerin pek çoğu aslında vakti öldürmeye yönelik uğraşlardır. Bugün özellikle televizyon ve internetin insanların vaktini çaldığı apaçık ortadadır. Televizyon dizilerinin, internet üzerindeki sosyal paylaşım sitelerinin, başka pek çok zararının yanı sıra büyük zaman israfına sebep olduğu, ibadet ve taatten alıkoyduğu, hatta kimilerinin vakit namazlarını dahi kazaya bırakmalarına sebep olduğu herkesçe bilinen bir gerçektir.
Hâlbuki Müslüman kişi, bütün vaktini kendisine ve topluma fayda sağlayacak işlere adamalıdır. Vakit öldüren işlerle meşgul olmak, hele hele bir farzın kazaya bırakılmasına sebep olacak kadar kendini o işe kaptırmak Müslümanca bir tutum olmaktan tamamen uzaktır.
Ayrıca bilinmelidir ki Müslümanın sözlüğünde “boş vakit” diye bir kavram yoktur. Çünkü Cenab-ı Hak Kur’an-ı Kerim’de; “O halde boş kaldın mı, yine kalk (başka bir iş ve ibadetle) yorul.” (İnşirah, 7) diye emretmiştir. Vehbe Zuhali Tefsirul Munir adlı tefsirinde: “O halde boş kaldın mı hemen işe koyul.” Davet tebliğinden veya cihaddan ya da, dünya meşgaleleri ve alâkalarından boş kaldın mı, nefsini ibadetle yor, duada gayret sarfet, Allah’tan hacetini dile, niyet ve rağbetini Rabbin için halis tut. Bu da amel-i salih, hayır ve taatte ısrarda sürek­liliğin istendiğine delildir. Çünkü vaktin değerlendirilmesi dinen istenmek­tedir. Allah kulun boş olmasını kerih görür.

Bu da gösteriyor ki bir Müslümanın bütün işlerden kendisini soyutlaması, tamamen âtıl bırakması beklenemez. Müslüman vaktini iyi değerlendiren insandır. Üretirken dinlenir, dinlenirken üretir.

TEKASÜR 8- Sonra, yemin olsun ki, o gün (size verilen) her nimetten sorulacaksınız.

ELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN

The post ZAMANIMIZ İŞGAL EDİLMİŞ appeared first on Ebrar Medya.

Salat ve selam da, alemlerin Rabbi tarafından sevilen, insanların ise tanıyıp, idrak edebilme nisbetînce sevebildikleri, efendimiz, önderimiz, rehberimiz Hz. Muhammed Mustafa(sav)ya, a’line, ashabına ve O’nun yolunu izlemeye çalışan ümmetinin üzerine olsun.

Yeryüzüne gönderilen bütün peygamberler insanları hayra (tevhide) davet etmişlerdir. Bu çağrısına icabet edenlere de iyiliği emredip kötülükten sakındırmışlardır.  Bu sorumluluğu yerine getirirken de en güzel şekilde bizlere örnek olmuşlardır. Peygamberlerden sonra, alimler başta olmak üzere, imkan ve kapasiteleri oranında bütün müminler bu konuda sorumludurlar.

104- İçinizden hayra çağıran, iyiliği emredip kötülükten men eden bir topluluk bulunsun. İşte kurtuluşa erenler onlardır.

110- Siz insanlar için çıkarılmış en hayırlı ümmetsiniz. İyiliği emreder, kötülükten vazgeçirmeğe çalışır ve Allah’a inanırsınız. Kitap ehli de inansaydı kendileri için elbette daha hayırlı olurdu. İçlerinden iman edenler de var, ama pek çoğu yoldan çıkmışlardır.

Tebliğ hizmetinde bulunacak kişinin; ilim, amel-i sâlih ve güzel ahlâk üzere yaşayarak numûne olması zarûrîdir. Zîrâ câhilin tebliğinin, hem üslûp itibârıyla hem de muhtevâ bakımından yanlışlıklardan berî olması düşünülemez. O hâlde, bu yolda ilk olarak, “ilmî ve kalbî sermâye” ye ihtiyaç vardır. Diğer taraftan, tebliğ vazifesinde bulunacak her mü’minin, önce kendi şahsiyetini olgunlaştırması îcâb eder. Zîrâ insanları hakka ve hayra dâvet için en tesirli irşad vâsıtası; hakkın, hayrın, fazîlet ve doğruluğun canlı ve müşahhas bir timsâli hâline gelmektir. Bu bakımdan her peygamber, evvelâ yaşadığı nezih hayatla kendisinin “emîn ve sâdık” olduğunu insanlara tescil ettirerek çevresinde büyük bir îtimad kazanmıştır. Dolayısıyla kalbi mânevî marazlar ve dikenlerle dolu bir kimsenin tebliğe kalkışması, boşuna bir yorgunluk ve büyük bir hatâdır. Böyleleri, kaş yapayım derken göz çıkarmak misâli, hayra çağırayım derken zarar verir ve insanları dînden uzaklaştırırlar.

Peki Müslüman kardeşinin eksiğini gördüğü halde ses çıkarmayanın durumu nedir diye soracak olursak,işte o zaman şu hadis karşımıza çıkar.

Abdullah  b.  Mes’ud  (r.a)  Rasûlullah  (s.a.v) in şöyle  bu­yurduğunu söylemiştir: “İsrail oğullarında meydana gelen ilk kusur şudur: Birisi, (kötülük işleyen) başka bir adamla karşılaşır ve ona: “Ey adam! Allah’tan kork, yaptığını terket, çünkü o sana helal olmaz, derdi. Sonra ertesi gün onunla tekrar karşılaşır fakat dünkü yap­tığı, onunla birlikte yemesine, içmesine ve oturmasına mani olmazdı. Bunu yaptıklarında Allah onların kalblerini biri birine karıştırdı (Gü­nah işlemeyenlerin kalplerini günah işleyenlerin kalplerine muvafık kıldı)” Rasulullah sonra “İsrail oğullarından inkar edenler Davud’un ve Meryem oğlu İsa’nın diliyle lanetlenmişlerdir. Bu, başkaldırmaları ve aşırı gitme-lerindendi. Biribirlerinin yaptıkları fenalıklara mani olmuyorlardı. Yapmakta oldukları ne kötü idi. Çoğunun inkar edenleri dost edin­diklerini görürsün. Nefislerinin önlerine sürdüğü ne kötüdür. Allah onlara gazab etmiştir, onlar azapta temellidirler. Eğer Allah’a peygambere ve ona indirilen Kur’an’a inanmış olsa­lardı onları dost edinmezlerdi, fakat onların çoğu fâsıktır.”  Maide, 78-81. mealindeki ayetleri sonuna kadar okudu. Daha sonra şöyle buyurdu: “Dikkat ediniz, gerçekten vallahi siz ya iyiliği emreder kötülükten menedersiniz, zalimin elinden tutup onu hakka döndürürsünüz ve onu hak üzere tutarsınız (ya da sizin de kalplerinizi biribirine karıştırır) (Süneni Ebu Davud 4336…)

AÇIKLAMA : Hadisten anladığımıza göre İsrail oğullarından bazıları; kötülük yapan, günah işleyen arkadaşlarını görürler onları yaptıklarından men ederler. Sonra da sanki hiçbir şey ol­mamış gibi onlarla birlikte otururlar yerler ve içerlerdi. Günahkârlara gö­nüllerinde hiçbir buğz ve kırgınlık beslemezlerdi. Bu yüzden Allah (C.C) kötülük yapmayanların kalplerini de kararttı, Onları da kötülük yapanlara benzetti. Böylece hepsinin kalpleri katılaştı, hakkı kabulden uzaklaştı. Birçok ayet-i kerime ve hadisi şerifte bir toplulukta işlenen günahlara karşı verilecek cezanın sadece kötülere yönelik olmayacağı, toplumun tümüne şamil olacağı bildirilmiştir. Buna sebep olarak da iyilerin kötülüğe mani olmamaları gösterilmiştir. Bu ayet ve hadislerden birkaçının meal­lerini görelim:

Bir ayet-i kerimede :”Geldiği zaman sadece içinizdeki zalimlere mahsus olmayacak olan bir musibetten sakınınız.” (el-Enfâl 25)

Şu hadisi şeriflerde aynı manaya delalet ederler: “Allah c.c. umumun işlediği günahlar yüzünden suçsuzları ceza­landırmaz. Fakat aralarında günahın işlendiğini görür ve bunu en­gellemeye güçleri yettiği halde mani olmazlarsa müstesna.” Ahmed b. Hanbel, müsned V, 192.

İbn Abbas (r.anhuma)’ın bildirdiğine göre efendimiz: “içerisinde salih insanların bulunduğu bir belde halkı helak olur mu.?” sorusuna “evet” karşılığını vermiş, bunun sebebini soranlara da: “Allah’a karşı yapılan isyanlar karşısında susmanız ve bunları umursamamanız” buyurmuştur. Gazzali, İhyâ-u ulumi’ddin, II, 376 (Taberani ve Bezzar’dan).

Bu hadisten sonra gelecek olan hadis de aynı manaya delalet etmekte­dir. Aliyyü’l- Karî, “İyilerin, ikrah olmadan ve kötüler kötülüklerine son vermeden günahkârlarla birlikte yemeleri ve içmeleri açık bir günahtır. Çünkü Allah için buğz etmenin gereği, günahkârlardan uzak kalmak ve onları terketmektir.” demiştir.

PEKİ SAHABE BU DURUMDA NE YAPARDI. (MÜSLİM 1954) Abdullah b. Mugaffel arkadaşlarından bir ada­mın ufak taş attığını görmüş de ona :

—  Taş atma! Çünkü Resûlullah (sav) taş atmak­tan hoşlanmazdı —yahut taş atmayı men ederdi—. Zîra bununla av av­lanmaz, düşman da bozulmaz. Lâkin bu taş dişi kırar ve gözü çıkarır, dedi. Bundan bir müddet sonra o zatın taş attığını gördü ve ona şunu söyledi:

—  Ben sana Resûlüllah (sav)’in taş atmaktan hoş­lanmadığını —yahut taş atmaktan nehyettiğini— haber veriyorum, son­ra senin taş attığını görüyorum. Seninle şu ve şu müddet zarfında bir tek kelime konuşmam.

(Ehl-i bid’at ile fasıldan ve bilerek sünnete muhalefet edenleri daimî surette terk ederek onlarla konuşmamak caizdir. Gerçi din kardeşi ile üç günden fazla dargın durmak yasak edilmişse de bu dargınlık nefsânî ve dünyevî sebeplere ibtinâ eden dargınlıktır. Bid’atçılarla fâsıklara karşı dargınlık ise dinî ve uhrevîdir. Bundan dolayı da ebediyyen devam etmesi caizdir.)

Rabbim bizleri isailoğullarına benzemekten muhafaza buyursun. (AMİN)

ELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN

The post İSRAİLOĞULLARININ LANETLENMESİ appeared first on Ebrar Medya.

Hamd, sena ve övgülerin en güzeli, ezelde ve ebedde var olan, lutfuyla kainatı ve bizleri yaratıp var eden, sayısız nimetlerle yaşatan ve rahmetiyle doğru yolu gösteren Allah (C.C)’a mahsustur.

Salat ve selam da, alemlerin Rabbi tarafından sevilen, insanların ise tanıyıp, idrak edebilme nisbetînce sevebildikleri, efendimiz, önderimiz, rehberimiz Hz. Muhammed Mustafa(sav)ya, a’line, ashabına ve O’nun yolunu izlemeye çalışan ümmetinin üzerine olsun.

Hırs: Şiddetle arzu etmek, üzerine çok düşmek anlamına gelen bir ahlak terimi… Eşya için kullanıldığında “şiddetli arzu ve büyük rağbeti” anlatan hırs, insanlara yönelik bir tutum söz konusu olduğunda “acımak, şefkat etmek, iyiliğine çalışmak” gibi anlamları ifade ediyor.

Kur’ân-ı Kerim’de kelimenin türevinin kullanıldığı beş âyet-i kerime’nin anlamları şöyledir:

İlk dört ayette “acımak, şefkat etmek, iyiliğine çalışmak” manasında kullanılmıştır.

“Sen ne kadar yürekten istesen de, İnsanların çoğu inanmazlar” (Yûsuf, 103).

“Ne kadar uğraşsanız da kadınlar arasında adalete gücünüz yetmez” (Nisâ, 129).

“Onların doğru yolda olmaları için ne kadar çırpınsan yine de Allah saptırdığını doğru yola iletmez; onların yardımcıları da yoktur” (Nahl, 37).

“Ey inananlar, andolsun ki, size içinizden sıkıntıya uğramanız kendisine ağır gelen, size düşkün (üzerinize hırs ile titriyor), inananlara şefkatli ve merhametli bir peygamber gelmiştir” (Tevbe, 128).

Görüldüğü üzere, ilk dört âyette, hırs kelimesiyle kökdeş sözcükler olumlu bir tutumu anlatmak için kullanılmış. Ancak Bakara Suresi 96. ayette dünyaya rağbet anlamı ifade edilmiştir.

“Doğrusu, onların (Yahudilerin) hayata diğer insanlardan, hatta müşriklerden daha düşkün (daha hırslı) olduklarını görürsün. Her biri ömrünün bin yıl olmasını ister. Oysa, uzun ömürlü olması onu azaptan uzaklaştırmaz. Allah onların yaptıklarını görür” (Bakara, 96)

Hırs’ın iyi yönde de kötü yönde de kullanımı vardır.

Yalnız değinmek istediğimiz mesele, iyi bir niyetle gerçekleşen hırsın, dosdoğru yol ve metottan yani sıratı müstakimden sapmadan uygulanmasıdır.

Birilerinin hidayetine vesile olacağız diye sıratı müstakimden (dosdoğru yoldan) sapmamak gerekir. Evet, bütün müminler İslam’ın hakimiyeti için hırslı bir şekilde çalışmalıdır. Yalnız kontrolsüz ve ilimsiz aşırı hırs İslam davasına fayda değil zarar verir. Oysaki davanın gerçek maslahatı sıratı müstakimden ayrılmamaktır.

Peygamber (sav) Mekke’nin fethinden sonra, Halid b. Velid’i, Mekke’ye yakın ba­zı Arap kabilelerine gönderdiğinde ona şöyle demişti:

«Seni davetçi  olarak  gönderiyorum, savaşçı olarak değil…»   Kılıcı; Rasulullah (s.a.v.)’ın  emrini yerine getirmesine engel olmuş ve onu, Rasulullah’ın (s.a.v.) tavsiye ettiği davetçi rolünü bırakarak savaşçı rolüne itmişti. Halid’­in yaptığı hareketi duyduğu zaman Rasulullah (s.a.v.) üzüntü ve acı­dan sarsılmış, kıbleye yönelip ellerini kaldırarak Allah’tan şöyle özür dilemişti:  «Yâ Rabbi! Ben Halid’in yaptığından beriyim…» Daha sonra Rasulullah (s.a.v.) Hz. Ali’yi gönderip o kabilelere telef olan can ve malları için diyet ödemişti.

İslam adına ne yapılırsa yapılsın, İslam’a faydalı olmak istiyorsak, dünya da zafer, ahirette mükafat almak istiyorsak nebevi metottan sapmadan, sıratı müstakimden ayrılmadan yapmalıyız.

SELAM ve DUA ile…

ELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN

The post YÂ RABBİ! BEN HALİD’İN YAPTIĞINDAN BERİYİM ! appeared first on Ebrar Medya.

Hamd, sena ve övgülerin en güzeli, ezelde ve ebedde var olan, lutfuyla kainatı ve bizleri yaratıp var eden, sayısız nimetlerle yaşatan ve rahmetiyle doğru yolu gösteren Allah (C.C)’a mahsustur.

Salat ve selam da, alemlerin Rabbi tarafından sevilen, insanların ise tanıyıp, idrak edebilme nisbetînce sevebildikleri, efendimiz, önderimiz, rehberimiz Hz. Muhammed Mustafa(sav)ya, a’line, ashabına ve O’nun yolunu izlemeye çalışan ümmetinin üzerine olsun.

Gayelerinden uzun süre ayrı kalan ümmetlerin kalbi kararır. Bu ümmetlerin kimi kuşağı da yoldan sapıp gider. Tarihi, Kıyamet Günü’ne dek sürecek olan İslâm ümmeti de bazı zor dönemler geçirecektir. İsrailoğullarının yaşadığı dönemlere benzer dönemler…

Kalbi temiz olan hep iyi işler yapar, kalbi bozuk olan da, kötü işler yapar.
Peygamberimiz(sav) konuyla ilgili olarak “kalp bozuk olunca, bedenin işleri de hep bozuk olur” buyurur. [Beyheki] O halde kalbi bozuk olan kişinin, bedeni de bozuktur ve kolaylıkla günah işleyebilir. İmam-ı Rabbani de bu hadisi esas alarak şöyle söyler: “Allahü teâlânın emirlerini yapmamak kalbin bozuk olmasındandır.

Muhammed bin Fadl Belhi hazretleri de buyurdu ki: Kalbin kararmasına 4 şey sebep olur:
1- Öğrendiği ile amel etmemek. 2- Bilmeyerek yapmak. 3- Bilmediklerini öğrenmemek. 4- Başkasının öğrenmesine mani olmak.

Zünnun-i Mısri hazretleri buyurdu ki: Kalbin kararmasının dört alameti vardır:
1- İbadetin tadını duymaz.     2- Allah korkusu hatırına gelmez.     3- Gördüklerinden ibret almaz.     4- Okuduklarını, öğrendiklerini anlayıp kavrayamaz.

(Çok gülmek kalbi öldürür.) [Tirmizi]

(Üç şey kalbe kasvet verir: Yemeği, uykuyu ve rahatı sevmek.) [Deylemi]
(Çok yiyip içmekle kalbinizi öldürmeyin!) [İ.Gazali]

(Haram karıştırmadan, kırk gün helal yiyenin kalbi nurla dolar. Kalbine nehir gibi hikmet akar. Dünya sevgisi kalbinden çıkar.) [Ebu Nuaym]

Muhammed Parisa hazretleri buyuruyor ki: İnsanı Allahu Teâlâ’nın rızasına, sevgisine kavuşturan yol kalbdir. İnsanı Allahu Teâlâ’dan uzaklaştıran şeylerin en zararlısı dünya sevgisinin kalbi karartmasıdır. Kalbi kararan dünyayı [faydasız şeyleri] sever. Dünya sevgisi, kötü arkadaşlardan ve lüzumsuz ve zararlı şeyler seyretmekten hasıl olur. Faydasız kitap, [roman, hikaye, gazete, dergi] okumak, lüzumsuz şeyler konuşmak, bu sevgiyi arttırır. Kadınlara bakmak, kadın resimleri [resimli dergi, filmler, tv] seyretmek, şarkı, çalgı dinlemek, bu sevgiyi kalbde yerleştirir. Bunların hepsi, insanı Allahu Teâlâ’dan uzaklaştırır.

Hiçbir şeyin eğip yok edemediği dağ gibi güçlü kalpler; basit dünya menfaatleri uğruna kişiliğinden, kimliğinden ve şahsiyetinden hiçbir şey kaybetmeyenlerin kalpleridir.

Acaba kalbin karardığı nasıl bilinir, temizlenmesi nasıl olur? Kalbin kıvama gelebilmesi için beş güzel hasleti (Helal lokma ve az yemek. Namazı huşu ile kılmak ve Kur’an’ın manasını düşünerek okumak. Allah’ı her zaman hatırlamak, O’nu çok zikretmek, seher vakitlerini uyanık geçirmek. Sadıklarla beraber olmak) mü’minin kendinde bulundurması elzemdir.

MUTAFFİFİN 14- Hayır, bilakis, onların kazanmak­ta oldukları kalplerini yenmiştir.

Kur’an onların uydurduğu gibi eskilerin masalları değildir. O ancak Al­lah’ın, peygamberi Muhammed (s.a.s)’in kalbine indirilmiş hak kelâmıdır. Böyle bir iddiada bulunmalarının sebebi ise, kalplerini kaplayan çirkinliklerin ve gü­nahların çokluğudur. Bu kir, günahların birikmesi ile oluşan büyük bir engel olup kişinin hak ve batılı görmesini, iyi ve kötüyü ayırt etmesini engeller. ^{TEFSİRUL MÜNİR}

İsyankarlıkta direnen kalb kararır ve körelir. Üzerini kalın bir perde örter. Aydınlığın oraya girmesine engel olur. Onu aydınlıktan mahrum eder. Yavaş yavaş duyarlılığını kaybettirir. Zayıflamasına ve ölümüne yol açar.

İnsan bir günah işlediğinde kalbinde siyah bir leke meydana gelir. Eğer insan dönüş yapar, bağışlanma diler, tövbe ederse kalbi temizlenir. Tekrar günah işlerse leke büyümeye başlar. Kalbinin tamamını kuşatır. Kur’an-ı kerim’in “Hayır! Aksine kazandıkları kalplerini karartmıştır.” ayetinde geçen karartma budur İşte.

Hasan Basri diyor ki: Bu üst üste günah işleyip kalbin körelmesine ve ölmesine kadar bu hareketi sürdürmek demektir.

İşte kötü inkarcıların durumları budur. Kötülüğün ve yalanlamanın sebebi de budur. ^{SEYYİD KUTUB}

Çok günah işlemekten ve isyan etmekten dolayı kalpleri kararmamış olanlar, Peygambere, indirilen ayetleri duydukları zaman anlarlar, imanları artar ve gözleri yaşla dolar… (Maide 83)

SELAM VE DUA İLE…

ELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN

The post KALBİN KARARMASI appeared first on Ebrar Medya.

Hamd, sena ve övgülerin en güzeli, ezelde ve ebedde var olan, lutfuyla kainatı ve bizleri yaratıp var eden, sayısız nimetlerle yaşatan ve rahmetiyle doğru yolu gösteren Allah (C.C)’a mahsustur.

Salat ve selam da, alemlerin Rabbi tarafından sevilen, insanların ise tanıyıp, idrak edebilme nisbetînce sevebildikleri, efendimiz, önderimiz, rehberimiz Hz. Muhammed Mustafa(sav)ya, a’line, ashabına ve O’nun yolunu izlemeye çalışan ümmetinin üzerine olsun.

Kur’an-ı Kerim, uyarıyor!. tetikte bekleyen şeytanın vesvese ve arzularına karşı uyarıyor müslümanları:

“Senden önce gönderdiğimiz hiç bir resul ve peygamber yoktur ki, okuduğu bir şeye şeytan karışmak istemiş olmasın. Ama Allah, şeytan’ın karıştırdığı bu (vesveseyi) gidererek, ayetlerini tahkim eder. Allah, alim ve hakimdir. Ta ki Allah, şeytanın saldığı bu vesveseyi; kalblerinde hastalık bulunan ve kalbi katı olan kimseler için bir imtihan yapsın. Zalimler, muhakkak ki (haktan) uzak bir muhalefet içindedirler. Bir de bu, kendilerine ilim verilen kimselerin (Kur’an’ın) Rab’lerinden gelen bir hak olduğunu bilerek ona inanmaları ve bununla gönül huzuruna kavuşmaları içindir. Allah, hiç şüphesiz inanan kimseleri dosdoğru yola eriştirir.” (Hac/52-54)

Görülüyor ki, Allahu Tealâ, resul ve peygamberlerini koruyarak şeytanların; beşerin fıtrî rağbetleri yoluyla davaya karışmasını önlemiştir. Bundan dolayı (peygamberler gibi) masumiyet vasfı bulunmayan diğer müslümanların çok dikkatli olmaları zorunludur. Çünkü işin bu yönü sonsuz dikkat ve uyarı istemektedir. “İslam’ın zaferi” veya “İslam’ın maslahat”ına ilişkin olarak duyulan arzuyu fırsat bilen şeytanın, bu boşluktan yararlanarak vesvese salmasına meydan vermemek gerekir. Müslümanın son derece sakınması gereken nokta budur.

İslam’ın zafere ulaşması ancak Allah cc ın bildirdiği istikamet üzere verilen mücadele ile mümkündür. İslam’a faydalı olmak için İslam’dan olmayan, İslam’ın emretmediği bir şeyi yapmak, İslam’a yaklaştırmaz bilakis uzaklaştırır. İşte şeytanın istediği de budur. Bu, şeytanın baskın yapabileceği bir noktadır. Şu veya bu şahsın maslahatını koruyayım derken şeytanın vesvesesine kapı açılır. Bu açıdan bakılırsa “dinin maslahatı” (yani dinin çıkarı) meselesi; müslümanları peşine takıp davetin vazgeçilmez metodunu unutturan bir put haline dönüşebilmektedir.

Bundan dolayı müslümanların görevi; metoddan ayrılmamak ve doğabileceği sanılan sonuçlara bakılmadan bu metoda bağlı kalmaktır.

Islam ve müslümanlar açısından tehlike doğurabileceği hesabıyla bu tür maslahatlara bakılamaz. Çünkü sakınılması gereken en büyük tehlike, hangi nedenle olursa olsun metodtan sapmaktır. Sapma, az da olsa çok da olsa sapmadır. Kaldı ki maslahatın nerede olduğunu en iyi bilen Allah (Subhabehu ve Tealâ)‘dır. Bu iş, müslümanların sorumluluk alanına girmez. Çünkü müslümanların sorumlu oldukları bir tek şey vardır. O da metodtan sapmamak ve yoldan ayrılmamaktır.

En güzel örneği İbn-i Ümmü Mektum’un -Allah ondan razı olsun- kıssasında görüyoruz. Bu gözleri görmez, bu yoksul adam geliyor Hz. Peygamberin yanına ve şöyle diyor: “Ey Allah’ın peygamberi, Allah’ın sana öğrettiği şeyleri bana da oku, bana da öğret.” Bu sözleri birkaç kere tekrarlıyor. Ama Hz. Peygamber -salât ve selâm üzerine olsun- o sırada Velid b. Mugire ile ilgileniyor, onun İslâm’a gelmesini sağlamaya çalışıyordu. Yanında da Kureyş’in ileri gelenleri vardı. İbn-i Ümmü Mektum da Hz. Peygamberin bu işle ilgilendiğini bilmiyordu. En sonunda Hz. Peygamber ısrarlarına karşı sıkılır, yüzünü asarak ona sırtını çevirir. Bunun üzerine yüce Allah şu ayeti indirir ve bu ayetlerle Hz. Peygamberi bu davranışından dolayı çok sert bir dille azarlar.

“Surat astı ve döndü, kör geldi diye. Ne bilirsin belki o arınacak? Yahut öğüt dinleyecek de öğüt kendisine yarayacak. Kendisini öğüte muhtaç görmeyene gelince; sen ona yöneliyorsun. Onun arınmasından sana ne? Fakat koşarak sana gelen, Allah’dan korkarak gelmişken, sen onunla ilgilenmiyorsun. Hayır, olmaz böyle şey, bu Kur’an bir öğüttür, dileyen onu düşünüp öğüt alır. (Abese Suresi, 1-12)

Bununla yüce Allah İslâm’a çağrı hareketini, ince ölçüleri ve gerçek değerleri üzerine oturtmuştur. Peşlerinde giden halk yığınları da İslâm’a girerler diye, Kureyş önderlerinin doğru yolu bulmalarına ilişkin peygamberinin içinden gelen arzunun neden olduğu yanlış uygulamayı da düzeltmiş ve şu gerçeği vurgulamıştır: Davanın, özenle belirlenmiş prensipleri doğrultusunda şaşmadan hareket etmesi şu ileri gelenlerin müslüman olmasından daha önemlidir. Böylece şeytanın bu gedikten inancın temellerine nüfuz etmesine ilişkin planlarını altüst etmiş, ayetlerini sağlam ve tutarlı bir şekilde açıklamıştır. Mü’min gönüllerdeki huzursuzluk da bu açıklama ile dinmiştir.

Hz. Peygamber -salât ve selâm üzerine olsun- bu olaydan sonra İbn-i Ümmü Mektum’a -Allah ondan razı olsun- Büyük değer vermiş ve her gördüğünde “Rabb’imin beni azarlamasına neden olan kişi hoş geldin” der ve “bir isteğin var mı?” diye sorarmış. İki defa da kendi yerine Medine’de onu görevli bırakmıştır.

Görüldüğü üzere şeytan her an tetikte beklemekte ve fırsat kollamaktadır. Müslümanların metoddan taviz vermeleri için sağdan yaklaşarak, istikametten saptırmak için var gücüyle çalışmaktadır. Vahiyle hareket eden her insan veya topluluk şeytanın bu oyunlarına karşı korunacaklardır. Kalplerinde hastalık olanlar ve kalbi katı olan kimseler ise şüphe duyarak vahye değil, şeytanın vesveselerine göre veya kendi mantığına göre (ki bu da şeytandandır) hareket ederek istikametten sapmış olur.

The post TETİKTE BEKLEYEN ŞEYTAN appeared first on Ebrar Medya.

Salat ve selam da, alemlerin Rabbi tarafından sevilen, insanların ise tanıyıp, idrak edebilme nisbetînce sevebildikleri, efendimiz, önderimiz, rehberimiz Hz. Muhammed Mustafa(sav)ya, aline, ashabına ve O’nun yolunu izlemeye çalışan ümmetinin üzerine olsun.

Kur’an-ı Kerim’in onüç sene boyunca inanç ile alakali konular üzerinde durmuştur. Her inen ayet inanç ile alakalı bir eksiği kapatmaktaydı. Eğer Allah(C.C) dileseydi Kur’an-ı Kerim’in tümünü bir kerede indirirdi. Böylece mü’minler bunu, on üç sene durmadan okur, inceler ve İslâmî düşünceyi iyice kavrarlardı. Yahut bu işi daha az veya daha çok bir sürede yapabilirlerdi. Ne var ki, Allahu Tealâ, bunu değil, başka bir şey istiyordu. Belirgin ve eşi bulunmaz bir metod koymayı istiyordu. Bu metod ile, o dönemde  İslam nasıl yücelmiş ve hakimiyete ulaşmışsa daha sonraki dönemlerde müminlere bir yol ve ışık olacaktı.

Allah(C.C), nefis ve İslami bir toplumun bir gün-bir gecede oluşamayacağını elbette ki biliyordu. Şu halde doğru bir inancın, nefis ve İslami bir toplumun(cemaatin) kuruluşuyla aynı anda gerçekleşmesi şarttı. Öyle ki akidevî yapı olgunluğuna eriştiği zaman, bunun canlı ve pratik görüntüsünün cemaat olması lazımdı. İslâm Dini’nin tabiatı budur. Bu tabiatı bilmek zorundayız. Bu tabiat; beşeri teorilerin baskısına yenilmiş aceleci insanların arzularına uydurulup değiştirilemez. İlk İslâm ümmeti, İslâm’ın bu özelliği ile korunarak varlık âlemine çıkmıştır. Bu ümmeti, Allah(C.C)’nın ilk defa oluşturduğu gibi varlık alemine çıkarmanın değişmez yolu da budur. Bu ümmetin bir kere daha varlık alemine çıkması isteniyorsa izlenecek yol budur.

Mutlaka bunun pek çok hikmeti bulunmaktadır. Ancak ayetlerden anlayabildiğimiz kadarıyla en önemli sebebi Allah(C.C)’ın emirlerinin yasaklarının ve hükümlerinin kalplere yerleşmesi ve dinin sağlam bir temele oturtulmasıdır.

Furkan Suresi 32 : Kafirler «Kur’an, Muhammed’e bir defada topluca indirilseydi ya» dediler. Oysa biz senin moralini güçlendirmek, azmini pekiştirmek için onu böylesine bölüm bölüm indirdik ve ağır ağır okuduk.

S.KUTUB : Bu Kur’an, yeni bir ümmet yetiştirmek, yeni bir toplum oluşturmak ve yeni bir düzen kurmak için geldi. İnsan psikolojisi, bir kitabı okumakla akşamdan sabaha şipşak değişmez. Bu kitap istediği kadar mükemmel, geniş kapsamlı ve yeni bir sistem içermiş olsun. İnsandan beklenebilecek reaksiyon günden güne bu yeni sistemin belli bir tarafının etkisi altına girmek, adım adım onun merdiveninin basamaklarını çıkmak, önerdiği yükümlülükleri üstlenmeye aşama aşama alışmaktadır. Bu takdirde insan yeni sistemden ürküp kaçmaz. Bu sistemin bir porsiyonunu yiyip besinini aldığı her gün, ertesi gününün porsiyonunu yiyip beslenmesini geliştirmeye daha hazırlıklı hale gelir, böylece gün geçtikçe onu iştahı daha çok çeker, lezzetini damağında daha kuvvetli olarak hisseder. Buna karşılık eğer yeni sistem, bir anda insanın omuzlarına yüklenirse bu yük ona ağır, taşınmaz ve katlanılmaz gelir.

Başka bir deyimle Kur’an bir eğitim programı, bir pratik hayat sistemi olmak üzere geldi. Yoksa sırf entelektüel bir haz duymak, sırf bilgi edinmek için okunan bir kültür eseri olmak için gelmedi. O harfi harfine, kelimesi kelimesine, bütün hükümleri ile uygulanmak üzere geldi. Ayetleri “gündelik emirler listesi” olmak üzere geldi. Müslümanlar bu emirleri anında, sıcağı sıcağına alarak hemen gereklerini yerine getireceklerdi. Tıpkı bir askerin karargahında, ya da savaş alanında aldığı gündelik “savaş direktifleri” gibi. Üstelik Müslüman bu emirleri içine sindirecek, onları kavrayacak ve uygulamaya can atacak, onların içeriği uyarınca yeniden yapılanacak kişiliğin de onların damgasını taşıyacaktır.

Fakat zamanla Müslümanlar Kur’an’ın bu pratiğe dönük, aşamalı eğitim yöntemini göz ardı etmişlerdir. Bu kutsal kitabı sırf bir kültür geliştirme kaynağı, ya da yanık seslerle okunan bir “ibadet rehberi” saymaya yönelmişlerdir. Onu bir eğitim programı, kişiliği değiştirip biçimlendirme kılavuzu, eyleme ve uygulamaya yön verecek bir hayat sistemi olarak kabul etme bilincinden uzaklaşmışlardır. Bu yanılgıya düşünce artık Kur’an’dan yararlanamaz olmuşlardır. Çünkü bu kutsal kitabın her şeyi bilen ve her şeyden haberdar olan yüce Allah(C.C) tarafından belirlenen yönteminden sapmışlardır.

Bu kitabı indiren Allah(C.C), ondan ne şekilde istifade edileceğini de bildirmiştir. “Muhammedun Resulullah” demek ile nasıl istifade edilmesi gerektiğini de anlamış oluyoruz. Başka yollar arayanlar veya deneyenler vakitlerini ve güçlerini boşa  harcamaktadırlar. Bir şeyin ibadet olabilmesi için sadece Allah(C.C)’ın emri olması yeterli değildir. Aynı zamanda Allah(C.C)’ın emrettiğini Resulullah’ın (sav) gösterdiği şekilde ve Allah(C.C) için yapılması şarttır.

VELHAMDÜLİLLAHİ RABBİL  ALEMİN.

The post KUR’AN-I KERİM NEDEN PEYDERPEY İNDİ? appeared first on Ebrar Medya.

Salat ve selam da, alemlerin Rabbi tarafından sevilen, insanların ise tanıyıp, idrak edebilme nisbetînce sevebildikleri, efendimiz, önderimiz, rehberimiz Hz. Muhammed Mustafa(sav)ya, a’line, ashabına ve O’nun yolunu izlemeye çalışan ümmetinin üzerine olsun.

Şunu iyi bilin ki, insan vücudunda küçücük bir et parçası vardır. Eğer bu et parçası iyi olursa, bütün vücut iyi olur. Eğer o bozulursa, bütün vücut bozulur. İşte bu et parçası kalptir.” (Buhârî, Îmân 39, Büyû’ 2; Müslim, Müsâkat 107, 108. Ayrıca bk. Ebû Dâvûd, Büyû’ 3; Tirmizî, Büyû’ 1; Nesâî, Büyû’ 2, Kudât 11; İbni Mâce, Fiten 14)

Şerhi: Bir defasında Peygamber (sav) kalbin nasıl hastalandığını anlattı. Yapılan her bir günahın kalbin üzerinde siyah bir nokta meydana getirdiğini, noktalar çoğaldığı zaman kalbin siyah bir hal aldığını ve artık iyi ile kötüyü birbirinden ayırma görevini yapamadığını söyledi.

Kalbin sağlığını korumak veya hastalanmış bir kalbi iyileştirmek için yapılması gerekeni, onu icad edip yaratan bildirmiş ve: “Unutmayın ki, kalbler, Allah’ı anarak huzura kavuşur” buyurmuştur (Ra’d sûresi, 28) Allah Teâlâ’nın yapmamızı istediği her ibadet, kalbin sağlığını korumak için emredilmiştir. Allah adıyla dirilip can bulan bir kalb, vücut ülkesinin yegâne sultanı olduğu için, emri altındaki bütün varlıklara, yani ellere, ayaklara, dillere, dudaklara, gözlere, kulaklara isabetli emirler verir; başarılı bir hükümdâr olur. (Riyazüs Salihin)

Yalnız müminler Allah (C.C)’ı anmaz ise zamanla kalpleri katılaşacak ve doğru yoldan sapacaklardır.

Hadid 16: İnananlar için hâlâ vakit gelmedi mi ki, kalbleri Allah’ın zikrine ve inen hakka saygı duysun ve bundan önce kendilerine verilmiş, sonra üzerlerinden uzun zaman geçmekle kalbleri katılaşmış, çoğu da yoldan çıkmış kimseler gibi olmasınlar?

Evet, Tüm canlılığıyla İslam nasıl yaşanır? Öncelikle bu canlılığın oluşabilmesi için kalplerde hastalık ve katılık gibi bir durumun olmaması gerekir. Bunun için sağlam bir tevbe ile Kur’an ve sünnete ilk günkü gibi yönelebilmektir. Gücümüzün yettiğini yapıp, gücümüzün yetmediği yerlerde Rabb’imizden yardım istemeliyiz. Ve bu konuda azimli ve sabırlı olmalıyız.

Bu açıdan bakıldığında bozuk kalpliler ile sağlam kalplilerin örneklerini vererek bir muhasebe yapmak faydalı olacaktır.

KALBİ KATILAŞMAMIŞ VE İLK GÜNKÜ HEYECANINI KORUYAN KALPLER

Tevbe 92- Kendilerini bindirip savaşa gönderesin diye gönüllü olarak sana geldiklerinde, “Sizi bindirecek birşey bulamıyorum.” dediğin zaman, bu uğurda harcayacakları birşey bulamadıklarından dolayı üzülüp gözlerinden yaş döke döke geri dönüp gidenlere de bir günah yoktur.

İbn-i İshak, Tebük savaşından söz ederken der ki: “Sonra bazı Müslümanlar Peygamberimize (salât ve selâm üzerine olsun) gözleri yaşlı olarak geldiler. Bunlar yedi adamdı. Bir kısmı Ensar’dan, bir kısmı diğer gruplardandı. Peygamberimizden (salât ve selâm üzerine olsun) binek istediler. Çünkü bunlar fakir kimselerdi. Peygamberimiz: “Size verebilecek binek bulamıyorum” cevabını verdi. Onlar geri döndüklerinde harcayacak malları bulunmadığı için üzüldüler ve gözlerinden yaşlar boşandı.

Süfyân es-Sevrî der ki: Abdülazîz İbn Refî’den, onun da Ebu Sü-mâme (r.a.) den rivayetine göre; o, şöyle demiştir: Havariler: Ey Resulullah, bize Allah için ihlâslı olanı haber ver, dediler de şöyle dedi: Allah’ın hakkını insanların hakkına tercih eden, biri dünya diğeri âhiret işi olmak üzere iki işle (durumla) karşılaştığında âhiret için olanla başlayıp sonra dünya için olanla meşgul olandır.

Allah Rasûlü şöyle bu­yurmuştur : Medine’de öyle bir topluluk vardır ki siz bir va’dîyi geçti­ğinizde ve yürüdüğünüzde, onlar sizinle beraberdirler. Onlar; Medine’­de oldukları halde mi? dediler de : Evet, onları özür alıkoymuştur, bu­yurdu.

İşte buraya kadar verilen misaller kalpleri katılaşmamış ve kalplerinde arıza olmayan kimselerin kalpleridir.

ŞİMDİ DE KALPLERİ (nde iman) OLMAYANLARA BİR MİSAL VERELİM:

Tevbe 49. Onlardan öylesi de var ki, “bana izin ver, beni fitneye düşürme”  der. Bilesiniz ki onlar zaten fitneye düşmüşlerdir. Cehennem,  kâfirleri   mutlaka  kuşatacaktır.

Nüzul Sebebi : Rasûlullah (s.a.v.) Tebük seferine çıkmak istediğinde Cidd b. Kays’a -münafık idi- şöyle dedi: Ey Vehb’in babası! Benî Asfar’la yani Rumlarla savaşarak köle ve cariyeler edinmek ister misin? Cidd şöyle dedi; Ya Rasûlullah! Kavmim, benim kadınlara düşkün olduğumu bilir. Korkarım ki, Benî Asfar’ı gördüğüm de onların kızlarına sabredemem. Beni fitneye dü­şürme. Bana savaşa gitmememe izin ver, malımla sana yardım edeyim. Rasûlullah (s.a.v.) ondan yüz çevirip, “sana izin verdim” dedi. Bunun üzerine Yüce Allah, Onlardan öylesi de vardır ki, “Bana izin ver, beni fitneye düşürme.” der.

“Ya RasûluIIah! Bana, cihada gitmemek için izin ver. Beni kadınlarla fitneye düşürme. Biliniz ki onlar seferden kaç­mak istemekle fitnenin ta içine düşmüşlerdir. Hattâ daha da büyüğüne düş­müşlerdir.

Kalpte iman zayıflayınca veya kaybolunca, tavırlar ve ameller inançsız insanların tavır ve amellerine kendiliğinden benzeyecektedir.

Allah(C.C)’ın razı olduğu amellerden herhangi birini yapamamaktan dolayı üzülüyor muyuz? Yukarıda ki ayeti (Tevbe 92) hatırlarsak “imkanları olmadığı için sorumlu tutulmadıkları halde”, böyle bir amelden veya sevaptan mahrum kalmamak için çaba gösteriyorlar ve o amele ulaşamayınca ağlıyorlar. Kalplerde ki sağlam imanın eseridir bu. Günümüzde ise bırakalım “sevaptan mahrum kalmamak için ağlamayı”, günahından dolayı bile ağlayanlar neredeyse kalmadı. Kalbin katılığını başka bir yerde aramayalım. İmam Gazali’nin dediği gibi; “günahlarımıza oturup ağlayalım, eğer ağlayamıyorsak oturup ağlayamadığımıza ağlayalım”.

Tevbe 92. Ayeti kerimenin tefsirinde Seyyid Kutub (rha) diyor ki: İşte böyle bir ruh ile İslâm zafere kavuştu. Yine böyle bir ruh ile egemenliği eline geçirdi. Şimdi bakalım kendimize: Biz neredeyiz, onlar nerede? Bizim ruhumuz nerede, bu küçük topluluğun ruhu nerede? Eğer bu duyguların en azından bir kısmının gönlümüzde yer aldığını görebiliyorsak, o zaman zafer ve üstünlük isteyelim. Yoksa kendimize bir çeki düzen verelim. Bu duygulara yaklaşmaya çalışalım. O zaman yüce Allah(C.C) bize yardım edecektir.

İslam’ın tüm canlılığıyla yaşanması için kalpte doğru bir inancın bulunması gerekir. Kalpte bulunan bu inancın zayıflamaması ve katılaşmaması için devamlı ilim ve zikir ile amele yansıtarak kalbin diriliğini korumak gerekir. Diğer türlü kalp kararmaya ve katılaşmaya mahkum olacaktır. (Maazallah)

The post TÜM CANLILIĞIYLA İSLAM NASIL YAŞANIR? appeared first on Ebrar Medya.

Salat ve selam da, alemlerin Rabbi tarafından sevilen, insanların ise tanıyıp, idrak edebilme nisbetînce sevebildikleri, efendimiz, önderimiz, rehberimiz Hz. Muhammed Mustafa(sav)ya, a’line, ashabına ve O’nun yolunu izlemeye çalışan ümmetinin üzerine olsun.

Anlatarak öğretmek ile yaşayarak öğretmek arasındaki korkunç fark.

Bizler bu dini kitaplardan öğrendik, bizden sonrakiler yaşantıdan öğrensinler. Kitaplar teori olarak bizlere sunar. Herkes fedakarlık, sabır, infak, kardeşlik vs. alakalı bir şeyler okumuş olabilir, ama canlı yaşayan insanlar kadar etkili olamazlar. Bazı alimlerin hayatlarını ve kitaplarını okuduğumuzda çok etkileniyoruz, çünkü onlar yaşadıklarını yazıyorlar, yazdıklarını yaşıyorlardı. Onlar ile aynı ortamda yaşadıklarına şahit olmak tabi ki daha da etkili olurdu.

Evet, sahabe döneminde, İslam’ın kısa surede yayılıp benimsenmesinin en önemli sebeplerinden biri de diliyle anlattıklarını yaşantılarına yansıtmalarıydı. Oysa bugün yaşayan az, lakin anlatan çok var. İnsanlar o dönemde İslam’a ısınıyordu, bugün ise insanlar İslam’dan soğuyorlar.

Allah(Celle Celaluhu)’ın rızasını kazanmak ve Cennete girmek için kesinlikle bir fedakarlık yapılması gerektiğini herkes bilmektedir ve yeri geldiğinde de itiraf edilmektedir. Ama maalesef itiraf edenler çok, bunu gerçekleştirenler ise azdır. O yüzden itiraflar veya anlatımlar çok etkili olmamaktadır. Yüz kişi anlatır etkili olmaz ama bir kişi bu fedakarlığı gösterir bir çok kişi etkilenir. Babanın evlat üzerinde ki eğitimi de böyledir. Baba sadece nasihat etmekle çocuk düzelmez. Baba bir fedakarlık yaptığında, çocuk düşünür ve neden böyle yaptığını sorar. Baba da: “Allah için değmez mi, cennet için değmez mi” dediğinde çocuk üzerinde ki etkisi kesinlikle çok olacaktır.

“Sabredin” diye nasihatte bulunan bir kişi beş dakika sonra yaşadığı basit bir olay karşısında sabretmezse nasihatı ne kadar etkili olabilir ki? Yalnız sabredenlerin “sabredin” sözü daha etkili olur. Sahabelerin cenneti elde etmek için 13 sene Mekke’de türlü sıkıntılar karşısında ne kadar sabırlı olduklarını görmekteyiz.

İnfakın gizli olanı eftal iken, Müslümanlar açıktan vermeye de teşvik edilmiştir. Birileri Allah için vermeyi engellerken birileri de bunu açıktan yaparak Müslümanları hayra teşvik etmektedir. Mesele sadece malımızı değil zamanımızı da Allah için verebilmektir. Öyle kişiler var ki belki talebe yetiştirmek için, camii yaptırmak için milyonlar harcar, ama zamanından, eğlencesinden, rahatından azda olsa Allah için vazgeçemezler.

Geçenler de bir olaya tevafuk oldum. Üç kişi taksinin arka koltuğuna binerken birbirlerine “sen geç, sen geç” diyorlardı. Kimse ortaya oturmak istemiyordu. Aklıma yermük günü, “su su” diye seslenen Müslümanlar geldi. O gün bir kez daha gördüm ki mesele okumak ve bilmek değilmiş. İnancın kalbe yerleşmesi ve İslam’a göre yaşamayı ahlak edinebilmekmiş. Yermük savaşında bulunup ta o atmosferi gören insana kardeşliği anlatmaya gerek kalmaz. Çünkü o atmosfer, okumaktan daha etkili bir ortam oluşturuyor. Araba da rahatını düşünen bizler yermük günü ne yapardık sizce. Ama Allah cc müminler için – Sen öğüt verip hatırlat. Çünkü, hatırlatmak müminlere fayda verir. (Zariyat 55) buyuruyor. Herkes birbirine hatırlatsa herşey daha da güzel olurdu. Tabi mümine hatırlatmak fayda verir. Fayda vermiyorsa, ya mümin değildir, yada müminlik vasıflarını günahları dolayısıyla kaybetmeye başlamıştır. Kan kaybeden bir hasta gibi önce rengi solar sonra ölür.

Rabbim bizleri sahabe gibi öğrendiklerini yaşayan, yaşadıklarını öğreten kullardan eylesin. (Amin)

The post KORKUNÇ FARK appeared first on Ebrar Medya.

Salat ve selam da, alemlerin Rabbi tarafından sevilen, insanların ise tanıyıp, idrak edebilme nisbetînce sevebildikleri, efendimiz, önderimiz, rehberimiz Hz. Muhammed Mustafa(sav)’ya, a’line, ashabına ve O’nun yolunu izlemeye çalışan ümmetinin üzerine olsun.

Kur’an-ı Kerim, insanın fıtratına hitap etmektedir. İnsanın varlığında ve etrafındaki kainatta bulunan delil ve mesajlarla hitap etmektedir. İnsan fıtratını tortulardan, fıtri algılama sistemini de tembellik ve yararsızlıktan kurtaran Kur’an-ı Kerim, fıtratın tüm kapılarını, etkileyici mesajlara açmaktadır. Bu mesajlara cevap vermeye yarar bir hale getirmektedir.

Terim olarak FITRAT: “Allah Teâlâ’nın mahlûkatını kendisini bilip tanıyacak ve idrak edecek bir hâl, bir kabiliyet üzere yaratmasıdır.” [İbn Manzur, Lisânü’l-Arab, Beyrut, (t.y.), V, 55]. Fıtrat “hakkı benimseme yatkınlığı” şeklinde anlaşılmalıdır. (Kurtubî, XIV, 29)

Her insan İslam’ı kabul edebilecek ve dıştan bir tesire maruz kalmadığı takdirde, âdeta kendiliğinden İslam’ı bulacak bir fıtrata sahiptir.

– Kur’an, insanın aklına hitap ettiği gibi, onun kalbine-duygularına da hitap etmektedir. Bu üslup, Kur’an nazarında insanların duygularının tahrik edilmesinin de önemli olduğunun göstergesidir. O halde Kur’an okunurken, haşmetli manasıyla akla hitap ettiği gibi, güzel ve nağmeli okunmasıyla da kalp ve ruha duygusal bir zevk verecektir. Daima canlı ve gündemdedir. Belirli bir topluma değil tüm insanlığa hitap eder.

“Her doğan İslam fıtratı üzere doğar; ama anne-babası onu Hristiyan, Yahudi veya Mecusi yapar.” (Buhârî, Cenâiz 92; Ebû Dâvut, Sünne 17)

Her bir insanın fıtratı olumlu ve güzel etkilere açık olduğu gibi olumsuz ve zararlı etkilere de açıktır. Çok hassas ve kolay zedelenir bu yapı, kalıcı hastalıklar taşır hale gelebilir.

Yüzünü, tevhid ehli olarak tamamen dine çevir. Bu Allah’ın fıtrata en uygun dinidir ki Allah insanları yaratılıştan bu din üzerine kılmıştır. Allah’ın yaratmasında değişiklik yoktur. İşte en  sağlam din budur. Fakat insanların çoğu bilmezler. (Rum, 30)

“İşte en sağlam din budur. Fakat insanların çoğu bilmezler.” Yani tevhid dinine tâbi olmak, şeriata ve bozulmamış fıtrata sarılmak şeklinde em­redilen bu yol hiçbir eğriliğin ve sapmanın bulunmadığı en doğru yoldur.

Ancak insanların çoğu bunu hakkıyla bilmezler. Onlar düşüncelerini kullanmadıkları için ve buna delâlet eden açık burhanlardan ve doğru bil­gilerden istifade etmedikleri için bundan uzak kalmışlardır. Eğer onlar dü­şünseler, akıllarını kullansalar ve hakkıyla bilselerdi, tevhid dininden, İs­lâm dininden ve O’nun hidayetinden yüz çevirmezlerdi.

İnsanın bedeni İlâhî bir sanat olduğu gibi, istidadı ve tabiatı da Hakk’ın tanzim ve takdiriyledir; o da İlâhîdir.

İnsanın yaratılışında iman etme kabiliyeti vardır. Zira insan basit bir masanın bile kendi kendine yapılıp yapılamayacağını bilecek güçtedir. Putperestler bile kendilerini birinin yarattığını bilmişler, ama O Yaratıcıyı doğru tanıyamamışlar ve tabiatlarındaki ibadet etme ihtiyaçlarını yanlış olarak cansız cisimlerle tatmin etmeye çalışmışlardır.

Hiçbir insanın gıybet edilmekten hoşlanmaması, insan yaratılışının gıybeti reddetmesi demektir.

Yalan söylemenin zorluğu, doğru söylemenin ise rahatlığı, yalanın yasak, doğrunun sevap olduğuna fıtratın şehadetidir.

Kıskanma duygusunun insanın yaratılışına konulması da namus mefhumunun fıtrî olduğunu ders verir bize.

Borç para istediğimiz bir dostumuzun, alacağını fazlasıyla geri istemesinden rahatsız olmamız, faizin haram oluşuna fıtratın şehadetidir.

Ruh, beden ve kâinat… Üçünde de hükmeden fıtrî kanunlar var. Ve insan, ancak bunlara uymakla hayatını sürdürebiliyor, kendi varlığından ve onu kuşatan âlemlerden faydalanabiliyor.

Gören ruhtur, ama gözümüzü açmadıkça göremiyoruz. Göz açmamız da yetmiyor, ışık olmadıkça yine göremiyoruz. Demek ki ruhumuz, görme faaliyetini beden ve kâinatla işbirliği yaparak gerçekleştiriyor. Öyleyse, bu üçlü ittifakın sürekli olarak korunması gerekiyor.

Maddî ve manevî bütün başarıların ve saadetlerin temelinde “fıtrat (yaratılış) kanunlarına uygunluk” yatar.

Ruh, beden ve kâinat… Üçünün de yaratılışlarına konulan kanunlar saymakla bitmez.  Her birinden bir nebze olsun söz etmekle yetineceğiz.

Ruhumuzdan başlayalım: Ruh, mahiyetini ancak Allah’ın bildiği ve bize bu konuda çok az bilgi verilen İlâhî bir kanun; bedeni yönetmekle kalmayıp onu kuşatan, kâinatı da tefekkür ve hayal edebilen, bu yönüyle madde âlemini gerilerde bırakan bir hikmet mucizesi…

Eller, ayaklar birer manga asker gibi. Bütün neferler hareketsiz duruyorlar. Sultandan emir gelmeden hiçbiri yerinden kımıldayamıyor. Ruhtan yürüme iradesi geldiğinde ayaklar hemen harekete geçiyor, yazma iradesi geldiğinde parmaklar işe koyuluyorlar.

İşte bu hakikat bize bildiriyor ki, “beden ruhun hizmetindedir.” ve fıtrata uygunluk,  “bedenin ruha hizmet etmesidir.”

Ruhunu bedenine hizmet ettiren, yani kalbini, aklını ve bütün his dünyasını sadece bedenin beslenmesine odaklayan kişi,  fıtrata zıt bir yola girmiştir; bu çıkmaz sokaktan ise saadete varılmaz.

Beden için geçerli olan bu kanun, ruh için de geçerlidir. İnsan daima öğrenir, öğrendikçe terakki eder. “İki günü müsavi olan zarardadır.” hadis-i şerifi bizleri sürekli olarak terakki etmeye ve kâinattaki bu tekâmül yürüyüşüne adım uydurmaya davet eder. Çekirdekler açılıp büyürken, fidanlar ağaç olmaya doğru yürürken, yumurtalar kuş olup uçmaya çabalarken, insanın yerinde sayması fıtrata zıttır.

The post KUR’AN-I KERİM FITRATA HİTAP ETMEKTEDİR appeared first on Ebrar Medya.