Anlayana

BİSMİLLAHİRRAHMANİRRAHİM

Hamd alemleri isteğine göre emsalsiz yaratan hiç bir varlığa ihtiyaç duymayan Allah’a (cc), selat ve selam son resul ve insanlığın kurtuluş reçetesi olan Hz. Muhammed (sav)’e ve selam O’nun aline, ashabına ve bu İslami hayatı dert edinen ve namazda olduğu gibi dünyayı arkasına atan tüm dava erlerine olsun.

Kur’an-ı Kerim’den hayata ders veren bir kıssa, Rabbim anlamayı ve gereğince yaşamayı nasip etsin diyor ve sözün bittiği misali okuyalım;

Onlara, şu iki adamı misal olarak anlat: Bun­lardan birine iki üzüm bağı vermiş, her ikisinin de etrafını hurmalarla donatmış, aralarında da ekinler bi­tirmiştik.

İki bağın ikisi de yemişlerini vermiş, hiçbirini eksik bırakmamıştı. Aralarından bir de ırmak fışkırt­mıştık.

Bu adamın çeşitli meyveleri vardı. Bu yüzden arkadaşıyla konuşurken ona şöyle dedi: “Ben, senden daha zenginim ve adamlarım daha çoktur.”

Kendisine zulmederek bağına girdi. Şöyle de­di: “Bunun, hiçbir zaman yok olacağını sanmam.

Kıyametin kopacağını da sanmıyorum. Şayet Rabbime döndürülüp O’na götürülürsem, hiç şüphem yok ki, orada bundan daha hayırlı bir akıbet bulurum.”

Karşılıklı konuşan arkadaşı ona hitaben: “Sen, seni topraktan, sonra nutfeden yaratan, daha sonra seni bir adam biçimine sokanı inkâr mı ettin?” dedi.

“Fakat O, Rabbim Allah’tır ve ben Rabbime hiçbir şeyi ortak koşmam.

Bağına girdiğinde: MaşaAllah! Kuvvet yalnız Allah’ındır, deseydin ya! Eğer malca ve evlâtça beni kendinden güçsüz görüyorsan şunu bil ki:

Belki Rabbim bana, senin bağından daha iyisi­ni verir; senin bağına ise gökten yıldırımlar gönderir de bağ, kupkuru bir toprak haline gelir.

Yahut bağının suyu dibe çekilir de, bir daha onu arayıp bulamazsın.”

Derken onun serveti kuşatılıp yok edildi. Böy­lece, bağı uğruna yaptığı masraflardan ötürü ellerini oğuşturup kaldı. Bağın çardakları yere çökmüştü. “Ah, diyordu keşke ben Rabbime ortak koşmamış olsaydım!”

Kendisine, Allah’a karşı yardım edecek des­tekçileri olmadığı gibi, kendi kendini de kurtaracak güçte değildi.

İşte burada yardım ve dostluk, Hak olan Al­lah’a mahsustur. Mükâfatı en iyi olan O, en güzel akıbeti veren yine O’dur.(Kehf süresi 32-44)

Asılda ayetlerde mesele bütün açıklığıyla ortada, fakat bizler ayetleri okurken yapmış olduğumuz  hatadan dolayı gerekli dersleri alamıyor ve asıl yöne doğru yönelemiyoruz.
Hatanın ilki ve hiçte vazgeçmediğimiz olanı verilen misalleri okuduğumuz yerde bırakıyor, kendi zamanımıza indirmiyoruz.
İkinci olanı ise kendimizi olayın kişilerinin yerine koyarak olayı dışarından yorumlama yaparak öz eleştiride bulunamıyoruz.
Bunlarda yetmiyormuş gibi kötü tarafta olan sonuç bizim başımıza hiç gelmez tavrıyla bir çabada vererek önlemler almıyoruz.
Unutmamamız gereken bir düşman var ki o bizi gafil ve savunmasızken avlamayı sever.

Not; Servetlerinize, şöhretlerinize ve şehvetlerinize dikkat edin!..
Bu olaydaki durumun geri dönüşü iman ve salih bir tövbeyle olur. Şüphesiz buda ancak dünyadayken geçerlidir, iş işten geçmeden yapmamız gerekenleri yapalım.
Güzel bir söz var ya çokta kullanırız; Son pişmanlık fayda vermez. Faydası olunmayacak pişmanlık zamanı gelmeden ,  pişman olduğumuzun göstergesi olan hayatı yaşayalım…
Şunu asla unutmayalım ki; Mucize olunandan alınması gerekeni alamayan, aciz olunandan alması imkânsızdır…

Sözümüzün başı olduğu gibi sonu da âlemlerin Rabbi olan ALLAH (CC) hamddır.
VELHAMDULİLLAHİ RABBİL ÂLEMİN.