ALLAH’IN DİNİN YARDIMCILARI

BİSMİLLAHİRRAHMANİRRAHİM

Hamd Alemlerin Rabbi, Rahman, Rahim, Din Gününün Sahibi, Bizden Öncekilerin ve Sonrakilerin Yegane İlahı, Kulluk Yapılmaya Layık Olan Tek Mabud Allah Subhanehu ve Teala’ya Mahsustur. O’nun (Subhanehu ve Teala) Kendisini bize bildirdiği şekilde bilir, Öyle Tevhid Eder, Herhangi Bir Ortağının Olmadığını Bilip Öyle İman Ederiz. Kulluğu, İbadeti, Yardımı Yalnız O’na (Subhanehu ve Teala) Has Kılar, Nefislerimizin Şerrinden Amellerimizin Fenalığından O’na (Subhanehu ve Teala) Sığınırız.

Salat ve Selam Alemlere Rahmet, İnsanlığa Hidayet Olarak Gönderilen Vahiyin Elçisi, Nübüvvet Kandilinin Son Işığı, İslam Ümmetinin Lideri, Mücahidlerin Kumandanı, Başkomutan Rasullullah (sav)’e, Kıymetli Ev Halkına, Güzide Ashabına, Onları Takip Eden Tabiilerine, Ardından Geçmişte Yaşamış, Bugün Yaşayan Kıyamete Kadar Yaşayacak Olan Tüm Mü’Min ve Mü’mine’lerin üzerine olsun İnşaAllah.

Allah Subhanehu ve Tela’nın yeryüzünde yaratmış olduğu en şerefli mahlukat şüphesiz ki İnsanoğludur. Bu şerefli kılınış bilindiği üzere sadece suret ve görünüşü itibariyle değil farklı şekillerde donatılışı, işlevselliği, temiz ve pak nimetlerle nimetlendirilmesi, karada ve denizde taşınması, yeryüzünde imamlık vermesi, arzın imar edilmesi ve ilaahir saymakla bitiremeyeceğimiz nice sebeplerden dolayıdır. İşe tüm bu şerefli kılınış tek bir gaye içindir oda Allah Subhanehu ve Teala’nın cenneti için yarışması, koşuşturması ve Ona layık olup Onu kazanması içindir.

Al-i İmran 133: “Genişliği gökler ve yer arası kadar olan o Cennet için yarışın.”

Bu ayeti bizlerin nasıl anladığından ziyade Allah Rasulu (sav), Nebevi Metodla yetişen Ashabı nasıl anlamıştır. Asıl incelenmesi ve anlaşılması gereken nokta tam olarak burasıdır. Zira onlar böylelikle Cennetin ehlinden olmuş müjdeye nail kılınmışlardır. Sahih rivayetlere, tarih kitaplarını, kısacası o zamanın bilgisini aldığımız kaynaklara baktığımızda onların bu durumlarının sebebinin Allah Subhanehu ve Teala’nın yolunun yardımcıları olmalarında saklı olduğunu görmekteyiz. Nedir “Allah Yolunun Yardımcıları Olmak” ? Nasıl “Allah Yolunun Yardımcıları Olunur” ?

Kur’an-ı Kerim’de Allah Subhanehu ve Teala bu konuyu “Ensarullah” kavramıyla zikretmektedir. Ensâr kelimesinin kökü yardım etmek anlamına gelen “nasr”dır. “Ensâr” kelimesi de yardım edenler mânâsına gelir. Ensârullah; lügat anlamı olarak Allah’ın yardımcıları demektir. Allah Subhanehu ve Teala Samed olduğu, hiçbir şeye ihtiyacı olmadığı, yaratıkların O’na muhtaç olduğu için, bu ifâde, mecâzî olarak kabul edilmelidir. O yüzden ensârullah kavramına: “Allah’ın dininin, Allah yolunun yardımcıları” anlamı verilir. Ensârullah: Allah’ın dinini ve şeriatını koruyan ve bu hususta elden gelen gayreti sarfeden kimseler demektir. Allah’a yardım, Allah’ın dininin yerleşmesine, güçlenmesine yardım demektir.

Mekke’den Medine’ye hicrette, Hz. Peygamber (s.a.s.)’e ve muhâcirlere kucak açıp tüm imkânlarıyla yardım eden Medine’li Müslümanlar olarakta tanımlanmaktadır. Istılâhî anlamı bu olsa da, çok daha geniş bir içeriğe sahip olduğunu görüyoruz. Ensârı, saâdet asrı ile sınırlamak meseleyi daraltmak olur.

Saff 14: “Ey iman edenler, Allah’ın yardımcıları olun: Meryem oğlu İsa’nın havarilere: “Allah yolunda benim yardımcılarım kimlerdir?” dediğinde, Havariler de demişlerdi ki: “Allah’ın yardımcıları bizleriz.” Böylece İsrailoğullarından bir topluluk iman etmiş, bir topluluk da inkâr etmişti. Sonunda Biz iman edenleri düşmanlarına karşı destekledik, onlar da üstün geldiler.”

Bu tüm Mü’min’ler için çağrıdır. Hem de Allah’ın yardımcıları şeklinde bir ifâde tarzı… Âciz kulların Samed olan İlahı, gönüllü bir mücadele istiyor bizlerden. Mü’min’ler yeryüzünde Allah sisteminin bekçileri, ilahi inancın ve mesajın varisleri ve bu büyük görev için seçilmiş kimselerdir. İşte bu işaret ile onların Allah’ın yardımına ve dininin yardımına bütün güçleri ile koşmaları teşvik edilmek istenmiştir. O halde geriye şu soru kalıyor: “Nasıl bir ensâr? Bu oluşumun vasıfları nedir? Hangi meziyetler ile donanmışlardır?”

Allah Subhane hu ve Teala’nın râzı olduğu ensâr: Yeryüzü ışıkları, karanlıkla kavgalı, aydınlık müjdecileri, zulmün ve zulmetin hasmı, direniş ve diriliş erleridir. Nasıl bu vasfı kazandırlar diye bakacak olursak karşımıza Akabe gecesi çıkmaktadır. Abdullah Bin Revaha: “Sende Rabbin ve kendin için bize şartlarını koş.” Dediğinde Rasulullah (sav) buyurdu: “Rabbim için ona kulluk etmenizi ve hiçbir şeyi ona ortak koşmamanızı, kendim için de canlarınızı ve mallarınızı koruduğunuz şeylerden beni de korumanızı şart koşuyorum.” Demiştir. Ardından Abdullah Bin Revaha: “Peki bunu yaparsak kazancımız ne olacak?” dedi. Rasulullah (sav) , “Cennet...” buyurdu. İçlerinden Medineli bir genç Esad Bin Zürare: “… Bütün bunları dillerimizle, gönüllerimizle, güçlerimizle, getirdiğine iman ederek, kalplerimize yerleşen bilgiyi tasdik ederek ‘evet’ dedik. Hepsi için seninle ahidleşiyoruz. Allah’ın kudreti hepimizin kudretinin üzerindedir. Kanlarımız senin kanını, vücudumuz senin vücudunu koruma yolunda fedâ olsun. Öz canlarımızı, çocuklarımızı ve kadınlarımızı koruduğumuzdan daha fazla seni koruyacağız. Bunları ancak Allah için yapacağız. Ey Allah’ın Rasûlü, sözümüz sözdür…”

Bu konuşmalar bizlere Ensar olmanın şartlarını açıkça bildirmektedir. İlk şart Canını ve Malını Allah Subhanehu ve Teala’ya satmak, sonra bunu son nefse kadar korumak, caymamak, geri dönmemek, işine gelmeyince pes etmemek, zor gelince pazarlık yapmamak, ikinci bir yol aramamak, itaat etmek, canın pahasına korumak… ve Karşılığında Cennet olan bir sözleşme. Yani bizim bildiklerimizin dışında yaşantılarımızın zıddına bir yaşayış. Ashab bunu her hallerinde gösterdi. Önce azılı kafirlerin karşısında Erkam Bin Erkam’ın evinde, sonra Hicret yolunda, sonra Mescidi Nebevi’de cemaatle kıldıkları namazlarında, ilim meclislerinde, Bedir’de Meydanda, Uhud’da şehitliklerinde, Hendek’te kahramanlıklarında ve daha niceleriyle Ensarullah oldular.

Peygamberin ardında ok olup O’nun (sav) attığı yere düşmekle, ardında saf olmakla Ensarullah olmaya Şahid oldular. Onlar dedi ki: “Yâ Rasûlallah! Eğer savaşmamızı istersen biz sana İsrâiloğullarının Mûsâ (a.s.)’ya dedikleri gibi ‘Sen ve Rabbin gidin savaşın. Biz burada oturacağız’ demeyiz. Bizi Berku’l-Ğamad’a sevketmiş olsan bile senin peşinden gideriz. Bize, denize dalmamızı emretmiş olsan, tereddütsüz dalarız…”  Sözle değil icraatla Ensarullah oldu Ashab…

Allah’ın bize belirlediği hedef ve şeref bu iken, kendi cephemizde durum nedir? Gâyemiz, gayretimiz neye yönelik? Ne anlam ifâde etmekte, neyi temsil etmekteyiz? Yapıp durduğumuz askerlik nasıl bir ensâra çağrışım yapmaktadır dersiniz? Ödeyegeldiğimiz vergiler ne tür bir yardımcı konumuna itmekte bizleri? Tüketim standartlarımız, hangi güçlerin hizmetinde olduğumuzu ispatlar mâhiyette değil mi? Beklentimiz, yani kendi gerçeğimiz, gerçekten ensâr olup olmadığımıza ışık tutmuyor mu? Akîdenin onaylamadığı bir hayatın yükü altında ezilmişlik ile ensâr olma keyfiyetini ne nisbette yakalayabildik?

Bizlerin hayatlarının küfrün yardımcıları, nifağın destekçileri, tağıtların şakşakçıları, saray mollalarının izleyicileri, tağutların tabisi, tuğyan edenlerin topluluğu gibi sıfatları olur ancak “Allah’ın dinin yardımcıları”  “ENSARULLAH” olmaz. Bu sıfatlara sahip olmadan da Cennet hayal dahi edilemez. O halde CENNETİ isteyen bizler gelin dünya hayatındayken imtihan için gönderilmiş olduğumuz sahadayken itikadımızı, amellerimizi, kalplerimizi, kısacası iskametlerimizi değiştirelim. Ki yarın yazıklar olsun bana, veyl olsun bana, kahrolsun bu nefsim diyenlerden olmayalım. Allah Subhanehu ve Teala’nın şerefli mahlukat olarak yarattığı o şerefimizi izzetimizi kaybetmeyelim. Akıl işte bunların mahafazası için verilmiştir. Maddeyi yaratış hikmetine uygun kullanan insanoğlu kaçınılmaz hakikati görmeden önce nefsini yaratış hikmeti üzerine çevirsin. İnşaAllah-u Rahman.

Rabbimiz bizleri “Ensarullah”tan kılsın, sonra sebat ettirsin ve canımızı o hal ile alsın! Allahumme Amin!

ELHAMDULİLLAHİ RABBİL ALEMİN