2.NAMAZIN EMREDİLMESİ

Hamd Alemlerin Rabbi, din gününün sahibi, aziz, kahhar, mütekebbir olan Allah cc’ya mahsustur. Salat ve selam ulu önderimiz, baş komutanımız, kendisine tabi olunmadığı müddetçe kurtuluşun mümkün olmadığı Efendimiz Hz.Muhammed (sav)’e aline ashabına ve onun nurlu yolunun yolcularına olsun inşaAllah

Hadisi açıklamaya devam ediyoruz ikinci kısmında şöyle geçmişti;

‘Allah size namaz kılmanızı emretti. Namaz kılarken yüzünüzü sağa sola çevirip bakmayınız. Çünkü Allah, kulu namazında yüzünü sağa sola çevirmediği sürece kulunun yüzüne nazar eder.’

Yüzün namazda başka tarafa çevrilmesinin yasaklanmasının iki yönü vardır. Birincisi: kalbin Allah’ın dışında başka bir şeye çevrilmesidir. İkincisi ise gözün başka tarafa çevrilmesidir. İkisi de nehyedilen hususlardandır. Kul namazında Allah’a yöneldiği sürece Allah da kuluna nazar eder. Eğer kul gözüyle veya kalbiyle başka tarafa yönelirse Allah da o kuldan yüz çevirir. Peygamber(sav)’e bir adamın namazda başka tarafa yüzünü çevirmesi sorulduğunda o şöyle buyurmuştur:

‘O, şeytanın kulun namazdan kaptığıdır(çaldığıdır).’Buhari

Namazda gözüyle veya kalbiyle başka bir tarafa yönelen kişinin durumu, bir sultanın kendi huzuruna çağırdığı kişinin durumuna benzer. Sultan bu kişi ile konuşup onu muhatap alırken bu kişi sağa ve sola bakmaya başlar. Bu kişinin kalbi sultandan başkasına yönelmiştir. Sultanla konuşur ama ne dediğinin bilincinde değildir. Çünkü kalbi onunla değildir. Peki, böyle bir durumda sultanın bu adama nasıl davranması beklenir? Bu kişi hakkında beklenen en basit yaklaşım onun gözden düşmesi ve huzurdan-kendisine kızılmış bir şekilde- çıkartılmasıdır. Bu kişinin durumu ile namazda huşu ile Allah’a yönelmiş ve O’nun(cc) huzurunda kalbi ürperti ve tazim içinde olan, O’na(cc) boyun eğmiş, başkasına yönelmekten haya eden kişinin durumu eşit olamaz. Hasan b. Atiye’nin dediği gibi; bu iki kişinin namazlarının fazileti arasındaki fark yerle gök arasındaki mesafe kadardır. Zira bu kişilerden biri kalbiyle Allah’a yönelmiş, diğeri ise gafil ve lakayt bir hal sergilemiştir. Bir kul kendisi gibi olan başka bir mahluka yönelirken bile onunla kendi arasında engeller bulunduğunda, ona yönelmiş ve ona yaklaşmış olmaz. Kulların kendi aralarındaki durumu bile böyleyse bir kulun Allah(cc)’a karşı olan duruşu nasıl olmalıdır? Bir kul Allah ile kendi arasında şehvet, vesvese, nefsin sevk aldığı şeyler ve bunlarla sarmalanmış bir kalp varken nasıl Rabbine yönelmiş sayılır ki? Oysa vesveseler ve düşünceler o kişiyi oyalayıp her yere götürür. Bu kişi namaza kalktığı zaman şeytan ona saldırır. Çünkü o kul en yüce makama çıkmış, şeytanı öfkelendirmiş ve ona ters gelen bir iş yapmış olur. Şeytan da böyle bir durumda o kula namaz kıldırmamak için tüm gücünü ortaya koyar. Hatta öyle ki insana vaatlerde bulunur, ordusunu onun üzerine salar ki o kişiye namazı basit göstersinler ve o kişi de namazı basit görerek onu terk etsin.

Eğer şeytan bunda başarısız olursa ve kul şeytana mukavemet gösterirse, bu defa şeytanın kendisi de bu makama gelir, kişi ile kalbi arasına girip aklına çeşitli düşünceler getirir. Öyle ki namazın dışında kişinin aklına gelmeyen şeyleri kişinin aklına getirir. Hatta kişi bazen bir şeyi unutmuş veya o şeye olan ihtiyacını zihinden silmiş ve o şeyden ümidini kesmiştir. Ancak şeytan onları bile aklına getirerek okulun kalbini Allah’tan alıkoymak ve bu sayede namazı ruhsuz bir şekilde kılmasını sağlamak ister. İşte bu kişinin namazı, huşu içinde kendini Rabbine veren kişinin namazı gibi olmaz. Namazda gafil olan kişi namazdan ayrıldığında da aynen başladığı şekliyle hata ve günahlarından mağfur olunmamış biçimde ayrılır. Namaz o kişinin günahlarını hafifletmemiştir. Oysa namazı hakkıyla, kamil bir şekilde, kalbiyle ve kalıbıyla Rabbinin huzurunda olduğunun farkında olarak kılan kişi için namaz günahlara kefarettir. Bu şekilde namaz kılan kişi namazdan ayrıldığında kendini hafiflemiş hisseder, sırtından yükü attığını fark eder. Yine bu kişi namazda bir neşe ve ferahlık bulur ve hiç namazdan çıkmamayı temenni eder. Çünkü bu kişi için namaz gözünün nuru, ruhunun neşesi, kalbinin cenneti ve dünyadaki rahatlık anıdır. Bu kişi namazını kılıncaya kadar adeta zindanda veya dar bir yerde gibi hisseder. O namazın içinde rahattır; namaz bitince değil… Namaz kılmayı sevenler şöyle derler:

‘Biz namaz kılıyor ve namazlarımızla rahatlıyoruz’ aynen önderleri ve rehberleri olan peygamberleri gibi demişlerdi: ‘Ey Bilal bizi namazla rahatlat!’ Allah Rasulu namaz bitince rahatlayalım dememişti. Başka bir hadiste Rasulullah(sav) şöyle buyurmuştur;

‘Namaz gözümün nuru kılındı.’

Namaz bir kişinin gözünün nuru olursa o kişi namazın dışında neyle itminan bulabilir, namaz olmadan nasıl sabır gösterebilir?

Namaz gözünün nuru olarak huşu içinde kılan kişinin bu namazı, nur ve burhan olarak göğe yükseltilir ve nihayetinde bu namaz Allah(cc)a bu şekilde ulaşır. Bu namaz şöyle der: ’ey beni eda eden kul! Sen beni muhafaza ettiğin gibi Allah da seni muhafaza etsin.’

Namazlarını huşu içinde kılmayan, erkanına dikkat etmeden zayi eden kişinin namazı ise eskimiş ve yıpranmış elbiseler gibi dürülüp sahibinin yüzüne çarpılır. Namaz bu kişi hakkında şöyle der: ‘sen beni zayi ettiğin gibi Allah da seni zayi etsin.’

Rabbim bizleri zayi olmaktan korusun, namazı gözünün nuru olanlardan kılsın. Amin.

Kıpırdama bizden, Tevfik Allah(cc)dan.

Velhamdulillahi Rabbil Alemin.